Ὅλα τὰ κακὰ αἰσθήματα, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπογοήτευση, ποὺ πᾶνε νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή, φεύγουν μὲ τὴν ταπείνωση.
Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση, ὁ ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψεις τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξεις, νὰ τοῦ κάνεις ὑποδείξεις. Στενοχωρεῖται, νευριάζει, ἐπαναστατεῖ, ἀντιδρᾶ, τὸν κυριεύει ἡ κατάθλιψη.
Ἡ κατάσταση αὐτὴ θεραπεύεται μὲ τὴ χάρη. Πρέπει ἡ ψυχὴ νὰ στραφεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία θὰ γίνει μὲ τὸ ν’ ἀγαπήσει τὸν Θεὸ μὲ λαχτάρα.
Πολλοὶ ἅγιοί μας μετέτρεψαν τὴν κατάθλιψη σὲ χαρὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Παίρνανε δηλαδὴ τὴν ψυχικὴ δύναμη, ποὺ ἤθελε νὰ τὴ συντρίψει ὁ διάβολος, καὶ τὴ δίνανε στὸν Θεὸ καὶ τὴ μεταβάλλανε σὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.
Ἡ προσευχή, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει σιγὰ σιγὰ τὴν κατάθλιψη καὶ τὴ γυρίζει σὲ χαρά, διότι ἐπιδρᾶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ χρειάζεται νὰ ἔχεις τὴ δύναμη, ὥστε ν’ ἀποσπάσεις τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ σὲ βοηθάει νὰ ἑνωθεῖς μαζί του. Χρειάζεται τέχνη.
Ὅταν δοθεῖς στὸν Θεὸ καὶ γίνεις ἕνα μαζί του, θὰ ξεχάσεις τὸ κακὸ πνεῦμα, ποὺ σὲ τραβοῦσε ἀπὸ πίσω, κι ἐκεῖνο ἔτσι περιφρονημένο θὰ φύγει. Στὴ συνέχεια, ὅσο θ’ ἀφοσιώνεσαι στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τόσο δὲν θὰ κοιτάζεις πίσω σου, γιὰ νὰ δεῖς αὐτὸν ποὺ σὲ τραβάει.
Ὅταν σὲ ἑλκύσει ἡ χάρις, ἑνώνεσαι μὲ τὸν Θεό. Κι ὅταν ἑνωθεῖς μὲ τὸν Θεὸ καὶ δοθεῖς σ’ Ἐκεῖνον, πᾶνε ὅλα τ’ ἄλλα, τὰ ξεχνάς καὶ σώζεσαι. Ἡ μεγάλη τέχνη, λοιπόν, τὸ μεγάλο μυστικό, γιὰ ν’ ἀπαλλαγεῖς ἀπ’ τὴν κατάθλιψη καὶ ὅλα τ’ ἀρνητικά, εἶναι νὰ δοθεῖς στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα πράγμα ποὺ μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν καταθλιπτικὸ εἶναι καὶ ἡ ἐργασία, τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ ζωή. Ὁ κῆπος, τὰ φυτά, τὰ λουλούδια, τὰ δέντρα, ἡ ἐξοχή, ὁ περίπατος στὴν ὕπαιθρο, ἡ πορεία, ὅλ’ αὐτά, βγάζουν τὸν ἄνθρωπο ἀπ’ τὴν ἀδράνεια καὶ τοῦ δημιουργοῦν ἄλλα ἐνδιαφέροντα. Ἐπιδροῦν σὰν φάρμακα.
Ἡ ἀσχολία μὲ τὴν τέχνη, τὴ μουσικὴ κ.λπ. κάνουν πολὺ καλό. Σ’ ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ δίνω τὴ μεγαλύτερη σημασία εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γιὰ τὶς ἀκολουθίες. Μελετώντας τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, θεραπεύεται κανεὶς χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει.
Νὰ σᾶς διηγηθῶ γιὰ μιὰ κοπέλα, ποὺ ἦλθε σ’ ἐμένανε τὸν ταπεινό. Ἔπασχε ἀπὸ φοβερὴ κατάθλιψη. Δὲν κατάφερε κάτι μὲ τὰ φάρμακα. Παράτησε τὰ πάντα, τὴ δουλειά της, τὸ σπίτι της, τὶς ἀπασχολήσεις της. Κι ἐγὼ τῆς εἶπα αὐτὰ ποὺ ξέρω.
