The Church is the Body of Christ, and we are its members. The Apostle Paul teaches that each member must fulfill his duty for the good of all. This means that if we belong to the Church and follow Her statutes, we will continually strengthen our spiritual ties in Christ. This will come about through the Church's prayers, Mysteries, services and mutual fellowship.
Chief meaning in the Church is given to the Mysteries, and for this reason we will examine their effects.
The Mystery of Baptism – Through this Mystery of renewal, the Church unites the infant to a new life in Christ. It would seem that this Mystery has meaning only for the one being baptized, but if we consider the godparents, we will perceive a greater meaning in this sacrament. The godfather and godmother are drawn by the Church to participate in the Christian upbringing of the child, and thereby enter into new ties with the family of the baptized. After this, the Church considers them to be spiritual relatives of the family of the baptized and therefore forbids inter-marriage between them. Thus, with each new baptism, the foundation of the Church, the family, is strengthened. Even if not all godparents fully acknowledge their obligations, yet around every baptismal font new spiritual ties spring up between members of the Church.
The Mystery of Communion – From the very earliest times of Christianity, this Mystery was looked upon as a means of maintaining spiritual ties between members of the Church. The Savior said: "He who eats My flesh and drinks My Blood abides in Me and I in him" (Jn. 6:56). The essence of this mystical unity is difficult to grasp, but leaves no doubt that all the faithful, through Holy Communion, enter into spiritual brotherhood through Jesus Christ. And when we say "brother-in-Christ" or write in a letter "with love in Christ," then we witness thereby to our spiritual kinship with other members of the Church. Such a spiritual tie between us goes far beyond all other human relationships, for it has an eternal, unsurpassable meaning. Therefore, the greater the number of the faithful that receive Holy Communion in a parish, and the more often they approach the Holy Chalice, the more the bonds of Christian love between them will be strengthened thereby.
The Mystery of Marriage – By this Mystery the Church creates a family, a new cell of the faithful. In essence, a sort of spiritual miracle is performed in this Mystery: from two previously separate persons, the Church fashions the new ties of relationship between husband and wife. And in the Rite of Matrimony the priest prays for them: "O Eternal God, Who hast brought into unity them that were sundered, and hast ordained for them an indissoluble union of love, do Thou Thyself bless these, Thy servants, guiding them unto every good work."
Although this "union of love" includes the physical unity, its chief sense is the spiritual union, after the model of Christ and His Church. And that there should always be of necessity mutual spiritual understanding between the groom and the bride in a Christian marriage, we have a direct indication in the following passage in the epistles of the Apostle Paul: "Have we not power to eat and drink? Hae we not power to lead about a sister, wife, as well as other apostles and brethren of the Lord and Cephas?" (I Cor. 9:5).
This shows us that true Christian marriage can take place only between the faithful. In choosing for himself a partner for life, the groom must, above all, find for himself a "sister-in-Christ," and the bride a "brother-in-Christ," after which the Church unites them in the bonds of marriage for their whole life. This is the reason why the Church considers marriages with persons of different confessions undesirable, and still more so, with unbelievers. Such marriages, as it were, remain outside the general life of the Church and cannot be stable. Only a common faith can be a true foundation for marriage; and everything else will follow.
The Mystery of Confession – In this Mystery new spiritual ties also appear between penitent and confessor. Here the confessor, appointed by the Church, becomes a spiritual father and takes upon himself care of his spiritual children. Thus, it is so important to have as one's spiritual father not just any priest, but a regular guide, as is done in monasteries. It is possible for laypeople to have such a regular confessor in the form of an elder to whom one commits oneself for his whole life. Thus, the Mystery of confession maintains the deep spiritual relationships between the clergy and the laity. But the spiritual father has a particularly great meaning for monastics, when they completely renounce the world and commit themselves to a spiritual father, who takes the place of their father and mother.
Such is the meaning of the Holy Mysteries in the creation of spiritual ties within the Church, on the foundation of Christian love. They sustain the faith of members of the Church and strengthen their Christian life, both family and personal. In such conditions there cannot be the type of loneliness and neglect among Christians which is presently observed among people lacking any sort of spiritual bonds. Such unbelieving people marry and beget children, but all this has a casual and temporary character. Their marriages fall apart, their children are neglected and perish, both physically and spiritually. Even their family relationships are based not so much on love as on greedy calculation, in order to receive help, protection or an inheritance, and so as not to be left alone in their old age. And how many suicides are there today, that arise chiefly because of unbelief and the loneliness bound up with it?
From Orthodox Life, Vol. 28, No. 3 (May-June 1978), pages 20-31. Translated by the Reverend Andrei Alexiev, pastor of St. Vladimir's Church, Houston, Texas, from: Orthodox Russia, 1976, No. 13 (1/14 July), pp. 8-13. This article was originally a lecture delivered by Fr. Sergei Shukin at Holy Trinity Orthodox Seminary.
source
Στάσις Α΄
Ἦχος πλ. α΄. Ἡ ζωή ἐν τάφω
Μακαρίζομεν σέ, Ὀρθοδόξων χοροί, Ἀναλήψεως Μονῆς τόν δομήτορα, ὀσιώτατε Γεώργιε, σοφέ.
Μακαρίζομεν σέ Πόντου θεῖε βλαστέ καί τῆς Δράμας ἀντιλῆπτορ, Γεώργιε, ἀσκητῶν νεολαμπῶν ὑπογραμμέ.
Καί τά ἑπόμενα φέροντα Ἀκροστιχίδα•
«Χαῖρε, Γεώργιε Ὅσιε»
Χαῖρε, Μάνδρας κτίτορ ἱερέ καί σεπτέ, Ἀναλήψεως ἐν Δράμα, Γεώργιε, νέον εὖχος θεοφόρων ἀσκητῶν.
Ἀντιλῆπτορ θεῖε Δραμινῶν εὐσεβῶν, μή ἐλλίπης ἐποπτεύων ἀείποτε τούς τιμώντας σέ, Γεώργιε σεπτέ.
Ἱερέων γέρας νεαυγῶν καί φωστήρ εὐσεβεῖς ἀνεδείχθης νεοφωτός, φίλε γνήσιε, Γεώργιε, Χριστοῦ.
Ραντισμῶ εὐχῶν σου ἁγιάζεις ἠμᾶς τoυς ὑμνοῦντας σέ ἐκθύμως, Γεώργιε, καί λειψάνων προσκυνοῦντάς σου σορόν.
Ἐκ νεότητός σου ἐπεθύμεις Χριστῷ ἑαυτόν ἀφιερῶσαι, Γεώργιε, ὁ λαβῶν καί στέφος ὁμολογητῶν.
Γεωργός ἐδείχθης τῆς ἀρούρης ψυχῶν Δραμινῶν πιστῶν, Γεώργιε, ἄριστος ὁ ἀόκνως σπείρων σπόρον τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκ Ποντίων χώρας ρόδον, μάκαρ, φυέν ἄρτι, ηὔφρανας, Γεώργιε πάνσοφε, ἀρεταίς σου εὐσεβούντων τούς χορούς.
Ὡς χρηστοηθείας, ἀσιγήτου εὐχῆς καί συνέσεως ταμεῖον, Γεώργιε, σέ ὑμνοῦμεν αἵ χορεῖαι Δραμινῶν.
Ρεiθροις σῶν ἱδρώτων καί δακρύων στολήν τῆς ψυχῆς σου κατεκάλλυνας, Ὅσιε, θείου Πνεύματος, Γεώργιε, ἀκτίς.
Γῆθεν σούς ἰκέτας πρός νομάς οὐρανῶν, ἰκεσίαις σου, Γεώργιε, ἴθυνον, προσκυνοῦντάς σου λειψάνων τήν σορόν.
Ἴον μυροβόλον ἀρετῆς ἀκραιφνοῦς, εὐωδίασας ὀδμαίς σου, Γεώργιε, Ὀρθοδόξων Μακεδόνων τήν πληθύν.
Ἐφορῶν μή παύση οὐρανόθεν ἠμᾶς τούς προφέροντας, Γεώργιε, κλῆσίν σου εὐλαβῶς τήν παναγίαν καί σεπτήν.
Ὁ τοῦ Πόντου γόνος καί βλαστός εὐθαλής, ὤ Γεώργιε. τῆς Ἀργυρουπόλεως, ἰαμάτων χάριν εἴληφας πολλήν.
Σού λειψάνων θήκην προσκυνοῦντες πιστῶς τήν ἐκβλύζουσαν πιστοῖς τά ἰάματα ἀνυμνοῦμεν σέ, Γεώργιε, λαμπρῶς.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν.
Ἴδε οὐρανόθεν, Παναγία Τριάς, τούς δοξάζοντας Σόν κράτος καί χάριν Σου πέμψον πάσι Γεωργίου ταῖς λιταῖς.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον.
Εὐσπλαγχνίας βάθρον, συμπαθείας κρηπίς καί ἀγάπης, Θεoτόκε, θεμέλιον, οὐρανόθεν ἐπιστήριζε ἠμᾶς.
Καί αὔθις τόν πρῶτον
Μακαρίζομεν σέ, Ὀρθοδόξων χοροί, Ἀναλήψεως Μονῆς τόν δομήτορα, ὀσιώτατε Γεώργιε, σοφέ.
Στάσις Β΄
Ἦχος πλ. α΄. Ἄξιόν ἐστι
Ἄξιόν ἐστι μακαρίζειν σέ, τό νέον εὖχος Πόντου καί περιδοξον καύχημα Δράμας, Ὅσιε Γεώργιε, σοφέ.
Ἄξιόν ἐστι μακαρίζειν σέ, τοῦ Παρακλήτου πρόβολον, Γεώργιε Ὅσιε, Ἀναλήψεως δομήτορα Μονῆς.
Καί τά ἑπόμενα φέροντα Ἀκροστοιχίδα•
«Νέον Ποντίων εὖχος».
Νέε ἀσκητά, κατευθύντορ ἀπλανές πρός πόλον Δραμινῶν σπευδόντων σῆ χάριτι, χαῖρε. Ὅσιε Γεώργιε, σεπτέ.
Ἔκτυπον λαμπρόν θείας πίστεως, ὁμολογίας τῆς Χριστοῦ, Γεώργιε, κλήσεως καί ἀσκήσεως ἐδείχθης ἀκραιφνοῦς.
Ὅσιε Χριστοῦ, φίλε γνήσιε καί ποδηγέτα εὐσεβῶν, Γεώργιε, ἴθυνον τούς τιμώντας σέ πρός δόμους οὐρανῶν.
Νύκτα τῶν παθῶν τῷ φωτί ἀπήλασας εὐχῶν σου καί σκληραγωγίας, Γεώργιε, τῆς σαρκός σου, φωτοφόρε ἀσκητά.
Πόντου εὐθαλές καί νεόφυτον εὐῶδες ρόδον, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, Γεώργιε, Μακεδόνων εὐωδίασας τήν γῆν.
Ὄλβε τιμαλφές Ἀναλήψεις Μονῆς ἐν Δράμα, τούς ἀσπαζομένους, Γεώργιε, Καθαγίαζε, λειψάνων σου σορόν.
