Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ συνήθεια τοῦ νὰ ἁμαρτάνεις φέρνει θάνατο»

 



Κείμενα αὐτογνωσίας: «Περὶ ἐπιμελείας ψυχῆς»,

τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Ἀπέναντι στὴν ἁμαρτία ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἀνένδοτοι, γιατί καὶ μία φορὰ νὰ ὑποκλέψει τὴ συγκατάθεσή μας, καθίσταται ἀληθινὸς κύριός μας. Πρόσφορο παράδειγμα ποὺ ὑποδεικνύει τὸν ὕπουλο καὶ τυραννικὸ χαρακτήρα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ τρόπος τῆς Σεμιράμιδος, μὲ τὸν ὁποῖο ὑφάρπαξε τὴ βασιλεία καὶ ἔγινε αὐτοκράτειρα. Ἡ Σεμιράμις κατόρθωσε μὲ παντὸς εἴδους θωπεῖες νὰ πείσει τὸν σύζυγό της Νίνο, βασιλιὰ τῆς Ἀσσυρίας νὰ παραιτηθεῖ γιὰ μία ἡμέρα ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του καὶ νὰ τῆς παραδώσει τὸ σκῆπτρο τῆς βασιλείας. Ἀλλὰ ποιὸ ὑπῆρξε τὸ πρῶτο ἔργο τῆς νέας αὐτοκράτειρας; Νὰ διατάξει νὰ φονευθεῖ ὁ Νίνος, ὁ βασιλιὰς καὶ σύζυγός της, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἐξουσία ἰσοβίως πρὸς ὄφελός της. Ἡ παρομοίωση εἶναι πλήρης καὶ ταιριάζει σὲ ὅλα. Ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἡ Σεμίραμις ποὺ ἀγωνίζεται μὲ παντὸς εἴδους θωπεῖες νὰ πετύχει τὴ συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, ἀμέσως μόλις κατορθώσει αὐτὸ ποὺ ποθεῖ, κατακυριεύει, αἰχμαλωτίζει καὶ θανατώνει τὸ λογικό. Ἐγκαθιστᾶ τὸν θρόνο της στὴν καρδιὰ καὶ τὴν κατευθύνει σὲ ὅλο τὸν βίο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁμαρτία, αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά της.

Ὄχι λοιπόν, ἂς μὴν ὑποχωρήσουμε ποτὲ στὶς θωπεῖες της, ἂς μὴν παραδώσουμε σ’ αὐτὴν τὴν ἐξουσία· ἂς μὴν πράξουμε ὅ,τι δὲν θέλει ἡ ἐσωτερική μας διάθεση· ἂς μὴν ὑποδουλώσουμε τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας στὴ θέληση τῆς ἁμαρτίας· ἂς μὴ συγκατατεθοῦμε σὲ ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸν ἠθικὸ νόμο. Τίποτα ἂς μὴν καταστήσει τὴν καρδιὰ μας μαλθακή. Ἀκόμη καὶ τὰ…

πιὸ δελεαστικὰ λόγια, ἂς ἀναδείξουν τὴν καρδιὰ μας σκληρότερη ἀπὸ τὸν χάλυβα. Νὰ μὴ μᾶς κάνουν καμία ἐντύπωση τὰ δάκρυα, οἱ στεναγμοί, οἱ ὑποσχέσεις, οἱ ἀπειλές. Νὰ μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι στὸ φρόνημά μας, ὥστε νὰ μὴν μᾶς συμβεῖ ὕστερα ἀπὸ λίγο τὰ στεγνὰ μαγουλά μας νὰ τὰ μουσκέψουν δάκρυα ἄκαρπης μετάνοιας. Ἡ ἄνανδρη ὑποχώρηση θὰ μᾶς προσκομίσει τὰ διπλὰ δεινά· πρῶτα τὴ ντροπὴ καὶ ὕστερα τὴ δυστυχία.

