Κάποτε, ζούσε ένας νεωκόρος, ο οποίος
είχε πολύ σεβασμό, πολλή ευλάβεια, πολύ φόβο Θεού. Ήταν από εκείνους
τους νεωκόρους, πού τους ζητάμε και τους θέλουμε ως υπηρέτες και βοηθούς
στον Ναό. Ο Ναός ήταν κτισμένος προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου.
Χτυπούσε λοιπόν ο νεωκόρος τις καμπάνες του Ναού - ήταν τρεις, τέσσερις
οι καμπάνες - Και τις χτυπούσε με τα δυο του χέρια, Έπεσε όμως και
τραυματίστηκε στο αριστερό του χέρι και δεν μπορούσε να χτυπήσει τις
καμπάνες με το ένα χέρι μονάχα. Και ήταν γι' αυτό πολύ στενοχωρημένος.
Ερχόταν μεγάλη γιορτή και δεν θα χτυπούσε γλυκά, ρυθμικά, όπως συνήθως,
πότε τη μία, πότε την άλλη, πότε δυο-δυο, πότε τρεις και μία, όπως
κάνουν στο Άγιον Όρος. Λοιπόν, τί να κάνη, πηγαίνει στον Τίμιο Πρόδρομο
και του λέει:
- Άκουσέ με, Άγιε! Ο Ναός σου είναι
αυτός, το χέρι μου το είδες, δεν μπορώ με το ένα χέρι. Για έλα 'δω. (Τον
παίρνει λοιπόν από το χέρι - κατέβηκε ο Τίμιος Πρόδρομος από την εικόνα
του! - και τον πηγαίνει έξω στο καμπαναριό,)
- Για δείξε μουτώρα πώς θα χτυπάω τις καμπάνες!
Παίρνει ο Τίμιος Πρόδρομος, κάνει θηλιές
τα σχοινιά, βάζει τη μια θηλιά στο ένα πόδι, την άλλη θηλιά στο άλλο
πόδι και τις άλλες δυο, τη μια στο χέρι και την άλλη στον αγκώνα, και
του έδειξε με ποιόν θερμό τρόπο θα χτυπάει τις καμπάνες.
- Ευχαριστώ πολύ, είπε ο νεωκόρος στον Άγιο! Και χτυπούσε τις καμπάνες όπως του έδειξε ο Τίμιος Πρόδρομος!
http://hristospanagia3.blogspot.ca/
