Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.
Ο άπιστος είναι τόσο δυστυχής, αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα, το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής.
Ο άπιστος είναι πάρα πολύ δυστυχής γιατί του λείπει η αληθινή αγάπη των ανθρώπων που περιβάλλει με φροντίδα τη θλιμμένη καρδιά. Ο άπιστος είναι δυστυχέστατος καθότι στερήθηκε το θείο κάλλος, τη θεία εικόνα τού Δημιουργού, την οποία ο ίδιος ο θείος καλλιτέχνης χάραξε και την οποία η πίστη αποκάλυψε.
Ο οφθαλμός του άπιστου τίποτε άλλο δεν βρίσκει μέσα στη δημιουργία, παρά μόνο τη δράση της φύσης. Η λαμπρή εικόνα του θείου Δημιουργού, το θαυμάσιο κάλλος της γι` αυτόν μένουν καλυμμένα και ανεξερεύνητα. Το βλέμμα του πλανιέται άσκοπα μέσα στο άπειρο της δημιουργίας, πουθενά όμως δεν βρίσκει την ομορφιά της σοφίας του Θεού' πουθενά δεν θαυμάζει τη θεία παντοδυναμία, πουθενά δεν ανακαλύπτει την αγαθότητα τού Θεού, τη θεία πρόνοια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη τού Δημιουργού προς τη δημιουργία.
Ο νους του δεν μπορεί να οδηγηθεί πέραν τού ορατού κόσμου, ούτε να υπερβεί τα όρια των αισθήσεων. Η καρδιά του παραμένει αναίσθητη μπροστά στην απεικόνιση της θείας σοφίας και δύναμης. Σ' αυτή δεν γεννιέται κανένα συναίσθημα λατρείας. Τα χείλη του μένουν σφραγισμένα, το στόμα του ακίνητο, η γλώσσα του ασάλευτη. Δεν βγαίνει φωνή μέσα από το στέρνο του, που να υμνεί, να δοξολογεί, να ευλογεί και να ευχαριστεί τον Θεό.
Η χαρά που είναι απλωμένη στο σύμπαν εγκατέλειψε την καρδιά του απίστου, διότι απ' αυτήν έχει απομακρυνθεί ο Θεός. Αυτό το κενό, το κάλυψε η λύπη, η βαριεστιμάρα και η ανυπομονησία. Παραμένει κακόκεφος, η δε έλλειψη φροντίδας για τα πνευματικά έχει καταλάβει το πνεύμα του. Πλανιέται μέσα στη δίχως φως και απατηλή νύχτα της ζωής αυτής, όπου καμιά ακτίνα φωτός δεν φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους του. Κανείς δεν καθοδηγεί, κανείς δεν κατευθύνει τα βήματά του. Στο στάδιο της ζωής είναι μόνος. Διέρχεται τον βίο του δίχως την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Περνά μέσα από πολλές παγίδες και κανείς δεν μπορεί να τον απελευθερώσει απ'αυτές. Πέφτει μέσα σ' αυτές και συνθλίβεται από το βάρος τους. Στις θλίψεις του κανείς δεν μπορεί να τον ανακουφίσει.
Η ειρήνη της ψυχής, η γαλήνη της καρδιάς, φυγαδεύτηκαν από την απιστία, και το πένθος κατέκλυσε τα βάθη της καρδιάς του. Η χαρά που βρίσκει ο πιστός στην εργασία των θεϊκών εντολών και η ευτυχία που προέρχεται από τον ηθικό βίο, είναι για τον άπιστο άγνωστα συναισθήματα. Η αγαλλίαση που προέρχεται από τη θρησκεία ποτέ δεν επισκέφτηκε την καρδιά του άπιστου. Η πεποίθηση που πηγάζει από την πίστη στη θεία πρόνοια και η οποία καταπαύει τις φροντίδες της ζωής, είναι γι' αυτόν μια δύναμη ακατανόητη.
Η ευχαρίστηση που προέρχεται από την αγάπη και την ευεργεσία αποτελούν για τον άπιστο παντελώς άγνωστα μυστήρια. Ο άπιστος θέτοντας ως αρχή την ύλη, περιόρισε την αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου στον πολύ στενό κύκλο των πρόσκαιρων απολαύσεων, φροντίζοντας πάντοτε για την ικανοποίησή τους και ασχολούμενος διαρκώς με αυτές.
Τα θέλγητρα της αρετής είναι σ' αυτόν τελείως ξένα. Δεν έχει γευθεί τη γλυκύτητα αυτής της χάρης. Ο άπιστος αγνόησε ποιά είναι η πηγή της αληθινής ευτυχίας και έτρεξε, δίχως να το καταλάβει, στις πηγές της πίκρας. Η απόλαυση τού έφερε τον κορεσμό και ο κορεσμός την αηδία. Η αηδία έφερε την ανία, η ανία τη θλίψη, η θλίψη τον πόνο και ο πόνος την απόγνωση. Όλα όσα μέχρι τώρα τον έθελγαν, έχασαν τη χάρη τους. Διότι όλες οι απολαύσεις του κόσμου, ως πεπερασμένες, είναι και ανίκανες να κάνουν τον άπιστο ευτυχισμένο.
Εφόσον η καρδιά τού ανθρώπου έχει πλαστεί για να κατοικηθεί από τον Θεό, το απόλυτο αγαθό, σκιρτάει και χαίρεται μόνο με αυτό το αγαθό γιατί σ` αυτό βρίσκεται ο Θεός. Από την καρδιά όμως του άπιστου ο Θεός έχει απομακρυνθεί. Η καρδιά έχει άπειρους πόθους, αφού πλάστηκε για να περιλάβει μέσα της το άπειρο. Ωστόσο, η καρδιά τού άπιστου δεν είναι πια γεμάτη από το άπειρο και πάντα στενάζει, αναζητά και ποθεί, αλλά ουδέποτε ικανοποιείται. Κι αυτό διότι οι απολαύσεις του κόσμου είναι ανίσχυρες να καλύψουν το κενό της καρδιάς του. Οι ηδονές και οι διασκεδάσεις του κόσμου, όταν σβήνουν, αφήνουν στην καρδιά ένα κατακάθι πίκρας. Οι δε μάταιες δόξες έχουν συντρόφισσες τις θλίψεις.
Ο άπιστος αγνόησε ότι η ευτυχία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, αλλά στην αγάπη του Θεού, του απόλυτου και αιώνιου αγαθού. Εδώ βρίσκεται και η κακοδαιμονία αυτών που αγνοούν τον Θεό. Αυτός που αρνείται τον Θεό είναι σαν να αρνείται την ευτυχία του και την ατέλειωτη μακαριότητα.
Αγωνίζεται δυστυχισμένος στον πολύμοχθο αγώνα της ζωής. Έτσι, απελπισμένος και με τη δειλία φωλιασμένη στην ψυχή του, βαδίζει προς τον ήδη ανοιγμένο τάφο του. Το θαυμάσιο έργο που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του, αυτό που διαδραματίζεται πάνω στην παγκόσμια σκηνή και το οποίο διευθύνει η θεία σοφία, η θεία χάρη και δύναμη κι ενώ αυτά τα ίδια είναι οι πρωταγωνιστές, με συμπαραστάτες την αρμονία και τη θεία καλοσύνη, περνάει από μπροστά του τελείως απαρατήρητο. Κυλά μπρος στα πόδια του το γλυκό νερό τού ποταμού τής χαράς και της ευτυχίας, αλλά αυτός σαν καταδικασμένος Τάνταλος, αδυνατεί να δροσίσει την ξεραμένη από την απιστία γλώσσα του, σβήνοντας τη δίψα που τον καίει, διότι το νερό που τρέχει από τη δροσογόνο πηγή της πίστης, γλιστρά και φεύγει μπροστά από τα χείλη του.
Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου! Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία; Πώς σου άρπαξαν τον θησαυρό; Έχασες την πίστη σου, αρνήθηκες τον Θεό σου, αρνήθηκες την αποκάλυψή Του και πέταξες την πλουσιοπάροχη δωρεά της θείας χάρης. Πόσο άθλια είναι η ζωή του ανθρώπου αυτού! Αυτή είναι μια σειρά από βάσανα, γιατί το τερπνό έχασε στα μάτια του τον τερπνό χαρακτήρα του.
Η φύση γύρω του τού φαίνεται στείρα και άγονη δεν γεννά μέσα του καμιά ευχαρίστηση και κανένα χαρμόσυνο συναίσθημα. Κανένα από τα δημιουργήματα του Θεού δεν του χαμογελά. Ένα πένθιμο πέπλο έχει σκεπάσει τη χάρη της φύσης, η οποία πλέον δεν τον έλκει με κανένα της θέλγητρο. Η ζωή του έχει γίνει βάρος δυσβάστακτο και η διάρκειά της στον χρόνο που κυλάει, μοιάζει με αφόρητη ταλαιπωρία.
Να λοιπόν που η απελπισία εμφανίζεται ήδη μπροστά του σαν δήμιος κι ένα σκληρό βασανιστήριο τυραννάει τον ταλαίπωρο άνθρωπο.
