«Ο Χριστός είναι το παν» - (Αγιος Πορφύριος )

(Απομαγνητοφωνημένα λόγια του Γέροντα. Αναδίδουν το μυστικό άρωμα της ένθεης πνευματικής του ζωής).



Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.

Πως το κατάλαβες;

Θυμάμαι κι ένα τραγούδι.

«Συν Χριστώ πανταχού,

φόβος ουδαμού».

Το ‘ χετε ακούσει; Ε; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.

Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπωμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διαφόρους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πως το λέω; Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό, τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός. Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.
Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδήτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε έβγαιναν έξω να κάνουνε πιο πέρα ∙ θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους.
Ο Χριστός είναι το παν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το παν. Πως τα βλέπεις, ρε Νίκο;
- Αυτά, που είπατε, Γέροντα, είναι χρυσά λόγια, είναι η πραγματικότητα. Όπως το λέτε εσείς, έτσι είναι.
Ε, ναι- εξακολούθησε ο Γέροντας- αλλά έτσι καλούμεθα να ζήσωμε. Όταν λέμε είμαστε Χριστιανοί, όταν λέμε είμαστε του Χριστού. Κατάλαβες; Ό,τι να είναι. Και στις ώρες της αδυναμίας μας, μόλις ιδούμε το Χριστό, αμέσως αλλάζομε γνώμη και θέλουμε να ‘μαστε με το Χριστό. Αλλά ο Χριστός είναι φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει: «Υμείς φίλοι μου εστε». «Δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι, ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι είμαι μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος. Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε, να με αισθάνεστε στην ψυχή σας, το φίλο σας. ΕΜΕΝΑ, που είμαι η πηγή της ζωής, όπως είναι η αλήθεια».
Κι όμως αυτά είναι η αλήθεια. Τώρα, είπαμε, υπάρχει ο σατανάς, υπάρχει η κόλασις, υπάρχει ο θάνατος. Όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν. Είναι το άλλο μέρος, το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν’ αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάττεται απ’ το διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο. Θα μου πεις, εσύ έφθασες να είσαι έτσι; Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά. Δεν τα ζω. Όμως, ε… προσπαθώ. Δηλαδή, πώς να σου το πω, πώς να σας τα πω; Δεν έχω πάει σ’ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να, τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μου ’ρχεται και το θέλω, θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι, όμως, εκεί. Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε ;



Αγιος Πορφύριος

Fools-for-Christ-sake (Yurodstvo Hrista radi)

Fool-for-Christ-sake (Yurodstvo Hrista radi) is one of the most difficult and inexplicable spiritual feats of asceticism. The word "Yurodstvo" means "insanity." Some righteous people born normal and even very bright would fake insanity so that their feat would be harder. Historically Fools-for-Christ-Sake evoked two opposite reactions in people. Some reactions were malicious and scornful. People would persecute, beat and mock God’s fools. Others would feel compassion and be drawn to them in a subliminal way.

According to Venerable Seraphim of Sarov, the devotion of fool-for-Christ-Sake requires special courage and power of spirit, and no one should assume it on themselves without a special designation from God. Otherwise one may fail and become a false folly for Christ. Contemporary western Christianity cannot understand or value the feat of voluntary insanity.

The expression "fool-for-Christ’s-sake" was first applied by Apostle Paul saying, "We are insane for Christ’s sake." In his letter to Corinthians he explains that preaching about the crucifixion of the God-and-man is in itself insanity for the people of the world. "For the message of the Cross is foolishness for those who are perishing, but for us who are being saved, it is the power of God... Since, in the wisdom of God, the world through wisdom did not know God, God was pleased through the foolishness of what was preached to save those who believe" (1 Cor. 1:21 and 4:10). The Christians worshiping the crucified God-and-man are perceived by non believers as "fools-for-Christ;" People blinded by unspiritual wisdom, such as the ancient scholars, dared to allege that even Jesus Christ Himself was "raving mad" (John 10:20)! Interrogating Saint Paul, the pro-consul Festus said forthrightly to the great Apostle, "You are out of your mind, Paul! Your great learning is driving you insane" (Acts 26:24).

Fool-for-Christ-Sake, as a special form of asceticism, appeared in the middle of the 4th century in Egypt concurrently with monasticism. This phenomenon can be considered from two standpoints. Objectively, it is a godly calling. Fools-for-Chris-Sake are carrying out a special mission in this sinful world. Subjectively, it is a very difficult form of spiritual asceticism, "a narrow path" chosen by those aspiring for greater spiritual perfection.

Why would God call some of the righteous ones to live in such "humiliation?" In order for us to understand that, we have to take into account the fact that the life of the human society is permeated by evil through to its core — it is full of falsehood, lies, hypocrisy, greed, pride, wile and other sins. Often the most sinful feelings and intentions are concealed under a mask of righteousness, sophistication and nobility. Such people would willingly praise minor and illusory virtues while hating genuine goodness. A vivid example of such people can be seen in Judaic scribes contemporary with Christ. Once seeing their inability to accept His message, Jesus Christ, our Lord, exclaimed, "I thank Thee, Father, Lord of heaven and earth, that Thou hast hidden these things from the wise and prudent and hast revealed them to babes" — that is to simple and humble people (Matt.11:25).

As we know from the Holy Script, the Lord exposed the wiles of the rulers acting in a seemingly strange way. In serving God, even such great prophets as Isaiah, Jeremiah and Ezekiel sometimes turned into "fools-for-Christ-sake." Their allegedly meaningless phrases and strange actions veiled the sublime wisdom and prophecy (See, e.g.: Isaiah 8:3; Jeremiah 13:1-9, 18:1-4, 19:1-4, 20:2-10, 27:2, 38:6; Ezekiel 4:1-15, 5:1-4, 12:2-7, 24:3-5).

But God’s calling to become a Fool-for-Christ-Sake does not subdue the person’s will. Fools for Christ subjected themselves to this extraordinary asceticism not just out of obedience, but because of their yearning for righteousness. Pride is the hardest passion to be quenched. Many saints, who overcame usual physical passions relatively easily, were struggling to suppress pride and vanity throughout their lives till their last breath. Venerable John of the Ladder says, "Vanity gloats in every virtue."

Rejecting common sense and bearing humbly the daily scorn, Fools-for-Christ-Sake cut the very roots of pride. From among all the Fools-for-Christ-Sake especially renown are Andrew, Prokopius of Ustug, St. Basil, Paraskeva of the Diveyev Monastery. (Remembrance days: October 15, July 21 and August 15 acc. to the new calendar). The asceticism of giving up property and family was not enough for them. They rejected the most outstanding feature of a personality — common use of mind, and voluntarily assumed an attitude of a person unaware of a sense of measure, manners or embarrassment.

Fool-for-Christ-Sake is a mask applied by those who have a special calling to do it. It is known that at times Fools-for-Christ-Sake would remove the mask before some people and amaze them with their wisdom and talents. A Fool-for-Christ-Sake, Pelagia of the Diveyev monastery, who was blessed to that asceticism by venerable Seraphim, was going back to a usual state during her confessions. A newly appointed preacher was deeply impressed by her mental and spiritual power. Saint Andrew, God’s fool, also removed his mask of folly when talking to his disciple Epiphanius, who was later to become a renowned bishop.

Yet, in everyday life Fools-for-Christ-Sake, pretending to be insane were constantly abused and outcast by everyone. Living in the society they were as lonely as those in an inaccessible desert. Having given up every worldly property and comfort, free from all attachments to earthly things and exposing themselves to all hazards of homeless life, those people chosen by God were like aliens from another world.

Despite all, Fools-for-Christ-Sake were always retaining sublime spirituality, constantly lifting up the eyes of their minds and hearts to God, their spirit ceaselessly aflame before Him. Acquiring great humbleness and spiritual cleanness Fools-for-Christ-Sake became particularly dear to God and received the gift of wonderworking and discernment. They sometimes accomplished such humane deeds of love to their neighbor, that would be beyond any other person. They were not shy to tell the truth openly regardless of the person; their words and sometimes extraordinary actions either criticized fiercely and condemned the unjust people who were often powerful and ominous; or gave joy and consolation to the righteous and God fearing ones. Generally Fools-for-Christ-Sake would mix with the most sinful classes of society for the purpose of correcting and saving these people. And they did lead them, and many other outcasts to the way of goodness. Being close to God, they often relieved their compatriots from various pending misfortunes and averted God’s wrath from them through prayers.

The asceticism of Fool-for-Christ-Sake was not only hard in itself, but it required special wisdom from the saintly ascetics so that their own humiliation further served to honor God and guide people, being ridiculous without sinfulness and seeming to behave shamelessly without tempting or hurting anyone.

