Homily on Marriage pt 4- Harmony, Trust and Mistrust in marriage - Constantine Zalalas

Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙΝ

Ύμνοι εις την Θεοτόκον - Greek Orthodox Hymns to the Mother of God

Archon Protopsaltes Lycourgos Angelopoulos of the Greek Byzantine Choir. 01 - O Marvelous wonder, Sticheron, Mode 1, Vespers 02 - At the Divine Command, Doxastikon in 8 modes, Vespers 03 - Great Supplicatory Kanon (Mode Plagal IV), Byzantine hymn 04 - I will take the cup of salvation, Communion (Mode IV), Byzantine hymn 05 - Stichera (3) for Vespers of the Annunciation, March 25 06 - Gabriel was sent, Doxastikon for vespers of the Annunication (Mode Plagal II) 07 - Ode 1 From the Kanon for the Nativity of the Mother of God (8th September) 08 - Theotokin to Psalm 44 (45), polyeleos for Marian feasts (Mode IV mesos)

No matter how hard we try...

A basic condition for the spiritual life is that we should understand that, on our own, we can do absolutely nothing. No matter how hard we try, the spiritual life is something that someone else gives to us. And the “someone else” is the Spirit of God, the Comforter, the “treasury of good things and the giver of life”, the treasury from which all the riches of spirituality come forth, the source from which the spiritual life emerges and overflows. Of course, sometimes we get confused, and think that to be spiritual means to be a “good person”: not to steal, not to kill, not to go to bad places or with bad friends, to go to Church on Sunday, to read spiritual books, and so on. But no, this is not the spiritual life. A spiritual person, a true Christian, is someone whose entire life is sworn to God. Initially by means of his baptism, and later, in his heart, such a person swears an oath to God, to live for God, and to remain with God forever. A spiritual person is an athlete who has burst into life, who stands out from the crowds of human beings, and runs with all the speed of his soul to heaven.A spiritual person is one who with shining eyes and chest thrust forward, has set his course and races to heaven. He is not a “good man”. A spiritual person knows that, in order to succeed, he needs strong wings: the wings of the Holy Spirit. A spiritual person must therefore do everything possible to attract, to win over, the Spirit of God, because only the Holy Spirit, God himself, has the gifts of the spiritual life. According to St Gregory of Nyssa, the “distribution of the royal gifts” of the Holy Spirit takes place in the Church through the Sacraments.
Archimandrite Aimilianos

Περί προσευχής

Η προσευχή είναι καταπέλτης κατά των δαιμόνων, κατά των παθών, κατά της αμαρτίας και γενικά, βέβαια, κατά παντός που εναντιώνεται στο δρόμο της σωτηρίας.

Κάποτε ήταν ένας μοναχός και είχε πέσει σε αμέλεια πολλή. Τόσο ώστε και τον κανόνα του άφησε και στράφηκε προς το κόσμο. Πήγε στην πατρίδα του την Κεφαλονιά. Πήγε λοιπόν να προσκύνηση τον Άγιον Γεράσιμο. Πηγαίνοντας λοιπόν να προσκυνήσει τον Άγιο, τον συναντά μια δαιμονισμένη στο δρόμο και του λέει.
-Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες, ταλαίπωρε τι κρατάς στο χέρι σου; Να ήξερες πόσο με καίει εμένα αυτό το κομποσκοίνι σου, και συ το κρατάς, έτσι από συνήθεια, για το τύπο!
Εμβρόντητος έμεινε ο μοναχός.

Από Θεού ήταν να μιλήσει το δαιμόνιο. Συνήλθε. Τον φώτισε ο Θεός και λέγει στον εαυτό του. Για δες τι κάνω ο ανόητος! Κρατώ στο χέρι μου το δυνατότερο όπλο και δεν μπορώ να χτυπήσω ένα διάβολο. Και όχι μόνο να τον κτυπήσω δεν μπορώ αλλά με σύρει και αιχμάλωτο όπου θέλει. Ήμαρτον Θεέ μου.
Και την ίδια αυτή στιγμή αναχωρεί για το μοναστήρι.

