Ένας Βούλγαρος πρώην χρηματιστής που έγινε μοναχός
Η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση επηρέασε όχι μόνο τις χρηματιστηριακές αγορές και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και κάποια μοναστήρια.
Πριν κάποιους μήνες ο ευρωπαϊκός τύπος ασχολήθηκε με τη βιογραφία ενός μοναχού –πρώην χρηματιστή στη Wall Street ο οποίος λέει είχε προβλέψει τη κρίση.
Με εξαίρεση κάποια χωριά κανείς στη Βουλγαρία δεν είχε ακούσει για τη Μονή Γκιγκίνσκι. Αυτό ίσως οφείλετε στη μεγάλη φτώχεια αυτών των περιοχών. Ακόμη και οι Βούλγαροι κομμουνιστές όταν θέλησαν να δημεύσουν τη περιουσία του μοναστηριού ,δεν είχαν τι να πάρουν Μετά τη πτώση του κομμουνισμού κάποιοι μοναχοί πήγαν να μείνουν στο Γκιγκίνσκι (δυτικά της Σόφιας, κοντά στα Βουλγαροσερβικά σύνορα) αλλά η έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος, η έλλειψη δρόμων και τα γκρεμισμένα κελιά τους απέτρεψαν στο να μείνουν πολύ. Και ίσως η μονή που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κίτκα να έμενε ακόμα άγνωστη αν δεν είχε εγκατασταθεί εκεί ο π. Ευγένιος ένας αθωνίτης μοναχός.
Ένας πρώην χρηματιστής από τη Wall Street
Μόλις εμφανίστηκε στην αγορά το γάλα και το τυρί Ghighinski Monastery το μοναστήρι άρχισε να γίνετε γρήγορα γνωστό σε όλη τη Βουλγαρία. Ο τύπος άρχισε να ασχολείται εκτενώς. Ξέρετε ποιος βρίσκετε πίσω από το διάσημο τυρί βουβάλου; Ένας πρώην χρηματιστής από τη Wall Street σήμερα μοναχός στο Γκιγκίνσκι. Μετά σαν αστραπή διαδόθηκε η φήμη ότι αυξάνει τα κοπάδια του. Στην αρχή οι ανταγωνιστές κράτησαν μια απόσταση όταν όμως είδαν ότι το γάλα και το τυρί και το τυρί βουβαλιού πουλιόταν σα ζεστό ψωμί άρχισαν οι ύβρεις .
Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο χρηματιστής έκανε στο χρηματιστήριο το μεγάλο κόλπο , αποφασίζοντας μετά να επενδύσει στη κτηνοτροφία για μεγαλύτερα κέρδη. Μη έχοντας όμως γη αποφάσισε να κάνει το μοναστήρι ,φάρμα. Άλλοι έλεγαν ότι ο κλέφτης ο Νικάνωρ έκλεψε τα λεφτά της εταιρίας που εργαζόταν ενώ κάποιοι άλλοι τον θεωρούσαν απλώς τρελό. Να αφήσει τα χιλιάδες δολάρια του χρηματιστηρίου και να ασχολείται με τα βουβάλια ενός γκρεμισμένου μοναστηριού ενός απομακρυσμένου χωριού;
Τελικά η αλήθεια είναι μία. Αυτές τις μερικές δεκάδες βουβαλιών ο πρώην χρηματιστής Νικάνωρ τα είχε αποκτήσει λόγω του ότι είχε καταθέσει τον καλύτερο φάκελο στη Βουλγαρία για τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης –SAPARD
Μοναχός – χρηματιστής σε περίοδο κρίσης
Η επιτυχία του φακέλου έκρυβε από πίσω ένα ειδικό. Ο Νικάνωρ ασχολούταν από νέος με τα οικονομικά από όταν ήταν ακόμη μαθητής. Μετά τη πτώση του κομμουνισμού ο Hristo Miskon (μοναχός Νικάνωρ )σπούδασε διεθνείς δημόσιες σχέσεις στο πανεπιστήμιο της Σόφιας. Οι οικονομικές του γνώσεις και η επιδεξιότητά του τον προώθησαν στις πιο διάσημες χρηματιστηριακές εταιρίες του κόσμου.
