Friday, March 29, 2013

Η προσευχή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό




Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας στην προσευχή, γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.
Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής,είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία.
Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό, πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας και να είναι καρδιακή.
Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός πάντοτε ακούει την προσευχή του ανθρώπου, που είναι πνευματικά ανεβασμένος.
Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, γιατί θερμαίνει την ψυχή και την προετοιμάζει".


 Γεροντας Παϊσιος

Ντρέπεσαι και κοκκινίζεις να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου ( Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου )



Ντρέπεσαι και κοκκινίζεις να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου; Και αν ακόμα έπρεπε να τις ομολογείς μπροστά στους ανθρώπους και να εξευτελίζεσαι, ούτε τότε έπρεπε να ντρέπεσαι· διότι ντροπή και αισχύνη είναι το να αμαρτάνεις και όχι το να ομολογείς τις αμαρτίες σου. Τώρα όμως δεν είναι ανάγκη να είναι παρόντες και μάρτυρες κατά την ώρα της εξομολογήσεως. Η εξέταση και εξομολόγηση των αμαρτιών ας γίνει  μέσα στο νου- ας είναι το δικαστήριο χωρίς μάρτυρα- ας δει την εξομολόγηση σου μόνον ο Θεός, ο Θεός που δεν κατηγορεί για τις αμαρτίες, άλλα που τις συγχωρεί  όταν τις εξομολογούμαστε. Άλλ' ακόμα και έτσι διστάζεις και υποχωρείς; Γνωρίζω και εγώ ότι δεν ανέχεται η συνείδηση την ενθύμηση των αμαρτιών μας.
Διότι αν θυμηθούμε μόνον τις αμαρτίες μας η ψυχή μας αναπηδά όπως ακριβώς αναπηδά κάποιο αδάμαστο και δύστροπο πουλάρι. Όμως συγκράτησε, χαλιναγώγησε, χάιδευσε τη ψυχή με το χέρι, κάνε τη ήμερη, πείσε την, ότι αν δεν εξομολογηθεί τώρα, θα εξομολογηθεί εκεί όπου είναι περισσότερη η τιμωρία, όπου είναι μεγαλύτερος ο παραδειγματισμός. Εδώ το δικαστήριο είναι χωρίς μάρτυρα και δικαστής του εαυτού σου είσαι συ ο οποίος αμάρτησες· εκεί όμως θα παρευρίσκεται όλο το πλήθος της οικουμένης αν δεν προλάβουμε να τα σβήσουμε εδώ. Ντρέπεσαι να ομολογήσεις το αμαρτήματα; Να ντρέπεσαι και να τα διαπράξεις.
Εμείς όμως όταν διαπράττουμε αυτά τολμάμε να τα διαπράττουμε κατά τρόπον αναίσχυντο και προκλητικό· όταν όμως πρόκειται να τα ομολογήσουμε, τότε ντρεπόμαστε και αποφεύγουμε, ενώ έπρεπε να κάνομε τούτο με μεγάλη προθυμία. Διότι δεν είναι ντροπή το να κατηγορείς τα αμαρτήματα, αλλά δικαιοσύνη και αρετή· εάν δεν ήταν δικαιοσύνη και αρετή δεν θα έδινε γι' αυτήν ο Θεός αμοιβή. Το ότι πράγματι έχει αμοιβές η εξομολόγηση, άκουσε τί λέγει· «Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς». Ποιός ντρέπεται να πράξει κάτι από το οποίο θα γίνει δίκαιος; Ποιός ντρέπεται  να ομολογήσει τα αμαρτήματα, για να απαλλάξει τον εαυτόν του από τα αμαρτήματα; Μήπως σε προτρέπει να τα ομολογήσεις για να σε τιμωρήσει; Όχι βέβαια για να τιμωρήσει, αλλά για να συγχωρήσει.
Στα κοσμικά δικαστήρια συμβαίνει να επέρχεται η τιμωρία μετά την ομολογία της ένοχης. Για τούτο και ο ψαλμός υποπτευόμενος ακριβώς αυτό, μη τυχόν δηλαδή φοβούμενος κανείς τιμωρία μετά την εξομολόγηση αρνηθεί να εξομολογηθεί τα αμαρτήματά του, λέγει· «εξομολογηθείτε  στον Κύριο τα αμαρτήματά σας, διότι είναι αγαθός, διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα». Μήπως δεν γνωρίζει τα αμαρτήματα σου, εάν εσύ δεν τα ομολογήσεις; Λοιπόν τί περισσότερο γίνεται σε σένα όταν δεν τα ομολογείς; Μήπως μπορείς να διαφύγεις την προσοχή του; Και αν ακόμα δεν τα πεις εσύ, εκείνος τα είδε· αν δε τα πεις εσύ εκείνος τα λησμονεί. Διότι λέγει· «Ιδού εγώ είμαι ο Θεός εκείνος ο οποίος από αγάπη εξαλείφω τις αμαρτίες σου, και δεν τις ενθυμούμαι». Βλέπεις; «Εγώ δεν θα τις ενθυμηθώ» λέγει· διότι τούτο είναι ίδιον της φιλανθρωπίας· συ να τις θυμηθείς για να σου γίνει αφορμή σωφρονισμού.

Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

The Danger of Remembrance of Past Sins ( St. Nikolai Velimirovich )




Saint Anthony The Great
 















When a man once truly repents, he need not think any more about the sins he committed so that he will not sin again.

St. Anthony counsels: "Be careful that your mind not be defiled with the remembrance of former sins and that the remembrance of those sins not be renewed in you."

Again, in another place, St. Anthony says: "Do not establish your previously committed sins in your soul by thinking about them so that they not be repeated in you. Be assured that they are forgiven you from the time that you gave yourself to God and repentance. In that, do not doubt."

It is said of St. Ammon that he attained such perfection that from much goodness he was not aware that evil exists anymore. When they asked him what is that "narrow and difficult path" (Matthew 7:14), he replied: "That it is the restraining of one's thoughts and severing of one's desires in order to fulfill the will of God."

Whoever restrains sinful thoughts, does not think of his own sins or the sins of others neither of anything corruptible nor of anything earthly. The mind of such a man is continually in heaven where there is no evil. Thus, in him, sin gradually ceases to be, even in his thoughts.

"Many Confess, But Few Repent".





What is repentance and confession?
Confession is a God-given commandment, and it is one of the Sacraments of our Church. Confession is not a formal, habitual (”to be on the safe side”, or, ”in view of upcoming feast-days”), forced and unprepared act, springing from an isolated duty or obligation and for psychological relief only. Confession should always be combined with repentance. A Holy Mountain Elder used to say: ”Many confess, but few repent!” (Elder Aemilianos of Simonopetra Monastery, Mt. Athos)

Repentance is a freely-willed, internally cultivated process of contrition and sorrow for having distanced ourselves from God through sin. True repentance has nothing to do with intolerable pain, excessive sorrow and relentless guilty feelings. That would not be sincere repentance, but a secret egotism, a feeling of our ”ego” being trampled on; an anger that is directed at our self, which then wreaks revenge because it is exposing itself and is put to shame—a thing that it cannot tolerate.

Repentance means a change in our thoughts, our mentality; it is an about-face; it is a grafting of morality and an abhorrence of sin.

