Η γκρινια εχει καταρα! ( Αγιος Παϊσιος )

Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει. Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις «πάλι βρέχει», αρχίζει: «Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει: «Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος…». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!
Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού. Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό.
Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ότι προλάβω», έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά.
Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες «πώς τα πας;», «άστα, μην τα ρωτάς» , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε. Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.

Ποιός κάνει ‘κουμάντο’ μέσα στήν οἰκογένεια; ( Γέροντας Σωφρόνιος )

Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών. Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα. Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια. Συνεπώς, όπου και αν στρέψουμε την προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.Έκανα τις λίγες αυτές παρατηρήσεις, για να δω τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπει η πλειονότητα των ανθρώπων. Νομίζω όμως ότι εμείς ως χριστιανοί βλέπουμε ακόμη και εκείνα που οι άλλοι δεν προσέχουν. Θεωρούμε ότι το σπουδαιότερο θέμα γενικά για κάθε άνθρωπο είναι το ερώτημα:Τί είναι ο άνθρωπος; Ποιός είναι ο προορισμός του; Γιατί και για ποιό λόγο εμφανίστηκε στον κόσμο; Ποιός σκοπός υπάρχει μπροστά του; Ποιό είναι το νόημα της υπάρξεώς του; Αν δεν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ούτε σε ένα επίπεδο. Είναι αδύνατον για παράδειγμα να επιτύχουμε αληθινά δίκαια δομή της κοινωνίας χωρίς τη γνώση αυτή. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της κρατικής οργανώσεως, αν δεν έχουμε απάντηση στο κύριο αυτό ερώτημα. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με άσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, άδικη καταπίεση του ισχυρού επάνω στον ασθενή, όπως βλέπουμε στο ζωικό κόσμο. Συνεπώς, τί είναι ο άνθρωπος; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την παίρνουμε από την Αγία Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γέν. 1,27). Και λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2,7).


Αν λοιπόν ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα ως ενιαία ανθρωπότητα, τότε είναι φυσικό ότι το θέμα της σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός ήταν και θα είναι πάντοτε ένα από τα σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στα φυσικά χαρίσματα της γυναίκας και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχά τους στον άνδρα, θα δούμε από την μακρόχρονη πείρα ότι τα χαρίσματα αυτά είναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ενώ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά το ένα του άλλου. Γνωρίζουμε επίσης από την ιστορία και από την Αγία Γραφή ότι στην Ανατολή, όπου γεννήθηκαν όλες οι μεγάλες θρησκείες, η κυριότητα του άνδρα επάνω στη γυναίκα ήταν υπερβολικά ισχυρή. Η γυναίκα στη συνείδηση της Ανατολής ήταν κατά κάποιο τρόπο κατώτερο ον. Ακόμη και στο Ευαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, όπως για παράδειγμα: «Οι δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων» (Ματθ. 14, 21). Ελάμβαναν υπ’ όψιν μόνο τους άνδρες, ενώ τις γυναίκες ούτε καν τις μετρούσαν. Αλλά αυτό δεν το βλέπουμε μόνο στην Ανατολή.


Έτυχε να διαβάσω, όταν ήμουν νέος, κάποιες στατιστικές που έκαναν μερικοί Γερμανοί μορφωμένοι άνθρωποι για τον ρόλο του άνδρα και τον ρόλο της γυναίκας στην ιστορία του πολιτισμού. Οι πολυμαθείς αυτοί Γερμανοί παρουσίαζαν τα κατορθώματα του άνδρα ως άκρως σημαντικά (παρομοιάζοντάς τα ως όρη υψηλά), ενώ από τα κατορθώματα της γυναίκας σημείωναν μόνο μερικά που ούτως ή άλλως γράφτηκαν στην ιστορία του πολιτισμού.


Μου φαίνεται ότι η παρεξήγηση αυτή εμφανίστηκε ως συνέπεια της απώλειας της συνειδήσεως εκείνης, που περιέχεται στη Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1, 27).
Αυτό το ξεχνούν όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες. Για να διορθώσουμε λοιπόν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδά της, αρχίζοντας από την οικογένεια, οφείλουν οι γυναίκες να ανυψωθούν με το πνεύμα και να φανερώσουν στον κόσμο την αυθεντική αξία τους, τον υψηλό ρόλο τους. Για την χριστιανική Εκκλησία το θέμα του ρόλου της γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκώς οξύτερο.


Βλέπουμε ότι στις χώρες όπου ο άθεος κομμουνισμός διεξάγει ανοικτή πάλη εναντίον της Εκκλησίας με την εφαρμογή κάθε είδους εκβιασμών, διασώζει την Εκκλησία η ανδρεία των γυναικών, η αυτοθυσία τους, η ετοιμότητά τους για κάθε είδους παθήματα. Παντού παρατηρούμε ότι οι γυναίκες στις Εκκλησίες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό. Μπορούμε να πούμε ότι στις Εκκλησίες κατά τις ακολουθίες οι γυναίκες συνιστούν την πλειονότητα, κάποτε τα τρία τέταρτα, κάποτε όμως και περισσότερο. Αν τώρα όλες οι γυναίκες αποχωρούσαν από την Εκκλησία, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει, γιατί οι άνδρες που εκπληρώνουν υψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας υψηλές ιεραρχικές θέσεις, θα έμεναν ολιγάριθμοι και, με απλά λόγια, θα ήταν γι’ αυτούς από υλικής πλευράς αδύνατον να διατηρήσουν την Εκκλησία.


