Sunday, March 17, 2013

Απόλυτη ένωση

 8119_1181937592221_1341643990_30604594_1687106_n.jpg

 
Ο Χριστός είναι η κεφαλή, εμείς το σώμα.
Είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιο κενό διάστημα ανάμεσα στην κεφαλή και στο σώμα;
Αυτός είναι το θεμέλιο , εμείς η οικοδομή.
Αυτός η άμπελος , εμείς τα κλήματα.
Αυτός είναι ο νυμφίος , εμείς η νύμφη.
Αυτός ο ποιμένας , εμείς τα (λογικά) πρόβατα.
Αυτός είναι η οδός , εμείς οι πορευόμενοι στην οδό.
Είμαστε εμείς ναός. Εκείνος ο ένοικος.
Αυτός είναι ο πρωτότοκος , εμείς οι αδελφοί Του.
Αυτός ο κληρονόμος , εμείς οι συγκληρονόμοι.
Αυτός η ζωή , εμείς οι ζωοποιούμενοι.
Αυτός το φως , εμείς οι φωτιζόμενοι.
Αυτός η ανάστασις , εμείς οι συνεχώς αναστημένοι.

Όλα αυτά φανερώνουν ένωση ,την απόλυτη ένωση!
Δεν επιτρέπουν κανένα κενό, ούτε το παραμικρό, ανάμεσα σ' εμάς και σ' Εκείνον.


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


«Ἀλλιῶς πιστεύει ὁ πιστός, ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος»


«ΑΛΛΙΩΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ, ΑΛΛΙΩΣ Ο ΑΠΙΣΤΟΣ»
Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ»
τοῦ παμμακαρίστου πυρσοῦ τῆς οἰκουμένης Ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ τοῦ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
τοῦ κήρυκος τῆς μετανοίας καί ἐλεημοσύνης
ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Ὀνομάζεται μυστήριον, διότι δέν πιστεύομεν ὅσα βλέπομεν, ἀλλά, ἄλλα βλέπομεν καί ἄλλα πιστεύομεν. Δηλαδή τέτοια εἶναι ἡ φύσις τῶν μυστηρίων μας. Ἀλλιῶς λοιπόν διάκειμαι πρός αὐτά ἐγώ καί ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος.
  • Ἀκούω ἐγώ ὅτι ἐσταυρώθη ὁ Χριστός καί ἀμέσως θαυμάζω τήν φιλανθρωπίαν Του. Τό ἀκούει καί ὁ ἄπιστος καί τό νομίζει ἀσθένειαν.
  • Ἀκούω ὅτι ἔγινε δοῦλος καί θαυμάζω τήν φροντίδα Του - τό ἀκούει ἐκεῖνος καί τό θεωρεῖ ἀτιμία.
  • Ἀκούω ὅτι ἀπέθανε καί ἐκπλήττομαι διά τήν δύναμίν Του, διότι, ἄν καί ἀπέθανε, δέν κατεκρατήθη, ἄλλα καί κατήργησε τόν θάνατον. Ἀκούει ὁ ἄπιστος καί ὑποπτεύεται ἀδυναμίαν.
  • Ὁ ἄπιστος, ὅταν ἄκουῃ Ἀνάστασιν, ἰσχυρίζεται ὅτι τό πράγμα εἶναι μῦθος, ἐγώ ὅμως παρεδέχθην τάς ἀποδείξεις ἐκ τῆς πραγματικότητος καί προσκυνῶ τήν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ.
  • Ἐκεῖνος, ὅταν ἀκούῃ λουτρόν, νομίζει ἁπλῶς ὕδωρ, ἐγώ ὅμως βλέπω ὄχι ἁπλῶς αὐτό πού φαίνεται, ἀλλά τόν καθαρισμόν τῆς ψυχῆς διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
  • Ὁ ἄπιστος νομίζει ὅτι τό σῶμα μου μόνον ἔχει λουσθῆ, ἐγώ ὅμως πιστεύω ὅτι καί ἡ ψυχή γίνεται καθαρά καί ἁγία, καί σκέπτομαι τόν τάφον, τήν Ἀνάστασιν, τόν ἁγιασμόν, τήν δικαιοσύνην, τήν ἀπολύτρωσιν, τήν υἱοθεσίαν, τήν κληρονομίαν, τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, τήν χορήγησιν τοῦ Πνεύματος. Διότι δέν κρίνω τά φαινόμενα κατ' ὄψιν, ἀλλά μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας.
  • Ἀκούω τήν ἔκφρασιν «Σῶμα Χριστοῦ». Ἀλλιῶς ἐγώ τήν καταλαβαίνω καί ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος. Λέγει ὁ μακάριος Παῦλος, «ἰδού, σᾶς λέγω ἕν μυστήριον ὅλοι δέν θά ἀποθάνωμεν μέν, ἀλλά ὅλοι θά μεταβληθῶμεν» (Α' Κορ. 15, 51)