Repentance also means a love of virtue, benevolence, and a desire, a willingness and a strong disposition to be re-joined to Christ through the Grace of the almighty Holy Spirit.

Repentance begins in the depths of the heart, but it culminates necessarily in the sacrament of divine and sacred Confession.

During confession, one confesses sincerely and humbly before the confessor, as though in the presence of Christ. No scientist, psychologist, psychoanalyst, psychiatrist, sociologist, philosopher or theologian can replace the confessor.



Monk Moses of the Holy Mountain

Η Ορθοδοξία είναι η βασιλική οδός του Ευαγγελίου ( Γέροντα Έφραίμ )


 


Αγαπητά μου παιδιά,
…Είμεθα Ορθόδοξοι και ουσιαστικά δεν γνωρίζου με το ύψος, το βάθος, το πλάτος της Ορθοδοξίας. Θα πρέπει να την δούμε σε όλη την αγιότητα της.
Τι είναι Ορθοδοξία; Ορθοδοξία είναι η αλήθεια, το ορθό δόγμα περί του Θεού, περί του ανθρώπου και περί του κόσμου, όπως μας την έδωσε ο Ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός με την υπέροχη διδασκαλία Του, με την αγία ζωή Του και με την λυτρωτική θυσία Του, όπως την διετύπωσε κατόπιν η θεόπνευστος διάνοια και καρδία του Αποστόλου Παύλου, όπως την «ζωντάνεψε» ο μαθητής της αγάπης και οι άλλοι Ευαγγελισταί και Απόστολοι με το ουράνιον φως του Άγιου Πνεύματος, όπως την παρέδωσαν και σε μας οι πνευματοκίνητοι Πατέρες της Αλεξανδρείας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Καππαδοκίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και του Αγίου Όρους αργότερα. Όλοι αυτοί από τον Ιερό Πολύκαρπο, τον μαθητή των Αποστόλων, μέχρι τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο όποιος εκοιμήθη στις αρχές του 19ου αιώνος, με την σοφία τους και την αγιότητα τους, με τις θυσίες και τους αγώνες τους μας παρέδωκαν την παρακαταθήκη της ορθής πίστεως και ζωής, τον θησαυρό της ορθοδόξου παραδόσεως.

Ορθοδοξία είναι η θαυμαστή εκείνη σύνθεσις δόγματος και ήθους, θεωρίας και πράξεως. Ορθοδοξία είναι ακόμα εκείνο που διετύπωσαν επισημότερα αι Σύνοδοι, τα οικουμενικά εκείνα ευλογημένα συνέδρια της ανά τον κόσμον Εκκλησίας του Χρίστου. Τότε οι θεοφόροι Πατέρες «όλην συγκροτήσαντες την της ψυχής επιστήμην και τω θείω πνεύματι συνδιασκεψάμενοι» απεφάνθησαν για τα μεγαλύτερα προβλήματα, που απασχολούν τον πνευματικό άνθρωπο και έθεσαν τα βάθρα, τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, που είναι ο πραγματικός πνευματικός πολιτισμός.



Την Ορθοδοξία επεσφράγισαν οι μάρτυρες όλων των εποχών όλη η ιερή στρατιά των εκατομμυρίων ηρώων και ομολογητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών με το τίμιο αίμα τους. Από τα αμφιθέατρα της Ρώμης μέχρι τα στρατόπεδα της Ρωσίας, απέδειξαν ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια απλή θεωρία, αλλά η αλήθεια και η ζωή ο ωραιότερος ηρωισμός, η νίκη κατά της ωμής βίας και της υλικής δυνάμεως, η επικράτησις και η βασιλεία του πνεύματος.

Ήρθε κατόπιν να ύμνηση την Ορθοδοξία η λατρεία με την υπέροχη ποίησι και την εμπνευσμένη υμνογραφία της, η οποία συνδυάζει το φυσικό με το υπερφυσικό, τα εγκόσμια με τα επουράνια, την ατομικότητα με την κοινωνικότητα, την οικειότητα και τον βαθύ σεβασμό, το εύληπτο και το μυστήριο.

Μέσα στον ναό σε κάθε Λειτουργία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανατάσεως και ιερότητος τελείται η Θυσία του Θεανθρώπου, όπου συμμετέχουν όλοι οι πιστοί. Εκεί επίσης υμνούνται και προβάλλονται τα κατορθώματα των γιγάντων της πίστεως με επικεφαλής του χορού αυτού την Θεοτόκο Μαρία. Εκεί εξυμνείται το δόγμα, όχι μόνον ως αληθές, αλλά και ως ανταποκρινόμενο στις ανθρώπινες εφέσεις….

Ένα άλλο γνώρισμα της Ορθοδοξίας ήταν πάντοτε ο ηρωισμός που τον είδαμε στο μαρτύριο, ο όποιος δεν σταμάτησε μόνον στην θυσία του αίματος. Τα τέκνα της Ορθοδοξίας πάντα έδειξαν σθένος και γενναιότητα μπροστά σε κάθε είδος αυθαιρεσίας, είτε προερχόταν από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, είτε από τους αρειανούς και μονοφυσίτες, είτε από τους εικονομάχους και λατινόφρονες μοναχούς. Η φάλαγγα αυτή των ηρώων της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν περιλαμβάνει μόνον τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, ηγούμενο της του Στουδίου Μονής με όλους τους μοναχούς του, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον μέγα ήρωα, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και άπειρο πλήθος ομολογητών και υπερασπιστών της πίστεως μας….

Η Ορθοδοξία εβάδισε πάντοτε την βασιλική οδό του Ευαγγελίου. Εκράτησε ανόθευτο, γνήσιο το πνεύμα του χριστιανισμού έναντι του σκοτεινού μυστικισμού των ανατολικών αιρέσεων, της παποκαισαρικής συγκεντρωτικότητος των Λατίνων και του ορθολογιστικού υποκειμενισμού των Προτεσταντών. Πάντοτε εκράτησε το μέτρο και την αρμονία, δεν είχε τίποτε το λάθος, διότι οι Πατέρες ήταν πνευματοκίνητοι, αγιοπνευματικώς οδηγούμενοι.

Δεν περιφρόνησε η Ορθοδοξία τον άνθρωπο, ούτε την σοφία, ούτε την φύσι, ούτε την τέχνη, δεν υπήρξε απάνθρωπος. Όλα τα εξηγίασε και δημιούργησε πολιτισμό. «Την φύσιν», κατά το τροπάριον των Τριών Ιεραρχών «των όντων ετράνωσε, τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησε».
Η Ορθοδοξία είναι η πορεία του ολοκληρωμένου ανθρώπου προς τον Πλάστη του, προς την θέωσι. Οδηγεί τον άνθρωπο στην πλήρη ανάπτυξί του εν τω Χριστώ και για τον Χριστό. Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η κατ’ εξοχήν θεολογία, αλλά είναι συγχρόνως και η αληθινή ψυχολογία, ο γνήσιος ανθρωπισμός και κοινωνισμός. Είναι ένα πολύεδρο διαμάντι, το όποιον από όλες τις πλευρές παρουσιάζει νέες αντανακλάσεις της αληθείας.

Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, την Ορθοδοξία μας. Όχι θεωρητικά. Ας την αισθανθούμε και ας την ζήσουμε σε όλο το βάθος και το πλάτος της. Ετσι μόνο θα μπορού με να την προβάλουμε και να την αξιοποιήσουμε.