The Sixth Beatitude - Blessed are the pure in heart, for they shall see God.( Law of God )

The pure in heart are those people who not only do not sin openly, but who do not conceal unclean thoughts, desires and feelings in their hearts. The hearts of such people are free from attachment and infatuation with physical, earthly things. In general they are free from sinful passions caused by self-centeredness, egotism and pride. People with pure hearts unceasingly think about God.

In order to acquire a pure heart, it is necessary to observe the fasts proclaimed by the Church, and to guard oneself against gluttony, drunkenness, depraved spectacles and amusements, improper teachings and indecent books.

Purity of heart is far superior to simple sincerity. Sincerity requires only that a person be candid and single hearted in relation to his neighbor. But purity of heart requires complete suppression of depraved thoughts and constant remembrance of God and His holy commandments.

To the pure in heart God promises that they will see God. Here on earth they will see Him through Grace, mysteriously, with the spiritual eyes of their hearts. They can see God in His revelations, images and likenesses. In the future, eternal life, they will see God as He is (I John 3:2). Furthermore, since contemplation of God is a source of the highest blessing, the promise to see God is a promise of the highest degree of blessedness.

Οι δύο σάρκα θα γίνουν μία ( Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )

«Δεν διαβάσατε ότι από την αρχή ο Δημιουργός τους έπλασε άντρα και γυναίκα; Και είπε: Γι΄ αυτόν τον λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του (Γεν. 2,24)...

Πρόσεξε, μάλιστα, ότι αυτό δεν το υποστήριζε μόνο από τη δημιουργία, αλλά και από την εντολή του. Διότι δεν είπε μόνο ότι έπλασε έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλ΄ ότι διέταξε και τούτο το να ενώνεται δηλαδή ο άντρας με τη γυναίκα.

Αν όμως στις προθέσεις του ήταν να αφήνει τη γυναίκα και να παίρνει άλλη, θα έπλαθε έναν άντρα αλλά πολλές γυναίκες. Τώρα κι από τον τρόπο της δημιουργίας και τον τρόπο της νομοθεσίας έδειξε ο Θεός ότι ένας άντρας πρέπει να ζει μαζί με μια γυναίκα διαρκώς και να μη χωρίζουν ποτέ...

Και δε νομοθέτησε απλά να πηγαίνει ο άντρας προς τη γυναίκα αλλά και να ενώνεται, φανερώνοντας με τη διατύπωση αυτή το αδιάσπαστο [της σχέσης]. Και δεν αρκέστηκε μόνο σ΄ αυτό, αλλά επεδίωξε και άλλη στενότερη επαφή γιατί είπε: "θα γίνουν οι δύο σάρκα μία" (ένα σώμα)...

Όπως λοιπόν το να κομματιάσεις ένα σώμα είναι οδυνηρό, έτσι και το να χωρίσεις γυναίκα είναι αντίθετο στο νόμο του Θεού. Και δεν σταμάτησε μέχρι εδώ, αλλά και τον Θεό επικαλέστηκε να λέει: Ότι ο Θεός συνένωσε, δεν πρέπει να το χωρίζει άνθρωπος» - Ματθ. 19,6 (Υπόμνημα εις τον άγιον Ματθαίον..., ΚΒ΄, Migne Ε.Π. 58, σ. 597).

«Όταν ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα υπάρχει ομόνοια και ειρήνη και σύνδεσμος αγάπης, εκεί μαζεύονται όλα τα αγαθά και γίνονται απρόσβλητοι από κάθε κίνδυνο, σα να είναι με κάποιο μεγάλο και απόρθητο τείχος προστατευμένοι, δηλαδή με την κατά Θεόν ομόνοια»





Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

The Fifth Beatitude- Blessed are the merciful, for they shall obtain mercy ( Law of God )

The merciful are those who have compassion on others, who with all their hearts pity those who have fallen into misfortune or unhappiness, and who try to help them with good works.

Works of mercy are both physical and spiritual.

Bodily works of mercy:
Feeding the hungry.
Giving drink to the thirsty.
Clothing the naked.
Visiting those in prison.
Visiting the sick and helping them recover or preparing them for a Christian death.
Inviting strangers and foreigners and travellers into one’s home and giving them rest.
Burying the dead.

Spiritual works of mercy:
By word and example to convert the sinner from the error of his way (James 5:20).
Teaching the ignorant truth and goodness.
Dispensing good and timely advice to neighbors who are in distress or danger.
Comforting the grieving.
Refraining from returning evil for evil.
Forgiving offenses with all one’s heart.
Praying to God for everyone.

To the merciful, God promises in return that they will receive mercy. In the future judgment of Christ they will be shown the special mercy for the righteous. They will be delivered from eternal punishment for their sins to the degree to which they showed mercy to others on earth (See Matt: 25:31-46).

Living an Orthodox Christian life ( Saint Theophan the Recluse )

To live an Orthodox Christian Life we must fulfill God's Commandments. We must love Him with our whole heart and love our neighbors as we love ourselves. This involves a life of repentance and humility. Key to our adopting an Orthodox Way of Life is the zeal we have been given. The Lord told us "I have come to bring fire on the earth, and how I wish it were already kindled!" (Lk 12:49) Paul continually reminds us to press toward the mark (Phil 3:24). The Church Fathers also remind us of this with words such as "seeking, proposing, fervor, diligence, warmth of spirit, burning, and simply zeal."


This zeal we are speaking of is one combined with love.

St. Nectarios of Aegina tells us,
"The zealot according to knowledge, motivated by the love of God and his neighbor, does all things with charity and self-effacement; he does nothing that might bring sorrow to his neighbor; such a zealot is enlightened by knowledge and nothing prompts him to deviate from what is morally right" (Self-Knowledge, pp. 135-136).


Saint Symeon the New Theologian says,
"For every pursuit and every endeavor involving great toil that does not end up in love and a contrite spirit is futile, and yields no profitable result" (Catechesis I, Sources Chretiennes, Vol. 96, pp. 143-145).


Saint Theophan emphasizes that preserving this zeal is our first priority.
The first job of the Christian ascetic should be the preservation of this zeal and fervor as the source of power for living a God-pleasing life.

Apostle Peter teaches,
"Make every effort to add to your faith goodness; and to goodness, knowledge; and to knowledge self-control, and to self-control, perseverance" (2 Peter 1:5-6).

How do we do this? It requires an inward journey to the heart. Just like our awakening to Christ was transforming, we must continually transform our worldly view into a celestial one.


Saint Theophan advises as follows:
Whoever wishes to preserve an undying zeal should:
a) go within,
b) view the new world and
c) stand in those feelings and thoughts by which he ascend as on
the steps of ladder to the foot stool of the Lord's throne.


In the following posts I will expand on these three ideas as taught to us by Saint Theophan the Recluse.


Be zealous, therefore, and repent! (Apoc. 3:19)


Ref: Path to Salvation, pp 221-222

Τα πιο πολύτιμα πράγματα που υπάρχουν στη γή ( Γεροντικο )

Καποια στιγμη στον ουρανό ζήτησε ο Θεός απο τους αγγέλους να του φέρουν τα πιο πολύτιμα πράγματα,που υπάρχουν στη γή.

Οι άγγελοι ξεκίνησαν και έψαξαν ολόκληρη τηγή.Πολλοί ομολογουμένως έφεραν πολλά ωραία και πολύτιμα πράγματα.Ξεχώρισαν όμως τρείς.

Ο ένας έφερε και απέθεσε στον θρόνο του Θεού ένα ωραιότατο μαργαριτάρι.Ήτανμια σταγόνα ιδρώτα.Είχε πέσει απο το μέτωπο κάποιου που τίμια προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του.

-Ωραίο το εύρημα σου,είπε ο Θεός,αλλά υπάρχει και πιο ωραίο απο αυτό

.Ήρθε τότε δεύτερος άγγελος.Αυτός απέθεσε με σεβασμό μπροστά στον Θεό ένα κατακόκκινο ρουμπίνι.Ήταν μια σταγόνα αίματος ενος ήρωα,που είχε πέσει στο πεδίο της τιμής.Οι άγγελοι έμειναν εκστατικοί.Ασφαλώς αυτός θα κέρδιζε το βραβείο.

-Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο ακόμη,είπε ο Θεός. Τότε όλοι στράφηκαν προς το μέρος του τρίτου αγγέλου, που εκείνη την ώρα ερχόταν και με πολλή ευλάβεια άφησε να κυλίσει στον θρόνο του Θεού ένα ασταφτερό διαμάντι,που όμοιο μ'αυτό ποτέ δεν είχαν δεί.Ήταν ένα δάκρυ κάποιου αμαρτωλού,που γονατιστός ομολογούσε τις αμαρτίες του μπροστά στον πνευματικό.

-Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα ,είπε τότε ο Θεός,και το βραβείο

δόθηκε στον τελευταίο άγγελο.Αλήθεια,πόσο αξίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση.

Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος,που λέγει<χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επι ενι αμαρτωλώ

μετανοούντι>.(Λουκ.ιε΄10).



Γεροντικο

5 πράγματα που δεν πρέπει να πούμε (ποτέ) στο παιδί μας!

Η αλήθεια είναι ότι συχνά και πάνω στα νεύρα μας εκτοξεύουμε στα παιδιά μας κατηγορίες ή λόγια σκληρά που αν και μας φαίνονται αθώα πληγώνουν ανεπανόρθωτα την ευαίσθητη ψυχολογία των παιδιών. Την επόμενη λοιπόν φορά μήπως να σκεφτόμασταν πριν τους πούμε…

1. Καλά πως δεν καταλαβαίνεις, Είσαι χαζό, κουτό ή καθυστερημένο;

Λέξεις και χαρακτηρισμοί που ευφυία καλό είναι να χρησιμοποιούνται με σύνεση, ειδικά όταν αυτές λέγονται με μορφή χιούμορ. Μπορεί σε εμάς να φαίνεται αστείο να χαρακτηρίσουμε μπούφο το παιδί, αλλά εκείνα δεν το βλέπουν έτσι, αντίθετα αυτοί οι «χαριτωμένοι» χαρακτηρισμοί, αφήνουν μια πίκρα στο παιδί και μεγαλώνοντας ένα πολύ μεγάλο κενό…

2. Μην τρως άλλο, έχεις τάση για πάχος!

Τα παιδιά, ιδιαίτερα τα κορίτσια μεγαλώνουν (δυστυχώς) σε έναν κόσμο όπου έχει εμμονή με την εικόνα. Το πώς δείχνουν και το πώς νιώθουν με το σώμα τους θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον τους. Και η μητέρα τους ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελαν να ακούσουν μια τόσο σκληρή κριτική.

3. Είσαι ίδιος (ίδια) ο πατέρας σου

Ο τρόπος που κάθε μητέρα συμπεριφέρεται στα παιδιά της είναι ίδιος με αυτόν που συμπεριφέρεται και στο σύντροφό της. Θυμηθείτε ότι όποια απωθημένα κι αν έχετε με το σύντροφό σας, παραμένει πάντα ο πατέρας των παιδιών σας. Μην βάζετε ποτέ το παιδί στη δύσκολη (και πολύ άσχημη) θέση να κρίνει τον πατέρα. Αν το παιδί θεωρεί ότι έχει έναν ακατάλληλο, κουτό, παθητικό πατέρα, που εσείς παντρευτήκατε, το πιο πιθανό είναι να διαλέξει στο μέλλον έναν κουτό, παθητικό, ακατάλληλο…σύντροφο.

4. Γιατί δεν μοιάζεις στον αδερφό σου (αδερφή σου);

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος στην ανατροφή από την σύγκριση. Ο κάθε γονιός θα πρέπει να καταλάβει ότι το κάθε παιδί του είναι ξεχωριστό, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά αλλά και τα στοιχεία του χαρακτήρα του και την ψυχοσύνθεσή του. Η σύγκριση, αυτόματα βάζει δύο ή παραπάνω αδέλφια σε ανταγωνισμό, κάτι που κάνει κακό τόσο στη μεταξύ τους σχέση όσο και στη σχέση τους με άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Επίσης μη συγχέετε τη διαφορετική αντιμετώπιση με την προνομιακή μεταχείριση. Το ένα από τα παιδιά σας μπορεί να θέλει χάδια και αγκαλιές το πρωί πριν φύγει για το σχολείο, ενώ στο άλλο μπορεί να αρκεί μόνον ένα χαμόγελο. Το καθένα έχει διαφορετικές συναισθηματικές ανάγκες, τις οποίες θα πρέπει να προσπαθήσετε να ικανοποιήσετε. Η διαφορετική αντιμετώπιση δεν είναι συνώνυμη με την προνομιακή μεταχείριση.·Είναι λοιπόν απαγορευτικό να συγκρίνουμε, ειδικά όταν πρόκειται για δύο εντελώς ανόμοια παιδιά.

5. Εγώ τελείωσα μαζί σου

Όλες οι μαμάδες έχουν κατά καιρούς νιώσει αγανακτισμένες εξουθενωμένες και με τα αποθέματα της υπομονής μας να τελειώνουν. Ωστόσο φράσεις όπως «δε θα ξαναασχοληθώ μαζί σου), ακούγονται ιδιαίτερα σκληρές σε ένα παιδί που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Σκεφτείτε το ως εξής. Ένα παιδί περιμένει από εμάς προστασία, φαγητό, ζεστασιά και υποστήριξη. Όταν το άτομο που του προσφέρει όλα αυτά, το απειλεί πως θα του τα αποκλείσει, νιώθει σοκαρισμένο, φοβισμένο και πολύ -πολύ μόνο!

Από την ψυχολόγο και σύμβουλο σχέσεων Carole Bank

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Πηγή: imommy.gr

Οραση του Θεού ( Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής )

Λοιπόν, όταν εσύ δεν αμαρτάνεις, δεν ψεύδεσαι, δεν κατακρίνεις, δεν πονηρεύεσαι κατά του πλησίον σου, τότε έχεις φόβο Θεού. Τότε είσαι σοφός και κατανοείς το Θεό, και για να μην Τον λυπήσεις δεν αμαρτάνεις. Και αυτή είναι η όραση του Θεού, και ο Θεός που βλέπει τα πάντα σε σκεπάζει από τις παγίδες του σατανά.



Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής

ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΥΠΟ… ΤΗ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ-ΙΗΣΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Σίγουρα κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν έβλεπε το δημοσίευμα-ομολογία της τουρκικής εφημερίδας, Aksam, με την πραγματικά πρωτοφανή και συνάμα εκπληκτική φωτογραφία όπου προβάλλεται ένας Τούρκος ιμάμης να αναγινώσκει περικοπές από το Κοράνι στους μουσουλμάνους υπό… την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού. Σημεία των καιρών ;



Το εκπληκτικό αυτό γεγονός έγινε στην περιοχή της Αμάσειας, μια περιοχή που πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών κατοικούσε πυκνός ελληνορθόδοξος πληθυσμός καθώς και πολλοί κρυπτοχριστιανοί που άλλοι μεν διασώθηκαν φεύγοντας για την Ελλάδα ή την Ρωσία, πολλοί όμως και με τις ίδιες τις τουρκικές μαρτυρίες παρέμειναν και ίσως εξακολουθούν να ζουν, (οι απόγονοι τους), στα μέρη εκείνα όπου γράφτηκαν πολλές μαρτυρικές σελίδες του ηρωικού Πόντου.

Σύμφωνα λοιπόν με την τουρκική εφημερίδα στην περιοχή της Αμάσειας και συγκεκριμένα στην κωμόπολη, Gümüşhaciköy και στο μουσουλμανικό τζαμί που λειτουργούσε μέχρι το 1923 σαν ελληνορθόδοξη εκκλησία, ο τοπικός Ιμάμης όρθιος διαβάζει το Κοράνι υπό την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού. Όπως φαίνεται και στην αποκαλυπτική φωτογραφία του δημοσιεύματος, οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, (;;;), δεν θέλησαν να καταστρέψουν την εικόνα παρά του ότι η απεικόνιση μορφών θεωρείται για το Ισλάμ μεγάλη αμαρτία. Έτσι στον τρούλο αυτού του τζαμιού διακρίνει κανείς μια περίτεχνη αγιογραφία του Ιησού Χριστού – Παντοκράτορα καθώς και τους δώδεκα αποστόλους που τον πλαισιώνουν από όλες τις μεριές. Μια πραγματικά εντυπωσιακή τοιχογραφία που δεσπόζει εν έτη 2014 μέσα σε ένα μουσουλμανικό τέμενος. Η εκκλησία αυτή που σήμερα είναι τζαμί, όπως αναφέρεται κτίστηκε το 1800 όταν ανθούσαν τα τοπικά μεταλλεία από Έλληνες εργάτες και το ελληνικό στοιχείο της περιοχής αριθμούσε πάνω από 100.000 κατοίκους με πάνω από 300 ενορίες με ισάριθμες εκκλησίες ενώ ήταν και έδρα Μητρόπολης. Σήμερα στην πόλη της Αμάσειας επιβιώνουν οι παλιές ελληνικές γειτονιές, με σπίτια-φαντάσματα. Πολλά από αυτά βρίσκονται στις όχθες του ποταμού Ίρι, που διασχίζει την πόλη.