Μετανοιωμένος έβαλε πάλι αρχή καλή. Τόσο πρόκοψε στην ευχή ώστε έγινε υπόδειγμα ωφέλειας και για τους άλλους. Τον πρόλαβε και η ταπεινότητα μου αυτόν τον Γέροντα. Δεν άκουγες από το στόμα του άλλο, παρά το Κύριε Ιησού ελέησον με! Ακατάπαυστα. Του έλεγες κάτι, σου έλεγε δυο λέξεις και η γλώσσα του γύρισε ευθύς στην ευχή. Τόσο την είχε συνηθίσει. Τόσο τον είχε αλλοιώσει.

Γνωρίζω χιλιάδες ψυχές στο κόσμο, οι οποίοι βιάζουν τον εαυτό τους στην ευχή. Έχουν θαυμαστά αποτελέσματα. Η ευχή τους τονώνει τον αγώνα τον πνευματικό, τους φωτίζει μέσα τους και κάνουν βαθιά εξομολόγηση. Και τους πειρασμούς που ξεσηκώνει η ευχή, τρέχουν με λαχτάρα στα Άγια Μυστήρια. Και δεν μπορούν να κάνουν χωρίς την ευχή.

Έλεγε για την αγαθή συνείδηση και υπακοή:

Στην περιοχή της Άγιας Άννας στο Άθωνα ήταν ένα καλογέρι το οποίο κουβαλούσε τσουβάλια στάρι από τον αρσανά επάνω. Πολύς κόπος και πολλοί ίδρωτες.
Μια στιγμή άρχισε να λέγει με το λογισμό του. «Άραγε έχουμε μισθό για το τόσο κόπο και τους τόσους ιδρώτες που χύνουμε κάνοντας υπακουή στους Γεροντάδες μας;»
Ενώ, συλλογιζόταν αυτά, κάθισε λίγο να ξεκουραστεί. Τότε του ήρθε λίγος ύπνος. Μεταξύ ύπνου και εγρηγόρσεως, βλέπει την Παναγιά μπροστά του.
«Μη στεναχωριέσαι, τέκνο του λέει. Οι ιδρώτες αυτοί που χύνεις για την υπάκουη, κουβαλώντας τα τρόφιμα, ως μαρτυρικό αίμα ενώπιον του Υιού μου λογίζεται».
Ήρθε στον εαυτό του ύστερα και του έφυγαν οι λογισμοί, του έφυγε η στεναχώρια. Κι οι πατέρες το έγραψαν στο πεζουλάκι και όποιος περνά από κει το διαβάζει.
Κοντά στο καθολικό της άγιας Άννας, υπάρχει ένα σπιτάκι, που λέγεται του «Πατριάρχου».
Εκεί ασκήτευε ένας Πατριάρχης ονόματι Κύριλλος.
Εγκατέλειψε τον πατριαρχικό θρόνο και ήλθε και έγινε καλόγερος.
Οι πατέρες κουβαλούσαν τα πράγματα στη πλάτη. Λέγουν στον Πατριάρχη. «Εσύ γέροντας είσαι, παναγιότατε και αμάθητος, να σου πάρουμε ένα γαϊδουράκι, να φορτώνεις τα τρόφιμα σου». Του πήραν ένα γαϊδουράκι και κατέβαινε με αυτό.
Μια μέρα, ενώ ανέβαινε ο Πατριάρχης με το ζώο και οι άλλοι πατέρες με τα τρόφιμα στην πλάτη τους, κάθισαν λίγο να ξεκουραστούν. Ξαφνικά ο Πατριάρχης, μεταξύ ύπνου και εγρηγόρσεως βλέπει την Παναγιά μαζί με τους αγγέλους. Και η μεν Παναγιά είχε ένα δοχείο και πότιζε τους πατέρες, που κουβαλούσαν τα πράγματα, στην πλάτη τους, οι δε Άγγελοι είχαν μαντήλια, και σκούπιζαν τον ιδρώτα τους.
Βλέποντας έκπληκτος ότι σκούπιζαν και τον ιδρώτα από το γαϊδουράκι, παρακαλούσε λέγοντας.
«Σκουπίστε και εμένα σας παρακαλώ». Τότε του λέει η Παναγία.
«Πάτερ, εσύ δεν έχεις ίδρωτα, το γαϊδουράκι θα σκουπίσουμε που έχει».
Τότε ξύπνησε και ήλθε στον εαυτό του. Λέγει προς τους πατέρες. «Πάρτε το γαϊδουράκι, γιατί ζημιώνουμε σε πολλά πράγματα. Η Παναγία και οι Άγγελοι σκούπισαν το γαϊδουράκι και όχι εμένα». Έκτοτε τα κουβαλούσε και αυτός στην πλάτη του.
Πόσα και πόσα τέτοια δεν έχουν γίνει στην ζωή των πατέρων! Που να είμαστε να τα βλέπαμε! Τώρα, σπανίως συναντώνται, χάθηκαν όλα.

