Ἡ παγκοσμιοποίηση ποὺ δὲν ἔρχεται καλπάζοντας καὶ καλλιεργεῖται μεθοδικὰ ἀπὸ κυβερνητικὰ καὶ ἐπιχειρηματικὰ στελέχη εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ σαρώσει θεσμοὺς καὶ παραδόσεις. Ἕνας θεσμὸς μόνο δὲν κινδυνεύει ἀπὸ καμιὰ παγκοσμιοποίηση καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Καὶ δὲν κινδυνεύει γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς εἶναι παγκόσμια, δὲν εἶναι ἐθνική.
Τὸν ὁποιοδήποτε ἀλλοεθνῆ τὸν θεωροῦμε δυνάμει ἀδελφό μας καὶ ὅταν εἶναι βαπτισμένος εἶναι ἀδελφός μας καρδιακὸς καὶ τίποτε δὲν μᾶς χωρίσει ἀπ' αὐτόν. Πῶς ἐξηγεῖται ὅμως τὸ γεγονός μας ἡ Ἐκκλησία νὰ εὐλογεῖ τοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες καὶ νὰ εὐνοεῖ τὴν ἐθνικὴ ἀπελευθέρωση; Πῶς λέμε ὅτι τὸ ἔθνος μᾶς εἶναι συνυφασμένο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ συμπορεύεται μαζί της; Γιατί ἡ ἐθνική μας σημαία προβάλλει τὸ σύμβολο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Σταυρό;
Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς ὅτι μία Ἐκκλησία οἰκουμενικὴ δὲν εὐνοεῖ καμία ὑποδούλωση καὶ εὐνοεῖ κάθε ἀπελευθέρωση. Ὥστε ἡ θερμὴ συμπαράσταση τῆς Ἐκκλησίας μας στοὺς ἐθνικούς μας ἀγῶνες εἶναι μία παραχώρηση πρὸς τὶς ἀνάγκες καὶ τὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ, μία συμπαράσταση σὲ θέμα δικαιοσύνης, μία ἔξοδος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ....τὴ φύση της πρὸς βοήθεια τοῦ κόσμου.
Ἂν ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μᾶς εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι τὸ ἔθνος ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ὑπάκουσε. Ἔγινε δηλαδὴ τὸ ἔθνος μας(σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ) ὁ κόκκος τοῦ σίτου ποὺ ἔπεσε στὴ γῆ καὶ ἀπέθανε καὶ ἔδωσεν καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Δὲν ἔγινε δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία ἔθνος ἀλλὰ τὸ ἔθνος ἔγινε(σὲ μεγάλο βαθμὸ) Ἐκκλησία.
Δὲν μᾶς παραγγέλλει ἡ Ἐκκλησία νὰ πολεμοῦμε καὶ νὰ σκοτώνουμε τὸν εἰσβολέα, ἀλλὰ ἐμεῖς,ποὺ δὲν ἀντέχομε τὴ σκλαβιά, ἀποφασίζομε νὰ πολεμήσουμε, κι ἐπειδὴ νιώθομε πὼς ὁ ἀγώνας μᾶς εἶναι δίκαιος, ἐπικαλούμαστε τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Γι'αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς εὐλογεῖ τοὺς ἀπελευθερωτικοὺς καὶ ἀμυντικοὺς πολέμους, ποτὲ ὅμως τοὺς κατακτητικούς. Αὐτὸ τὸ κατάλαβε ἐπιτέλους καὶ τὸ Βατικανὸ καὶ ἐζήτησε ἔπειτα ἀπὸ ἑξήντα χρόνια συγγνώμην γιατί συντάχθηκε μὲ τὸν κατακτητικὸ φασισμὸ καὶ συνεργάστηκε κιόλας μαζί του.
Στὶς μέρες μας πάλι ἡ Ἐκκλησία προεξάρχει σὲ ἀγῶνες κοινωνικοὺς καὶ ἐθνικούς, ὄχι γιατί ὀρέγεται νὰ γίνει μία κοινωνικὴ ἢ ἐθνικὴ δύναμη, ἀλλὰ γιατί αὐτοὶ οἱ θεσμοὶ πολεμοῦνται καὶ κινδυνεύουν. Θὰ κάνει ὄντως κανεὶς τὴ σκέψη: ἂν οἱ θεσμοὶ αὐτοὶ ταυτίζονται μὲ τὴν Ἐκκλησία τότε δὲν κινδυνεύουν, ἂν δὲν ταυτίζονται τότε ἂς κινδυνέψουν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν νιώθει ἔτσι, ἀλλὰ νιώθει σὰν μάνα. Ὁ κόσμος, εἴτε εἶναι κάτω ἀπ'τὶς φτεροῦγες της εἴτε βόσκει παραπέρα, τῆς ἀνήκει τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἀγῶνες αὐτοὶ γίνονται κυρίως γιὰ τοὺς ἀδυνάτους, γιὰ τὶς λιγότερο σχετικούς.
