(Απομαγνητοφωνημένα λόγια του Γέροντα. Αναδίδουν το μυστικό άρωμα της ένθεης πνευματικής του ζωής).
Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.
Πως το κατάλαβες;
Θυμάμαι κι ένα τραγούδι.
«Συν Χριστώ πανταχού,
φόβος ουδαμού».
Το ‘ χετε ακούσει; Ε; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.
Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπωμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διαφόρους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πως το λέω; Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό, τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός. Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.
Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδήτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε έβγαιναν έξω να κάνουνε πιο πέρα ∙ θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους.
Ο Χριστός είναι το παν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το παν. Πως τα βλέπεις, ρε Νίκο;
- Αυτά, που είπατε, Γέροντα, είναι χρυσά λόγια, είναι η πραγματικότητα. Όπως το λέτε εσείς, έτσι είναι.
Ε, ναι- εξακολούθησε ο Γέροντας- αλλά έτσι καλούμεθα να ζήσωμε. Όταν λέμε είμαστε Χριστιανοί, όταν λέμε είμαστε του Χριστού. Κατάλαβες; Ό,τι να είναι. Και στις ώρες της αδυναμίας μας, μόλις ιδούμε το Χριστό, αμέσως αλλάζομε γνώμη και θέλουμε να ‘μαστε με το Χριστό. Αλλά ο Χριστός είναι φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει: «Υμείς φίλοι μου εστε». «Δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι, ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι είμαι μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος. Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε, να με αισθάνεστε στην ψυχή σας, το φίλο σας. ΕΜΕΝΑ, που είμαι η πηγή της ζωής, όπως είναι η αλήθεια».
Κι όμως αυτά είναι η αλήθεια. Τώρα, είπαμε, υπάρχει ο σατανάς, υπάρχει η κόλασις, υπάρχει ο θάνατος. Όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν. Είναι το άλλο μέρος, το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν’ αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάττεται απ’ το διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο. Θα μου πεις, εσύ έφθασες να είσαι έτσι; Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά. Δεν τα ζω. Όμως, ε… προσπαθώ. Δηλαδή, πώς να σου το πω, πώς να σας τα πω; Δεν έχω πάει σ’ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να, τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μου ’ρχεται και το θέλω, θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι, όμως, εκεί. Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε ;
Αγιος Πορφύριος
Fool-for-Christ-sake (Yurodstvo Hrista radi) is one of the most difficult and inexplicable spiritual feats of asceticism. The word "Yurodstvo" means "insanity." Some righteous people born normal and even very bright would fake insanity so that their feat would be harder. Historically Fools-for-Christ-Sake evoked two opposite reactions in people. Some reactions were malicious and scornful. People would persecute, beat and mock God’s fools. Others would feel compassion and be drawn to them in a subliminal way.
According to Venerable Seraphim of Sarov, the devotion of fool-for-Christ-Sake requires special courage and power of spirit, and no one should assume it on themselves without a special designation from God. Otherwise one may fail and become a false folly for Christ. Contemporary western Christianity cannot understand or value the feat of voluntary insanity.
The expression "fool-for-Christ’s-sake" was first applied by Apostle Paul saying, "We are insane for Christ’s sake." In his letter to Corinthians he explains that preaching about the crucifixion of the God-and-man is in itself insanity for the people of the world. "For the message of the Cross is foolishness for those who are perishing, but for us who are being saved, it is the power of God... Since, in the wisdom of God, the world through wisdom did not know God, God was pleased through the foolishness of what was preached to save those who believe" (1 Cor. 1:21 and 4:10). The Christians worshiping the crucified God-and-man are perceived by non believers as "fools-for-Christ;" People blinded by unspiritual wisdom, such as the ancient scholars, dared to allege that even Jesus Christ Himself was "raving mad" (John 10:20)! Interrogating Saint Paul, the pro-consul Festus said forthrightly to the great Apostle, "You are out of your mind, Paul! Your great learning is driving you insane" (Acts 26:24).
Fool-for-Christ-Sake, as a special form of asceticism, appeared in the middle of the 4th century in Egypt concurrently with monasticism. This phenomenon can be considered from two standpoints. Objectively, it is a godly calling. Fools-for-Chris-Sake are carrying out a special mission in this sinful world. Subjectively, it is a very difficult form of spiritual asceticism, "a narrow path" chosen by those aspiring for greater spiritual perfection.