Εργαζόμενος για τη διάσημη εταιρία Karol και έχοντας διαβάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεκάδες ορθόδοξα βιβλία, σκέφτηκε ότι ήρθε η στιγμή να διαβει τον Ρουβικώνα . Αποφάσισε να κάνει πράξη όλα όσα είχε διαβάσει. Έτσι γύρισε στη Βουλγαρία και έγινε υποτακτικός του ηγούμενου της Μονής Γκιγκίνσκι Ευγένιου.
Σεμνός, ξυπνάει πολύ νωρίς για να ταΐσει τα βουβάλια και τα αρμέγει Κάποιοι δημοσιογράφοι παραμυθιάζονται ότι ο χρηματιστής είχε προβλέψει τη κρίση και για αυτό ήρθε στο μοναστήρι. Ποιος όμως καταλαβαίνει τη δίψα του για σωτηρία;
Πεπεισμένος ότι δε μπορεί να κλείσει τα στόματα του κόσμου ο π Νικάνωρ συνιστά στους δημοσιογράφους και στους πρώην συναδέλφους του να έχουν πάνω στο γραφείο τους ένα βαζάκι με χώμα για να καταλάβουν ότι η αληθινή ζωή δεν έχει καμιά σχέση με περιουσίες.
http://iliaxtida.wordpress.com/2013/07/11/xr-9/#more-13318
The tomb of Father Cleopa Ilie, who rests at the Sihăstria Monastery, has become a pilgrimage site. Those who met Father Cleopa during the 64 years he spent only at Sihăstria come and worship at his resting place and say that they feel the blessing and the help of the holy man in achieving their requests, just as when he was alive.
Very many ill people have been miraculously cured after having taken earth or flowers from Father Cleopa’s tomb (which they carefully preserved at home) or even oil from the icon lamp at his tomb cross, which they applied on the suffering parts of their body. The miracle of the healings has spread out fast throughout the country and the monks at Sihăstria have to permanently add a layer of earth on the tomb, to replace the amount that is taken for healing.
"Several buses of pilgrims stop over at Father Cleopa’s tomb and ask for permission to take a handful of earth. Some sprinkle it in their gardens, others keep it as a sample of the Elder’s grace to be protected from all evil, while others add just a little bit in their food," a monk told us, adding that several times so far he has had to carry two or three wheelbarrells of earth to Fr. Cleopa’s grave, to fill in the hollows left by the faithful.
A young woman from Cluj, who knew Father Cleopa while he was alive (he had been her spiritual Father), was suffering from a terrible heart disease. She couldn’t manage to get to Sihăstria until after the Elder’s repose. She went to the cemetery and prayed near his grave; when she left, she took a little bit of earth and swallowed it, being certain that the Father’s grace will work upon her. The young woman was healed and the news about the miracle spread throughout the villages around Cluj, the monk added. The Father’s cell has been turned into a museum ever since and has been visited by thousands of pilgrims from inside and outside Romania.
Elder Cleopa
Whatever physical darkness is for the eyes, so is sin for the human soul. The spiritual darkness so darkens and blinds the eyes of the soul, that the sinner walks like the blind: he doesn't know where the path leads him; he doesn't see before him the torment of an eternal death in which he might fall; he doesn't distinguish vice from virtue, evil from good, truth from lies, true good fortune from evil fortune, and, thus, seeing he does not see and acts by touching like the blind.
Does he live in good fortune? He becomes violent, as an untrained and unrestrained horse, and does not see that with this good fortune God draws him to Himself as a father of a little child draws an apple. Will misfortune visit him? He grumbles, is indignant and blames, that as if he told a lie; he makes complaints and says a malicious word: "Am I a liar? In what have I sinned? Am I really more sinful than others? Am I worthy of this? Does my work deserve this?" He justifies himself, being full of every kind of untruth; he cleanses himself, being all besmirched; he considers himself unworthy of temporal punishment, but worthy of the eternal; he praises his merits, which stand for nothing.
All of creation, the heaven, the sun, the moon, the stars, the earth and its fulfillment, as if by mouth "tells of the glory of God" (Psalm 16:2); but the blind sinner does not feel the majesty of His glory and does not tremble. God, both through creation and by His word, reveals Himself for everyone; but the sinner, like a deaf person, does not hear His word and does not recognize the Lord. He hears the name of God, but he does not recognize God: he hears the voice of the Lord only with carnal instead of spiritual ears, and therefore, "hearing he does not hear and seeing he does not see".
