Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος από τους βασιλείς της Ρώµης που
δέχτηκε τον χριστιανισµό. Την εποχή που αυτός βρέθηκε αντιµέτωπος µε τα
πολυάριθµα στρατεύµατα του Μαξέντιου, έξω από την Ρώµη στο Τίβερη
ποταµό, αισθάνθηκε φόβο και αµηχανία διότι τα δικά του στρατεύµατα ήταν
κατά πολύ λιγότερα από του Μαξέντιου.
Ένα µεσηµέρι λοιπόν καθώς περπατούσε µε τους αρχιστράτηγους του και ενώ
ήταν προβληµατισµένος για την έκβαση του πολέµου, ξαφνικά εµφανίζεται
ψηλά στον ουρανό ένας Σταυρός ο οποίος είχε σχηµατισθεί από αστέρια και
γύρω απ’ αυτόν υπήρχε γραµµένη η φράση «Κωνσταντίνε εν τούτω νίκα»
δηλαδή Κωνσταντίνε µε την δύναµη του σηµείου (του σταυρού) αυτού θα
νικήσεις.
Και δεν φτάνει µόνο αυτό, την νύχτα εκείνη ο Μέγας Κωνσταντίνος βλέπει
όραµα τον Ιησού Χριστό να τον προστάζει να κατασκευάσει µία σηµαία η
οποία θα φέρει επάνω της το σχήµα του Σταυρού όπως ακριβώς του
εµφανίστηκε στον ουρανό και να την βαστάνε µπροστά από τα στρατεύµατά
του ώστε να κατατροπώσει τους εχθρούς του.
Πράγµατι αυτός υπάκουσε τον Κύριο και έκανε ακριβώς ο,τι του είπε. Έτσι
νίκησε τον Μαξέντιο, θανατώνοντας πολλούς στρατιώτες του και όσοι
γλίτωσαν από τον θάνατο, έφυγαν πανικόβλητοι από τον τρόµο και τον φόβο
τους.
Με την νίκη του αυτή, ο Μέγας Κωνσταντίνος εννόησε την δύναµη του
Σταυρωθέντος Χριστού και πίστεψε σε Αυτόν. Τότε έστειλε την µητέρα του,
την Ελένη, στα Ιεροσόλυµα για να ανακαλύψει σε ποιό σηµείο βρισκότανε ο
Τάφος του Κυρίου και ο Τίµιος Σταυρός Του διότι οι Εβραίοι είχαν ρίξει επάνωτους χώµατα και τα είχαν θάψει για να εξαφανιστεί κάθε ίχνος από την ιστορία
του Χριστού. Όταν η Αγία Ελένη έφτασε στα Ιεροσόλυµα µε τους ανθρώπους
της, άρχισε αµέσως να ερευνά για τον Ζωοποιό Σταυρό. Κανείς όµως δεν
γνώριζε να της πει που ήταν παραχωµένος. Τότε όλοι µαζί, Αρχιερείς και λαός,
έκαναν δέηση προς τον Θεό για να τους αποκαλύψει που βρισκόταν ο
Πανάγιος Τάφος και ο Τίµιος Σταυρός. Κι ο Κύριος εισάκουσε την δέηση
αυτών και αποκάλυψε στον Πατριάρχη Ιεροσολύµων Μακάριο ότι ο τόπος που
ψάχνουν βρίσκεται κάτω ακριβώς από τον ναό της Αφροδίτης τον όποιον
είχαν κτίσει µετέπειτα οι Έλληνες.
Η Αγία Ελένη, αφού συγκέντρωσε πλήθος τεχνιτών και εργατών, έσκαψε εκεί
και βρήκε τον Πανάγιο Τάφο και λίγο πιο πέρα βρήκε και τους τρεις σταυρούς
του Ιησού και των δύο ληστών καθώς και τα καρφιά τους.
Όλοι χάρηκαν µε την εύρεση αυτή µα και πάλι όµως δεν ήταν πλήρως
ικανοποιηµένοι διότι δεν µπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιος απ' όλους ήταν ο
Σταυρός του Κυρίου. Ο Πατριάρχης Μακάριος όµως είχε εµπιστοσύνη στο
Κύριο και δεν ανησυχούσε διότι πίστευε ότι πάλι Εκείνος θα ενεργήσει ώστε
να αποκαλυφθεί ο Τίµιος Σταυρός Του.