Why would God call some of the righteous ones to live in such "humiliation?" In order for us to understand that, we have to take into account the fact that the life of the human society is permeated by evil through to its core — it is full of falsehood, lies, hypocrisy, greed, pride, wile and other sins. Often the most sinful feelings and intentions are concealed under a mask of righteousness, sophistication and nobility. Such people would willingly praise minor and illusory virtues while hating genuine goodness. A vivid example of such people can be seen in Judaic scribes contemporary with Christ. Once seeing their inability to accept His message, Jesus Christ, our Lord, exclaimed, "I thank Thee, Father, Lord of heaven and earth, that Thou hast hidden these things from the wise and prudent and hast revealed them to babes" — that is to simple and humble people (Matt.11:25).
As we know from the Holy Script, the Lord exposed the wiles of the rulers acting in a seemingly strange way. In serving God, even such great prophets as Isaiah, Jeremiah and Ezekiel sometimes turned into "fools-for-Christ-sake." Their allegedly meaningless phrases and strange actions veiled the sublime wisdom and prophecy (See, e.g.: Isaiah 8:3; Jeremiah 13:1-9, 18:1-4, 19:1-4, 20:2-10, 27:2, 38:6; Ezekiel 4:1-15, 5:1-4, 12:2-7, 24:3-5).
But God’s calling to become a Fool-for-Christ-Sake does not subdue the person’s will. Fools for Christ subjected themselves to this extraordinary asceticism not just out of obedience, but because of their yearning for righteousness. Pride is the hardest passion to be quenched. Many saints, who overcame usual physical passions relatively easily, were struggling to suppress pride and vanity throughout their lives till their last breath. Venerable John of the Ladder says, "Vanity gloats in every virtue."
Rejecting common sense and bearing humbly the daily scorn, Fools-for-Christ-Sake cut the very roots of pride. From among all the Fools-for-Christ-Sake especially renown are Andrew, Prokopius of Ustug, St. Basil, Paraskeva of the Diveyev Monastery. (Remembrance days: October 15, July 21 and August 15 acc. to the new calendar). The asceticism of giving up property and family was not enough for them. They rejected the most outstanding feature of a personality — common use of mind, and voluntarily assumed an attitude of a person unaware of a sense of measure, manners or embarrassment.
Fool-for-Christ-Sake is a mask applied by those who have a special calling to do it. It is known that at times Fools-for-Christ-Sake would remove the mask before some people and amaze them with their wisdom and talents. A Fool-for-Christ-Sake, Pelagia of the Diveyev monastery, who was blessed to that asceticism by venerable Seraphim, was going back to a usual state during her confessions. A newly appointed preacher was deeply impressed by her mental and spiritual power. Saint Andrew, God’s fool, also removed his mask of folly when talking to his disciple Epiphanius, who was later to become a renowned bishop.
Yet, in everyday life Fools-for-Christ-Sake, pretending to be insane were constantly abused and outcast by everyone. Living in the society they were as lonely as those in an inaccessible desert. Having given up every worldly property and comfort, free from all attachments to earthly things and exposing themselves to all hazards of homeless life, those people chosen by God were like aliens from another world.
Despite all, Fools-for-Christ-Sake were always retaining sublime spirituality, constantly lifting up the eyes of their minds and hearts to God, their spirit ceaselessly aflame before Him. Acquiring great humbleness and spiritual cleanness Fools-for-Christ-Sake became particularly dear to God and received the gift of wonderworking and discernment. They sometimes accomplished such humane deeds of love to their neighbor, that would be beyond any other person. They were not shy to tell the truth openly regardless of the person; their words and sometimes extraordinary actions either criticized fiercely and condemned the unjust people who were often powerful and ominous; or gave joy and consolation to the righteous and God fearing ones. Generally Fools-for-Christ-Sake would mix with the most sinful classes of society for the purpose of correcting and saving these people. And they did lead them, and many other outcasts to the way of goodness. Being close to God, they often relieved their compatriots from various pending misfortunes and averted God’s wrath from them through prayers.
The asceticism of Fool-for-Christ-Sake was not only hard in itself, but it required special wisdom from the saintly ascetics so that their own humiliation further served to honor God and guide people, being ridiculous without sinfulness and seeming to behave shamelessly without tempting or hurting anyone.
The pure in heart are those people who not only do not sin openly, but who do not conceal unclean thoughts, desires and feelings in their hearts. The hearts of such people are free from attachment and infatuation with physical, earthly things. In general they are free from sinful passions caused by self-centeredness, egotism and pride. People with pure hearts unceasingly think about God.
