People are blind and don’t see what takes place in church during the Divine Liturgy. Once I was serving and I couldn’t make the Great Entrance because of what I saw. I suddenly felt someone pushing me by my shoulder and guiding me toward the holy prothesis. I thought it was the chanter, and said to myself: "The blessed one, such irreverence? He entered through the Beautiful Gate and is pushing me?" I turned around and saw a huge wing that the archangel had laid on my shoulder, and that he was guiding me to make the Great Entrance. What amazing things take place in the altar during the Divine Liturgy! Sometimes I can’t handle it, and so I pass out in a chair, and thus some concelebrators conclude that I’ve got something wrong with my health, but they don’t realize what I see and hear. What wings on those angels, my child!
- Elder Iakovos (Tsalikis) (1920-1991)
Orthodox Christians have received from the Holy Fathers and observe the following practices throughout the world:
1. Entering the church one makes the sign of the Cross three times, accompanying each with a little bow* and says:
"Thou hast created me, O Lord, have mercy."
"O God, be merciful to me, a sinner."
"Countless times have I sinned, O Lord, forgive me." 2. Then, having bowed to those on the right and the left, one stands in one's place and listens to the psalms and prayers read in church. One does not say prayers of one's own choosing or read any from prayerbooks, lest one be judged by the holy Apostle Paul for having forsaken the assembly of the Church (Heb. 10:25). 3. Great and little bows should not be made according to one's pleasure but according to the regulations of the holy apostles and fathers, namely: at the Trisagion ("Holy God..."), "O come let us worship," and the threefold "Alleluia," one makes the sign of the Cross three times and three little bows. This is also done during the reading of "Vouchsafe, O Lord," and again at the beginning of the Great Doxology (Glory be to God on high...") and after the priest says, "Glory to Thee, Christ God, our hope." At every exclamation of the priest and also when the reader chants, "More honorable than the Cherubim..." one ought to make the sign of the Cross and a lesser reverence. On ordinary days great bows are made during the Liturgy:
a) at the beginning of "It is meet and right..."
b) at the end of "We sing unto Thee..."
c) at the end of the hymn to the Holy Virgin, "It is meet and right to bless thee..." or its substitute;
d) at the beginning of the Lord's prayer;
e) when the Holy Gifts are brought forth for Communion;
f) at the words "Always, now and ever..."
At Matins of Vigil a great bow is made at "The Theotokos and Mother of the Light let us magnify..."
4. On Sundays, from Holy Pascha until Trinity Day, from the Nativity of Christ until Theophany, and on feasts of the Transfiguration and the Elevation of the Holy Cross (on which last only three great bows are made to the Cross), the Holy Apostles utterly forbid kneeling and great bows, concerning which St. Basil the Great wrote to the Blessed Amphylochius. The First and Sixth Ecumenical Councils have also thus ruled, for Sundays and other feasts of the Lord serve as a reminder of our adoption by God, according to the Apostle: "Wherefore thou art no more a servant, but a son" (Gal. 4:7): for the reverences propoer to servants are not becoming to sons.
5. Orthodox Christians do not kneel at their own pleasure, but rather at the words of the priest (or deacon), "Again and again on bended kneels..." do they kneel; the customs of kneeling at will and of striking one's breast with the hand come from the Western heretics and are not permitted in the Orthodox Church. Orthodox Christians, in accordance with Church rule, make great bows at the appointed times, bowing to the ground and standing upright immediately.
6. In church, whenever the faithful are blessed with the Cross or Gospel Book, with an icon or the chalice, they make the sign of the Cross and bow the head. When they are blessed with candles, the hand, or are censed, Orthodox Christians ought not to make the sign of the Cross but only bow the head. However, during the week of Holy Pascha when the priest censes with the Cross, all make the sign of the Cross and answer, "Truly, He is risen!" In this way then ought we to distinguish between the reverences due holy things and those which are due to persons, even if they be of priestly rank.
7. When receiving a blessing from either a priest or a bishop, a Christian kisses the right hand of him who bestows the blessing and does not make the sign of the Cross. It is not proper to kiss the left hand of clergy, for this is a Jewish usage, but the right hand from which we have received the blessing.
