Η Ελλάδα έχασε τον δρόμο της, αλλά μας αγαπά ο Θεός καί περιμένει την μετάνοιά μας

 

του Γέροντος Παϊσίου

Ο Γέροντας Παΐσιος, αγαπούσε την Πατρίδα καί έλεγε: «Καί η Πατρίδα είναι μια μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, την δόξα καί την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, την πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Σέ κάποιον Έλληνα θερμό πατριώτη που ζούσε στην Αμερική καί προσπαθούσε να προβάλλει την Ελλάδα, συνέστησε ν’ αγωνισθεί για να αγιάσει καί υστέρα να προβάλλει σωστά καί πνευματικά και την Ελλάδα…

Στά θέματα της Πατρίδος δεν ήθελε οι Χριστιανοί να είναι αδιάφοροι. Πολύ λυπόταν που έβλεπε πνευματικούς ανθρώπους να επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρονται για την Πατρίδα. Έλεγε: «Σέ μια εποχή που ο σατανάς οργιάζει καί οι άνθρωποί του οργανώνονται, οι Έλληνες βρίσκονται σε νάρκη. Τον εαυτό του μόνο κοιτάζει να βολέψει ο καθένας καί τίποτε περισσότερο. Καί ότι να τους κάνεις, όσο κι αν τους κουνήσεις, με τίποτε δεν ξυπνούν». Ο καημός του καί η απορία του ήταν πώς οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούμαστε. Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την σημερινή κατάσταση καί ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο. Έδινε ελπίδα καί αισιοδοξία. Έλεγε: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα, θα βγει μεγάλο καλό…»

Πονούσε για την πνευματική κατάπτωση των πολιτών. Έλεγε: «Η Ελλάδα έχασε τον δρόμο της. Η αμαρτία καί η ασωτία βασιλεύουν στους ανθρώπους, αλλά μας αγαπά ο Θεός καί περιμένει την μετάνοιά μας». Μιλούσε αυστηρά γι’ αυτούς που ψήφιζαν αντιχριστιανικούς νόμους. Λυπήθηκε για την αλλαγή της γλώσσας και είπε: «Η επόμενη γενεά θα φέρει Γερμανούς να μας μάθουν την γλώσσα μας, καί τα παιδιά μας θα μας φτύνουν»…

Ο Γέροντας ήταν άνθρωπος της ειρήνης καί της ενότητος. Δεν άνηκε σε κανένα κόμμα. Ήταν υπεράνω κομμάτων. Απέρριπτε άθεα πολιτικά κόμματα καί πολιτικούς για την αθεΐα τους καί την πολεμική τους προς την Εκκλησία. Έλεγε: «Τί να το κάνω το δεξί ή το αριστερό χέρι, αν δεν κάνει σταυρό;», απορρίπτοντας έτσι τους άθεους πολιτικούς ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση… Ιδιαίτερα μιλούσε εναντίον της μασονίας. Στο Σινά τον επισκέφθηκε κάποιος από την Ελληνική Παροικία του Καΐρου συνοδευόμενος από Σιναΐτη ιερομόναχο. Ενώ συνομιλούσαν φιλικά, ο συνομιλητής ανέφερε ότι είναι μασόνος. Τότε απότομα ο ήρεμος Γέροντας εξανέστη και του είπε με αγανάκτηση: «Α, να χαθείς» καί αμέσως τον εγκατέλειψε και έφυγε. Ήθελε να δείξει με την συμπεριφορά του τον αποτροπιασμό του προς την μασονική ιδιότητα. Άλλος μασόνος τον επεσκέπτετο καί παρουσιαζόταν σαν γνωστός καί φίλος του. Όταν ο Γέροντας πληροφορήθηκε -καί αφού διασταύρωσε την πληροφορία ότι είναι μασόνος-, τον έλεγξε καί διέκοψε κάθε σχέση μαζί του…

Γενικώς συμβούλευε όλους να έχουν σεβασμό καί αγάπη προς την Πατρίδα, να ενεργούν για το κοινό καλό ευσυνείδητα καί να μην παρασύρονται από το γενικό πνεύμα της αδιαφορίας, της ισοπεδώσεως των πάντων, του βολέματος καί της καταχρήσεως.