Για την Θεία Κοινωνία είπε.
Μετά φόβου και ευλάβειας να στέκεσαι στην εκκλησία, γιατί αοράτως ο Χριστός μας με τους αγγέλους παρευρίσκεται.
Τους προσέρχοντες ευλαβείς τους γεμίζει χάρη και ευλογία. Τους απρόσεκτους κατακρίνει ως αναξίους.
Προσπάθησε να κοινωνείς συχνά όσο το δυνατό, γιατί η Θεια Κοινωνία είναι άριστο βοήθημα για τον αγωνιστή κατά της αμαρτίας.

Τόνισε το εξής: 

Οι ηθικές δυνάμεις που έχουμε μέσα μας, όταν καθοδηγούνται από την Προσευχή, γίνονται ισχυρότερες από όλους τους πειρασμούς και τους νικούν.
Η συχνότης στην προσευχή δημιουργεί μια συνήθεια για προσευχή, που δεν αργεί να γίνει δεύτερη φύση και φέρει συχνά το νου και την καρδιά σε ανώτερη ψυχική κατάσταση.
Για την προσευχή είπε πάλι:

Εάν επιθυμείς πραγματικά να αποδιώξεις κάθε αντιχριστιανική σκέψη και να εξαγνίσεις τον νουν σου, αυτό θα το πετύχεις μόνο με την προσευχή, γιατί τίποτα δεν μπορεί τόσο καλά να ρυθμίσει τις σκέψεις σου, όσο η προσευχή.
Το όνομα του Ιησού Χριστού που επικαλούμεθα στην προσευχή, περιέχει μέσα του αυτοϋπάρχουσαν και αυτενεργούσα ανορθωτική δύναμη.
Μην ανησυχείς λοιπόν από την ατέλεια και ξηρασία της προσευχής σου, αλλά περίμενε με επιμονή τον καρπό της συχνής επικλήσεως του Θειου Ονόματος.
Βλέπουμε ότι και λαϊκοί στην προσευχή αγίαζαν.
Ο πατέρας του άγιου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Παλαμά μέσα στα βασίλεια ήταν, μέσα στο υπουργικό συμβούλιο του Ανδρόνικου, του Βυζαντινού Αυτοκράτορα. Παρ` όλο που είχε τόσες υποθέσεις και μέριμνες και σκοτούρες, δεν έμεινε αμέτοχος της προσευχής και της ωφέλειας και της προόδου από αυτήν.
Έτσι φανερώνεται ότι όπου ο άνθρωπος βρεθεί, όπου και αν σταθεί, οποια ζωή και αν κάνει, όταν αδολεσχήσει στην προσευχή αυτή την θαυματουργή πετυχαίνει την χάρη του Θεού.