Διότι η Ορθοδοξία μας δεν είναι μουσείο και παρελθόν, αλλά ζωή, δημιουργία και ακτινοβολία. Είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους μας, είναι η χρυσή ελπίδα της σω­τηρίας μας, είναι το καύχημα μας εν Χριστώ. Ας την κηρύττουμε με ηρωισμό και γενναιότητα ως τέκνα γνήσια των μεγάλων ηρώων της.

Πανέμορφη Ορθοδοξία, αιματοστόλιστη νύμφη του Χριστού, ποτέ, ποτέ να μη σε αρνηθούμε οι ανάξιοι, αλλά αν το καλέσουν οι περιστάσεις και οι καιροί, αξίωσε μας, ω φίλη, δια σε να χύσουμε και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Αμήν.

(Αποσπάσματα από το βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, τόμος Α’, εκδ. Ι. Μ. Φιλόθεου 2004
Η ομιλία αυτή έγινε το 1984 εις Αμερική από τον Γέροντα Έφραίμ.Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
vatopaidi.wordpress.com)

Η χαριτωμένη υπακοή ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )


Η υπακοή χαρίζει αμεριμνία, διότι η μέριμνα είναι μια πνευματική φυματίωση, που σιγα–σιγά, σαν μικρόβιο φυματιώσεως συνεχώς δηλητηριάζει τη ζωή του ανθρώπου, της ψυχής και του σώματος και σταδιακά φέρνει το θάνατο. Έτσι και η μέριμνα του βίου σαν ένα άλλο μικρόβιο φθείρει τον άνθρωπο, την ψυχή του και τον πεθαίνει ψυχικά.
Η υπακοή αναφέρεται στο Χριστό και όχι στον άνθρωπο που υπακούει κανείς. Και όταν ο υποτακτικός υπακούει χωρίς παράσιτα, αλλά για την αγάπη του Χριστού και μόνο, τότε η υπακοή του είναι σωστή μπροστά στα μάτια του Χριστού. Να υπακούμε για την αγάπη του Χριστού και μόνο και έτσι ο δρόμος μας γίνεται σταθερός και ίσιος για το Χριστό.

Ποιος άνθρωπος πάνω στη γη δεν έκανε σφάλματα και δεν τραυματίσθηκε στην πάλη με τους δαίμονες, τα πάθη και τον κόσμο; Δε μιλάμε γι’ αυτά τα τραύματα, αλλά μιλούμε ότι πρέπει να βλέπουμε συνεχώς τον προορισμό μας. Με τις δύο αρετές, της υπακοής για την αγάπη του Χριστού και της προσευχής να πετύχουμε την αγάπη του Χριστού. Κι όταν η αγάπη του Θεού έρθει μέσα στην ψυχή μας, τότε ο δρόμος μας πλέον δέχεται φως. Τότε η αγάπη του Χριστού εξουδετερώνει κάθε δυσκολία και νιώθουμε τη ζωή πάρα πολύ ευτυχισμένη.

Η υπακοή ταπεινώνει τον άνθρωπο και η ταπείνωση εξουδετερώνει κάθε πειρασμική ενέργεια. Όπου ταπείνωση, εκεί ο διάβολος χάνεται. Όπου υπερηφάνεια κι εγωισμός, εκεί η παρουσία των δαιμόνων, οι πειρασμοί και τα πάθη. Γι’ αυτό η υπακοή είναι πολύ χαριτωμένη αρετή, επειδή οπλίζει με τόση ταπείνωση τον άνθρωπο όταν υπακούει εν γνώσει, για την αγάπη του Χριστού.


Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης - Νουθεσίες περί υπακοής

Σημεία των καιρών





ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
Ο γέροντας Παΐσιος τόνιζε πως αν κάτι από αυτά που έχει πει έρχονται σε αντίθεση με αυτά που λέει ή θα πει η Εκκλησία,
να ακολουθήσουμε τα λεγόμενα της Εκκλησίας.

 

Μετα απο την μπορα τη δαιμονικη, θα ελθη η λιακαδα η θεικη.
Πισω απο το κοσμικο πνευμα της σημερινης "ελευθεριας" της ελειψης σεβασμου στην Εκκλησια του Χριστου, στους μεγαλύτερους, γονεις και διδασκαλους, που εχουν φοβο θεου, κρυβεται η πνευματικη σκλαβια, το αγχος, και η αναρχια που οδηγουν τον κοσμο στο αδιεξοδο, στην ψυχικη και σωματικη καταστροφη.

Πισω λοιπον απο το τελειο συστημα "καρτας εξυπηρετησεως" ασφαλειας κομπιουτερ, κρυβεται η παγκοσμια δικτατορια, η σκλαβια του αντιχριστου. "Αποκ. Ιωαννου κεφ ιγ' 16 ινα δωσουσιν αυτοις χαραγμα επι της χειρος αυτων της δεξιας η επι των μετωπων αυτων, και ινα μη τις δυνηται αγορασαι η πωλησαι ει μη ο εχων το χαραγμα, το ονομα του θηριου η τον αριθμον του ονοματος αυτου. Ωδε η σοφια εστιν. ο εχων νουν ψηφισατω τον αριθμον του θηριου. αριθμος γαρ ανθρωπου εστι και ο αριθμος αυτου χξς" =666.

Ο Αγιος Ανδρεας ο Καισαρειας γραφει τα εξης. " Περι του μιαρου ονοματος του αντιχριστου. "Και την μεν ακριβεια της ψηφου, ως και τα λοιπα τα περι αυτου γεγραμενα, ο χρονος αποκαλυψει και η πειρα τοις νηφουσιν... ...αλλ'ουκ ευδοκησεν η θεια χαρις εν θεια βιβλω του λυμεωνος ονομα γραφηναι. ως εν γυμνασιας δε λογω πολλα εστιν ευρειν...." Αγιου Ανδρεου Καισαρειας, εξηγησις εις την ΙωαννουΑποκ. σελ 341-42, κεφ ΛΗ.

Το παραξενο ομως, και πολλοι πνευματικοι ανθρωποι εκτος που δεινουν δικες των ερμηνειες, φοβανται και αυτοι τον κοσμικο φοβο του φακελλωματος, ενω επρεπε να ανησυχουν πνευματικα, και να βοηθησουν τους Χριστιανους με την καλη ανησυχια, και να τους τονωνουν την πιστη, να νιωθουν θεικη παρηγορια.

Απορω! δεν τους προβληματιζουν ολα αυτα τα γεγονοτα; γιατι δεν βαζουν εστω ενα ερωτηματικο για της ερμηνειες του μυαλου τους; Κι αν επιβοηθουν τον αντιχριστο για το σφραγισμα, πως παρασυρουν και αλλες ψυχες στην απωλεια; Αυτο εννοει "...το αποπλαναν ει δυνατον, "και τους εκλεκτους". Μαρκ. ιγ'.

Θα πλανεθουν αυτοι που τα ερμηνευουν με το μυαλο.

Και ενω τα σημεια φαινονται ξεκαθαρα "το θηριο" στις Βρθξελλες με το 666 εχει σχεδον ρουφιξει ολα τα κρατη στο κομπιουτερ. Η καρτα, η ταυτοτητα, η εισαγωγη του σφραγισματος, τι φανερωνουν; Δυστυχως το ραδιο παρακολουθουμε μονο τι καιρο θα εχουμε.