Συνεπώς ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.

(αποσπάσματα από το βιβλίο, Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, 2010)

Πώς Ζούν οι Άγγελοι ;

Λίγα γνωρίζουμε για το πώς ο αγγελικός κόσμος ζει το παρόν και πώς θα ζει στον μέλλοντα αιώνα. Παρόλ' αυτά απ' όσα έχουμε ήδη πει νωρίτερα μπορούμε να δούμε ότι η ζωή των ασωμάτων είναι ποικίλη και το έργο τους μεγάλο.
Αφού ο Παντοδύναμος Κύριος θεώρησε σωστό να δημιουργήσει μια ολόκληρη ιεραρχία αγγέλων, και ν' αναθέσει σε κάθε τάγμα ένα συγκεκριμένο είδος έργου, αυτό από μόνο του καταδεικνύει πόσο πολυάσχολα είναι αυτά τα λειτουργικά πνεύματα.

Μόνο να δούμε τους φύλακες αγγέλους θα διαπιστώσουμε ότι έχουν μεγάλο έργο να επιτελέσουν με τους προστατευόμενούς τους- τους επιπόλεους και αμαρτωλούς ανθρώπους.

Έχουμε πολλές αποδείξεις στα γραπτά των Αγίων Πατέρων για το πόσο πικρά κλαίνε οι φύλακες άγγελοι όταν βλέπουν την αμαρτωλή συμπεριφορά των ανθρώπων για τους οποίους είχαν σταλεί να προστατέψουν.

Εντούτοις ο ουράνιος κόσμος είναι κυρίως ένας κόσμος χαράς και φωτός και σίγουρα υπάρχει περισσότερη χαρά παρά λύπη στη ζωή των αγγέλων.

Η υπέρτατη χαρά τους έγκειται στο ότι βλέπουν και δοξολογούν την υπέρλαμπρη Τριαδική Θεότητα, ευρισκόμενοι συνεχώς μπροστά στο Θεό. Αν η τέλεση της Θείας Λειτουργίας σ' αυτόν τον κόσμο είναι ένα πολύτιμο δώρο του Θεού, το οποίο μέσω της εξαγιάζεται και μετουσιώνεται σε μέρος της Αγίας Τριάδος, τότε κάποιος μπορεί με ευσέβεια να ισχυριστεί ότι ούτε τις ασώματες δυνάμεις ο Κύριος δεν τις στέρησε απ' αυτό το μεγάλο δώρο. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι και στον ουρανό οι άγγελοι λαμβάνουν μέρος σε μια πνευματική Θεία Λειτουργία, κατά την οποία ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται προαιωνίως εξ αιτίας της αγάπης Του για τη δημιουργία Του.

Σ' αυτήν την εξαίσια, ουράνια Ευχαριστεία οι άγγελοι κυρίως δοξολογούν και ευχαριστούν το Δημιουργό. Οι αναρίθμητες χορωδίες των ουράνιων δυνάμεων προωθούν επίσης τις προσευχές τους. Σε ποιόν; Όχι φυσικά σ' αυτές αφού οι ίδιες ζουν το πλήρωμα όλων των δώρων που τους είναι προσιτά, αλλά στην αγαπημένη τους ανθρωπότητα, τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, που κολυμπά στην ματαιοδοξία και επομένως χρειάζεται την ουράνια βοήθεια.

Η συνεχής συμμετοχή των αγγέλων στις δικές μας λειτουργίες και ειδικά στη Θεία Ευχαριστεία, λειτουργεί ως εχέγγυο της ουράνιας βοήθειας.

«Νυν αι Δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν» επιβεβαιώνει προφητικά η Εκκλησία μας κατά τη μυσταγωγία των Προηγιασμέων Δώρων, ενώ κατά την καθημερινή Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου ο λειτουργός ως να βλέπει νοερά τους αγγέλους, δηλώνει ότι «Τον επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα, και λέγοντα «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, Πλήρης, ο ουρανός και η γη της δόξης σου»...».

Η Εκκλησία επίσης απροκάλυπτα επιβεβαιώνει ότι «Την Ανάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανώ..» Υπάρχει πληθώρα τέτοιων αποδείξεων και είναι όλες καλά γνωστές σε όλους τους πιστούς Χριστιανούς.

Το μόνο που μας απομένει είναι να μιλήσουμε για τις ενέργειες των ουρανίων δυνάμεων εδώ στη γη. Και εδώ είναι κυρίως οι φύλακες άγγελοι που ενεργούν.

