If we carefully considered and examined the weight of the Lord's Cross, our own cross would seem minute and light as a feather. The Lord was hanging
on the Cross completely naked and without any help from anyone. This is why He voiced, "My God, My God, why hath Thou forsaken Me?" (Mt. 27:46). We, on the other hand, are neither naked nor nailed to and hanging from such a cross.
On the contrary, we receive considerable consolation from our friends and
relatives during difficult moments. Additionally, God has promised to be next to
us in times of sorrow, and with His help we can endure any hardship.How pathetic we are! Our true God endured various tortures and suffered
such a cruel death on account of our sins. We insignificant and wretched sinners, on the other hand, cannot tolerate even the slightest pain, which our good Lord sends for our own benefit and correction. Oh, how foolish it is for us to seek
Christ in comfort and pleasure!
Christ prayed for them who crucified Him: "Forgive them, O Father, for they do not know what they are doing" (Lk. 23:34), whereas we do not want to forgive anyone who hurts us even a bit. The good thief confessed Christ while he was on
the cross, and we ungrateful sinners ridicule Him along with the evil thief saying, "If You are the Son of God, save Yourself and us" (Lk. 23:39). In times of difficulty we deny Him by contending, "If You
are God, deliver us from our cross, and we will believe in You (Mt. 27:43).
You should allow ungodly and evil people to suffer, not us. We have done nothing wrong..."Oh, how unrighteous and insensitive we are! We sit back and allow a thief to surpass us in the faith! A condemned criminal in a state of such harsh
suffering and punishment was able to understand better than us the benefit of sorrows! We should mimic the good thief and confess Christ during every sorrow and hardship—even bitter death itself
—, welcoming difficulties not as remorseful and repentant criminals but as true Christians and genuine children of God.
If the Lord entered into the glory and bliss (which He as the rightful owner was always entitled to)
after first suffering and enduring His Passion (cf.Hb. 12:2), how much more fitting is it for His servants to suffer in order to inherit the Kingdom that does not belong to them? How is it possible for us slaves to have it easier than our Master, or as
students to be greater than our Teacher? Christ
suffered for us, and we do not want to suffer in order to save our own soul? The Son of God chose to ascend to the Father through scorn and humiliation, and we worthless worms desire recognition and praise?
My dear brothers, when we experience difficulties and sorrows, let us not only endure them patiently without complaining, but let us rejoice—because,
indeed, "The sufferings of this present life are not worthy of and cannot be compared to the future glory that will be revealed to us" (Rom. 8:18).
Saint John Climacus. "The Ladder of Divine Ascent". Step 26.
Demons and passions quit the soul entirely or for some length of time. No one can deny that. However, the reasons for such a departure are known to very few.
Some of the faithful and even of the unfaithful have found themselves in the position of being bereft of all passions except one, and that one proved so overwhelming an evil that it took the place of all the others and was so devastating that it could lead to damnation.
The material of the passions is done away with when consumed by divine fire. It is uprooted, and all evil urges retire from the soul unless the man attracts them back again by his worldly habits and by his laziness.
Demons leave us alone so as to make us careless, then pounce on our miserable souls. And those beasts have another trick, of which I am aware; namely, to depart when the soul has become thoroughly imbued with the habits of evil, when it has turned into its оwn betrayer and enemy. It is rather like what happens to infants weaned from the mother's breast, who suck their fingers because the habit has taken hold of them.
There is a fifth kind of dispassion. It comes from great simplicity and from admirable innocence. "To such is help rightly given by the God Who saves the upright of heart" (Ps. 7:11) and Who rids them of ill evil without their perceiving it. They are like infants who when undressed have no realization of the fact that they are naked.
Saint John Climacus
Μερικά από τα θαύματα του Κυρίου μας είχαν μια μυστική σημασία. Μα αυτό δεν σημαίνει πως τα θαύματα αυτά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο σκοπό. Αντίθετα μάλιστα. Υποδήλωναν μια ευεργεσία γενική• για όλους• που ήταν πια καιρός να εκχυθή σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ένα τέτοιο θαύμα ήταν η ξήρανση της άκαρπης συκής.