Τι θα μας πει ο Χριστος; " Υποκριται, το μεν προσωπον του ουρανου γινωσκεκτε διακρινειν, τα δε σημεια των καιρων ου δυναστε γνωναι;"

Μετα λοιπον απο την καρτα, και την ταυτοτητα, "το φακελλωμα" για να προχωρισουν πονηρα στο σφραγισμα , θα λενε συνεχεια στην τηλεοραση, οτι πηρε καποιος την καρτα του δεινα, και του σηκοσε τα χρηματα απο την τραπεζα. Απο την αλλη μερια θα διαφημιζουν το "τελειο συστημα" το σφραγισμα στο χερι η στο μετωπο με ακτινες λειζερ, που δεν θα διακρινεται εξωτερικα, με το 666 το ονομα του αντιχριστου.

Δυστυχως και παλι "ορισμενοι γνωστικοι" θα φασκιωνουν τα πνευματικα τους τεκνα σαν τα μωρα, δηθεν για να μην στενοχωρουνται. "Δε πιραζει αυτο, δεν ειναι τιποτα, αρκει εσωτερικα να πιστευετε!". Κι ενω βλεπουμε τον αποσ. Πετρο που εξωτερικα αρνηθηκε τον Χριστο και ητο αρνησις, αυτοι αρνουνται το Αγιο σφραγισμα του Χριστου που τους δοθηκε στο Αγιο Βαπτισμα. "Σφραγις δωρεας Πνευματος Αγιου" με το να δεχονται την σφραγιδα του αντιχριστου, λενε και οτι εχουν μεσα τους το Χριστο!!

Τετοια δυστυχως λογικη, ειχαν και ορισμενοι "γνωστικοι" στα χρονια των Αγιων Μαρτυρων, που προσπαθουσαν να μεταστρεψουν τους υποψηφιους μαρτυρας, οπως αναφερει ο Μεγας Βασιλειος στο λογο του στον Μαρτυρα Γορδιο ".......πολλοι παραλογιζοντουσαν προσπαθωντας να πεισουν τον Μαρτυρα να αρνηθη μονο με τα λογια, και να κρατησει την πιστη με την ψυχη, την εσωτερικη διαθεση, γιατι ο Θεος δεν δινει προσοχη στην γλωσσα, αλλα στη διαθεση. Ο Μαρτυς ομως Γορδιος ηταν ακαμπτος και απεκριθηκε "ουκ ανεχεται τι γλωσσα κτισθεισα παρα Χριστου φθεγξασθαι τι κατα του κτισαντος...... μη πλανασθαι, Θεος ου μυκτιριζεται εκ του στοματος ημας του ημετερου κρινει, εκ των λογων δικαιει, και εκ των λογων καταδικαζει".

Επισης επι Δεκιου, με διαταγμα ζητουσε να ομολογησουν την θρησκεια των ειδωλολατρων, και οσοι Χριστιανοι δηλωναν, και θυσιαζαν στα ειδωλα, επειρναν πιστοποιητικο, και γλυτωναν το Μαρτυριο. Οχι μονον αυτοι ηταν αρνητες του Χριστου, αλλα και εκεινοι οπου εδειναν χρηματα στους ειδωλολατρας στην επιτροπη, και επαιρναν το πιστοποιητικο, χςρις να αρνηθουν, οι ονομαζομενοι "λιβελλοφοροι" και αυτους η Εκκλησια μας τους θεωρησε αποστατας/πεπτωκοτας.

Κι ενω λοιπον εχουμε τοσα πολλα παραδειγματα, οπως και του γενομενου θαυματος του Αγιου Θεοδωρου, που εορταζουμε καθε χρονο το Σαββατο της Α' Εβδομαδος των νηστειων. "Ιουλιανος ο παραβατης, γινωσκων οτι οι Χριστιανοι καθαιρονται μαλλον δια νηστειας την πρωτη εβδομαδα της Αγιας Τεσσαρακοστης, ην και ημεις δια τουτο καθαραν εβδομαδα καλουμεν, ηβουληθη ινα τοτε μαλιστα μολυνη αυτους. διο και προσεταξε κρυφιως ινα τεθωσιν εις την αγοραν κατ'εκεινας τας ημερας βρωματα μεμιασμενα εκ των αιματων των ειδωλικων θυσιων. Αλλα νεθσει Θεια επιφανεις καθ΄'υπνον ο Μαρτυς Θεοδωρος εις τον τοτε Αρχιεπισκοπον Κων/πολεως Ευδοξιον και φανερωσας το πραγμα παρηγγειλε ν αυτω ινα συγκαλεσει τους πιστους ευθυς το πρωι της Δευτερας και εμποδιση αυτοις των βρωματων εκεινων την χρησιν, την ελλειψιν της αναγκαιας τροφης αναπληρωση εκ του προχειρου δια κολλυβων.........τοιουτοτροπως ο μεν σκοπος του παραβατου εματαιωθη, ο δε ευσεβης λαος διαφυλαχθεις αμολυντος ............" Ωρολογιον το Μεγα, σελ 446...

Το να απεχουμε απο τα ειδωλοθυτα ειναι κανον των Αγιων Αποστολων. Πραξ. Αποσ. κεφ. ιε'......"Συνηχθησαν δε οι Αποστολοι και οι πρεσβυτεροι .........απεχεσθαι ειδωλοθυτων και αιματος και πνικτου και πορνειας....."

Παρ'ολα λοιπον αυτα που ανεφερα, ακουει κανεις ενα σορο δυστυχως ανοησιες του μυαλου, απο ορισμενους σημερινους "Γνωστικους", ο ενας να λεει "εγω θα δεχθω την ταυτοτητα με το 666, θα βαλω και ενα σταυρο, κι ο αλλος να λεει "εγω θα δεχθω το σφραγισμα στο κεφαλι με το 666 και θα κανω και ενα σταυρο στο Σταυρο στο κεφαλι..." και ενα σορο ομοιες ανοησιες, που νομιζουν οτι θα αγιασθουν με αυτον τον τροπο, ενω αυτα ειναι πλανες. Μονον αυτα που δεχονται αγιασμο, αυτα μονον αγιαζονται. Οπως το νερο, δεχετε αγιασμο και γινεται Αγιασμος. τα ουρα δε δεχονται αγιασμο. Η πετρα με θαυμα γινεται ψωμι. Η ακαθαρσια δεν δεχεται αγιασμο. Επομενως, ο διαβολος, ο αντιχριστος, οταν ειναι στην ταυτοτητα μας η στο χερι, η στο κεφαλι μας, με το συμβολο του, δεν αγιαζονται, με το να βαλουμε και ενα Σταυρο.

Εχουμε την δυναμη του Τιμιου Σταυρου, του Αγιου Συμβολου, την θεια χαρη του Χριστου, μονον οταν αρκουμεθα στο Αγιον Σφραγισμα του Βαπτισματος, που απαρνουμεθα τον σατανα, και συντασσωμεθα στον Χριστο, και δεχομεθα το Αγιο Σφραγισμα. "Σφραγις δωρεας Πνευματος Αγιου".

Ο Χριστος να μας δινη καλη φωτιση. Αμην.

Αγιον Ορος Κουτλουμουσιανο Κελλι "Παναγουδα" Σαββατο Α' Νηστειωνμ 1987.