When God is preached by His holy word, then His sacred will is also preached; but the sinner doesn't know it and does not make it his own. His omnipotence and majesty is preached, before which the sinner is not humble. His righteousness is preached before which the sinner is not afraid and does not honor. His truth is preached before which the sinner does not believe. His omnipresence is preached, before which the sinner does not show reverence. He does not show it because does not recognize Him. His most wise reason is preached, in which the sinner does not discern. His highest holiness is preached which the sinner does not honor. His supreme authority is preached which the sinner does not obey. His awesome glory is preached which the sinner does not honor. His timeless goodness is preached, in which the sinner makes no effort to participate. His fearful judgment is preached before which the sinner does not tremble, and so forth. Thus, the sinner is like "the man out of his mind who cannot know, and the stupid who cannot understand" (LXX Psalm 91:7) God and the acts of God.
And not only in relation to God, but also in relation to his neighbor, i.e. to any human, the blind man is a carnal and unenlightened man. We see that a person does evil to his neighbor, which he himself does not want; and does not do good to him, which he himself wants. We see that he is indignant and angry at the one who offends him; he abuses, abases, blames, discredits, lies about him, steals, kidnaps, takes away that which is his, and does other offenses; but he himself does such evil, or repays evil with evil, and is not ashamed and does not sense this. On the other hand, he wants his neighbor to be merciful to him and not leave him in need, for example: to quench his thirst and to give him drink when he thirsts, clothe the naked, welcome the stranger into his home and to comfort the sick and visit those in prison and do other works of mercy for him. All of this he wants, this truth is indisputable, but he himself does not want to do the same for a neighbor. We see that this evil is self-love, an untruth and blindness in Christians, who either silently pass by his neighbors living in misery as if not seeing them, or is ashamed to ask: "what can I do for him?" Many have plentiful food and a magnificent table for themselves, but do not care about a hungry neighbor; others wear all kinds of expensive clothes, and do not care about their naked neighbor; others build rich, large and tall houses and decorate the rest of the building, but for their neighbor who does not have a place to lay his head and to rest they do not care; they have silver, gold and other riches, comfortable for soul and life, that is kept whole and is saved, but there is no care for their neighbor who is burdened with debt and it is torment or prison for him for his shortfalls or sitting debts and suffering. We see this self-love and untruth in Christians: for not only they do evil, but also they don't do good for their neighbors, there is the untruth.
But, what it is even worse, we see that many Christians are not ashamed and are not afraid to steal, to kidnap and to be cunning, to flatter, to lie, to deceive, to slander, to scandalize, to denounce, to abuse, to commit adultery and make other offenses against their neighbor that they themselves would not want. All this comes from blindness.
St. Tikhon of Zadonsk
"For there is nothing hidden which will not be revealed" (Mark 4:22).
All secret works of man will be revealed one day. None of man's works can be hidden. The Jews thought they could hide the slaying of so many prophets from God and that their bloody, nefarious deed against Christ would be able to be hidden from God and man. However, that which they thought to hide became a daily and nightly tale both in the heavens and on earth for thousands of years.
Judas thought to hide his traitorous agreement against his Lord, but the Lord discerned this agreement and declared it to his face. "Jesus said to him, 'Judas are you betraying the Son of Man with a kiss?'" (Luke 22:48).
The Lord also discerned the hearts of the Pharisees and read their evil thoughts. "Why do you think evil in your hearts?" (Matthew 9:4). What kind of works, what kind of things, what kind of events in this world can be hidden from Him Who sees and reveals even the most secret thoughts of the hearts of men?
"For there is nothing hidden which will not be revealed." Because of this we need to be fearful; because of this we need to be rejoiceful. To be fearful - for all of our secret evil deeds, evil desires and evil thoughts will be brought out in the open. To be rejoiceful - for all the good, which we have committed, or desired or thought in secret, will be brought out in the open. If it is not brought out before men in the open, it will be brought out before the heavenly angels. The greater the fear for sinners, so much greater the joy for the righteous.