 

 

Διηγήσεις του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

Η χαριτωμένη υπακοή ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Η υπακοή χαρίζει αμεριμνία, διότι η μέριμνα είναι μια πνευματική φυματίωση, που σιγα–σιγά, σαν μικρόβιο φυματιώσεως συνεχώς δηλητηριάζει τη ζωή του ανθρώπου, της ψυχής και του σώματος και σταδιακά φέρνει το θάνατο. Έτσι και η μέριμνα του βίου σαν ένα άλλο μικρόβιο φθείρει τον άνθρωπο, την ψυχή του και τον πεθαίνει ψυχικά.
Η υπακοή αναφέρεται στο Χριστό και όχι στον άνθρωπο που υπακούει κανείς. Και όταν ο υποτακτικός υπακούει χωρίς παράσιτα, αλλά για την αγάπη του Χριστού και μόνο, τότε η υπακοή του είναι σωστή μπροστά στα μάτια του Χριστού. Να υπακούμε για την αγάπη του Χριστού και μόνο και έτσι ο δρόμος μας γίνεται σταθερός και ίσιος για το Χριστό.
Ποιος άνθρωπος πάνω στη γη δεν έκανε σφάλματα και δεν τραυματίσθηκε στην πάλη με τους δαίμονες, τα πάθη και τον κόσμο; Δε μιλάμε γι’ αυτά τα τραύματα, αλλά μιλούμε ότι πρέπει να βλέπουμε συνεχώς τον προορισμό μας. Με τις δύο αρετές, της υπακοής για την αγάπη του Χριστού και της προσευχής να πετύχουμε την αγάπη του Χριστού. Κι όταν η αγάπη του Θεού έρθει μέσα στην ψυχή μας, τότε ο δρόμος μας πλέον δέχεται φως. Τότε η αγάπη του Χριστού εξουδετερώνει κάθε δυσκολία και νιώθουμε τη ζωή πάρα πολύ ευτυχισμένη.
Η υπακοή ταπεινώνει τον άνθρωπο και η ταπείνωση εξουδετερώνει κάθε πειρασμική ενέργεια. Όπου ταπείνωση, εκεί ο διάβολος χάνεται. Όπου υπερηφάνεια κι εγωισμός, εκεί η παρουσία των δαιμόνων, οι πειρασμοί και τα πάθη. Γι’ αυτό η υπακοή είναι πολύ χαριτωμένη αρετή, επειδή οπλίζει με τόση ταπείνωση τον άνθρωπο όταν υπακούει εν γνώσει, για την αγάπη του Χριστού.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης - Νουθεσίες περί υπακοής

Sin Originates in the Mind (Part 2)

There is a secret war that takes place in the soul with thoughts from
the evil spirits. The soul is invisible, and thus the sly powers attack it with
an invisible warfare that is akin to the soul's entity. In this confrontation that
takes place between the soul and the enemies, one can observe weapons,
battle formations, cunning strategies, fearsome combat, relentless clashes,
both victories and defeats from both sides.
First we are assaulted by an evil thought. Second a dialogue takes
place. Third there is consent. Fourth we are taken captive. Finally, a
passion develops permanently on account of habit and repetition. This is
what constitutes our downfall in this war.
According to the holy Fathers, an assault is a simple thought or
image of a certain object that arises in the heart and which comes to mind.
Dialogue occurs when someone converses with the thought or image that
appeared. Consent takes place when the soul accepts and indulges in the
sinful thought. The first is not a sin. The second is not always blameless.
The third depends on the spiritual state of the person who is struggling
against sin. Ultimately, the battle will become a cause for either crowns or
punishment.
Each passion unquestionably requires a corresponding amount of
repentance or it will lead to eternal punishment. Therefore, the person who
resists and confronts the first stage (i.e. the assault), in one fell swoop
severs all the ensuing evils. This is the battle waged by the evil demons
against humans, and this is what our victory or defeat hinges upon. And
crowns will be awarded according to the victories, whereas punishment will
be served to them who sinned and did not repent. Therefore, let us
struggle mentally against the demons, so we do not carry out their evil
suggestions and sin with physical actions.



—by Righteous Philotheos of Mt. Sinai—