8. According to the teaching of the Holy Fathers, the sign of the Cross is to be made in the following manner: the thumb and first two fingers of the right hand are joined at their tips and the other fingers folded across the palm. We then touch the forehead, breast, right and left shoulders and make a slight bow. Of those who sign themselves with all five fingers, or who bow before finishing the Cross, or simply wave their hand in the air or before their breast, St. John Chrysostom says: "The devils rejoice at these mad gestures." On the other hand, the sign of the Cross, properly made with faith and reverence, terrifies the devils, lessens the sufferings caused by sins and calls down divine grace.
RULES FOR BOWS AND THE SIGN OF THE CROSS
SIGN OF THE CROSS WITHOUT BOWS: 1. At the middle of the Hexapsalm, at the triple Alleluia, three times.
2. At the beginning of the Creed.
3. At the dismissal -- "Christ our true God..."
4. At the beginning of a reading from Holy Scripture: Gospel, Apostle or Old Testament Lesson.
SIGN OF THE CROSS WITH THE LITTLE BOW:
1. When entering or leaving a church -- three times. 2. At every petition of the litanies.
3. At the exclamation of the priest giving glory to the Holy Trinity.
4. At the words, "Take, eat..." "Drink ye all of this..." "Thine own of Thine own..." and "Holy Things for the holy!"
5. At the words, "Higher in honor than the Cherubim..."
6. At the words, "Let us worship...", "We worship...", "We adore...", and "We fall down before..."
7. During "Alleluia," "Holy God," "O come, let us worship," and "Glory to Thee, Christ God," before the dismissal the sign of the Cross with the little bow is made three times.
8. During the first and ninth odes of the canon, at the first refrain to the Lord, the Mother of God or the Saint.
9. After each stikhira -- at which time the choir which has finished singing makes the sign of the Cross.
10. During the Litiya, at each of the first three petitions we sign ourselves and bow three times; after the remaining two petitions we sign ourselves and bow once.
SIGN OF THE CROSS WITH THE GREAT BOW (PROSTRATION):
1. During fasts, when entering and leaving church -- three times. 2. During fasts, at each "...we magnify thee" in the refrain to the Canticle of the Mother of God (Magnificat).
3. At the beginning of "It is meet and right to worship the Father..."
4. After the "We sing unto Thee..."
5. After the hymn to the Mother of God or its substitute.
6. At the exclamation, "And grant us, O Master...", introducing the Lord's Prayer.
7. When the Holy Gifts are brought forth for Communion and again after Communion.
8. During the Great Fast at Great Compline during the singing of "Most holy Mother of God..." and at each of its several accompanying petitions; at Vespers, at the end of "Virgin Mother of God rejoice," and the two hymns following.
9. During fasts at the end of each section of the prayer "O Lord and Master of my life..."
10. During fasts, at the three concluding petitions -- "Remember me, O Lord, when..."
LITTLE BOW WITHOUT THE SIGN OF THE CROSS:
At the words: 1. "Peace be to all."
2. "The blessing of the Lord be upon you..."
3. "The grace of our Lord Jesus Christ..."
4. "And may the mercies of our great God..."
5. When the deacon exclaims, "And unto the ages of ages" (after "For Thou art holy, O our God...").
THE SIGN OF THE CROSS IS NOT TO BE MADE:
1. During psalms. 2. Generally, while singing.
During litanies by the choir which will make the responses.
Making the sing of the Cross and bows are allowed after singing, not during the concluding words of a given piece.
Prostrations are not allowed on Sundays; from Nativity through Theophany; from Pascha until Pentecost Sunday; on the feast of the Transfiguration; and on the feast of the Elevation of the Cross (except the three prostrations of the Cross).
Prostrations cease with the entrance during Vespers of the feast and are not resumed until after "Vouchsafe, O Lord..." during Vespers on the day of the feast itself.
* In this article the terms poyasny/zemnoy poklon have been translated as little/great bow. The little bow is made by bending from the waist until the fingers of the extended right hand touch the ground; the great bow, by kneeling and touching the forehead to the ground (Trans. note).
Source: Orthodox Life, Volume 26, Number 1 (Jan.-Feb. 1976), pages 24-27.
The first name given to a child is always a Christian name. It is the saint of this name who is the patron of the child. Many times the child receives the name of a saint who is commemorated on the day or near to the day of the child's birth. Sometimes the child is named after a saint for whom the family has special devotion. An adult who becomes Orthodox generally will be given a Christian name by the priest who accepts him into the Faith or he will be allowed to choose his own patron saint to whom he has a strong attachment.
