Μητροπολίτης Λεμεσού - Το Σταδιο Τον Αγιων Νηστειων

God often isolates those whom He chooses ( Father Seraphim Rose )

 



“Alison was witness to incidents which indicated how Eugene was “going crazy” and trying to “break the bonds” without really knowing how to do so. She recalls the night when Eugene and John’s argument about God came to a head. John, Eugene, Alison, and a few others had gone to the top of Mount Baldy, another local meeting place of the group of friends.
Everyone became drunk with wine, except Alison. “John was crying and ranting about how he had to give up women for God.” Alison recall, “and Eugene became totally disgusted with the whole scene.”
Then something unexpected happened. Eugene stood up and began shouting at John. “There is no God!” he bellowed. “Your God is a fable! If there was a God, He wouldn’t torment his followers. You believe that God is having fun sticking pins in people. Such a God does not exist!”
In his drunken rage, Eugene proceeded to pour win over John’s head, saying, “I’m John the Baptist!” Then, raising a fist to heaven from the top of the mountain, he cursed God and dared Him to damn him to hell. “See! Nothing happened,” he cried, looking at the distraught Alison with wild eyes. The others took this as some kind of joke, but Alison could see in it Eugene’s horrible struggle with God. In his despair, it seemed worth being damned forever by God’s wrath, if only he could empirically know that God existed – rather than remain in a stagnant state of indifference. If God  did damn him to hell, at least then he would, for that blissfull instant, feel God’s touch and know for sure that He was reachable.”
In this excerpt, we see Eugene’s (Father Seraphim) passion to find God through his struggle with Him. He is so desperate to feel God that he doesn’t care if he damns him to hell forever, he just wants to feel his touch. Most of us would think that, this is no way to find God, but that is the same passion that later made God reveal himself to Eugene. As Alison once quoted, “God often isolates those whom He chooses, so that we have nowhere to turn except to Him, and then He reveals Himself to us.” Let the same passion that filled Eugene’s heart, fill our hearts too.

                                                                                – Father Seraphim Rose His life and Works.

You have a missed call

I was looking at you when you woke up this morning. I was expecting you to tell me one or two things, thanking me for everything that was happening to you, asking for my assistance for whatever you were about to do today.

I realized that you were very busy trying to find what to wear for work. I was hoping that you would find a few moments to tell me ‘good morning’!

But you were very busy. To help you see that I was near you, I had created the colorful sky and the songs of the birds. What a pity! You didn’t even notice my presence, not even then.

I was looking at you being in a hurry for work and was again waiting for you. I suspected that because you were busy you didn’t have time to say a few words to Me, even then.

When you returned from work, I saw how tired you were and how stressed and sent you some rain to relieve you from the day’s stress. I thought that by making this favor to you, you would remember Me.

Instead, being tired, you swore at Me. I so much wished that you would have wanted to talk to Me.

Still the day was not over yet. You switched on the TV and watched your favorite program. I was waiting. Then you had dinner with your loved ones and once again you didn’t remember Me.

Seeing you so exhausted, I understood your need for silence and turned off the sky’s brilliance so you could get some rest, but I didn’t turn the sky into a dark pitch. I turned on innumerable stars for you. They were so beautiful… it’s a pity you didn’t see them… never mind!

Do you really realize that I am here for you; I have more patience that you can ever imagine. I want to demonstrate this, so that you tell those around you.I love you so much that I am putting up with you.

Any moment now, you will wake up again. All I can do is to love you and hope that today at least you will give me some of your time…

Your loving Father

The Lord of Infinite Love.

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Πώς να κόψετε το Κάπνισμα

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

Ένας μανιώδης καπνιστής από την Αγία Πετρούπολη, ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ, άρχισε κάποτε να αισθάνεται τις επιζήμιες συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία του. Οι πολλές συμβουλές και παραινέσεις των φίλων του αποδείχθηκαν μάταιες. Τελικά το έτος 1888 ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς κατέφυγε στην βοήθεια του στάρετς Αμβροσίου και με επιστολή τού ζήτησε να του υποδείξη τον τρόπο που θα καταπολεμήση το πάθος του.

Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο όσιος Αμβρόσιος απάντησε στον Αλέξιο Μαγιόρωφ τα εξής:

«Γράφεις ότι δεν μπορείς να κόψης το κάπνισμα! Αυτό που είναι αδύνατο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό με τη βοήθεια του Θεού. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσης με σταθερότητα να απαλλαγής απ' αυτό, αφού αναγνωρίζεις την ζημία που προξενεί στην ψυχή και στο σώμα σου. Διότι ο καπνός εξασθενίζει την ψυχή, αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη, σκοτίζει το νου και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγεία με έναν αργό θάνατο. Ταυτόχρονα οι πνευματικές ασθένειες της οξυθυμίας και μελαγχολίας εμφανίζονται στην ψυχή σαν συνέπεια του καπνίσματος.

Σε συμβουλεύω να χρησιμοποιήσης πνευματική θεραπεία για την καταπολέμησι του πάθους σου. Να κάνης λεπτομερή εξομολόγησι όλων των αμαρτιών που διέπραξες από την ηλικία των επτά χρόνων έως σήμερα και να μεταλάβης τα Άχραντα Μυστήρια. Κάθε μέρα να διαβάζης όρθιος ένα ή περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου. Μόλις αρχίζει να εμφανίζεται η αποθάρρυνσις και η απελπισία, να διαβάζης και πάλι μέχρι να περάση. Αν ξαναεμφανισθή, άρχισε πάλι την μελέτη του Ευαγγελίου. Ή, αν θέλης, πήγαινε σε κάποιον απομονωμένο χώρο και κάνε τριάντα τρεις εδαφιαίες μετάνοιες εις ανάμνησιν της επίγειας ζωής του Κυρίου και προς τιμήν της Αγίας Τριάδος».

Μόλις έλαβε το γράμμα, ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς το διάβασε και «άναψε ένα τσιγάρο», όπως εξηγεί ο ίδιος σε ιδιόγραφο σημείωμα του:

«Άρχισα να το καπνίζω, άλλα ένιωσα ξαφνικά έναν φοβερό πονοκέφαλο και μια απέχθεια προς τον καπνό του τσιγάρου. Εκείνο το βράδυ δεν κάπνισα.

Την επομένη ημέρα τέσσερις φορές άρχισα να καπνίζω μηχανικά και από συνήθεια. Δεν μπορούσα όμως να καταπιώ τον καπνό, γιατί με έπιανε δυνατός πονοκέφαλος. Έτσι έκοψα το κάπνισμα με ευκολία.

Τα δύο προηγούμενα χρόνια δεν είχα μπορέσει να απαλλαγώ από το κάπνισμα όσο κι αν είχα πιέσει τον εαυτό μου. Παρ' όλο που η υγεία μου επιδεινώθηκε σοβαρά, συνέχισα να καπνίζω γύρω στα εβδομήντα πέντε τσιγάρα την ημέρα. Όταν λοιπόν άρχισα να αισθάνωμαι άρρωστος και ανίκανος να ξερριζώσω το πάθος μου, ακολούθησα τις συμβουλές των φίλων μου και κατέφυγα στον στάρετς Αμβρόσιο. Με ειλικρινή μετάνοια τού ζήτησα να προσευχηθή για μένα. Αργότερα, όταν πήγα να τον ευχαριστήσω, ο πατήρ Αμβρόσιος άγγιξε με το ραβδί του το κεφάλι μου που πονούσε και από εκείνη τη στιγμή δεν αισθάνομαι πια κανενός είδους πονοκέφαλο».

Αγιορείτικη Μαρτυρία
Τριμηνιαία έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου
Τεύχη 8-9
Ιούνιος - Νοέμβριος 1990

Πώς να σηκώνουμε την συκοφαντία

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

Σας συκοφάντησαν. Δεν είστε ένοχος. Οφείλετε, ωστόσο, να υπομείνετε τη συκοφαντία μεγαλόψυχα. Και η υπομονή σας αυτή θα είναι ο κανόνας, το θεραπευτικό επιτίμιο, για παράπτωμα που διαπράξατε και για το οποίο είστε ένοχος. Μέσα στη συκοφαντία, επομένως, είναι κρυμμένο το έλεος του Θεού…

Μολονότι δεν είναι εύκολο, πρέπει οπωσδήποτε να συμφιλιωθείτε με τους συκοφάντες σας. Με μίσος στην καρδιά, δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Γι΄αυτό οφείλουμε να αντιδρούμε με αυταπάρνηση στα εμπαθή αισθήματά μας. Έτσι εξαφανίζονται και οι θλίψεις. Η εμπάθεια, βλέπετε, είναι που γεννάει τη θλίψη.

