Whatever physical darkness is for the eyes, so is sin for the human soul. The spiritual darkness so darkens and blinds the eyes of the soul, that the sinner walks like the blind: he doesn't know where the path leads him; he doesn't see before him the torment of an eternal death in which he might fall; he doesn't distinguish vice from virtue, evil from good, truth from lies, true good fortune from evil fortune, and, thus, seeing he does not see and acts by touching like the blind.
Does he live in good fortune? He becomes violent, as an untrained and unrestrained horse, and does not see that with this good fortune God draws him to Himself as a father of a little child draws an apple. Will misfortune visit him? He grumbles, is indignant and blames, that as if he told a lie; he makes complaints and says a malicious word: "Am I a liar? In what have I sinned? Am I really more sinful than others? Am I worthy of this? Does my work deserve this?" He justifies himself, being full of every kind of untruth; he cleanses himself, being all besmirched; he considers himself unworthy of temporal punishment, but worthy of the eternal; he praises his merits, which stand for nothing.
All of creation, the heaven, the sun, the moon, the stars, the earth and its fulfillment, as if by mouth "tells of the glory of God" (Psalm 16:2); but the blind sinner does not feel the majesty of His glory and does not tremble. God, both through creation and by His word, reveals Himself for everyone; but the sinner, like a deaf person, does not hear His word and does not recognize the Lord. He hears the name of God, but he does not recognize God: he hears the voice of the Lord only with carnal instead of spiritual ears, and therefore, "hearing he does not hear and seeing he does not see".
When God is preached by His holy word, then His sacred will is also preached; but the sinner doesn't know it and does not make it his own. His omnipotence and majesty is preached, before which the sinner is not humble. His righteousness is preached before which the sinner is not afraid and does not honor. His truth is preached before which the sinner does not believe. His omnipresence is preached, before which the sinner does not show reverence. He does not show it because does not recognize Him. His most wise reason is preached, in which the sinner does not discern. His highest holiness is preached which the sinner does not honor. His supreme authority is preached which the sinner does not obey. His awesome glory is preached which the sinner does not honor. His timeless goodness is preached, in which the sinner makes no effort to participate. His fearful judgment is preached before which the sinner does not tremble, and so forth. Thus, the sinner is like "the man out of his mind who cannot know, and the stupid who cannot understand" (LXX Psalm 91:7) God and the acts of God.
And not only in relation to God, but also in relation to his neighbor, i.e. to any human, the blind man is a carnal and unenlightened man. We see that a person does evil to his neighbor, which he himself does not want; and does not do good to him, which he himself wants. We see that he is indignant and angry at the one who offends him; he abuses, abases, blames, discredits, lies about him, steals, kidnaps, takes away that which is his, and does other offenses; but he himself does such evil, or repays evil with evil, and is not ashamed and does not sense this. On the other hand, he wants his neighbor to be merciful to him and not leave him in need, for example: to quench his thirst and to give him drink when he thirsts, clothe the naked, welcome the stranger into his home and to comfort the sick and visit those in prison and do other works of mercy for him. All of this he wants, this truth is indisputable, but he himself does not want to do the same for a neighbor. We see that this evil is self-love, an untruth and blindness in Christians, who either silently pass by his neighbors living in misery as if not seeing them, or is ashamed to ask: "what can I do for him?" Many have plentiful food and a magnificent table for themselves, but do not care about a hungry neighbor; others wear all kinds of expensive clothes, and do not care about their naked neighbor; others build rich, large and tall houses and decorate the rest of the building, but for their neighbor who does not have a place to lay his head and to rest they do not care; they have silver, gold and other riches, comfortable for soul and life, that is kept whole and is saved, but there is no care for their neighbor who is burdened with debt and it is torment or prison for him for his shortfalls or sitting debts and suffering. We see this self-love and untruth in Christians: for not only they do evil, but also they don't do good for their neighbors, there is the untruth.
But, what it is even worse, we see that many Christians are not ashamed and are not afraid to steal, to kidnap and to be cunning, to flatter, to lie, to deceive, to slander, to scandalize, to denounce, to abuse, to commit adultery and make other offenses against their neighbor that they themselves would not want. All this comes from blindness.
St. Tikhon of Zadonsk
http://www.johnsanidopoulos.com/2011/05/spiritual-blindness-of-sin.html
“Μὲ ἐρωτᾶτε, παιδιά µου, ποιὸς δρόµος ὁδηγεῖ στὸν Χριστό. Θὰ σᾶς ἔλεγα νὰ ἀκολουθήσετε ἕνα πολὺ σύντοµο µονοπάτι, αὐτὸ τῆςΤαπεινώσεως. Καὶ θὰ µ’ ἐρωτήσετε, πῶς θὰ περιπατήσουµε Γέροντα, σ’ αὐτὸ τὸ µονοπάτι; Σᾶς λέγω, λοιπόν, αὐτὸ τὸ µονοπάτι τὸ βάδισε πρῶτα ὁ Χριστός µας καὶ µετὰ οἱ Ἅγιοι. Ὁ Χριστός µας τὸ λέγει καθαρά.Ἀκολουθῆστε µε στὰ ἴχνη µου. Μᾶς χάραξε τὸ δρόµο, παιδιά µου, µᾶς δίδαξε καὶ τὸν τρόπο.
