Κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες το να είσαι έμπρακτα χριστιανός, όχι μόνο ιδεολογικά, χωρίς αντίκρισμα στο βίο σου, ορθόδοξος χριστιανός σημαίνει: ως μέλος της ευχαριστιακής και εσχατολογικής κοινωνίας δεν μπορεί να παραμένεις κλεισμένος στην αυτάρκεια μίας ατομικής πίστης κα βεβαιότητας, να είσαι εσωστρεφής, αδιάφορος και υποτονικός, αλλά φλεγόμενος άνθρωπος, αγαπητικός και ασκητικός και οικουμενικός και ανοιχτός με νεανική πνοή, με δυναμισμό και δημιουργικότητα
Αυτό το οικουμενικό, ευχαριστιακό, ασκητικό, αγαπητικό, προσωποκεντρικό και κοινοτικό ορθόδοξο ήθος οφείλει ν’ αποκαλύπτει και να βιώνει στον καθ’ ημέραν βίο του ο Χριστιανός.
Με την ορθόδοξη ζωή του θα διδάσκει το λόγο του σταυρού και της αναστάσεως, φιλοκαλία και φιλανθρωπία, δικαιοσύνη κα ειρήνη, ελευθερία και αγάπη, πολιτισμό και ήθος, δημιουργικότητα και αντίθεση σε κάθε συρρίκνωση του ανθρώπου, την αλήθεια που συγκλόνισε έναν Ντοστογιέφσκι και Παπαδιαμάντη, τους μεγάλους Πατέρες, βασιλείς και ισχυρούς, ποιητές και διανοουμένους, καλλιτέχνες και επιστήμονες. Θα αποκαλύπτει το θαύμα της αγιότητας, δηλ. την πρόταση της Εκκλησίας για τα μέγιστα και την ωραιότητα του βίου…
