Peace and Tranquility - Paix et tranquillité

Sayings from the Fathers of Optina

Every obedience that seems difficult becomes very easy when we fulfill it, because that is how obedience works.

St. Nectarius of Optina


If you feel that hatred has overwhelmed you, remain silent. Say nothing until,by ceaseless prayer and self-recrimination, you have calmed your  heart.

St. Hilarion of Optina


While refraining from food, one must also refrain from the passions.

St. Macarius of Optina

THE VALUE OF PATIENCE (PART 1)—by St. John Chrysostom—

If we want to speak about patience, we must speak of the righteous Job.


Job was a God-fearing man with many children and enormous wealth. His name was known throughout the eastern parts of the world. Everyone held him in high esteem and admiration.
Unexpectedly, he lost everything: his wealth, his
children, and his health. From the height of fortune he fell into the depth of misfortune; from distinction to unimportance.
Not only did he have to deal with extreme poverty,
a serious illness, the anguish due to the death of his children, the ruthlessness of the bandits, and the ungratefulness of his friends, but he also had to contend with ridicule and slander. All possible misfortunes fell upon him.




Worse of all, he was unprepared for them. Whoever is born and grows up in poverty is accustomed to enduring difficulties and prepared to live in deprivation.
Similarly, whoever loses some of his children, no matter how much he grieves for their death, still
finds consolation in the children that remain. Job, however, who had enjoyed life-long prosperity became destitute overnight, and then witnessed the death of all his ten children simultaneously. As
they were eating and drinking at the home of their eldest brother, a great gust of wind suddenly came from the desert, the house was razed to the ground, and all of them were buried under the rubble.
Job’s pain was exceedingly great on account of his
unexpected and utter poverty. His spiritual anguish was indescribable due to the sudden, tragic death of his children. And if that wasn’t enough, he himself became seriously ill. He was filled with painful and
putrid wounds from head to toe.
He then sat on a dunghill,took a piece of ceramic tile and began to scratch them in order to feel some relief.
If someone brought him a little bit of food, he would not touch it. “For I see my food as filth,”
he would say (Job 6:7). The repugnant stench of his wounds and the incurable pain of his soul dismissed all desire for food.
How can I find words to describe his unbelievable misfortunes? I see him sitting on a pile of dry manure. Blood and pus are oozing from his wounds. Countless worms are eating away at his flesh. He has no consolation from anywhere. No one shows him any compassion. His servants ignore him. His friendscriticize him. Even the common folk mock him.“But now they laugh me to scorn, men younger than I,” he says with deep sorrow. “But now I am their lyre, and they have me as their byword. They detest me and keep their distance. They do not hesitate to spit in my face”
(Job 30:1-10).




What a dreadful misfortune indeed! What an unbearable calamity! And yet, as soon as the loving and merciful Lord revealed to Job the cause of his
sufferings, “There is no other reason I have allowed you to suffer other than for your righteousness to appear” (Job 40:8), immediately the righteous man felt such relief that he no longer believed anything
bad had happened to him.

Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις.

Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Αλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι' αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ' απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν' αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ' αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής. Γι' αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στο Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.

Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να υψώνεις χέρια άπλυτα προς τον Κύριο· το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα από αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι φοβερό και προκαλεί την οργή του Θεού. Αλλά μόνο έτσι παροργίζουμε τον Πατέρα μας;

Με πόσους τρόπους, αλήθεια, αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας! Αναπολόγητοι θα είμαστε, αν ο Θεός λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που έχουμε στο νου μας, τις πονηρές επιθυμίες που έχουμε στην καρδιά μας, τις κατακρίσεις που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον πλησίον μας, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες, τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις κακότητες και τις αδικίες μας. Λύπη μας προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και των φίλων μας.

Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία. Ασύνετα ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος πρόσταξε να τα περιφρονούμε. Αθεόφοβα καταριόμαστε τους αδελφούς μας, ενώ έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους εχθρούς μας.

Τί κάνεις, άνθρωπε μου; Ζητάς από το Θεό να σε σπλαχνιστεί, κι εσύ καταριέσαι τον άλλο; Μη γελιέσαι. Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις. Και όμως, όχι μόνο δεν συγχωρείς, αλλά παρακαλάς και το Θεό να μη συγχωρήσει! Αν, όμως, δεν συγχωρείται εκείνος που δεν συγχωρεί, πώς θα συγχωρηθεί εκείνος, που και τον Κύριο παρακαλάει να μη συγχωρήσει; Αν είναι κακό να έχεις εχθρούς, σκέψου πόσο χειρότερο είναι να τους κατηγορείς και να τους καταριέσαι. Εσύ πρέπει να δώσεις λόγο για το ότι έχεις εχθρούς, και κατηγορείς εκείνους; Πώς θα σου δώσει άφεση ο Θεός, όταν Του ζητάς να βλάψει άλλους, την ώρα που Τον παρακαλάς για τα δικά σου αμαρτήματα κι έχεις ανάγκη από μεγάλο έλεος;