Ἔκανε στενὸ τὸ δρόµο, µονοπάτι. Μόλις ἕνας χωράει νὰ περπατεῖ. Εἶναι στενός, δύσκολος, ἀνηφορικός. Ἡ πόρτα γιὰ νὰ µπεῖς, στενὴ καὶ χαµηλή• πρέπει νὰ σκύψεις γιὰ νὰ περάσεις!
Νὰ σκύψεις µὲ ὑποµονὴ στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Νὰ σκύψεις µὲ πίστι καὶ προσευχὴ στὶς ἀσθένειες. Νὰ σκύψεις, ζητῶντας τὴν θεία βοήθεια σὲ ὅλα ὅσα σοῦ συµβαίνουν. Νὰ σκύψεις στὶς ὕβρεις, στὶς κατηγορίες καὶ στὶς συκοφαντίες.
Καὶ τί σηµαίνει σκύβω;
· ταπεινώνοµαι σιωπηλά,
· ἀγόγγυστα,
· ὑποµονετικά,
· εὐχαριστῶντας καὶ δοξολογῶντας τὸ Θεὸ γιὰ ὅλα.
· Ἀφήνοµαι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ µὲ ἀπόλυτη ἐµπιστοσύνη καὶ Τοῦ λέω: «Χριστέ µου ὅ,τι θέλει ἡ Ἀγάπη Σου!».
«Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸ ἐν τῷ σώµατι ὑµῶν καὶ ἐν τῷ πνεύµατι ὑµῶν, ἅτινα ἐστι τοῦ Θεοῦ», αὐτὸ εἶναι τὸ νόηµα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.
Πρέπει νὰ εἴµαστε ταπεινοὶ παιδιά µου. Ἔτσι θὰ ἀποκτήσουµε τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι καὶ ἂν κάνουµε δὲν θὰ φέρουν ἀποτέλεσµα καὶ δὲν θὰ ἀξιωθοῦµε νὰ πᾶµε στὸν Παράδεισο. Ὁ Θεὸς δίνει τὴν Χάρι Του σ’ ἐµᾶς, ὅταν εἴµαστε ταπεινοί.
Δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο νὰ ἐπιτύχουµε τὸν ἁγιασµό µας. Αὐτό µᾶς τὸ ἀπέδειξαν τόσοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας µας. Ἀρκεῖ ἐµεῖς νὰ ἀποκτήσουµε ταπείνωσι καὶ ἀγάπη. Ἔτσι θὰ γίνουµε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, Φίλοι του Χριστοῦ. Διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶχαν ταπεινὸ φρόνηµα. Πῶς χαρακτήριζε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸν ἑαυτό του; «ἔκτρωµα» καὶ πῶς τὸν θεωροῦσε; «πρῶτο µεταξὺ τῶν ἁµαρτωλῶν». Καὶ ὁ Δαβίδ, πῶς ἔλεγε γιὰ τὸν ἑαυτό του; «ἐγὼ εἰµι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένηµα λαοῦ».
Ἡ ταπείνωσι παιδιά µου, εἶναι «ἡ ἀρετὴ τῶν τελείων». Ἡ ταπείνωσι, εἶναι «ἡ ρίζα τῆς ἀγάπης καὶ κάθε ἀρετῆς». «Ὁ φρουρὸς καὶ φύλακας» κάθε χαρίσµατος• ἀλλὰ καὶ ἡ οὐσιαστικὴ αἰτία ποὺ προκαλεῖ καὶ ἑλκύει τὸν Χριστὸ νὰ χαρίζει πλούσιες πνευµατικὲς ἐµπειρίες.
«Ὁ ἔχων ταπείνωσιν ταπεινοῖ τὸν δαίµονα. Καὶ ὁ µὴ ἔχων ταπείνωσιν ταπεινοῦται ὑπὸ τῶν δαιµόνων».
Γιὰ νὰ φθάσεις νὰ γνωρίσεις τὸν Θεό, δηλαδὴ νὰ φθάσεις στὴ Θεογνωσία, εἶναι ἀνάγκη, νὰ ταπεινωθεῖς• δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόµος νὰ φθάσεις στὸν Χριστό. Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ εὐλογήσει τὸν ἀγώνα σου. Τὴν προσπάθειά σου περιµένει.
Νὰ παρακαλᾶτε τὸν Χριστό, νύκτα καὶ ἡµέρα, ὅπως λέµε στὴν κατανυκτικὴ εὐχὴ τοῦ Προστάτη σας Ἁγίου τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶµ τοῦ Σύρου,«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς µου, πνεῦµα ταπεινοφροσύνης χάρισαί µοι τῷ σῷ δούλω». Τὸ φιλάνθρωπο καὶ Πανάγιο Πνεῦµα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν Βασιλεία του στοὺς ταπεινούς.
Μὲ ἀλήθεια καὶ εἰλικρίνεια πρέπει νὰ ἐργαζόµαστε τὶς ἀρετές. Πολλοὶ εἶναι οἱ ταπεινολογοῦντες καὶ οἱ ταπεινόσχηµοι, ἀλλὰἐλάχιστοι οἱ ταπεινοὶ ὅπως καὶ πολλοὶ οἱ ἐξοµολογούµενοι, ἀλλὰἐλάχιστοι οἱ µετανοοῦντες. Ἡ ταπεινολογία εἶναι δαιµονικὴ συµπεριφορά. Νὰ φορέσετε παιδιά µου τὸ «ἔνδυµα τοῦ Χριστοῦ», ποὺ εἶναι ἡ Ταπείνωσι.
Εὔχοµαι! εὔχοµαι!