Η Παναγία μητέρα μας. ( Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός )

Όλα τα κτίσματα έχουν προσφέρει, το κάθε ένα με τη σειρά του, τον τρόπο της εξυπηρετήσεως τους στο θέμα της σαρκώσεως τού Θεού Λόγου. Εκείνο δε πού προσφέραμε εμείς, η ανθρώπινη φύση, ως αντιπροσφορά για το μέγιστο δώρο της θείας κενώσεως του Ιησού μας, το κατ’ εξοχήν τελειότατον των δώρων, είναι η Παναγία μητέρα Του και μητέρα όλων μας.
Έτσι εδώ έγινε κάτι το απερίγραπτο. Πώς ευρέθη η ικανότητα σε αυτήν την Κόρη, ούτως ώστε να μπορέσει να εξυπηρέτηση έναν τέτοιο σκοπό, όπου όλα τα υπόλοιπα κτίσματα δεν ήσαν πλέον ικανά να προσφέρουν αυτό πού έλειπε; Εάν ο άνθρωπος δεν είχε την δυνατότητα να προσφέρη την Παναγία ως δώρο, τότε θα μπορούσε να πή κανείς ότι έματαιώνετο το θέμα της θείας οικονομίας· έτσι η σωτηρία του ανθρώπου, η επιστροφή και επαναφορά των κτισμάτων στην θέση τους και η αποκατάσταση στην ισορροπία της διεφθαρμένης κτίσεως, δεν θα έγίνετο.
Αυτό το επίτευγμα πού η ανθρώπινη φύση κατόρθωσε, είναι το μεγαλύτερο πού έγινε και δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθή. Διεθέσαμε αυτό το μεγάλο δώρο στο να κολακεύσωμε, τρόπον τινά, τήν θείαν αγάπη για να μας πλησίαση.
Άπαξ δοθείσα η χαριτωμένη αυτή Κόρη, η οποία τώρα είναι Θεοτόκος, μένει πλέον στο διηνεκές να έχη ίδιαιτέραν θέση έναντι στον Θεό και σε ‘μάς.
Μέσω της δικής της μεσολαβήσεως ο Υιός του Θεού απέκτησε την ανθρωπινή φύση και έγινε ταυτοχρόνως Θεάνθρωπος. Ο,τι είχε, αυτή του το έδωσε όλο, αφού του πρόσφερε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση της. Έτσι και Αυτός με την σειρά Του της μετέδωσε την θέωση, όσο μπορεί βέβαια να χωρέση η ανθρώπινη φύση.
Διότι να την μεταβάλη σε κατά φύσιν Θεόν ήταν αδύνατο. Κατά Χάριν όμως την έθέωσε στο σημείο εκείνο πού, κατά τους θεολόγους της Εκκλησίας, να μην της λείπη τίποτα.
Με την προσφορά μας αυτή κατορθώσαμε και ανεβήκαμε και εμείς και πλησιάσαμε τον Θεό. Διότι έχομε από την δική μας φύση πλέον, τέτοιας μορφής συγγένεια, μέσω αυτής της Κόρης, πού απεκτήσαμε τον εναθρωπισμό σε τέτοιο αναφαίρετο και πλούσιο σημείο, ώστε να είμεθα όντως «κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Υιού Αύτού».
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας μετά τα Χριστούγεννα, πού εορτάζει την έξ αυτής άσπορο Γέννηση του Θεού Λόγου, εορτάζει την Σύναξη της. Την παρουσιάζει στην θέση της μητρότητος πλέον και τιμά την προσφορά της, πού συνήργησε σαν κανένας άλλος στο ύπέρτατον αυτό μυστήριο.
Και κοιτάξετε με ποιά σοφία η Θεία Πρόνοια αναμόρφωσε την «παλαιωθείσαν» εικόνα! Ο διάβολος κατόρθωσε να πλανέση το ένα έκ των δύο όντων πού έδημιούργησε ο Θεός. Επλάνεσε την γυναίκα και την έκανε όργανο απάτης και αφορμή καταστροφής. Η Θεία Πρόνοια οικονόμησε να συγκεντρωθή σ’ αυτή την άγνή Κόρη ολόκληρη η αρετή της ανθρώπινης τελειότητος, ούτως ώστε το όργανο της απωλείας και της απάτης να γίνη τώρα όργανο σωτηρίας και επιστροφής. Και όχι μόνο να γίνη, αλλά να παραμείνη στον αιώνα.
Στην θέση πού ευρίσκεται τώρα η Δέσποινα μας Θεοτόκος, θεωθείσα πλέον, απέκτησε και ολόκληρη την μητρότητα, διότι είναι η πηγή της πραγματικής και αδιάφθορου μητρότητος. Η πρώτη Εύα, σαν πρώτη μητέρα, απώλεσε την αξία της μητρότητος, έφ’ όσον μαζί με μας γέννησε και τον θάνατο και μαζί του την έχθρα, το μίσος, την φθορά, την καταστροφή.