Το θάρρος του τον έχει κιόλας εγκαταλείψει, η αντίστασή του εξασθένησε και οι ηθικές του δυνάμεις έχουν πλέον διαφθαρεί από την απιστία. Φέρεται σαν άνθρωπος που κινείται από κάτι άλλο, δηλαδή από την απιστία, έχει δε παραδοθεί στα φοβερά δεσμά της απόγνωσης, η οποία είναι πάντα δίχως έλεος και συμπάθεια. Αποκόπτει έτσι με βία και σκληρότητα το νήμα της άθλιας ζωής του και εκσφενδονίζεται στον βυθό της απώλειας, στα μαύρα Τάρταρα, όπου τότε μόνο θα βγει, όταν τον καλέσει η φωνή τού θείου Δημιουργού του, τον οποίο απαρνήθηκε, για να δώσει λόγο για την απιστία του. Τότε θα κατακριθεί και θα σταλεί στο πυρ το αιώνιο.
Αγίου Νεκταρίου
Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com/
I have need of one hundred grams of bread a day, and God blesses it. He blesses those hundred grams, but not one gram more. So if I take 110 grams, I have stolen 10 grams from the poor.
St. Kosmas Aitolos
Ἡ μαρτυρία μας
Κάθε χρόνο, κατ' αὐτήν τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καλούμεθα νά κηρύξωμε, νά ἀπολογηθοῦμε γιά τήν πίστη μας, τή ζωή μας, τήν ταυτότητά μας καί τήν ἐλπίδα μας.
Στή σημερινή ἡμέρα, πού εἶναι ἡ γιορτή τῆς εἰκόνας καί ἡ ἑορτή τῆς εἰκόνας εἶναι ἡ γιορτή τοῦ ἀνθρώπου, εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε νά μαρτυρήσουμε περί τῆς Ἐκκλησίας ὡς πασχαλίου κοινότητος, πορευομένης πρός τό ὁριστικό πάσχα, περί τῆς Ἐκκλησίας ὡς Εὐαγγελικῆς καί Εὐχαριστιακῆς Κοινότητας, πού ἀναλαμβάνει στήν προσευχή της ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα καί τήν προσκαλεῖ νά λάβει μέρος στήν τριαδική ἀγάπη. Ὀφείλουμε νά μαρτυρήσουμε γιά τήν πνευματική σημασία τῆς γῆς καί τοῦ κάλλους, γιά τόν ἄνθρωπο σάν ὑπέρβαση καί κοινωνία, χαραγμένης μέ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ γιά τήν κλήση του, τή σπίθα, τήν πνοή πού τόν ἁρπάζει ἀπό αὐτόν τόν κόσμο καί τοῦ δίνει τήν δύναμη νά τόν μεταμορφώσει. Ἔχουμε νά μαρτυρήσουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ ἐλευθερία, ἡ χαρά καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά τόν γνωρίσει μέ μία ἀδιαχώριστη ἀπό τήν ἀγάπη γνώση, ἑνώνοντας τό πνεῦμα του καί τήν καρδιά του καί εὑρίσκοντας τήν καρδιά του στόν Χριστό, "καρδιά τῆς Ἐκκλησίας", ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.
Το μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας
Ὅταν γίνεται λόγος γιά τήν Ὀρθοδοξία, γίνεται λόγος γιά τό πολυτιμώτερο τῆς πίστης καί τῆς ἐλπίδας, τήν Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι δυνατό νά ὁριστῆ ἤ νά περιγραφῆ αὐτό πού μετέχει στό μυστήριο τοῦ Θεοῦ στή θεία ζωή, σ' αὐτήν τήν ἀνεξάντλητη ζωή τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξή μας καί μέσα στήν ἁμαρτία μας καί μέσα στήν πτώση μας; Πῶς θά μποροῦσε νά μιλήσει κανείς γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ὁποία ἐργάζεται ἀδιάκοπα γιά νά ἀναγάγει τόν ἄνθρωπο στήν προσωπική του καί ἐκκλησιαστική του ζωή στά σκαλοπάτια τῆς θέωσης;
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα Χριστοῦ, ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἕνωση καί ἑνότητα τῶν πιστῶν στήν θεωμένη -δοξασμένη ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Χριστός καί Ἐκκλησία εἶναι ἑνότητα ἀδιάσπαστη καί ἀσύγχυτη. Εἶναι, κατά τόν Ἱ. Χρυσόστομο, "γένος ἕνα, Θεοῦ καί ἀνθρώπων". Ὁ Χριστός εἶναι ὁ "ἐκκλησιαστής μας" γιατί μᾶς συνάγει στό Πανάγιο σῶμα Του ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία μας, γιατί γίνεται ὁ πνευματικός τόπος τῆς συνάξεώς μας. Νά γιατί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ποτέ χωρίς τόν ἀληθινό Χριστό Ἐκκλησία, οὔτε πάλι νά στηριχθεῖ σέ καμμιά ἰδεολογία, ἔστω λεγομένη "Χριστιανική ". Γιατί εἶναι ἀδιάσπαστα συνυφασμένη μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Σαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὅλος Χριστός, ὄχι σῶμα Χριστιανῶν ἀλλά σῶμα Χριστοῦ.
Τήν χριστοκεντρική αὐτή πραγματικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας εἰκονίζει καί ἐκφράζει, ἀλλά καί πραγματώνει, μιά πράξη λειτουργική, πού λαμβάνει χώρα στό τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας. Πρόκειται γιά τή συστολή τῶν Τιμίων Δώρων στό ἅγιο Ποητήριο. Ὁ Λειτουργός συστέλλει (συγκεντρώνει) μέσα τό ἅγιο Ποτήριο, ὅ,τι ἄλλο ὑπῆρχε στό Δισκάριο ἐκτός ἀπό τόν Ἀμνό, τό σῶμα τοῦ Κυρίου, δηλαδή τή μερίδα τῆς Θεοτόκου, τά τάγματα τῶν Ἀγγέλων καί Ἁγίων, τά μνημονευθέντα , ζῶντα καί τεθνεῶτα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού συνεπιτέλεσαν μέ τόν Λειτουργό τή Θεία Λειτουργία. Ἔτσι ἡ ἐν Χριστῷ κοινωνία τῶν πιστῶν εἶναι ἤδη συναγμένη μέσα στό ἅγιο Ποτήριο.
Ἡ καινή κτίση
Ἡ κοινωνία στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διαφοροποιεῖται ἀμετάκλητα καί ὁριστικά ἀπό κάθε ἄλλη ἐγκόσμια κοινωνία. Ὅλες οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες θεμελιώνονται σέ ὁρισμένες ἰδεολογικές προϋποθέσεις.
Ἡ κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἰσῆλθε στόν κόσμο σάν καινούργια πραγματικότητα ὡς "Καινή Κτίσις". Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τό κατ' ἐξοχήν καί μόνο "ν έ ο" πού γνώρισε ποτέ ὁ κόσμος διαφοροποιεῖ ριζικά τή δική του κοινωνία, ἀπό κάθε ἀνθρώπινη ὁμάδα πού διεκδικεῖ τό ὄνομα τῆς κοινωνίας.
Ἡ ἔνταξη μας ὅμως στήν ἐν Χριστῷ κοινωνία καί συνεπῶς στήν ἐκκλησιαστική ζωή προϋποθέτει ἕνα καί μοναδικό τρόπο. Εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἡ χριστοζωή, σάν νέος τρόπος ὕπαρξης, νά γίνει καί δική μας ζωή. Αὐτό πραγματοποιεῖται, ὅταν μετά ὁρισμένη πορεία, φθάσουμε στό σημεῖο να μή ζοῦμε πιά ἐμεῖς, ἀλλά νά ζῆ μέσα μας ὁ Χριστός. Ὅλη αὐτή ἡ πορεία στή γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζεται πορεία θεώσεως καί εἶναι ἡ ἴδια ἡ σωτηρία. Στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἰσέρχεται κανείς γιά νά σωθεῖ, νά θεωθεῖ. Ἄν ὁ στόχος αὐτός παραθεωρηθεῖ τότε ἀλλοιώνεται ἡ ἐκκλησιαστική ζωή καί ἔτσι καταντᾶ μιά αἵρεση πού δέν σώζει ἀλλά ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια.
Ἡ μεταπτωτική ἐμπειρία τοῦ κόσμου
Ἡ ἁμαρτία τοῦ κόσμου δέν θέλησε νά δεχθῇ τόν Χριστό ὡς κέντρο ὅλων τῶν γεγονότων. Οἱ συνέπειες ἀπό μιά τέτοια ἀποδοχή πού εἰσχωροῦν βαθειά στή ζωή καί ἐγείρουν μεγάλες ἀξιώσεις ἀλλοτριώνουν τελικά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο κάνοντας τον νά λησμονήση τήν θεία του καταβολή καί τόν προορισμό του, ὅτι ὁ Θεός στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ Του αὐτοπαραδόθηκε " ἵνα οἱ ἄνθρωποι ζωήν ἔχωσιν καί περισσόν ἔχωσιν".
Ἡ νεοελληνική μας ζωή πού πασχίζει ἀκόμη γιά τήν ἰδεολογική της ταυτότητα ἐμφανίζει τήν εἰκόνα μιᾶς κουλτούρας ἤ ἑνός νεοουμανισμοῦ στά ὅρια δῆθεν ἀνώδυνων ἰδεολογιῶν μέ τίς ὁποῖες ζητοῦμε νά ντύσουμε τήν προσωπική μας καί πνευματική μας φτώχεια.