-- Διδασκαλίες του Γέροντος Πορφυρίου για καιρούς δύσκολους
Χαίρετε!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία, που βίωσα πριν μερικούς μήνες, για τη θαυματουργική παρέμβαση του π. Πορφυρίου στη θεραπεία της μητέρας μου.
Στο επισυναπτόμενο αρχείο περιγράφω τι συνέβη. Το κείμενο αυτό, αν θέλετε, μπορείτε να το δημοσιεύσετε.
Με εκτίμηση Γιώτα Κ.
(Ημερομηνία αποστολής: 11-08-2011)
Θαύμα Γέροντος Πορφυρίου
Είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το θαύμα στη ζωή σου. Και ίσως ακόμη δυσκολότερο, να μεταφέρεις τη συγκίνηση και τη χαρά σου… να καταγράψεις με λόγια, ένα γεγονός ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.
Θα προσπαθήσω στις πολύ «στεγνές» λέξεις που ακολουθούν, να χωρέσω αυτά που βίωσα.Απαραίτητη όμως είναι μια μικρή εισαγωγή:
Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίζω την ανθρώπινη προσπάθεια και σέβομαι την ιατρική επιστήμη. Είμαι άνθρωπος χωρίς στέρεη πίστη και χωρίς ενεργή θρησκευτική ζωή. Μέσα μου υπάρχουν αντιδράσεις σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυρίως δε στη θρησκευτική. Δυσκολεύομαι να δεχτώ κανόνες. Όποτε όμως έχω διαβάσει για το βίο και τη διδασκαλία του γέροντα Πορφυρίου, νιώθω την καρδιά μου να γλυκαίνει, να ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει. Εδώ και χρόνια έχω πάντα μαζί μου ένα εικονάκι, μια φωτογραφία του γλυκού μου αυτού γέροντα και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Και στις δύσκολες στιγμές, όποτε η εγωπάθειά μου το επιτρέπει, του μιλώ, προσεύχομαι. Η γλυκύτητά του γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσω την αγάπη του Χριστού.
Τα γεγονότα
Είναι λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2010. Η μητέρα μου, Αθηνά Κ., καρδιοπαθής εδώ και 3 πλέον χρόνια, με βηματοδότη και 2 στεντ, εισήχθη για άλλη μια φορά στην καρδιολογική κλινική γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας, έχοντας έντονη ταχυκαρδία και υψηλή πίεση. Στη συγκεκριμένη κλινική είχε πολλές φορές νοσηλευθεί κατά το παρελθόν. Οι γιατροί αντιμετώπισαν την κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου να ρυθμίσουν την καρδιακή της λειτουργία. Μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφώς έντονη βελτίωση. Ήταν 2/1/11 και πήγαινα να την επισκεφτώ. Μπαίνοντας στο διάδρομο της καρδιολογικής πτέρυγας, βλέπω τους γιατρούς να τρέχουν στο δωμάτιο που νοσηλευόταν. Η μητέρα μου μόλις είχε πάθει κοιλιακή μαρμαρυγή. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε βλέποντας τους γιατρούς να τρέχουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά να επαναφέρουν τον ρυθμό της καρδιάς της. Το κατάφεραν μετά από αρκετές προσπάθειες ηλεκτρικής διέγερσης (απινίδωσης) και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην εντατική κλινική του νοσοκομείου, όπου και διασωληνώθηκε. Η γιατρός με ενημέρωσε ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και ότι παίζονται όλα τα ενδεχόμενα: μπορεί να συμβεί το μοιραίο ή να παραμείνει σε κωματώδη κατάσταση. Αν ποτέ συνερχόταν, δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν. Ήταν πολύ πιθανό να έχει υποστεί βλάβη ο εγκέφαλος και να μην είναι σε θέση να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Ελάχιστες οι πιθανότητες για αίσια έκβαση. Το σημαντικό για τη στιγμή εκείνη ήταν να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της και να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση. Το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν να πέσει σε ηλεκτρική θύελλα (μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση κατά την οποία η καρδιά πλήττεται από έντονη και χαοτική ηλεκτρική δραστηριότητα). Έπρεπε να ενημερώσουμε τους συγγενείς και γενικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου σε αυτή την κατάσταση. Διασωληνωμένο, να μην επικοινωνεί, να μην νιώθεις ζεστασιά στο σώμα του και τις ιατρικές προβλέψεις να είναι δυσοίωνες. Μόνη μου ελπίδα ο Θεός… Ζήτησα άδεια από το προσωπικό της εντατικής να μου επιτρέψουν να βάλω το εικονάκι του πατρός Πορφυρίου στο προσκέφαλο της μητέρας μου. Η αντίδρασή τους ήταν… « Και δεν το βάζεις… ό,τι και να βάλεις τώρα…». Με τη σκέψη πως θα είναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως η ψυχή μου. Δίπλα στο κρύο σώμα της μητέρας μου ήταν τώρα η ζεστή ματιά του γέροντα Πορφυρίου.
Παρά τις ιατρικές προσπάθειες και τις αγωνιώδεις προσευχές συγγενών και φίλων, η υγεία της μητέρας μου δεν παρουσίαζε καμμία βελτίωση. Παρέμεινε διασωληνωμένη για 5 ολόκληρες ημέρες. Καμία επικοινωνία με το περιβάλλον, καμμία θετική ανταπόκριση. Καμμία δυνατότητα αποσωλήνωσης. Στις 7/1/11 πέφτει σε ηλεκτρική θύελλα… ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Οι γιατροί της εντατικής μας πληροφόρησαν ότι πρέπει να ενημερώσουμε τους συγγενείς. Ουσιαστικά πια δεν έβλεπαν στην περίπτωσή της «φως».