Ὁ πνευματικός ἀγώνας γιά τήν σωτηρία μας



Άγιος Άνθιμος ο εν Χίω

Αφού ο Χριστός κατέβη από τους ουρανούς και εσαρκώθη εκ της αειπαρθένου Μαρίας και έγινεν άνθρωπος, αφού έπαθε τόσα και τόσα και εσταυρώθη και απέθανεν διά να σώση το γένος των ανθρώπων, και ανέστη τη τρίτη ημέρα, και κατόπιν ανελήφθη εις τους ουρανούς, έπειτα απέστειλε το Πνεύμα το Άγιον εις τους αποστόλους. Λοιπόν οι φωτισθέντες διά του Αγίου Πνεύματος έλεγον:
«Είδομεν το φως τo αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον». Αλλά ημείς, τώρα, ξεύρω κι εγώ πώς θα δούμεν το φως το αληθινόν, να λάβωμεν πνεύμα επουράνιον; Λέγουν οι θείοι πατέρες ότι πρέπει να χύσης αίμα, διά να λάβης πνεύμα και εμείς λοιπόν που θέλομεν να λάβωμεν πνεύμα, πρέπει να χύσωμεν το αίμα μας• και τότε θα λάβωμεν πνεύμα σοφίας, πνεύμα συνέσεως, πνεύμα φόβου Θεού, πνεύμα πραότητος, πνεύμα αγάπης...

Και πως θα χύσωμεν το αίμα μας; διά της εγκοπής του θελήματός μας και διά της υπακοής. Εις τον ιατρόν όταν θα πας, υπομένεις ό,τι και αν σου κάμη -πίνεις εκείνα τα πικρά φάρμακα που σου δίδει, δέχεσαι να σου κατακόβη τα μέλη σου, να σχίζη την κοιλίαν σου, να τιμωρή τας αισθήσεις σου... και μάλιστα τον πληρώνεις και τον ευχαριστείς γι’ αυτά που σου κάμνει. Πως; διά να εύρεις θεραπείαν εις το σώμα εις αυτόν τον πηλόν. Οπόταν όμως μας συμβή κάτι λυπηρόν, ή μας κόψουν κανένα θέλημα ή μας ειπούν το λάθος μας ή μας κεντήσουν ολίγον, τα οποία αυτά όλα είναι θεραπείες της ψυχής, ευθύς, να λύπη, να μελαγχολία, να αδιαθεσία... ενώ διά το σώμα, όλα τα δεχόμεθα με όλην μας την ευχαρίστησιν. Οφείλετε, αδελφοί, ό,τι σας ειπώ να το δέχεσθε και να μου υπακούετε προθύμως εις ό,τι σας διατάξω. Διότι ποτέ δεν σας λέγω τίποτα διά το κακόν σας. Η εντολή, είναι πράγμα ουράνιον εντολή Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα οφθαλμούς. Η εντολή είναι τρία φώτα. Και εκείνον που την φυλάγει, τον φωτίζει, τον θερμαίνει, τον δροσίζει... θαύματα μπορεί να κάμη.

Eιλικρινής συγχώρεση

Ο άνθρωπος που σου ζητάει ειλικρινή συγχώρεση, όταν σφάλλει, να τον συγχωράς, κάθε φορά που σφάλλει, με καλοσύνη και να τον αγαπάς και από κοντά.