Τῆς εἶπα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ αἰχμαλωτίζει τὴν ψυχή, διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ γεμίζει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ἀλλάζει. Τῆς ἐξήγησα ὅτι εἶναι δαιμονικὴ αὐτὴ ἡ δύναμη ποὺ καταλαμβάνει τὴν ψυχὴ καὶ μεταβάλλει τὴν ψυχικὴ δύναμη σὲ κατάθλιψη, τὴ ρίχνει κάτω, τὴ βασανίζει καὶ τὴν ἀχρηστεύει. Τὴν συμβούλευσα ν’ ἀσχολεῖται μὲ διάφορες ἀπασχολήσεις, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, μὲ τὴ μουσικὴ ποὺ τῆς ἄρεσε πρῶτα κ.λπ.
Τόνισα, ὅμως, περισσότερο τὴ στροφὴ καὶ τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸν Χριστό. Τῆς εἶπα ἀκόμη ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία μας ὑπάρχει θεραπεία μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν προσευχή, ἀλλὰ ποὺ θὰ γίνεται μὲ λαχτάρα.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστικὸ τῆς θεραπείας. Αὐτὰ δέχεται ἡ Ἐκκλησία μας.
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
http://agiameteora.net/
The devil does not hunt after those who are lost; he hunts after those who are aware, those who are close to God. He takes from them trust in God and begins to afflict them with self-assurance, logic, thinking, criticism. Therefore we should not trust our logical minds. Never believe your thoughts.
Elder Paisios
What the prudent person does right at the onset, the foolish person waits to do at the end. The prudent person looks ahead at the consequences before he commits a sin.
The foolish person, on the other hand, commonly says, "I wasn't expecting to suffer such harm...," just as the greedy rich man said when he found himself in Hell (vid.Lk. 16:23-24).
Do not look at what the world is offering to you now because every pleasure it has to offer
rapidly races toward death and demise. Do not look at the present, but envision the future. Do not stare at today, but think of what will happen at the end of this life and consider the reality of eternal
Hell. Then you will gladly refuse all of the world's vain pleasures. The sinful pleasure you experience is short-lived and temporary; the punishment that
follows, however, is endless—forever!
The world has the habit of offering its friends a tasty lunch first, and then serving them a poisonous and deadly dinner. People serve the best
wine at the beginning of a party, just as the master of the feast stated, “Every man at the beginning sets out the good wine, and when the guests have well drunk, then the inferior”(Jn. 2:10).
The world’s festivities begin with laughter but end
with lamentation. On the other hand, Christ's
magnificent and delicious meal consists of the exact opposite: He saves the good wine for later. He gives sorrows in the beginning and consolation
in the end, just as He did with the nation of Israel, whom He allowed to suffer and grow weary in the beginning as they traveled through the desert, but to whom afterwards He gave much consolation and fertile land as an inheritance, just as He had promised.
This is how God also treated Jacob when he was living in the house of Laban, Joseph when he found himself in Egypt, and many other of His faithful servants. The world does the exact opposite: It conceals the sadnessin the beginning
so it can unveil it later.
When you feel as if you are on top of the world, and when you have risen to the summit
of honor and glory, it gives you a strong kick and you come crashing to the ground. It acts similar to an executioner who first makes a criminal climb up a ladder and step out onto a platform, only to,
later, place a rope around the convict’s neck, push
him off the edge,and thus bring his life to an end.
from the book The Salvation of Sinners
Ἐκεῖνος πού ἀντιστέκεται στά λυπηρά συμβάντα, πολεμᾶ χωρίς νά τό γνωρίζει τή διαταγή τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος πού τά παραδέχεται, γνωρίζοντας καλά γιατί ἔρχονται καί ὅτι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ προέρχονται, αὐτός, κατά τήν Γραφή, ὑπομένει τόν Κύριο (Ψαλμ. 26:14).
Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός, θλίψη καί συμφορά, μή ζητᾶς γιατί καί μέσω τίνος ἦρθε. Ζήτησε νά τόν ὑποφέρεις μ᾿ εὐχαρίστηση, χωρίς λύπη καί χωρίς μνησικακία.
Ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής
http://agiameteora.net/
«Σκοπός και σημασία Κατηχήσεων για το Μυστήριο του Βαπτίσματος».