Στο άκουσμα των δυσάρεστων νέων δεν είχα που αλλού να στραφώ. Να είχα μια φωτογραφία, μια εικόνα του Γέροντα εκείνη τη στιγμή! Να τον κοιτώ και να ανοίγει η καρδιά μου, να λυγίσει ο εγωισμός μου, να παραγκωνισθούν τα «γιατί», να μπορέσω να προσευχηθώ…
Πήγα στην εκκλησία του νοσοκομείου. Εκεί συνάντησα τη διακόνισσα, τη γλυκειά Δήμητρα. Της εξήγησα ότι είναι πολύ σημαντικό για μένα να προσευχηθώ κι ότι χρειάζομαι κάποια εικόνα του πατρός Πορφυρίου. Καθώς όμως δεν είναι επίσημα άγιος, δεν υπήρχε εικόνα του. Αίφνης θυμήθηκα ότι στο συγκεκριμένο εκκλησάκι υπάρχει βιβλιοθήκη, στην οποία παλαιότερα είχα δει ένα βιβλίο για τον γέροντα Πορφύριο. Της ζήτησα να μου ανοίξει τη βιβλιοθήκη. Άρπαξα με λαχτάρα το βιβλίο. Άφησα το βλέμμα μου να καρφωθεί σε μια φωτογραφία του. Η ψυχή μου λυγισμένη από την αγωνία και τον πόνο ικέτευσε για την μητέρα μου. Να αντέξει η καρδιά της, να της δοθεί κι άλλος χρόνος ζωής. Εναπέθεσα όλη μου την ελπίδα στο θέλημα του Θεού και ικέτευσα για το έλεός Του.
Ήταν 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5.30 το απόγευμα ‐όπου είναι το επισκεπτήριο για τους συγγενείς, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω.
Κοντά στο Νοσοκομείο αυτό βρισκόταν ένα σπίτι για ενοικίαση, του οποίου οι ιδιοκτήτες είναι γνωστοί μου. Είχαν από καιρό ζητήσει να βγάλω φωτογραφίες του σπιτιού για να αναρτηθεί αγγελία ενοικίασης στο διαδίκτυο. Πήγα λοιπόν εκεί να ξεχαστώ για λίγο. Δεν ανέφερα σε κανέναν τη σκηνή αυτή στην εκκλησία και ούτε γνώριζαν τη σχέση μου με τον γέροντα Πορφύριο. Στο σπίτι μόλις είχε ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του χώρου και τα δωμάτια ήταν έτοιμα για τη φωτογράφηση και άδεια, εκτός από 2-3 εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για μικροεπισκευές. Τα μάζεψα για να μη φαίνονται στη φωτογράφηση και άνοιξα την ντουλάπα του δωματίου για να τα κρύψω εκεί. Στην τελείως άδεια αυτή ντουλάπα και στο ράφι που πήγα να ακουμπήσω τα εργαλεία, με περίμενε μια έκπληξη:
Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταζα σαν χαμένη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου. Ήταν η αδελφή μου που είχε παραμείνει στο νοσοκομείο. Μόλις είχε βγει ο γιατρός της εντατικής και την ενημέρωσε ότι η μητέρα μου είχε συνέλθει, είχε βγει από την κατάσταση της ηλεκτρικής θύελλας!
Δεν υπάρχουν λόγια να χωρέσουν το δέος, την ευγνωμοσύνη και την παρουσία του Θεού εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απόρησαν. Πρώτη φορά έβλεπαν αυτή την εικόνα.
Από εκείνη την ώρα η μητέρα μου άρχισε να παρουσιάζει βελτίωση. Τις αμέσως επόμενες μέρες έγινε η αποσωλήνωση και εν συνεχεία βγήκε από την εντατική. Επικοινωνούσε κανονικά με το περιβάλλον, ο εγκέφαλος δεν υπέστη βλάβη παρά τα παραπάνω έντονα επεισόδια.
Ο υπεύθυνος της εντατικής χαρακτήρισε «πολύ θαύμα» τόσο το γεγονός ότι έζησε, καθώς και την ξαφνική βελτίωση της υγείας της μητέρας μου. Χαρακτηριστικά – αναφερόμενος στο ιατρικό προσωπικό – είπε «Εμείς, την είχαμε ξεγράψει!».
Λίγες μέρες μετά επισκέφθηκα το Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι για να προσκυνήσω στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου. Πλησίασα τη γερόντισσα που εκείνη την ώρα συνομιλούσε με μια κυρία. Της είπα με δυο λόγια τι συνέβη και πως με το θαύμα του γέροντα Πορφυρίου η μητέρα μου ζει. Έκπληκτη η κυρία που ήταν δίπλα στη γερόντισσα είπε «Είμαι γιατρός σε αυτό το νοσοκομείο»!