Τον δε πονηρό που σου ζητάει δήθεν συγχώρεση, για να κάνει την δουλειά του και συνέχεια να σε μπλέκει στις υποθέσεις του, που βλάπτουν ψυχικά και άλλους ανθρώπους, συγχώρεσέ τον εβδομήντα επτά φορές μαζεμένες και στο εξής να τον αγαπάς από μακριά και να εύχεσαι γι' αυτόν".

Γεροντας Παϊσιος

Η Αρρώστια και η προσευχή

 


Να παρακαλάς το  Θεό να συγχωρήσει τις  αμαρτίες σου.
Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου και θα σε κάνει καλά  και στο σώμα. Όταν προσεύχεσαι,  να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου.
Για τα παραπέρα μην ανησυχείς, άφησέ τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του.
Οι ασθένειες μας βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του.
Η  μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου. Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, με χαρά.
Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας.
Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Ο Θεός μας αγαπάει πολύ, μας έχει στο νου  Του κάθε στιγμή και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μή φοβούμαστε τίποτε.


 Γεροντας Πορφύριος

Η μητέρα να προσεύχεται σιωπηλά & με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της ( Αγιος Πορφύριος )






Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.

Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι' αυτό συμπεριφέρεται έτσι.

Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.

Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.

Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.

Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.


 Αγιος Πορφύριος

Άρρωστος μια εβδομάδα με διακονητές αγγέλους και αγίους





Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός, το οποίο συνέβη στον ίδιο.

Κάποτε, όταν ήμουν στον Τίμιο Σταυρό, αρρώστησα βαριά. Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο. Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα. Δεν είχαν καμία επικοινωνία με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα, μου ήταν αδύνατο να ζήσω περισσότερο από λίγες μέρες, γιατί η αρρώστια με είχε παραλύσει τελείως. Περίμενα τον Κύριο να μου πάρει την ψυχή και να την οδηγήσει στο έλεος της ευσπλαχνίας Του. Ούτε ένα τσάι δεν μπορούσα να φτιάξω, ούτε τη σόμπα να ανάψω, ούτε νερό να πιώ είχα. Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος τού Θεού. Έλεγα «Ιδού Κύριε, εις το έλεος Σου ελπίζω μη με εγκαταλείψεις!»



Ύστερα από λίγη προσευχή που με πολύ κόπο ψέλλισα, είδα να εμφανίζονται στο κελί μου μέσα άγγελοι και άγιοι, απεσταλμένοι τού Θεού. Ταχύ με προκατάλαβε η Χάρη τού Θεού. Ευχαριστούσα και δοξολογούσα τον Σωτήρα μου. Δάκρυσα. Ένας από τους αγγέλους φρόντιζε για τη σόμπα, άλλος ετοίμαζε φαγητό ζεστό, φέρνανε και ευωδιαστά ψωμιά. Βρέθηκα στον Παράδεισο. Τι άλλο ήθελα.

Οι άγιοι άρχισαν να με στηρίζουν με λόγους παρηγορίας και με παρακλήσεις. Και μόνο η θέα τους με ξεκούραζε, με ενίσχυε και μου έδινε ελπίδα. Καθίσανε μαζί μου ώσπου έγινα καλά και μπορούσα να οικονομήσω τον εαυτό μου. Μετά φύγανε. Μία βδομάδα καθίσανε. Όταν μετά από καιρό σηκώθηκα βγήκα από το κελί και κοίταξα γύρω τη φύση με διαφορετικό βλέμμα. Όλα έλαμπαν μέσα στο άκτιστο φώς της χάρης τού Αγίου Πνεύματος. Δεν ήμουν άξιος αλλά η άπειρη αγαθότητα τού Θεού και η αγάπη Του εκδηλώθηκαν με αυτό τον τρόπο.

Πάντως ένοιωθα τόση χάρη να με πληρώνει εσωτερικά που έλεγα «Φτάνει Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο. Θα σκάσω. Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες. Αν τόση χάρη μου δίνεις τώρα, φαντάζομαι στον Παράδεισο τι θα γίνεται.»

(η φωτογραφία από το κελί του Τιμίου Σταυρού όπου διέμειναν ο παπα Τύχωνας και ο γ. Παΐσιος)

Η έρευνα συνεχίζεται στην Αγιά Σοφιά...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...