α. η ξήρανση της άκαρπης συκής
Η άκαρπη συκιά ήταν πλούσια σε φύλλα. Μόνο σε φύλλα. Για το δένδρο αυτό η αγία Γραφή, στην διήγηση για την πτώση των πρωτοπλάστων πατέρων, μας λέγει πως η συκιά ήταν ένα από τα δένδρα του Παραδείσου. Από αυτό επήραν ο Αδάμ και η Εύα φύλλα για να κρύψουν την γύμνωσή τους. Πριν πέσουν στην αμαρτία, οι προπάτορές μας δεν είχαν καθόλου αισθανθή πως ήσαν γυμνοί. Δεν την αισθάνονταν τότε την γυμνότητά τους. Τους την έδειξε μετά η αμαρτία. Αυτό μας λέει, πως πρέπει να είναι σωστή η άποψη των αγίων πατέρων, που μας λένε πως ο απαγορευμένος καρπός ήταν σύκο. Κατευθυνόμενος προς την Ιερουσαλήμ ο Κύριος, μας λέγει το Ευαγγέλιο, επείνασε. Και επήγε σε μια συκιά. Μα δεν βρήκε σ’ αυτήν καρπό. Και δίκαια δεν βρήκε. Γιατί τον ζητούσε παράκαιρα. Παράκαιρα είχε αφήσει τον Εαυτό Του ο Κύριος και να αισθανθή την πείνα. Το έκαμε, για να δείξη, ότι η επιθυμία των προπατόρων να φάνε τον απαγορευμένο καρπό δεν ήταν σωστή• ήταν παράκαιρη. Γι’ αυτό επήγε στη συκιά παράκαιρα, εποχή που δεν ήσαν καιρός σύκων. Γι’ αυτό επείνασε παράκαιρα. Επειδή ήλθε να άρη και να διορθώση όλες μας τις κακές επιθυμίες. Και να τις σβήση.
Επήγε λοιπόν ο Κύριος στην συκιά. Μα δεν βρήκε σ’ αυτήν καρπό. Ευρήκε μόνο φύλλα. Και καταπράσινα. Αλλά δεν συγκινήθηκε από αυτά. Και καταδίκασε την άκαρπη συκιά. Και την καταράσθηκε. Όχι μόνο την ακαρπία της. Καταράστηκε ολόκληρο το δένδρο. Και η συκιά ξεράθηκε. Και ο Χριστός στην θέση της εφύτευσε ένα άλλο δένδρο• ή (όπως λέγει η Γραφή) ένα άλλο «ξύλο»: το ξύλο του Σταυρού, που το είχε ετοιμάσει να γίνη το όργανο της σωτηρίας μας.
Το ξύλο-όργανο πτώσης και απώλειας εξηράνθη. Το εξήρανε η εντολή του Κυρίου και Σωτήρα μας. Το θαύμα αυτό, θαύμα γεμάτο σημασία μυστική, ο Κύριος το ετέλεσε μπροστά στους μαθητές του μόνο• μπροστά στους αγίους Αποστόλους μόνο• μπροστά μόνο σ’ εκείνους, που ευδόκησε να τους αποκαλύψη τα βάθη του Πνεύματος.
Το θαύμα αυτό έγινε λίγο πριν ο θεάνθρωπος λυτρωτής μας αρχίση το πιο μεγάλο Του έργο, πριν μας ελευθερώση από τα δεσμά της αμαρτίας και του διαβόλου με τα πάθη Του και τον Σταυρό Του• λίγο πριν ανεβή στον Σταυρό• λίγο πριν φυτεύση το ξύλο του Σταυρού• και το αναδείξη ξύλο ζωής.
Ανάλογα βαθειά είναι η σημασία και πολλών άλλων θαυμάτων, που έκαμαν ο Κύριος και οι Απόστολοι. Ας ιδούμε ένα ακόμη θαύμα διηγηματικά.
β. η θεραπεία του παραλυτικού
Έδινε την εντύπωση ότι δεν είχε στόχο να προκαλέση καμμιά απολύτως ευεργεσία σε κανέναν.
Ας το ιδούμε λίγο διηγηματικά.
