Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για την καθοριστική σημασία του Σταυρού του Χριστού στη ζωή μας.
Το εξώφυλλο
“Ο λαμπρός χαρακτήρας των εκκλησιαστικών εορτών, αυτός που τις κάνει αληθινό πανηγύρι για τα παιδιά, διατηρείται όταν συνεχίζεται και στο σπίτι. Μόνο το σπίτι μπορεί να προσφέρει στα παιδιά την αυθεντική εμπειρία ότι “χαίρονται” επειδή σήμερα είναι γιορτή”, γράφει η Σοφία Κουλόμζιν. “Τα Χριστιανικά σύμβολα, οι Χριστιανικές παραδόσεις και γιορτές έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος από την εσωτερική ζωντάνια τους. Είτε έχουν ξεθωριάσει, είτε έχουν γίνει εμπορεύσιμα αντικείμενα, είτε έχουν ταυτιστεί με γαστρονομικές συνήθειες, καταντώντας έτσι να συμπίπτουν με ευκαιρίες για διασκέδαση” . Η συγγραφέας, Ρωσίδα της διασποράς, που ζει στην Αμερική, αναφέρει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ευρηματικότητας από μία γιαγιά, η οποία θέλει να μιλήσει στα παιδιά για μία γιορτή της Εκκλησίας μας.
Το σημείο του Σταυρού
“…η γιαγιά έψαχνε να βρει με ποιον τρόπο θα μεταφέρει στα εγγόνια της, την εορταστική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας για τα Γενέθλια της Θεοτόκου. Τα παιδιά ήταν στο σχολείο, οι γονείς στη δουλειά. Κανείς εκτός από τους παππούδες δεν πήγε στην Εκκλησία. Την ώρα που τα παιδιά θα γύριζαν από το σχολείο, η γιαγιά είχε αντικαταστήσει την εικόνα στην κουζίνα με μία μεγάλη εικόνα της Παναγίας, άναψε μπροστά καντηλάκι και έφτιαξε μια μεγάλη τούρτα γενεθλίων και την τοποθέτησε στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Έκπληκτα τα παιδιά ρώτησαν ποιος είχε τα γενέθλιά του και το γεγονός κατέληξε σε πραγματική γιορτή.
Την επόμενη Κυριακή η Εκκλησία μας εορτάζει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το Σταυρό;
Από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά, κυκλοφορεί το βιβλίο της Αννέτας Τόλιου που επιγράφεται “Με το Σταυρό βοηθό, τι να φοβηθώ!”, σε εικονογράφηση Αγγελικής Δελεχά.
Το οπισθόφυλλο
Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, όπως γιορτάζεται σε ένα νησί της πατρίδας μας, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο υφαίνεται η ιστορία. Θα δούμε πώς γιορτάζει μια οικογένεια τις εορτές του Τιμίου Σταυρού: Την Ύψωση, Τα Θεοφάνια, τη Σταυροπροσκύνηση, τη Μεγάλη Πέμπτη.
Η διήγηση ξεκινά από την Παλαιά Διαθήκη, με τον Μωυσή και συνεχίζεται με το μαρτύριο των πρώτων χριστιανών. Γίνεται μία αναφορά στο προζύμι που φτιάχνεται με τον βασιλικό της ημέρας της γιορτής και στη συνέχεια στη σημασία του Πρόσφορου για τη Θεία Λειτουργία. Τα παιδιά μαθαίνουν πώς πρέπει να κάνουν το σημείο του σταυρού, ενώ έχουν τη δυνατότητα να ζωγραφίσουν έναν σταυρό. Όλα αυτά μέσα από την καθημερινή ζωή των μελών μιας οικογένειας.
Οι σελίδες 16 και 17
Η συγγραφέας με λεπτό και ευαίσθητο τρόπο, αναφέρεται στο θέμα της αναπηρίας, στο κεφάλαιο “Ποιος είναι ο σταυρός που μας ταιριάζει”: “Ξέρετε παιδιά μου, ότι ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο το σταυρό που μπορεί να σηκώσει, ούτε βαρύτερο ούτε ελαφρύτερο; λέει ο παππούς αναλογιζόμενος το σταυρό των παιδιών”. Τα παιδιά θα μάθουν για το τηλέφωνο του χριστιανού, το κομποσκοίνι, αλλά και για την ιστορία της εύρεσης του Σταυρού του Χριστού από την Αγία Ελένη καθώς και για την αρπαγή του Σταυρού από τους Πέρσες και την ανάκτησή του από τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο. Όσα παιδιά αγαπούν το κέντημα θα εμπνευστούν από το σχέδιο με τη σταυροβελονιά. Επίσης μπορούν να συνοψίσουν ότι διάβασαν λύνοντας το σταυρόλεξο του βιβλίου. Τα Θεοφάνια, η εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Σταύρωση τη Μεγάλη Πέμπτη, είναι εορτές τις οποίες βιώνουν τα παιδιά μέσα στην Εκκλησία. Συμμετέχουν στη βάπτιση ενός παιδιού και μαθαίνουν για το συμβολισμό του σταυρό που θα φορά στο εξής, ενώ διαβάζουν και τους Χαιρετισμούς του Τιμίου Σταυρού.
Η συγγραφέας γνωρίζει στα παιδιά έναν από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, μέσα από μία ομιλία του για το Σταυρό. “Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για το Σταυρό του Σωτήρα μας, αλλά να καυχιόμαστε. Αν κάποιος δεν πιστεύει στη δύναμη του Εσταυρωμένου, ας πιστεύει στα ολοφάνερα γεγονότα. Γιατί πολλοί σταυρώθηκαν σε ολόκληρη την οικουμένη, αλλά κανέναν δεν τρέμουν οι δαίμονες. Το Σταυρό όμως του Χριστού, που σταυρώθηκε για μας, και μόνο το Σημείο Του να δουν, τρέμουν οι δαίμονες. Κι αυτό, γιατί οι άλλοι άνθρωποι πέθαναν στο σταυρό εξαιτίας των δικών τους αμαρτιών. Παλιά, στα ρωμαϊκά χρόνια, ο θάνατος πάνω στο σταυρό ήταν ο πιο ατιμωτικός θάνατος. Εκεί σταύρωναν τους ληστές και τους φονιάδες. Ο Χριστός όμως πέθανε για τις ξένες αμαρτίες, γι’ αυτό και ο Σταυρός Του έγινε Ξύλο θαυματουργό και ευλογημένο”.
Κατερίνα Χουζούρη
http://www.pemptousia.gr