Κυρίως όμως ο Γέροντας βοήθησε την Πατρίδα αφανώς με την προσευχή του. Αυτό φαίνεται από το τυπικό που αναφέρθηκε, αλλά καί από το ποίημα πού έστειλε στην μητέρα του. Στό τέλος γράφει ότι γίνεται καλόγηρος για να προσεύχεται «καί για όλη την Πολιτεία». Έδινε πρώτος το παράδειγμα καί παρακινούσε, λέγοντας: «Να κάνουμε προσευχή ο Θεός να φωτίζει τους υπευθύνους που έχουν θέσεις μεγάλες στην Πολιτεία, γιατί αυτοί μπορούν να κάνουν μεγάλο καλό»…

Κάποτε διηγήθηκε: «…Καθόμουν στο ξυλοκρέβατο στο Αρχονταρίκι καί έλεγα την ευχή. Ξαφνικά παρουσιάστηκε ο διάβολος με την μορφή του... (ανωτάτου πολιτικού προσώπου της εποχής εκείνης του οποίου απεδοκίμαζε ενέργειες καταστρεπτικές) και με απειλούσε. Αλλά δεν μπορούσε να πλησιάσει. Ήταν σαν δεμένος, κάτι τον κρατούσε και σφιγγόταν».

Το ίδιο βράδυ ο Γέροντας παρουσιάσθηκε σ’ έναν έγγαμο ιερέα στον ύπνο του. Του είπε αυστηρά: «Παπα... τι κοιμάσαι; Σήκω να κάνεις προσευχή, γιατί η Πατρίδα κινδυνεύει».

Την σωτηρία του Έθνους την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

Για τους πολιτικούς που έκαναν κακό στο Έθνος έλεγε: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνει μετάνοια και να τους παίρνει, για να μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήσει Μακκαβαίους».

Πίστευε ότι ένας μοναχός μπορεί να βοηθήσει ολόκληρο το Έθνος. «Άλλον ο Θεός τον κάνει μοναχό για να βοηθήσει μια οικογένεια καί άλλον για να βοηθήσει ολόκληρο Έθνος. Το Άγιον Όρος πολλά μπορεί να προσφέρει. Μπορεί να δημιουργήσει πάλι το Βυζάντιο από το οποίο προήλθε».

Από το βιβλίο: «Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Μωϋσή

Guard against angry thoughts

When you are insulted by someone or humiliated, guard against angry thoughts, lest they arouse a feeling of irritation, and so cut you off from love and place you in the realm of hatred. You should know that you have been greatly benefited when you have suffered deeply because of some insult or indignity; for by means of the indignity self-esteem has been driven out of you.


- St. Maximus the Confessor

The Mother of God gave many gifts to many saints(Part 4)

On the fifth Sunday of Great Lent, our Church commemorates St. Mary of Egypt.
The Mother of God helped this former harlot to arrive at repentance and to flee from sin
in the following manner:“When the day of the Elevation of the Cross arrived[recounts St. Mary of Egypt],
I decided to join the people who were going to church for the vigil, my sole intention being to look at the young men who would be there. When I arrived at the church, I tried to enter through the door but was pushed aside by others and was unable to enter. Everyone was proceeding into the church; however,
it was impossible for me to enter.

Even though I made three-four repeated attempts, I could not get through the door, and so I remained
outside in the courtyard. I then walked over to one of the corners of the church. As I stood there pondering, I understood that I had been prevented from entering on account of my innumerable sins. I then began to weep bitterly for my transgressions, and as I did so, I noticed high up on the wall an icon of the Virgin Mary.
As I gazed at her icon, I sighed deeply and said, ‘
O Virgin Theotokos who gave birth to our Lord Jesus Christ:I know that I am not worthy of looking at your holy icon on account of my many sins.
Nevertheless, God became a man in order to call sinners to repentance. Hence,come to my aid and help me enter the church so I can also see the Venerable Cross upon which your Son was crucified for my sins, and upon which He spilt HisImmaculate Blood to save us sinners. If I am counted worthy of beholding the
Precious Cross, I beg you, intercede on my behalf and assure your Son that I will no longer defile my body; rather, when I exit the church, I will go wherever you guide me.’