Νέκρωσον ἠμῶν τά χαμαίζηλα σαρκίου πάθη, ὁ αὐτά νεκρώσας συντόνοις σου ἀγωνίσμασι, Γεώργιε σεπτέ.
Τείχoςααρραγες ἀγαθότητος, ὀρθοπραξίας καί ἀλκίμου ὤφθης φρονήματος, θείου Πνεύματος, Γεώργιε, πυξίς.
Ἴλεων ἠμίν τοῖς τιμῶσι σέ ἀξιοχρέως τόν Χριστόν ἀπέργασαι, Ὅσιε, Δραμινῶν τῆς Ἐκκλησίας θησαυρέ.
Ὤφθης νεαυγές Πόντου αὔγασμα καί μυροβόλον της Ἀργυρουπόλεως βλάστημα, παναοίδιμε Γεώργιε, σοφέ.
Νάρδον τό ἠδύ ἐγρηγόρσεως καί ἀπαθείας πεφηνῶς, Γεώργιε, ἤδυνας εὐωδία σου χορείας εὐσεβῶν.
Ἐπηξας Moνήν Ἀναλήψεως Χριστοῦ ἐν Δράμα, ἦνπερ ἐργαστήριον ἔδειξας, ὤ Γεώργιε, εὐχῆς καρδιακῆς.
Ὕμνοις καί ὠδαῖς καταστέφοντες σήν θείαν μνήμην σῶν λειψάνων θήκην, Γεώργιε, προσκυνοῦμεν, Δράμας θεῖε ἰατήρ.
Χαῖρε, ἀσκητά νέε, πίστεως καί εὐλαβείας σκήνωμα. Γεώργιε, κράζοντες ἐκδεχόμεθα ἐνθέρμους σου λιτᾶς.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν.
Οἱ τῶν εὐσεβῶν Σέ δοξάζουσι χοροί ἀσμένως, σύν Πατρί καί Λόγω Παράκλητε, ὁμοούσιε καί συνθρόνε Τριάς.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον.
Σκέπασον ἠμᾶς ἐν τή σκέπη σου, Θεογεννῆτορ, ἀρωγῆς θερμῆς καί προνοίας σου ὡς ἡ ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς.
Καί αὔθις τόν πρῶτον
Ἄξιόν ἐστι μακαρίζειν σέ, τό νέον εὖχος Πόντου καί περιδοξον καύχημα Δράμας, Ὅσιε Γεώργιε, σοφέ.
Στάσις Γ΄
Ἦχος γ΄. Αἵ γενεαί πᾶσαι
Αἵ γενεαί πᾶσαι, Γεώργιε θεοφρον, τιμῶμεν σέ ἐκθύμως.
Αἵ γενεαί σέ πᾶσαι, Γεώργιε, τιμῶμεν, Ὁσίων νέον γέρας.
Καί τά ἑπόμενα φέρονται ἀκρoστιχίδα•
«Δραμινῶν ἀντιλῆπτορ. Χ.»
Διήνυσας τόν δρόμον τού σου παρόντος βίου, Γεώργιε ὁσίως.
Ρανίσι σου ἱδρώτων κατήρδευσας τήν χθόνα, Γεώργιε, τῆς Δράμας.
Ἀσκήσει σου συντόνω προσείλκυσας τήν χάριν, Γεώργιε, τήν θείαν.
Μή παύση ἐποπτεύων, Γεώργιε, τούς πίστει σέ ἀνυμνολογοῦντας.
Ἱκέτευε τόν Κτίστην ὑπέρ τῶν εὐφημούντων Γεώργιε, σούς πόνους.
Νικῆσαι τόν Βελίαρ ἀξίωσον ἰκέτας, Γεώργιε, θερμούς σου.
Ὡς ἴov σέ τοῦ Πόντου νεόφυτον τιμῶμεν, Γεώργιε. προθύμως.
Ναούς χρηστοηθείας, Γεώργιε. λιταίς σου τούς σούς ἰκέτας δεῖξον.
Ἀστείρευτος χειμάρρους, Γεώργιε, ἐδείχθη τῶν σῶν λειψάνων θήκη.
Νῦν δραμινῶν χορεῖαι, Γεώργιε, ὑμνούσι θαυμάτων σου τό πλῆθος.
Ταμεῖον ἰαμάτων, Γεώργιε, ὑπάρχεις καί ξένων παραδόξων.
Ἰάσεις ἀναβλύζει παντοδαπᾶς, ἡ θήκη πανσέπτων σου λειψάνων.
Λαμπάς ὁμολογίας φωτολαμπρός Κυρίου, Γεώργιε, ὑπάρχεις.
Ἠμεῖς ἐπιτελοῦντες, Γεώργιε, σήν μνήμην πληρούμεθα χαρίτων.
Ποντίων νέον εὖχος, Γεώργιε, μή παύση ὑπέρ ἠμῶν πρεσβεύων.
Τήν χάριν σου τήν θείαν, Γεώργιε, ζητοῦμεν οἱ μακαρίζοντες σέ.
Ὀφθεῖς τοῦ Παρακλήτου δοχεῖον, πάσι πέμψον, Γεώργιε, σήν χάριν.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν.
Ροᾶς μου τῶν δακρύων μή ἀποποιήσης. Τριάς ὑπεραγία.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον.
Χαρᾶς ἠμῶν τόν βίον ἔμπλησον, Παρθένε, σεμνή Θεογεννῆτορ.
Καί αὔθις τόν πρῶτον
Αἵ γενεαί πᾶσαι, Γεώργιε θεοφρον, τιμῶμεν σέ ἐκθύμως.
Δίστιχον
Γεώργιον ἐγκωμίοις κατέστεψε Παύλου ἐνθέρμω προτροπή Χαραλάμπης.
Kontakion 1
Having been chosen by the Heavenly King and glorified by Him, O holy hierarch, Father Ignaty, now celebrating thine all-honorable memory, we zealously pray to thee: guide us on the path of salvation; from enemies visible and invisible, from sorrows and sickness, rescue us who lovingly call to thee:
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Ikos 1
Archangels and Angels marvel at thy life, O holy hierarch Ignaty, how from a young age thou didst have great zeal for God, and how thou didst conduct thy life according to His commandments without wavering. Startled by thy prudence, with compunction we call out to thee:
Rejoice, having comforted thy sorrowful childless parents with thine own birth.
Rejoice, fine branch of an honorable family.
Rejoice, unceasing joy of thy guardian Angel.
Rejoice, having surprised thy parents and teachers by thy meekness and submissiveness.
Rejoice, having prepared thyself for monastic obedience from childhood.
Rejoice, having compelled thy youthful soul toward God.
Rejoice, having spent thine adolescence in prayer and Godly contemplation.
Rejoice, having been an example of prayer and obedience for thy younger brothers and sisters.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 2
Thy parents, observing thy great gifts, directed thee to the royal city to be trained for the future acceptance of a military commission. And thou, O chosen one of God, being young in years, yet old in understanding, whilst honoring all of these corruptible and transitory things, didst strive with heart and mind toward the Single Beauty and Indescribable Sweetness- the Lord Jesus Christ, singing to Him: Alleluia!
Ikos 2
Thou didst receive divine reason from thy beloved Savior Christ, O marvelous Ignaty, when, being yet a child, thou didst comprehend the hand of the Heavenly Creator and Fashioner in all the visible forms of this world. Wherefore, glorifying thee, we extol thee thus:
Rejoice, having contemplated the Invisible God in the visible appearances of nature.
Rejoice, having loved the quiet and solitude of the forest.
Rejoice, having had great zeal for God from thy childhood years.
Rejoice, having scorned everything beautiful and sweet of this world.
Rejoice, having received a heavenly reward from the Master.
Rejoice, having retained the Jesus prayer unceasingly on thy lips and in thy mind.
Rejoice, having shown perfect love for the Lord.
Rejoice, having borne thy beloved Jesus constantly within thy heart.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 3
Thou wast overshadowed by the power of the Highest, O most blessed father, when thou didst reject all that is considered good in this world, and according to the commandments of Christ the Savior, didst take up the cross, and follow Him without turning back, unceasingly singing in thy heart: Alleluia!
Ikos 3
Having had in thy soul the ardent desire to renounce the world and follow Christ, thou didst fear neither the anger of the Tsar, nor the interdictions of thine elders, and while still living in the world, thou didst adorn thyself with the monastic life. Wherefore, honoring thy manhood and love for the Sweetest Lord Jesus, we bless thee thus:
Rejoice, having shown adamantine hardness of soul in thy youth.
Rejoice, having desired the great treasure of weekly communion of the Holy Mysteries of Christ.
Rejoice, having now joined Christ in the heavens, for whom thou didst yearn while still on earth.
Rejoice, having irrigated the Godly seed, strewn on the good earth of thy heart, with thine abundant tears.
Rejoice, for although in the midst of worldly tares, thou didst bring forth the hundredfold fruit of virtues for the Lord.
Rejoice, zealous keeper of purity of soul and body.
Rejoice, wonderful adornment of chastity.
Rejoice, for thy handsome countenance bore witness to the beauty of thy soul.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 4
The storm of doubting thoughts did not sway thee, O blessed Ignaty, when, not being afraid of the anger of the Tsar, thou didst refuse a military commission, and taking upon thyself the yoke of Christ and scorning the world with its temptations, thou didst settle in the desert, and there, having acquired the desired peace of thy soul, thou didst sing aloud to God: Alleluia!
Ikos 4
When it was announced in thy homeland, all thy relatives were surprised, that thou, a youth adorned with beauty and gifts, didst withdraw to the desert, having despised the glory of this world and its sweetness. And an Angel in the heavens rejoiced exceedingly and glorified God, having snatched thee from the vain path of the world and having set thee on the narrow path of monastic life, leading to the Heavenly Kingdom. We, too, praising thy holy zeal for God, call to thee:
Rejoice, having preferred the calling of a soldier of the Heavenly King to that of an earthly king.
Rejoice, having fiercely taken up arms against temptations approaching from the world, the flesh, and the devil.
Rejoice, having defeated all the machinations of the enemy with the weapon of God, the Cross of Christ.
Rejoice, having been vested with the armor of righteousness.
Rejoice, having donned the helmet of salvation.
Rejoice, having loved the spiritual sword, the word of God, more than any weaponry of mankind.
Rejoice, having guarded thyself from the arrows of the evil one with the shield of faith.
Rejoice, having received the angelic rank of ineffable blessedness in the heavens.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 5
Thou wast like unto a star, moved by the providence of God, O most reverend Ignaty, when thou didst present thyself to the abbot of a poor and remote monastery, requesting to be received into the ranks of the brethren. And the Abbot, having examined thee, saying nothing in opposition, blessed thee at the outset of thy monastic path. And thou, having attained the realization of thy life-long hopes, and having given thanks, in compunction didst glorify God thy Benefactor: Alleluia!
Ikos 5
All the brothers of the monastery were surprised, witnessing thy great zeal in the fulfillment of obedience, by which thy spiritual father tested thy humility. And, we, honoring thy podvigs and labors, which thou didst take up in thy youth voluntarily for Christ’s sake, cry to thee with compunction:
Rejoice, having lifted thy cross upon thy shoulders and having followed Christ.
Rejoice, having voluntarily selected the narrow and sorrowful path of monastic life.