Εἴδαμε ὅτι ὅταν τὸ Ρωμαϊκὸ κράτος μὲ τὸν ἅγιο καὶ μέγα Κωνσταντῖνο ἔγινε χριστιανικό, ἡ Ἐκκλησία εὐνόησε τὴ διανοητικὴ ρωμαιοσύνη τῶν Ἑλλήνων, γιατί δὲν τοὺς ἔβλαφτε σὲ τίποτε,καὶ παράλληλα εὐνόησε τὴν πολιτιστικὴ ἐλληνοποίηση τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, κάτι ποὺ πολὺ τὸ ὠφέλησε. Ἔτσι γίναμε κι ἐμεῖς Ρωμιοὶ καὶ τὸ'χομε καὶ καμάρι, γιατί μὲ τὸ Ρωμαίικο προσδιορισμὸ μᾶς αἰσθανόμαστε πολίτες ἑνὸς μεγάλου "ἔθνους"ποὺ τὰ χαρακτηριστικά του δὲν εἶναι φυλετικὰ ἀλλὰ πολιτιστικά. Οἱ Ρωμιοὶ εἶναι πολίτες ἑνὸς παγκόσμιου ἔθνους καὶ γι'αὐτὸ καμιὰ παγκοσμιοποίηση δὲν τοὺς τρομάζει.
Ἡ παγκοσμιοποίηση ποὺ ἐπιχειρεῖται στὶς μέρες μᾶς διαφέρει πάρα πολὺ ἀπὸ τὴ ρωμαϊκὴ-χριστιανικὴ παγκοσμιοποίηση, γιατί ἐκείνη εἶχε ἕνα μεγάλο μεταφυσικὸ μήνυμα νὰ μεταδώσει στὸν κόσμο καὶ γι'αὐτὸ τὸ μήνυμα ποὺ ἔγινε πίστη, ἕνωσε τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κόσμου. Ἡ σημερινὴ παγκοσμιοποίηση εἶναι ἀπομυθοποιητική, ἐπιδιώκει τὴ διάψευση αὐτοῦ του μηνύματος, τὴν ἐπικράτηση τοῦ φόβου, τῆς ὁμοιομορφίας, τῆς ἐμπορευματικότητας τῶν ἀγαθῶν, τῆς κατάργησης κάθε ἠθικῆς.
Ἡ ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος καὶ τῆς ἐθνικότητος ἀπὸ τὶς ταυτότητες, ποὺ εἴδαμε πόσο ἀντιδημοκρατικοὶ καὶ ἀνυποχώρητα ἐνεργεῖται ἀπὸ τὸ κρατικὸ καὶ ὑπερκρατικὸ κατεστημένο, θὰ φέρει τὸ σβήσιμο τῆς ἐθνικότητος στὸ λαὸ καὶ ἴσως καὶ τῆς θρησκευτικῆς του ὑπόστασης,ἀνεξάρτητα ἂν πολλοὶ ἀκόμα ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴ θρησκευτική τους ταυτότητα. Καὶ ἐξηγοῦμαι.
Μὲ τὴν ἐλεύθερη διακίνηση πολιτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ποὺ ἐγκαινιάζεται σὲ λίγους μῆνες, θὰ εἶναι πολλὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Εὐρωπαίων ποὺ θὰ ἔρθουν νὰ ζήσουν στὴν ὡραία Ἑλλάδα καὶ νὰ δουλέψουν σ'αὐτήν. Καὶ πολλοὶ ἀπ'αὐτοὺς θὰ εἶναι Εὐρωπαῖοι τουρκικῆς καταγωγῆς.Καὶ ὅπως τὰ καλοκαίρια ὅποιος πάει στὴ Μύκονο, ἢ στὴν Κρήτη δυσκολεύεται νὰ πιστέψει ὅτι βρίσκεται στὴν Ἑλλάδα, ἔτσι θὰ νιώθει ὁλοχρονὶς πιά. Αὐτοὶ οἱ καινούριοι συμπατριῶτες μας θὰ ἔχουν ὅλα τὰ πολιτικὰ δικαιώματα μὲ τοὺς"παλιοὺς" κατοίκους καὶ οἱ κοινότητές μας, οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἡ Βουλή μας θὰ καταληφθοῦν νομίμως ἀπ'αὐτούς.