Έτσι και έγινε. Εκείνες τις ήµερες κείτονταν ηµιθανής µία πλούσια γυναίκα
λόγω κάποιας βαριάς ασθένειας κι οι γιατροί είχαν αποφασίσει ότι δεν υπήρχε
περίπτωση να ζήσει. Αποφάσισαν λοιπόν να ακουµπήσουν επάνω της έναν
έναν τους σταυρούς για να δουν εάν θα γίνει κάποιο θαύµα ώστε αυτή η
γυναίκα να µπορέσει να θεραπευτεί. Έτυχε µάλιστα να ακουµπήσουν επάνω
της πρώτα τους σταυρούς των ληστών και δεν έγινε τίποτα. Όταν όµως από
µακριά πλησίαζαν τον Σταυρό του Κυρίου, ω του θαύµατος! η γυναίκα αµέσως
συνήλθε και σηκώθηκε υγιής, λες και µόλις είχε σηκωθεί από τον ύπνο.
Βλέποντας το θαύµα αυτό, όλοι µε ευλάβεια µεγάλη προσκύνησαν τον Σταυρό
του Κυρίου και δόξασαν τον Θεό.
Μόλις όµως διαδόθηκε το νέο στο λαό, όλοι οι Χριστιανοί ζητούσαν από τον
Πατριάρχη να τους επιτρέψει να προσκυνήσουν κι αυτοί τον Σταυρό. Μα λόγω
του µεγάλου πλήθους αυτό ήταν αδύνατο, έτσι ό Πατριάρχης διέταξε και του
έφτιαξαν ένα υψηλό άµβωνα και µόλις αυτός ετοιµάστηκε, πήρε στα χέρια του
τον Τίµιο Σταυρό, ανέβηκε στον υψηλό άµβωνα και από εκεί ύψωσε τον
Σταυρό όπου τον έβλεπαν όλοι οι χριστιανοί και µε κατάνυξη φώναζαν ΚΥΡΙΕ
ΕΛΕΗΣΟΝ.
Από την ήµερα αυτή, καθιερώθηκε να γιορτάζουµε στην Εκκλησία µας την
Ύψωση του Τιµίου Σταυρού.
Η Αγία Ελένη έπειτα πήρε τον Τίµιο Σταυρό µαζί της στην Κωνσταντινούπολη,
αφού όµως άφησε µέρος αυτού στα Ιεροσόλυµα, στον Πατριάρχη Μακάριο.
Ο Σταυρός του Κυρίου είχε 4,50 µέτρα ύψος και 2,40 µέτρα πλάτος.Κι ο Παυλίνος στην ενδέκατη επιστολή του αναφέρει ότι ενώ ο Σταυρός, από
την ηµέρα της εύρεσης του, τεµαχιζότανε (σε απειροελάχιστα κοµµατάκια) και
δινότανε στους πιστούς για ευλογία, αυτός παρέµεινε ακέραιος και δεν
µειωνόταν καθόλου.
Επίσης, όσον άφορα τα καρφιά του Κυρίου, καθώς αναφέρει η παράδοση,
ξεχώρισαν από τα καρφιά των ληστών διότι δεν είχαν σκουριάσει από το
πέρασµα των χρόνων, φαινόντουσαν σαν καινούργια, ενώ των ληστών ήταν
σκουριασµένα.
Για ποιο λόγο, όταν γίνεται Αγιασµός, µε τον Σταυρό φέρουµε και βασιλικό;
Διότι από τον τόπο του Αγίου Γολγοθά, στο σηµείο όπου βρέθηκε ο Τίµιος
Σταυρός, φύτρωνε πάντοτε βασιλικός. Κι ενώ οι Έλληνες ξερίζωναν αυτόν
γιατί εκεί επάνω είχαν κτίσει ναό της Αφροδίτης, ο βασιλικός πάλι βλάσταινε.