In order to acquire a pure heart, it is necessary to observe the fasts proclaimed by the Church, and to guard oneself against gluttony, drunkenness, depraved spectacles and amusements, improper teachings and indecent books.
Purity of heart is far superior to simple sincerity. Sincerity requires only that a person be candid and single hearted in relation to his neighbor. But purity of heart requires complete suppression of depraved thoughts and constant remembrance of God and His holy commandments.
To the pure in heart God promises that they will see God. Here on earth they will see Him through Grace, mysteriously, with the spiritual eyes of their hearts. They can see God in His revelations, images and likenesses. In the future, eternal life, they will see God as He is (I John 3:2). Furthermore, since contemplation of God is a source of the highest blessing, the promise to see God is a promise of the highest degree of blessedness.
«Δεν διαβάσατε ότι από την αρχή ο Δημιουργός τους έπλασε άντρα και γυναίκα; Και είπε: Γι΄ αυτόν τον λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του (Γεν. 2,24)...
Πρόσεξε, μάλιστα, ότι αυτό δεν το υποστήριζε μόνο από τη δημιουργία, αλλά και από την εντολή του. Διότι δεν είπε μόνο ότι έπλασε έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλ΄ ότι διέταξε και τούτο το να ενώνεται δηλαδή ο άντρας με τη γυναίκα.
Αν όμως στις προθέσεις του ήταν να αφήνει τη γυναίκα και να παίρνει άλλη, θα έπλαθε έναν άντρα αλλά πολλές γυναίκες. Τώρα κι από τον τρόπο της δημιουργίας και τον τρόπο της νομοθεσίας έδειξε ο Θεός ότι ένας άντρας πρέπει να ζει μαζί με μια γυναίκα διαρκώς και να μη χωρίζουν ποτέ...
Και δε νομοθέτησε απλά να πηγαίνει ο άντρας προς τη γυναίκα αλλά και να ενώνεται, φανερώνοντας με τη διατύπωση αυτή το αδιάσπαστο [της σχέσης]. Και δεν αρκέστηκε μόνο σ΄ αυτό, αλλά επεδίωξε και άλλη στενότερη επαφή γιατί είπε: "θα γίνουν οι δύο σάρκα μία" (ένα σώμα)...
Όπως λοιπόν το να κομματιάσεις ένα σώμα είναι οδυνηρό, έτσι και το να χωρίσεις γυναίκα είναι αντίθετο στο νόμο του Θεού. Και δεν σταμάτησε μέχρι εδώ, αλλά και τον Θεό επικαλέστηκε να λέει: Ότι ο Θεός συνένωσε, δεν πρέπει να το χωρίζει άνθρωπος» - Ματθ. 19,6 (Υπόμνημα εις τον άγιον Ματθαίον..., ΚΒ΄, Migne Ε.Π. 58, σ. 597).
«Όταν ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα υπάρχει ομόνοια και ειρήνη και σύνδεσμος αγάπης, εκεί μαζεύονται όλα τα αγαθά και γίνονται απρόσβλητοι από κάθε κίνδυνο, σα να είναι με κάποιο μεγάλο και απόρθητο τείχος προστατευμένοι, δηλαδή με την κατά Θεόν ομόνοια»
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
The merciful are those who have compassion on others, who with all their hearts pity those who have fallen into misfortune or unhappiness, and who try to help them with good works.
Works of mercy are both physical and spiritual.
Bodily works of mercy:
Feeding the hungry.
Giving drink to the thirsty.
Clothing the naked.
Visiting those in prison.
Visiting the sick and helping them recover or preparing them for a Christian death.
Inviting strangers and foreigners and travellers into one’s home and giving them rest.
Burying the dead.
Spiritual works of mercy:
By word and example to convert the sinner from the error of his way (James 5:20).
Teaching the ignorant truth and goodness.
Dispensing good and timely advice to neighbors who are in distress or danger.
Comforting the grieving.
Refraining from returning evil for evil.
Forgiving offenses with all one’s heart.
Praying to God for everyone.
To the merciful, God promises in return that they will receive mercy. In the future judgment of Christ they will be shown the special mercy for the righteous. They will be delivered from eternal punishment for their sins to the degree to which they showed mercy to others on earth (See Matt: 25:31-46).