It is to our patron saint that we should pray and have special devotion, so that we may receive an abundance of God's blessings. Not only should we hold our patron saint in special reverence, but also we should have an icon of the saint in our room and in the icon corner. His or her life should be read and studied, so that we may learn how our lives should be directed. On the feast day of the saint, we celebrate our name day and the saint's day. This day is considered as our birthday into the Church and on this day we celebrate this important event.
Orthodox, many times, celebrate their name day by inviting Orthodox family and friends to their home which may be decorated for the occasion. An icon of the saint is displayed in a prominent place and often is decorated with flowers. The priest may be requested to serve an Akathist or Molieben (prayer service) to the saint on this day either in the home or in the church.
The difference between the celebration of one's day of physical birth and of one's name day is that on the former the person whose birthday it is, is the center of attention, whereas on the latter, the saint is the focal point. For this reason the icon of the saint is prominently displayed. The saint being the center does not imply that the person is forgotten, for he is wished by all a "Happy name day," or is sung "God grant you many years." The latter might be thought of as the capstone of all name day celebrations.
Placing the saint as the center of attention on one's name day ties the whole celebration in with the entire Church—both the living and those fallen asleep in Christ, since it is on this day that the Church is commemorating the saint. Our friends and relatives are not alone in their celebration, but do so together with the whole Church. Their prayers are directed to the saint so that his or her prayer to God on our behalf may bring us God's bountiful blessings.
One's name day is not only a day for celebration but also is a day for our spiritual growth. We should try to go to confession and to receive the Holy Eucharist on this day. In parishes where this is not always possible, one should do so on the Sunday or feast that is nearest the saint's feast day.
Deceased family members and friends should be remembered in prayer on the feast day of their patron saint.
Geronda,when people say that there is 'no excuse'
in Holy Scripture,what do they mean?
-They mean that in a sense,there is no justification for
any excuse.
-Geronda,when I try to justify myself with excuses,
I realise later that this does not befit a nun or a monk.
-Not only are excuses not befitting of a nun or a monk,
they also have nothing to do with the spiritual life.I must
understand that when i try to justify myself with excuses,
I'm in a wrong state of mind.I cut off my communication
with God and am deprived of divine Grace, because
divine Grace does not come to one who is in a wrong
state.The moment a person justifies the unjustifiable,he
is separated from God.A form of insulation intervenes
between God and man.Can an electric current pass
through insulation?No.Isolation.Isolation from God
and man.There is no stronger barrier to the Grace of God
than excuses! It is like building a wall and separating
yourself from God;by making excuses,you cut off all
ties with Him.
-Geronda,you often say,"Let us at least try to attain
to the spiritual base."What is this spiritual base"?
-It is the humble acknowledgement of one's mistake,
without knowingly attempting to justify himself in the
least,when he is at fault and when people reprimand him.
But when one doesn't stand up for himself even when
he's wrongly accused,well,then, that's when he gets an
excellent grade.One who justifies himself with excuses
makes no progress in the spiritual life,nor can he find
any inner peace.God will not condemn us for a mistake
we have made,but we must try not to justify ourselves
for that mistake,and consider it to be just a natural thing.
-Geronda,if I am told that i am at fault in something,
but cannot understand the nature of my fault,should i ask
about it so as to be more careful next time,or should I
keep silent?
-If you think that you're at fault 25 percent, when in
fact you are at fault only five percent,don't you profit
spiritually?Be "Generous" when weighing your faults;
you don't want to short- change yourself spiritually.This
is the spiritual work you must do;find and acknowledge
your fault,and "catch"yourself next time.Otherwise,
you are "caught" by yourself,you justify yourself but
you find no peace.
-Geronda,when someone has the habit of justifying
himself with excuses,but later recognizes his mistakes
and deplores himself,is this of any benefit?
-At least one has gained valuable experience,and if
this experience is utilized,he can benefit from it.And if
God should say,"Since he acknowledged his mistake and
repented,let me give him something,"then,of course,he
will receive something more from another Treasury,the
Treasury of repentance.