Σήµερα, καθώς γιορτάζουµε την Ύψωση του Τιµίου Σταυρού και
αναλογιζόµαστε τα Άγια Πάθη του Κυρίου, ας συγκεντρώσουµε την προσοχή
µας στο σκοπό για τον οποίον έγιναν όλα αυτά τα γεγονότα:
ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ
ΚΟΛΑΣΗΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΑΣΟ βαρύς Σταυρός, ο οποίος µεταφέρθηκε στους ώµους του Κυρίου
µας στην πορεία προς το Γολγοθά, κλείνει µέσα του µια ερµηνεία
που έχει αντίκτυπο στη χριστιανική µας ζωή. Η Σταυρική θυσία
είναι απόδειξη της Αγάπης του Χριστού προς τους ανθρώπους.
Μόνο η απέραντη αυτή αγάπη θα µπορούσε να Τον οδηγήσει σ’ ένα
φρικτό και αποτρόπαιο θάνατο πάνω στο Σταυρό.
Κι από τότε, που µε τη δική Του θέληση θυσιάστηκε ο Θεάνθρωπος,
καθώς κανείς δεν θα µπορούσε να Τον θανατώσει αν Εκείνος δεν το
επέτρεπε, το καταραµένο σύµβολο της χειρότερης τιµωρίας
µετατράπηκε σύµφωνα µε τον ιερό Χρυσόστοµο, σε σύµβολο
ποθητό και αξιαγάπητο.
Η Εκκλησία µας, από τα αποστολικά χρόνια, περιβάλλει τον Σταυρό
µε µεγάλη τιµή. Δεν τον τιµά σαν ένα τυχαίο γεωµετρικό
σχήµα, αλλά σαν σύµβολο της θυσίας στο Γολγοθά. Και δεν
προσκυνούµε τον Σταυρό σαν Θεό, αλλά δείχνουµε τη διάθεση της
ψυχής µας να προσκυνήσει τον Εσταυρωµένο Χριστό.
«ὁ σταυρός Σου, Χριστέ, εἶ καί ξύλον ὁρᾶται τῇ οὐσίᾳ, ἀλλά θείαν περιβέβληται
δυναστείαν». Η πανίσχυρη δύναµη του Ιησού και η θεία Χάρη Του,
µεταβιβάστηκαν µε µυστικό και ακατάληπτο τρόπο στον Τίµιο Σταυρό
Του. Ο Άγιος Μακάριος Μόσχας µας λέει πως πολλές φορές ένα
και µόνο σηµείο του σταυρού, όταν γίνεται µε πίστη και
έντονα βιώµατα, είναι ισχυρότερο από πολλά λόγια
προσευχής µπροστά στο θρόνο του Υψίστου. Γιατί υπάρχει το
φως που καταυγάζει την ψυχή, η ιαµατική δύναµη που θεραπεύει τα
ασθενήµατα των ψυχών και των σωµάτων. Ακόµα και στις θλίψεις,
τους φόβους και τους πειρασµούς, ο άγιος µας προτρέπει να
καταφεύγουµε στη δύναµη του Σταυρού και η ειρήνη της ψυχής θα
ξαναγυρίσει, οι πειρασµοί θ’ αποµακρυνθούν, η παρηγοριά της
χάριτος του Θεού και η πνευµατική ευφροσύνη θα πληµµυρίσουν
την καρδιά. Τότε που η κτίση σκοτίστηκε, το καταπέτασµα του ναού
σκίστηκε για αν αποδειχθεί πως ήταν Θεός και
άνθρωπος, δια του Σταυρού ο Κύριος έφερε τη
συµφιλίωση του ανθρώπου µε τον Ουράνιο
Πατέρα. Γιατί ο διάβολος, εξαπατώντας τους
πρωτοπλάστους, είχε χωρίσει το ανθρώπινο γένος από
τον Θεό. Με την έλευση του Χριστού όµως, ο πονηρός
έχασε την ελευθερία που είχε πρώτα κι έχει µόνο
περιορισµένες δυνατότητες. Ο Σταυρός του Κυρίου,
είναι τρόπαιο νίκης κατά του διαβόλου, πανίσχυρο
όπλο κατά των πειρασµών.