“Having said this, I felt relief. Then I joined a group of people and entered the church with them freely without any hindrance as the first time. When I approached and witnessed the Most-Holy Cross, I was overcome with fear and awe. I fell to the ground and venerated it with tears, and then I got up and rushed back to the spot where the icon of the Virgin Mary was located, and I addressed her, ‘O Most-Holy Virgin, you did not disdain me, your sinful and unworthy servant. On the contrary, you helped me see that which I longed for and desired. Hence, my Lady Theotokos, show me how to be saved. Lead me to salvation. You who became my sponsor, become my guide and teach me how to be pleasing to your Son.’ As I was saying these things, I heard a voice responding,‘If you cross over the Jordan river, you will find tremendous rest and
benefit.’ As soon as I heard this, I exclaimed loudly, ‘My dear Theotokos! My dear Theotokos, do not abandon me.’ Having said this, I left for the Jordan river.”



After she dwelt in the desert, the Mother of God aided her in her struggle toward holiness. This is how she related her experiences to St. Zosimas:“I lived in this desert for seventeen years, during which time I had innumerable temptations from the demons. Every time I sat down to eat, I would recall the meat and
fish of Egypt, I remembered the wine I use to drink, and my heart would be set ablaze because here I barely had enough water to drink. I would also remember the songs I knew, and I would start to sing; however, I would straightaway bring to mind my sins and the Immaculate Virgin who had become my surety and thus I, the wretch, would feel compunction and weep. Without hesitation, I would then call upon the Theotokos and
almost immediately a brilliant light would appear before me that dispersed all these evil thoughts. How can I describe the flame of fornication that consumed my heart?


Whenever such vulgar thoughts arose, I would fall to the ground weeping, and I would
not get up until that light dispersed the evil images.And so, I was plagued and assaulted by such temptations, Abba Zosima, for seventeen years. From then on, and up until today, with the help of my Panagia I am no longer disturbed by any passions.”



Through her holy prayers, may Christ our God grant us sincere repentance.
Amen.

Ο σοφός πνευματικός ( Αγίου Κοσμά του Αιτωλού )

Ένας άρχοντας πλούσιος εθησαύριζε κατά πολλά• ποτέ δεν ήθελε μήτε να εξομολογηθεί μήτε ελεημοσύνη να κάμει. Είχε ένα γιό έως δέκα χρονών. Ήλθε καιρός και αρρώστησε ο άρχοντας εκείνος. Του έλεγαν οι δικοί του να εξομολογηθεί, να κάμει γιά την ψυχή του τίποτε• αυτός τους έλεγε: Ας είναι καλά το παιδί μου• εκείνο έχει να κάμει για την ψυχή μου. Όλος με τον διάβολο ήταν, και η γνώμη του δεν άλλαζε...