Τό σκάνδαλο δέν εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὁ ἐγκλεισμός στήν ἐνδοκοσμιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναιἡ ἄρνηση κάθε μεταφυσικῆς ἀρχῆς ἀλλά ἡ σκοπιμότητα νά διασωθεῖ ἡ κυριαρχία τοῦ ἀνθρώπου στόν ἐξαντλούμενο κόσμο του. Δέν εἶναι ὁ λόγος τοῦ Σταυρῦ, ἀλλά ὁ λόγος τοῦ ἀνθρώπου πού αὐτοαναιρεῖται. Δέν εἶναι ἡ ἀπαίτηση τῆς ὑπερβάσεως, ἀλλα ἡ αὐθάδεια καί ἡ ἀνεπάρκεια τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι ἡ ἔλλειψη δραστηριότητος, ἀλλα ἡ πολυπραγμοσύνη μας, ἡ τάση καί ἀναίδειά μας νά ἀσχολούμαστε μέ ὅλα καί νά τά ἐξηγοῦμε ὅλα. Τό σκάνδαλο ἀκόμη δέν εἶναι πῶς μιλοῦμε γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά πώς μιλοῦμε γιά νά τόν ἀγνοοῦμε καί νά τόν ἀπορρίπτουμε.
Ἔτσι στό χῶρο τῆς μεταπτωτικῆς μας ἐμπειρίας θά πρέπει νά μιλοῦμε γιά τήν διαστροφή καί τό πρόβλημα τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξης ἔξω ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἔτσι τό τελικό νόημα τῆς σημερινῆς μας κρίσης εἶναι ὅτι ὁ κόσμος μέσα στόν ὁποῖο πρέπει νά ζήσει σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι ὁ κόσμος της, οὔτε ἀκόμη περισσότερο κάποιος οὐδέτερος κόσμος, ἀλλά ἕνας κόσμος πού τήν προκαλεῖ στήν οὐσία καί τήν ὕπαρξή της, ἕνας κόσμος πού προσπαθεῖ συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα νά τή μετατρέψει καί νά τή μειώσει.
Τό ἐρώτημα συνεπῶς εἶναι εὐνόητο: τί μπορεῖ νά γίνει σήμερα;
Πρώτιστη ἀνάγκη εἶναι νά βιώνεται ἡ ἐσχατολογική αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδοξίας καί στή σημερινή ἱστορική πραγματικότητα. Πῶς δηλαδή θά λειτουργήσουμε ὅλοι μαζί καί ἡ ἐκκλησιαστική μας ζωή, ὀρθόδοξα μέσα στά σημερινά πολιτικά - πολιτισμικά καί κοιωνικά δεδομένα. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι ἡ στάση τῆς Ὀρθοδοξίας σέ κάθε ἐποχή! Διακρατεῖ τή συνέχεια της, ὄχι μέσῳ κάποιας συνοπτικῆς διασύνδεσης μέ τό παρελθόν, ἀλλά παροντοποιώντας τήν παράδοσή της στό κάθε παρόν, κινούμενη στό δικό της διαρκές παρόν ζωῆς και μαρτυρίας.
Καμμιά δυνατότητα ὅμως δυναμικῆς ἐπιστροφῆς στήν παράδοση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς δέν εἶναι δυνατή ἄν δέν ξεκαθαρισθεῖ πρῶτα τί ἐπιδιώκουμε. Ἄν δέν συνειδητοποιηθεῖ ἡ κατάστασή μας. Ἄλλωστε αὐτό συμβαίνει πάντα. Χωρίς συνειδητοποίηση τῆς ἁμαρτίας, ἡ μετάνοια εἶναι ἀδύνατη.
Θά μᾶς πεῖ κάποιος ὅτι ὅλα αὐτά σάν ἐπισήμανσεις καί θεωρία στέκουν. Στήν πράξη ὅμως τί γίνεται; Τό πρακτικώτερο εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀναπληρώνει καί θεραπεύει. Ζητεῖτε καί εὑρήσετε. Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού διαβάζεται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μᾶς προσκαλεῖ καί μᾶς προκαλεῖ.
"Ἔρχου καί ἴδε". Καί ἄν αὐτός ὁ ἐρχομός μας εἶναι πορεία ταπεινή καί καθαρή, πού θά περνᾶ μέσα ἀπό τήν λατρευτική καί μυστηριακή ζωή τῆς ἐνορίας μας, τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε θά ὁδηγηθοῦμε στήν ἑνότητα φρονήματος καί στήν ἐν Χριστῷ αὔξηση καί ἀναγέννησή μας, ὥστε ὁ καθένας ἀπό μᾶς νά μπορέσει νά πεῖ τοῦτο τό λόγο, ὅπως στό σημερινό Εὐαγγέλιο ὁ Ναθαναήλ:
" Ραββί, ἀληθῶς Θεοῦ υἱός εἶ".
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα, ἐκδ. Ἀκρίτας.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=selides_katixisis/contents_MegaliSarakosti.asp&main=kat007&file=2.3.htm
Η ιστορία που ακολουθεί και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ως μια προσωπική εμπειρία, μπορεί να μην είναι αληθινή. Το μήνυμα όμως που μεταφέρει δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.
«Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι πόσο λάτρευε η μαμά μου να μαγειρεύει για μένα και τον μπαμπά μου.
Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο βράδυ που η μητέρα μου γύρισε στο σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, την ώρα του δείπνου τοποθέτησε μπροστά στον μπαμπά μου ένα πιάτο στο οποίο υπήρχε μέσα μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα και ένα εξαιρετικά καμένο τοστ.
Εγώ περίμενα πως ο μπαμπάς μου θα της κάνει παρατήρηση για το καμένο τοστ. Εκείνος όμως το πήρε στα χέρια του και τρώγοντας το, με ρώτησε πώς ήταν η μέρα μου στο σχολείο.
Δεν θυμάμαι τι του απάντησα εκείνο το βράδυ, αλλά θυμάμαι ότι άκουσα τη μαμά μου να ζητά συγγνώμη από τον μπαμπά μου για το καμένο τοστ. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως, ήταν η απάντηση του:
«Αγάπη μου, μου αρέσουν πολύ τα τοστ όταν είναι καμμένα».
Αργότερα εκείνο το βράδυ, πήγα να φιλήσω το μπαμπά μου για καληνύχτα και τον ρώτησα αν πράγματι του άρεσε τόσο πολύ το καμένο τοστ. Με τύλιξε στην αγκαλιά του και μου είπε:
«Η μαμά σου πέρασε μια πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά σήμερα και ήταν πολύ κουρασμένη. Και εκτός αυτού, ένα καμένο τοστ ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Τα σκληρά λόγια όμως πίκραναν πολλούς».
Ξέρετε, η ζωή είναι γεμάτη από ατελή πράγματα και ατελείς ανθρώπους. Δεν είμαι ο καλύτερος σε τίποτα και ξεχνώ τα γενέθλια και τις επετείους ακριβώς όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Αυτό που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, είναι να αποδέχομαι τα λάθη των άλλων και να γιορτάζω την διαφορετικότητα τους.
Είναι ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για τη δημιουργία μιας υγιούς, αναπτυσσόμενης και μεγάλης διάρκειας σχέσης. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ξυπνάτε μετανιωμένοι. Αγαπήστε τους ανθρώπους που σας αντιμετωπίζουν σωστά και δείξτε ευσπλαχνία σε αυτούς που δεν το κάνουν.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ τη ζωή σας τώρα. Έχει ημερομηνία λήξης.»
Πηγή: https://iliaxtida.wordpress.com/2015/02/26/%CE%AF-%CF%8C-%CE%AC-io/#more-18595
Saint Nectarios of Aegina (1846–1920)
A saint’s icon can illustrate the story of his life in detail. Our reporter Ekaterina STEPANOVA asked the icon painter and teacher of St. Tikhon’s Orthodox University, Svetlana VASYUTINA, how we can tell by a saint’s sacred image what his occupation was and what he is famous for.
Notwithstanding Our Infirmities
The first question that an icon painter is often asked is how one can draw a saint one has never seen. When I graduated from the Surikov Institute of Art (Moscow), I was also tortured by this question. In hagiography, we find descriptions of many saints, for instance, a straight nose, a moustache, a black or a long beard… But there can be so many variants of a ‘long beard,’ how shall I understand what he really looked like? The answer is simple: it is the saint himself who helps the icon painter to determine the details. It is the only way. One is to read the hagiography, to pray to this saint, and then the sacred image will turn out correctly. If an icon painter paints an icon as a picture, trying to reflect a part of himself, his own feelings, his vision of the saint, he will fail. I remember when I was making a mosaic of Our Lady, it was not at once that the sacred image was shaped out. They told me to leave it as it was. But I could not stop until I suddenly felt that the image now was exactly what Our Lady wanted it to be. I won’t hesitate to say that it is the Holy Spirit who moves the icon painter. It is the Holy Spirit who draws the lines, chooses the colors.
There arises a second appropriate question. An icon painter is as sinful a man as any other, how can he draw with the Holy Spirit? This hard question is most of all acute for icon painters themselves. The only ‘way out of this situation’ is to fully realize one’s own passions, one’s numerous sins and one’s unworthiness, and pray to God asking for His help. I pray thus, ‘O Lord, you know I am unworthy. You know I can do nothing by myself. But I love people, I love You, O Lord! You do want people to pray to You, don’t You? Let me be your paintbrush. What do people care whether the paintbrush is plastic or wooden, if it is crooked or broken? But through me people will be able to see Your sacred image.’