Επίλογος
Έχουν περάσει από τότε 7 μήνες. Η μητέρα μου ζει και βασιλεύει…
Όσο για μένα, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου όλη αυτή την εμπειρία, στην προσπάθειά μου να σας τη μεταφέρω προς δόξα και τιμή του πατρός Πορφυρίου, ελπίζω και εύχομαι αυτό το θαύμα να μην «θαφτεί» μέσα μου. Να μου θυμίζει διαρκώς πόσο ζωντανή είναι η Ορθοδοξία μας και πόσο δυνατή είναι η παρουσία Χριστού στη ζωή μας. Ελπίζω να συντελεστεί ένα ακόμα μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή μου: αυτό της μετάνοιάς μου και της ενεργούς συμμετοχής μου στην θρησκευτική και μυστηριακή ζωή της Πίστης μας.
Γέροντα Πορφύριε, σε ευχαριστώ!
Γιώτα Κ.
Παρακάτω ακολουθεί ένα συγκλονιστικό κείμενο απο ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, , στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης . Εύχομαι όσοι είστε γονείς η όσοι πρόκειται να γίνετε να δείτε τις κατηγορίες γονέων και με κένωση, ταπείνωση, αγάπη και πάντα συνείδηση να μπορέσουμε να δούμε τους εαυτούς μας ώστε να τους κατατάξουμε σε κάποια κατηγορία και απο κει και πέρα κάνοντας διάγνωση την άθλια κατάσταση μας να αλλάξουμε προσανατολισμό ώστε να θεραπευτούμε, δηλαδή να πάμε στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η ίαση του σκοταδισμού που μας έχει μολύνει ψυχοσωματικά. Όπως θα δείτε και στο κείμενο πολλοί ίσως δουν τον εαυτό τους στην δεύτερη κατηγορία η οποία έχει ως περιεχόμενο το κοσμικό πνεύμασ του στείρου ηθικισμού, δηλαδή (απο έξω «κούκλα» και αυτό υποθετικά και απο μένα πανούκλα αλλά κυριολεκτικά και οντολογικά).
Δεν είναι αργά να συνειδητοποιήσουμε ως άνθρωποι ότι ο τάφος είναι ποιο κοντά απο όσο φανταζόμαστε και ότι ο χάρος μπορεί να μας περιμένει στο επόμενο λεπτό. Οπότε γιατί να μένουμε στο σκοτάδι και να μην ακολουθήσουμε το Φως ;Γιατι να ακολουθούμε το θάνατο και όχι τη ζωή; Γιατί να μην βαδίσουμε στον αγιασμό απο το να μένουμε στον δηλητιριασμό; Τι θέλουμε τελικά ; Με τον χρόνο να είναι εναντίον μας και την φθορά να μας τρώει καθημερινά ; Γιατί γυρνάμε το κεφάλι στην θυσιαστική αγάπη και στην σωτήρια αγκαλιά; Ποιος ειναι τελικά ο δρόμος και ο προορισμός μας.
Ο Χριστός είπε : «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ έξει το Φως της ζωής» (Ιωάν. η 12).
Στο τέλος του κειμένου γίνεται λόγος για τον σωστό γονέα παιδαγωγό που τον χαρακτηρίζει η πνευματική νουθεσία φυσικά πάντα με σωτηριολογικό και οντολογικό αποτέλεσμα με την προσωπική σχέση με τον Σωτήρα Χριστό.
ΣΗΜΕΡΑ, αγαπητοί μου, είνε Τετάρτη (Δ ) Κυριακή των Νηστειών. Θέλω να στρέψω την προσοχή σας στο ευαγγέλιο της ημέρας. Είνε η ιστορία ενός πατέρα, και συγχρόνως η ιστορία όλων των οικογενειαρχών όλων των αιώνων κάθε εποχής και ιδίως της σημερινής.
Τι λέει το ευαγγέλιο; Ένας πατέρας είχε ενα παιδί που αρρώστησε από αρρώστια φοβερή· τα αίτιά της ήταν όχι φυσικά αλλά υπερφυσικά· ονομάζεται δαιμονισμός. Και σήμερα πολλά πράγματα που συμβαίνουν στις οικογένειες πιστεύω ότι δεν εξηγούνται αλλιώς· είνε δαιμονισμός, όπως περιέγραψε ο Ρῶσος Ντοστογιέφσκυ στο έργο του Δαιμονισμένοι. Όπως το βόδι, που άμα το πιάση ο τάβανος δεν ησυχάζει πια αλλά τρέχει ασυγκρατητο με το κεφάλι κάτω, έτσι μοιάζουν πολλά παιδιά. Δεν ησυχάζουν· είνε δυστυχισμένα, και πιο δυστυχισμένοι οι γονείς τους.
Το παιδί αυτο λοιπόν δαιμονίστηκε, το «τσιμπησε μύγα» δαιμονική. Όταν το ᾽πιανε κρίσις έπεφτε κάτω και χτυπιόταν, σπαρταρούσε σαν το ψάρι, έβγαζε αφρούς απ᾽ το στόμα κ᾽ έτριζε τα δόντια. Ο πατέρας το είχε πάει παντού, αλλά δεν μπόρεσαν ούτε γιατροί ούτε μάγοι ούτε κανείς άλλος να το θεραπεύσουν. Απελπισμένος πια πήγε στο Χριστό. Και ο Χριστός, που είδε το παιδί να κυλιέται μπροστά στα πόδια του, ρώτησε τον πατέρα· ―Πόσον καιρο είνε έτσι το παιδί; Και ο πατέρας απήντησε· ―«Παιδιόθεν», από μικρό (Μαρκ. 19,21).