Με πολυ πονο και αγαπη Χριστου,

Μοναχος Παισιος

Περί μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων


ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Ο γέροντας Παΐσιος τόνιζε πως αν κάτι από αυτά που έχει πει έρχονται σε αντίθεση με αυτά που λέει ή θα πει η Εκκλησία,
να ακολουθήσουμε τα λεγόμενα της Εκκλησίας.
Και περί του θέματος αυτού, και ιδίως της όψεώς του «εγκε­φαλικός θάνατος και πτωματικά μοσχεύματα», ο λόγος και ο αντίλογος, και συνεπώς και οι προβληματισμοί των πιστών, ήσαν σε πολύ μικροτέρα έντασιν προ δεκαετίας και πλέον -που ήταν μεταξύ μας ο Γέροντας- από όσον σήμερα. Αυτή είναι η αιτία που οι σχετικές μαρτυρίες περί της θέσεώς του είναι ολίγες.

Έτσι, αρχικώς σκεφθήκαμε να μη συμπεριλάβωμε το περί μεταμοσχεύσεων πρόβλημα στην αναφορά μας αυτή. Κυρίως όμως οι παρακάτω λόγοι μας ανάγκασαν τελι­κά να μεταβάλωμε λογισμόν:

1. Οι οξύτατες αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαφωνούντων -μέχρι σημείου να εκτοξεύωνται, ευθέως ή πλαγίως, βαρείς χα­ρακτηρισμοί-, αλλά και η προσπάθεια επιβολής της μιας μερίδος επί της ετέρας δια της ισχύος της εξουσίας -ίσως και της αριθμητικής υπεροχής- και όχι βάσει επιχειρημάτων αληθείας.(*)

2. Η εξής ορθοτάτη παρατήρησις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. κ. Ιεροθέου στην σχετικήν εισήγησίν του προς την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας: Επειδή η ζωή της Εκκλησίας καθορίζεται από την δράση και την ενέρ­γεια των αγίων και επειδή η Εκκλησία προχωρεί στην ιστορία με τα βήματα των αγίων, γι' αυτό και θα περιμένουμε και τέ­τοιες αντιδράσεις (δηλαδή, ως δοτών) αγιασμένων ανθρώπων, για να δώσουμε το στίγμα αντιμετωπίσεως του προβλήματος των μεταμοσχεύσεων" (Ε.κ.Μ., σ. 358). Ήδη ο Σεβ. κατέθε­σε προηγουμένως μία περίπτωσιν "ενός συγχρόνου θεουμένου" αρνητικήν για το θέμα μας. Επίσης, θα δούμε κατωτέ­ρω ότι και ο μακαριστός Γέρων Πορφύριος είχε την ιδίαν με τον πατέρα Παΐσιον αρνητικήν τοποθέτησιν.

3. Ο και κυριώτερος λόγος: Η παρερμηνεία -οπωσδήποτε, πιστεύομε, ασυνείδητη- που έγινε στην ακόλουθη φράσι του Γέ­ροντος : "Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω το μαχαί­ρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο και υστέρα να πεθάνω " (**). Ενώ, δηλαδή, είναι ολοφάνερο ότι η φράσις ελέχθη μεταφορικά -μα πώς ήταν δυνατόν να έχη νόημα κυριολεκτικά (!)- παρερμηνευθείσα από μερικούς και συνδεθείσα με την προβληματική του «εγκεφαλικού θανάτου» και με την αυτοκτονίαν-αυτοθυσίαν, αποδίδει στον Γέροντα την ακριβώς αντίθετη τοποθέτησιν δια το εν λόγω θέμα από εκείνην που πρέ­σβευε, δίδασκε και εφήρμοζε. Καθόσον έχει τεραστίαν διαφοράν το: "Λέει η καρδιά μου να πάρω το μαχαίρι να την κόψω...", δηλαδή, έχω την διάθεσιν, επιθυμώ, είμαι πρόθυμος, λαχταρώ -αν θέλετε- να πεθάνω χάριν των αδελφών μου, από το: "Παίρνω το μαχαίρι και την κόβω ", δηλαδή, αυτοκτονώ-αυτοθυσιάζομαι (***).

Και το μεν πρώτον ο μακαριστός Γέρων το θεωρούσε ως ύψιστον βαθμόν αγάπης, το δε δεύτερον ως ανεπίτρεπτον παρέμβασιν αντιστρατευομένην το δημιουργικόν έργον του Θεού. Γι' αυτό, το δεύτερον ουδέ καν διενοήθη να πράξη. Αντίθετα όλη η ζωή του, από νεότητος έως της κοιμήσεώς του, εχαρακτηρίζετο από το πρώτον - ως στρατιώτης, αντικαθιστώντας άλλους σε επι­κίνδυνες πολεμικές επιχειρήσεις ή διακινδυνεύοντας για να τους σώση από τα χέρια του εχθρού με ανθρωπίνως ελάχιστες πιθα­νότητες σωτηρίας· ως μοναχός, στραγγίζοντας και την τελευταία σταγόνα της αντοχής του, αρχικά δια της αιματηρής υπακοής του και στην συνέχεια παρηγορώντας και βοηθώντας πονεμένους· ως προσευχόμενος και εισακουόμενος και λαμβάνων ο ίδιος την ανίατον ασθένειαν του καρκίνου από πάσχοντα αδελφόν και, το ύψιστον πάντων, ως ποθών και ευχόμενος κατά Παύλον να κολασθή ο ίδιος «υπέρ των αδελφών του» (Βλ. Ρωμ. θ', 3). Ύστερα από τα -μακροσκελή ίσως, αλλά αναγκαία κατά τη γνώμη μας- εισαγωγικά αυτά, παραθέτομε αυθεντικήν μαρτυρίαν περί της σχετικής τοποθετήσεως του Γέροντος: Ο σεβαστός αγιορείτης Ιερομόναχος και πνευματικός Γρηγόριος, εκ του στενοτάτου περιβάλλοντός του, ερώτη­σε τον πατέρα Παΐσιον για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και τα συναφή με αυτό αναφυόμενα προβλήματα. Ο Γέροντας απαντώντας επέτρεψε μεν την μεταμόσχευσιν ενός εκ των διπλών οργάνων (****), αλλ' απέκλεισε κατηγορηματικώς την αφαίρεσιν και μεταμόσχευσιν οργάνων αναγκαίων δια την επιβίωσιν, σε οποιαδήποτε περίπτωσιν (*****), αφού δι' αυτής προξενείται η θανάτωσις του δότου. Χρησιμοποίησε μάλιστα δια κατοχύρωσιν της θέσεώς του τα ακόλουθα δύο επιχειρήματα: Πρώτον, ότι αποτελεί ανεπίτρεπτον παρέμβασιν αντιστρατευομένην το δημιουργικόν έργον του Θεού, από την μια θανατώνοντας τον δότη, και από την άλλην δημιουρ­γώντας μας την έπαρσιν για την «ζωοποίησιν» του λήπτου. Και δεύτερον, ότι θα γίνει αιτία εφευρέσεως τρόπων να σκοτώνουν τους ασθενείς, για να τους πάρουν τα όργανά τους.