Elder Paisios of Mount Athos,
Spiritual Counsels Vol3, "SPIRITUAL STRUGGLE"
Πατέρες και αδελφοί,
Η ένωση και κοινωνία μας με τον Θεό σε γενικότερες γραμμές γίνεται με δύο τρόπους. Με την μυστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και με την πνευματική κοινωνία. Ο δεύτερος τρόπος διαιρείται εν συνεχεία σε τρεις άλλους τρόπους. Γι’ αυτό, στον παρόντα λόγο θα σας ομιλήσω γι’ αυτούς τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να κοινωνήσουμε και να ενωθούμε με τον Θεό, φέροντας μαρτυρίες από την Θεία Γραφή και τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων.
1. Η πρώτη και σπουδαιότερη κοινωνία μας με τον Χριστό γίνεται με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του.
Ένας χριστιανός που δεν πιστεύει ότι το φαινόμενο ψωμί και κρασί είναι αληθώς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, είναι ένας αιρετικός και ξένος προς την αληθινή πίστη του Χριστού, ο Οποίος λέγει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (6,55)• «Η γάρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις». Ενώ ο Απόστολος Παύλος μας λέγει τα εξής: «Το ποτήριον της ευλογίας ό ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν;» (Α' Κορ. 10,16). Όποιος λοιπόν κοινωνεί αναξίως, γίνεται ένοχος, όπως λέγει ο ίδιος ο Απόστολος• «Ος αν εσθίη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου» (Α' Κορ. 11,27).
Ο χριστιανός όμως που κοινωνεί με φόβο, ευλάβεια και προετοιμασία, αξιώνεται αναρίθμητων δωρεών, στις οποίες οι σπουδαιότερες είναι οι εξής:
α) Ενώνεται με τον Χριστό κατά χάριν, διότι όπως λέγει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ίωάν. 6,56)
β) Συμμετέχει στην αιώνιο ζωή, όπως λέγει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον (Ίωάν. 6,54).
γ) Θα αναστηθεί την ημέρα της κρίσεως, όπως λέγει το χωρίο: «Και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ενθ' ανωτ.).
δ) Δημιουργεί κατοικία ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας, όπως λέγουν τα χωρία: «κατοικήσαι τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Έφεσ. 3,17) και «εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς ότι εγώ εν τω πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιωάν. 14,20) και αλλά.
ε) Όποιος κοινωνεί τον Χριστό έχει Αυτόν ζώντα μέσα του «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20), και «τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, μέχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν!» (Ενθ. ανωτ. 4,19).
στ) Προοδεύει και αυξάνεται στα πνευματικά έργα, κατά το χωρίο: «αληθεύοντες δε εν αγάπη αύξήσωμεν εις αυτόν τα πάντα, ος έστιν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφεσ. 4,15).
ζ) Καθαρίζει από αμαρτίες, αγιάζει, φωτίζει και χαρίζει την αιώνια ζωή. (Από την ευχή της Θ. Μεταλήψεως του αγίου Ιωάννου Δαμάσκηνου).
η) Επιφέρει τον αγιασμό σώματος και ψυχής, εκδιώκει τις φαντασίες και καθαρίζει από τα πάθη, δίνει παρρησία προς τον Θεό, φωτισμό και ενίσχυση για την αύξηση των αρετών και την τελειότητα (6η ευχή Θ. Μεταλήψεως του αγίου Βασιλείου).
θ) Επιφέρει πνευματική χαρά, υγεία σώματος και ψυχής, κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας.
Αυτοί και άλλοι πολλοί ακόμη είναι οι πνευματικοί καρποί τους οποίους αποκτά ο πιστός που προσέρχεται συχνά και με καλή προετοιμασία στην Θεία Ευχαριστία. Αυτός που δεν προσέρχεται σ’ αυτό το Μυστήριο, ποτέ δεν θα μπορέσει να προοδεύσει στην εργασία των αρετών, διότι δεν παραμένει μέσα στον Χριστό και Εκείνος μέσα του, καθώς λέγει και ο Ίδιος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15,4).
2) Ο δεύτερος τρόπος κοινωνίας και ενώσεως με τον Χριστό γίνεται με την προσευχή του Ιησού, κατά την οποία ο νους βυθίζεται στην καρδιά και εκεί λέγει συνεχώς το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό».
α) Η προσευχή που γίνεται με τον νου στην καρδιά έχει μεγάλη σημασία, διότι ενώνεται η ψυχή μας με τον Ιησού Χριστό και δι’ Αυτού με τον Πατέρα, διότι η μόνη οδός που οδηγεί στην ένωση με τον Πατέρα είναι ο Χριστός, όπως λέγει ο Ίδιος: «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6).