Δεν είχε πλέον προσωπικότητα μητρότητος. Η Δέσποινα μας Θεοτόκος με το άδιάφθορον της αγνότητας της, ολοκλήρωσε την μητρότητα στην εντέλεια.
Όπως στον Θεό Πατέρα ευρίσκεται ολόκληρος η πατρική στοργή, ώστε «ουδέ του ιδίου Υιού να φεισθή», αλλά «υπέρ πάντων ημών» να παραδώση Αυτόν, έτσι και τώρα στα σπλάχνα της Δέσποινας μας Θεοτόκου, της Θεωθείσης αυτής Κόρης, ευρίσκεται ολόκληρος η προσωπικότης, ολόκλη¬ρος η θέση της τελείας μητρότητος.
Και τώρα μετά παρρησίας προσερχόμεθα σ’ αυτόν τον θρόνον της Χάριτος της μητρότητος και σαν υιοί προς την μανούλα μας την ίκετεύομε και είναι αδύνατο να μην μας άκούση. Είναι αδύνατον διότι πώς γίνεται στην τελειότητα της μητρότητος να κλείσουν τα σπλάχνα, όταν φωνάζουν και ζητούν τα παιδιά;
Δεν είναι δύσκολο να δανεισθούμε από την οικογενειακή μας πείρα, ζωντανά παραδείγματα της μητρικής ιδιότητος. Αντικρύσαμε κάποτε να μεταβάλλεται η στοργή και η αγάπη της μητέρας έξ αιτίας της αταξίας και σκληρότητος του παιδιού, ώστε να πάρη την θέση της αγάπης η απειλή.
Όταν όμως το παιδί πόνεσε, ταπεινώθηκε και έκλαψε, μεταβλήθη αμέσως η όργή της μητέρας σε συμπάθεια και φίλτρο και όλο το δυσάρεστο το αντικατέστησε η μητρική αγκάλη. Εάν αυτά υπάρχουν μέσα στην ευτελή, την ατελή, την διαβεβλημένη, την ασθενή ανθρώπινη φύση, σε πόση έκταση ευρί¬σκονται αυτά μέσα στην τελειότητα της πνευματικής, της θεοπρεπούς μητρότητος;
Έχοντες αυτήν την μητέρα σαν εχέγγυο και ίσταμένην μεταξύ ημών και του Θεού, έχομε την τελεία ελπίδα ότι καμμιά προσδοκία μας, καμμιά επιθυμία μας έν Θεώ, κανένα αίτημα μας, αλλά και καμμιά ανάγκη τωρινή και μέλλουσα είναι δυνατόν να μην ικανοποιηθούν, Διότι, όταν τρέχωμε στην μητρικήν της αγάπη, δεν μπορεί να άρνηθή, δεν θέλει να το κάνη.
Αρκεί φυσικά από μέρους μας να γίνεται η ελαχίστη προσπάθεια, να στεκώμεθα σαν λογικά όντα πάνω στην βάση του προορισμού μας. Και έτσι, έχοντας την Δέσποινα μας Θεοτόκο σαν εγγύηση, καθ’ ότι έγινε αφορμή της σωτηρίας μας, λύνομε κάθε πρόβλημα μας και στο παρόν και στο μέλλον.
Άρα λοιπόν τί απόκειται σε ‘μάς;
Να έρευνήσωμε βαθύτερα την υιϊκή μας πλέον κατάσταση απέναντι της, να την όγαπήσωμε ειλικρινέστερα, πιστότερα, υπολογίζοντες την πραγματική της θέση και να είμεθα βέβαιοι ότι το θέμα όλων μας των προβλημάτων είναι ήδη λελυμένο διότι, είναι μεσίτης μεταξύ ημών και του Υιού της, διότι, πλέον γι’ αυτήν ο Θεός, ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός, δεν είναι Κύριος και Θεός μόνον, αλλά είναι και ο κατά φύσιν Υιός της.
Και δεν είναι δυνατόν, όπως έχομε πείρα, να πλησίαση η ιδανική μητέρα τον ίδανικόν υιόν ζητώντας του κάποια χάρη και αυτός να της άρνηθή. Αυτό δεν γίνεται.
Εκείνο το όποιο απομένει σε μας είναι να έρεθίσωμε μέσα μας ο,τιδήποτε υπάρχει έναντι της μητρικής της αγάπης και ο,τιδήποτε άφορα αυτό, στην υμνολογία της, στην ευχαριστία της, στην δοξολογία της, στην παράκληση της, στην επίκληση της, ακόμα και σε κάθε άλλο το οποίον ευρίσκεται και αρμόζει στον θεοπρεπή χαρακτήρα της.
Αυτή είναι κατάφορτη με όλες τις αρετές. Ιδιαίτερα όμως περισσεύει η ταπεινοφροσύνη και η άγνότης, γι’ αυτό λέγεται Αειπάρθενος.
Δεν είναι μόνο Αειπάρθενος στο ότι πράγματι ήταν Παρθένος και δεν έγνώρισε ούτε καν την έννοια του ανδρός αλλά και μέσα στην αγνότατη της ύπαρξη δεν συνελήφθη η αμαρτία ούτε κατά διάνοιαν. Ούτε στον άγνό ψυχικό της κόσμο εισήλθε η φθορά και η αμαρτία. Και έτσι ακριβώς είναι και μένει Παναγία και Άειπάρθενος.