Αλλά το εντυπωσιακό, όπως αναφέρεται στην τουρκική εφημερίδα που παίρνει τις διαστάσεις θαύματος, είναι ότι στην εκκλησία αυτή η οποία μετά το 1924 έγινε τζαμί, η μεγαλοπρεπή αυτή τοιχογραφία του Ιησού Χρηστού που μέχρι τότε ήταν καλυμμένη εμφανίστηκε μετά από ένα τοπικό σεισμό. Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι δεν τόλμησαν στη συνέχεια να την καταστρέφουν ή να την σκεπάσουν με άσβεστη όπως είναι η συνήθης πρακτική των μουσουλμάνων για τις τοιχογραφίες όταν μια εκκλησία μετατρέπεται σε τζαμί. Έτσι σήμερα που η εκκλησία αυτή συγκεντρώνει του μουσουλμάνους για την προσευχή, αναδίδει το άρωμα της ελληνορθόδοξης ταυτότητας της και μάλιστα στο κορυφαίο σημείο του κτίσματος, δηλαδή στον τρούλο με τον Ιησού Χριστό των Ρωμιών που λατρεύονταν επί αιώνες στη περιοχή. Ίσως εδώ πρόκειται για άλλο ένα δείγμα μπερδεμένων θρησκευτικών συνειδήσεων, ίσως ακόμα και για κάποια ίχνη κρυπτοχριστιανών που εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο κάτω από ένα καταπιεστικό ισλαμικό καθεστώς. Είναι γνωστό πως ο Πόντος επί αιώνες είχε ζήσει το μεγάλο δράμα των κρυπτοχριστιανών που επιφανειακά ζούσαν σαν μουσουλμάνοι ενώ στην πραγματικότητα και κρυφά λάτρευαν τον ελληνορθόδοξο Ιησού Χριστό. Έχουν γραφεί άπειρες ιστορίες από ζωντανές μαρτυρίες για τα χρόνια αυτά που οι κρυπτοχριστιανοί με χίλια βάσανα κράτησαν κρυφά την πίστη τους, είχαν διπλά ονόματα, ένα μουσουλμανικό και ένα χριστιανικό και όταν ήρθε η ώρα οι περισσότεροι εκδηλώθηκαν φανερά πως είναι χριστιανοί και όχι μουσουλμάνοι. Όταν έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών έφυγαν για την Ελλάδα όχι όμως όλοι, κάποιοι παρέμειναν εκεί στην πατρίδα τους και οι απόγονοι τους ζουν μέχρι σήμερα το δικό τους συνειδησιακό δράμα.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος



http://www.pentapostagma.gr/2014/01/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%80%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84.html#.UuqytbT-ZLs

" Through our love of Him we are sanctified''. ( Saint Porphyrios )

The Way of Love is the simplest and most direct way to join in union with Christ. Through our love of Him we are sanctified.

Saint Porphyrios says,

Whoever experiences Christ within himself, experiences ineffable things––holy and sacred things. He lives in exultation. With Christ as our lover there is no loneliness. We find peace and joy. The thought of Christ permeates everything. We find patience and have endurance of everything.

Elder Porphyrios says that with our love of Christ even our passions disappear. There is no longer possibility for hatred, dislikes, anxieties or depressions. Not even death concerns us. He says this longing we have for Christ makes even death seem like a bridge what we can cross in an instant to continue our life in Christ We find ourselves in Christ and Him in us.

With our Love of Him there is no longer pain or suffering. Our craving for God, our passionate love for Him, overcomes all pain.

He says

Divine craving defeats every pain, and so every pain is transformed and becomes love of Christ. Love Christ and He will love you All pains will pass away, they will be defeated and transformed. Everything is transformed by this love.

The love of God transforms everything; it sanctifies, amends and changes the nature of everything.

Saint Porphyrios

GOD IS HUMBLE AND OBEDIENT (PART 2) - St. Nikolai Velimirovic

Wonderful is God in thus teaching us humility! And He is also wonderful in teaching us obedience. Man can never be as obedient as God. 

Man sows seed in the field, and then leaves it to God. Man does this sowing in one day, but God stands over the seed for a hundred days,
guarding it, warming it, giving it life and gradually bringing it up out of the earth as a blade, filling the blade with an ear and ripening it, until man once
more goes into the field, to spend a day or two harvesting the grain and carting it off to his barn. 

The raven hatches its young and then leaves
them, caring no more about them. But God takes this caring on Himself, and obediently cares for the fledglings day and night. The fish lays its eggs
and goes off, but God stays to hatch young fish from the eggs, and to watch over their feeding and growth. The innumerable orphans, both of humans and animals, would not survive were God not to care for them.
 

God watches day and night over all His creation, lending an ear to their desires and fulfilling their needs.
God hearkens to the pleas and prayers of men and fulfills them; He always fulfills them obediently, as long as there is no sin in their pleas and prayers. Prayers, however, that seek to draw God into sin and to make Him a participant in human sin, these prayers God refuses and does not listen to them....
 

And so, man can never be as humble as God, nor as obedient as He. Through all His creation on heaven and earth, God teaches men humility and
obedience. God offers this message to mankind out of His great love for men and out of His burning desire that all men be saved, and that not one of them perish. 

St. Nikolai Velimirovic

The Fourth Beatitude - Blessed are they that do hunger and thirst after righteousness, for they shall be filled ( Law of God )

Those who hunger and thirst for righteousness are those people who deeply acknowledge their sinfulness, their guilt before God, and have a burning desire for righteousness. They try to serve God by a righteous life according to the commandments of Christ, which requires from Christians the most holy righteousness in all their relations with their neighbors.

The expression "hunger and thirst" indicates that our yearning for righteousness must be very strong, as strong as our desire to appease our appetite and thirst. King David beautifully expressed such yearning, As the hart panteth after the fountains of water, so panteth my soul after thee, O God. My soul thirsted for God, the mighty the living (Ps. 4:1-2).

God promised that those who hunger and thirst for righteousness will be filled. By this is meant spiritual satisfaction, comprised of internal spiritual peace, a calm conscience, justification, and forgiveness. Such satisfaction in the present, earthly life occurs only in part. The Lord reveals the mysteries of His kingdom to those who hunger and thirst after righteousness, more than to others. Their hearts in this world are delighted with knowledge revealed in the divine truths of the Gospel, in Orthodox teachings.

Full satiety, full satisfaction of the holy yearnings of the human soul, and from this highest joy and blessedness, will be granted them in the future, blessed life with God. As the psalmist King David says, I shall be filled when Thy glory is made manifest to me (Ps. 16:16).

Περι πονηριάς - Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος ( Video )

Ο άφρων πλούσιος -Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας ( Video )

Συγχώρησόν με αδελφέ

Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο κι ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίση.

'Ενα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν'ανάψη το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:

-Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο.
Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. 'Ενα απ' αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του:

-Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι φταίω, όταν κάποιος απ'αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφει όλη τη δουλειά;
Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κι' αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σ' όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωσι και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με».




Γεροντικό

The Story of a Pilgrim. ( Elder Paisius of Athos )

"Our family lived in Greece, destitute. Our father had 5-6 tracts of land, which he cultivated, and off of which we lived. Suddenly he died, and we, the five children, were left with only our mother. The brothers decided to work out the inheritance, i.e. which piece of land each one of us should take, because our father did not have time to leave a will. So, we sat down, and the brothers began to quarrel about who would take the biggest piece, and who -- the most fertile. I, being the youngest and, by nature, extremely timid, sat on the side, waiting for whatever the brothers would give me. When they divided the good fields among themselves, they gave me a field in a distant and deserted area. The soil there was absolutely barren, sandy, where only wild grass could grow. I was hurt that they slighted me so, but I thanked them, not reproaching them for their injustice.

A few years later, I married, and because I could no longer stay in Greece because of financial difficulties, I took my wife and moved to Germany. There, with God’s help, I established my own business, and I fed my family on the money from my business — without anyone else’s support.

After living in Germany for 20 years and saving up a modest sum, we decided to return to Greece and continue our business there. We had completely forgotten about the field that my brothers had given me as an inheritance, and crossed it out of our memories as useless, but God did not forget it.

And so? — During our absence, many big hotels and tourist attractions were built around my barren land, so that the prices for land in that district increased greatly. It turned out that our sandy piece of land was in the middle of several large buildings, and I was offered a good price for it.

As was typical at that time, I decided to sell it at auction, because many wanted to buy it and its price rose to several millions. Naturally, I sold the field to the one who offered the highest price.

Now, living in complete comfort, I came to the Elder, in order to make a generous donation for benevolent deeds. Advise me, Geronta, how much should I give and for what?"

When the pilgrim finished his story, the Elder asked him:

— And what are your brothers doing?

— They are cultivating their fields from which they live, — answered the pilgrim.

So, — concluded the Elder, —Divine truth triumphs everywhere! It may be a little late, but it never happens that it won’t triumph. For that reason, the Lord demands from us that our truth be higher than the Pharisees’, for they limited themselves to human truth …

The Elder explained that when we are not right, God does not accept our prayers — no matter how many vigils and bows we perform. We sit and judge our brothers, and then serve night vigils. Eh, we waste our batteries for nothing! God will not listen to us until we change.