Όταν μάλιστα, προσεύχεσαι για τον εαυτό σου, γυρίζεις τη ματιά σου δεξιά κι αριστερά, χασμουριέσαι και φέρνεις στο νου σου χίλιους δυο λογισμούς. Όταν, όμως, προσεύχεσαι εναντίον των εχθρών σου, το κάνεις με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και διαύγεια σκέψεως. Γνωρίζει, βλέπεις, ο διάβολος πως, όταν ζητάμε το κακό των άλλων, στρέφουμε το ξίφος εναντίον μας, γι' αυτό τότε δεν διασπά την προσοχή μας και δεν τραβάει το νου μας εδώ κι εκεί.


Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

 http://1myblog.pblogs.gr/tags/metanoia-gr.html

Σήμερα ο Θεός σ'άφησε να ζήσεις περισσότερο ( Γεροντας Παϊσιος )

Σήμερα ο Θεός ανέχεται την κατάσταση. Ανέχεται, ανέχεται, για να είναι αναπολόγητος ο κακός.

Είναι περιπτώσεις που ο Θεός επεμβαίνει άμεσα και αμέσως, ενώ σε άλλες περιπτώσεις περιμένει. Δεν δίνει αμέσως την λύση και περιμένει την υπομονή των ανθρώπων , την προσευχή, τον αγώνα. Τι αρχοντιά έχει ο Θεός!

Ένας πόσους είχε σφάξει τότε με τον πόλεμο και ακόμη ζη. Θα του πη στην άλλη ζωή ο Θεός: « Σε άφησα να ζήσης περισσότερο και από τους καλούς » . Δεν θα έχη ελαφρυντικά.

- Γέροντα, μερικοί τέτοιοι άνθρωποι , ενώ είναι βαριά άρρωστοι, πώς δεν πεθαίνουν;

- Φαίνεται έχουν βαριές αμαρτίες, για αυτό δεν πεθαίνουν. Περιμένει ο Θεός μήπως μετανοήσουν.

- Και τον κόσμο που παιδεύουν;

- Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε, αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.

- Γέροντα, τι θα πη « Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» ;

- Κοίταξε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω. Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό και ο Θεός στους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμη παρακάτω.

Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια, ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή, αλλά τι προκοπή είναι αυτή; Μαύρη προκοπή.

Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατ' ευθείαν στο βάραθρο. Ο Θεός να φυλάη!





Γεροντας Παϊσιος

Με το Σταυρό βοηθό τι να φοβηθώ!

Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για την καθοριστική σημασία του Σταυρού του Χριστού στη ζωή μας.


Το εξώφυλλο

“Ο λαμπρός χαρακτήρας των εκκλησιαστικών εορτών, αυτός που τις κάνει αληθινό πανηγύρι για τα παιδιά, διατηρείται όταν συνεχίζεται και στο σπίτι. Μόνο το σπίτι μπορεί να προσφέρει στα παιδιά την αυθεντική εμπειρία ότι “χαίρονται” επειδή σήμερα είναι γιορτή”, γράφει η Σοφία Κουλόμζιν. “Τα Χριστιανικά σύμβολα, οι Χριστιανικές παραδόσεις και γιορτές έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος από την εσωτερική ζωντάνια τους. Είτε έχουν ξεθωριάσει, είτε έχουν γίνει εμπορεύσιμα αντικείμενα, είτε έχουν ταυτιστεί με γαστρονομικές συνήθειες, καταντώντας έτσι να συμπίπτουν με ευκαιρίες για διασκέδαση” . Η συγγραφέας, Ρωσίδα της διασποράς, που ζει στην Αμερική, αναφέρει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ευρηματικότητας από μία γιαγιά, η οποία θέλει να μιλήσει στα παιδιά για μία γιορτή της Εκκλησίας μας.


Το σημείο του Σταυρού

“…η γιαγιά έψαχνε να βρει με ποιον τρόπο θα μεταφέρει στα εγγόνια της, την εορταστική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας για τα Γενέθλια της Θεοτόκου. Τα παιδιά ήταν στο σχολείο, οι γονείς στη δουλειά. Κανείς εκτός από τους παππούδες δεν πήγε στην Εκκλησία. Την ώρα που τα παιδιά θα γύριζαν από το σχολείο, η γιαγιά είχε αντικαταστήσει την εικόνα στην κουζίνα με μία μεγάλη εικόνα της Παναγίας, άναψε μπροστά καντηλάκι και έφτιαξε μια μεγάλη τούρτα γενεθλίων και την τοποθέτησε στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Έκπληκτα τα παιδιά ρώτησαν ποιος είχε τα γενέθλιά του και το γεγονός κατέληξε σε πραγματική γιορτή.