Maybe I shouldn’t have disclosed the secrets of the icon painter’s inner life, but without this it is impossible to understand how sacred images appear. They come out in the very shape the saints want them to have. It happens not because of the icon painter’s virtues, but notwithstanding his infirmities.
Three Pokers in Hand
An icon painter must see to it that a person, seeing the icon, should understand what the saint is famous for, what his life was like. It is a hard task. The colors, the background, the clothes – all matter.
The icon painter’s task is to concentrate all the information about the saint (and this can be years or scores of years of ascetic life) in one little image that would reflect, as a symbol, all his lifetime. Often, the saints in icons would hold in their hands something they are celebrated for. For example, St. Sergius of Radonezh founded a monastery, therefore, he is drawn with the monastery on his palm. St. Great Martyr Panteleimon was a healer, and he holds a box with medicines in the icon. St. Andrei Rublyov is often portrayed with the Trinity Icon in his hands. Prelates and Evangelists are depicted with the Gospel in their hands. Holy Fathers often hold a rosary, like St. Seraphim of Sarov, or rolls with holy maxims or prayers, like St. Siluan Athonitul. Martyrs would hold a cross.
St. Prokopy of Ustug is portrayed holding three pokers in his hands. I was surprised to see this. I started reading his biography and found that St. Prokopy was ‘foolish in Christ,’ he would run about the town, rattling a poker in the air, or maybe even hitting people’s heads with it, and denounce people’s sins. Why three pokers? Icon painters told me that they draw three pokers to exaggerate the situation – it appears there is such a tradition! When I was working at the fresco with this saint in Optina Pustyn’ monastery, I painted every poker with different colors: the first one was green, the second one was red, and the third one was blue!
It is known that St. Martyr Christophor who lived in Egypt in the III century was very handsome. To flee temptations, he begged God to change his appearance, to make him repulsive. God granted his request. In icons, he is portrayed as having a dog’s head. I do not think he really had a dog’s head, though God can do anything, it is just to show that his appearance became ugly. They exaggerate this motive in icons in order to emphasize the saint’s deed and to focus the attention of the person praying before the icon.
The color in icons plays an equally important role as the things mentioned above. Red belongs to martyrs. Blue stands for wisdom. White symbolizes paradise and chastity. Green is the color of the Venerable Fathers. Golden symbolizes sanctity. A while ago, I was tortured by the question why it is golden. Once I was standing at a church, looking at the iconostasis. Suddenly, they turned off the electric lights, and only candles before the icons were burning. The golden traces were shining, giving back the light. It was as if not the candles but the halos were radiating light. I was amazed; the light seemed not material, not as comes from a candle or a lamp. The golden color shows the person painted in the icon was granted a different kind of light.
Colors in Icons
Red is the color of blood and sufferings, the color of Christ’s sacrifice. Martyrs’ clothes in icons are painted red. Red are the wings of archangels and seraphims who are close to God’s throne. Red is the color of Resurrection, of life’s victory over death. Sometimes they would even have red backgrounds symbolizing the triumph of eternal life.
White is the symbol of Divine light. It is the color of chastity, simplicity, paradise. In icons and frescos, saints and the righteous men usually wear white clothes. Babies’ swaddles and angels are also white.
Blue means the endlessness of the heaven, the symbol of eternal world. It also symbolizes wisdom. Blue is supposed to be the color of Our Lady who united in herself the earthly and the heavenly.
Green is the color of nature, of life, grass, leaves, bloom, and youth. Earth is painted green. The color would be present where life starts: in Nativity scenes. The golden shine of mosaics and icons is the magnificence of the Heavenly Kingdom and sanctity.
Purple or crimson is a very meaningful color in the Byzantine culture. It is the color of the King, the Sovereign, the Lord in Heaven, the emperor on earth. This color can be seen in Our Lady’s clothes as she is the Queen of Heaven.
Brown is the color of bare earth, dust, anything temporary and perishable. Mixed with the royal purple in Our Lady’s clothes, this color reminds us of human nature, subject to death.
A color which is never used in icon painting is grey. It is the mixture of black and white, evil and goodness, and this is the color of uncertainty, emptiness and non-existence.
Black is the color of evil and death. In icon painting, this color is used to paint caves, as symbols of a grave, and the hellhole. In some plots, it can be the color of secrecy. Black clothes of monks who departed from the usual life symbolize the rejection of worldly pleasures and habits – death in one’s lifetime, in a sense.
Skies and Earth in Icons
In icons, two worlds co-exist: the celestial and the earthly one. The celestial means the heavenly, the supreme one. The word ‘earthly’ in Russian originates from the word ‘vale, valley’ and means something below. This is the principle of depicting images in icons. Saints’ figures stretch themselves high, their feet hardly touching the ground. In icon painting it is called ‘pozyom’ (‘manure’) and is usually painted green or brown.
Where Does a Taxi in the Icon Come From?
In the background of a saint’s icon they often paint the monastery, the forest, the cave where the saint lived, or the place that he specially patronizes. The synaxis of Kiev Pechersk saints is painted against the background of the Kiev Pechersk Lavra; St. Maria of Egypt is painted against the background of a desert; St. Blessed Ksenia – against St. Petersburg and the church at Smolenskoe graveyard. There exists a well-known icon of St. John of Shanghai in which one can see a pavement and a taxi. A remarkable icon! Someone can get confused; but say, if many centuries ago they could paint a desert, why can’t we paint a taxi now? We live in a historical period of time, in San Francisco they have this kind of pavement and yellow taxicabs can be seen around the city.
Such literary details appeared in icons to make them more understandable. A while ago there were lots of illiterate people who could ‘read’ the hagiography in a condensed form in the icon. There started to appear icons with ‘brands,’ which means that around the saint’s sacred image there would be drawn pictures illustrating the brightest episodes of his or her life. The saint’s ascetic deeds, his martyrdom and death, all the story of his life would be told in ‘pictures’ in one and the same icon. In the brands to the image ‘The Synaxis of All the Saints who Shone in Russian Land,’ one can even see the Red Army men shooting new martyrs, these men having no halos, of course.
Past and Future in Icons Often an icon illustrates the events of several days or even the whole lifetime of a saint. The icon ‘Kirik and Ulita’ (XVII century) tells the story of mother and son in detail. Holding up their hands in prayer, the martyrs call to Heaven where on His golden throne amidst clouds sits Jesus Christ. On the left, among arcs and columns (that means within buildings) one can see scenes of their deeds, miracles and their deaths as martyrs. Thus the icon illustrates the past and the future.
But if someone in an icon or a fresco is painted without a halo it does not necessarily mean that he is an ‘unfavorable personage.’ For instance, in Serbia and Greece there is a tradition to paint frescos of church wardens, the philanthropists, and the embellishers of the church or the monastery. The Saviour sits on His throne, Our Lady and John the Baptist next to Him, and following them in modern clothes are the church wardens, the princes, carrying their gift to God – their prayers for their whole nation. In the icon ‘The Joy of All Who Sorrow,’ there are paupers, cripples, the sick, the mourning ones surrounding Our Lady entreating Her for help and intercession; however, they are all depicted without halos. And in the icon ‘The Lord’s Entry into Jerusalem,’ they depict playing children who are overwhelmed with joy, throwing up their clothes, pushing each other, with their shoelaces undone, with their hair unkempt, the donkey trotting over someone’s foot. It is done so as to make the spectator at least emotionally respond to what he or she sees. Naturally, it is the external, but through this there can appear the internal, the more profound, the spiritual.
Translated by Olga Lissenkova
Edited by Yana Samuel
Source. http://www.pravmir.com/what%E2%80%99s-the-difference-between-an-icon-and-a-portrait/
- Γέροντα, αφού η εξομολόγηση τα σβήνει όλα, τότε γιατί αυτός που κάνει μεγάλη σαρκική αμαρτία δε μπορεί να γίνει ιερέας;
- (Εκείνη τη στιγμή ο γέροντας έτυχε να κρατάει δύο ανοξείδωτα κύπελλα που κερνούσε νερό στους προσκυνητές). Δε μου λες, αν το κύπελλο σπάσει και το ηλεκτροκολλήσω τότε δε θα γίνει γερό;
- Ναι, και μάλιστα πιο γερό από ότι ήταν πριν.
Τότε, να που το ένα με την κόλληση έγινε πολύ γερό, ενώ το άλλο, που δεν έχει κόλληση, δεν είναι μεν τόσο γερό, αλλά είναι απείραχτο. Όταν έλθει ό Βασιλιάς, με ποιο ποτήρι θα του δώσουμε να πιει νερό;
- Με το δεύτερο, το απείραχτο, που δεν έχει κολληθεί.
- Ε, για αυτό κάνουμε ιερείς εκείνους, που δεν έκαναν αμαρτία ασχέτως εάν δεν είναι τόσο θερμοί, όσο εκείνοι που έκαναν αμαρτία.
Αγιος Παισιος
Prayer, combined with a curtailment of sleep, nourishes the soul — in addition to granting it spiritual alertness — and safeguards it, like a child in its mother’s embrace. The infant who runs with yearning to the embrace of its mother to breast-feed and is filled with her sweet love and affection is smarter than us adults when we avoid union with God through prayer, which we often consider drudgery.