O Lord, Lover of mankind, forgive us our sins and do not make them known to our destruction and to the sorrow of Your holy angels. Amen.
St. Nikolai Velimirovich
Ξέρω ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συγκεντρωμένους πάλι θὰ μᾶς κατηγορήσουν, ὅταν μιλοῦμε γι᾿ αὐτά, καὶ θὰ ποῦν «Μή, σὲ παρακαλῶ, μὴ γίνεσαι φορτικὸς καὶ βαρετὸς στοὺς ἀκροατές· ἄφησέ το στὴ συνείδηση τοῦ καθενός, ἄφησέ το στὴν κρίση τῶν ἀκροατῶν· ἔτσι τώρα μᾶς ντροπιάζεις, μᾶς κάνεις νὰ κοκκινίζουμε!...».
Ἀλλ᾿ ὄχι! Αὐτὰ τὰ λόγια δὲν τὰ ἀνέχομαι! Γιατί οὔτε ὁ Παῦλος ντρεπόταν νὰ ἐνοχλῇ συνέχεια γιὰ τέτοια πράγματα καὶ νὰ ζητᾶ σὰν ζητιάνος. Ἐὰν ἔλεγα τοῦτο, δηλαδὴ δός μου, φέρε γιὰ τὸ σπίτι μου, ἴσως νά ῾ταν ντροπή. Ἂν καὶ οὔτε τότε θά ῾ταν ντροπή. «Οἱ γὰρ τῷ θυσιαστηρίῳ», λέγει, «προσεδρεύοντες, τῷ θυσιαστηρίῳ συμμερίζονται» (Α´ Κορ. 9,13). Πλὴν ὅμως πιθανὸν νὰ μὲ κατηγοροῦσε κάποιος, ὅτι μιλῶ γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου· τώρα ὅμως παρακαλῶ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται, μᾶλλον ὄχι γι᾿ αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται, ἀλλὰ γιὰ σᾶς ποὺ δίνετε· γι᾿ αὐτὸ καὶ μιλῶ χωρὶς νὰ ντρέπομαι.
Γιατί ποῦ εἶναι ἡ ντροπὴ σὰν πῶ, δῶσε στὸν Κύριο ποὺ πεινᾷ, ντῦσε τον ποὺ γυρίζει γυμνός, φιλοξένησέ τον ποὺ εἶναι ξένος; Ὁ Δεσπότης σου δὲν ντρέπεται μπροστὰ σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη νὰ λέγῃ «ἐπείνασα καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν» (Ματθ. 25, 42), ὁ ἀνενδεής, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε· καὶ ἐγὼ θὰ ντραπῶ καὶ θὰ διστάσω; Σὲ παρακαλῶ, μακριὰ τέτοια πράγματα! Τοῦ διαβόλου εἶναι αὐτὴ ἡ ντροπή!
Δὲν θὰ ντραπῶ, λοιπόν. Ἀντίθετα μάλιστα καὶ μὲ παρρησία θὰ πῶ· δῶστε σ᾿ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, καὶ θὰ φωνάζω πιὸ δυνατὰ ἀπ᾿ αὐτούς. Γιατί ἐὰν κάποιος ἔχῃ στοιχεῖα καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς κατηγορήσῃ, ὅτι αὐτὰ τὰ λέμε γιὰ νὰ σᾶς παρασύρουμε πρὸς ὄφελός μας, καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῶν φτωχῶν κερδίζουμε ἐμεῖς, τότε πράγματι αὐτὰ δὲν εἶναι μονάχα ἄξια ντροπῆς, ἀλλὰ καὶ μυρίων κεραυνῶν, καὶ οὔτε ἀξίζει νὰ ζοῦν ὅσοι κάνουν παρόμοια.
Ἀλλὰ ἐάν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, καθόλου δὲν σᾶς ἐνοχλοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ κηρύττουμε ἀδάπανο τὸ εὐαγγέλιο, χωρὶς βέβαια νὰ κοπιάζουμε ὅπως ὁ Παῦλος, ἀρκούμενοι πάντως στὰ δικά μας, μὲ ὅλο τὸ θάρρος θὰ σᾶς λέγω, δῶστε στοὺς φτωχούς· καὶ δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ λέγω, καὶ ὅταν δὲν δίνετε θὰ σᾶς εἶμαι σκληρὸς κατήγορος!*
Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος
*Ἀπὸ τὴν ΜΓ´ ὁμιλία του στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους, Ε.Π.Ε. 18Α, 720 ἑξ.