Γνωρίζω πόσο δύσκολα υποφέρεται η συκοφαντία. Είναι λάσπη -μα λάσπη ιαματική. Υπομονή! Αργά ή γρήγορα θα λήξει η δοκιμασία. Ο Γιατρός των ψυχών θα αφαιρέσει το τσουχτερό κατάπλασμα…

Συκοφαντούσαν και τον Κύριο: «Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών» (Ματθ. 11:19). «Δαιμόνιον έχει και μαίνεται» (Ιω. 10:20). Τι μεγάλη δόξα, να μετέχουμε στα παθήματα του Χριστού!

Σηκώστε ταπεινά κι αγόγγυστα το σταυρό σας. Μη λιποψυχείτε. Αν η συνείδησή σας δεν σας κατακρίνει, μπορείτε να υψώνετε πάντα με θάρρος το βλέμμα σας στο Θεό και να στέκεστε με παρρησία μπροστά Του. Τι πιο σπουδαίο απ’ αυτό;…

Να ζείτε και να φέρεστε φυσιολογικά. Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη. Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά-καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 18-19)

ΔΙΔΑΓΜΑ: Η «ΤΙΜΩΡΙΑ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ...

Ζούσε  ολόκληρη  η  οικογένεια, κάπου 30 ψυχές από τον 80χρονο παππού μέχρι και τα δισέγγονα στον περιφραγμένο με ψηλή μάντρα χώρο όπου κατέβαινε για τον χειμώνα.
- Παππού, ρώτησε ένα βράδυ ο δεκαοχτάχρονος εγγονός, γιατί ο Θεός μάς τιμωρεί αν ξεφύγουμε από τον νόμο του;
- Πήγαινε παιδί μου, φέρε ξύλα για την φωτιά και θα τα πούμε μετά.
Το παιδί τυλίχτηκε στη χοντρή κάπα του και βγήκε για να φέρει ξύλα. Όμως ξαφνικά άκουσε ένα γρύλλισμα, και πράγματι κατάλαβε κάποιο αγρίμι κοντά στη μάντρα. Χωρίς να το σκεφτεί άρπαξε από την αποθήκη ένα όπλο και όρμησενα σκοτώσει το αγρίμι.
Ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και κυνηγώντας το ζώο ήταν σίγουρος ότι θα το έπιανε. Όμως το αγρίμι ξεμάκραινε, η νύχτα έπεφτε πια για καλά και είχε ήδη μπει πια στο  μεγάλο χιονισμένο δάσος. Άρχισε να φοβάται. Τι έπρεπε  να κάνει; Μέχρι τότε δεν τον έπαιρναν οι μεγάλοι κοντά τους  και ήξερε ότι το κυνήγι στο δάσος γινόταν μόνο την ημέρα.
Ξαφνικά άκουσε πάλι το γρύλισμα, όμως άκουσε και άλλα και κατάλαβε. Το ζώο τον είχε παρασύρει και τώρα ολόκληρη η αγέλη τον είχε κυκλώσει. Το άλογο αφηνίασε και τον έριξε κάτω και αρπάζοντας το όπλο του  εκπυρσοκρότησε μέσα στη νύχτα, όμως τα θηρία παρόλο  που για λίγο σάστισαν όρμησαν πάλι πάνω του.
Τότε άρπαξε ένα κλαδί και ανέβηκε σε ένα δέντρο. Η νύχτα προχωρούσε παγερή και αυτός σκεφτόταν πια τον σίγουρο θάνατο ξυλιασμένος πάνω στο δέντρο.
Κι όμως ξαφνικά μακριά στην κοιλάδα άκουσε τον ήχο κυνηγετικού βούκινου. Τον έψαχναν! Όμως δεν μπορούσε  νααπαντήσει γιατί δεν είχε πάρει μαζί του το δικό του  βούκινο. Τελικά μετά από πολλή ώρα τον βρήκαν και τον μετέφεραν στο σπίτι. Όταν πια συνήλθε, ρώτησε τον  παππού:
- Ποια θα είναι η τιμωρία μου που παρέβηκα τους  νόμους της οικογένειας;
Ο παππούς χαμογέλασε και είπε:
- Τιμωρία είναι όλη αυτή η ταλαιπωρία που πέρασες. Το ίδιο κάνει και ο Θεός. Ρίχνει τις ακτίνες της αγάπης Του σε όλη την γη αδιάκοπα. Δεν είναι κρίμα να καταδικάσουμε τον εαυτό μας διαλέγοντας εμείς με πείσμα την σκιά; 



http://www.agioritikovima.gr/perizois/15941-didagma-i-tim%CE%BF

Homily on Marriage pt 6- The Source of Unity in Marriage- Constantine Zalalas