St. Paisios
Μαρτύρησε στις 27 Φεβρουαρίου 1749 στην Τραπεζούντα
Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Κρυονέρι της Τραπεζούντας και ήταν υιός ιερέως ονόματι Κωνσταντίνου. Συνελήφθη από τους Τούρκους, βασανίστηκε σκληρά και απαγχονίστηκε για την πίστη στον Μόλο της Τραπεζούντας (Μουμ – Χανέ).
Το Άγιο λείψανό του το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το έθαψαν στη Μονή Θεοσκεπάστου.
http://www.pemptousia.gr/2014/02/o-agios-neomartis-ilias-o-trapezounti/
The body is the handmaid of the soul, and the soul — its queen. Therefore it often happens that by the mercy of God our body is debilitated by illnesses. Passions weaken because of illnesses, and the person becomes well. Sometimes bodily illness itself is born of passions. To bear illness with patience and gratitude is regarded as a feat, and even more than one.
St. Seraphim of Sarov
Διάφορες διηγήσεις ωφέλιμες για τους πολέμους που ξεσηκώνει μέσα μας το πάθος της πορνείας
Είπε ο αββάς Αντώνιος: “Νομίζω πώς το σώμα έχει μία φυσική κίνηση που έχει γίνει ένα μ΄ αυτό, αλλά δεν ενεργεί χωρίς τη συγκατάθεση της ψυχής, σημειώνει μόνο στο σώμα μια απαθή κίνηση.
Υπάρχει όμως και άλλη κίνηση που προέρχεται από το ότι τρέφουμε και περιποιούμαστε το σώμα με φαγητά και ποτά. Και η θερμότητα του αίματος που οφείλεται σ΄ αυτά, διεγείρει το σώμα σε ενέργεια.
Γι αυτό και έλεγε ο Απόστολος: “Μη μεθάτε με κρασί που οδηγεί στην ασωτεία”. Αλλά και ο Κύριος, όταν έδινε εντολές στους μαθητές του, είπε: “Προσέχετε μη σκληρύνουν οι καρδιές σας μέσα την κραιπάλη και στη μέθη”.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κίνηση σ΄ αυτούς που αγωνίζονται πνευματικά. Αυτή προέρχεται από την δολιότητα και τον φθόνο των δαιμόνων. Ώστε πρέπει να γνωρίζουμε ότι τρεις σωματικές κινήσεις υπάρχουν. Μια η φυσική, η άλλη από απροσεξία στις τροφές και η τρίτη από τους δαίμονες”.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε΄
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών. Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος.
-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! του απάντησα, δεν προλαβαίνω. Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «-Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει.
Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.
-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου» η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο- οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή. Εκείνη τη χρονιά ο γυιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιο Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.
Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.
Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «-Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;» «-Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου όμως αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
Ο γυιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους. Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.
-Συγγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Πριν δυο χρόνια.
-Α, πρόσφατα! Λοιπόν, για πέστε μου.
-Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομα του. Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματα τους και τα οικογενειακά τους. Στο γυιο μου είπε: «-Πες της μαμμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!» «-Την ξέρετε;» «-Την ξέρω, όλους σας ξέρω!» «-Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «-Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.
Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «-Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!» Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε. «-Συγγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;» «-Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε.» «-Είστε σίγουροι;» «-Βέβαια είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.
Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματα μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «-Παιδιά, είμαι σί¬γουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’ αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «-Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!»
Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «-Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στη μητέρα του.
Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο. Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «-Τι έγινε;» «-Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!» Από πίσω της βγήκε και ο γιατρός. «-Τι έγινε, γιατρέ;» «-Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!» «-Σας είπα, είμαι καλά!» «-Κορίτσι μου, τρελάθηκες;»...
Προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «-Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!» «-Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά.» «-Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε.»
Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επομένη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις.
Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα. -Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.
Ωστόσο ήρθε ο γυιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.
-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος; -Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!
Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δυο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’ αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.
Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ!»
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
http://agiameteora.net/index.php/gerontes-tis-epoxis-mas/6877-to-paidi-kai-o-osios-porfyrios-ena-lampro-thayma.html
THE MEANING OF THE GREAT FAST: The True Nature of Fasting
About Great Lent
What Should I Do During Great Lent?
The path of Christ is the path of every Christian. And I also went to tell you that the path that Christ the Savior followed is the path of every one of us Christians.
When the Lord called us into the bosom of the Church, when we received Holy Baptism, and then at a given moment were found worthy of grace, when the Divine light touched our hearts, then we felt an extraordinary joy and, as it were, found ourselves in the Upper Room with Christ. Then everything was luminous and joyful, because the Lord strengthened our spiritual and bodily powers, so that we tasted and knew how good the Lord is.
But out path did not end there. We followed Christ further. We followed the path of teaching, when we had to justify that Divine joy, that Divine grace, which had visited our hearts in the beginning of our ascetic struggle.
Here we, like the Apostles in their time, and like Christ, encountered all kinds of hardships, all kinds of difficult circumstances, and even began to waver. Or, like Christ’s followers of little faith, we even fell asleep at the moment of spiritual trials.
But in order to triumph over sin, in order decisively to establish good in our hearts, we are required to follow Christ even beyond the Garden of Gethsemane. We are required to continue on the path to the house of the high priests Annas and Caiaphas and to go to the Pretoria, to Pontius Pilate, and to hear the terrible words: “Crucify, Crucify Him!”
Then the path will lead us to Golgotha, so that we would be crucified with Christ with our passions and lusts. On this path, we are buried along with the Lord. And only after this will the resurrection of our soul take place. Only then will come the triumph of good in our hearts. And our spiritual rest will be even more established when we, having gone the way of the cross, will receive the Holy Spirit on the day of Pentecost.
This is what we should feel and experience on our salutary path. This path is difficult, but it is essential to follow it. To follow it, in spite of hardships and distress – both from our neighbors, and from our own sinful habits… Sometimes we will not even know what to do. But if we will zealously keep to the path of Christ and, calling upon Divine help, will go fearlessly to Golgotha even to be buried along with Christ, then the Lord will send down upon us His Divine grace, strengthen our weak forces, and help us to overcome all our sinful passions, implanting in their place good habits that will help us to attain to everlasting life with our Lord Jesus Christ.
http://www.pravmir.com/great-lent-the-path-of-following-christ/
Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.
Μια χειροπιαστή βοήθεια αγίου Αγγέλου έζησε και ο αγωνιστής μοναχός π. Γεράσιμος Μενάγιας (†1957), στο πρώτο μισό του αιώνα μας, ενώ ασκήτευε στο Άγιο Όρος.
Τον έστειλε κάποτε ο γέροντας του στη μονή της Λαύρας για μια επείγουσα υπόθεση. Ο π. Γεράσιμος πήρε την ευχή του και ξεκίνησε. Η απόσταση Κατουνάκια-Λαύρα είναι 3-4 ώρες, αλλά ήταν χειμώνας καιρός και είχε ρίξει χιόνι.
Όταν πέρασε την Κερασιά, ξέσπασε τρομερή χιονοθύελλα. Τον τύλιξαν πυκνές νιφάδες και δεν διέκρινε σχεδόν που βρισκόταν. Έχασε και το μονοπάτι, γιατί είχε σκεπαστεί από το χιόνι, και αναγκάστηκε να σταματήσει.
Βλέποντας τον κίνδυνο που δίετρεχε, άρχισε να προσεύχεται θερμά στον Κύριο και τη Θεοτόκο. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, και ήρθε απ’ τον ουρανό η απάντηση: Φανερώνεται μπροστά του ένα χαριτωμένο δεκάχρονο παιδάκι.
- Ευλόγησον, γέροντα! Του λέει.
- Ο Κύριος.
- Που πηγαίνεις, γέροντα, μ’ αυτό τον καιρό; Θα σε σκεπάσουν τα χιόνια. Θα χαθείς στο δάσος με τέτοια χιονοθύελλα.
- Τι να κάνω, παιδάκι μου; Μ’ έστειλε ο γέροντας μου στη Λαύρα. Είναι ανάγκη να πάω.
- Έλα τότε να σε βοηθήσω να προσανατολιστείς.
Κι αφού τον οδήγησε ως ένα σημείο, του είπε:
- Θα πάρεις τον κάτω δρόμο και θα βγεις στο μονοπάτι που οδηγεί στη Λαύρα.
Ο π. Γεράσιμος ευχαρίστησε. Μόλις έκανε μερικά βήματα, συνήλθε. «Πως βρέθηκε μικρό παιδί εδώ και μέσα στα χιόνια;», αναρωτήθηκε. Γύρισε πίσω, αλλά δεν βλέπει κανένα. Το παιδάκι είχε εξαφανιστεί. Ίχνη βημάτων δεν υπήρχαν στα χιόνια. Ήταν άγγελος Κυρίου.
Πηγή: Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα των αγγέλων»
The mystery of repentance is the greatest and most blessed mystery, which prepares us perfectly beforehand for Heaven...
There is no sin on earth which is unforgivable for the person who will repent, and for the God of love Who receives him.
God is pleased and takes rest in the man who repents, no matter how great a sinner he is. Repentance is always open to every sinful person. God desires only the confession of the error. From there forward, all things are perfected. Through humility comes confession, and confession brings purification, and purification brings the vision of God.