Ὅταν ἡ ψυχὴ κατέχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε, ὤ, πῶς εἶναι ὅλα εὐχάριστα, ἀγαπημένα καὶ χαρμόσυνα! Ἡ ἀγάπη, ὅμως, αὐτὴ συνεπάγεται θλίψη· καὶ ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερη εἶναι καὶ ἡ θλίψη.
Ἡ Θεοτόκος δὲν ἁμάρτησε ποτέ, οὔτε κἄν μὲ τὸ λογισμό, καὶ δὲν ἔχασε ποτὲ τὴ χάρη, ἀλλὰ καὶ Αὐτὴ εἶχε μεγάλες θλίψεις. Ὅταν στεκόταν δίπλα στὸ Σταυρό, τότε ἦταν ἡ θλίψη Της ἀπέραντη σὰν τὸν ὠκεανό, καὶ οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Ἀδὰμ μετὰ τὴν ἔξωση ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιατί καὶ ἡ ἀγάπη Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο. Καὶ ἂν ἐπέζησε, ἐπέζησε μόνο μὲ τὴ θεία δύναμη, μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου, γιατί τὸ θέλημά Του ἦταν νὰ δεῖ ἡ Θεοτόκος τὴν Ἀνάσταση καὶ ὕστερα, μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του, νὰ παραμείνει παρηγοριὰ καὶ χαρὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τοῦ νέου χριστιανικοῦ λαοῦ.
Ἐμεῖς δὲν φτάνουμε στὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ ἐννοήσουμε πλήρως τὸ βάθος τῆς θλίψεώς Της. Ἡ ἀγάπη Της ἦταν τέλεια. Ἀγαποῦσε ἄπειρα τὸν Θεὸ καὶ Υἱό Της, ἀλλ’ ἀγαποῦσε καὶ τὸ λαὸ μὲ μεγάλη ἀγάπη. Καὶ τί αἰσθανόταν ἄραγε, ὅταν ἐκεῖνοι, ποὺ τόσο πολὺ ἡ ἴδια ἀγαποῦσε καὶ ποὺ τόσο πολὺ ποθοῦσε τὴ σωτηρία τους, σταύρωναν τὸν ἀγαπημένο της Υἱό;
Αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συλλάβουμε, γιατί ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι λίγη. Κι ὅπως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας ὑπῆρξε ἀπέραντη καὶ ἀκατάληπτη, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν καὶ ὁ πόνος της ποὺ παραμένει ἀκατάληπτος γιά μᾶς.
(…)
Ἡ Θεοτόκος δὲν παρέδωσε στὴ Γραφὴ οὔτε τὶς σκέψεις Της οὔτε τὴν ἀγάπη Της γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Της οὔτε τὶς θλίψεις τῆς ψυχῆς Της κατὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατί οὔτε καὶ τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ συλλάβουμε. Ἡ ἀγάπη Της γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ἰσχυρότερη καὶ φλογερότερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Χερουβεὶμ καὶ τῶν Σεραφείμ, καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μὲ Αὐτήν.
(ἀπὸ τὶς σημειώσεις τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ)
Την 7.11.2006 εισήχθη για θεραπεία στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο ή ασθενής Μ.Φ., ετών 68, από τον Θεολόγο Σπάρτης.
Ή ασθενής παρουσίαζε παροδικά κρίσεις με απώλεια της οράσεως (έχανε το φως) του δεξιού οφθαλμού λόγω μεγάλης στένωσης της καρωτίδας αρτηρίας, διότι ό οφθαλμός της δεν αίματωνόταν αρκετά.
Αφού έγινε όλος ό προεγχειρητικός της έλεγχος καί εξετάσθηκε και από νευρολόγο (Γ.Σ.) χωρίς να διαπιστωθούν παθολο γικά ευρήματα, με γενική αναισθησία χειρουργήθηκε στις 8.11.2006, ή καρωτίδα ανοίχθηκε, καθάρισε καί κλείσθηκε πά λι. Έγινε, όπως επιστημονικά λέγεται, ένδαρτηριεκτομή της καρωτίδας καί ή ασθενής οδηγήθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Ή ασθενής ξύπνησε από τη νάρκωση, ήταν όμως συγχυτική καί διε γερτική καί ή επικοινωνία μαζί της ήταν πρακτικά αδύνατη.