Ο αόρατος και αιώνιος εχθρός των πιστών, φοβόταν
ακόµη και τον θάνατο του Ιησού. Γιατί πεθαίνοντας ο
Κύριος Υψωµένος στον Σταυρό, διώχνει το διάβολο,
ενώ το αίµα και το ύδωρ της πλευράς του νέου Αδάµ,
πλένει τη γη, φέρνοντας τη λύτρωση και την κάθαρση
του ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό και το ιερό τούτο
σύµβολο, σύµφωνα µε τον Άγιο Ιωάννη της
Κρονστάνδης, ακόµα και η σκιά του µόνο
προκαλεί τρόµο στους δαίµονες, αφού ο Σταυρός
είναι η σκέπη του Εσταυρωµένου, είναι το σηµείο
του Χριστού. Τις µάχες µας µε το διάβολο, µόνο µε τη
δύναµη που πηγάζει από τη Σταυρική Του θυσία
µπορούµε να αντιµετωπίσουµε.
Η Ύψιστη Θεϊκή Του αγάπη, που θέλει τη σωτηρία των βροτών
ανθρώπων, Τον οδήγησε στο µαρτύριο, σταυρώνοντας µαζί τις
αµαρτίες και τα πάθη µας. Η Ανάσταση -το µόνο γεγονός στα
Ευαγγέλια που µπορεί να γίνει µέρος της προσωπικής µας εµπειρίας-
πηγάζει από τον Σταυρό και καθρεφτίζει την αιωνιότητα, που
δεν είναι απλά µια πλούσια και όµορφη ζωή, είναι ο ίδιος ο
Θεός. Είναι µια διαφορετική οντολογική και ουσιαστική διάσταση,
στην οποία µοιραζόµαστε την ίδια την ζωή του Θεού, γινόµαστε
µέτοχοι των ουρανίων αγαθών ή όπως λέει και ο Απόστολος
Πέτρος «κοινωνοί θείας φύσεως».
Ολόκληρο το µυστήριο της σωτηρίας και της λύτρωσης του
ανθρώπινου γένους βρίσκεται κρυµµένο στον Σταυρό του Χριστού.
Αν ο Κύριος απλά πέθαινε, θα σήµαινε ότι το ανθρώπινο µίσος
είναι ισχυρότερο από τη θεϊκή Αγάπη. Δεν σωζόµαστε επειδή
πέθανε µε σκληρό και βασανιστικό τρόπο. Ο θάνατος του Χριστού,
έχει µια ποιότητα και µια βαρύτητα που ανήκει µόνο σ’ Αυτόν κι είναι
µοναδικός, επειδή ο θεάνθρωπος Κύριος πέθανε ενώ µπορούσε να
µην πεθάνει. Δεν είναι λοιπόν, µόνο η Ανάσταση Του το
απίστευτο θαύµα, αλλά και ο θάνατος Του. Ο Σταυρός του Χριστού µας δείχνει επίσης, πως η εφαρµογή των
λόγων Του δεν είναι αδύνατη, αλλά µπορεί να πραγµατωθεί. Πάνω
στους ώµους του, ο Κύριος σήκωσε τον βαρύ Σταυρό στην πορεία
προς τον Γολγοθά, για την σωτηρία των ανθρώπων. Το
παράδειγµα Του ακολούθησαν και ακολουθούν αµέτρητοι
άνθρωποι: µάρτυρες, ιερείς, µοναχοί, λαϊκοί, µικροί και
µεγάλοι, άνθρωποι απλοί, ταπεινοί. Κι είναι αµέτρητοι οι
σταυροί που ακολουθούν τον ίδιο ανηφορικό δρόµο, που
οδηγεί στον ουράνιο θρόνο του Θεού.
Όσο κι αν το αήττητο τρόπαιο του Χριστού είναι βαρύ και ασήκωτο
από τις αµαρτίες µας, η χριστιανική ζωή είναι χαρά που βγαίνει από
τη θυσία και το Σταυρό. Ανεκλάλητη χαρά για τη λύτρωση, τη
θριαµβευτική νίκη του Χριστού, που πηγάζει από την Αγάπη
και φέρνει την Ειρήνη Του. Η Εκκλησία, στη γιορτή του Σταυρού
την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, προβάλλει το Σταυρό
στολισµένο µε άνθη, όπως στη ζωή, που εκτός από πόνο
υπάρχουν και οι χαρές.