The tears of the repenting soul purify the heart, the nous, the soul, the body, the life, the word, and purify more than every expression of man.
Let us never loose home. Even if we fall and are traumatized, let us not loose hope. As long as God grants us life, let this become an approach towards God, for He waits for us. If God were not incomparably merciful, no one would be saved. Our Christ waits for us, we should not procrastinate and put it off.
Η Καθαρά Δευτέρα έχει δεσπόζουσα σημασία για τη Χριστιανοσύνη καθώς αποτελεί την ημέρα καθαρισμού του σώματος από το κρέας και την ενάσκηση των αρετών από το πνεύμα ΑΠΟΤΕΛΕΙ την πρώτη ημέρα της Σαρακοστής, της νηστείας που φτάνει μέχρι το Πάσχα.
Μέσα από αυτή, ο πιστός μπαίνει στη χρονική περίοδο που καταλήγει στα Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από την πάροδο των αιώνων και την ενσωμάτωση εθίμων από άλλες λατρείες και παραδόσεις.
Η Καθαρά Δευτέρα συνδέεται και με τις Απόκριες μία προσαρμογή παγανιστικών εθίμων και τυπική αποδοχή τους από τη Χριστιανική Θρησκεία.
Οι ρίζες της αποκριάς εντοπίζονται στην αρχαία Ελλάδα και στις διάφορες διονυσιακές τελετές.
Σημειολογικά η λέξη αποκριά (όπως και το καρναβάλι) σημαίνει τη μη κατανάλωση κρέατος.
Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής με την οποία, όμως, σηματοδοτείται και το τέλος των Αποκριών.
Παράλληλα, μέρη του εθιμοτυπικού των Αποκριών, όπως το κάψιμο του καρνάβαλου ενσωματώθηκαν κατά το Μεσαίωνα και μεταλλάχθηκαν στο διάβα του χρόνου.
Θεωρείται πως η μέρα αυτή λέγεται Καθαρά Δευτέρα διότι από το πρωί οι άνθρωποι καθαρίζουν τα σκεύη τους από το κρέας και στη συνέχεια το σώμα τους αφού ξεκινάει η νηστεία.
Τις 40 ημέρες που θα ακολουθήσουν, αντίστοιχα με τις ημέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο οι χριστιανοί δεν καταναλώνουν κρέας, λάδι και άλλα υλικά στην προσπάθειά να καθαρίσουν το σώμα τους. Αν και παλιότερα, ο κατάλογος αυτών των υλικών ήταν ατελείωτος σήμερα τηρείται κυρίως από τους Ιερωμένους ενώ το ποίμνιο απλώς αντικαθιστά τα κρέατα με τα θαλασσινά, πλην της Μεγάλης Εβδομάδας όπου η νηστεία είναι πιο αυστηρή.
Ταυτόχρονα, αυτές τις μέρες ιδιαίτερης εκτίμησης χαίρει η λαγάνα που θεωρείται αντίστοιχη των "άζυμων" της Παλιάς Διαθήκης καθώς δεν επιτρέπονται τα αρτύσιμα φαγητά.
Η γιορτή του Πάσχα είναι η σημαντικότερη γιορτή της χριστιανοσύνης και οι εκδηλώσεις πριν από αυτή είναι εξίσου σημαντικές. Η Καθαρά Δευτέρα, αν και έχει συνδεθεί περισσότερο με το εθιμοτυπικό μέρος της δηλαδή, τις λαγάνες, το χαλβά και το πέταγμα του αετού συμβολίζει την ψυχική καθαρότητα που πρέπει να αποκτήσουν οι πιστοί για να υποδεχτούν το γεγονός της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Για τους ορθόδοξους, η Καθαρά Δευτέρα ξεφεύγει από το ανθρώπινο για να υψωθεί στο πνευματικό επίπεδο και αυτό αποτυπώνεται στις ακολουθίες.
Όπως τονίζει και ο εκπρόσωπος της αρχιεπισκοπής, Πατέρας Τιμόθεος Άνθης "για μας τους Χριστιανούς Ορθόδοξους η Καθαρά Δευτέρα είναι η έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής. Πρόκειται για έναν πνευματικό αγώνα για να προετοιμαστεί και να βιώσει ο χριστιανός το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού". Ο ίδιος τονίζει με νόημα πως ανεξάρτητα με τη σημασία που οι περισσότεροι δίνουν σ' αυτή τη μέρα
"Πρόκειται για έναν πνευματικό αγώνα μέσω της νηστείας και την ενάσκηση των αρετών".
http://lllazaros.blogspot.ca/2015/02/blog-post_23.html
That God may forgive us, let us forgive men.
We are all on this earth as temporary guests.
Prolonged fasting and prayer is in vain
Without forgiveness and true mercy.
God is the true Physician; sins are leprosy.
Whomever God cleanses, God also glorifies.
Every merciful act of men, God rewards with mercy.
He who returns sin with sin perishes without mercy.
Pus is not cleansed by pus from infected wounds,
Neither is the darkness of the dungeon dispelled by darkness,
But pure balm heals the festering wound,
And light disperses the darkness of the dungeon.
To the seriously wounded, mercy is like a balm;
As if seeing a torch dispersing the darkness, everyone rejoices in mercy.
The madman says, "I have no need of mercy!"
But when he is overcome by misery, he cries out for mercy!
Men bathe in the mercy of God,
And that mercy of God wakens us to life!
That God may forgive us, let us forgive men,
We are all on this earth as temporary guests.
St. Nikolai Velimirovich
In addition to the church services: the Liturgy, Matins, and Vespers with Compline, which all of the brethren of the monastery are obligated to attend, many of them daily read in their cells: One chapter from the Gospel in order, beginning first with the Gospel of Matthew, to the last chapter of the Gospel of John, and two chapters from the Epistle, likewise in order, beginning with the Acts of the holy Apostles and ending with the last chapter of the Apocalypse of Saint John the Theologian. The last seven chapters of the Apocalypse are read one a day. In this way the last chapter is read on exactly the same day as the last chapter of the Gospel of John. Then, after the completion of the reading of the whole New Testament, in this manner they begin again from the first chapters a new cycle of reading in precisely the same order. From the Psalter they read one kathisma a day, beginning with the first and ending with the last. In addition to this, they perform the so-called Cell Rule of Five Hundred in the following order:
After the customary three prostrations performed at the commencement of every rule of prayer, both in church and in one's cell, with the prayers: (1) God, be merciful to me a sinner. (2) God be gracious unto my sins and have mercy on me. (3) O Thou Who hast fashioned me, Lord, have mercy. I have sinned beyond measure, O Lord, forgive me. In one's cell a fourth prostration is added together with the prayer: My Lady, Most Holy Theotokos, save me a sinner. Then the following prayers are said:
Through the Prayers of our holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us. Amen.
Glory to Thee, our God, glory to Thee. O Heavenly King. Holy God (3). Glory. Both Now. Amen.
All Holy Trinity. Lord, have mercy (3). Glory. Both Now. Amen.
Our Father. Through the prayers of our holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us. Amen. Lord, have mercy (12). Glory. Both Now. Amen.
O come, let us worship God our King.
O come, let us worship and fall down before Christ our King and God.
O come, let us worship and fall down before Him, Christ the King and our God.
Psalm 50. Symbol.
First group. Then one hundred prayers: Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner, with full prostrations for the first ten prayers, full bows for the next twenty prayers, and on the last, that is, the hundredth prayer, again a full prostration.
After this, the following Prayer to the Most Holy Theotokos:
My Most Holy Lady Theotokos, by thy holy and all-powerful entreaties dispel from me, thy humble, wretched servant, despondency, forgetfulness, folly, carelessness, and all impure, evil, and blasphemous thoughts out of my wretched heart and my darkened mind. And quench the flame of my passions, for I am poor and wretched, and deliver me from my many cruel memories and deeds, and free me from all evil actions: for blessed art thou by all generations, and glorified is thy most honourable name unto the ages of ages. Amen.
At the end of this prayer a full prostration.
Second group. Then again one hundred Jesus Prayers in the same order as before with ten full prostrations and twenty full bows. On the last Jesus Prayer a full prostration and again the same prayer: My Most Holy Lady Theotokos, with a full prostration.
Third group. One hundred likewise as the first and second.
Fourth group. One hundred consisting of prayers to the Most Holy Theotokos: My Most Holy Lady Theotokos, save me a sinner. In this group of one hundred the first ten prayers are likewise made with full prostrations and the following twenty with full bows, the remaining without bows. The last and hundredth prayer is made with a full prostration, after which with a full prostration the prayer: My Most Holy Lady Theotokos.
Then fifty prayers: O Holy Angel of God, my Guardian, pray to God for me a sinner. On the first five prayers, full prostrations; on the following ten, full bows; the remaining thirty-four, without bows. Only on the last prayer a full prostration and again the prayer: My Most Holy Lady Theotokos, with a full prostration.
Then fifty prayers: All Saints, pray to God for me a sinner. On the first five prayers, full prostrations; on the following ten, full bows; the remaining thirty-four, without bows. Again the last prayer with a full prostration, after which is said the prayer: My Most Holy Lady Theotokos, with a full prostration. Then:
It is truly meet to call thee blessed, the Theotokos, the ever-blessed and all-immaculate and Mother of our God. More honourable than the Cherubim, and beyond compare more glorious than the Seraphim, thee who without corruption gayest birth to God the Word,the very Theotokos, thee do we magnify.