Rejoice, having never turned back.
Rejoice, having overcome the spirit of pride with thy humility.
Rejoice, not having buried thy talent in the earth.
Rejoice, having used it for the glory of God and for the salvation of the souls of men.
Rejoice, having revived many souls, soiled in sins, with thy divinely wise writings.
Rejoice, having heard the sweet voice of the Heavenly Husbandman: "Good and faithful servant, enter into the joy of thy Lord".
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 6
By humility, fasting, and, most of all, unceasing prayer, thou didst fiercely take up arms against the fleshly passions, O holy hierarch, until thou didst subjugate the flesh to thy spirit, wherefore thou dost now appear with the choirs of Angels before the Throne of the Most Holy Trinity, continually praising God: Alleluia!
Ikos 6
The Grace of God within thee shone abundantly, when, having accepted the angelic rank, thou wast soon honored with the dignity of the priesthood. And thy spirit, having been accepted into the embrace of the Father that was opened to thee, tasted unutterable blessings. And when the Lord selected thee to be the abbot of the monastery of Pelshemsk, day and night thou didst weep over thy spiritual sheep, entrusted to thee by God, so that not a single one of them would perish for the sake of thy negligence. Rejoicing over this Divine providence, we call to thee:
Rejoice, having beheld the consummation of thy hopes in the acceptance of the angelic rank.
Rejoice, having imitated Hieromartyr Ignatius the God-bearer, thy heavenly protector.
Rejoice, having borne the Lord Jesus Christ in thy heart constantly, as he did.
Rejoice, having received the dignity of the priesthood as a great gift of God.
Rejoice, having been the namesake of fire, and having enflamed others with the fire of faith and love toward God and neighbor.
Rejoice, having offered the Bloodless Sacrifice with great reverence and fear.
Rejoice, having reverently honored the Most Undefiled Mother of Christ our God as the Most Pure, Holy Dwelling-Place and Treasury of God’s Glory.
Rejoice, having raised the well-adorned temple named for her, the Merciful Gatekeeper, in the habitation.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 7
The Lord Who loves mankind, not wanting to cover a holy lamp of thy virtues, but rather to illumine all, that all men should glorify the Heavenly Father, seeing thee, led thee out from the desert dwelling for laborious obedience. Marveling at this providence by God, with compunction we call out: Alleluia!
Ikos 7
The Lord gave thee to the new monastery of the venerable Sergius near the royal city, as the superior and good shepherd, tirelessly caring for thy spiritual flock and being an ardent advocate for the beauty of the habitation. Wherefore thy brotherhood glorifies thee, calling out:
Rejoice having imitated the Heavenly Protector of thy habitation, the venerable Sergius, abbot of Radonezh.
Rejoice, having beautified it with marvelous churches and buildings.
Rejoice, having led thy children as a loving father along the path of salvation to the Heavenly Kingdom.
Rejoice, having accepted those thirsting to start the monastic path into the habitation with love.
Rejoice, having led guilty monks to tearful repentance with thine admonitions.
Rejoice, having given to all brothers an example of monastic podvigs by thy disposition and life as a good pastor.
Rejoice, having been prepared to sacrifice thine own soul for their salvation.
Rejoice, glory and praise of monastics.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 8
Thou wast a newcomer and wanderer on earth, O holy hierarch, as other men. However, from thy youth, the Lord chose thee, as His God-pleaser; for with thy life and God-inspired writings thou didst serve the Lord diligently. And we send up praise to God thy Benefactor, crying out to Him: Alleluia!
Ikos 8
Having perfected all of the virtues, thou wast truly an angel in the flesh, O holy hierarch Ignaty, receiving with love all who fled to thee, consoling their sorrows, directing them to the path of repentance, and teaching them constant prayer and heartfelt tears. Wherefore both the rich and poor, the noble and common people, thy spiritual offspring, call to thee:
Rejoice, O new Chrysostom, having led many lost souls on the path of repentance to God with thy many fiery words.
Rejoice, having enlightened the souls and hearts of all those who honor thee, with thy writings.
Rejoice, having directed to pray for one’s enemies.
Rejoice, having prayed for thine own enemies with warm love.
Rejoice, having taught us to recognize the scourge of God toward our correction in those who attack.
Rejoice, having presented the tears of Ezekiel and purification of Manasseh to the spiritual eyes of the repentant.
Rejoice, having depicted the podvigs and labors of the ancient ascetics in thy divinely wise works.
Rejoice, having imitated them in thy life completely.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 9
The entire angelic army and choir of holy hierarchs marveled, beholding thee, the new God-pleaser, beaming with great labors and podvigs. And we, blessing thee, cry out to God who glorified thee: Alleluia!
Ikos 9
Thou didst depart unto a new laborious obedience at a remote region of our fatherland, O holy hierarch Ignaty, when the archiepiscopal staff from the Pre-eternal Archbishop, our Lord Jesus Christ, was entrusted to thee by the Archpastor of the royal city in the Kazan cathedral of the Heavenly Queen. Understanding in this the will of God- that the Gospel of His Kingdom should be preached in a foreign country, we humbly call to thee:
Rejoice, having received the grace of God abundantly in ordination.
Rejoice, having fulfilled the Apostolic teachings and having given all of the faithful to drink of its saving streams.
Rejoice, faithful laborer in the vineyard of Christ.
Rejoice, spiritual lute, perfected by the Holy Spirit.
Rejoice, divinely inspired adornment of hierarchs.
Rejoice, for thy beloved Lord spoke by thy mouth.
Rejoice, for although having left thy spiritual flock in the monastery of venerable Sergius, thou didst not forget any in thy prayers.
Rejoice, merciful intercessor for all of the faithful and unfaithful who call on thee for help.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 10
Overburdened by the bodily infirmities and podvigs of life, thou didst retire to the monastery of holy Nicholas on the river Volga, O holy hierarch Ignaty, desiring to prepare thy soul for departure from this world, where finishing thy days in unceasing prayer and divine contemplation, thou didst sing aloud to God: Alleluia!
Ikos 10
Thou wast a quick helper and comforter, O holy hierarch Iganty, not only for those who came to thee, but also for those living far away, comforting them with thy letters, cheering and enlightening their souls. Wherefore, all those who honor thy divinely wise works proclaim to thee:
Rejoice, our good shepherd.
Rejoice, having never turned away those who came to thee.
Rejoice, having embraced those requesting thy help, near and far, with thy love.
Rejoice, having reverently admitted those who honor thy writings into intimate unity with thy soul.
Rejoice, having taught thy spiritual offspring Christian patience.
Rejoice, having directed us to look for God’s Providence in our sufferings.
Rejoice, having taught thy children to give way to Providence completely.
Rejoice, having preached that we should request of God, the perfection of His will in us, as great mercy.
Rejoice, O Holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 11
Thou didst offer the all-compunctionate song to the Most Holy Trinity each day of thine earthly life, O all-praised Ignaty. And now standing before the Throne of the King of Glory, pray for us, who honor thy holy memory, that purified by prayers and repentance, together with thee, we may praise God unto the ages of ages: Alleluia!
Ikos 11
In thy life, thou wast a great luminary of the Holy Orthodox Church, O holy hierarch Ignaty, wherefore the Lord, the Ruler of All, gave thee a blessed end and glorified thee in the Heavens. We beseech thee, O merciful holy hierarch, to request, on behalf of us sinners, too, who pray for thy help and intercession, a peaceful and painless end to our lives, a good answer at the Terrible Judgment of Christ and the inheritance of the Heavenly Kingdom, that we might joyfully call to thee:
Rejoice, having marked the righteousness of thy life with a righteous end.
Rejoice, having foreseen thine imminent departure.
Rejoice, having met the Heavenly Bridegroom with the lamp of thy soul burning.
Rejoice, having beheld the resurrection of the Savior with the myrrh-bearing women at thine end.
Rejoice, having withdrawn none of thine intercession for those who honor thy repose.
Rejoice, having covered all those who zealously pray to thee with thy grace and care.
Rejoice, having taught thy children to hold firm to the one true holy Orthodox faith.
Rejoice, having stricktly forbidden to accept any heretical delusion or attend crafty persuasion.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 12
Grace was given to thee from God, O holy hierarch of Christ Ignaty, to pray for us and guide us on the path of salvation, that purified by repentance, we might be admitted to the most well-adorned bridal chamber of the Savior, and there, with thee and with all those sanctified by God, joyfully praise Him: Alleluia!
Ikos 12
Chanting hymns unto God, Who is wondrous in His saints, we praise thee, O blessed Ignaty, as a friend of Christ, having acquired the heavenly blessedness by the unwavering working of the Lord’s commandments. Pray for us sinners, that we may be fellow partakers of the Lord’s banquet, who compunctionately call to thee:
Rejoice, having acquired the Heavenly Kingdom with thy deep humility, with poverty of spirit.
Rejoice, having preached that we should lay this virtue as the foundation of all monastic podvigs.
Rejoice, having been consoled by the Lord Himself in crying over thy sins.
Rejoice, having received the inheritance of eternal life for thy meekness of soul.
Rejoice, having searched not for perishable food on earth, but rather the truth of Christ, which now completely fills thee in the heavens.
Rejoice, having been pardoned by God the Giver of Mercy, for thy mercy toward thy neighbors.
Rejoice, having beheld God by thine angelic purity of heart.
Rejoice, having forgiven thy slanderers for the Lord’s sake, and as a peacemaker, having been awarded the great treasure of adoption by God.
Rejoice, O holy hierarch Ignaty, thou model and teacher of repentance and prayer!
Kontakion 13
O wonderful saint of Christ, O holy hierarch Father Ignaty! Accept this service which, although small, is nonetheless, brought to thee from the hearts of those who love and honor thee, and deliver us by thine all-powerful intercession from every grievance, illness and sorrow; warm our souls which have been cooled, with the fire of faith and love towards God; grant us repentance before the end; be a guide for us to the Heavenly Kingdom, that there with thee and all those who have pleased God, we may sing to Him unto the ages of ages: Alleluia, Alleluia, Alleluia!
Repeat this Kontakion three times (thrice) and then, repeat the 1st Ikos and 1st Kontakion.
Prayer to St. Ignaty Brianchaninov
O great and wonderful saint of Christ, O holy hierarch Father Ignaty! Mercifully accept our prayers brought to thee with love and thanksgiving! Hear us orphaned and helpless ones, who bow down before thee with faith and love and request thy warm intercession for us before the Throne of the God of Glory. We know, that the prayer of a righteous man availeth much, to win the Master’s favor. Thou didst have an ardent love for the Lord from thy youth and having desired to serve Him alone, thou didst consider all the beautiful things of this world as nothing. Denying thyself and having taken up thy cross, thou didst follow Christ. Thou didst voluntarily take upon thyself the narrow and most-sorrowful path of monastic life, and on this path thou didst acquire great virtues. With thy writings thou hast filled the hearts of men with deep reverence and submissiveness before the Almighty Creator, and fallen sinners with thy wise counsels in consciousness of thy nothingness and sinfulness, and taught them to flee unto God in repentance and humility, while reassuring them with hope in His mercy. Thou didst never turn away those who came to thee, but thou wast a kind and loving father and pastor to all. And now, do not abandon us, who earnestly pray to thee and entreat thy help and intercession. Obtain for us, from our Lord Who loveth mankind, spiritual and physical health, establish our faith, strengthen our power, utterly exhausted in the temptations and grievances of this age; warm with the fire of prayer our hearts which have been cooled, help us, who are being cleansed by repentance, to receive a Christian end to this life and to enter the most well-adorned bridal chamber of the Savior with all of the elect, and there, together with thee, to bow down to the Father and to the Son and to the Holy Spirit unto the ages of ages. Amen.