Τα θαύµατα της Σταύρωσης και της Ανάστασης, αποτελούν
µέγιστα ιστορικά γεγονότα, είναι όµως και σύγχρονα βιώµατα,
καθώς ο Κύριος βρίσκεται ανάµεσα µας και εξακολουθεί να
µας δείχνει τη θαυµατουργική δύναµη του Σταυρού Του. Ένα
επαναλαµβανόµενο θαύµα, µόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που
µαρτυράει αυτή τη δύναµη, είναι ο αγιασµός. Με τη σταυροειδή
ευλογία του ιερέως και την τριπλή σταυροειδή βύθιση του σταυρού
στο νερό, αυτό αγιάζεται και γίνεται «ιαµατικόν ψυχών και
σωµάτων και πάσης αντικειµενικής δυνάµεως αποτρεπτικόν»,
ενώ παραµένει αναλλοίωτο στο χρόνο.
Εκτός από θαύµατα που έκαναν οι Άγιοι σφραγίζοντας µε το σηµείο
του Σταυρού, ο ίδιος ο Κύριος µε υπερφυσικά γεγονότα και
θαυµαστές αποκαλύψεις, µας δείχνει πως το σηµείο του Σταυρού
αποτελεί το σύµβολο Του. Όπως, όταν εµφανίστηκε στον Άγιο
Κωνσταντίνο ένας φωτεινός σταυρός στον ουρανό, µε την
επιγραφή «εν τούτω νίκα». Δίκαια λοιπόν, τιµούµε τόσο πολύ αυτό
το σύµβολο. Γι’ αυτό και το συναντάµε στους ιερούς ναούς, στις
εικόνες, στα ιερά άµφια και σκεύη. Σε όλες τις λατρευτικές πράξεις
και τελετές, γίνεται το σηµείο του σταυρού.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαµάς, στο Δεκάλογο της κατά Χριστόν
Νοµοθεσίας, µας προτρέπει: «Και δεν θα προσκυνήσεις µόνο την
εικόνα του Κυρίου, αλλά και τον τύπο του Σταυρού Του. Γιατί είναι
σηµείο πανίσχυρο και τρόπαιο του Χριστού κατά του διαβόλου και
όλης της δαιµονικής παρατάξεως. Γι’ αυτό τους πιάνει φρίκη και
τρέπονται σε φυγή, όταν βλέπουν να γίνεται το σηµείο του σταυρού.
Και πριν τη Σταύρωση ακόµα, ο τύπος του Σταυρού δοξάστηκε πολύαπό τους προφήτες και έκανε µεγάλα θαύµατα. Αλλά και στη
δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, που καρφώθηκε
στον Σταυρό και που θα έρθει να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, θα
προπορεύεται αυτό το µεγάλο και φοβερό σηµείο Του, µε
δύναµη και λαµπρότητα πολλή. Δόξασε, λοιπόν, τώρα τον
Σταυρό, για να τον ατενίσεις τότε µε θάρρος και να δοξαστείς
µαζί Του».
Η Εκκλησία µας αποδίδει δόξα και τιµή µεγάλη σ’ αυτό το ιερό
σύµβολο, την εικόνα του Εσταυρωµένου. Η µεγάλη σηµασία που έχει
στη χριστιανική µας ζωή ο Σταυρός, αυτό το τρόπαιο νίκης, µας
κάνει να ψάλλουµε:
«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουµένης
Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Εκκλησίας
Σταυρός, βασιλέων τό κραταίωµα
Σταυρός, πιστῶν τό στήριγµα
Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιµόνων τό τραῦµα»
῾Ο"σταυρὸς"τοῦ"κ."Εἰσαγγελέως(*)
ΣΕ"ΜΙΑ"διακοπὴ συνεδριάσεως, μιᾶς ἀπὸ τὶς τελευταῖες μεγάλες
δίκες, ὁ Εἰσαγγελεὺς κ. Λυμπέρης Παπανδρέου, μοῦ διηγήθηκε τὰ
ἑξῆς, ὅταν πρόσεξε ὅτι εἶχα στὸ λαιμό μου ἕνα σταυρό.