Στον τόπον εκείνον ήταν ένας πνευματικός ενάρετος. Πηγαίνει και ξυρίζει τα γένια του, ενδύεται φορέματα κοσμικά καί πηγαίνει στο σπίτι του πλουσίου. Κτυπά στην πόρτα βγαίνουν και τον ερωτούν τί γυρεύει. Απεκρίθη πως είναι ξένος άνθρωπος καί έτυχα εδώ, λέγει, στην χώρα σας• έμαθα πως είναι ο άρχοντας της χώρας άρρωστος και ήλθα να τον δώ καί εγώ, επειδή είμαι ιατρός. Ευθύς τον δέχθηκαν. Ήσαν όλοι οι συγγενείς του γύρω του και τον παράστεκαν. Τους λέγει: Πώς είναι ο άρρωστος; Απεκρίθη ο άρρωστος καί του λέγει: Αχαμνά είμαι, αφέντη. Λέγει ο ιατρός: Τί σου λέγουν οι ιατροί της χώρας σας; Λέγει ο άρρωστος: Με λέγουν πως είμαι αχαμνά δια τον θάνατον. Τον πιάνει από το χέρι και του λέγει ο πνευματικός ιατρός: Και εγώ το λέγω ότι πεθαίνεις. Μα αν βρισκόταν ένα ιατρικό οπού γνωρίζω, δεν θα απέθνησκες. Του λέγει: Τί ιατρικό είναι εκείνο οπού χρειάζεται να βρούμε; Καμώνεται πώς δεν ηξεύρει και ερωτά: Έχει κανένα παιδί; Του είπαν πώς μόνον ένα έχει. Του λέγει ο πνευματικός: Να μη λυπάσαι το ιατρικό σου ευρέθη. Εγώ σου υπόσχομαι πώς δέν αποθνήσκεις. Γυρεύει να του δώσουν ένα φλετζάνι νερό και αλεύρι. Τα ανακατώνει καί καμώνεται πως καί κάτι άλλο ιατρικό βάνει μέσα και λέγει: Τώρα το ιατρικό είναι έτοιμο, μόνον χρειάζεται να έλθει το παιδί σου εδώ, να του σπάσω το δάκτυλό του το μικρό με το βελόνι, να στάξει τρεις σταλαγματιές αίμα, να σου το δώσω να το πιεις καί ευθύς να γίνεις καλά. Το παιδί έπαιζε με τα άλλα παιδία. Στέλλουν ευθύς καί του λέγουν: Έλα, παιδί μου, οπού ήλθε ένας ιατρός να κάμει τον πατέρα σου καλά. Το παιδί ήθελε να παίξει, όμως το έφεραν. Καθώς το βλέπει ο ιατρός του λέγει: Έλα, παιδί μου, να σου σπάσω το μικρόν δάκτυλο μ’ ένα βελόνι, να στάξει τρεις σταλαγματιές αίμα εδώ μέσα οπού έχω κάτι ιατρικό, να δώσω να το πιει ο πατέρας σου, να γίνει ευθύς καλά. Λέγει το παιδί: Ετρελλάθηκα ή επαλάβωσα να χαλάσω εγώ το δάκτυλό μου; Λέγει ο ιατρός: Σε εσένα, παιδί μου, κρέμεται ή να ζήσει ή ν’ αποθάνει. Δεν βλέπεις πόσα εσύναξε να σου αφήσει; Λέγει το παιδί: Ζήσει δεν ζήσει, εγώ δεν χαλώ το χέρι μου. Και έφυγε.
Λέγει ο ιατρός του άρχοντος: Εγώ είμαι ο πνευματικός της χώρας καί το έκαμα τούτο, για να σου δείξω πως από το παιδί σου μη ελπίζεις τίποτε για την ψυχή σου να σου κάμει. Τότε σηκώνεται ο άρρωστος. Εγώ, λέγει, εκόλασα την ψυχή μου για το παιδί μου, να του αφήσω πολλά, και εκείνο δεν το εβάσταξε η καρδιά του να δώσει τρεις σταλαγματιές αίμα για την ζωή μου; Καλά λέγεις, πνευματικέ μου. Ευθύς γυρεύει τα τεφτέρια του, τις ομολογίες του και τα ξεσχίζει. Εμοίρασε όλα του τα πράγματα, δεν άφησε τίποτε, και το παιδί του το κατέστησε πάμπτωχο, και εκέρδισε τον παράδεισο να χαίρεται πάντοτε. Τώρα όσοι έχετε παιδιά, μη ελπίζετε καί λέγετε, πως είναι καλό το παιδί μου και εκείνο έχει να φροντίσει για την ψυχή μου. 'Ό,τι κάμνει ο άνθρωπος μόνος του, εκείνο ευρίσκει εις την άλλη ζωή.

Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