To live an Orthodox Christian Life we must fulfill God's Commandments. We must love Him with our whole heart and love our neighbors as we love ourselves. This involves a life of repentance and humility. Key to our adopting an Orthodox Way of Life is the zeal we have been given. The Lord told us "I have come to bring fire on the earth, and how I wish it were already kindled!" (Lk 12:49) Paul continually reminds us to press toward the mark (Phil 3:24). The Church Fathers also remind us of this with words such as "seeking, proposing, fervor, diligence, warmth of spirit, burning, and simply zeal."
This zeal we are speaking of is one combined with love.
St. Nectarios of Aegina tells us,
"The zealot according to knowledge, motivated by the love of God and his neighbor, does all things with charity and self-effacement; he does nothing that might bring sorrow to his neighbor; such a zealot is enlightened by knowledge and nothing prompts him to deviate from what is morally right" (Self-Knowledge, pp. 135-136).
Saint Symeon the New Theologian says,
"For every pursuit and every endeavor involving great toil that does not end up in love and a contrite spirit is futile, and yields no profitable result" (Catechesis I, Sources Chretiennes, Vol. 96, pp. 143-145).
Saint Theophan emphasizes that preserving this zeal is our first priority.
The first job of the Christian ascetic should be the preservation of this zeal and fervor as the source of power for living a God-pleasing life.
Apostle Peter teaches,
"Make every effort to add to your faith goodness; and to goodness, knowledge; and to knowledge self-control, and to self-control, perseverance" (2 Peter 1:5-6).
How do we do this? It requires an inward journey to the heart. Just like our awakening to Christ was transforming, we must continually transform our worldly view into a celestial one.
Saint Theophan advises as follows:
Whoever wishes to preserve an undying zeal should:
a) go within,
b) view the new world and
c) stand in those feelings and thoughts by which he ascend as on
the steps of ladder to the foot stool of the Lord's throne.
In the following posts I will expand on these three ideas as taught to us by Saint Theophan the Recluse.
Be zealous, therefore, and repent! (Apoc. 3:19)
Ref: Path to Salvation, pp 221-222
Καποια στιγμη στον ουρανό ζήτησε ο Θεός απο τους αγγέλους να του φέρουν τα πιο πολύτιμα πράγματα,που υπάρχουν στη γή.
Οι άγγελοι ξεκίνησαν και έψαξαν ολόκληρη τηγή.Πολλοί ομολογουμένως έφεραν πολλά ωραία και πολύτιμα πράγματα.Ξεχώρισαν όμως τρείς.
Ο ένας έφερε και απέθεσε στον θρόνο του Θεού ένα ωραιότατο μαργαριτάρι.Ήτανμια σταγόνα ιδρώτα.Είχε πέσει απο το μέτωπο κάποιου που τίμια προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του.
-Ωραίο το εύρημα σου,είπε ο Θεός,αλλά υπάρχει και πιο ωραίο απο αυτό
.Ήρθε τότε δεύτερος άγγελος.Αυτός απέθεσε με σεβασμό μπροστά στον Θεό ένα κατακόκκινο ρουμπίνι.Ήταν μια σταγόνα αίματος ενος ήρωα,που είχε πέσει στο πεδίο της τιμής.Οι άγγελοι έμειναν εκστατικοί.Ασφαλώς αυτός θα κέρδιζε το βραβείο.
-Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο ακόμη,είπε ο Θεός. Τότε όλοι στράφηκαν προς το μέρος του τρίτου αγγέλου, που εκείνη την ώρα ερχόταν και με πολλή ευλάβεια άφησε να κυλίσει στον θρόνο του Θεού ένα ασταφτερό διαμάντι,που όμοιο μ'αυτό ποτέ δεν είχαν δεί.Ήταν ένα δάκρυ κάποιου αμαρτωλού,που γονατιστός ομολογούσε τις αμαρτίες του μπροστά στον πνευματικό.
-Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα ,είπε τότε ο Θεός,και το βραβείο
δόθηκε στον τελευταίο άγγελο.Αλήθεια,πόσο αξίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση.
Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος,που λέγει<χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επι ενι αμαρτωλώ
μετανοούντι>.(Λουκ.ιε΄10).