Θεωρούμε ότι ο μακαριστός Γέροντας με την ανωτέρω φωτισμένην και διορατικήν θέσιν του έδωσε σαφή απάντησιν προς όλους τους υποστηρικτάς των μεταμοσχεύσεων από «εγκε­φαλικά νεκρούς». Καθ' όσον:

Ι. Θεωρεί και τον «εγκεφαλικά νεκρό» ως ζώντα (Εφ' όσον την κάθε περίπτωσιν αφαιρέσεως οργάνων αναγκαί­ων δι' επιβίωσιν την χαρακτηρίζει ως θανάτωσιν του δότου).

ΙΙ. Απαντά (δια του πρώτου επιχειρήματος) σε όσους -εξα­ναγκασμένοι από τις αντίθετες θεολογικές και ιατρικές θέ­σεις- «υπερέβησαν» δήθεν το πρόβλημα (αν, δηλαδή, ο «εγκε­φαλικά νεκρός» είναι ζων ή νεκρός βιολογικά) -το οποίον και ονομάζουν δυτικό σχολαστικισμό (!)- και αντιπροβάλλουν την δήθεν «αγάπη» και «θυσία» του «εγκεφαλικά νεκρού» (οι οποίες όμως στην πραγματικότητα είναι και ασυνείδητες και ανύπαρκτες και μάλλον ταυτόσημες της ευθανασίας, και, κατά τον χαρακτηρισμόν του Γέροντος: "ανεπίτρεπτος παρέμβασις αντιστρατευομένη το δημιουργικόν έργον του Θεού").

ΙΙI. Προορά (δια του δευτέρου επιχειρήματος) ότι η πρακτική αυτή (των μεταμοσχεύσεων από «εγκεφαλικά νεκρούς») θα αποτελέσει κακήν αρχήν και αιτίαν εφευρέσεως και άλλων τρό­πων να αφαιρούν την ζωήν των ανθρώπων, δια να λάβουν τα όργανά τους (π .χ. από ασθενείς που ευρίσκονται εις μόνιμον «φυτικήν» κατάστασιν, από ανεγκέφαλα νεογνά, δια της νομιμοποιήσεως της ευθανασίας κ.ά.) Επίσης, θα θέλαμε ν' αναφέρωμε ότι ο Γέροντας επιπλέον θεωρούσε την «δωρεά» οργάνων μετά θάνατον και ως στερουμένην ουσιαστικής ηθικής αξίας. Έτσι, όταν υψηλόβαθμος δημόσιος ανήρ δήλωσε ως δωρητής οργάνων, ο π. Παΐσιος σχο­λίασε απαξιωτικώς το γεγονός. Τέλος, θα πρέπει να προστεθή ότι, συμφώνως προς μαρτυρίαν του ανωτέρω ιερομονάχου, και ο μακαριστός Γέρων Πορφύριος είχε την ιδίαν τοποθέτησιν επί του θέματος των μεταμοσχεύσεων με την του πατρός Παϊσίου.

Σημειώσεις:

(*) Έχομε φυσικά υπ' όψιν μας τον τόμον «Εκκλησία και μεταμοσχεύσεις», που εξεπόνησε η ειδική συνοδική επιτροπή επί της Βιοηθικής, αλλά, πέραν των αντιφά­σεων που υπάρχουν σ' αυτόν, παρατηρείται πολλάκις και μία σαφής επιφυλακτικότης, διαφοροποίησις και ενίοτε και αντίθεσις προς τας βασικάς θέσεις της επι­τροπής, επί της ηθικής των μεταμοσχεύσεων, τις οποίες και εδέχθη σε πρώτη φάσι -όχι όμως και ως τελικήν επίσημον θέσιν και εκκλησιαστική «άποψιν» και τοποθέτησιν- η Ιερά Σύνοδος (βλ. σ. 20 του αναφερθέντος τόμου) (στο εξής Ε.κ.Μ.). Νομίζομε ότι εκ των συμπεριλαμβανομένων εις τον τόμον κειμένων ιδιαιτέραν βα­ρύτητα έχει η εισήγησις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. κ. Ιε­ροθέου στην Ιερά Σύνοδον της Ιεραρχίας. Παρ' ότι αρχικώς ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε το κείμενο της Επιτροπής ως «κα­ταπληκτικό», στην συνέχεια φαίνεται τελείως το αντίθετο (Προσωπικώς εκτιμούμε ότι πρόκειται για μια τακτική του Σεβ., που εφήρμοσε και σε άλλες περιπτώσεις -λ.χ. στο ζήτημα της αναγνώσεως των Λειτουργικών ευχών εις επήκοον του λαού, στο ζήτημα της εκκλησιαστικής υποδοχής του πάπα στην χώρα μας κ.α.-, δια της οποίας με χαρακτηριστικήν ταπείνωσιν και ευγένειαν δηλώνει την αντίθεσίν του). Εκ της εισηγήσεώς του επισημαίνομε:

α') Προβληματίζεται ακόμη και γενικώτερα ως προς τις μεταμοσχεύσεις (όχι, δη­λαδή, μόνον «των πτωματικών μοσχευμάτων») εξ αφορμής κυρίως των εξής:

(1) Μιας εμπειρίας ενός συγχρόνου θεουμένου ανθρώπου (Ε.κ.Μ., σ. 356). Εικάζομε από τα συμφραζόμενα ότι πρόκειται περί του μακαριστού γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ. Υπάρχει άλλωστε περί αυτού και η πληροφορία ότι είχε απεριφράστως δηλώσει: "Ούτε δίδω όργανα, ούτε παίρνω".

(2) Θεωρώντας ότι και "πολλοί σύγχρονοι άγιοι που έχουν ζωντανή κοινωνία με τον Χριστό" θα αντιμετώπιζαν ομοίως το θέμα (ενθ. αν.).

β') Οξύτερος καθίσταται ο προβληματισμός του στις περιπτώσεις «εγκεφαλικά νεκρών» δοτών:

(1) Υπογραμμίζει την "διάσταση μεταξύ των ιατρών γύρω από το θέμα πότε επέρ­χεται ο θάνατος" (Ε.κ.Μ., σ. 341)

(2) Σαφώς δέχεται ότι: "Και όταν μερικά όργανα κινούνται με υποστηρικτικές ενέργειες και τότε εξακολουθεί να ενεργή η ψυχή μέσα στον άνθρωπο, εφ' όσον ενεργεί σε άλλο υγιές σωματικό όργανο. Πάντως, όσο ο νους του ανθρώπου βρί­σκεται, έστω και υπολειτουργούντων των οργάνων του σώματος, μέσα στο σώμα, μπορεί να μην λειτουργή η διανοητική λειτουργία, η μνήμη ή ίσως και η αίσθηση, αλλά εφ' όσον λειτουργεί η καρδιά, λειτουργεί η νοερά ενέργεια του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι τότε ο άνθρωπος μπορεί να μην έχη συνείδηση του περιβάλλο­ντος κόσμου, μπορεί να μη σκέπτεται, μπορεί να μην αισθάνεται ή ακόμη μπορεί αμυδρώς να αντιλαμβάνεται, αλλ' όμως υπάρχει η ψυχή και είναι δυνατόν να έχη κοινωνία με τον Θεό. Και βέβαια, εάν έχη συνηθίσει στην ζωή του να προσεύχεται, τότε η νοερά του ενέργεια βρίσκεται σε μεγάλη ένταση, δηλαδή ο άνθρωπος έχει αδιάλειπτη προσευχή" (Ε.κ.Μ., σ. 359)