Μοῦ ἔδειξε ἕνα σταυρὸ ποὺ φοροῦσε κι αὐτὸς στὸν λαιμό του
καὶ μοῦ εἶπε:
̶ Αὐτὸς ὁ σταυρὸς μοῦ ἔσωσε τὴν ζωή. Χωρὶς αὐτὸν θὰ ἤμουν
ἤδη ἀπὸ τὸν χειμῶνα τοῦ 1943 νεκρός. ῏Ηταν ἡ περίοδος, κατὰ τὴν
ὁποία ὅποιος ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν Γερμανῶν καὶ ὡδηγεῖτο εἰς τὸ
ἄντρον τῶν βασανιστῶν των, εἰς τὴν ὁδὸν Μέρλιν, δὲν ἔφευγεν
ἀπὸ αὐτὸ παρὰ διὰ τὸ νεκροταφεῖον.
᾿Εκείνην τὴν ἐποχὴ συνελήφθην καὶ ἐγώ. Εἶχα κατηγορηθῆ ἀπὸ
ἕνα ἀνώτατον ὑπάλληλον τοῦ Δήμου Πειραιῶς ̶ὄργανον τῶν Γερμα-
νῶν̶ καὶ ἕνα Δήμαρχον Συνοικισμοῦ τοῦ Πειραιῶς ὡς... Γενικὸς Εἰ-
σαγγελεὺς τῶν Κομμουνιστῶν, διότι καὶ τοὺς δύο αὐτοὺς κυρίους
συνέλαβα διὰ καταχρήσεις τροφίμων, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ διετίθεντο
διὰ τοὺς πεινασμένους. ῾Η ἄρνησις, τὴν ὁποίαν ἀντέτασσα εἰς κάθε
.κατηγορῶ., ἐξηγρίωνε τοὺς ἀνακριτάς μου.
– 2"–
῎Ετσι παρεδόθην εἰς βασανιστήρια. Τὴν τρίτην ἡμέραν τοῦ μαρτυ-
ρίου μου ὡδηγήθην εἰς ἕνα εὐρύχωρον δωμάτιον. Εἰς αὐτὸ ὑπέστην
τὰ πάνδεινα. Παρήλασαν καὶ πέντε γιγαντόσωμοι βασανισταί, καθέ-
νας τῶν ὁποίων ἐξήντλησεν ὅλας τὰς δυνάμεις του ἐπάνω μου.Σιγὰ-σιγὰ ἄρχισα νὰ αἰσθάνωμαι ὅτι σὲ λίγο θὰ ἔμενα νεκρὸς ἐκεῖ.
Μετὰ τοὺς γιγαντοσώμους βασανιστάς, μὲ παρέλαβεν ὁ ἴδιος ὁ
ἀνακριτής. Εἰς μίαν στιγμὴν ἔξαλλος μὲ ἔπιασε μὲ τὰ δυό του χέρια
ἀπὸ τὸ λαιμὸ καὶ ἄρχισε νὰ τὸν σφίγγη. ῎Ενοιωσα ὅτι θὰ πέθαινα
ἀπὸ ἀσφυξία. Διέθεσα ὅσες δυνάμεις εἶχα καὶ ἀπηλλάγην ἀπὸ τὰ
χέρια του. ᾿Αμέσως ἄνοιξα, σχίζοντας τὸ πουκάμισό μου, τὸ στῆθος.
῎Ηθελα νὰ ἀναπνεύσω. Δὲν εἶχα σκεφθῆ κἄν τί εἶχα κάνει.
Τὴν ἴδια ὅμως στιγμὴ ἀντίκρυσα τὸν βασανιστή μου νὰ γίνεται
χλωμός. ῎Εγινε ἄσπρος ὕστερα, περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν κάτα-
σπρο τοῖχο τοῦ δωματίου. Προσπαθοῦσε νὰ σηκώση τὰ χέρια του
καὶ δὲν τὸ κατώρθωνε.
῎Αρχισε τότε νὰ κλαίη... Ναί, νὰ κλαίη τρομαγμένα καὶ σὰν μικρὸ
παιδί !... ῎Επειτα ἦλθε κοντά μου, ἔσκυψε στὸ στῆθος μου καί... φίλη-
σε αὐτὸν ἐδῶ τὸν σταυρό !... ῾Ομολογῶ ὅτι δὲν πίστευα στὰ μάτια
μου διὰ ὅσα ἔβλεπα.