“…Στον δρόμο, μας αντάμωσε άφταστος ασκητής, της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής …» .
Ο Πατήρ Ισίδωρος ο τυφλός, είναι για το σημερινό Άγιο Όρος της Ελλάδας ένα σημείο φωτεινής αναφοράς.
Ένας χαρούμενος, αεικίνητος Μοναχός που σε δυναμώνει όταν πολλές φορές ολιγόπιστα και με απογοήτευση παίρνεις λάθος την ζωή σου…
Χαίρεται με το καθετί, μα κυρίως με το σκοτάδι των τυφλών ματιών του !
Είναι αυτό που τον κρατά στερεό και εδραίο, στον δικό του Γολγοθά ώσπου του Παραδείσου τ’ όνειρο να βγει αληθινό…
Γι αυτό και όταν ήταν μικρό παιδί στην Πάτρα, και δούλευε ( μικροπωλητής ) για να ζήσει, όταν μια μέρα άρχισε να βλέπει θαμπά και να ξεχωρίζει μορφές και αντικείμενα, παρακάλεσε την Παναγία να μην επιτρέψει να βρει το φως του, γιατί αλλιώς δεν θα τα κατάφερνε να γίνει Μοναχός!
Και αμέσως ξανατυφλώθηκε για πάντα !
Από μικρό παιδί ο Γέροντας κατάλαβε με την αγνή του καρδιά, αυτό που κάποτε ο ίδιος ο Χριστός μας είπε στον εκλεκτό του Απόστολο Παύλο: “Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται”.
«…Στον δρόμο, μας αντάμωσε άφταστος ασκητής,
της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής …»
…Το είχε πει πολύ όμορφα και ο Γέροντας Παΐσιος αυτό που ζει σήμερα ο Πατήρ Ισίδωρος:
Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι.
Ο τυφλός ασκητής βέβαια και ένα άλλο διαβατήριο έχει πάντα και κρατά μαζί του. Αυτό που του επιτρέπει να επισκέπτεται τον αγαπημένο του Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα των ΗΠΑ…
Ο πατήρ Εφραίμ, πρώην ηγούμενος τής Μονής Φιλοθέου στό Άγιο Όρος, καί τώρα ηγούμενος 19 Ορθόδοξων Μονών στήν Αμερική...Εδώ, σε μιά συζήτηση, γιά το πώς πρέπει να εξομολογούνται οί Χριστιανοί...
Ο δυνατός του πόθος και η τόσο ανθρώπινη χαρά του, να γιορτάζει τις μεγάλες μέρες της πίστης μας στο πλάι του Πατέρα του, είναι τόσο εμφανή! Αυτό μας έλεγε και αργότερα γεμάτος από ενθουσιασμό παιδιού:
“Έκανα Πάσχα το 2012 και το 2013 με τον Γέροντά μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός θα κάνω και Χριστούγεννα!”.
Ταξίδι αμέτρητων ωρών και κούραση απερίγραπτη με έξοδα και θυσίες ποικίλες, για να βρεθεί απλά στο στασίδι πλάι του, απέναντι απ’ την Αριζονίτισσα την Παναγία…
Για άλλους, αυτό θα θεωρείται σκέτη τρέλα! Μα είναι τυφλός θα πούνε κάποιοι,… τι πάει τώρα να δει;
Τυφλός ναί, αλλά είναι και τρελός για τον Θεό !
Είχαμε αγωνία για το αν θα καταφέρναμε να τον συναντήσουμε… Μας βρήκε εκείνος και μας υποδέχτηκε σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά απ την μετάνοιά του! Εκεί και πιο κάτω, συνήθως ξεβγάζει τους προσκυνητές που φεύγουν για άλλα μέρη…
“Μα πως θα γυρίσετε πίσω Γέροντα;”, τον ρωτούν εκείνοι απορημένοι…
( Αλλάζει μάλιστα μέσα συγκοινωνίας, λεωφορεία, κλπ καί δέν έχει ούτε ένα μπαστουνάκι τυφλού, τίποτα !!!)
-Μη νοιάζεστε παιδιά…πάτε εσείς στην ευχή της Παναγιάς μας και έχει ο Θεός!
Και γυρίζει πίσω μόνος, και ανεβαίνει τους ορόφους και διασχίζει αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα την Φιλοθέου απ άκρη σ’ άκρη, σκορπώντας κουράγιο και ελπίδα σε όσους κατάπληκτοι τον βλέπουν. Όλους τους νουθετεί με λόγους του πατρός Εφραίμ, τού Γέροντά του. Πάντα το προσθέτει αυτό στο τέλος των συμβουλών του:
--Δεν είναι δικά μου αυτά πού σας λέω, παιδιά μου …Ο Γέροντας τα λέει…
Του φιλήσαμε όλοι το χέρι και εκείνος άρχισε να μας ρωτά με ενδιαφέρον…
Ξαφνικά ακούστηκε… η φωνή του Γέροντος Εφραίμ: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…», ήχος κλήσης στο τηλέφωνο του τυφλού Μοναχού που δεν σταματά να χτυπά …
Έτσι είναι σαν ο Γέροντάς κάθε φορά να του λέει: Σήκωσε το τηλέφωνο και παρηγόρησε την ψυχή που σε καλεί. Μην ραθυμείς, μην δυσανασχετείς, αυτό είναι το διακόνημά σου και το ευλογώ εγώ, κάνε αγάπη και υπακοή…
Άρχισε να μιλά και να δίνει συμβουλές σε μια γυναίκα που τον κάλεσε… Έπειτα ήρθε ξανά προς το μέρος μας και μας είπε να πάμε να πάρουμε δωμάτια, να ξεκουραστούμε λίγο και θα ερχόταν εκείνος να μας βρει …
Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με έκπληξη και εκείνος σαν να το κατάλαβε πρόσθεσε: Μην ανησυχείτε, θα έρθω!
Ο Αρχοντάρης ένας νέος ευγενέστατος και πράος Μοναχός, μας τακτοποίησε σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου απέναντι από το καθιστικό με την βιβλιοθήκη, δίπλα ακριβώς στο πανέμορφο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Θα μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Λευκορώσους αδερφούς μας. Έναν πατέρα με τον γιό του που περιδιάβαιναν με τα πόδια όλο το Άγιο Όρος με πίστη και κατάνυξη ολόθερμη να αποτυπώνεται σε κάθε τους κίνηση.
Δεν είχε περάσει λίγη ώρα και ακούστηκε σχεδόν έξω απ την πόρτα μας η φωνή του πατρός Ισιδώρου που μας αναζητούσε.
Βάλαμε τον Γέροντα να καθίσει σε μια καρέκλα στο κέντρο του δωματίου. Και εμείς πήραμε θέση γύρω του νοιώθοντας πραγματικά ευλογημένοι. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα . Έβγαλε ένα μεγάλο δέμα από μέσα. Αντικρίσαμε ένα πορφυρό πετραχήλι με χρυσοκέντητους Σταυρούς διπλωμένο να το τυλίγει σε σχήμα μαξιλαριού.
-Τι είναι Γέροντα αυτό; τον ρωτήσαμε …
-Έχει μέσα λείψανα του παππού Ιωσήφ του ησυχαστή, και διάφορα άλλα του Γέροντά μου… Την φανέλα του, το μικρό χαλάκι που προσευχόταν… Με δέος το πήραμε στα χέρια μας και αρχίσαμε να το ασπαζόμαστε ευλαβικά. Δεν βρίσκαμε λέξεις για να περιγράψουμε το θείο άρωμα που ανέδυε …
Τόσο, που ολιγόπιστοι και αδύναμοι μπροστά στου Θεού τα υπέρλογα, αρχίσαμε να ψηλαφίζουμε αδιάκριτα και να ρωτάμε τον Γέροντα για το αν μέσα είχε και λιβάνι …
Ο Γέροντας χαμογέλασε και μας διαβεβαίωσε λέγοντας με τον απλό του τρόπο: «Αστεία θα λέμε τώρα;» ( άκου, λιβάνι…).
Κρατώντας στα χέρια μας, ή καλύτερα στις αγκαλιές μας εκείνο το μικρό μυροβόλο δεματάκι αρχίσαμε να ακούμε λόγια μπολιασμένα με σοφία Θεϊκή, βγαλμένα απ᾽ την αγνή ψυχή του παιδιού της Παναγιάς:
«Παιδιά, ας μην τα βάζουμε ( κάποιες φορές ) με τον Θεό και τα… Μαθηματικά Του…
Ήρθε κάποιος και παραπονιόταν που ο Θεός πήρε νέο έναν δικό του. Και του λέω: Ξέρεις σε τι ηλικία πήρε ο Θεός τον Μέγα Βασίλειο; 49 ετών! Λες να μην είχε να δώσει, να προσφέρει ακόμα αυτός ο μέγας Φωστήρας της Οικουμένης; Ξέρει ο Θεός, μην ζητάμε εξηγήσεις…”.
Έβγαλε τότε μια φωτογραφία. Εικονιζόταν ο ίδιος μαζί με τον Γέροντά του και την αγγελική μορφή του Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Αγίου Καθηγουμένου της Ξηροποτάμου.
«Παιδιά, το 1979 ήμασταν εδώ 92 Μοναχοί. Έστειλε λοιπόν ο Γέροντάς μας τότε τον Φιλόθεο στην Καρακάλλου, τον Αγάθωνα στην Κωνσταμονίτου και τον Εφραίμ στην Ξηροποτάμου. Αυτός που λέτε παιδιά μαρτύρησε … Ο Θεός επέτρεψε να κοιμηθεί με μαρτυρικό τρόπο νεότατος μόλις 40 ετών…. Ξέρετε γιατί; Γιατί βάπτισε Χριστιανούς Ορθοδόξους πολλούς ανθρώπους!”.
Έκπληκτοι ακούσαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε… Είχαμε ακούσει ότι ο Ξηροποταμινός Εφραίμ είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό… μα τώρα το πράγμα έμπαινε στην αληθινή του διάσταση…
Σκέφτηκα πως στην Αμερική από τότε που πήγε ο π. Εφραίμ ο Φιλοθείτης έχουν βαπτιστεί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πάνω από 800.000 ψυχές !
Γι αυτό τον λόγο ο Γέροντας δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του και απίστευτες συκοφαντίες. Κι όμως συνεχίζει…
Δημιούργησε δεκαεννιά ( 19 ) επίσημα καταγεγραμμένα Μοναστήρια! Δύο στην Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στον Καναδά… Και ετοιμάζονται δυο ακόμα ….