(3) Θέτει μερικά καίρια ερωτήματα: "Πώς επεμβαίνουμε βίαια σε έναν άνθρωπο, του οποίου δεν λειτουργούν μερικές εγκεφαλικές λειτουργίες, αλλά επειδή λειτουργεί η καρδιά και υπάρχει ακόμη η ψυχή, ο άνθρωπος αισθάνεται;" (Ε.κ.Μ., σ. 361) "Μήπως τον βίαιο χωρισμό της ψυχής από το σώμα τον κάνουμε ακόμη βιαιότερο και επομένως μεγαλώνουμε τον πόνο της ψυχής, όταν λαμβάνουμε τα όργανα του σώματος, ενώ ακόμη ζη ο άνθρωπος;" (ενθ. αν.) "...μήπως στεκόμαστε λίγο ανάλγητοι απέναντι του ψυχορραγούντος και μήπως δεν σεβόμαστε τις πλέον συγκλονιστικές προσωπικές πλευρές της ζωής του;" (ενθ. αν.) 'Μήπως η υιοθέτηση σκληρών επιλογών, έστω για την παράταση της ζωής ενός άλλου ανθρώπου, εκλαμβάνεται ως βίαιη ενέργεια και μία ιδιότυπη «δολοφονία»;" (ενθ. αν.)

(4) Είναι κατηγορηματικός στο ότι: "Η Εκκλησία πρέπει να σταθή αρνητικά απέ­ναντι σε περιπτώσεις που προϋποτίθεται η δια της αφαιρέσεως των οργάνων, θα­νάτωση των δοτών" (Ε.κ.Μ., σ. 364)

Πέραν όμως του Σεβασμιωτάτου, δεν δίδεται ο λόγος σε πλήθος οξέως διαφωνού­ντων, τόσον εκ του θεολογικού όσον και εκ του ιατρικού κόσμου. Εξ όσων ενθυ­μούμεθα από την μικράν ενασχόλησίν μας με το θέμα, αναφέρομεν εκ μεν των πρώ­των τους: π. Θεόκλητον Διονυσιάτην, π. Στυλιανόν Καρπαθίου (ο οποίος μαρτυρεί και για την αρνητικήν τοποθέτησιν έναντι του εγκεφαλικού θανάτου του Σεβ. Μη­τροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως -τότε και νυν Θεσσαλονίκης- κ. κ. Ανθίμου), π. Λουκά Τσιούτσικα, π. Κωνσταντίνον Στρατηγόπουλον, καθηγητήν κ. Ιωάννην Κορναράκην κ.α. Εκ δε των δευτέρων τους καθηγητάς ιατρικής κ. Κωνσταντίνον Καρακατσάνην και κ. Εμμανουήλ Παναγόπουλον, υποστηριζομένους από αρκετούς "εγκρίτους συναδέλφους τους, πανεπιστημιακούς διδασκάλους" (κατά την ομολογίαν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ.κ. Χριστοδούλου).

(**) Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Α', Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1998, σ. 23

(***) Νομίζομε ότι ακριβώς αυτό το σημείον δεν έχει προσεχθεί από όσους επικα­λούνται παραδείγματα αγίων και αγιογραφικά χωρία δια να κατοχυρώσουν με αυτά την θέσι τους. Έτσι, τόσον η σφοδρά επιθυμία του Αββά Αγάθωνος να δώση το υγιές σώμα του και να λάβη σώμα λεπρού, όσον και η διάθεσις των Γαλατών να προσφέρουν τους οφθαλ­μούς των, αν ήταν δυνατόν, στον Απόστολο Παύλο -πέραν του ότι δεν πρόκειται δια θυσίαν ζωής, αλλά θυσίαν υγείας και μελών- παραμένουν επιθυμία και διάθεσις. Ομοίως παρωράθη ότι και σε όλα τα προβαλλόμενα χωρία -και στο θεωρούμενον από των επικαλουμένων αυτό ως ισχυρότατον και ακαταμάχητον: "οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι" (Α'. Ιωαν. γ', 16)- χρησιμοποιείται το ρήμα 'τίθημι' και όχι 'θύω'. Το οποίον μπορεί να ερμηνευθή ως: προσφέρω, διαθέτω, θέτω εις κίνδυνον χάριν του πλησίον την ζωή μου· την αναθέτω με θυσιαστική διάθεσιν στην βούλησιν και στα χέρια του Θεού (ο οποίος εν τη Πανσοφία Του μπορεί να δεχθή ή όχι την προσφορά μου, ή και εν τη Παντοδυναμία Του να θαυματουργήση σώζοντας αμφοτέρους), όχι όμως και ως: θυσιάζω τελεσιδίκως, σφετεριζόμενος την θείαν εξουσίαν και βάζοντας ο ίδιος τέρμα στην ζωήν μου. (Και αν σοφιστικά παρατηρηθή ότι και ο δότης δεν βάζει ο ίδιος τέλος στην ζωήν του, αλλά την θέτει στην διάθεσιν του ιατρού, θα απαντήσωμε ότι με το σόφισμα αυτό απλώς μετατί­θενται οι ευθύνες, αλλά και συγχρόνως, όχι απλώς αμνηστεύεται ο ιατρός, αλλά και εξαναγκάζεται να γίνη θύτης.) Συμφώνως προς τα ανωτέρω και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Χριστόδουλος ορθότατα προ ετών (1991, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος), σε ομιλίαν του καταχωρισμένην εις τον προαναφερθέντα τόμον (Ε.κ.Μ., σ. 233-250), εδέχετο ότι: "...β) Επιτρέπεται η αφαίρεση μόνον διδύμων οργάνων, ώστε να μη τεθή σε κίνδυνο η ζωή του δότη και εφ' όσον το απομένον όργανον είναι υγιές" (ενθ. αν., σ. 246), ουδέ καν υποψιαζόμενος (βλ. ιδίως το τελευταίο τμήμα της ομιλίας) τα σήμερον υποστη­ριζόμενα περί επιτρεπομένης και εξυμνουμένης δήθεν αυτοθυσίας-αυτοκτονίας (!).

(****) Υπάρχουν και άλλες 2-3 μαρτυρίες, κατά τις οποίες ο Γέροντας δεν εναντιώθη στην λήψιν ενός εκ των διπλών οργάνων (συγκεκριμένα: νεφρού και οφθαλμού) εκουσίως προσφερομένου από υγιή δότη.

(*****) Εννοείται, φυσικά, και στην περίπτωση των «εγκεφαλικά νεκρών». Ή μάλλον ακριβέστερον, η σχετική απαγόρευσις του Γέροντος (δια λήψιν οργάνων αναγκαίων προς επιβίωσιν) αφορούσε αποκλειστικά περιπτώσεις μεταμοσχεύσεων από «εγκε­φαλικά νεκρούς» δότας· καθόσον η σήμερον υπό τίνων υποστηριζομένη δυνατότης προσφοράς τοιούτων οργάνων (αναγκαίων δι' επιβίωσιν) από υγιείς δότας (τουτέστιν η αυτοθυσία-αυτοκτονία των δοτών αυτών) ήτο προ15ετίας (ότε περίπου εγένετο η συζήτησις) αδιανόητος και υπ' ουδενός υποστηριζομένη, και συνεπώς η απαγόρευσίς της αυτονόητος. Ούτε, δηλαδή, τότε ήτο δυνατόν ο ερωτών ιερομόναχος να ερωτήση δι' από υγιείς δότας, λήψιν οργάνων αναγκαίων δι' επιβίωσιν, ούτε και ο Γέροντας να απαγορεύση κάτι που αυτονοήτως ήτο απηγορευμένον. Άρα η απαγόρευσις στο σημείον αυτό αφορούσε αποκλειστικά περιπτώσεις «εγκεφαλικά νεκρών» δοτών.