Σὲ λίγο φώναξε καὶ τοῦ ἔφεραν ἕνα ποτήρι νερό. Μὲ αὐτὸ ἔπλυ-
νε μόνος του, μὲ τὰ χέρια του, ποὺ τώρα ἐκινοῦντο, τὶς πληγές μου
καὶ ἀφοῦ μὲ κάθισε σὲ μιὰ καρέκλα νὰ συνέλθω ἔφυγε γιὰ νὰ
ἐπιστρέψη μὲ ἀρκετοὺς συναδέλφους του, μπροστὰ στοὺς ὁποίους
ἀφηγήθη τὰ ἑξῆς:
̶ Μόλις ἄνοιξε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τὸ στῆθος του, ἔλαμψε στὰ
μάτια μου σὰν ἀστραπὴ αὐτὸς ὁ μικρούτσικος σταυρός. Καὶ ἡ λάμ-
ψις σχημάτισε ἕνα φλογερὸ .νάϊν. (ὄχι). Τώρα ποὺ ἔχω συνέλθει,
κύριοι, μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται κοντὰ στοὺς πιστούς.
῎Επειτα ἀπετάνθη πρὸς ἐμὲ καὶ μοῦ εἶπε:
̶ Θὰ Σᾶς παρακαλοῦσα νὰ μοῦ προσφέρετε αὐτὸ τὸ σταυρὸ
γιὰ νὰ μὲ προφυλάσση ἀπὸ τὴν ἄδικη κρίσι. ῎Οχι ἀπὸ τὸν θάνατο,
διότι δὲν τὸν φοβοῦμαι. ᾿Αλλὰ δὲν εἶμαι ἄξιος... Δὲν πιστεύω ὅπως
ἐσεῖς εἰς τὸν Θεόν. Διότι ἐὰν ἐπίστευα...
Καὶ σταμάτησε ἀπότομα τὴν φράσι.
̶ ῎Ετσι, ἀγαπητέ μου, ἐσώθην ἀπὸ βέβαιον θάνατον χάρις εἰς
τὴν πίστιν μου, κατέληξεν ὁ Εἰσαγγελεὺς κ. Λυμπέρης Παπανδρέου.
– 3"–
2."῾Ο"Σταυρὸς"τῆς"Μονῆς"Πρέβελη(**)
ΕΥΛΑΒΗΣ"ἀναγνώστριά μας ἀπὸ
τὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης μᾶς ἔγραψε
πρὸ καιροῦ, γιὰ ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμί-
ου Σταυροῦ, κατὰ τὴν ἴδια περίοδο
τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, τὸ ὁποῖο συ-
νέβη στὴν ῾Ιερὰ ᾿Ανδρώα Μονὴ ῾Αγί-
ου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου Πρέβελητοῦ Νομοῦ Ρεθύμνης.
Οἱ Γερμανοὶ ἔκλεψαν ἕναν Σταυ-
ρό, ποὺ ἀποτελοῦσε πολύτιμο κει-
μήλιο τῆς Μονῆς καὶ θέλησαν νὰ τὸν
παραλάβουν μαζί τους στὴν χώρα
τους.
῞Ομως, τὸ ἀεροπλάνο, στὸ ὁποῖο
τὸν ἐπεβίβασαν, ἦταν ἀδύνατον νὰ
ξεκινήση, παρὰ τοὺς ἐπανειλημμέ-
νους τεχνικοὺς ἐλέγχους, ποὺ ἔδειχναν ὅτι ὅλα ἦσαν ἐν τάξει καὶ δὲν
ὑπῆρχε καμμία ἀπολύτως βλάβη στὶς
μηχανές.
᾿Αφοῦ ἦλθαν σὲ ἀπόγνωσι ἀπὸ τὸ ἀνεξήγητο συμβάν, συναι-
σθάνθηκαν τὸ λάθος τους καὶ ἐπέστρεψαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ στοὺς
Πατέρας τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς, ζητοῦντες μάλιστα συγγνώμην!
Μόνον τότε τὸ ἀεροπλάνο τους .ἐλευθερώθηκε. καὶ ἀπογειώθηκε...
_