Την επόμενη Κυριακή η Εκκλησία μας εορτάζει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το Σταυρό;

Από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά, κυκλοφορεί το βιβλίο της Αννέτας Τόλιου που επιγράφεται “Με το Σταυρό βοηθό, τι να φοβηθώ!”, σε εικονογράφηση Αγγελικής Δελεχά.


Το οπισθόφυλλο

Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, όπως γιορτάζεται σε ένα νησί της πατρίδας μας, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο υφαίνεται η ιστορία. Θα δούμε πώς γιορτάζει μια οικογένεια τις εορτές του Τιμίου Σταυρού: Την Ύψωση, Τα Θεοφάνια, τη Σταυροπροσκύνηση, τη Μεγάλη Πέμπτη.

Η διήγηση ξεκινά από την Παλαιά Διαθήκη, με τον Μωυσή και συνεχίζεται με το μαρτύριο των πρώτων χριστιανών. Γίνεται μία αναφορά στο προζύμι που φτιάχνεται με τον βασιλικό της ημέρας της γιορτής και στη συνέχεια στη σημασία του Πρόσφορου για τη Θεία Λειτουργία. Τα παιδιά μαθαίνουν πώς πρέπει να κάνουν το σημείο του σταυρού, ενώ έχουν τη δυνατότητα να ζωγραφίσουν έναν σταυρό. Όλα αυτά μέσα από την καθημερινή ζωή των μελών μιας οικογένειας.


Οι σελίδες 16 και 17

Η συγγραφέας με λεπτό και ευαίσθητο τρόπο, αναφέρεται στο θέμα της αναπηρίας, στο κεφάλαιο “Ποιος είναι ο σταυρός που μας ταιριάζει”: “Ξέρετε παιδιά μου, ότι ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο το σταυρό που μπορεί να σηκώσει, ούτε βαρύτερο ούτε ελαφρύτερο; λέει ο παππούς αναλογιζόμενος το σταυρό των παιδιών”. Τα παιδιά θα μάθουν για το τηλέφωνο του χριστιανού, το κομποσκοίνι, αλλά και για την ιστορία της εύρεσης του Σταυρού του Χριστού από την Αγία Ελένη καθώς και για την αρπαγή του Σταυρού από τους Πέρσες και την ανάκτησή του από τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο. Όσα παιδιά αγαπούν το κέντημα θα εμπνευστούν από το σχέδιο με τη σταυροβελονιά. Επίσης μπορούν να συνοψίσουν ότι διάβασαν λύνοντας το σταυρόλεξο του βιβλίου. Τα Θεοφάνια, η εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Σταύρωση τη Μεγάλη Πέμπτη, είναι εορτές τις οποίες βιώνουν τα παιδιά μέσα στην Εκκλησία. Συμμετέχουν στη βάπτιση ενός παιδιού και μαθαίνουν για το συμβολισμό του σταυρό που θα φορά στο εξής, ενώ διαβάζουν και τους Χαιρετισμούς του Τιμίου Σταυρού.

Η συγγραφέας γνωρίζει στα παιδιά έναν από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, μέσα από μία ομιλία του για το Σταυρό. “Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για το Σταυρό του Σωτήρα μας, αλλά να καυχιόμαστε. Αν κάποιος δεν πιστεύει στη δύναμη του Εσταυρωμένου, ας πιστεύει στα ολοφάνερα γεγονότα. Γιατί πολλοί σταυρώθηκαν σε ολόκληρη την οικουμένη, αλλά κανέναν δεν τρέμουν οι δαίμονες. Το Σταυρό όμως του Χριστού, που σταυρώθηκε για μας, και μόνο το Σημείο Του να δουν, τρέμουν οι δαίμονες. Κι αυτό, γιατί οι άλλοι άνθρωποι πέθαναν στο σταυρό εξαιτίας των δικών τους αμαρτιών. Παλιά, στα ρωμαϊκά χρόνια, ο θάνατος πάνω στο σταυρό ήταν ο πιο ατιμωτικός θάνατος. Εκεί σταύρωναν τους ληστές και τους φονιάδες. Ο Χριστός όμως πέθανε για τις ξένες αμαρτίες, γι’ αυτό και ο Σταυρός Του έγινε Ξύλο θαυματουργό και ευλογημένο”.

Κατερίνα Χουζούρη

 http://www.pemptousia.gr