(Από το βιβλίο "Μαρτυρίες Προσκυνητών. Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης. 1924-1994", Εκδόσεις "ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ", Επιμέλεια: Νικόλαος Δ. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγός Ε.Α., Κεφ. Δ': Μαρτυρίες Αγιορείτου Μοναχού Η., σελ. 121-126)

Υπουλος τρόπος του σφραγίσματος


Σιγά-σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα ,δηλαδή το « φακέλωμα » , θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα. Με διάφορα πονηρά μέσα θα κάνουν εκβιασμούς, για να δέχωνται οι άνθρωποι το σφράγισμα στο μέτωπο ή στο χέρι. Θα στριμώξουν τα πράγματα και θα πουν : « Μόνο με τις κάρτες θα κινήσθε. Τα χρήματα θα καταργηθούν » .
Θα δίνη κανείς την κάρτα στο κατάστημα και θα ψωνίζη, και ο καταστηματάρχης θα παίρνη τα χρήματα από την Τράπεζα. Όποιος δεν θα έχη κάρτα, δεν θα μπορή ούτε να πουλάη ούτε να αγοράζει .
Από το άλλο μέρος θα αρχίσουν να διαφημίζουν « το τέλειο σύστημα » , το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο μέτωπο , που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά. Συγχρόνως στην τηλεόραση θα δείχνουν ότι ο τάδε πήρε την κάρτα του τάδε και του πήρε τα χρήματα από την Τράπεζα και θα λένε συνέχεια: « Πιο σίγουρο είναι το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο μέτωπο , γιατί μόνον ο κάτοχος ξέρει το νούμερό του. Το σφράγισμα είναι το τελειότερο σύστημα.
Ούτε το κεφάλι μπορεί να πάρη ο άλλος ούτε το χέρι ούτε το σφράγισμα το βλέπει ». Γι'; αυτό αφήνουν τώρα τους ληστές , τους κακοποιούς , να οργώνουν. Δεκαπέντε Κελλιά λήστεψαν εκεί γύρω στις Καρυές.
Έναν τον σκότωσαν, για να τον ληστέψουν. ΄Ετσι θα βρη τότε ευκαιρία ο καθένας να καταπατήση και να πάρη ό,τι θέλει. Ας πούμε, αν θέλη να καταπατήση ένα χωράφι, θα πη ότι ήταν δήθεν του παππού του ή ότι το είχε νοικιάσει κάποτε για βοσκοτόπι , οπότε άντε να βρης άκρη. Θα πουν μετά οι αρμόδιοι: « Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε .
Ο έλεγχος μόνο με το κομπιούτερ μπορεί να γίνη » , και θα προχωρήσουν στο σφράγισμα. Θα χτυπάη μετά το κομπιούτερ , θα βλέπη αν είσαι σφραγισμένος, για να σε εξυπηρετήσει ή όχι.
Τα τριάμισι χρόνια θα είναι δύσκολα και θα την πληρώσουν μερικοί που δεν θα συμφωνήσουν με αυτό το σύστημα. Γι'; αυτούς όλο και κάποια αιτία θα βρίσκουν και θα τους κλείνουν στη φυλακή. Μετά έναν χρόνο θα τους πηγαίνουν σε άλλη πόλη για ανακρίσεις, για να περάσουν από άλλο δικαστήριο. Από την μια πόλη στην άλλη. Ύστερα θα πουν: « Μας συγχωρής, είσαι αθώος. Αν ήσουν σφραγισμένος , θα το ελέγχαμε σε ένα λεπτό. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τον έλεγχο » .
-Γέροντα, θα μπορούν να επιβάλουν με την βία το σφράγισμα;
-Μέχρι εκεί η ...; ευγένειά τους δεν θα φτάση! Θα είναι ευγενείς, γιατί θα είναι ...; Ευρωπαίοι. Θα δείξουν ανωτερότητα. Δεν θα βασανίζουν τους ανθρώπους , αλλά δεν θα μπορή να ζήση ο άνθρωπος , αν δεν έχει το σφράγισμα. Θα λένε: « Χωρίς το σφράγισμα ταλαιπωρείσθε! Αν το δεχόσασταν , δεν θα δυσκολευόσασταν » .

Ούτε χρυσά νομίσματα ούτε δολλάρια, αν έχη , θα μπορή να τα χρησιμοποιή. Γι'; αυτό ,αν φροντίση κανείς να ζη από τώρα απλά, λιτά, θα μπορή να ζήση εκείνα τα χρόνια. Ν α έχη κανένα χωραφάκι, για να μπορή να καλλιεργήση λίγο σιτάρι, πατάτες.
Να βάλη λίγα ελαιόδεντρα, και τότε με κανένα ζώο, καμμιά κατσίκα, λίγες κότες θα μπορή να αντιμετωπίση τις ανάγκες της οικογενείας του. Γιατί και προμήθειες να κάνης, δεν ωφελεί πολύ, αφού και τα τρόφιμα δεν κρατούν. Χαλούν γρήγορα. Φυσικά, το στρίμωγμα θα διαρκέση λίγο, τρία-τριάμισι χρόνια. Θα συντομευθούν οι ημέρες για τους εκλεκτούς. Δεν θα καταλάβουν πότε θα περάσουν.
Ο Θεός δεν θα αφήση αβοήθητο τον άνθρωπο.
-Γέροντα, σ'; αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβη ο Χριστός;
-Ναι. Εδώ, βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση , επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι , η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν, πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντιχρίστου σατανά.

Θα φάη μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό , θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθη η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μια ευκαιρία για να σωθή το πλάσμα Του. Θ αφήση το πλάσμα Του ο Χριστός; Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων , για να τους σώση από τα χέρια του Αντιχρίστου.
Θα επιστρέψουν στον Χριστό και θα έρθη μια πνευματική γαλήνη σε όλην την οικουμένη για πολλά χρόνια. Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. Ο λογισμός μου λέει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη.
Θα επέμβει ο Χριστός , θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα , θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πης για το Χριστό!
Έτσι θα κυρηχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο. Άλλο Κρίση, άλλο μία επέμβαση του Χριστού , για να βοηθήση το πλάσμα Του.

Γεροντας Παϊσιος

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙ ΖΗΛΙΑΣ... ΚΙ ΑΓΑΠΗΣ!



«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους.

Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σ’ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:«Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ.Η αγάπη δεν ζητιέται.

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς μονάχη της γεννιέται». Πάρ’ το πνευματικά.

Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:- Μ’ αγαπάς;- Γιατί δεν μ’ αγαπάς;Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.Μη σε νοιάζει αν σ’ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σ’ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]

«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥΑνθολόγιο Συμβουλών»ΕΚΔΟΣΕΙΣΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ 




http://www.agioritikovima.gr/didaches/gerontos-porfur/18793-o-gerontas-porf
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...