Τότε ὅσοι ἐπιμένουν νὰ ὀνειρεύονται τὴ γαλανόλευκη, τοὺς ἐθνικούς μας ἀγῶνες, τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια,τὸ φιλότιμό του Ἕλληνα, τὸν Μακρυγιάννη, τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τέτοια, θὰ θεωροῦνται ἁπλῶς ρομαντικοί. Αὐτὰ ποὺ βλέπομε σήμερα στὰ ἀμερικανικὰ καὶ εὐρωπαϊκὰ σενάρια, αὐτὰ ποὺ διαβάζομε στὴ λογοτεχνία τους, θὰ ἀποτελέσουν μόνιμη πραγματικότητα τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀνήκουν σὲ καμιὰ οἰκογένεια,σὲ καμιὰ θρησκεία ἢ ἔθνος, παρὰ εἶναι ἀρσενικοὶ ἢ θηλυκοί, ὁ μόνος τους προσδιορισμός.
Ἐπιμένω ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση εἶναι πολὺ κοντινή, γιατί κιόλας τὸ μοντέρνο κοσμικὸ μέρος τοῦ λαοῦ μᾶς αὐτὴ τὴν κατάσταση ζεῖ. Καὶ ἡ ἀσυγκράτητη ἀντιπάθεια τῶν ἰθυνόντων πρὸς τὴν Ἐκκλησία δείχνει τὴν ἐνόχληση τοῦ κοσμικοῦ κατεστημένου, γιατί ὡς θεσμὸς ἡ Ἐκκλησία δείχνει τὴν ἐνόχληση τοῦ κοσμικοῦ κατεστημένου, γιατί ὡς θεσμὸς ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀναγκάζει νὰ ἀναστέλλουν τὶς ροπές τους καὶ νὰ δείχνουν ντροπὴ ἢ καὶ νὰ ντρέπονται ἀκόμη. Οἱ ξένοι τουρίστες, λ.χ. μᾶς ἀπειλοῦν μὲ ἐγκατάλειψη τῶν τουριστικῶν μας ἐγκαταστάσεων ἂν ἐπιμένομε νὰ δυστροποῦμε μπροστὰ στὴν εἰσαγόμενη χυδαιότητα.
Ἡ Ἐκκλησία μας τὰ βλέπει ὅλα αὐτὰ καὶ εὐλογεῖ κάθε κοινωνικὴ ἀντίσταση στὴν ἐπερχόμενη λαίλαπα τῆς κατεδάφισης ὅλου του πολιτισμοῦ μας, ἂν καὶ εἶναι ὁ μόνος θεσμὸς ποὺ καὶ θὰ συντηρηθεῖ καὶ θὰ βρεῖ πεδίον δράσεως μέσα στὴ ρωμαϊκὴ κοινωνία στὰ χρόνια του Νέρωνα καὶ τῆς πιὸ μεγάλης διαφθορᾶς. Μέσα στὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἀνασφάλεια τοῦ κόσμου, μέσα στὴν ἀβάσταχτη πλήξη τοῦ μηδενισμοῦ θὰ λάμψουν ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ σοφία τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀνεβεῖ πάλι ἀπὸ τὶς κατακόμβες καὶ θὰ χτίσει πάλι τὴν Ἁγία-Σοφιά της.
Γι'αὐτὸ οἱ πιὸ ἀξιολύπητοι στὶς μέρες μᾶς εἶναι οἱ ἀνυποψίαστοι ἀστοί, συλλέκτες στιγμιαίων ἡδονῶν, καὶ ἀκόμα πιὸ ἀξιολύπητοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ φόρεσαν τὸ λουρὶ τοῦ ζυγοῦ τῆς νέας τάξης καὶ παλεύουν νὰ τὸ ἐπιβάλουν στὸ λαό μας. Αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι εἶναι τραγικὰ πρόσωπα. Ξέρουν ὅτι ὁ λαός μας(ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα) θὰ τοὺς συντρίψει(τὸ δείχνουν ἤδη οἱ δημοσκοπήσεις καὶ ὁ τρόμος ἑνὸς δημοψηφίσματος) ἀλλά, καὶ ἂν ταυτιστοῦν μὲ τὸ λαό, θὰ τοὺς συντρίψει τὸ νεοταξικὸ κατεστημένο.
Βέβαια, ἂν γίνει τὸ δεύτερο, θὰ γίνουν νεομάρτυρες, δὲν ἔχουν ὅμως τὴν ὡριμότητα νὰ τὸ δεχτοῦν αὐτό. Ὅταν ὅμως τοὺς συντρίψει ὁ λαός, θὰ ἀποδειχθοῦν καὶ κακοὶ καὶ γελοῖοι καὶ θὰ ντρέπονται μὲ τὴ σκέψη ὅτι τὰ ἐγγόνια τους θὰ διαβάζουν τὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία τοὺς πρὸ πάντων τὴν πολιτεία τους.
Χαρὰ σ'ἐκείνους ποὺ θὰ παραμείνουν κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγες τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων,θὰ ἰδοῦν μὲ τὰ μάτια τοὺς θαύματα καὶ ὁράματα, αὐτοὶ θὰ χορτάσουν ἀλαλαγμό.