Ἀντιθέτως, ἡ ἀνδρεία θὰ προσκομίσει τὸ θάρρος, τὴ δόξα καὶ τὴν εὐτυχία. Τὰ πιὸ κατάλληλα παραδείγματα τὰ ὑποδεικνύει ἡ Ἁγία Γραφή. Ἀπὸ μὲν τοὺς ἄνδρες, τὸν πάγκαλο Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε κάθε κακοπάθεια, ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο, προκειμένου νὰ τηρήσει τὶς ἠθικές του ἀρχές, νὰ τηρήσει τὴν ἠθική του ἐλευθερία, νὰ τηρήσει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ δὲ τὶς γυναῖκες, τὴν ἐνάρετη Σωσάννα, ἡ ὁποία προτίμησε τὸν θάνατο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἐὰν ὁ Νίνος ἔμενε ἀνυποχώρητος στὶς θωπεῖες τῆς Σεμιράμιδος, αὐτὴ θὰ ἔμενε ὑποταγμένη σ’ αὐτὸν γιὰ ὅλη της τὴν ζωή. Σταθερότητα λοιπὸν καὶ ἀνδρεία, γιατί μόνο μὲ αὐτὰ θὰ διατηρήσουμε τὴν ἡγεμονία τοῦ λογικοῦ καὶ τὴν ἠθική μας ἐλευθερία.

Τὸ παράδειγμα τοῦ Νίνου μᾶς διδάσκει ὅτι ὄχι μόνο ἡ ἰσχυρὴ ἁμαρτωλὴ συνήθεια , ἀλλὰ καὶ ἡ ἁμαρτία ποὺ διαρπάχθηκε μία καὶ μόνο φορᾶ εἶναι κάτι ἐπικίνδυνο καὶ φοβερό. Ὡς ἐκ τούτου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη. Ὡστόσο, ἐὰν ἁμαρτήσουμε, γρήγορα νὰ μετανοήσουμε, ὥστε νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦμε. «Ἐὰν τὸ νὰ ἁμαρτήσει κανεὶς εἶναι βαρύ», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, «τὸ νὰ ἐπιμείνει στὴν ἁμαρτία πόσο βαρύτερο εἶναι;»· καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος προσθέτει: «δὲν εἶναι φοβερὸ τὸ νὰ πέσεις, ἀλλὰ τὸ νὰ πέσεις καὶ νὰ μὴν σηκώνεσαι, τὸ νὰ κακοπαθεῖς μὲ τὴ θέλησή σου καὶ νὰ ἔχεις ἀποβλακωθεῖ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ἀπογνώσεως, προσπαθώντας νὰ κρύψεις τὴν ἀσθενική σου προαίρεση»· καὶ ἀμέσως: «τὸ νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς εἶναι ἴσως ἀνθρώπινο, τὸ νὰ ἐπιμένει ὅμως στὴν ἁμαρτία δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ ὁλωσδιόλου σατανικό».

Ἀπόδοση στὴν Νέα Ἑλληνική: Εὐανθία Χατζὴ

Ἐπιμέλεια κειμένου – Ἐπίμετρο: Γιῶργος Μπάρλας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγη

The three youths in the furnace - Constantine Zalalas ( Video )

«Εκ του υστερήματος…» ( Γέροντας Παΐσιος )

Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Εγώ πιέζω τον εαυτό μου, για να δώσω, ή να κάνω κάποιο καλό.

Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη. Είδες η χήρα που φιλοξένησε τον προφήτη Ηλία; Ειδωλολάτρις ήταν, αλλά τί αγάπη είχε μέσα της! Όταν ο Προφήτης πήγε και της ζήτησε ψωμί, του είπε: «Έχουμε λίγο λάδι και αλεύρι∙ αυτό θα φάω με τα παιδιά μου και μετά θα πεθάνουμε». Δεν του είπε: «Δεν έχουμε να σου δώσουμε». Και όταν ο Προφήτης ,για να δοκιμάσει την προαίρεσή της ,της είπε να φτιάξη ψωμί πρώτα για εκείνον και μετά για τα παιδιά της, η καημένη αμέσως του έφτιαξε. Αν δεν είχε μέσα της αγάπη, θα έβαζε λογισμούς. «Δεν φτάνει που του λέω ότι έχουμε λίγο, θα έλεγε, ζητάει να φτιάξω πρώτα για εκείνον!».