Δεν καταλάβαινε καί δεν συνεργαζόταν μαζί μας, αλλά με το δεξί χέρι καί πόδι προσπαθούσε να πετά ξει τους όρους. Το αριστερό χέρι καί πόδι είχαν πλήρη παραλυσία.
Η σοβαρή πνευματική διαταραχή, σε συνδυασμό με την ημιπληγία αριστερά, μας υποχρέωσε να κάνουμε άμεσο έλεγχο της κυκλοφορίας του εγκεφάλου με αγγειογραφία, ή οποία, όπως ό ακτινολόγος (Καθηγητής Δ.Κ.) διέγνωσε, δεν παρουσίαζε καμία απόφραξη των αγγείων καί ή κυκλοφορία ήταν ελεύθερη στην περιοχή πού είχε χειρουργηθεί.
Ή σοβαρή κατάσταση της ασθενούς όμως μας είχε ανησυχήσει, γι' αυτό οδηγήθηκε πάλι στο χειρουργείο, όπου ό έλεγχος του εγχειρητικού πεδίου απέδειξε ότι ήταν ανέπαφο καί με πολύ καλές σφύξεις ή αρτηρία.
Για να ελεγχθεί καί το εσωτερικό της καρωτίδας, έγινε διάνοιξη του αγγείου, το οποιο όμως ήταν καί εσωτερικά ανέπαφο.
Χρησιμοποιώντας ένα μικρό συνθετικό έμβάλωμα συνερράφη ή καρωτίδα καί το υπόλοιπο εγχειρητικό πεδίο, και ή ασθενής οδηγήθηκε περί την 3η μεσημβρινή πάλι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Η αναισθησιολόγος (Επικ. Καθηγήτρια Ε.Α.) συνέστησε να μείνει ή άρρωστη σε καταστολή (βαθύ ύπνο) στο αναπνευστικό μηχάνημα, παρακολουθώντας τα ζωτικά σημεία (πίεση, σφύξεις, αναπνοή κ.ά.) στις οθόνες έλεγχου, προκειμένου να σταθεροποιηθεί καί να επιχειρήσουμε αφύπνιση το βράδυ ή την άλλη μέρα το πρωί.
Περί την 7η βραδινή ώρα, δοκιμαστική μείωση των αναισθητικών φαρμάκων, προκειμένου να εκτιμηθεί ή κατάσταση της, οδήγησε την ασθενή σε διέγερση καί έντονη ανησυχία, όπως τίς πρωινές ώρες μετά το πρώτο χειρουργείο, ώστε οι γι ατροί της Μονάδος να την καταστείλουν (κοιμήσουν) καί πάλι με φάρμακα.
Οι ώρες περνούσαν καί σε λίγο θα εορτάζαμε τη μνήμη του αγίου Νεκτα ρίου. Δεδομένου ότι την άλλη ήμερα το πρωί 6:45 είχα απλό προγραμματισμένο χειρουργείο καί δεν θα μπορούσα να εκκλησιαστώ στο ναό του Αγίου Νεκταρί ου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο (ένα μικρό ναό, τον όποιο ό ίδιος είχα φτιάξει στη μνήμη του Αγίου καί είχε αγιογραφηθεί αποκλειστικά με θαύματα του Αγίου, ό όποιος είχε κοιμηθεί έκει θαυματουργικά «θεραπεία του παραλυτικού» στο δωμά τιο 2 της Χειρουργικής Κλινικής πού είχα την τιμή καί την ευλογία τα τελευταία χρόνια να διευθύνω), αποφάσισα να εκκλησιαστώ στον περικαλλή ναό του Αγίου Νεκταρίου με' την εξαίρετη χορω δία στο Ν. Ηράκλειο, πού είχε ολονυχτία.