Γεροντικο
Η αλήθεια είναι ότι συχνά και πάνω στα νεύρα μας εκτοξεύουμε στα παιδιά μας κατηγορίες ή λόγια σκληρά που αν και μας φαίνονται αθώα πληγώνουν ανεπανόρθωτα την ευαίσθητη ψυχολογία των παιδιών. Την επόμενη λοιπόν φορά μήπως να σκεφτόμασταν πριν τους πούμε…
1. Καλά πως δεν καταλαβαίνεις, Είσαι χαζό, κουτό ή καθυστερημένο;
Λέξεις και χαρακτηρισμοί που ευφυία καλό είναι να χρησιμοποιούνται με σύνεση, ειδικά όταν αυτές λέγονται με μορφή χιούμορ. Μπορεί σε εμάς να φαίνεται αστείο να χαρακτηρίσουμε μπούφο το παιδί, αλλά εκείνα δεν το βλέπουν έτσι, αντίθετα αυτοί οι «χαριτωμένοι» χαρακτηρισμοί, αφήνουν μια πίκρα στο παιδί και μεγαλώνοντας ένα πολύ μεγάλο κενό…
2. Μην τρως άλλο, έχεις τάση για πάχος!
Τα παιδιά, ιδιαίτερα τα κορίτσια μεγαλώνουν (δυστυχώς) σε έναν κόσμο όπου έχει εμμονή με την εικόνα. Το πώς δείχνουν και το πώς νιώθουν με το σώμα τους θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον τους. Και η μητέρα τους ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελαν να ακούσουν μια τόσο σκληρή κριτική.
3. Είσαι ίδιος (ίδια) ο πατέρας σου
Ο τρόπος που κάθε μητέρα συμπεριφέρεται στα παιδιά της είναι ίδιος με αυτόν που συμπεριφέρεται και στο σύντροφό της. Θυμηθείτε ότι όποια απωθημένα κι αν έχετε με το σύντροφό σας, παραμένει πάντα ο πατέρας των παιδιών σας. Μην βάζετε ποτέ το παιδί στη δύσκολη (και πολύ άσχημη) θέση να κρίνει τον πατέρα. Αν το παιδί θεωρεί ότι έχει έναν ακατάλληλο, κουτό, παθητικό πατέρα, που εσείς παντρευτήκατε, το πιο πιθανό είναι να διαλέξει στο μέλλον έναν κουτό, παθητικό, ακατάλληλο…σύντροφο.
4. Γιατί δεν μοιάζεις στον αδερφό σου (αδερφή σου);
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος στην ανατροφή από την σύγκριση. Ο κάθε γονιός θα πρέπει να καταλάβει ότι το κάθε παιδί του είναι ξεχωριστό, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά αλλά και τα στοιχεία του χαρακτήρα του και την ψυχοσύνθεσή του. Η σύγκριση, αυτόματα βάζει δύο ή παραπάνω αδέλφια σε ανταγωνισμό, κάτι που κάνει κακό τόσο στη μεταξύ τους σχέση όσο και στη σχέση τους με άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Επίσης μη συγχέετε τη διαφορετική αντιμετώπιση με την προνομιακή μεταχείριση. Το ένα από τα παιδιά σας μπορεί να θέλει χάδια και αγκαλιές το πρωί πριν φύγει για το σχολείο, ενώ στο άλλο μπορεί να αρκεί μόνον ένα χαμόγελο. Το καθένα έχει διαφορετικές συναισθηματικές ανάγκες, τις οποίες θα πρέπει να προσπαθήσετε να ικανοποιήσετε. Η διαφορετική αντιμετώπιση δεν είναι συνώνυμη με την προνομιακή μεταχείριση.·Είναι λοιπόν απαγορευτικό να συγκρίνουμε, ειδικά όταν πρόκειται για δύο εντελώς ανόμοια παιδιά.
5. Εγώ τελείωσα μαζί σου
Όλες οι μαμάδες έχουν κατά καιρούς νιώσει αγανακτισμένες εξουθενωμένες και με τα αποθέματα της υπομονής μας να τελειώνουν. Ωστόσο φράσεις όπως «δε θα ξαναασχοληθώ μαζί σου), ακούγονται ιδιαίτερα σκληρές σε ένα παιδί που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Σκεφτείτε το ως εξής. Ένα παιδί περιμένει από εμάς προστασία, φαγητό, ζεστασιά και υποστήριξη. Όταν το άτομο που του προσφέρει όλα αυτά, το απειλεί πως θα του τα αποκλείσει, νιώθει σοκαρισμένο, φοβισμένο και πολύ -πολύ μόνο!
Από την ψυχολόγο και σύμβουλο σχέσεων Carole Bank
Από: Ελένη Χαδιαράκου
Πηγή: imommy.gr
