Friday, April 5, 2013

Peaceful Moments- Ηρεμες Στιγμές

Ο Οικουμενισμός είναι ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ



Τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου


ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου· διότι, ὅταν θὰ γίνη μία ἰσοπέδωσις θρησκευτικὴ καὶ πολιτικὴ – κυβερνητική, θὰ ὑπάρξη ἕνας μόνον, ποὺ θὰ κυβερνήση τὸν κόσμον, αὐτὸς ὁ ἕνας, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Πατέρες, θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Παράλληλα ἔρχονται τὰ πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών, ποὺ εἶναι προϊὸν τῶν Ἑβραίων καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν θέση τῶν Πατέρων.
Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμός, χωρὶς περιστροφές, χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὅπως ἀπὸ τὸν μακαριστὸν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς (σήμερα Ἅγιος), Σέρβο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἐπιφανεῖς θεολόγους, ἀντίχριστον σύστημα.
Ἔτσι καὶ ὁ Ναβουχοδονόσορ θέλησε νὰ δημιουργήσει ἕνα θρησκευτικὸν οἰκουμενισμόν. Βλέπει δηλαδὴ κανένας ὅτι οἱ ρίζες τῶν πραγμάτων, ποὺ ἐπιχειροῦνται στὴν ἐποχή μας δὲν εἶναι καινούργιες, εἶναι παλιὲς καὶ πολὺ βαθειές, ἀνήκουν μέσα στὴν Ἱστορία. Ἀλλὰ ὁ Ναβουχοδονόσορ ἤθελε νὰ ἐπιτύχη καὶ κάτι ἄλλο· ἤθελε νὰ ἐπιτύχη μίαν ἐθνικὴν ἑνότητα, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτυγχάνονταν, ἂν ὅλοι οἱ ὑπὸ τὴν κατοχήν του λαοὶ λάτρευαν τὸν θεὸν Μαρδούχ…
Ξέρουμε ὅτι οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες θεοποιοῦσαν τὸν ἑαυτόν τους. Ἡ θεοποίησίς των δὲν εἶχε ἁπλῶς θρησκευτικὸν χαρακτήρα, ἀλλὰ καὶ πολιτικόν· διότι μόλις ἀνακηρύσσετο ἕνας αὐτοκράτωρ, ἀμέσως ἔφτιαχναν ἀγάλματά του σ᾽ ὅλη τὴ ρωμαϊκὴ ἐπικράτεια, καὶ διετάσσοντο ὅλοι, οἱ ὑπὸ τὴν κατοχὴν λαοὶ νὰ προσκυνοῦν τὸ ἄγαλμα τοῦ θεοῦ αὐτοκράτορος καὶ νὰ προσφέρουν εἰς αὐτὸ θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικῆς ἑνότητος. Εἶναι κάτι ἀνάλογο, ποὺ σήμερα συμβαίνει μὲ τὴν Ε.Ο.Κ.. Προσέξετε νὰ ἰδῆτε.
Σᾶς εἶπα ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι καινούργια πράγματα, ἀλλὰ πολὺ πολὺ παλιά. Ἡ Ε.Ο.Κ. εἶναι ἕνας οἰκονομικὸς ὀργανισμός. Φαινομενικὰ εἶναι κάτι τέτοιο, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Ἂν ἀνοίξετε τὴν παλιὰ ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Πυρσοῦ θὰ βρεῖτε ἕνα πολὺ μεγάλο ἄρθρο —δύο τρεῖς σελίδες μεγάλες—, ποὺ ἀναφέρεται σ᾽αὐτὴν τὴν ἀπόπειρα τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης, εὐθὺς μετὰ τὸν πρῶτον παγκόσμιον πόλεμον. Ξεκινάει μὲ χαρακτήρα οἰκονομικό, ἀλλὰ ἀποβλέπει τελικὰ στὴν δημιουργία μίας πολιτικῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνότητας.
Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνας γεωργικὸς συνεταιρισμὸς συλλογῆς σιταριοῦ καὶ ὅλοι οἱ παραγωγοὶ παραδίδουν τὸ σιτάρι τους σ᾽αὐτόν. Φαντασθεῖτε τώρα ὁ συνεταιρισμὸς — πέραν τοῦ σκοποῦ ἱδρύσεώς του — ν᾽ ἀρχίση νὰ ὁρίζη γιὰ ὅλους τοὺς συνεταιριζόμενους ἕνα κοινὸ τρόπο ζωῆς. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ δὲν θὰ σᾶς φαίνονταν παράξενη καὶ ἀδιανόητη; Ἀσφαλῶς ναί, γιατί, ἐνῶ ἄλλα προβλέπει τὸ καταστατικό, ἄλλα τοὺς ζητοῦνται στὴ συνέχεια, ποὺ ἀφοροῦν τὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή τους, πράγμα ποὺ οὔτε ἐνέκριναν οὔτε ὑπέγραψαν.
Καὶ μπορεῖ ὁ γεωργικὸς συνεταιρισμὸς νὰ μὴ παρεκκλίνη ἀπὸ τοὺς οἰκονομικοὺς προσανατολισμούς, δὲν συμβαίνει ὅμως τὸ ἴδιο μὲ τὸν οἰκονομικὸ συνεταιρισμό, ποὺ λέγεται Ε.Ο.Κ. Βλέπεις νὰ ἔρχεται καὶ νὰ λέει στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων νὰ εἰσάγη αὐτὸν τὸν νόμο ἢ ἐκεῖνον ἢ τὸν ἄλλον… Φερ᾽ εἰπεῖν: οἱ Χιλιασταὶ θὰ κινοῦνται ἔτσι, οἱ ὁμοφυλόφιλοι —μὲ τὸ συμπάθιο—
ἔτσι… Γι᾽αὐτὰ θὰ γίνη νόμος καὶ θὰ ἀμνηστευθοῦν ἡ μοιχεία, οἱ ἀμβλώσεις καὶ οἱ ἐκτρώσεις. Κανένας δὲν θὰ καταδικάζεται (γιατρός, ζευγάρια) κι ἂς συνέπραξαν στὸ ἔγκλημα.
Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ νὰ ἔχωμε προσαρμογὴ μὲ τὴν Εὐρώπη ἀπὸ νομοθετικῆς πλευρᾶς, λένε. Γιατί; Γιὰ ποιὸν λόγο; Ἔτσι πρέπει! Ἂν θέλουμε νὰ ᾽χωμε Ἑνωμένη Εὐρώπη πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅλοι τὸ ἴδιο!...
Ἔτσι, ἀνοίγουμε διάπλατες πόρτες καὶ δεχόμεθα τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως εἶναι. Εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ κάνωμε κάθε ἀβαρία — μὰ κάθε ἀβαρία! — ἀκόμη νὰ ἀμνηστεύσωμε καὶ τὴν πορνεία — τὸ ξανατονίζω· νὰ ἀμνηστεύσωμε τὴν πορνεία τῶν ἀνθρώπων, διότι δῆθεν κατανοοῦμε τὸν κόσμον. — Ἀκοῦτε; «κατανοοῦμε τὸν κόσμον»! — καὶ ὅτι θὰ πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν βοηθήσουμε, κάνοντας «στραβὰ μάτια» σ᾽ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔχει! Ἔτσι, θὰ δεχθοῦμε σιωπηρὰ καὶ τὴν ἔκτρωσι καὶ ἄλλα πράγματα!... Μὴ νομίζετε, ἀγαπητοί μου, πὼς εἶναι οὐτοπιστικὰ αὐτά,ποὺ σᾶς λέγω. Αὐτὰ γίνονται σήμερα! Ἂν ξέρατε πῶς σκεφτόμαστε! Ἂν ξέρατε πῶς σκέφτονται τὰ μυαλὰ τῶν κληρικῶν!
Οἱ ποιμένες… καὶ δὲν ὁμιλῶ γιὰ τοὺς εὐρωπαίους ποιμένες τοῦ προτεσταντικοῦ καὶ τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου. Ὤ, ἐκεῖ ὑπάρχει… Φρίξον ἥλιε! Ὁμιλῶ γιὰ μᾶς! Γιὰμᾶς!...