Με τον όρο «Κατήχηση», στην Εκκλησιαστική Γλώσσα εννοούμε τον «τύπο τῆς διδαχῆς»[17], που εισάγει τον υποψήφιο χριστιανό στις βασικές δογματικές θέσεις της πίστεως και που προηγείται του Βαπτίσματος. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος μας περιγράφει τα βασικά στοιχεία από τα οποία αυτή συνίσταται. Αυτά είναι η διδασκαλία περί μετανοίας, περί πίστεως στον Θεό, περί Βαπτίσματος, περί χειροθεσίας (περί του χρίσματος, με το οποίο ο πιστός γίνεται κοινωνός του Αγίου Πνεύματος), περί αναστάσεως των νεκρών και περί μελλούσης κρίσεως[18].
« Ὡς σκοπός τῶν Κατηχήσεων προς τους Φωτιζομένους καθορίζεται ἡ ἐκμάθησις τῶν χριστιανικῶν δογμάτων και δή το Σύμβολον τῆς Πίστεως, ἡ διασφάλισις τῶν Φωτιζομένων ἐκ τῶν διδασκαλιῶν τῶν ἐθνικῶν, Ἰουδαίων και αἱρετικῶν, και τέλος ἡ περιφρούρησις τῶν μελλόντων πιστῶν ἐκ τῶν μεθοδιῶν τοῦ διαβόλου. Ὡς σκοπός τῶν Μυσταγωγικῶν Κατηχήσεων καθορίζεται ἡ μύησις εἰς το νόημα τῶν χριστια-νικῶν μυστηρίων.
Ἐκ τοῦ σκοποῦ καταδεικνύεται και ἡ σημασία τῶν Κατηχήσεων. Αὕτη ἐκδηλοῦται εἰς τρία τινά: 1. Εἰς το γεγονός, ὅτι παραδίδονται χριστιανικά μυστήρια. 2. Εἰς το γεγονός, ὅτι το βάπτισμα εἶναι ἀνεπανάληπτον και 3. Εἰς το γεγονός, ὅτι οὐδέν ἔργον εἶναι εὐπρόσδεκτον εἰς τον Θεόν ἄνευ ὀρθῆς πίστεως.[19]»
Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων χωρίζει τις κατηχήσεις σε δύο κατηγορίες: α) Σ’ αυτές πού απευθύνονται στους Φωτιζομένους, και β) Σ’ αυτές που απευθύνονται στους Νέοφω-τίστους[20].
Ως σκοπό των κατηχήσεων που απευθύνονται στους Φωτιζομένους, θεωρεί την μελέτη και την μάθηση των χριστιανικών δογμάτων και του Συμβόλου της Πίστεως, την δογματική διασφάλιση των Φωτιζομένων, έναντι των εθνικών, των αιρετικών και των Ιουδαίων, καθώς και την ετοιμότητα των πιστών έναντι στη καταπολέμηση των διαβολικών πειρασμών.
Σκοπό δε, των κατηχήσεων των γνωστων και ως «Μυσταγωγικών», θεωρεί, την μύηση στο νόημα των μυστηρίων της Εκκλησίας. Προσδίδει ένα βαθύτατο πνευματικό αλλά και μυσταγωγικό χαρακτήρα, ο οποίος γίνεται αντιληπτός μόνο μέσω της εμπειρικής ζωής και πνευματικότητος της Εκκλησίας.
Από τους σκοπούς των κατηχήσεων συνάγεται και η σημασία τους. Ο Κύριλλος θεωρεί τις κατηχήσεις υψίστης σημασίας και στηρίζει την άποψή του αυτή σε τρείς κυρίως λόγους: α. Στο γεγονός ότι μέσω αυτόν παραδίδονται τα χριστιανικά μυστήρια[21]. Λέει αυτόλεξή: «Κατηχούμενος ἐλέγου, ἔξωθεν περιηχούμενος∙ ἀκούων ἐλπίδα, και μη εἰδώς∙ ἀκούων μυστήρια, και μη νοῶν∙ ἀκούων γραφάς, και μη εἰδώς το βάθος. Οὐκ ἔτι περιηχῇ, ἀλλ’ ἐνηχῇ∙ το γαρ ἔνοικον Πνεῦμα λοιπόν οἴκους θείους την διάνοιάν σου ἐργάζεται. Ὅταν ἀκούσης τα περί τῶν μυστηρίων γεγραμμένα, τότε νοήσεις ἅ μη ἤδεις»[22]. β. Στο γεγονός ότι το βάπτισμα είναι ανεπανάληπτο, οπότε κατά συνέπεια, η προετοιμασία του προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία. Να τι λέει ο Άγιος Κύριλλος για το βάπτισμα: «Οὐκ ἔνι δίς και τρίς λαβεῖν το λουτρόν∙ ἐπεί ἦν εἰπεῖν. Ἅπαξ ἀποτυχών, δεύτερον κατορθῶ∙ ἐάν δε το ἅπαξ ἀποτύχης, ἀδιόρθωτον το πρᾶγμα»[23]. Γ. Στο γεγονός ότι κανένα έργο δεν είναι ευπρόσδεκτο στον Θεό χωρίς ορθή πίστη. Λέει επί λέξει:«…οὔτε τα μη μετ’ εὐσεβῶν δογμάτων ἔργα τελούμενα προσδέχεται ὁ Θεός…τι (γάρ)…ὄφελος σωφρονεῖν μέν καλῶς, και βλασφημεῖν ἀσεβῶς;»[24].