Στην Αριζόνα, το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου όπου εδρεύει ο Γέροντας φτιαγμένο μέσα στην έρημο μοιάζει με τον πιο πράσινο εύφορο τόπο του κόσμου…
Φιλοξενεί μονίμως περίπου 500 προσκυνητές που φτάνουν από παντού αποζητώντας να ξεδιψάσουν τις ψυχές τους.
Με άφθονο νερό που με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε εκεί ποτίζονται 1.000 και πλέον στρέμματα με 6.000 ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια και άλλα μέχρι πρότινος αδιανόητα για το κλίμα της περιοχής . Μα τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό…
Για όλα αυτά μας μιλά ο Γέροντας Ισίδωρος με αγάπη αληθινή και σπάνια . Μας λέει και άλλα που αποδεικνύουν το μεγαλείο του Θεού. Για τον αγιασμό που δεν χαλά ποτέ, για το όρος Θαβώρ και την Μεταμόρφωση του Χριστού μας . Εμάς μας αρκεί και που τον βλέπουμε… Μας δίνει ξεραμένο βασιλικό…
«Βάλτε το πάνω στο προζύμι και θα δείτε πως θα φουσκώσει… Πάρτε και λαδάκι απ την Παναγία μας και αγίασμα από του Αγίου Αθανασίου…».
Δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε… Κρατούσαμε ακόμα το γεμάτο από Χριστό και την ευχή του μαξιλαράκι και ήταν σαν να αγκαλιάζαμε τα αχώρετα και απλησίαστά Του έστω για λίγες στιγμές…
“Σε λίγες μέρες θα έρθω και κοντά στα μέρη σας, στο Ξυλόκαστρο”, τον ακούσαμε έκπληκτοι να μας λέει…
Πράγματι ο πατήρ Ισίδωρος “οργώνει” όλη την Ελλάδα. Πηγαίνει σε σπίτια αγαπημένων του παιδιών που έχει δει βαθιά μέσα τους, και εκείνα τον φιλοξενούν και μετατρέπουν το σπίτι τους σε αρχονταρίκι Αγιορείτικο καλώντας και άλλους αδερφούς που συνωστίζονται να ακούσουν και να ξαναθυμηθούν την αγάπη την άπειρη και την μακροθυμία του Θεού, μέσα από τα απλά λόγια του τυφλού ασκητή…
“Παιδιά εγώ φεύγω τώρα, να ξεκουραστείτε κι΄ εσείς για τις ακολουθίες. Θα σας βρω και έπειτα… Την ευχή του Χριστού μας και της Παναγιάς μας να έχετε!”.
---“Με τον Γέροντα μιλάτε στο τηλέφωνο;”, τον ρωτήσαμε.
---“Επικοινωνούμε με πνευματικό τρόπο”, είπε χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο…
Δεν χρειαζόταν. Ήμουν σίγουρος ότι συχνά τον «επισκέπτεται» αγιοπνευματικώς όπως και όλα τα Φιλόθεα παιδιά του, όποτε και οπουδήποτε δυσκολεμένα ζητήσουν την ενισχυτική παρουσία του…
Στην Φιλοθέου όταν η ησυχία σκεπάζει απόλυτα τον αγιασμένο τούτο τόπο, αν κλείσεις τα μάτια, σίγουρα θα ακούσεις από κάπου μακριά να φτάνει η απαλή φωνή του Πατρός Εφραίμ… Δίχως παύση να λέει την ευχή του Ιησού και να επικαλείται κάθε τόσο την Παναγία Μητέρα, με δάκρυα στα μάτια προσευχόμενος για τον κόσμο ολόκληρο, παρατείνοντας το Θεϊκό έλεος .
Τον φαντάστηκα εν τω μέσω της νυκτός, σε μια χορεία σύγχρονων εν ζωή Γερόντων με παρρησία υιών Θεού και κρουνούς δακρύων να τρέχουν απο τα μάτια τους, σχεδόν να «κανοναναρχούν» την Σωτήρια Ευσπλαχνία, επαναλαμβάνοντας ο ένας μετά τον άλλον: “Ὅτι Θεὸς ἐλέους, οἰκτιρμῶν καὶ φιλανθρωπίας ὑπάρχεις…”(=Είσαι Θεός ελέους, οικτιρμών και φιλανθρωπίας).
Ο Γέρων Ισίδωρος ο τυφλός έφυγε όπως ήρθε… Μόνος του, χωρίς βοήθεια από κανέναν…
Όσοι τον υποβαστάζουν ενίοτε, νομίζουν ότι τον βοηθούν. Βλέπει ολοκάθαρα με της φωτεινής ψυχούλας του τα μάτια τα αμόλυντα, με τα μάτια της καρδίας του…
Εμείς, όσο ζούμε θα θυμόμαστε εκείνη την τόσο συγκινητική του επίσκεψη. Η φωτογραφία που βγάλαμε στο πλάι του κρατώντας το ευλογημένο μαξιλάρι της Αγάπης του, θα φωταγωγεί πάντα τα μέσα μας σκοτάδια…
ΠΗΓΗ
Ὁ ἔπαινος κάνει τούς νέους ἐγωιστές, ἀπροσάρμοστους καί ἄθεους.
Δίδασκε ὁ θεόσοφος Παιδαγωγός Ἅγιος Πορφύριος: «Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ τονίζει ὅτι, ἅμα ἐπαινεῖς ἕναν ἄνθρωπο, τόν κάνεις ἐγωιστή. Ὁ ἐγωιστής εἶναι ὁ μπερδεμένος, ὁ ὁδηγούμενος ὑπό τοῦ διαβόλου καί τοῦ κακοῦ πνεύματος. Ἔτσι, μεγαλώνοντας μέσα στόν ἐγωισμό, ἡ πρώτη του δουλειά εἶναι ν’ ἀρνεῖται τόν Θεό καί νά εἶναι ἕνας ἐγωιστής ἀπροσάρμοστος μέσα στήν κοινωνία».
Νά γιατί εἶναι ἄρρωστη ἡ κοινωνία μας καί ἄθεα τά παιδιά μας. Ἐπειδή ἀπό μικρά τούς τρέφουμε τόν ἐγωισμό, τήν ὑπερηφάνεια πού εἶναι κορυφαία ἀκαθαρσία στόν ἄνθρωπο καί ἁμαρτία. Γίνονται ἔτσι τά παιδιά εὐάλωτα στίς δαιμονικές ἐνέργειες καί ὑποχείρια τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ὁ ἔπαινος δημιουργεῖ μία ψεύτικη μεγάλη ἰδέα στό παιδί γιά τόν ἑαυτό του. Αὐτήν τήν ἰδέα οἱ πατέρες τήν ὀνομάζουν οἴησι καί εἶναι ἡ βαθειά ρίζα τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ κόσμος τό ὀνομάζει «ὑπερεγώ». Δίδασκε ὁ Θεόσοφος σύγχρονος Ἅγιος Πορφύριος:
«Ὅταν, λοιπόν, ἐμεῖς στό παιδί μέ τούς ἐπαίνους δημιουργοῦμε αὐτό τό «ὑπερεγώ», τοῦ φουσκώνουμε τόν ἐγωισμό, τοῦ κάνομε μεγάλο κακό. Τό κάνουμε νά γίνεται πιό ἐπιρρεπές στά διαβολικά πράγματα»1. Ἀνοίγουμε τούς «ἀσκούς τοῦ Αἰώλου» καί μετά ἀναρωτιόμαστε γιατί ἔφυγε ἀπό τήν Ἐκκλησία, τό σπίτι, τήν ὑπακοή, τόν σεβασμό πού εἶχε πρός τούς μεγαλυτέρους κ.λ.π.
Ὁ ἔπαινος εἶνα ἕνα ψέμμα γι’ αὐτό καί συνιστᾶ μίμηση τοῦ διαβόλου. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὅ,τι καλό ἔχει τό παιδί μας εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί ὅ,τι καλό ἔκανε (ἄν ἔκανε κάτι καλό) εἶναι ἐνέργεια τῆς Θείας Χάρης καί ὄχι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς του ἱκανότητας καί δυνάμεως. Γιαυτό θά πρέπει νά τό παρακινοῦμε σέ ὅλα νά ζητάει τήν Θεία Βοήθεια καί νά ἐμπιστεύεται τήν Θεία Πρόνοια. «Σ΄ ὅλα τά θέματα νά μάθουν τά παιδιά νά ζητᾶνε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ»2.
Πῶς ἐνθαρρύνουμε τά παιδιά; Θέλει προσοχή, ὅταν ἐνθαρρύνετε τά παιδιά» δίδασκε ὁ σοφός Ἅγιος Παιδαγωγός Πορφύριος. «Στό παιδί δέν πρέπει νά λέτε: «Ἐσύ θά τά καταφέρεις, ἐσύ εἶσαι σπουδαῖος, εἶσαι νέος, εἶσαι ἀνδρεῖος, εἶσαι τέλειος!…». Δέν τό ὠφελεῖτε ἔτσι τό παιδί. Μπορεῖτε ὅμως, νά τοῦ πεῖτε νά κάνει προσευχή. Νά τοῦ πεῖτε: «Παιδί μου, τά χαρίσματα πού ἔχεις, ὁ Θεός σοῦ τά ἔδωσε. Προσευχήσου νά σοῦ δώσει ὁ Θεός τήν χάρι Του». Τοῦτο δῶ εἶναι τό τέλειο»3
Ἄν κάνει κάτι καλό νά μήν τό ἐπαινοῦμε αὐτονομημένα ἀλλά νά δοξάζουμε τό Θεό πού τό βοήθησε καί νά τό παρακινοῦμε καί ἐκεῖνο νά δοξάσει καί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό ὁ Ὁποῖος καταδέχθηκε νά ἐνεργήσει μέσα ἀπό αὐτό.
Τό νά ἀποκρύπτουμε τήν πραγματικότητα ἀπό τά παιδιά γιά τόν ἑαυτό τους, εἶναι ἀδικία καί ἀτιμία ἀπό μέρους ἡμῶν τῶν μεγαλυτέρων, τῶν γονέων καί ὅσων ἄλλων ἐμπλέκονται στήν ἀγωγή. «Πρέπει νά πεῖς τήν ἀλήθεια» δίδασκε ὁ Ἅγιος Γέροντας, «νά τή μάθει ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλιῶς τόν ὑποστηρίζεις στήν ἀμορφωσιά του. Ὅταν πεῖς στόν ἄλλο τήν ἀλήθεια, αὐτός κατατοπίζεται, προσέχει, ἀκούει καί τούς ἄλλους, ἐγκρατεύεται. Ἔτσι καί στό παιδί θά πεῖς τήν ἀλήθεια, θά τό μαλώσεις, γιά νά κατατοπισθεῖ ὅτι αὐτό πού κάνει δέν εἶναι καλό. Τί λέγει ὁ σοφός Σολομών: «Ὅς φείδεται τῆς βακτηρίας, μισεῖ τόν υἱόν αὐτοῦ, ὁ δέ ἀγαπῶν, ἐπιμελῶς παιδεύει»4. Ὄχι ὅμως νά τό δέρνεις μέ τή μαγκούρα. Τότε φεύγουμε ἀπό τά ὅρια καί γίνεται τό ἀντίθετο»5.
Ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀσέβεια, ἡ θρασύτης, ἡ σκληρότης, ἡ βλασφημία τῶν παιδιῶν εἶναι καρποί τῆς κακῆς ἀγωγῆς. «Οἱ γονεῖς» παρατηροῦσε ὁ σοφός καί Ἅγιος Γέροντας «εὐθύνονται πρῶτοι γιά τήν ἀποτυχία τῶν παιδιῶν στή ζωή καί οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές μετά. Τά ἐπαινοῦν διαρκῶς. Τούς λένε ἐγωιστικά λόγια. Δέν τά φέρνουν στό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τ’ ἀποξενώνουν ἀπ’ τήν Ἐκκλησία. Ὅταν μεγαλώσουν λίγο τά παιδιά καί πᾶνε στό σχολεῖο μ’ αὐτό τόν ἐγωισμό, φεύγουν ἀπ’ τή θρησκεία καί τήν περιφρονοῦν, χάνουν τό σεβασμό πρός τόν Θεό, πρός τούς γονεῖς, πρός ὅλους. Γίνονται ἀτίθασα καί σκληρά καί ἄπονα, χωρίς νά σέβονται οὔτε τή θρησκεία, οὔτε τόν Θεό. Βγάλαμε στή ζωή ἐγωιστές καί ὄχι χριστιανούς»6. Μεγάλο μερίδιο εὐθύνης φέρνει ἡ σύγχρονη ψευτοεπιστήμη πού διαστρέφει καί δέν οἰκοδομεῖ τά παιδιά μέσῳ τῆς διδασκαλίας τῆς ἄθεης ψυχολογίας καί παιδαγωγικῆς. Ὁ διάβολος κρύβεται πίσω της. «Ὁ διάβολος» δίδασκε ὁ σοφός Ἅγιος Παιδαγωγός Πορφύριος «κατόρθωσε νά ἐξαφανίσει τόν ἑαυτό του καί νά κάνει τούς ἀνθρώπους νά χρησιμοποιοῦν ἄλλα ὀνόματα. Οἱ γιατροί, οἱ ψυχολόγοι λένε συχνά, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος πάσχει: «Ἄ, νεύρωση ἔχεις! Ἄ, ἄγχος ἔχεις!» καί τά τοιαῦτα. Δέν παραδέχονται ὅτι ὁ διάβολος ὑποκινεῖ καί διεγείρει στόν ἄνθρωπο τόν ἐγωισμό. Κι ὅμως ὁ διάβολος ὑπάρχει, εἶναι τό πνεῦμα τοῦ κακοῦ»7. Ὁ διάβολος εἶναι ὁ πρῶτος διδάξας τό ψέμμα καί τόν ἔπαινο καί διά τοῦ ἐπαίνου ἔβγαλε τούς Πρωτόπλαστους ἀπό τόν Παράδεισο ὅπως δίδασκε ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, ἦταν ἁπλοί καί ταπεινοί, γι’ αὐτό ζοῦσαν στόν Παράδεισο. Δέν εἶχαν ἐγωισμό… Μετά…ὁ διάβολος κατόρθωσε μέ τόν ἔπαινο καί τούς ἐπλάνησε. Γεμίσανε ἐγωισμό»8. Τά παιδιά δέν πρέπει νά ἀκοῦνε τό «μπράβο» οὔτε νά τό θέλουν. «Ὁ ἔπαινος κάνει κούφιο τόν ἄνθρωπο καί διώχνει τή χάρι τοῦ Θεοῦ»9 ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Καί συμπλήρωνε: «Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἔρχεται μόνο μέ τήν ἁγία ταπείνωση»10. Καί συμπέραινε: «Πρέπει νά μάθομε στά παιδιά νά ζοῦν ταπεινά καί ἁπλά καί νά μή ζητοῦν τόν ἔπαινο καί τό «μπράβο». Νά τά μάθομε ὅτι ὑπάρχει ἡ ταπείνωση, πού εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ζωῆς»11. Καί τῆς ψυχῆς καί τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, θά τολμούσαμε νά συμπληρώσουμε.
Μακάρι τά διδάγματα τοῦ Ἁγίου Παιδαγωγοῦ Γέροντα Πορφύριου νά ἀποτελέσουν ὁδηγητικά σήματα ἀγωγῆς γιά τούς γονεῖς καί ὅλους ὅσους ἀσχολοῦνται μέ τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης.
1Ἁγίου Πορφυρίου, Βίος καί Λόγοι, ἔκδοση Ζ΄, σελ. 442.
2 Ὅ.π. σελ. 437.
3Ὅ.π. σελ. 437.
4Παρ. 13, 24.
5 Ἁγίου Πορφυρίου, Βίος καί Λόγοι, ἔκδοση Ζ΄, σελ. 439.
6Ὅ.π. σελ. 437-438.
7Ὅ.π. σελ. 443.
8Ὅ.π. σελ. 442.
9Ὅ.π. σελ. 441.
10Ὅ.π. σελ. 441.
11Ὅ.π. σελ. 443-444.
πηγη
Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.
Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.
Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν...
επιθυμούσε νατου έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.
- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.
Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.
Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.
Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.
Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.
Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις
- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.
Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω ...
- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.
Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ.
Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ' τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ ...
Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό.
Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά -σπάνια βέβαια- το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας "Άγιος!
Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.
Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά ... Δώστε μας και σεις την ευλογία σας.
Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ' αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μάς.
Πηγη
Count it all joy, my brethren, when ye fall into manifold temptations, knowing that the testing of your faith produces patience. And let patience have its perfect work, that ye may be perfect and entire, lacking nothing. (James 1:2-4)
"By taking one small step at a time, and nobody not thinking that in one big step we are going to get any place, we can walk straight to the Kingdom of Heaven––and there is no reason for any of us to fall away from that ."
Fr. Seraphim Rose
Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό -και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό- μόνον αυτό μπορεί να από ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη. Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό. Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.
Ανάλογα με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα με την ποιότητα ή το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται οι φίλοι. Θα πρέπει να απαρνηθώ οτιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον που το ύψος της ψυχής του μ΄ αρέσει. Και πρέπει να αποβάλω τον εγωισμό αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλω τη θηριωδία αγαπώντας έναν ευγενή φίλο.
Η φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.
Φίλοι συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που στο βάθος της ψυχής τους περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση. Φίλοι γίνονται συχνά άνθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του ότι βαριούνται. Αυτή είναι πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία -το μεγαλύτερο ζιζάνιο που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων.
Είναι λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε την αλφάβητο; Πώς μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του; Πώς μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος δεν έμαθε να αγαπά το Σέρβο; Πώς οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες να αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο; Ποτέ δε θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη ανάμεσα στους φίλους. Και δε θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους, μέχρι να οικοδομηθεί επάνω στη γνώση των άλλων, το σεβασμό και τη θυσία.
Όσο η φιλία θα αποτελεί μόνο υπηρέτρια των κατώτερων στόχων, τόσο θα κυβερνά στον κόσμο το κακό.
Η χριστιανική αγάπη κινείται κυκλικά.
Πρώτα έρχεται η αγάπη προς τον εαυτό μας, κατόπιν η αγάπη προς τους φίλους μας, μετά η αγάπη προς τους εχθρούς μας και, τέλος, η αγάπη προς τον Θεό. Ο Χριστός την αγάπη προς τον εαυτό μας την πήρε για μέτρο της αγάπης μας για τους ανθρώπους και για τον Θεό. "Όπως αγαπάς τον εαυτό σου", λέει ο Χριστός, "να αγαπάς και τον πλησίον". Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη προς τον εαυτό τους, γρήγορα θα είχαν και χριστιανική αγάπη προς τους φίλους τους και προς τους εχθρούς τους. Αλλά αυτή η βασική αγάπη των ανθρώπων -η αγάπη προς τον εαυτό μας- ακόμα πλειοψηφεί ως ζωώδης, εγωιστική, αδηφάγα, ακάθαρτη, οπότε και κάθε άλλη αγάπη, βασιζόμενη σε τέτοια αγάπη είναι ομοίως τέτοια.
Όμως, θα έρθει μια καλύτερη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα αγαπιούνται περισσότερο με το πνεύμα και την αλήθεια, και λόγω του πνεύματος και της αλήθειας, και θα έχουν αληθινή αγάπη τόση όση είναι σήμερα η ψευδής αγάπη.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι συνεργάτης στην συγκέντρωση πλούτου και την απόλαυση αυτού του κόσμου.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής.
Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.
Η αγάπη με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί στην αυτοκτονία. Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή θα φέρει μαζί της και την αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη ζωή.
Ακόμα δεν ήρθε η εποχή της αγάπης προς τους εχθρούς, αφού ακόμα δεν πληρούμε την εντολή για την αγάπη προς τους φίλους.
Αλλά θα εκπληρωθεί και η μια και η άλλη εντολή, γιατί δεν προέρχονται από τον άνθρωπο αλλά από τον Θεό. Και η θεϊκή εντολή δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Δεν μπορώ, εγώ, αδελφοί μου, να σας παρακινήσω με τους αδύναμους λόγους μου, ώστε να εκπληρώσετε τις θεϊκές εντολές περί αγάπης. Όμως, θα σας κινήσει σε αυτό ο Θεός, ο οποίος κινεί τους ήλιους. Δεν μπορώ να σας δώσω ούτε τη δύναμη για τη γνώση ούτε τη δύναμη για το σεβασμό ούτε τη δύναμη για τη θυσία. Αυτή η δύναμη θα σας τη δώσει Εκείνος που έχει την παντοδυναμίας στα χέρια Του και που κινεί τα σύννεφα με τις σκέψεις. Ο λόγος περί Θεού θα καταστεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά ο λόγος περί Θεού, ανεξάρτητα απ΄ όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιούνται σ΄ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μια κουκκίδα. Δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο Θεός φερέγγυος και πιστός εγγυητής της βασιλείας της αγάπης στη γη. Ο Θεός μας είναι εγγυητής ότι ο ήλιος δε θα σβήσει πριν να δει τα τέκνα Του επί της γης να μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους. Κοίτα, σε λίγο καιρό θα σβήσει για μας ο ήλιος: Σκεπασμένοι από το μαύρο πέπλο του θανάτου, θα μείνουμε κρυμμένοι από τον ήλιο. Αλλά γιατί να μη μας δει ο ήλιος, όσο ζούμε, σαν τέκνα που μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους; Ας υποσχεθούμε ότι θα δώσουμε τέτοια ευχαρίστηση στον ήλιο και πόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση σ΄εμάς και τους φίλους μας! Ας είναι αρωγός μας σ΄αυτό ο επουράνιος Πατέρας μας, και τώρα και στους αιώνες.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Αργά βαδίζει ο Χριστός"
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Like doctors, when treating various physical ailments, do not prescribe one medicine to everyone, so does God, in treating our spiritual ailments, apply more than one suitable type of ministration. But He does cure every soul with medicines that are specifically beneficial to it. Let us thank Him for curing us, even though the medicine did inflict suffering upon us.
Saint Maxim the Confessor
Η μοναχή Αγνή μας είπε: «Το 2007 είχε έρθει στο μοναστήρι ένα αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών, το οποίο βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τέλος.
Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο.
Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε.
Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο.
Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει: «μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά».
Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».
Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει.
Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα… Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη.
Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.
That ugly and omnipresent thorn called worry! Since it’s a chronic, recurrent condition, it’s been called the “Worry Disease.” I think worry must be Satan’s best weapon against man. Our minds are incessantly preoccupied with our daily cares. During peace-filled, “quiet time” moments of prayer and reflection we confidently profess our faith to God and feel His peace. Yet, this is so often immediately forgotten, preempted by the next worrisome preoccupation. At time, it’s maddening! Too often our “old nature” chooses to worry rather than to trust God. Worry is a sin because we aren’t taking God at his Word.
Virtually everyone is stressed out today. We fear various problems and what they may do to us. For example, I have worked in pharmaceutical marketing and medical communications for 30+ years and have witnessed incredible changes in the healthcare landscape. I laugh out loud when I remember how in the past I used to complain about various working conditions. However, they were minimal compared to today’s constant stream of pressures. Now there are insecurities about the marketplace, the unrelenting ferocity of managed care, stressed-out clients willing to change their ad agency “on a whim,” and the constant barrage of economic and socio-political uncertainties. It seems every industry, both private and government, is beleaguered by economic crises today.
I guess crying in my beard (?) is both selfish and narrow-minded. Whether we live or have lived in affluence or in abject poverty, we will always have fears and anxieties. Let’s face it; we live in a fallen world. We have to deal with it, and there’s only one way do that: constantly pause and know that God is in control.
When I’m having dark days and am beset by challenges of all sorts, I put my distress in God’s hands and really trust, really believe. He always delivers, and the more I trust, the less my discomfort, and the better the outcome.
Besides entreating the Lord, I must also thank Him. Since the human race is innately selfish, our conversation with God is often a big, one-sided “all about me.” But when we balance our requests with heartfelt thanksgiving, i.e., when it becomes an integral part of our lives, giving thanks can only diminish our despair and contribute to inner peace and real joy. It’s so easy to avow faith and to rationalize it. But faith in action, which means practicing our faith day by day, moment by moment, is the hard part.
Let’s face it. Every day is a life challenge to varying degrees. The storms we face-personal, social, work-related, spiritual, or financial-will always be there. In order to put things into the proper perspective, there are several actions we can take:
1. Start every day with a thanksgiving prayer. One of my favorites was written by Fr. Thomas Hopko:
We praise You, Lord Jesus for showing us how to live day by day without fear, serving obediently, always entrusting our lives into Your care. And we thank you Lord Jesus for showing us how to die, how to gain the victory, how to attain the crown of life by commending our souls into the Father’s hands.
2. Repeat the Jesus Prayer (“Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner”) for focus.
3. Recite short Bible verses. These can also help to assuage the anxieties of life whenever those inevitable afflictions rear their ugly heads. Meaningful verses like the following can really lift the weight of our woes:
Be anxious for nothing, but in everything, by prayer and supplication, with thanksgiving, let your requests be made known to God; and the peace of God which surpasses all understanding, will guard your hearts and minds in Christ Jesus (Philippians 4:6-7).
Be still and know that I am God (Psalms 46:10).
Trust in the Lord with all your heart. Lean not upon your own understanding (Proverbs 3:5).
There is no formula, no antibiotic, no magic elixir for eradicating worry and fear. It’s a matter of developing childlike faith, a conscious effort to trust in God. If and when He is willing, that burden will become lighter as we grow in His wisdom and grace.
Bottom line: There can be peace in our hearts only when we turn to the One, True Source of peace, Jesus Christ. As He affirmed, “[My] peace I leave with you, My peace I give to you; not as the world gives, do I give you. Let not your heart be troubled, neither let it be afraid” (John 14:27).
Every day requires a reaffirmation of faith. If we seek God and His values, God will provide for us in wonderful ways we can never imagine. To know the pardon, joy, peace and power that come through Christ, we must personally receive Him by faith. And if our hearts are to change, our faith must be real.
Sources:
http://www.pravmir.com
http://tokandylaki.blogspot.ca/2014/06/turning-fear-into-faith.html
Πόσο επιπόλαιος είναι ο άνθρωπος εκείνος, που βλέπει το σπίτι του ετοιμόρροπο και, αντί να το επισκευάσει και να το στηρίξει, περιποιείται την αυλή του!
Πόσο ασύνετος είναι κι εκείνος που έχει το σώμα του άρρωστο και, αντί να φροντίσει για τη θεραπεία του, κάθεται και του φτιάχνει πολυτελή ενδύματα!
Κάτι τέτοιο κάνουμε κι εμείς με την ψυχή μας. Ενώ έχει εξαχρειωθεί από τα πάθη, ενώ βασανίζεται από την οργή, την κενοδοξία, τις αισχρές επιθυμίες και τόσες άλλες κακίες, δεν φροντίζουμε για τη θεραπεία της. Αλλά για τι φροντίζουμε; Για την καλοπέραση και το στολισμό του σώματος.
Αν μία αρκούδα ξεφύγει από το θηριοτροφείο και αρχίσει να γυρίζει ελεύθερη στην πόλη, θα κλειστούμε στα σπίτια μας, για να μην πέσουμε πάνω σ’ αυτό το θηρίο, που θα μας σπαράξει με τα νύχια του. Και τώρα, που η ψυχή μας σπαράζεται όχι από ένα μόνο θηρίο, μα από πολλά, ούτε που μας νοιάζει.
Τα θηρία, για την ασφάλεια των πολιτών, τα κλείνουμε σε σιδερένια κλουβιά και τα φυλάμε σε μέρη απόκεντρα, μακριά από τη Βουλή, το Δικαστήριο ή το Παλάτι. Στην ψυχή μας, όμως, όπου υπάρχουν κάποια άλλη βουλή, κάποιο άλλο δικαστήριο και κάποιο άλλο παλάτι, αφήνουμε τα νοητά θηρία των παθών ν’ ανεβαίνουν ως τον βασιλικό θρόνο, δηλαδή το νου, και να τον αναστατώνουν με τις κραυγές τους.
Τα πάθη είναι οι αιτίες της ταραχής στον εσωτερικό μας κόσμο. Τα πάθη κάνουν την ψυχή μας να μοιάζει με πόλη που αντιμετωπίζει βαρβαρική επιδρομή. Τα πάθη φέρνουν στο νου και στους λογισμού μας σύγχυση, όπως συμβαίνει όταν ένα φίδι μπαίνει σε φωλιά με νεογέννητα πουλάκια, και αυτά πεταρίζουν εδώ και εκεί τιτιβίζοντας με τρόμο.
Γι’ αυτό σας παρακαλώ, ας δέσουμε τα θηρία ή μάλλον ας τα πνίξουμε, ας τα σφάξουμε, ας τα θανατώσουμε. Κάθε κακία που βρίσκεται μέσα μας, ας την εξοντώσουμε με την μάχαιρα του Πνεύματος .
Τα θηρία, όταν είναι καλοθρεμμένα και δυνατά, δεν μπορούν να νικηθούν. Όταν όμως πεινάσουν και αδυνατίσουν, καταπεφτει η αγριάδα τους και μειώνεται η δύναμή τους. Τότε μπορεί να τα βάλει κανείς μαζί τους και να τα εξουδετερώσει εύκολα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πάθη. Όποιος τα αδυνατίζει, τα υποτάσσει στο λογικό. Όποιος, απεναντίας, τα καλοτρέφει, δύσκολα μπορεί να τα βάλει μαζί τους. Έτσι φτάνει να νικιέται απ” αυτά και να καταντάει δούλος τους.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Those who withdraw themselves from Christ are deprived of divine enlightenment, for like fools they forsake sun-drenched places so as to retire to the shade. Hence, it is natural for them to be cold and fall spiritually ill.
God has endowed us all with gifts, but not all of us utilize them for the salvation of our souls and the salvation of our fellow men. Instead, most of us, most of the time, use them to the detriment of others and ourselves.
St. Paisios
Ὁ φοβερός κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας ἀπειλεῖ νά καταποντίση ὅλους, λαϊκούς καί κληρικούς, πλούσιους καί πτωχούς, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, γέροντες, νέους καί νήπια, ἐπειδή ὅλοι σχεδόν ἔχουμε ξεκλίνει. Ὅσοι δέ ἔχουν ἐκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, προσπαθοῦν οἱ ἀσεβεῖς, μέ πολλούς τρόπους, νά ἀποπλανήσουν, γιά νά τούς καταστήσουν συνοδοιπόρους στόν δρόμο τῆς ἀπωλείας.
Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου
Η νηστεία μεν λοιπόν είναι ωφέλιμη για όλο τον χρόνο, για αυτούς που την προτιμούν (διότι ούτε η δαιμονική επήρεια δεν αποθρασύνεται κατά του νηστευτή, και οι φύλακες της ζωής μας άγγελοι με περισσότερη προθυμία παραμένουν στους καθαρισμένους στην ψυχή από τη νηστεία) πολύ δε περισσότερο τώρα, όποτε σε όλη την οικουμένη διαδίδεται το κήρυγμα.
Και ούτε κάποιο νησί, ούτε ήπειρος, ούτε πόλη, ούτε έθνος, ούτε άκρη της γης, υπάρχει που να μην ακούεται το κήρυγμα. Αλλά και τα στρατόπεδα και οι οδοιπόροι και oι ναύτες και οι έμποροι, όλοι ομοίως και ακούουν την διδασκαλία και με χαρά την υποδέχονται. Ώστε κανείς να μην εξαιρέσει τον εαυτό του από τον κατάλογο των νηστευτών, σ' αυτόν συμπεριλαμβάνονται όλα τα γένη και κάθε ηλικία και όλες οι διαφορές των αξιωμάτων.