(Ορθόδοξος Τύπος , Αριθ Φύλλου 1970, 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013 )


 http://o-kalos-poimin.blogspot.ca/

Babbling in Prayer


 
Before beginning his discussion of the Lord’s Prayer, Gregory of Nyssa warns us about babbling in prayer. He challenges us to consider that we my have the habit of praying like a child, praying for things that are not practical, mere fantasies - great success, wealth, fame and so forth. He warns that these kind of prayers are the the result of our vanity and all we are doing is asking God to join us in our foolish passions. He says, “These and similar soap bubbles and vain inventions rise up in the hearts of the most foolish.” He points out that many of us fail to attend to the benefit of our soul, but instead seek to feed the self-centered passionate movements of our minds. He says, “That person is truly a sort of fool and babbler because he prays to make God the coworker and servant of his own vanities.”
Gregory uses the image of a poor person who regards common clay pots as precious and who approaches the all powerful king of his place who can grant many benefits, asking the king to shape a clay pot that he fancies for himself instead of the kind of benefits a king could provide. This is the same as one who comes to prayer without fully understanding the power of God and the benefits he can bestow and presents him with his own desires based on his passions. One may even ask God to defeat an enemy or even something as foolish as to win a sports contest. Do we not often fail to ask to be forgiven of our sinfulness, for help to overcome our slavery to this condition, but instead to ask Him to support our sinful tendencies. Praying for benefits of this world that go beyond our basic survival needs, that our fantasies come true, while neglecting the health of our soul and our critical need to be healed, to seek union with God so He can help us become capable to do His will is what Gregory calls babbling in prayer.

Jesus says, “When you are praying, do not heap up empty phrases...” (Mat 6:7). Let us not engage in our vanities when we pray to God and not try and make God a coworker and servant of our vanities.

Calling on God Throughout the Day

Saint Theophan the Recluse gives us clear advice on Prayer in his four homilies on prayer. He encourages us to work hard at our prayer because its rewards are great. I like him particularly because he is not writing to monastics, but to us working folks. Yet, he holds for us the highest aims in our spiritual life. He talks about two kinds of prayer. The first is where we begin - our morning and evening prayers. Next, we need to reach out to call on God throughout the day. He sees this as two logical steps in the development of our life of prayer.

Saint Theophan writes:
Do not think that we are talking about something very lofty which is an unattainable state for living people. No. It truly is a lofty state, but attainable by all...

The work of prayer consists of a proper completion of the two types of prayer
...pious, attentive, and feeling completion of our usual prayers, and then
...training of the soul to frequently ascend to God through divine contemplation, turning of all things to the glory of God, and frequent crying to God from the heart.

We pray in the morning and the evening: there is a great distance between them. If we only turn to God at these times, then even if we pray whole-heartedly, during the day or night, everything will fall apart, and when it is time again to pray, the soul will feel cold and empty, as before. One can pray again whole-heartedly, but if you become cold and fall apart again, what use is it? This is just building and destroying, building and destroying; it is only labor.

If now we resolve not only to pray with attention and feeling in the morning and the evening, but also to spend every day in contemplation of God, doing all things to the glory of God, and frequently calling to God from our hearts with short words of prayer, then this long period between morning and evening prayers and from evening to morning prayers will be filled with frequent turnings to God and pure prayerful actions.

Although this prayer is not yet unceasing, it is still prayer repeated very frequently, and the more often it is repeated, the closer it comes to being constant. All of this work is towards this final and necessary goal....

From frequent calling out to God, or from frequent pious movements toward God in our hearts we will constantly call upon the name of God with warmth and love. When these three things: the fear of God, the remembrance of God, or walking before God, and this turning of the heart toward God with love (loving repetition of the sweet name of the Lord in the heart) then certainly the spiritual fire of which I spoke earlier will catch in the heart, and it will bring with it profound peace, constant sobriety, and living boldness. At that point, a man enters into that state where he needs no longer to desire anything greater or unnecessary on earth, and which is truly the beginning of the blessed state which awaits all in the future. 
 
 
Saint Theophan the Recluse

Οι δοκιμασίες, είναι βαρύτερες στους πιστούς!!

"Όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς, θα διωχθούν" (Β΄ Τιμ. 3/γ: 12) είπε ο απόστολος Παύλος. Αυτό το "όλοι", δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, διώχθηκε: "Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας· και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα" (Ησαίας 53/νγ: 3).
Και το ίδιο είπε ότι θα συνέβαινε στους ακολούθους Του: "Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα δίωξαν, θα διώξουν και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας" (Ιωάννης 15/ιε: 20).
Και όχι μόνο από διωγμούς θα έπασχαν οι πιστοί, αλλά από κάθε είδους θλίψη: "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο" (Ιωάννης 16/ις: 33). Και δήλωσε: "Αν κάποιος θέλει νάρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει" (Ματθαίος 16/ις: 23,24).