Γεννάται η απορία· γιατί ρωτάει ο Χριστός; δεν ξέρει; Ως Θεός παντογνώστης ξέρει ολες τις λεπτομέρειες, αλλά ρώτησε επίτηδες. Όπως ο δάσκαλος ρωτάει το μαθητή όχι διότι αγνοεί, αλλά για να τον διδάξη κάτι, έτσι και ο Χριστός, ο αιώνιος διδάσκαλος· ρώτησε, διότι από την απάντησι του πατέρα ήθελε να βγάλη μια μεγάλη διδασκαλία· ότι οι γονείς πρέπει να ενδιαφέρωνται για τα παιδιά τους από νωρίς, από την ώρα που γεννιώνται κι ακούγεται το πρώτο τους κλάμα, από την ώρα που θηλάζουν και λένε τις πρώτες λέξεις.
Το επεισόδιο λοιπόν αυτό έχει μεγάλη παιδαγωγική σημασία, ιδίως για τους γονείς. Τότε ήταν αυτός ο πατέρας με δαιμονισμένο το παιδί· σήμερα χιλιάδες παιδιά είνε δαιμονισμένα. Ποιός φταίει, ποιός ευθύνεται γι᾽ αυτό; Ευθύνη φέρει και η πολιτεία – το κράτος, ευθύνη φέρει και η Εκκλησία, ευθύνη φέρει και η κοινωνία· αλλά σε τελευταία ανάλυσι το μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν ο πατέρας και η μάνα, οι γονείς. Εξετάζοντας τη διαγωγή των γονέων μπορούμε να τους κατατάξουμε στις ακόλουθες τέσσερις κατηγορίες.
- Πρώτη κατηγορία γονέων είνε οι αδιάφοροι. Γι᾽ αυτούς «πέρα βρέχει». Είνε άνθρωποι που συνήθισαν να κάνουν πάντα τα κέφια τους. Έτσι και στο γάμο. Παντρεύονται και γεννούν παιδιά, αλλ᾽ από την ώρα που θα γεννηθή το παιδί αμελούν το χρέος τους απέναντί του· δε νοιάζονται για την ανατροφή του. Συνεχίζουν τη ζωή τους οπως πριν· κυνηγούν τις διασκεδάσεις και τα θεάματα, τρέχουν στα κεντρα, στο χαρτοπαίγνιο, στο ξενύχτι, στο πιοτό και στο μεθύσι…. Ως προς τη διαπαιδαγώγησι του παιδιού μένουν τελείως αδιάφοροι.
Έγραψαν οι εφημερίδες το εξής φοβερό. Κάποιο ευκατάστατο αντρόγυνο στην Αθήνα έκλεισαν τα δυό μικρά τους παιδιά, ηλικίας 3 – 4 ετών, μέσα στο πολυτελές διαμέρισμά τους, τους έδωσαν και υπνωτικό να κοιμηθούν, κι αυτοι βγήκαν σε κέντρο στη Γλυφάδα να διασκεδάσουν. Ξύπνησαν όμως τα παιδιά, είδαν ότι ο πατέρας και η μάνα λείπουν, έβαλαν τις φωνές μεσ᾽ στο σκοτάδι κι αναστάτωσαν όλη την πολυκατοικία. Οι συγκάτοικοι ειδοποίησαν και η αστυνομία ήρθε και τα βρήκε ολομόναχα. Το πρωί κατά τις 5 η ώρα γύρισαν οι προκομμένοι οι γονείς. Προτίμησαν τη διασκέδασι αδιαφορώντας για τα παιδιά τους.
Δεν είνε πολύς καιρός που ήρθε στη μητρόπολι από ένα χωριό μια γυναίκα με πέντε παιδάκια. Είμαι δυστυχισμένη, λέει. Ο άντρας μου μας άφησε, πήγε στη Γερμανία τάχα να εργαστή, και ένα χρόνο τώρα ούτε ένα μάρκο δεν έστειλε. Τρώει τα λεφτά του με ξένες γυναίκες. Έγραψα στον πρόξενο εκεί, μα που να τον βρη κι αυτός στην αχανή χώρα; Μας ξέχασε…
Αυτοί οι γονείς δε διδάσκονται έστω από τα ζώα; Πήγα σ᾽ ένα χωριό κι άκουσα μια αγελάδα να κλαίη όλη νύχτα. ―Τι έπαθε; ρωτώ. ―Της πήραν το μοσχαράκι, μου λένε. Δεν πας να παρης από μια προβατίνα το αρνάκι της; Δεν τολμάς να πάρης το λιονταράκι από τη λέαινα; θα σε ξεσχίση. Ανέβηκε κυνηγός στη φωλιά ενός αετού να πάρη τα πουλιά του, κι ο αετός έπεσε πάνω του και τον σκότωσε. Τα ζώα εχουν περισσότερη φροντίδα για τα μικρά τους.
Υπάρχουν βέβαια γονείς που φροντίζουν να έχουν τα παιδιά τους ρούχα, παπούτσια, κάλτσες, βιβλία, και προ παντός φαί καλό και πλούσιο – γι᾽ αυτό δεν τα νηστεύουν Τετάρτη – Παρασκευή. Φροντίζουν δηλαδή για τα υλικά, και νομίζουν ότι έτσι τελείωσε η υποχρέωσί τους, αλλά για την ψυχή του παιδιού κανένας λόγος. Το αποτέλεσμα είνε, ότι τέτοια παιδιά, που στερούνται την ψυχική καλλιεργεια, γίνονται ανάγωγα και διεστραμμένα.