Στους νέους, στους άγαμους, στους μοναχούς, πού το κέντρο της ιδιότητος τους είναι η παρθενία απευθύνομαι. Όποιος θέλει να την τιμήση, ας κάνη περισσότερη προσφορά κρατώντας την αγνότητα του. Να πώς δοξάζεται αυτή.
Το δεύτερο στοιχείο πού την χαρακτηρίζει αν και είναι πλήρης από αρετές είναι ειδικά η ταπεινοφροσύνη. Όταν ήλθε ο Αρχάγγελος και της είπε καθαρά: «Χαίρε, Μαρία, εύρήκες χάριν από τον Θεό και σύ θα γίνης μητέρα του Θεού», δεν ύπερηφανεύθη και να σκεφθή· «ώστε λοιπόν, εγώ θα είμαι πλέον μητέρα του Θεού;»
Άλλά απάντησε ταπεινά. «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Αρπάζει την πρακτική ταπείνωση, ονομάζοντας τον εαυτό της «δούλην Κυρίου» και προσφέρει την απόλυτη υποταγή, «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Άμέσως τώρα, τί προστάζεις, Κύριε μου; Έτοιμη είμαι».
Βλέπετε με ποιό χειρισμό; Με δυο απλες λέξεις, με δυο απλες κινήσεις αυτό το τρυφερό κοριτσάκι, όπως ήτο τότε, προσέφερε όλη την δύναμη της τελειότητας της αρετής. Ταπείνωση και υποταγή. Αυτές οι αρετές είναι και για μας οι βάσεις. Διότι αυτές συγκροτούν το κεφάλαιο της ιδιότητος μας της πρακτικής για μας τουλάχιστον τους μοναχούς μέσω του οποίου και προσωπικά θα κρατήσωμε την μοναχική μας ιδιότητα, αλλά και στους συνανθρώπους μας και στην Εκκλησία θα φανούμε ποίοι είμεθα και θα δώσωμε το παράδειγμα και την γραμμή πλεύσεως στο υπόλοιπο χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Όποιος λοιπόν θέλει να τιμήση την Πανάχραντο μας Δέσποινα και να την προκαλέση να σκορπίση πάνω του την μητρική της στοργή, θα καλλιεργήση αυτές τις αρετές, την ταπείνωση και την υποταγή. Όσο για την αγνότητα, δεν θα μιλήσω, διότι άλοίμονο αν δεν ύπάρχη στον μοναχό άγνότης! Τότε χάθηκαν όλα τα κεφάλαια!
Και σεις λοιπόν, εκεί πού εύρίσκεσθε, μπορείτε να πήτε έναν δικό της ύμνο. Ψάλλετε ένα τροπάριο δικό της. Φέρτε στα χείλη σας την εύωδία του ονόματος της.
Είδατε τί είπε μόνη της; Μόλις επλήσθη Πνεύματος Αγίου, άρχισε να προφητεύη για τον εαυτό της, ότι: «Ιδού γάρ από του νύν μακαριούσι με πάσαι αί γενεαί».
Αυτό της το φανέρωσε η Χάρις του Αγίου Πνεύματος πού κατοίκησε μέσα της μόνιμα. Την ανάγκασε να το πή. Εδανείσθη τα χείλη της η ένοικούσα σε αυτήν Χάρις του Αγίου Πνεύματος, σαν ενας μουσουργός πού κινεί τις χορδές για να παραγάγη μέλος. Και άρχισε να λέη μέσα της ταπεινά: «Ιδού γάρ από του νύν μακαριούσι με πάσαι αί γενεαί, ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός».
Βέβαια μεγαλεία! Έφ’ όσον κατοίκησε μέσα της ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς, τί άλλο μπορούσε να γίνη; Μία ακτίνα Χάριτος, μία μόνον ακτίνα εάν επιλάμψη σε ολόκληρη την κτίση, είναι ικανή αυτή και μόνη να την μεταφέρη σε θέση θεότητος, κατά Χάριν. Εδώ όμως, σ’ αυτήν δεν πήγε απλώς ακτίνα Χάριτος.
Κατοίκησε μέσα της ολόκληρο το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς.
Αυτά ήθελα να ενθυμίσω σήμερα στην αγάπη σας και να σας κάνω θερμούς και φλογερούς απέναντι της δικής της αγάπης. Διότι έχομε και ένα ζωντανό παράδειγμα, του αειμνήστου μας Γέροντα, πού τόσο πολύ τον αγαπούσε, γιατί και αυτός την αγάπησε.
Ήταν αδύνατον, αν ήταν εδώ ο αείμνηστος και άκουγε αυτά, να μην χύση άφθονα δάκρυα. Μόνο πού άκουγε το όνομα της, σκιρτούσε σαν μωρό! Άλλά του έδειξε τόσες φορές την αγάπη της αισθητά και τον αξίωσε να φύγη την ήμερα πού και αυτή έφυγε από τον κόσμον αυτόν.
Η Χάρις της και οι πρεσβείες της και πάντων των αγίων να ενισχύουν και ‘μάς. Αμήν.

Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Αθωνικά μηνύματα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά,Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999.

Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὅπλο

«Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ Διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας· φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν, ὅτι νεκροὺς ἀνιστᾷ καὶ θάνατον κατήργησε.»
Ὅταν εἶδα γιά πρώτη φορά τόν ἑαυτό μου σέ βίντεο νά κάνω τόν σταυρό μου, ἔμεινα κατάπληκτος· ἦταν, κατά το κοινῶς λεγόμενο γιά τέτοιες περιπτώσεις, σά να «ἔπαιζα μπουζούκι»! Εἶναι φοβερό, ἄν ἀναλογισθεῖ κάποιος: νά μοῦ ἔχει χαρίσει ἡ μάνα μου ἡ Ἐκκλησία, ἕνα τόσο τρομερό καί συνάμα, «εὔκολο» στήν χρήση του, ὅπλο, κι ἐγώ, ἀπό ἄγνοια, ἀδιαφορία, ἀπροσεξία, ὀκνηρία ἤ δέν ξέρω τί ἄλλο, νά μήν τό χρησιμοποιῶ σωστά.

Καί γιά τό ὅτι τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὅπλο, δέν εἶναι ἀποκύημα τῆς φαντασίας μου, ἀλλά βεβαιωμένο ἀπό τήν ἁγιογραφική καί ἁγιοπατερική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ὅπλο γιά τόν μεγαλύτερο ἴσως, πόλεμο: τόν Ἀόρατο Πόλεμο, διότι τόν Σταυρό πρώτοι ἀπ’ ὅλους, τρέμουν ὁ Διάβολος καί οἱ δαίμονές του· «βλέποντες τόν Σταυρόν σου, οἱ Λειτουργοί τῶν οὐρανῶν, ὑμνούσι σε Κύριε, καί δαίμονες φρίττουσι». Καί ὅπως λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, «γνωρίζει ὁ ἄθλιος (ὁ Πονηρός), ὅτι ὅταν ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου σφραγισθῇ ἐπί τοῦ ἀνθρώπου λύει πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ Ἐχθροῦ».

Ἕνας μακαριστός λαϊκός Ἱεροκήρυκας, ἔλεγε: «Μπορῶ νά διακρίνω ἐάν κάνει πνευματικό ἀγώνα ἕνας πιστός, ἀπό τόν τρόπο πού κάνει τό σταυρό του»! Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι οἱ περισσότεροι χριστιανοί, εἴμαστε ἀπρόσεκτοι· κάνουμε τόν σταυρό μας, ὅπως εἶπε χαριτωμένα, κάποιος Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος, «σάν νά ξύνουμε τήν κοιλιά μας». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τόνιζε ὅτι ὁ διάβολος κινεῖ τὸ χέρι ἡμῶν τῶν ἀπρόσεκτων χριστιανῶν, γιὰ νὰ χλευάσει τὸ πανίερο σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ γιὰ νὰ κολάσει ἑμᾶς τούς ἴδιους.

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ σωστός τρόπος γιά νά κάνουμε τόν Σταυρό μας; Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σέ σχόλιό του στό «Ἱερόν Πηδάλιον», ἀναφέρει: «...Ἡ δέ ἤδη ἐπικρατοῦσα συνήθεια τῶν χριστιανῶν εἶναι, νά σμίγουν τά δύο δάχτυλα τῆς (δεξιᾶς) χειρός ὁμοῦ μέ τόν μεγάλον, καί μέ τά τρία ταῦτα σημαίνοντα τήν ἁγίαν Τριάδα νά σχηματίζουσι τόν σταυρόν, βάλλοντες τό χέρι, πρῶτον εἰς τό μέτωπον, δεύτερον εἰς τόν ὀμφαλόν, δι’ οὗ παριστάνεται τό ὄρθιον μέρος τοῦ σταυροῦ, τρίτον βάλλοντες τό χέρι εἰς τόν δεξιόν ὦμον, καί τέταρτον, βάλλοντές τε εἰς τόν ἀριστερόν, δι’ οὗ παριστάνεται καί τό πλάγιον μέρος τοῦ Σταυροῦ.». Τά δύο δέ, δάχτυλα πού ἀπομένουν καί ἀκουμποῦν στήν παλάμη, συμβολίζουν τίς δύο φύσεις τοὐ Κυρίου μας. Ὁλόκληρη ἡ πίστη μας σέ ἕναν σταυρό!

Μιά ἐνδιαφέρουσα καί ἄκρως ὠφέλιμη προσέγγιση τοῦ θέματος, λαμβάνουμε ἀπό τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: «Λόγος εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου, καὶ περὶ συντελείας τοῦ κόσμου, καὶ εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Ἀντιχρίστου». «Προσέχετε, ἀδελφοί μου», λέγει ὁ ἅγιος, «τὴν ὑπερβολικὴ πονηρία τοῦ θηρίου· διότι μεταχειρίζεται πονηρὰ τεχνάσματα. Προσέχετε πὼς ἀρχίζει ἀπὸ τὴν κοιλιά, ὥστε ὅταν κάποιος βρεθεῖ σὲ δυσκολία, στερούμενος τὴν τροφή, νὰ ἀναγκασθεῖ νὰ δεχθεῖ τὴ σφραγῖδα ἐκείνου, ὄχι ὅπου τύχει, σὲ ὁποιοδήποτε μέλος τοῦ σώματος, ἀλλὰ νὰ δεχθεῖ τὸ ἀσεβές χάραγμα στὸ δεξὶ χέρι, ἐπίσης καὶ στὸ μέτωπο, γιὰ νὰ μὴν ἔχει ὁ ἄνθρωπος δύναμη νὰ σχηματίσει μὲ τὸ δεξί του χέρι τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, οὔτε ἐπίσης νὰ σημειώσει στὸ μέτωπό του ἐντελῶς τὸ ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου, οὔτε τὸν ἔνδοξο καὶ τίμιο σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ Σωτῆρα μας. Διότι γνωρίζει ὁ ἄθλιος ὅτι, ἂν σχηματισθεῖ ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου, καταργεῖ ὅλη τὴ δύναμή του, καὶ γι᾿ αὐτὸ σφραγίζει τὸ δεξὶ χέρι τοῦ ἀνθρώπου· διότι τὸ δεξὶ χέρι εἶναι ποὺ σφραγίζει ὅλα τὰ μέλη μας. Παρόμοια μάλιστα καὶ τὸ μέτωπο, σὰν λυχνοστάτης, κράτα ψηλὰ τὸ λυχνάρι τοῦ φωτός, δηλαδὴ τὸ σύμβολο τοῦ Σωτῆρα μας.».

Στό ἀπόσπασμα αὐτό, ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ἀναφέρεται στά χωρία τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου: «καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» (Ἀποκ. Ἰω. 13, 16-17).