Each one should look at himself, and not touch others. Otherwise, God cannot look at us. But, if we have Divine truth and do not look at ourselves at all, but love God and others, then God, fearful thing, watches and takes care of us.

The Third Beatitude - Blessed are the meek, for they shall inherit the earth. ( Law of God )

Meekness is peaceful, fully developed Christian love, free from all malice. It is manifested in the spirit of a man who never becomes angry, and never permits himself to grumble against God or people.

Meek people do not become irritated and they do not vex or aggravate other people. Christian meekness expresses itself mainly in patient endurance of insults inflicted by others and is the opposite of anger, malice, self-exaltation and vengeance.

A meek person always regrets the hardness of heart of the offending party. He desires his correction, prays to God for forgiveness of his deeds, remembering the precept of the Apostle: // it be possible, as much as lieth in you, live peaceably with all men. Dearly beloved, avenge not yourselves, but rather give place unto wrath: for it is written, Vengeance is mine; I will repay, saith the Lord (Romans 12:18-19).

The best example of meekness given to us is that of our Lord Jesus Christ praying on the cross for His enemies. He taught us to not take vengeance on our enemies but to do good to them. Take my yoke upon you and learn of me; for I am meek and lowly in heart: and ye shall find rest unto your souls (Matt. 11:29). Meekness tames even the hardest hearts. We can be convinced of this by observing the lives of people, and we find confirmation of it throughout the history of Christian persecutions.

A Christian may become angry only with himself, at his own fall into sin, and at the tempter — the Devil.

The Lord promises the meek that they will inherit the earth. This promise indicates that meek people in the present life will be preserved on earth by the power of God, in spite of all the intrigues of men and the most cruel persecution. But in the future life, they will be heirs of the heavenly homeland, the new earth (II Peter 3:13) with its eternal blessings.

Aπίστευτο και όμως αληθινό το μεγαλύτερο θαύμα του αιώνα έγινε στην Ρουμανία.( Aγιος Νεκτάριος )

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης.

Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων.

Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.

Εντωμεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.

Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας ιερέας όλο το χωριό ανάστατο ήρθε παπάς φώναζαν.

Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: πως ήρθες στο χωρίο αφού ο πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας στείλει;

Τότε ο ιερέας τους είπε αυτό δεν θέλατε; δεν θέλατε ιερέα; Να ήρθα.

Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου ιερέα.

Ο Ιερέας άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και διάβαζε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό λειτουργούσε τους κοινωνούσε.

Μια μέρα καλεί του χωρικούς και τους λέγει ότι: θα φύγω τελείωσε η αποστολή μου.

Τότε το χωριό αναστατώθηκε, τώρα που ήρθε θα φύγεις;

Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και ενέμενε στην απόφασή του.

Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατεβόδωσαν.

Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον ιερέα, αλλά ο πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε κάποιον για να σας εξυπηρετήσει.

Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν.

Ο πατριάρχης τους είπε τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία;

οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, μας έκανε ότι κάνει ένας παπάς.

Καλά είπε ο πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά δεν έγραφε τα μυστήρια;

-βεβαίως είπαν οι χωρικοί μας έδινε χαρτιά και τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού.

- Δεν είδατε τι έγραφε; και πως υπέγραφε με τι όνομα;

-Ολα τα στοιχεία δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά πολλά γράμματα δεν ξέρουμε γιατί την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε ξαναδεί.

Ο πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός.

Όταν του πήγαν τα βιβλία ο πατριάρχης έμεινε έκθαμβος δεν πίστευε στα μάτια του όντως όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομα του ήταν γραμμένο στα Ελληνικά με το όνομα της υπογραφής Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως.

πηγή: Δημήτριος Βελαώρας

The Second Beatitude - Blessed are they that mourn, for they shall be comforted ( Law of God )

Blessed are they that mourn, for they shall be comforted.

The weeping about which the second beatitude speaks is first of all true tribulation of heart, and repentant tears for our sins, over our guilt before the merciful God (for example, the tears of the Apostle Peter after his renunciation).

For godly sorrow worketh repentance to salvation not to be repented of: but the sorrow of the world worketh death, said the Apostle Paul (II Cor. 7:10).

Tribulation and tears coming from misfortunes which befall us can be spiritually beneficial. For example, the death of one of our close ones can result in beneficial tears, if the sorrow is permeated by faith and hope, patience and devotion to the will of God. Jesus Christ Himself wept over the death of Lazarus.

Even more so can tears and tribulation lead to blessedness when they are shed over the suffering of our unfortunate neighbor, if these sincere tears are accompanied by Christian deeds of love and mercy.

Worldly grief is grief without hope in God. It proceeds not from acknowledgment of one’s sins before God, but rather from disappointment in ambition, aspiration to power, desire for gain. Such sadness, characterized by despondency and despair, leads to spiritual death, which can also result in physical death, by suicide or simply weakness due to lack of will to live. An example of such grief is that of Judas Iscariot, the betrayer of Christ the Saviour. As a reward for mourning the Lord promises that they that mourn will be comforted. They will receive forgiveness of sins, and through this, internal peace. The mourners will receive eternal joy, eternal blessedness

Correcting the misdeeds of others ( Elder Paisios )

There is great skill in learning how to correct the misdeeds of others. A direct attack rarely succeeds. Elder Paisios was a master at this. He often used his charming sense of humor to correct others.


Here is one example

The Elder was sitting in his garden with a few pilgrims having a discussion on spiritual matters. A little boy, standing nearby was hitting the ground with a piece of wood making a loud noise, thus attracting the attention of the pilgrims. The Elder, who had a very simple and charming way of telling people how to correct their mistakes without hurting their feelings, turned to the child and whispered laughingly:
- George, dont hit so hard because it is night time in America, which is located right underneath us, and you will wake up its citizens.
The child obeyed immediately, while the relatives were laughing with the charming way Father Paisios told him to stop.

Source: Elder Paisios of the Holy Mountain, p 112

Η Αχαριστία

Είτε προσευχόμαστε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή.

Το πρόβλημα των άλλων να γίνεται και δικό μας πρόβλημα. Πρέπει να κάνετε προετοιμασία για την προσευχή. Να διαβάζετε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό και μετά να προσεύχεσθε.

Χρειάζεται μια προσπάθεια για να μεταφερθεί ο νούς στο θείο χώρο. Η μελέτη μοιάζει με γλυφιντζούρι που μας δίνει ο Θεός για να μας οδηγήσει στα πνευματικότερα. Με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή.

Να ζείτε στο κλίμα της διαρκούς δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία

ΓΕΡΟΝΤΙΚΌ

Eternal Life ( Saint Isaac the Syrian )

Just as each man enjoys the perceptible sun, depending on the purity and receptivity of his power of sight, and just as illumination from one lamp varies in a house, although the light is not divided into many lights, so in the future age all the righteous will abide indivisibly in one realm, but each, according to his own capacity, is illumined by one noetic Sun, and, according to his worthiness, attracts joy and gladness to himself, even though from one air, from one place, throne, sight and image. And no one sees the measure of his friend, both higher and lower, lest, if he see the superior grace of his friend and his own deprivation, this be a cause of sorrow and grief for him. There, each, according to the grace given to him, is glad inwardly in his measure. Outside them all is one sight and realm ­ and besides these two degrees, I understand just one realm on high and another below, in the midst of them is variety in a diversity of gifts. 


Saint Isaac the Syrian

Δυσπιστία ( Γέροντας Παΐσιος )

- Γέροντα, γιατί ο Μωυσής για ένα παραμικρό σφάλμα στερήθηκε την Γη της Επαγγελίας;

- Δεν ήταν παραμικρό σφάλμα∙ ήταν δυσπιστία. Ο Θεός είχε περάσει τους Ισραηλίτες από την Ερυθρά Θάλασσα, τους είχε βγάλει νερό στο Σινά, τους έτρεφε με το μάννα, τόσα θαυμαστά γεγονότα τους είχε δείξει και αυτοί, όταν τους έλειψε πάλι το νερό, γόγγυσαν. Και ο Μωυσής, όταν του είπε ο Θεός να χτυπήση τον βράχο, για να βγη νερό, δυσπίστησε. «Μήπως μπορεί να βγη απ’ αυτόν τον βράχο νερό;», είπε. Γι’ αυτό μετά ο Θεός του έβαλε εκείνον τον κανόνα: «Για τιμωρία ,του είπε, μόνον από μακριά θα δη την Γη της Επαγγελίας». Αν ο Θεός δεν τους είχε βγάλει κι άλλη φορά νερό με θαυμαστό τρόπο, θα είχε ο Μωυσής κάποια ελαφρυντικά∙ τώρα όμως ήταν αδικαιολόγητος για την δυσπιστία του, γι’ αυτό ο Θεός δεν επέτρεψε να μπη στην Γη της Επαγγελίας.