Στο ευγενικό τηλεφώνημα του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Γραμματέως της Αρχιεπισκοπής, για λειτουργία στο ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, με λύπη μου είχα απαντήσει αρνητικά, έχοντας αφυπηρετήσει από 3μήνου από το Πανεπιστήμιο καί μη έχοντας αρμοδιότητες στη Διοίκηση.
Στο Ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Ν. Ηράκλειο έφθασα περί την 11:30 νυχτερι νή, ψυχικά συντετριμμένος καί πνευματι κά προβληματισμένος για την κατάσταση της ασθενούς καί την άγνωστη εξέλιξη της. Παρακάλεσα τον Άγιο να παρέμβει βοηθώντας την άρρωστη, ήξερα όμως την αναξιότητά μου καί δεν πίστεψα ούτε λεπτό ότι ό Άγιος θα ήσχολείτο με' το πρόβλημα μου.
Αφού κοινώνησα την 2:35 πρωι νή, με το τέλος της Θείας Λειτουργίας εγκατέλειψα το ναό, πάντα ανήσυχος καί προβληματισμένος για την άρρωστη.
Το πρωί του αγίου Νεκταρίου 6:45, είχα όπως προανέφερα χειρουργείο στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο (ασθενής Μ.Π.), έχοντας το κλειδί του ναού του Αγίου Νεκταρίου.
Ακριβώς 6:30 πρωινή, πέρασα από το Αρεταίειο, άνοιξα το ναό, προσκύνησα τον Άγιο, ζήτησα καί πάλι τη βοήθεια του καί πήγα καί χειρούρ γησα, έχοντας περίεργη καί ιδιόρρυθμη συμπεριφορά, όπως οί γιατροί πού με βοηθούσαν (Θ.Γ. και Β.Σ.) έλεγαν αργότερα μεταξύ τους καί εμμέσως κάποιοι άλλοι μου μετέφεραν.
Περί την 9η πρωινή, ή ασθενής, ή οποία καθ' όλο το 24ωρο εύρίσκετο σε καταστολή στη Μονάδα Εντατικής Θε ραπείας του Θεραπευτηρίου μπήκε στη διαδικασία αφύπνισης. Ώ του θαύμα τος! Ή ασθενής ξύπνησε, είχε θαυμάσια επικοινωνία με το περιβάλλον, κινούσε ελεύθερα όλα τα άκρα (χέρια καί πόδια) πήρε το πρόγευμα της κανονικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί την 7η βραδινή ώρα, ό εφημερεύων για τρός Θ. Τ. με' πήρε τηλέφωνο καί μου λέει: «Κύριε Καθηγητά, ή ασθενής περπατά στο διάδρομο, κάνει τον περίπατο της καί θέλει να σας μιλήσει στο τηλέφωνο».
Πράγματι μου έδωσε την ασθενή στο τηλέφωνο, ή οποία μου είπε; «Γιατρούλη μου, είμαι μια χαρά καί θέλω να σας φιλήσω τα χρυσά σας χεράκια».
Συγκινημένος την ευχαρίστησα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου, γεμάτος από αισθήματα ευγνωμοσύνης στον Άγιο μας...
Το θαύμα είχε γίνει.
Ό Άγιος πα ρενέβη άλλη μια φορά προς Δόξαν του Κυρίου μας. Ποιος άραγε συγκίνησε τον Άγιο, ώστε να προστεθεί άλλη μια θαυ ματουργός παρουσία του; Ό ιερεύς του χωρίου Θεολόγος, πού, όπως ή ασθενής μου είπε, προσηύχετο γι' αυτήν, ή αγία ψυχή της ασθενούς, ή οποία φαίνεται να ευλαβείται του Κυρίου μας -είναι αδελφή δύο ιερέων- ή ή αυτόματη επίσκεψη του αγίου Νεκταρίου δηλώνοντας θαυμα τουργικά άλλη μια φορά την παρουσία του την ήμερα της αγίας μνήμης του, το έτος 2006.
Ας σημειωθεί ότι καί ή αξονική τομο γραφία του εγκεφάλου την τρίτη μετεγχειρητική ήμερα δεν έδειξε καμία βλάβη εγκεφάλου. Ή ασθενής εγκατέλειψε υγιής το θεραπευτήριο καί βρίσκεται πάλι στο χωριό της, τον Θεολόγο Σπάρτης.