Και τότε έφεραν έναν παραλυτικό, κατάκοιτο. Εκείνοι που τον έφεραν, βλέποντας τον συνωστισμό και το πλήθος, τον ανέβασαν στη στέγη. Και αφού άνοιξαν ένα άνοιγμα, τον κατέβασαν από εκεί με το κρεβάτι μπροστά στον Κύριο. Ο εύσπλαγχνος Κύριος, όταν είδε την ενέργειά τους αυτή – καρπό της πίστης τους – είπε στον παραλυτικό: «τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Εκεί όμως ευρίσκοντο και μερικοί γραμματείς. Αυτοί ήξεραν το Νόμο με το νι και με το σίγμα. Και επειδή τους έκαιγε το μίσος και ο φθόνος κατά του Θεανθρώπου, ακούγοντας τα λόγια αυτά, επιάστηκαν από αυτά και είπαν: «Τα λόγια αυτά είναι βλάσφημα! Γιατί ποιος μπορεί να συγχωρή αμαρτίες εκτός από ένα και μόνον, τον Θεό;». ο καρδιογνώστης Κύριος, όταν είδε τι διελογίζοντο, είπε: «τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών; τι εστιν ευκοπώτερον; ποιο είναι για σας πιο εύκολο; ειπείν τω παραλυτικώ; Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι; ή ειπείν• έγειρε και άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει;». Με άλλα λόγια ο Χριστός τους είπε: Όταν ξέρη, πως δεν υποχρεωθή να αποδείξη τα λόγια του με έργα, ακόμη και ένας υποκριτής, ένας απατεώνας, εύκολα το ξεφουρνίζει το: «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Όμως εγώ δεν λέω κούφια λόγια. Για να το ιδήτε, «ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του Ανθρώπου» να συγχωρή τις αμαρτίες «επί της γης» - λέγει στον παραλυτικό: «Σοι λέγω, άρον τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου». Και αυτοστιγμεί ο παραλυτικός έγινε καλά. Και γερός πια, επήρε το κρεββάτι του και βγήκε από το σπίτι εκείνο μπροστά στα μάτια όλων.
Το θαύμα αυτό είναι γεμάτο από τη θεία σοφία και αγαθότητα. Στην αρχή ο Κύριος έδωσε στον πάσχοντα ένα πνευματικό δώρο, μη ορατό με τα μάτια τα αισθητά, αλλά πολύ ουσιαστικό: την άφεση των αμαρτιών του. Όταν ο Κύριος είπε, πως συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλυτικού, οι παρόντες λόγιοι ιουδαίοι έκαμαν άθελά τους διακήρυξη, ότι τέτοιο δώρο μπορεί να δώση ένας και μόνος, ο Θεός. Με την απάντηση που τους έδωσε ο Κύριος, δίνει μια νέα απόδειξη ότι είναι πράγματι ο Θεός. Γιατί στο τέλος, το πνευματικής φύσης δώρο Του και η πνευματικής φύσης απόδειξη ότι είναι Θεός, επισφραγίστηκαν με ένα υλικής φύσης δώρο Του και μια υλικής φύσης απόδειξη: με την σε μια στιγμή πλήρη θεραπεία τους ασθενούς.
Ο άγιος ευαγγελιστής Μάρκος στο τέλος του Ευαγγελίου του γράφει: Οι απόστολοι μετά την Ανάληψη του Κυρίου «εκήρυξαν πανταχού τον λόγον, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» δηλ. με τα θαύματα που εγίνοντο με τον λόγον των αποστόλων. Την ίδια αυτή σκέψη εξέφρασαν και όλοι οι απόστολοι στην προσευχή που έκαμαν μετά τις απειλές που άκουσαν στο Συνέδριο των Ιουδαίων, που τους απαγόρευε να κηρύττουν και να κάνουν θαύματα στο όνομα του Χριστού! Είπαν: «Κύριε, δώσε σε μας τους πιστούς δούλους Σου, να κηρύττωμε τον λόγο Σου με παρρησία και θάρρος. Ενίσχυσέ μας με το να απλώνης το χέρι Σου και να κάνης Συ μέσω ημών διάφορες θεραπείες και άλλα σημεία και θαύματα στο όνομα του αγίου Υιού σου Ιησού».
Τα σημεία εγίνοντο για να βοηθούν τους ανθρώπους να δεχθούν το λόγο του Θεού. Το κύριο ήταν ο λόγος.
Τα σημεία απλώς μαρτυρούσαν τη δύναμη και την αξία του λόγου. Εκεί που εγίνετο δεκτός, τα σημεία ήσαν περιττά. Αυτό εξηρτάτο, από το αν απέδιδαν οι ακροατές στο λόγο την αξία που του ανήκε. Τα σημεία είναι η συγκατάβαση του Θεού στην ανθρώπινη ασθένεια.