- Γέροντα, νομίζω ότι μόνο με τη δική μου προσπάθεια θα διορθωθώ και γι’ αυτό δεν προχωράω.

- Τι μπορείς να κάνης εσύ μόνη σου; Όσο είναι κανείς γαντζωμένος στον εαυτό του, εμποδίζει το έλεος του Θεού και μένει πίσω, δεν προχωράει. Εάν είχες λίγη πίστη, θα άλλαζαν σχεδόν όλα και, αν είχες και λίγη ταπείνωση, θα είχες Χάρη Θεού. Όλα οφείλονται στο ότι χωλαίνεις στην πίστη και στην ταπείνωση. Έτσι, «δένεται» ο Θεός και δεν μπορεί να σε βοηθήση, γιατί σέβεται το αυτεξούσιο. Να ζητάς πίστη από τον Χριστό- «πρόσθες ημίν πίστιν»- και να καλλιεργής την ταπείνωση. Γιατί, ακόμα και όταν πιστεύη κανείς, αν έχω υπερηφάνεια, πάλι δεν ενεργεί η πίστη.

Είδατε ο εκατόνταρχος, που αναφέρει το Ευαγγέλιο; Δεν είχε καθόλου υπερήφανο λογισμό, αλλά και τι πίστη είχε! «Δεν είμαι άξιος ,είπε στον Χριστό, να μπης στο σπίτι μου∙ πες μόνον έναν λόγο και θα γίνη καλά ο δούλος μου», και δεν Τον άφησε να πλησιάση στο σπίτι του. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον».



Γέροντας Παΐσιος

Evil spirit of sorrow ( St. Seraphim of Sarov )

When the evil spirit of sorrow seizes the soul, then, by filling it with bitterness and unpleasantness, it does not allow it to pray with necessary diligence; it disrupts the attention necessary for reading spiritual writings, deprives it of humility and good nature in the treatment of others and breeds aversion to any discussion. For the sorrowful soul, by becoming as if insane and frenzied, can neither accept kind advice calmly, nor answer posed questions meekly. It runs from people as if from the perpetrators of its embarrassment, not understanding that the reason for its illness — is within it. Sorrow is the worm of the heart, gnawing at the mother that bore it.

He who has conquered passions has also defeated sorrow. But one overcome by passions will not avoid the shackles of sorrow. As an ill person can be identified by the color of his face, so is one overcome by passions distinguished by sorrow.

It is impossible for one who loves the world not to feel sorrow. But he who despises the world is always cheerful. As fire purifies gold, so sorrow in God -- penitence -- purifies the sinful heart.



St. Seraphim of Sarov

Θανάσης , ο Ταξιτζής (Αληθινές ιστορίες της Μετάνοιας ) - 2 ( Video )

Θεϊκός Ζήλος και Φανατισμός - Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας ( Video )

Χρωστάς χρυσάφι στο Θεό; ( αββά Ισαάκ )

 

Χρωστάς χρυσάφι στο Θεό; Δεν δέχεται να του δώσεις μαργαριτάρι.

Έχασες, για παράδειγμα, την αγνεία σου; Ο Θεός δεν δέχεται από σένα ελεημοσύνη, όσο επιμένεις στην πορνεία.

Σου ζητάει τον εξαγνισμό του σώματος, επειδή αυτή την εντολή αθέτησες, νικημένος από το φθόνο του διαβόλου. Τι κι αν πολεμάς τον ύπνο αγρυπνώντας; Τι κι αν καταγίνεσαι με τη νηστεία;

Καθόλου δεν θα σε ωφελήσουν αυτά ενάντια σ΄ εκείνο το πάθος. Γιατί κάθε αρρώστια, είτε ψυχική είτε σωματική, με τα δικά της και κατάλληλα φάρμακα θεραπεύεται.
Οποιος πέφτει στην αμαρτία για δεύτερη φορά, με την ελπίδα της κατοπινής μετάνοιας, αυτός πορεύεται με πανουργία ενώπιον του Θεού.

Τον άνθρωπο αυτόν τον βρίσκει απροσδόκητα ο θάνατος. Κι έτσι δεν φτάνει στον καιρό πού, σύμφωνα με την ελπίδα του, θα μετανοούσε.





Του αββάΙσαάκ

Άγιον Όρος: Ένας τάφος που ζει την Ανάσταση!

Είχα χαθεί μέσα στα ψηλά δέντρα, στους πυκνούς θάμνους, στους ήχους του αγέρα που συνόδευε τα κελαηδίσματα των πουλιών.

Που βρίσκομαι; Που είναι το μονοπάτι; Πως βρέθηκα εδώ; Σαν να υπνοβατούσα τόση ώρα και τώρα ξάφνου ξύπνησα. Ξεκίνησα από την Σκήτη για πάω στο μοναστήρι αλλά…

Πάντως ακόμα είμαι μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας…θάλασσα δεν ακούω, μονοπάτι δεν βλέπω, όμως κάτι μου ψιθυρίζει ότι καλά βαδίζω.

Ο ήλιος αρχίζει να κοκκινίζει καθώς θα ανανεώσει το ραντεβού του με τον Άθω σε λίγες ώρες.

Βαδίζω λοιπόν με μία υποφώσκουσα αγωνία μήπως με πιάσει το βράδυ εδώ έξω στην ερημιά.


«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι…». Η προσευχή γίνεται όλο και πιο έντονη μιας και συνειδητοποιώ ότι η νύκτα αρχίζει να μου χαμογελά απειλητικά.

Βαδίζω αργά, μιας και τα πόδια μου έχουν κουραστεί. Ευτυχώς έχω λίγο νερό μαζί μου. Ακουμπώ σε μία πέτρα για να ξαποστάσω. Πρέπει όμως να μην χασομερήσω…είμαι μόνος, χαμένος, κουρασμένος…δεν έχω και πολύ χρόνο.

Το σώμα μου ζητά ανάπαυση, μα δεν το αφήνω να του περάσει.

Είμαι ακόμα ακουμπισμένος στον βράχο και προσπαθώ να βάλω μέσα στην σχολική τσάντα που έχω απ’όταν ήμουν φοιτητής, το μπουκαλάκι με το πολύτιμο νερό μου, όταν απ’ το πουθενά…όλες μου οι αισθήσεις αρχίζουν να λειτουργούν υπερεντατκά.

Ακίνητος, ένα με την πέτρα που πλέον έγινε στασίδι αποκάλυψης…

Ένας μοναχός, μεσήλικας, με μαλλιά λυμένα μέχρι τη μέση, με γένια πυκνά και ατημέλητα, με μάτια σπινθηροβόλα, διασχίζει τον νοητό δρόμο του λίγα μέτρα πιο πέρα. Όχι, δεν είναι όλα «φυσιολογικά».

Ο μοναχός βαδίζει γοργά λέγοντας την ευχή: «Κύριε, ελέησόν με». Λέει την ευχή δυνατά, ζωντανά, σχεδόν τραγουδιστά. Εκεί που έλεγα ότι θα τον χάσω από μπροστά μου ξαφνικά ο μοναχός σταματά. Σταμάτησε για μένα; Δεν ξέρω. Δεν αντιδρώ. Απλά κοιτώ σαστισμένος τα δρώμενα.

Ο μοναχός σταματά. Σταματά βίαια και μαζί του σταματά να ανασαίνει και όλη η φύσις γύρω του. Πουλιά δεν ακούγονται, ο άνεμος σιώπασε, ακόμα και ο χρόνος λες και ξεχάστηκε…

Γυρίζει το βλέμμα του με θάρρος προς τα πίσω, τα χείλη του επιτακτικά και αγριεμένα απευθύνονται σε κάποιον που δεν τον βλέπω. Γονατίζει χάμω, με το κεφάλι του να ακουμπά τα τριβόλια και τις πέτρες.

Τι συμβαίνει; Κάνω να πλησιάσω, μα κάτι μου λέει ότι είναι κακή ιδέα. Ο μοναχός γονατιστός εκεί περνά μερικά λεπτά, νεκρική σιγή απλώθηκε γύρω μας. Φοβάμαι. Νιώθω πολύ άσχημα, θέλω να φύγω…

Ο μοναχός σηκώνεται, κάνει τον σταυρο του. «Φύγετε απ’εδώ…δεν έχετε καμία δουλειά εδώ…», είναι τα λόγια του που μου κόβουν την ανάσα.

«Μα, σε ποιους απευθύνεται»; σκέφτομαι.

Και τότε, βλέπω… Βλέπω κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Βλέπω ένα μέτρο από τον μοναχό να στέκονται… πολλές σκιές. Μαύρες, αλλοπρόσαλλες, σαν αερικά…η όσφρησή μου γεμίζει με δυσοδία, τα αυτιά μου με απαίσιους ήχους, απόκοσμους, δαιμονικούς.