Έχοντας υπ' όψιν αυτά τα λόγια, που πολλοί από εμάς τα έχουμε βιώσει "στο πετσί μας", παίρνουμε θάρρος μέσα από τις θλίψεις, καθώς βιώνουμε καθημερινά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: "σε κάθε τι συνιστώντας τον εαυτό μας ως υπηρέτες τού Θεού, με πολλή υπομονή, με θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, 5. με ραβδισμούς, με φυλακές, με ακαταστασίες, με κόπους, με αγρυπνίες, με νηστείες· 6. με καθαρότητα, με γνώση, με μακροθυμία, με αγαθότητα, με Πνεύμα Άγιο, με αγάπη ανυπόκριτη· 7. με λόγο αλήθειας, με δύναμη Θεού· με τα όπλα τής δικαιοσύνης, τα δεξιά και τα αριστερά· 8. με δόξα και ατιμία, με συκοφαντία και με εγκωμιασμό· σαν πλάνοι, όμως κάτοχοι της αλήθειας· 9. σαν αγνοούμενοι, αλλά είμαστε καλά γνωστοί· σαν να φτάνουμε στον θάνατο, αλλά, δέστε, ζούμε· σαν να περνάμε από παιδεία, αλλά δεν θανατωνόμαστε· 10. σαν λυπούμενοι, αλλά πάντοτε έχουμε χαρά· σαν φτωχοί, όμως πλουτίζουμε πολλούς· σαν να μη έχουμε τίποτε, όμως τα πάντα κατέχουμε" (Β΄ Κορ. 6/ς: 4-10).

Θυμάμαι σαν σήμερα, τα λόγια ενός φίλου απίστου, για τη ζωή του νονού μου, τον οποίο ο Θεός ευλόγησε με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά κόσμον θλιβόταν υπερβολικά ως τον θάνατό του. Μου είπε ο άπιστος εκείνος: "Μα πώς είναι δυνατόν ο Θεός να επιτρέπει να βασανίζεται τόσο ένας δικός Του; Αν είχατε την αληθινή πίστη, δεν θα ήταν η ζωή του ένα βασανιστήριο. Να μην έχει δουλειά, να τον κοροϊδεύουν οι εργοδότες, να αρρωσταίνει, να γκρεμίζεται το σπίτι του, να θλίβεται τόσο πολύ!
Αυτό δεν είναι πίστη, είναι πλάνη!" Και πράγματι, είχα δει κι εγώ αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο, να προσεύχεται με δάκρυα, να ζητάει από τον Θεό να τον πάρει "ΤΩΡΑ!". (Και πράγματι, έφυγε νέος, όταν ο αγώνας του έφθασε στην τελείωση). Απάντησα στον άπιστο φίλο μου, ότι αυτή είναι η εν Χριστώ ζωή.
Όχι χαρά και διασκέδαση, αλλά θλίψη και πόνος, και δοκιμασία. Αλλά δεν μπορούν αυτό να το δεχθούν όλοι. Μάλιστα θα έλεγα, ότι αν κάποιος δεν βιώνει αυτή τη θλίψη στη Χριστιανική του ζωή, κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Θα πρέπει να ανησυχεί! Γιατί δεν γνωρίζω ΚΑΝΕΝΑΝ που να προοδεύει στην εν Χριστώ ζωή, χωρίς να υφίσταται δοκιμασίες και θλίψεις.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Προσευχή πριν το φαγητό






(Ο Γέροντας θυμάται τα παιδικά του χρόνια).
Στο τραπέζι καθόμασταν όλοι μαζί. Κάναμε πρώτα προσευχή και υστέρα αρχίζαμε να τρώμε. Αν άρχιζε κανείς να τρώει, πριν ευλογηθεί το τραπέζι, λέγαμε: «αυτός πόρνευσε».

Την έλλειψη εγκράτειας την θεωρούσαμε πορνεία.

Είναι διάλυση της οικογενείας να έρχεται ο καθένας στο σπίτι, οποία ώρα θέλει, και να τρώει μόνος του χωρίς να υπάρχει λόγος.

Υ.Γ

Εσείς γέροντα την έλλειψη της εγκράτειας στο φαγητό τη θεωρούσατε πορνεία

Όσοι από εμάς θεωρούμε την πορνεία αρετή, άλλά και τα κουσούρια τα ονομάσαμε υπέρβαση και απελευθέρωση σε τι σειρά αρετής κατατασσόμαστε;


Αν αυτό που τότε λέγατε εσείς ήταν το αποκορύφωμα της εγκράτειας, αυτό που τώρα κάποιοι λένε από εμάς είναι προφανως το αποκορύφωμα... της διαφθοράς!



 Γεροντας Παϊσιος
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...