Παρενθετικά νά σημειώσουμε, ὅτι δέν εἶναι τυχαῖο, καί μᾶλλον πρέπει νά συνδυαστεῖ ἡ ἀνωτέρω ἀποκαλυπτική ρήση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου καί ἡ ἐρμηνεία τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ, «Προσέχετε πὼς ἀρχίζει ἀπὸ τὴν κοιλιά, ὥστε ὅταν κάποιος βρεθεῖ σὲ δυσκολία, στερούμενος τὴν τροφή, νὰ ἀναγκασθεῖ νὰ δεχθεῖ τὴ σφραγῖδα ἐκείνου», μέ τό ὅτι ἄρχισε νά προετοιμάζεται στίς ἡμέρες μας ἡ «βασιλεία» τοῦ «Θηρίου», μέ τό πλῆθος τῶν τηλεοπτικῶν μαγειρικῶν ἐκπομπῶν καί διαγωνισμῶν μαγειρικῆς, περιοδικῶν γευσιγνωσίας καί, μέ τίς συνταγές μαγειρικῆς νά ἔχουν θέση ἀκόμη καί... στά βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ(!), στρέφοντας τόν νού μας στήν κοιλιά μας!

Ἡ τραγική δέ καί ταυτόχρονα ὠφέλιμη (ἐάν διορθωθούμε) διαπίστωση, πού λαμβάνουμε μελετώντας ὅλα αὐτά εἶναι ἡ ἐξῆς: συγκλονιζόμαστε ὅταν συνειδητοποιούμε ὅτι κάνοντας τόν Σταυρό μας μέ τόν τύπο «ξύνω τήν κοιλιά μου» ἤ «παίζω μπουζούκι» ἤ «χιαστί», πέρα ἀπό τόν χλευασμό πού ἀποδίδουμε στόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, οὐσιαστικά συνεργαζόμαστε μέ τόν Πονηρό, διότι καταργοῦμε τήν δύναμη καί τήν προστασία τοῦ Κυρίου μας, γινόμενοι βορά τοῦ ἀδηφάγου Θηρίου! Ἐπιπλέον, τοῦ δίνουμε τήν συγκατάθεσή μας, χαρίζοντάς του τό μέτωπό μας καί τό δεξί μας χέρι, ὅπως τό ἀπαιτεῖ στήν Ἀποκάλυψη, ἀφοῦ δέν σημειώνουμε μέ αὐτό στό μέτωπό μας, τό «ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου», καί δέν κρατούμε «ψηλὰ τὸ λυχνάρι τοῦ φωτός, δηλαδὴ τὸ σύμβολο τοῦ Σωτῆρα μας»!

Εἴθε ἀδελφοί νά μετανοήσουμε, βάζοντας ἀρχή ἀπό τήν σωστή τέλεση τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας στό σώμα μας, ἔχοντας πάντοτε τήν συνείδηση καί τήν προσοχή γιά τή σωστή τελεσή του, λέγοντας ταυτόχρονα τήν εὐχή ἤ κάποια σύντομη προσευχή, ἀπ’αὐτές πού ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ἔχει διδάξει.

Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; ( Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης )

Διηγείται ο Γέροντας. 

Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;
Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος.
Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν.
Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια.
Έλεγε μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο πυκνά.
Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.

 
Τότε μου λέει ο Γέροντας.
Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις , δεν σπάζουν.
Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω.
Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύσει.

 
Μου λέει τότε ο γέροντας.
Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ας` τον αυτόν τον δρόμο μην τον κοιτάζεις καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίσεις.
Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω. «ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω».
Βλέπω κάτι ωραιότητα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα.
Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε.
Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή;
Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατι εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας.
Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι του που ήταν για μένα.
Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα.
Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκει!!!


Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Αν κάποιος προσεύχεται στον Κύριο... ( Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης )

Αν κάποιος προσεύχεται στον Κύριο και σκέφτεται άλλα πράγματα, τότε ο Κύριος δεν εισακούει αυτού του είδους την προσευχή.

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Σχόλια στις ημέρες της Αγίας Εβδομάδας