«…ναι, και αυτός είναι μαζί μου τώρα…φύγετε», λέγει ο μοναχός προς τις σκιές δείχνοντας προς το μέρος μου. Ακολουθούν σπασμωδικές κινήσεις από ετούτα τα πλάσματα που μου έφεραν τόση αναστάτωση, τόση δυσφορία…φεύγουν, χάνονται μέσα στην ερημιά…

Χωρίς να χάσει καιρό, ο ρασοφορεμένος άνδρας, μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Το σώμα μου έχει παραλύσει. Αρνείται να υπακούσει την προτροπή… «΄Ελα ευλογημένε, μην φοβάσαι….».

Δειλά, δειλά κάνω προς το μέρος του. Όσο πλησιάζω τόσο γεμίζω ηρεμία, ο φόβος σβήνει… «Θεέ μου, τι άνθρωπος είναι αυτός;» αναρωτιέμαι… Μα πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, μου απαντά: «Ένας ταλαίπωρος είμαι και εγώ, αμαρτωλός που ζητά έλεος…»

… μου χαμογελά, το πρόσωπό του φωτεινό, τα μάτια του καθάρια, η μορφή του βιβλική. «Θεέ μου, τι άνθρωπος;»

Κάνω να φιλήσω το χέρι του πριν προλάβει να το τραβήξει, μα δεν τα καταφέρνω. Με κοιτά στα μάτια, και μου λέει: «Έλα ευλογημένε, γιατί θα μας πιάσει η νύκτα, ακολούθα με…».



Το Άγιον Όρος από ψηλά


Μπροστά ο μοναχός ανοίγει τον δρόμο προς τον άγνωστο προορισμό μας. Προσπαθώ να τον προλάβω, κινείται γρήγορα και σταθερά, κινείται σαν να μην περπατά…θαρρείς ότι πετά, ότι δεν κινείται σαν άνθρωπος αλλά σαν άγγελος.

Μετά από μερικά λεπτά, ξεπροβάλει μπροστά μας μια καλύβι. Ξύλινη, μικρή, με έναν μικρό κήπο στο πλάι. «Φτάσαμε…» μου λέγει ο μοναχός. «Σήμερα θα μείνεις εδώ μαζί μου, αύριο θα πάμε στο μοναστήρι, γιατί τώρα δεν προλαβαίνουμε, θα έχουν κλείσει οι πόρτες, εκτός κι αν το μετανιώσεις και δεν θελήσεις να πας…».

«Δεν του είπα τίποτα για το μοναστήρι…πως το ήξερες;» αναλογίστηκα.

Ανοίγει η πόρτα της καλύβης και εισέρχομαι μέσα. Λες και μπήκα μέσα σε τάφο που γεύτηκε ανάσταση…πόσες πνευματικές καταστάσεις να πραγματώθηκαν σε τούτο τον τόπο…

Οι τοίχοι, γεμάτοι εικόνες. Ένα μικρό τζάκι. Κρεβάτι δεν υπήρχε. Πέντε μικρές καρέκλες, τόσο κοντές που όταν προσπάθησα να καθίσω τα γόνατά μου ακουμπούσαν σχεδόν στο στήθος μου.

Η αγριάδα της νύχτας δέσποζε έξω από την καλύβι, μέσα όμως δέσποζε μια απερίγραπτη γαλήνη. Ο μοναχός με το που μπήκαμε δεν έχασε καιρό, πήγε προς το βάθος που υπήρχε μία υποτυπώδης κουζίνα. Άνοιξε ένα ντουλάπι και έβγαλε από μέσα μερικά παξιμάδια. Τα έβαλε μέσα σε ένα τσίγκινο πιάτο μαζί με ένα ποτήρι νερό και μου τα έφερε. «Να με συγχωρείς, ευλογημένε. Αυτά έχω τώρα…να με συγχωρείς». «Μα, τι λέτε πάτερ….ευχαριστώ πολύ για τον κόπο που κάνατε για εμένα και την βοήθεια που μου προσφέρατε…», πρόλαβα να πω πριν μου κάνει νόημα να μην συνεχίσω.

Ήπια το νερό μονομιάς. Δεν είχα όρεξη. Δεν πεινούσα πλέον, λες και είχα χορτάσει με αυτά που ζούσα.

Τα λόγια ήταν ελάχιστα που ανταλλάξαμε εκείνο το βράδυ. Δεν χρειαζόταν να πούμε και πολλά…

Έστρωσε χάμω καμιά τρεις κουβέρτες που είχε και μετέτρεψε το χώρο δίπλα στο τζάκι,κάτι σαν κρεβάτι. «Εδώ θα κοιμηθείς ευλογημένε…να με συγχωρείς που δεν έχω κάτι καλύτερο…», είπε. «Εσείς πάτερ;» ρώτησα. «Μην ανησυχείς για εμένα…».

Ήθελα να τον ρωτήσω τόσα πολλά αλλά δίσταζα. Ήθελα να τον ρωτήσω για τις σκιές που μίλησε στο δάσος, για την ζωή του, πως τον λένε, από πού είναι…όμως τίποτα δεν ρώτησα. Τον έβλεπα και μου έφτανε. Γαλήνευα. Ειρήνευα. Χαιρόμουνα.

«Τώρα φεύγω, μην φοβάσαι, εσύ κοιμήσου εδώ, εγώ θα είμαι εδώ γύρω, έχω κάποιες «δουλείες», θα τα πούμε αύριο το πρωί… ξεκουράσου». Δεν πρόλαβα να πω τίποτα. Η πόρτα της καλύβης έκλεισε και έμεινα μόνος μου με τις εικόνες των αγίων και με μία λάμπα λαδιού που έδινε μία γλυκύτητα και ζεστασιά στον χώρο.

Ύπνος δεν με έπιανε. Πήγα προς το παράθυρο μήπως δω που πήγε ο μοναχός. Πουθενά. Άνοιξα την πόρτα. Αμέσως ένα δροσερό αεράκι μου πρόσφερε απλόχερα ρίγος σε όλο μου το σώμα. Έμεινα εκεί μερικά λεπτά, άρχισα να κρυώνω. «Μα που πήγε ο μοναχός»;

Έκατσα στο σκαλοπατάκι της εξώπορτας ατενίζοντας τον ουρανό. Είχα ένα μικρό κομποσχοίνι στην τσέπη μου. Το έβγαλα. Άρχισα λέω την ευχή. Το κρύο δυνάμωνε, αλλά το έβαλα πείσμα να μην μπω τόσο εύκολα μέσα. «Εξάλλου, και ο μοναχός κάπου εκεί έξω είναι..», μου έλεγε ο λογισμός μου.

Πίσσα. Δεν έβλεπες στα δέκα μέτρα. Το φεγγάρι δεν ήταν ούτε το μισό...σύννεφα κάλυπταν τα αστέρια.

Είχα τέτοια ηρεμία μέσα μου που πρώτη φορά είχα νιώσει. Ήμουν μόνος μου σε ένα ξένο τόπο, νύκτα, και όμως ένιωθα οικεία.

Μετά από λίγα λεπτά το σώμα μου με πρόδωσε. Άρχισα να νιώθω καταβεβλημένος… Μπήκα μέσα. Έκανα τον σταυρό μου και ξάπλωσα.

Ο ήλιος δεν είχε βγει για τα καλά όταν η ξύλινη πόρτα δέχτηκε ένα διακριτικό κτύπο.

«Δι’ευχών των αγίων…ευλογημένε, ξύπνησες»; Ανασηκώθηκα, πότε πέρασε η νύκτα;

Χωρίς να το καταλάβω άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου είχα τον μοναχό. «Ευλογείτε πάτερ…» είπα με αγουροξυπνημένη φωνή. Εκείνος χαμογέλασε, με σταύρωσε και μου έδωσε ένα μήλο. Πεινούσα. Καθήσαμε έξω από την καλύβα για λίγη ώρα χωρίς να μιλάμε. Εγώ έτρωγα το μήλο μου και χάζευα τον γύρω χώρο. Η φύση σε όλο της το μεγαλείο.

Ο μοναχός σιωπηλός κινούσε τα χείλη του σε ρυθμούς ψαλμικούς.

Όταν τελείωσα το «πρωινό» μου, ο μοναχός με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Αδελφέ, η ζωή του ανθρώπου δεν έχει νόημα μακρυά από τον Θεό. Ότι κάνουμε σ’αυτή τη ζωή είναι ανώφελο εάν δεν γίνεται προς δόξαν Θεού. Η Παναγία τα οικονόμησε έτσι τα πράγματα ώστε να σε βρώ και να σε φιλοξενήσω για ένα βράδυ στο φτωχικό μου καλυβάκι. Μην ευχαριστείς εμένα, εγώ ένας δούλος είμαι. Τον Θεό να ευχαριστείς που σε αγαπά τόσο πολύ….Όσο αφορά το περιστατικό στο δάσος…ξέχασέ το, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να βλέπεις τον Θεό σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε περίσταση και να προσπαθείς να τον ευαρεστείς…μην ρωτάς γιατί…..να Τον ευαρεστείς που σε αγαπά, που σε σώζει, που σε κρατά μέσα στην αγκαλιά Του και σε φυλάττει».