β) Η καρδιακή προσευχή προσφέρει την δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει και εργασθεί στην καρδιά μας και να ενωθούμε εμείς με το Πνεύμα. Αυτή η ένωση με την ακατάπαυστη προσευχή ομοιάζει με την νύμφη που αγαπά πάρα πολύ τον Νυμφίο Χριστό και δεν θέλει ποτέ να αποχωρισθεί απ’ Αυτόν.
3) Ο τρίτος τρόπος κοινωνίας με τον Δημιουργό Θεό μας γίνεται με την εφαρμογή των εντολών Του και την απόκτηση των αρετών.
α) Αυτή η συγκατοίκηση με τον Ιησού φανερώνεται στην Γραφή από τον Ίδιο, όταν λέγει: «Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρά αυτώ ποιήσωμεν» (Ιωάν. 14, 23), ενώ σε άλλο κεφάλαιο λέγει: «εάν τας εντολάς μου τηρήσητε μενείτε εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ τας εντολάς του πατρός μου τετήρηκα και μένω αυτού εν τη αγάπη» (Ιωάν: 15,10).
β) Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέγει ότι η ομοιότητα και ένωση μας με τον Θεό επιτελείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών (Λόγος περί σωτηριώδους γνώσεως).
γ) Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όσον αφορά την ένωση μας με τον Θεό, λέγει: «Ο λόγος του Θεού και Πατρός ευρίσκεται μυστικά σε κάθε μία από τις εντολές Του, οπότε αυτός που δέχεται τον λόγο του Θεού δέχεται τον Θεό.
δ) Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ομιλώντας για την θέωση του ανθρώπου με την εφαρμογή των εντολών του Θεού, λέγει: «Οι εντολές του Θεού παρέχουν όχι μόνο την γνώσι, αλλά και την θέωση».
4. Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας με τον Χριστό γίνεται με την ακρόαση των λόγων του Θεού.
α) Περί αυτού μας ομιλεί η Καινή Διαθήκη: «πολλοί δε των ακουσάντων τον λόγον επίστευσαν, και εγενήθη ο αριθμός των ανδρών ωσεί χιλιάδες πέντε» (Πράξ. 4,4).
β) Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι: «η πίστις εξ ακοής, η δε ακοή διά ρήματος Θεού» (Ρωμ. 10,17)
γ) Εάν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι η αληθινή βρώσις και πόσις, τότε ο λόγος του Κυρίου γενόμενος δεκτός από τους πιστούς γίνεται σ’ αυτούς «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον (Ιωάν. 4,14) και «άρτος ζωής ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιωάν. 6,58), ενώ κατά τον άγιο Δαμασκηνό λέγεται μάννα της αφθαρσίας και μάννα το μυστικό.
Ο Απόστολος Παύλος διά της ακοής δέχθηκε τον λόγο του Θεού, όταν προσκλήθηκε με το θείο φως στον δρόμο προς Δαμασκό και φωνή άκουσε εξ ουρανού. Η Σαμαρείτιδα διά της ακοής λαμβάνει τον λόγο του Θεού, ενώ πάλι οι Σαμαρείτες πιστεύουν και βαπτίζονται από το κήρυγμα του Αποστόλου Φιλίππου (Πράξ. 8,5 6,12) και λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα (Πράξ. 8,14,18).
Πατέρες και αδελφοί, σας έφερα μερικές από τις σπουδαιότερες μαρτυρίες της Γραφής και των Αγίων Πατέρων, οι οποίες θα μας βοηθούν στην πορεία μας για μία ακατάπαυστη ένωση με τον Νυμφίο Χριστό. Ο ιδιαίτερος και αγιότερος τόπος, όπου επιτυγχάνεται αυτή η πολύτροπος κοινωνία μας με τον Χριστό είναι η Εκκλησία μας. Εκεί όλοι οι πιστοί μας, ερχόμενοι με ευλάβεια και πίστη στις ιερές ακολουθίες, ευρίσκονται σε μία ατμόσφαιρα μυστική και κοινωνούν με τον νου, την καρδιά, την προσευχή και την συμμετοχή στην Θεία Κοινωνία των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Προπαντός η λειτουργική Θυσία είναι η τέλεια έκφραση της ενώσεως με τον Κύριο μας. Η μνημόνευση ονομάτων των χριστιανών στην Προσκομιδή, και όταν αυτοί είναι μεν αμαρτωλοί αλλά μετανοημένοι, δίνει την ευλογία της κοινωνίας αοράτως των ψυχών με τον Σαρκωθέντα και Αναστάντα Κύριο, ο Οποίος παρέχει ενίοτε και την σωματική των θεραπεία.