- Η δεύτερη κατηγορία είνε οι μοντέρνοι γονεις. Αυτοί ενδιαφέρονται για τα παιδιά· το ενδιαφέρον τους όμως είνε να εξελιχθούν κατα το πνεύμα του κόσμου, σύμφωνα με το ρευμα της εποχής. Η κόρη τους να ντυθή με την τελευταία μόδα· ο γυιός τους να μετέχη σε ολες τις κοινωνικές εκδηλώσεις και τα παιχνίδια· να μάθουν μουσική, ξένες γλώσσες, τρόπους ευγενείας. Θέλουν να έχουν παιδιά εξελιγμένα κατά τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πρότυπα, όχι χωριάτες. Ενδιαφέρονται λοιπον, αλλά λανθασμένα. Αδιαφορούν για την πνευματική διάπλασι των παιδιών, αποφεύγουν να τους δώσουν χριστιανική ανατροφή, δεν τ᾽ αφήνουν να έρθουν σε επαφή με την Εκκλησία και τη διδασκαλία της. Αλλ᾽ εάν το παιδί σου μάθη όλες τις γλώσσες του κόσμου, δεν γίνη όμως άνθρωπος, τι να το κάνης;
- Τρίτη κατηγορία γονέων είνε οι άθεοι. Αυτοί δεν πιστεύουν, και είνε όχι απλώς αδιάφοροι αλλά και επιθετικοί· πάνε κόντρα στη χριστιανικη διαπαιδαγώγησι των παιδιών τους. Θέλουν να ξερριζώσουν από την ψυχή τους το θρησκευτικό συναίσθημα και να τα κάνουν άθεα.
Μια φορά σαν ιεροκήρυκας, όταν πλησιάσα σ᾽ ένα χωριό, άκουσα μια φοβερή βλαστήμια. Πλησιάζω και τι να δω· κάτω από ένα δεντρο ένας πατέρας κρατούσε το παιδάκι του στην αγκαλιά και το μάθαινε να βλαστημάη το Θεό!
Σ᾽ ένα χωριό της Πτολεμαΐδος ένα παιδί τελείωσε το σχολείο με άριστα και παίρνοντας το απολυτήριο είπε στους γονείς του, ότι θα σπουδάση θεολόγος, για να γίνη ιεροκήρυκας και να πάη μάλιστα στην Ουγκάντα ιεραπόστολος. Κι ο πατέρας σήκωσε καρέκλα να το χτυπήση. Έκαναν οικογενειακό συμβούλιο κ᾽ έβαλαν τους συγγενείς όλους να πιέσουν το παιδί ν᾽ αλλάξη απόφασι και να σπουδάση κάτι προσοδοφόρο. Και ήταν τέτοιος ο πόλεμος νεύρων, ώστε τώρα το παιδί από αριστούχος κατήντησε να είνε στο ψυχιατρείο. Γι᾽ αυτό υπάρχει σήμερα τόση έλλειψις κληρικών.
- Πρώτη κατηγορία λοιπόν οι αδιάφοροι, δευτέρα κατηγορία οι μοντέρνοι, τρίτη κατηγορία οι άπιστοι και άθεοι, και τετάρτη κατηγορία οι ειδωλολάτρες. Γονείς ειδωλολάτρες εινε εκείνοι που κάνουν το παιδί τους είδωλο και το λατρεύουν. Σπεύδουν ν᾽ ανταποκριθουν σε κάθε επιθυμία του, ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις του, ακόμα και τις πιο παράλογες, δεν του χαλούν ποτέ χατίρι. Οι γονείς αυτοι δεν βλέπουν στο παιδί τους κάτι που να θέλη διόρθωσι, θεωρουν τον κανακάρη τους ιδανικό. Γι᾽ αυτό δεν φροντίζουν να τον διαπλάσουν, να περικόψουν ελαττώματα και να καλλιεργήσουν αγαθά στοιχεία που λείπουν. Δεν παιδεύουν, δεν μαλώνουν, δεν τιμωρούν το παιδί. Το επαινούν μπροστά του, και καυχώνται στους άλλους γι᾽ αυτό μπροστά και πίσω του. Αν κάποιος τους ενημερώση για κάποια αταξία του και τους επισημάνη κάποια αδυναμία του, τον κάνουν εχθρό.
Αποτέλεσμα αυτής της κακής αγωγής είνε ότι διαπλάθονται φίλαυτοι και εγωιστικοί τυποι, απαιτητικοί και εριστικοί, ακοινώνητοι και αγύμναστοι στις δυσκολίες της ζωής. Και αυτά τα γεύονται πρώτοι οι ίδιοι οι γονείς που, αντί των τόσων περιποιήσεων, εισπράττουν συχνά από το κακομαθημένο παιδί τους αστοργία και αδιαφορία, όπως περιγράφει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του.
* * *
Ο σωστός γονεύς, αγαπητοί μου, ούτε αδιαφορεί για το παιδί του, αλλ᾽ ούτε το κάνει ειδωλο. Ενδιαφέρεται και προσπαθεί να το διαπαιδαγωγήση από τη μικρή του ηλικία μακριά από τη μόδα και την αθεΐα. Σκοπός του είνε να του κληροδοτήση την πίστι και να του διδάξη την αγάπη στο Θεό και τον πλησίον.
† επίσκοπος Αυγουστίνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 23-3-1974 Σάββατο εσπέρας)
Πηγές: euxh.gr -hellas-orthodoxy.blogspot.gr
Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ανάργυροι και θαυματουργοί
Εορτάζει στις 1 Νοεμβρίου εκάστου έτους.