Φάνηκε η προαίρεσή της, για να έχουμε εμείς παραδείγματα. Αλλά εμείς διαβάζουμε Αγία Γραφή, διαβάζουμε τόσα και τόσα, και τι κάνουμε;

Θυμάμαι, και στο Σινά τα Βεδουϊνάκια που δεν ήξεραν τίποτε από το Ευαγγέλιο , αν τους έδινες κάτι, ακόμα και πολύ λίγο να ήταν, θα το μοιράζονταν μεταξύ τους και θα έπαιρναν όλα από λίγο. Και αν για το τελευταίο δεν έμενε τίποτε, θα του έδιναν τα άλλα από το δικό τους.

Όλα αυτά να τα παίρνετε σαν παράδειγμα και να εξετάζετε τον εαυτό σας, για να βλέπετε πού βρίσκεσθε. Αν εργάζεται έτσι κανείς, ωφελείται όχι μόνον από τους Αγίους και από τους αγωνιστές ,αλλά από όλους τους ανθρώπους. Σκέφτεται: «Αυτό το φιλότιμο το έχω εγώ; Πώς θα κριθώ;» Γιατί ο καθένας μας μόνος του θα κριθή από τον καλύτερό του.

Αξία έχει να δίνουμε από το υστέρημά μας ,είτε πρόκειται για κάτι πνευματικό είτε για κάτι υλικό. Έχω, ας υποθέσουμε ,τρία μαξιλάρια. Αν δώσω το ένα που μου περισσεύει, δεν έχει αξία. Ενώ, αν δώσω αυτό που χρησιμοποιώ για προσκέφαλο, αυτό έχει αξία, γιατί έχει θυσία. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε για την χήρα: «Η χήρα η πτωχή αύτη πλείον πάντων έβαλεν…»



Γέροντας Παΐσιος

Γεια σου μαμά.....

Γεια σου μαμά, Είμαι το μωρό σου.

Δεν με ξέρεις ακόμα, είμαι μόνο μερικών εβδομάδων. Θα με γνωρίσεις σύντομα, το υπόσχομαι. Έχω καστανά μαλλιά και καστανά μάτια...

Ε λοιπόν δεν είμαι έτσι ακόμα, αλλά θα γίνω όταν γεννηθώ.Θα είμαι ο μοναχογιός σου.

Δεν θα έχω μπαμπά αλλά δεν πειράζει, θα έχουμε ο ένας τον άλλον.Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γ......ιατρός.

Σήμερα, έμαθες ότι ............είσαι έγκυος μαμά. Ήσουν τόσο χαρούμενη. Χαμογελούσες. Έχεις το ποιο ωραίο χαμόγελο μαμά.

Όλη την μέρα μου μιλούσες και ένιωθα τόση ασφάλεια μαμά. Σ'αγαπάω μαμά.

Όταν μεγαλώσω υπόσχομαι να σε κάνω τόσο περήφανη. Θα γίνω γιατρός. Σήμερα είπες στον μπαμπά για μένα ... Δεν ήταν χαρούμενος μαμά. Είπε ότι δεν με θέλει. Γιατί δεν με θέλει μαμά ; Τί του έκανα; Ένιωσα έναν δυνατό κρότο και μετά σε ακούω να κλαίς.

Σε χτύπησε μαμά!

Γιατί το έκανε αυτό μαμά ; Μετά σε αγκάλιασε και σου ζήτησε συγγνώμη κ εσύ τον συγχώρεσες.. Όταν γεννηθώ, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε χτυπήσει ξανά. Λες οτι σ'αγαπάει μαμά. Αλλα εγώ δεν τον νομίζω.

Πάνε τρείς μέρες που σταμάτησες να μου μιλάς, ή να αγκαλιαζεις την κοιλίτσα σου.

Γιατί μαμά ; Δεν με αγαπάς ποια ; Εγώ σε αγαπάω μαμά. Σε ακούω να μιλάς με έναν γιατρό. Κάτι πρόκειται να γίνει μαμά.

Φοβάμαι, μαμά. Αρχίζω και πονάω. Σταμάτησε τους, βοήθησε με μαμαααα..

Τώρα είμαι στον παράδεισο μαζί με τα αγγελάκια μαμά. Μην ανησυχείς, είμαι καλά. Γιατί το έκανες αυτό μαμά ; Ήθελα τόσο πολύ να αντικρίσω το χαμογελό σου, να δω τον ήλιο,να γίνω γιατρός.ΝΑ ΖΗΣΩ.