Άγγελοι είναι που απογράφουν σε κάθε εκκλησία τους νηστευτές. Πρόσεχε μη στερηθείς για την μικρή ηδονή των φαγητών την απογραφή του αγγέλου, υπόδικο δε κάνεις τον εαυτό σου στο στρατολόγο, για δίκη επί λιποταξία. Μικρότερος είναι ο κίνδυνος κάποιου που πέταξε την ασπίδα στην μάχη να τιμωρηθεί παρά να φανεί ότι απορρίπτει το μεγάλο όπλο της νηστείας. Είσαι πλούσιος; Μην βρίζεις τη νηστεία, απαξιώνοντας να την κάνεις ομοτράπεζο μήτε να την αποπέμψεις από το σπίτι σου ατιμασμένη από την ηδονή, για να μην σε καταγγείλει κάποτε στο νομοθέτη των νηστειών και σου επιφέρει πολλαπλάσια την στέρηση από καταδίκη, η σωματική αρρώστια, ή κάποια άλλη δυσχερή περίσταση. O φτωχός να μην ειρωνεύεται τη νηστεία, διότι από πολύ παλαιά την έχει συγκάτοικο και ομοτράπεζο. Στις γυναίκες δε όπως η αναπνοή, έτσι και η νηστεία είναι οικεία και φυσιολογική. Τα παιδιά, όπως τα θαλερά από τα φυτά, με το νερό της νηστείας ας ποτίζονται. Στους μεγαλύτερους ελαφρώνει τον κόπο η παλαιά οικείωση με αυτή διότι οι κόποι που έχουν εμπεδωθεί κατόπιν μακράς συνηθείας, δεν προκαλούν τόσον πόνο στους γυμνασμένους. Στους οδοιπόρους η νηστεία είναι καλός συνταξιδιώτης. Διότι όπως ακριβώς η τρυφή τους αναγκάζει να σηκώνουν βάρη, κουβαλώντας μαζί τους τις απολαύσεις, έτσι η νηστεία τους κάνει ελαφρούς και ευκίνητους. Έπειτα, όταν αναγγελθεί εκστρατεία έξω από τα όρια της χώρας, τα αναγκαία, όχι εκείνα που είναι για τέρψη, προμηθεύονται οι στρατιώτες εμείς δε που εξερχόμαστε στον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών και μετά τη νίκη αυτών τρέχουμε προς την ουράνιο πατρίδα, δεν θα αρμόζει πολύ περισσότερο, σαν να τρεφόμαστε σε στρατόπεδο, να αρκούμαστε σ' αυτά τα αναγκαία; Να αθλείσαι σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
3. Κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης και άθλησε νόμιμα, για να στεφανωθείς, γνωρίζοντας εκείνο, ότι κάθε αγωνιζόμενος, πάντοτε εγκρατεύεται (Β΄ Τιμοθ. 2, 3-5‡ Α΄ Κορινθ. 9, 25). Αυτό που ήλθε στο νου μου τώρα που μιλώ, αξίζει να μην το παραβλέψουμε ότι δηλαδή στους κοσμικούς μας στρατιώτες ανάλογα με τους κόπους αυξάνεται το συσσίτιο, στους πνευματικούς δε οπλίτες, αυτός που έχει την λιγότερη τροφή έχει το μεγαλύτερο αξίωμα. Διότι όπως η περικεφαλαία μας διαφέρει κατά την φύση προς την φθαρτή, διότι η ύλη αυτής είναι ο χαλκός, η δε άλλη έχει συσταθεί από την ελπίδα της σωτηρίας (Α΄ Θέσσ. 5, 8) και η ασπίδα σ΄ εκείνους μεν έχει κατασκευασθεί από ξύλο και δέρμα, σε μας δε είναι το δόρυ της πίστεως, και εμείς μεν έχουμε περιφραχθεί με τον θώρακα της δικαιοσύνης, εκείνοι δε περιτυλίγουν κάποιον αλυσιδωτό χιτώνα, και για μας μεν μάχαιρα προς την άμυνα είναι αυτή του αγίου Πνεύματος (Εφεσ. 6, 16-17), οι δε προβάλλουν την σιδερένια, έτσι είναι φανερό ότι οι ίδιες τροφές δεν δυναμώνουν και τους δυο‡ αλλ' εμάς μεν τα δόγματα της ευσεβείας μας δυναμώνουν, σ' εκείνους δε το γέμισμα της κοιλιάς είναι αναγκαίο. Επειδή λοιπόν ο χρόνος που γυρίζει μας έφερε τις πολυπόθητες αυτές ημέρες, σαν παλαιές τροφούς, χαρούμενoι ας τις υποδεχθούμε‡ με αυτές η Εκκλησία μας ανέθρεψε στην ευσέβεια. Προκειμένου λοιπόν να νηστεύσεις μη σκυθρωπάσεις φαρισαϊκώς, αλλ' ευαγγελικώς λάμπρυνε τον εαυτό σου (Ματθ. 6, 16- 17)‡ δηλαδή να μην πενθείς για την στέρηση της κοιλιάς, αλλά να χαίρεσαι ολόψυχα τις πνευματικές απολαύσεις. Διότι γνωρίζεις ότι «η σάρκα επιθυμεί εναντίον του πνεύματος, το δε πνεύμα εναντίον της σάρκας» (Γάλ. 5, 17). Επειδή λοιπόν αυτά αντιτίθενται μεταξύ τους, ας μειώσουμε την αδυναμία της σάρκας, ας αυξήσουμε δε την δύναμη των ψυχών, ώστε με τη νηστεία αφού λάβουμε τα νικητήρια κατά των παθών, να φορέσουμε και τα στεφάνια της εγκράτειας. Η νηστεία χωρίς οινοποσία, χωρίς μέθη. Γι' αυτό στις ημέρες της νηστείας δεν επιτρέπεται η κατάλυση «oίνoυ και ελαίου». Διότι η νηστεία με κρασί, είναι νηστεία κίβδηλος.
Μέγας Βασίλειος
http://agiameteora.net/index.php/paterika/4422-ggeloi-e-nai-poy-pografoun-se-kathe-kklisia-toys-nisteftes.html
‘’Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος...’’ Ψαλμ. 65, 12.
Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.
- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς;
Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
A saintly hermit told the brothers the following story:
One day, as I was sitting in the desert, I began to feel worried and sad. A thought came to me: “Get up and go for a walk in the desert”. So I walked and came to a water-course and gazing into the distance in the moonlight- night had fallen already- I saw something hirsute sitting on a rock. At first I thought it was a lion and stopped walking in that direction. But then I thought it over and realized that, even if it were a lion, I shouldn’t be afraid, but rather should take courage and believe in the grace of Christ. So I started off again, heading towards the rock. Near the rock there was a small hole. No sooner did the figure see me approaching in the distance than it sprang up and disappeared into the cave.
When I got to the rock, I found a basket with some beans and a pitcher full of water, so I realized that the figure must have been a person, rather than a lion. So I went up to the opening of the cave and shouted: “Servant of God, please, do me a favour and come out and bless me”. No answer. I insisted that whoever it was should come out and give me a blessing, but the reply came: “Forgive me, Elder, but I can’t come out”. When I asked why, I received the answer: “Forgive me, but I’m a woman and quite naked”. When I heard this, I immediately took off the cloak I was wearing, wrapped it up and threw it into the cave. “Take this clothing, put it on and come out, please”. She did so. As soon as she came out, we said the usual prayer and sat down. Then I implored her: “Do me the favour, mother Elder, of telling me how you came to this place, how you spend your time here and how you found this cave”.
Then she began to tell me her life story:
“I was a ‘canonical’, she said [that is a woman dedicated to the Church but not tonsured as a nun], ‘and had dedicated my life to the church of the Resurrection of Christ. But where I used to perform this duty, there was a monk, who had his cell near the gate. This monk started to become familiar and seemed very pleased to be in my company or to speak with me. On one occasion I overheard him weeping and confessing this sinful inclination to God. I knocked on the door, and, when he realized it was me, he didn’t open it. Instead, he continued weeping and confessing to God. When I saw this, I said to myself: ‘Here’s this man repenting his own sin, but I’m unrepentant. He’s repenting and bewailing his transgression, so how can I remain like this, without the attire of mourning within me’.
So I immediately took the decision. I went back to my cell, put on an old and worn piece of clothing, filled my basket with beans and my jar with water. I went into the church of the Resurrection and made a prayer: ‘You, Lord, Who are our great and wonderful God, you Who came to earth to save the lost and raise the fallen, You who hearken to all those who sincerely ask Your assistance, show Your compassion and mercy to me, too, sinner that I am. And if it’s your good pleasure to accept my return and the repentance of my soul, bless these beans and this water, so that they’ll suffice for all the years of my life, so that I won’t be distracted- with the excuse of seeing to the needs of the flesh and the body- from continuous worship’.
Then I went to Golgotha and made the same prayer. I embraced the holy rock and the sacred vessels and again called upon the holy name of God. Then, in total secrecy, I left and, with complete confidence, gave myself into the hands of God. I went down to Jerusalem, crossed the Jordan and took the road that led to the bank of the Dead Sea. I’d never seen the sea-level so high. So I went up into the mountains and wandered in the desert until I came to this water-course. I climbed up onto the rock and found this cave. Since then I’ve come to love this place very much. I like to think that God gave it to me so that I could truly repent. I’ve lived here for thirty years and have never set eyes on another person, apart from you today.
And the beans in my basket and the water in my jar have never run out to this day, even though I’ve eaten and drunk as much as necessary. Of course, as time passed, my first clothes wore out and fell to pieces, but as my hair grew and got longer, I covered myself with it as if it were clothing. And so, by the grace of Christ, neither the cold nor the heat, even the furnace of the summer, do me any harm’.
She finished her story here and invited to me to eat some of the beans she had in her basket, because she’d been told “from the outside”, that I was very hungry. We ate and drank until I was full. But I saw that both the basket and the pitcher were still full, so I gave glory to God.
When it was time for me to go, I wanted to leave her my outer raso [habit], but she wouldn’t take it and said: “Bring me new clothes when you next come”.
I was filled with joy when she said this and begged her to wait for me and to welcome me again. We prayed again, I bade her farewell and left, imprinting the location on my mind so that I’d be sure to find it next time I came. I left and went to the church in the neighbouring village and told the priest what I’d seen and heard. He gathered the faithful and in a speech he made to them said: “Not far from our church, there are some saintly hermits whose clothes have fallen apart and they’re going about the desert completely naked. Anyone who’s got clothes to spare, bring them here and we’ll hand them out”.
Immediately, the Christians brought in a good many clothes. I took what I needed and, full of joy, started out again, hoping to see once more the blessed face of this spiritual mother, in the cave. I went back to the place, and tired myself out looking, but I couldn’t find the cave. When eventually I did find it, the God-bearing woman wasn’t there any more, and that upset me.
I went away, saddened. A few days later, some hermits came to visit me and two of them said: “We two were wandering around the desert on the other side of the sea when we suddenly saw, at night, sitting on a rock, a hermit with long hair. When we quickened our steps to meet up with him and take his blessing, he avoided us and went into the entrance of a nearby cave. We wanted to go in ourselves, but as we approached the doorway, a voice came from out of the depths of the cave, saying: ‘Servants of God, please don’t disturb me. On the rock next to you there’s a basket of beans and a pitcher of water. If you want, you can eat and drink’.
The voice gave us its blessing and we went to the rock as we’d been told to do. There on the rock were the basket of beans and the jar of water. We ate and drank and rested for the remainder of the night.
When we woke up in the morning we went to get the blessing of the cave-dwelling hermit, but saw that the person had already fallen asleep in the Lord. We wanted to prepare him for burial, but realized that it was a woman, covered with her own very long hair. We blessed ourselves with her holy relics and rolled a large rock across the entrance to the cave. Once we’d prayed, we started out on the road back”.
I then realized that it was the same ‘canonical’ who had lived as a hermit and had become a holy mother. So I told them what I had heard from her mouth and, all together we glorified God, to Whom, indeed, glory is due unto the ages of ages. Amen.
P.V. Paskhos, Αγγελοτόκος έρημος, Armos Publications, pp. 137-42.
http://tokandylaki.blogspot.ca/2014/02/the-woman-who-dwelt-in-cave.html
Δια της ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” θα κερδίσεις το παν. Δια της ευχής καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματος. Η ευχή είναι η βάση της τελειότητας. Θα λεπτυνθείτε και θα πετάτε με την ευχή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμού και αγιασμού από την νοερά προσευχή. Αυτή γέμισε τον παράδεισο από άγιους ανθρώπους.
Γέροντας Αμφιλόχιος