Ει και παρήκαν γην Ανάργυροι δύω,
Πληρούσιν, ως πριν, καΙ πάλιν γην θαυμάτων.
Πρώτη Ακέστορε φώτε Νοεμβρίου έκπτατον εκ γης.
Βιογραφία
Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων.
Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι’ αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ’ 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων.
Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.
Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη χειρουργία, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, συν Κοσμά Δαμιανέ οι Ανάργυροι, ο γαρ Σωτήρ ιατρούς υμάς έδειξεν, εις περιποίησιν πάντων και ίασιν όθεν ρύσασθε, παθών δυσαλθών και θλίψεων, τους ποθώ τω ναώ υμών προστρέχοντας.
Έτερον Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος πλ δ’.
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.
Κοντάκιον
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Εκ της Ασίας ώσπερ δύο αστέρες, εξανατείλαντες Ανάργυροι θείοι, τη οικουμένη λάμπετε θαυμάτων ταις αυγαίς, νόσους μεν ιώμενοι, και δεινάς καχεξίας, χάριν δε παρέχοντες, τοις πιστοίς ευρωστίας, Δαμιανέ θεόφρον και Κοσμά, χειμαζομένων, λιμένες πανεύδιοι.
Έτερον Κοντάκιον
Ήχος β’.
Οι την χάριν λαβόντες των ιαμάτων, εφαπλούτε την ρώσιν τοις εν ανάγκαις, Ιατροί θαυματουργοί ένδοξοι, αλλά τη υμών επισκέψει, και των πολεμίων τα θράση κατευνάσατε, τον κόσμον ιώμενοι εν τοις θαύμασιν.
Κάθισμα
Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν.
Ουρανόθεν θαυμάτων την δωρεάν, παραδόξως λαβόντες παρά Χριστού, πάντα θεραπεύετε, αενάως τα πάθη• εν υμίν γαρ ώφθη, η χάρις του Πνεύματος, χορηγούσα θείων, ιάσεων δύναμιν• όθεν και αφθάρτων, αγαθών ευπορίαν, τη πίστει εκτήσασθε, αναργύρω φρονήματι, Θεοφόροι Ανάργυροι, πρεσβεύσατε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην υμών.
Ο Οίκος
Πασης συνέσεως και σοφίας υπέρκειται ο λόγος των σοφών ιατρών• του γαρ Υψίστου χάριν λαβόντες, αοράτως την ρώσιν δωρούνται πάσιν• όθεν καμοί, διηγήσεως χάριν δεδώρηνται, υμνήσαι ως θεοφόρους, ευαρέστους Θεού και θεράποντας, ιαμάτων πλήθη παρέχοντας• αλγηδόνων γαρ πάντας λυτρούνται, τον κόσμον ιώμενοι εν τοις θαύμασι.
Μεγαλυνάριον
Οίά περ θεράποντες ιατροί, ψυχών και σωμάτων, ασθενείας οδυνηράς, ιάσασθε τάχος, αρρήτω επισκέψει, ημών θαυματοβρύται, σοφοί Ανάργυροι.
It is necessary to honor the saints as friends of Christ, and as children and heirs of God, as the
Theologian and Evangelist states:
“But as many as received Him, to them He gave the right to become children of God” (Jn. 1:12) “Therefore they are no longer slaves but children; and if children, then heirs—heirs of God and joint heirs with Christ” (Gal. 4:7 & Rom 8:17).
Our Lord also says to His Apostles in the sacred
Gospel: “You are My friends...
No longer do I call you servants, for a servant does not know what his master is doing” (Jn.15:14-15).
If the Lord and Creator of all is called “the King of kings and the Lord of lords”(1 Tim. 6:15), and “the God of gods”(Dt. 10:17), then certainly the saints are gods, and lords, and kings. God is called
and He truly is their God and Lord and King.
“I am,”He says to Moses, “the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob”(Ex. 3:6).
Furthermore, God made Moses the god of Pharaoh
(Ex. 7:1).
I am calling them gods, and kings, and lords not because they are such by nature, but because
they ruled over and conquered the passions, and because they preserved unchanged the likeness of the Divine image, according to which they were
made—just as a picture of the king is also called the king. And because they willingly chose to be united with God and received Him within themselves, through communion with Him they became by grace all the things that He is by
nature. How then can we not honor them who became the servants, and friends, and sons of God? When we honor grateful fellow-servants,this is proof that we have love for our common Master.
These people have become God’s chambers and pure abodes. “I will dwell within them,”says the Lord, “and I will walk amongst them and I will
be their God” (Lev. 26:11-12).
The holy Scriptures state that “the souls of the
righteous are in the hand of God, and sorrow will not touch them” (Wisdom 3:1). For the death of the saints is sleep rather than death:“they have labored for ever, and shall live to the end” (Ps. 48:10).
And “Precious in the sight of the Lord is the
death of His saints” (Ps. 115:6).
What is more honorable than being in the hands of God? God is Life and Light, and they who are in the hands of God exist within Life and Light.
God dwelled within their bodies through their
nous, as the Apostle Paul confirms:
“Or do you not know that your body is the temple of the Holy Spirit?” (1 Cor. 6:19). “Now the Lord is the Spirit” (2 Cor. 3:17), and “if anyone defiles the temple of God, God will destroy him” (1 Cor. 3:17).
How then can we not honor these living templ
es of God, the living dwellings of God?
Living, they stand before God with boldness.
St. John of Damascus