Δέν πειράζει μαμά αν σταμάτησες να με αγαπάς. Μπορώ να σε δω από εδώ που είμαι οπότε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Συγγνώμη αν έκανα κάτι κακό μαμά. Θέλω να με αγαπάς και πάλι !


Εγώ σε αγαπάω μαμά......

The Meaning of "Anathema" ( Saint John of San Francisco )

The Greek word "anathema" consists of two words: "ana," which is a preposition indicating movement upward and "thema," which means a separate part of something. In military terminology, "thema" meant a detachment; in civil government "theme" meant a province. We currently use the word "theme," derived from "thema," to mean a specific topic of a written and intellectual work.

"Anathema" literally means the lifting up of something separate. In the Old Testament, this expression was used both in relation to that which was alienated due to sinfulness as well as, to that which was dedicated to God.

In the New Testament, in the writings of the Apostle Paul it is used once in conjunction with "maranatha," meaning the coming of the Lord. The combination of these words means separation until the coming of the Lord; in other words being handed over to Him (1 Cor. 16:22).

The Apostle Paul uses "anathema" in another place without the addition of "maranatha" (Cal. 1:8-9). Here "anathema" is proclaimed against the distortion of the Gospel of Christ, as it was preached by the Apostle, no matter by whom this might be committed, whether by the Apostle himself or an angel from the heavens. In this same expression there is also implied: "let the Lord Himself pass judgement," for who else can pass judgement on the angels?

St. John the Theologian in Revelation (22:3) says that in the New Jerusalem there will not be any anathema. This can be understood in two ways: giving the word anathema both meanings: 1) there will not be any lifting up to the judgement of God, for this judgement has already been accomplished; 2) there will not be any special dedication to God, for all things will be the holy things of God, just as the light of God enlightens all (Rev. 21:23).



Saint John of San Francisco


In the acts of the Councils and the further course of the New Testament Church of Christ, the word "anathema" came to mean complete separation from the Church. "The Catholic and Apostolic Church anathematizes," "let him be anathema," "let it be anathema," means a complete tearing away from the Church. While in cases of "separation from the communion of the Church" and other epitimia or penances laid on a person, the person remained a member of the Church, even though his participation in her grace-filled life was limited. Those given up to anathema were thus, completely torn away from her until their repentance. Realizing that she is unable to do anything for their salvation, in view of their stubbornness and hardness of heart, the earthly Church lifts them up to the judgement of God. That judgement is merciful unto repentant sinners, but fearsome for the stubborn enemies of God. "It is a fearful thing to fall into the hands of the living God . . . for our God is a consuming fire" (Heb. 10:31; 12:29).

Anathema is not final damnation because until death, repentance is possible. "Anathema" is fearsome, but not because the Church wishes anyone evil or God seeks their damnation. They desire that all be saved. However, it is fearsome to stand before the presence of God in the state of hardened evil as nothing is hidden from Him.

"It is fearsome to fall into the hands of the living God: this is a tribunal of thoughts and movements of hearts. Let no one enter tempting the unblemished faith: but in meekness and fear let us come before Christ, that we may receive mercy and find grace for help at the proper time" (Stichera of the Aposticha, Palm Sunday, Vespers).

Prayer of our Holy Father St. Ambrose, Bishop of Milan

St. Ambrose attributed this prayer to the Apostle Matthew, upon the occasion of the Apostle's conversion.

Thee alone I follow, Lord Jesus, Who heals my wounds. For what shall separate me from the love of God, which is in Thee1. Shall tribulation, or distress, or famine? I am held fast as though by nails, and fettered by the bonds of charity. Remove from me, O Lord Jesus, with Thy potent sword, the corruption of my sins. Secure me in the bonds of Thy love; cut away what is corrupt in me. Come quickly and make an end of my many, my hidden and secret afflictions. Open the wound lest the evil humour spread. With Thy new washing, cleanse in me all that is stained. Hear me, you earthly men, who in your sins bring forth drunken thoughts: 1 have found a Physican. He dwells in Heaven and distributes His healing on earth. He alone can heal my pains Who Himself has none. He alone Who knows what is hidden, can take away the grief of my heart, the fear of my soul — Jesus Christ. Christ is grace, Christ is life, Christ is Resurrection! Amen.