Είθε το έλεος και οι οικτιρμοί του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι ο Λόγος του Θεού να έλθει και κατασκηνώσει μέσα μας με τους ανωτέρω τέσσερις τρόπους που συνοπτικά αναφέραμε.
Γέροντος π. Κλεόπα
- For a Muslim to become a Christian, he must wait until he receives great Grace, so that he is prepared to be martyred for Christ. If he does not receive this Grace, let him wait.
- Someone passed sequentially through Islam, Hinduism, Buddhism and black magic. In all these religions at the same time he did magic. As soon as he became Orthodox, he wanted to practice along with this magic, but he was unable to do it. From this he realized that magic is the foundation of all religions and that religions are dead, their leaders are dead, but Christ is the living God.
- For many years exorcisms must be read for those who came from doing magic. This is what the early Church did.
- Buddhism has some truths, but it has one human truth, which reaches to "zero", that is, with concentration-meditation man reaches the non-being from which we came from. It is an existential suicide. Christ leads us to theosis, to communion with the Triune God.
- Some say that Buddhism has nothing to do with demonism. However, those who speak thus know Buddhism only from books and speak theoretically. Action is different.
- Some say that meditation brings them a certain peace. Externally this appears good, but these people are possessed by conceit and this results in carnal warfare. Even if they leave Buddhism, they again have carnal warfare. This shows the satanism of this method.
- There is a difference between Buddhist and Orthodox asceticism. In Buddhism they try to make a disclaimer and they reach nirvana. They confuse a reflection with mystical vision. They see created light with their mind. This was best done with Plotinus, in Neo-Platonism. The Fathers know this, and we can call it the "cloud of unknowing", but they went beyond this and reached the vision of the uncreated Light. Then they experience that the Light comes from a Person and not from an idea, and they feel a personal relationship with God and, at the same time, there develops a great love for God and the whole world until martyrdom and "self-hatred".
Elder Sophrony
From I Knew A Man In Christ: The Life and Times of Elder Sophrony, the Hesychast and Theologian
From an interview with Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos:
Question: Statistics say that in some countries of the EU more than half of all marriages end up in divorce. Do you think that besides social there are also spiritual reasons for the alarming dissolution of the family in modern societies, and consequently, what precise attitudes and measures could be taken by the Orthodox community to resist this trend?
Answer: The cause of divorces is the various passions developing in man, such as self-love, indulgence, and selfishness.
When one reads the Service of the Mystery of Marriage carefully, one will find out that the joint life of man and woman, which must be in Christ, is lived within a certain framework. When someone trespasses this framework, he first experiences what is called emotional divorce and then he ends up in a final divorce.
The way the Dance of Isaiah is performed during the Mystery of Marriage is indicative. The priest leads the couple, holding the Gospel and chanting “Holy Martyrs who have fought well and have been crowned”. This means that the steps of the new couple will resemble martyrdom and this is why the Priest should always be ahead of them to guide them on the basis of the Gospel. This means that there is asceticism within the marriage, the asceticism of the Church. When this is not observed, marriage is secularized.
Orthodox Communities should help people from their young age to learn clearly what the purpose of man’s existence is, what the purpose of marriage is and what its conclusion is. Because the purpose of marriage is not simply a social cohabitation but the experiencing of Paradise on earth and a road that leads to Paradise.
Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos
Difficulties and temptations are not reasons for us to be sad, but rather occasions for us to be happy
and joyful. God sends us sorrows sensibly and judiciously. A guitar player does not wind the guitar strings excessively so they do not snap, but he also does not leave them too loose either because they will cease to produce the correct sound. Similarly, God does not allow us to live in a steady state of well-being or with
continuous sorrows. He grants us times of peace and serenity in order to afford us rest and relief; however, He also sends us difficulties and sorrows periodically (sometimes more frequently, other times less frequently).