At the end of this prayer a full prostration.
After this: Glory to Thee, Christ God, our Hope, glory be to Thee. Glory. Both now. Lord, have mercy (3) and Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us. Amen.
On weekdays all of the above-mentioned bows and prostrations are performed. On the days of Pentecost, on days when there is the Polyeleos, on Forefeasts and for the duration of the Feasts, on days when the Great Doxology is chanted at Matins and in the church services full prostrations are dispensed with, in like manner in one's cell the full prostrations are replaced with full bows, as is also the case on all days throughout the year when there is a Vigil. On the last two days of Passion Week, for all of Bright Week, and from the twenty-fourth of December until the seventh of January, this cell rule is completely dispensed with, as is likewise the case on all Sundays throughout the year, even if the all-night Vigil has not been performed, but only Vespers and Matins, as is done in winter.
Any change in the composition of this cell rule, as well as deduction from it or addition to it, is left to the will and blessing of the Elder or Spiritual Father of the individual.
http://orthodoxinfo.com/praxis/cellrule.aspx
Η Σαρακοστή έχει ξεκινήσει και η νηστεία είναι μια θρησκευτική συνήθεια που ακολουθούν πολλοί.
Σύμφωνα με ελληνικές επιστημονικές μελέτες, η περίοδος αυτή μπορεί να είναι ωφέλιμη για τον οργανισμό καθώς συσχετίζεται με βελτίωση δεικτών υγείας, όπως η πτώση της χοληστερόλης. Τί γίνεται όμως με τα παιδιά; Μπορούν να νηστεύουν ή θα τα θέσουμε σε κίνδυνο διατροφικών ελλείψεων;
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά της νηστείας. Πρώτον, η αποχή από το κρέας και τα προϊόντα του έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση κατανάλωσης κορεσμένων λιπαρών που βλάπτουν την υγεία της καρδιάς μικρών και μεγάλων.
Δεύτερον, η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών τη συγκεκριμένη περίοδο αυξάνεται, γεγονός που οδηγεί στην πρόσληψη περισσότερων βιταμινών και αντιοξειδωτικών ουσιών που προστατεύουν τα κύτταρά μας, και φυτικών ινών που ευνοούν την λειτουργία του εντέρου. Τρίτον, τα θαλασσινά και τα όσπρια αποτελούν σημαντικότερο μέρος του διαιτολογίου μας σε καιρό νηστείας και ωφελούμαστε μέσω των καλών λιπαρών οξέων που περιέχουν τα θαλασσινά, σε συνδυασμό με τις πρωτεϊνες, τις φυτικές ίνες και τις βιταμίνες που λαμβάνουμε από τα όσπρια. Έτσι λοιπόν θα σκεφτόταν κανείς «Αφού η νηστεία μπορεί να είναι ευεργετική, γιατί να μην την εφαρμόσουμε και στα παιδιά;».
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η νηστεία είναι μια περίοδος κατά την οποία οι αυξημένες ανάγκες των παιδιών σε θρεπτικά συστατικά μπορεί να μην καλύπτονται αν δεν προσέξουμε κάποια βασικά σημεία. Αρχικά, λόγω της αποχής από το κρέας, το ψάρι και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, η πρόσληψη πρωτεϊνης υψηλής βιολογικής αξίας που περιέχει όλα τα απαραίτητα αμινοξέα είναι πολύ χαμηλή. Αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε ότι το παιδί μας θα λάβει όλα τα απαραίτητα αμινοξέα τότε θα πρέπει να συνδυάσουμε καταλλήλως φυτικές πηγές πρωτεϊνών όπως τα όσπρια με τα δημητριακά (π.χ. φακές με ρύζι, φασόλια με κριθαράκι). Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τα θαλασσινά για 2 φορές την εβδομάδα οπωσδήποτε.
Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο της διατροφής μας που είναι απαραίτητο για το σχηματισμό των οστών των παιδιών είναι το ασβέστιο το οποίο βρίσκεται κυρίως στα γαλακτοκομικά προϊόντα. Έτσι λοιπόν σε περίοδο νηστείας θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση σε άλλα τρόφιμα που περιέχουν ασβέστιο, όπως το μπρόκολο, το λάχανο, οι ξηροί καρποί και τα όσπρια. Τέλος, ένα τρίτο σημείο το οποίο πρέπει να προσέξουμε είναι η έλλειψη σιδήρου στα παιδιά, καθώς ο σίδηρος που είναι καλύτερα διαθέσιμος στον οργανισμό βρίσκεται σε ζωϊκές πηγές. Για να αυξήσουμε την απορρόφηση του σιδήρου που βρίσκεται σε θαλασσινά, όσπρια και πράσινα φυλλώδη λαχανικά θα πρέπει να συνοδεύουμε το γεύμα του παιδιού με κάποια πηγή βιταμίνης C, όπως το πορτοκάλι ή ο χυμός του.
Συνοψίζοντας, αν δώσουμε προσοχή στα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω και κάνουμε σωστούς συνδυασμούς κι επιλογές τροφών, η νηστεία μπορεί να είναι ασφαλής διατροφικά για τα παιδιά. Ωστόσο, επειδή τα παιδιά συνήθως χαρακτηρίζονται από άρνηση να καταναλώσουν ποικιλία τροφών από αυτές που αναφέρθηκαν, ίσως θα ήταν καλύτερα να εφαρμοστεί αποχή μόνο από το κρέας και η κατανάλωση των γαλακτοκομικών να συνεχιστεί.
Πηγή: http://www.mothersblog.gr/themata-diatrofis/item/15677-kanei-ta-paidia-na-nisteyoun-apo-ti-diatrofologo-efstathia#ixzz3SU1u0V5y
Aκόμη να στοχάζεσθε και την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, καθώς γράφουν τα βιβλία της Εκκλησίας μας και λέγουν εις τον όγδοον αιώνα έχει να γένη το τέλος του κόσμου.
Μα πρωτύτερα έχει να γεννηθεί ο Αντίχριστος και να κάμει τόσα κακά εις τον κόσμον και έχει να ονομάσει του λόγου του υιόν Θεού και θέλει σταθή βασιλεύς να ορίσει τον κόσμον όλον και να κάνη θαύματα κατά φαντασίαν, δια να πλανά τους ανθρώπους να τον ομολογήσουν διά Χριστόν και όσοι τον πιστύεουν να τους τάζει τόσα αγαθά και ύστερα να τους βουλώνει εις το μέτωπον, μάλιστα οι Εβραίοι όλοι έχουν να τον πιστεύσουν.
Διά ημάς τους χριστιανούς έχει να στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν διά να παραγγείλει και να διδάξει όσοι έχουν άγιον Βάπτισμα, την βόυλαν του Ιουσού Χριστού, να φυλάγωνται να μην πιστεύουν εκείνον τον πλάνον Αντίχριστον και εκείνα όπου τάξει είναι όλα ψεύτικα διά να τους γελάσει, να τους βουλώσει. Και καλύτερα να τυραννισθούν και να θανατωθούν παρά να τον πιστεύουν και να βουλωθούν.
Αυτά και άλλα έχει να διδάξει ο προήφτης Ηλίας. Και ύστερα εκείνος ο πλάνος ακούοντας το κήρυγμα του προφήτη Ηλία έχει να λυσσάξει από τον θυμό του και να τυραννεί και να παιδεύει όσους δεν τον πιστεύουν με τα πλέον χειρότερα βασανιστήρια και καλότυχος και τρισμακάριος όποιος υπομείνη και δεν βουλωθει, εκείνος βέβαια θέλει στεγανωθει και θέλει σταθει εις τον χορόν των μαρτύρων.
Και πάλιν άθλιος και ταλαίπωρος όποιος πλανεθεί και τον πιστεύσει και βουλωθεί, εκείνος έχει να καίεται πάντοτε εις την αιώνιον κόλασιν μαζί με τον πλάνον Αντίχριστον.
Αυτά λογιάζω, αδελφοί μου, σας ετρόμαξαν την καρδίαν και αληθινά φοβερά πράγματα είναι και εγώ όπου τα λέγω τρέμω και δειλιώ, μα τί να κάμω όπου έχω χρέος να σας τα φανερώσω. Λοιπόν ύστερα από αυτά τα κακά του κατηραμένου Αντιχρίστου θέλει λάμψει ο Πανάγιος σταυρός επάνω εις τον ουρανόν…
«… Καθώς εις τον καιρόν του Νώε οι άνθρωποι δεν επίστευον αλλά τον επεριγελούσαν, έως όπου ήλθεν εξάφνως η οργή του Θεού και ο κατακλυσμός και έπνιξεν όλον τον κόσμον, ομοίως και τώρα χριστιανοί μου εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού μας δεν έχουν να πιστεύσουν οι άνθρωποι καθώς και τότε δεν επίστευσαν.
Το ηξεύρω και εγώ χριστιανοί μου πως με περιγελούν και λέγουν: Τώρα ήλθες εσύ παλαιοκαλόγερε, να μας ειπείς λόγια εδικά σου. Τα λόγια οπού σας λέγω δεν είναι εδικά μου, είναι λόγια του Παναγίου Πνεύματος, οι αμαρτίες είναι εδικές μου, και όποιος θέλει να πιστεύσει, πλην είναι ο καθένας ελεύθερος και όπως θέλει να κάμει.