Είναι αναγκαίο να σημειωθεί το γεγονός πως μελετώντας προσεχτικά την Κ. Δ., διαπιστώνουμε ότι ο ίδιος ο Κύριος προτρέπει για την δόμηση και ανανέωση της Εκκλησίας λέγοντας: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν [25]».
Η προτροπή αυτή του Ιησού Χριστού όταν αναλυθεί δίνει τα ακόλουθα σημαντικά στοιχεία: 1) «μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη», 2) «βαπτίζοντες αὐτοὺς», 3) «διδάσκοντες αὐτοὺς». Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, η δόμηση της Εκκλησίας προϋποθέτει μάθηση, βάπτισμα και διδαχή. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι η προσχώρησει στο σώμα της Εκκλησίας εξαρτάται από την μαθητεία που δείχνει το άτομο, από το βάπτισμα που παρέχει η Εκκλησία και από την διδαχή που προσφέρουν τα όργανα του θεσμού της Εκκλησίας. Προηγείται η μάθηση, ακολουθεί το βάπτισμα και έπειτα η διδασκαλία σε βάθος. Έχουμε δηλ. μια κλιμάκωση πρακτική που συνδέει το μαθητή με το διδάσκαλο, στη συνέχεια ακολουθεί ο σύνδεσμος και η πίστη στο διδάσκαλο που καταλήγει στη πράξη του Βαπτίσματος και τέλος έπεται η διδαχή και η εμβάθυνση στην πίστη ή καλύετρα πληροφόρηση που εξαγγέλεται από τον διδάσκαλο, για να γαλβανωθεί η πίστη στον θεσμό της Εκκλησίας.
Κατά συνέπεια, για να γίνει κανείς μέλος της Εκκλησίας οφείλει να διδαχθεί τι οφείλει να πιστεύσει και να κατανοήσει από τη δομή και τη διδασκαλία του θεσμού της Εκκλησίας ή καλύτερα να του δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε να αποκτήσει θερμή πίστη. Με άλλα λόγια, προϋπόθεση του μυστηρίου του Βαπτίσματος είναι η πίστη σε όποιον επιθυμεί να ακολουθήσει τον διδάσκαλο Χριστό ή να γίνει μέλος της Εκκλησίας Του[26]. [Συνεχίζεται]
[17]Βλ. Ρωμ. 6,17
[18] Βλ. Εβρ. 6,11
[19] Βλ. Ηλία Αντ. Βουλγαράκη «ΑΙ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ» Π.Ι.Π.Μ., ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1977, σ.86
[20] Βλ. «ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ», εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΕΑΣ, 1999, σ. 19-20
[21] Ηλία Αντ. Βουλγαράκη «ΑΙ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ» εκδ. Π.Ι.Π.Μ,, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1977, σ..86
[22] Βλ. Πρκτχ. ΣΤ’/43 σ. 11-16. Πρβλ. Πρκτχ ΙΒ/45 σ.14, Πρκτχ ΣΤ,ΚΘ/43 σ. 29.
[23] Βλ. Πρκτχ., Ζ/43 σ. 28.
[24] Βλ. Πρκτχ., Δ, Β/67, σ .2.
[25] Ματθ.. 28, 19-20.
[26] Βλ. Γ.Θ. Βεργώτη, «Το Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος και ἡ ποιμαντική τοῦ σήμερα», τομ. «Το άγιονΒάπτισμα», εκδ. ΙεράΜητρόποληΔράμας, Δράμα 1996, σελ. 33-35.
http://www.pemptousia.gr/