In certain instances,He even takes a long time to deliver us from our hardships. Why? So that we think of Him and draw near to Him unceasingly; so that we seek refuge in Him and ask for His help. This is why He allows pain, illnesses, natural disasters, famine, and all other calamities to arise. In this manner, we remain close to God and we gain our salvation. On account of these various temporary sufferings, we inherit eternal life.
Furthermore, God's love regulates not only the length and duration of the sorrows but also their intensity.
Athletic instructors do not train all wrestlers identically. They match up weak wrestlers with easy opponents, whereas, they make powerful and courageous wrestlers contend with tough rivals. Similarly, God allows each one of us to be faced with temptations analogous to our strength. As the Apostle Paul states, the temptations we encounter are such that we can handle: "God is faithful, who will not suffer you to be tempted above that ye are able; but will with the temptation also make a way to escape, that ye may be able to bear it" (1 Cor. 10:13). Through these various methods, the Lord cures and saves our souls; this is why we must thank Him and glorify Him.
Keeping all these things in mind, my dear brothers, let us courageously endure the sorrows that find us; because God is allowing them for our own benefit. When we are hit by hardships and calamities, let's not be distraught; let's not be faint-hearted; let us not complain and grumble. Rather, let us accept them as heavenly gifts, as divine blessings, and let us thank and praise the Lord. In this manner, we will remain peaceful and content throughout the duration of our brief earthly life, and we will also go on to enjoy the incorrupt goods and riches in the next eternal life, through the grace and compassion of our Lord Jesus Christ. Amen.
St. John Chrysostom
Η εικόνα ενός μοναχού που κρούει το σήμαντρο καλώντας άπαντες στο μοναστήρι να συμμετάσχουν στα ιερά τους καθήκοντα εκφράζει έναν από τους πιο απλούς αλλά συνάμα και αγνούς συμβολισμούς της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Όπως και η καμπάνα σε μεταγενέστερους χρόνους, το σήμαντρο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα τόσο για τη σύναξη των μοναχών όσο και για να προμηνύσει τη χαρά ή τη λύπη, πάντα μέσα σε ένα κατανυκτικό κλίμα πνευματικής ηρεμίας και αφοσίωσης. Για πολλούς μάλιστα, αποτέλεσε στο παρελθόν και ένα από τα πρώτα μουσικά όργανα της βυζαντινής παράδοσης, αν και η χρήση του περιορίζεται αποκλειστικά για θρησκευτικούς σκοπούς.
Αν και πρόκειται για ένα ιδιόφωνο μουσικό όργανο, το σήμαντρο ανήκει στην κατηγορία των κρουστών. Αποτελείται από μια μακρόστενη σανίδα ή μεταλλική πλάκα, που λεπταίνει στις άκρες και έχει τρεις έως πέντε οπές. Εδώ και αιώνες τώρα κρούεται ρυθμικά σε πολλά μοναστήρια της πατρίδας μας με μεταλλικό ή ξύλινο σφυρί, που λέγεται κόπανος, και χρησιμοποιείται για να αφυπνίσει τους μοναχούς ή να τους συνάξει για την τέλεση των ιερών τους καθηκόντων. Ανάλογα πάντως με την κρούση εκφράζεται και ο σκοπός της σύναξης αυτής, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως σε κηδείες, έχει χαρακτήρα θλίψης.
Όπως μαρτυρούν ιστορικές πηγές, το σήμαντρο βρισκόταν σε χρήση στους ενοριακούς ναούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας πολύ πριν από την εισαγωγή των κωδώνων (καμπάνες). Σε πολλές περιπτώσεις αναφέρονται από συγγραφείς της εποχής του Βυζαντίου και οι ονομασίες χειροσήμαντρο, μεγασήμαντρο και αγιοσιδηρούν. Το ξύλινο σήμαντρο φέρει και την ονομασία τάλαντο. Με την πάροδο των χρόνων πάντως αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της μοναστικής ζωής στις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους. Ακόμα και σήμερα, τόσο η ζωή των μοναχών στα μοναστήρια όσο και οι δραστηριότητες των χιλιάδων επισκεπτών τους κάθε χρόνο καθορίζονται από την κρούση αυτής της ξύλινης ή σιδερένιας πλάκας.