ΔΙΔΑΧΑΙ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ
http://agiameteora.net/index.php/paterika/6517-o-agios-kosmas-o-aitolos-kai-to-sfragisma-xkss.html
- Γέροντα, μπορεί ένας μάγος να θεραπεύση κάποιον άρρωστο;
- Μάγος και να θεραπεύση άρρωστο άνθρωπο! Έναν που τραντάζεται από το δαιμόνιο, αυτόν μπορεί να τον κάνη καλά στέλνοντας το δαιμόνιο σε άλλον.Γιατί ο μάγος με τον διάβολο είναι συνέταιροι, οπότε λέει στον διάβολο:
''Βγες από αυτόν και πήγαινε στον τάδε''. Βγάζει λοιπόν το δαιμόνιο από εκείνον και συνήθως το στέλνει σε κάποιον συγγενή του ή γνωστό του που έχει δώσει δικαιώματα στον διάβολο. Λέει μετά αυτός που είχε το δαιμόνιο: ''εγώ υπέφερα, αλλά ο τάδε μ' έκανε καλά'', και έτσι γίνεται διαφήμιση. Και γυρίζει τελικά το δαιμόνιο σε συγγενείς ή σε γνωστούς. Αν κάποιος, ας υποθέσουμε, είναι καμπουριασμένος από δαιμονική επήρεια, μπορεί ο μάγος να διώξη το δαιμόνιο από εκείνον, να το στείλη αλλού και να σηκωθή όρθιος ο καμπούρης. Αν όμως έχη καμπούρα από αναπηρία, δεν μπορεί ο μάγος να τον κάνη καλά.
Μου είπαν για μια γυναίκα ότι θεραπεύει αρρώστους, χρησιμοποιώντας διάφορα αγιωτικά. Όταν άκουσα τι κάνει, έμεινα κατάπληκτος από την τέχνη του διαβόλου. Κρατάει έναν σταυρό και ψάλλει διάφορα τροπάρια. Ψάλλει π.χ. το ''Θεοτόκε Παρθένε'' και, μόλις φθάση στο ''ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου'', φτύνει κοντά στον σταυρό, βλασφημάει δηλαδή τον Χριστό, γι' αυτό την βοηθάει μετά το ταγκαλάκι. Έτσι, μερικούς που είναι άρρωστοι, έχουν μελαγχολία κ.λπ. από δαιμονική επήρεια και οι γιατροί δεν μπορούν να τους κάνουν καλά, αυτή τους θεραπεύει, γιατί διώχνει το δαιμόνιο που προκαλεί το βάρος, το στέλνει σε άλλον, και απαλλάσσονται εκείνοι από την θλίψη. Και πολλοί την έχουν για αγία! Την συμβουλεύονται, και λίγο-λίγο βλάπτει την ψυχή τους, τους καταστρέφει.
Χρειάζεται πολλή προσοχή. Να φεύγη κανείς μακριά από τους μάγους και τα μάγια, όπως φεύγει μακριά από την φωτιά και τα φίδια. Να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα. Ο διάβολος δεν μπορεί ποτέ να κάνη καλό. Μόνον τις αρρώστιες που προκαλεί ο ίδιος μπορεί να θεραπεύση.
Είχα ακούσει το εξής περιστατικό: Ένας νεαρός είχε μπλέξει με κάποιον μάγο και ασχολήθηκε με μαγικά. Έπαθε μετά ζημιά, αρρώστησε και κατέληξε στο νοσοκομείο. Μήνες ξοδεύτηκε ο πατέρας του, γιατί δεν είχαν τότε ασφάλεια, για να βρουν τι έχει. Οι γιατροί δεν του έβρισκαν τίποτε. Είχε γίνει χάλια. Τι κάνει τότε ο διάβολος! Του εμφανίζεται σαν τον Τίμιο Πρόδρομο, που τον είχαν πολιούχο στον τόπο του, και του λέει: ''Θα σε κάνω καλά, αν ο πατέρας σου χτίση μία εκκλησία''. Το είπε το παιδί στον πατέρα του κι εκείνος ο καημένος είπε: ''παιδί μου είναι, όσα έχω να τα δώσω, αρκεί να γίνη καλά'', και έταξε στον Τίμιο Πρόδρομο να του χτίση εκκλησία. Ο διάβολος έφυγε και το παιδί έγινε καλά. Έκανε το... θαύμα! Όποτε λέει ο πατέρας: ''Εγώ έταξα να χτίσω εκκλησία. Πρέπει να εκπληρώσω το τάμα μου''. Δεν είχαν και οικονομική άνεση και, για να χτίση τον ναό, πούλησε όσα χωράφια είχαν. Έδωσε όλη την περιουσία του. Τα παιδιά του έμειναν στον δρόμο. Αγανάκτησαν, ''να λείψη η Ορθοδοξία'' είπαν, και έγιναν Ιεχωβάδες. Βλέπεις τον διάβολο τι κάνει;
Φαίνεται, εκεί δεν υπήρχαν Ιεχωβάδες και βρήκε αυτός τρόπο να γίνουν κι εκεί Ιεχωβάδες!
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου,
Λόγοι Γ' «Πνευματικός Αγώνας»
J’ai rencontré le staretz Joseph pendant l’été 1982 au Saint Monastère de Koutloumousiou, quand il y demeurait à l’époque. Je dois ma première visite à la Sainte Montagne à mon ami Haralambos, et je l’en remercie. Depuis lors, une relation paternelle d’amour, s’est développée entre nous et le staretz.
Je voyais le staretz Joseph à chaque fois que je me rendais en visite à la Sainte Montagne, ainsi que chaque fois qu’il venait à Athènes. Il nous offrait soutien spirituel et consolation…
C’était au début de Mars 1987. Je travaillais à mon atelier, qui est un peu primitif (Je suis artisan orfèvre) avec juste une table, une roue pour lustrer et deux chaises, rien d’autre. Je possédais également une machine appelée “flexible”, comme celle des dentistes avec une pédale à pied, le mécanisme et un fil, où la plupart des outils de lustrage que j’utilise sont attachés. Ce jour-là après le déjeuner, je suis retourné à l’atelier pour continuer ce que j’avais commencé dans la matinée. J’ai allumé la lumière, j’ai pris le flexible, appuyé sur la pédale à pied pied et voilà! Le flexible s’est attaché à ma main et l’électricité m’est passée à travers. J’ai ressenti une douleur terrible et tout à coup tout fut noir. J’avais été électrocuté. La douleur était atroce et je sentais que j’allais mourir à chaque seconde. Soudain, j’ai entendu: “Très Sainte Vierge, avec la bénédiction de l’Ancien Joseph, aie pitié de moi”. Je n’ai pas eu l’occasion d’entendre cela une deuxième fois, car soudain je me suis retrouvé allongé sur le sol avec les yeux grands ouverts et j’ai remarqué le flexible et un morceau de bois que j’utilisais.
J’ai soudain réalisé qu’un grand miracle avait eu lieu, j’avais été sauvé de l’électrocution. J’ai remarqué l’icône de la Très Sainte Vierge sur mon mur, celle que j’avais rapportée de la Sainte Montagne, je l’ai tirée du mur et mise dans mes bras, et j’ai commencé à pleurer abondamment comme un petit enfant. Quelques jours plus tard, j’ai envoyé une lettre au staretz Joseph, qui à cette époque avait déménagé à Néa Skiti, et je lui ai raconté toute l’histoire. Ci-dessous est la réponse manuscrite du staretz Joseph, en date du 27/3/1987:
“Mes bien-aimés et très chers enfants, Spyro et Maria, la grâce de notre Jésus soit toujours avec vous. J’ai reçu ta lettre, mon enfant, et j’ai été sidéré par la calamité qui s’est abattue sur toi et j’ai remercié le Seigneur et Sa Mère Immaculée de t’avoir sauvé. J’ai été vraiment bouleversé par ce sauvetage, mais après la réalisation de son sens profond, j’ai été heureux parce qu’il t’a amené à augmenter ta foi et à apprendre pratiquement la puissance de la prière, ainsi que ce que cela signifie que d’avoir des pères spirituels qui vous aiment. Nous n’oserions pas mentionner cela nous-mêmes, si la grâce divine ne nous l’avait pas révélé. Je pense que tout cela a été le résultat de la foi de ma petite fille chérie, Maria…
Les voix que tu as entendues, mon enfant, n’étaient pas des voix, mais les énergies de la grâce divine devant la face du grave danger où tu te trouvais; tu fus sauvé par notre Seigneur Ami des hommes, et tu as appris à comprendre la force et la grâce de la foi. Il serait bon que tu le racontes à d’autres fidèles, afin qu’eux aussi soient enseignés et en tirent quelque avantage. Ce n’est pas de la vanité, puisque tu ne cites pas tes propres capacités ou tes propres actes, mais un miracle de la miséricorde divine. Cela ne provient pas de Satan, à moins que notre Seigneur le permette, même si le Mauvais est, en substance, “un tueur d’homme”. Ce qui t’est arrivé ne s’est pas produit à cause de tes péchés, mais afin de renforcer ta foi.
Je prie pour vous de tout mon cœur,
Avec toute mon affection,
Votre père “
SPYROS KANELLOPOULOS,
Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.