Η φωνή του ήρεμη. Σαν να είχε αλλάξει… λες και δεν μιλούσε αυτός, λες και δεν άκουγα με τα αυτιά μου…

Είχα ακούσει πολλούς ομιλητές, πολλά κηρύγματα, πολλούς θεολόγους όμως…εκείνη η φωνή, εκείνα τα λόγια με έκαναν να κλάψω…έκλαιγα από χαρά, έκλαιγα από θαυμασμό, έκλαιγα από κατάνυξη, έκλαιγα μετανοώντας για τα λάθη της ζωή μου….

«Έχε πίστη στον Θεό αδελφέ και μη φοβού…» είπε καθώς με έβλεπε να δακρύζω.

Μετά από λίγη ώρα ηρέμησα. Δεν είπα τίποτα. Δεν μου είπε τίποτα.

Σηκωθήκαμε για να πάμε στη Δάφνη μιας και αποφάσισα να φύγω…ότι ήταν να πάρω το πήρα από το Όρος.

Μετά από αρκετή ώρα φάνηκε η Δάφνη μπροστά μας. «Εδώ θα σε αφήσω, ο Θεός και η Παναγιά μαζί σου» είπε ο μοναχός που ούτε το όνομά του δεν ήξερα. Έκανα να γυρίσω προς το μέρος του να τον ευχαριστήσω…να ρωτήσω πως τον λένε. Δεν τον βρήκα, είχε φύγει. Εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου.



Ο πύργος της Ουρανούπολης


Μπήκα στο καράβι. Θα γύριζα στον «πολιτισμένο κόσμο».

Το καράβι κόντευε την Ουρανούπολη. Χαμένος μέσα σε όλα αυτά που έζησα την προηγουμένη ημέρα δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε. Ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει από το πλοίο το οποίο χόρευε πάνω στην αφρισμένη θάλασσα.

Κατέβηκα και εγώ. Πήγα λίγο παράμερα. Τα κύματα χτυπούσαν αλύπητα την προβλήτα. Η αρμύρα γέμιζε την ατμόσφαιρα…

"Χθες χάθηκα...ή μαλλον βρέθηκα..." σκεφτόμουν.

Κάθισα εκεί για λίγο. Προσκυνητές ερχόταν και έφευγαν.

Ατένιζα προς τον Άθω…προς το Όρος που κρύβει επιμελώς την μεγαλοσύνη του.

Προσκυνητές ερχόταν και έφευγαν.

Η προβλήτα ήταν η πύλη προς την Αλήθεια, η πύλη προς ένα τάφο που ζει την Ανάσταση.

Προσκυνητές ερχόταν και έφευγαν…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος


http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/01/blog-post_2992.html

Fasting ( St. Ephraim the Syrian )

IF THOU, O man, dost not forgive everyone who has sinned against thee, then do not trouble thyself with fasting. If thou dost not forgive the debt of thy brother, with whom thou art angry for some reason, then thou dost fast in vain ­ God will not accept thee. Fasting will not help thee, until thou wilt become accomplished in love and in the hope of faith. Whoever fasts and becomes angry, and harbors enmity in his heart, such a one hates God and salvation is far from him.



St. Ephraim the Syrian

The First Beatitude ( Blessed are the poor in spirit, for theirs is the Kingdom of Heaven)

Blessed — joyful in the highest degree and pleasing to God; poor in spirit — humble, those who are conscious of their imperfections and unworthiness before God, and never think that they are better or more holy than others.

Spiritual lowliness is the conviction that our entire life and all our spiritual and physical blessings, such as life, health, strength, spiritual capability, knowledge, riches, and every good thing of life, all this is the gift of our Creator God. Without help from Heaven, it is impossible to acquire either material well-being or spiritual riches. All this is the gift of God.

Spiritual lowliness is called humility. Humility is the foundation of all Christian virtue, because it is the opposite of pride, and pride introduced all evil into the world. Due to pride the first among the angles became the Devil; the first people sinned, their descendants quarrelled and went to war among themselves from pride. The first sin was pride (Ecclus. 10:15).

Without humility it is impossible to return to God. Nor are any of the other Christian virtues possible. Humility permits us to know ourselves, to correctly assess our worth and deficiencies. It acts beneficially in the fulfillment of our obligations to our neighbor, arouses arid strengthens in us faith in God, hope and love for Him. It attracts the mercy of God to us and also disposes people to us.

The Word of God says, A sacrifice unto God is a broken spirit; a heart that is broken and humbled God will not despise (Ps. 50:17). Surely he scorneth the scorners: but he giveth grace unto the lowly (Prov. 3:34). Learn of me, instructs the Saviour, for I am meek and lowly in heart: and ye shall find rest unto your souls (Matt. 11:29).

Physical misery or privation can result in the acquisition of much spiritual humility if this privation or need is accepted with good will, without a murmur. But physical privation does not always result in spiritual humility, it can lead to bitterness.

Even the wealthy can be spiritually humble if they understand that visible, material wealth is decadent and transitory, fleeting, and that it is no substitute for spiritual riches. They must understand the word of the Lord, For what is a man profited, if he shall gain the whole world, and lose his own soul? (Matt. 16:26).

But Christian humility must be strictly distinguished from self-seeking self-abasement, such as fawning and flattery, which discredit human dignity.

It is necessary to strictly reject so-called "noble self-love" or "defense against affronts to one’s honor," which reflect prejudices, pernicious superstitions which were inherited from Roman paganism hostile to Christianity. The true Christian must decisively renounce these superstitions which resulted in the anti-Christian and shameful custom of the duel and revenge.

In reward for meekness of spirit, humility, the Lord Jesus Christ promises the Kingdom of Heaven, a life of eternal blessedness. Participation in the Kingdom of God for the humble begins here and now — by means of faith and hope in God; but the ultimate reward in all of its fullness will be seen in the future life.



Law of God

God's pure Love - Καθαρή Αγάπη του Θεού ( Video )

«Συνάντηση με ένα ταξιτζή…» ( Άγιος Νεκτάριος )

Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου



Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι. Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού, μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία. Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε.
Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.
Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος, αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο, βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας. Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία. Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.
« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.
« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα ,του είπαν, στο εξωτερικό , ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .
Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.
Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.
Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!»
Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.


Αναπλαστική Σχολή Πατρών

Αγαπήστε και την προσευχή. ( Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης )

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.


Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.


Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.


Ή προσευχή πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω.


Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω.... εις ένα Θεόν... Πατέρα... Παντοκράτορα... Ποιητήν Ουρανού και γης.... δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ό πονηρός τον λογισμόν, άλλα αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.


Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι' ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.


Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα Ούτε Έρχονται, Ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις.


Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή.


Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλ. ό πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.


Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες πού θα σου φέρνουν δάκρυα.
Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.


Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.


Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ό θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο).


Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου τέχνη έμαθες δια να ζήσης.


Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του.


Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.


Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!


Μη λες «ό Χριστός» αλλά «ό Χριστός μας».


Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω 'ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.


Ή καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ.


Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!


Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. 'Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.


Όποτε χρειασθείς, οπότε θέλεις ή έχεις κάποιον λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νάνε, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, πού είναι Φιλάνθρωπος, πού μας αγαπάει με αγάπην πού δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. Οποια ώρα νάνε και για ότι έχεις, θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.
Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ' όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει Ό Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».


Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!


Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις. τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!» Να του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι Όπως ομιλείς σε εμένα.


Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα.


Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!


θα παρακαλέσω τον Θεόν δι' εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν άλλα να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, άλλα να παρακαλείται και εσείς.


Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.
Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται ή λάσπη χρειάζεται και ό ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.


Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!


Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Love toward God ( Saint Macarius the Great )

You say: " I love God and have the Holy Spirit." But examine this closely, is this really so? Are you faithful to God day and night? If you have this uninterrupted love, then you are pure. However, think about this. When earthly cares or various defiled and sly thoughts arise, are you then truly against them and does your soul want to love God and be wholly attached to Him? After all, in distracting the mind with worldly and corruptible matters, earthly thoughts impede a person’s love for God and the continuous thinking about Him. It happens that a simple person enters into prayer, bends his knee — and his mind attains tranquillity. And the degree of his undermining the opposing wall of evil and the extent of his burrowing under it is the measure of its destruction, so that the person gradually attains spiritual direction and wisdom. However, this level is not attained by the powerful of this world, nor the educated, nor writers.



Saint Macarius the Great