Η κρούση του σήμαντρου είναι συμβολική. Για το μεν μικρό σήμαντρο που χρησιμοποιείται στον Όρθρο συμβολίζει και υπονοεί όσα διδάσκει η Παλαιά Διαθήκη, ενώ για το μεγάλο σήμαντρο τονίζει το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Η κρούση του σίδηρου σήμαντρου θυμίζει τη σάλπιγγα του αγγέλου, την οποία θα ακούσουν με αγαλλίαση οι εκλεκτοί κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Παράλληλα, η κρούση του ξύλινου σήμαντρου ή τάλαντου θυμίζει την κρούση του ξύλου από το Νώε πριν από τον κατακλυσμό και έτσι κατά τις ιερές Ακολουθίες στα μοναστήρια, το σήμαντρο συμβολίζει τον ερχομό των πιστών εντός της Νέας Κιβωτού που είναι η Εκκλησία του Χριστού, ώστε να σωθούν από τον κατακλυσμό της αμαρτίας.
Μετά την εμφάνιση της η καμπάνα κυριάρχησε ως μέσο κλήσης των πιστών στους ιερούς ναούς. Το σήμαντρο επανήλθε στους ενοριακούς ναούς κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας, κυρίως λόγω της ανάγκης των πιοτών να συγκεντρώνονται και να εκκλησιάζονται κρυφά, χωρίς κωδωνοκρουσίες.
Γνωρίζοντας μάλιστα ότι πολλά μοναστήρια λειτούργησαν και ως «κρυφά σχολειά» την εποχή εκείνη, γίνεται σαφές ότι η κρούση του σήμαντρου εξυπηρετούσε και εκπαιδευτικούς σκοπούς, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί οι συμμετέχοντες από τους Τούρκους κατακτητές.
Σήμερα, τα ξύλινα και τα σιδηρά σήμαντρα παραμένουν εν χρήσει μαζί με τους κώδωνες μόνο στις ιερές μονές, ενώ καθένα από αυτά κρούεται σε ορισμένο χρόνο που ορίζει η τάξη του μοναστηριού. Μπορεί μάλιστα να ειπωθεί ότι ο τρόπος με τον οποίο κρούεται το σήμαντρο σε κάθε μονή υποδηλώνει και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτής, είτε πρόκειται για ανδρικό είτε για γυναικείο μοναστήρι.
Τί κατόρθωσαν σήμερα οἱ ἄνθρωποι...
Ὁ πολιτισμὸς καλὸς εἶναι, ἀλλά, γιὰ νὰ ὠφελήση, πρέπει νὰ «πολιτισθῆ» καὶ ἡ ψυχή. Ἀλλιῶς εἶναι καταστροφή. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶπε: «Ἀπό τους γραμματισμένους θὰ ἔρθη τὸ κακό». Παρ' ὅλο ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἔχει προχωρήσει τόσο πολὺ καὶ ἔκανε πρόοδο μεγάλη, ἐν τούτοις μὲ ὅ,τι κάνουν γιὰ νὰ βοηθήσουν τὸν κόσμο, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τοῦ κεφαλιοῦ του, ἀφοῦ δὲν Τὸν ἀκούει, καὶ ἔτσι τρώει τὸ κεφάλι του. Καταστρέφεται μόνος του ὁ ἄνθρωπος μὲ αὐτὰ ποὺ φτιάχνει.
Τί κατόρθωσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20οῦ αἰῶνος μὲ τὸν πολιτισμό! Παλάβωσαν τὸν κόσμο, μόλυναν τὴν ἀτμόσφαιρα, τὰ πάντα. Ἡ ρόδα, ἂν ξεφύγη ἀπὸ τὸν ἄξονα, γυρίζει συνέχεια χωρὶς σκοπό. Ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἅμα ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ, βασανίζονται! Παλιὰ ὑπέφεραν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν πόλεμο· σήμερα ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν πολιτισμό. Τότε ἔφευγαν ἀπὸ τὶς πόλεις στὰ χωριὰ ἐξ αἰτίας τοῦ πολέμου καὶ μὲ ἕνα χωραφάκι περνοῦσαν. Τώρα θὰ φύγουν ἀπὸ τὶς πόλεις ἐξ αἰτίας τοῦ πολιτισμοῦ, γιατί δὲν θὰ μποροῦν νὰ ζήσουν μέσα σ' αὐτές. Τότε ὁ πόλεμος ἔφερνε θάνατο. Τώρα ὁ πολιτισμὸς φέρνει ἀρρώστιες.
Γέροντας Παΐσιος