Αλλιώς ενεργεί ο λόγος και αλλιώς ενεργούν τα σημεία. Ο λόγος ενεργεί στον νου και στην καρδιά άμεσα. Τα σημεία ενεργούν στον νου και στην καρδιά μέσω των σωματικών αισθήσεων. Τα επακόλουθα του λόγου, που ενέργησε άμεσα, είναι πολύ πιο δυνατά και πιο σαφή από τα επακόλουθα, που δημιουργεί στον νου η ενέργεια των θαυμάτων. Και όταν ενεργούν και τα δυο μαζί, λόγος και θαύματα, τότε η ενέργεια των θαυμάτων περνάει σχεδόν απαρατήρητη λόγω της πλούσιας ενέργειας του λόγου. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στις διηγήσεις του Ευαγγελίου. Ο Νικόδημος είχε επηρεασθή από τα σημεία και ωνόμαζε τον Κύριο «διδάσκαλο και απεσταλμένο του Θεού». Αντίθετα στον απόστολο Πέτρο ενέργησε ο λόγος του Θεού. Και για αυτό διεκήρυξε, ότι ο Κύριος είναι «ο Χριστός, ο Υιός του Θεού». Του είπε: «Κύριε, ρήματα ζωής αιωνίου έχεις. Και ημείς επιστεύσαμεν και εγνώκαμεν, ότι συ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού». Ο άγιος Πέτρος είδε με τα ίδια του τα μάτια πολλά θαύματα του Κυρίου. Ο πολλαπλασιασμός των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων και ο χορτασμός του πλήθους μόλις είχαν γίνει. Και όμως ο Πέτρος στην ομολογία του αυτή δεν λέγει τίποτε για τα θαύματα. Μιλάει μόνο για την δύναμη και την ενέργεια του λόγου. Το ίδιο συνέβη και με τους Μαθητές, που (χωρίς να το ξέρουν!) πηγαίνοντας για τους Εμμαούς συζητούσαν με τον Κύριο, χωρίς να καταλάβουν ποιος ήταν• και Τον αναγνώρισαν, όταν είχαν πια φθάσει στο χωριό και είχαν σε κάποιο σπίτι καταλύσει• και πότε; «εν τη κλάσει του άρτου»! Μα μόλις Τον αναγνώρισαν, ο Κύριος «άφαντος εγένετο απ’ αυτών». Πόσο το θαύμα αυτό ήταν μεγαλειώδες και καταπληκτικό! Μα εκείνοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το καταπληκτικό αυτό θαύμα! «Ουχί η καρδία ημών (είπαν μεταξύ τους) καιομένη ην εν ημίν», την ώρα που ο Κύριος «ελάλει ημίν εν τη οδώ και διήνοιγεν ημίν τας Γραφάς»;
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;
Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του.
Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή αρετή· στ' αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή.
Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό.
Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.
ΑΓ. ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ
By St. Nikolai Velimirovich (Written in 1956)
You ask me, why is the Orthodox Church against cremation. First of all, because it considers it violent. The Serbs still shudder with the crime of Sinan Pasha, who burned the dead body of St. Sava in Vratsa.*
Do people burn dead horses, dogs, cats and monkeys? I have not heard of this. I have heard of and seen them buried. Why should the dead bodies of people who are the lords of all animals on earth endure violence? Would it not be in all respects much more reasonable to incinerate dead animals, especially in big cities, than people?
Second, because this pagan and barbaric habit disappeared from Europe thanks to Christian civilization two thousand years ago. Anyone who wants to reinstate it doesn't do anything else, neither civilized nor modern nor new, but something ancient which has long expired.
In England, which one can hardly call uncivilized, this form of Neopaganism is very much hated by the people. To tell you a case: during the years of World War II a famous Yugoslav lost his mind. When asked before he died, he said his only desire was to have his body burned.
In our day, our little Yugoslavian community was reduced in the incinerator of Golders Green. When the dead bodies entered the burning furnace we began to tremble with horror. Then they shouted to us on the opposite side of the furnace, "wait a quarter of an hour to see your compatriot in the form of ashes". We waited over an hour and were mystified why the fire struggled with the dead body, and we asked the stoker about this. He apologized saying the furnace was cold, "it is not heated every day, since rarely do volunteers get handed over to the fire". Listening to this we were dissolved, unable to wait at the edge for our compatriot. And we know that in London over a thousand human beings die every day.
I am in America, I saw the graves of the great Presidents Wilson, Roosevelt, Lincoln and many other important persons. None of them are cremated. Now this surprised me, that among the descendants of Saint Sava there could be found those who are like-minded with Sinan Pasha!
But why create an issue that has already been solved? If we want to be loaded with unnecessary worries, then someday we could be troubled by the question on whether to kill our decrepit men and women as do some primitive tribes? And we will create clubs to propagate this "idea"!
Finally, what sense is there in fighting the cemeteries, particularly in this country where the cemetery serves as a national pride, as a source of inspiration, and if you will as the book of the state?
Peace to you and health from God.
St. Nikolai Velimirovich