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

ΤΑ ΝΗΠΙΑ


"Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον". Αυτή η όμορφη φράση, παρμένη μέσα από τους Ψαλμούς του Δαβίδ, αποτυπώνει κατά τον καλύτερο τρόπο την εικόνα της εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η είσοδος θριαμβευτική, όπως ταιριάζει σ' έναν Βασιλιά. Η είσοδος αυτή ίσως η μοναδική επίγεια τιμή που απόλαυσε ο Κύριος, στην περιπέτεια της ζωής Του. Η έξοδος Του λίγες ημέρες μετά, από τα Ιεροσόλυμα, ήταν φέροντας το Σταυρό στον ώμο και κατευθυνόμενος στο Γολγοθά. Από τον θρίαμβο στην ατίμωση, θα μπορούσε μελαγχολικά να σημειώσει κάποιος!
Όταν ένας βασιλιάς έκανε την πορεία θριάμβου μετά από μια μεγάλη νίκη, τον υποδέχονταν οι πάντες, τοπικοί ηγεμόνες, στρατιωτικοί και θρησκευτικοί άρχοντες, όλος ο λαός με ιαχές και θόρυβο, ενώ ο βασιλιάς φρόντιζε να μοιράζει στους ανθρώπους χρήματα, φαγητό, προνόμια, δείχνοντας την μεγαλοκαρδία του και την ανωτερότητα που πήγαζε από το θρίαμβό του. Τον συνόδευαν η κουστωδία του, οι ξεχωριστοί, οι εκλεκτοί, και ταπεινωμένοι όλοι όσοι είχαν ηττηθεί στη μάχη, για να παραδοθούν στη χλεύη του λαού!
Ο Χριστός μπαίνει στα Ιεροσόλυμα χωρίς την βασιλική πολυτέλεια, καθισμένος επί πώλου όνου, αντί για ροδοπέταλα και τελετές, τα μικρά παιδιά κουνούν τα βάγια των φοινίκων, αντί να τον υποδεχτούν οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του τόπου, αυτοί είναι που συνωμοτούν εναντίον, αντί να μοιράσει υλικά αγαθά, δίνει μόνο τα λόγια της αγάπης, της θυσίας, της αιωνιότητας. Σ' έναν λαό που ζητά να χορτάσει την μόνιμη υλική του πείνα, ο Χριστός προσφέρει την πνευματική τροφή και το ζων ύδωρ, που θεραπεύει τις υπαρξιακές ανάγκες του ανθρώπου και του δίνει την ελπίδα της υπέρβασης του θανάτου!
Τον συνοδεύουν οι Απόστολοι, ταπεινοί ψαράδες, φοβισμένοι άνθρωποι, που θα σκορπίσουν στην ανηφόρα των Παθών, δεν έχει κοντά Του ταπεινωμένους και έτοιμους να παραδοθούν στη χλεύη, μαζί Του όμως θα φέρει πάντοτε συντετριμμένους το θάνατο και τον διάβολο, που πλέον δεν θα έχουν καμία δύναμη ουσιαστική στην ανθρώπινη ιστορία, όσο κι αν το προσπαθούν!
Αξίζει να σταθούμε στα παιδιά, στα νήπια. Η αγνότητά τους, η χαρά τους, η ελευθερία και η αφοβία τους να δοξολογούν τον "ερχόμενο εν ονόματι Κυρίου", αποτελούν την αφορμή ενός ουσιαστικού προβληματισμού. Στην ταραγμένη από τα πάθη, τις βιοτικές φροντίδες, την αγωνία για το μέλλον ψυχή και καρδιά μας, τα νήπια καταρτίζουν αίνο προς το Θεό και μας προτρέπουν να αφήσουμε αυτή την παιδικότητα και την αθωότητα που ο καθένας μας κρύβει, να βγει στην επιφάνεια!
Να ξεπεράσουμε την κακία, να μιλήσουν στην ψυχή μας τα όσα φέρνει ο Χριστός, η ανάγκη αγάπης, ελευθερίας και χαράς, που νιώθουν τα νήπια, αλλά και όλοι όσοι νηπιάζουν ως προς την αμαρτία, και κυρίως να μάθουμε ότι η ζωή μας βρίσκει το αληθινό της νόημα όταν νιώθουμε την εμπιστοσύνη στο Θεό, όταν Τον δοξάζουμε για ό,τι μας δίνει, όταν νιώθουμε αυτή τη βαθιά χαρά της παρουσίας Του, γιατί αυτή είναι που δίνει στόχο και ζωή στην ύπαρξή μας! Και ας αφήσουμε τους κάθε λογής ισχυρούς να συνωμοτούν. Μας αρκεί η ομορφιά της εικόνας των νηπίων! Άλλωστε, στο χαμόγελό τους, υπάρχει η ελπίδα! Άλλωστε, στη φωνή τους, ξεκινά η χαρά! Άλλωστε, η παρουσία τους, δεν είναι τίποτε άλλο από την εικόνα της αιώνιας δοξολογίας, χαράς και σωτηρίας του ανθρώπου, κοντά στον Βασιλιά που μπαίνει στη ζωή μας θριαμβευτικά, τον Κύριό μας!


ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ο ΓΑΜΟΣ


"Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ". Αυτή η όμορφη φράση, που ακούγεται στο εξαποστειλάριο του Όρθρου των πρώτων ημερών της Μ. Εβδομάδος, αποτυπώνει κατά τον καλύτερο τρόπο τον τρόπο με τον οποίο η Εκκλησία μας περιγράφει τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Η σχέση αυτή ορίζεται με την εικόνα του γάμου, όπου ο Χριστός είναι ο νυμφίος της κάθε ψυχής, η οποία καλείται να μπει στο νυμφώνα, την Εκκλησία, για να γευθεί τη χαρά της αλλαγής, της σωτηρίας, της αγάπης που προσφέρει αφειδώλευτα ο Κύριός μας!
Έχουμε την αίσθηση ότι η πίστη στο Θεό είναι περίπου μια μαγική βεβαιότητα, η οποία ανταποκρίνεται στην ανάγκη μας να υπερβούμε την ανασφάλειά μας για μετά το θάνατο, να υπάρχει Κάποιος ο οποίος να μας βοηθά στις δύσκολες στιγμές μας, ιδίως όταν κλονίζεται η υγεία μας αλλά και σε περιόδους κρίσεων. Άλλοι, έχουμε την αίσθηση πως η πίστη συνεπάγεται την εξωτερική αλλαγή του ανθρώπου, η θρησκεία βοηθά τον άνθρωπο να γίνεται καλύτερος, να ανταποκρίνεται στα κοινωνικά και εκπαιδευτικά ιδεώδη. Άλλοι, ακολουθούμε την πίστη από παράδοση, έτσι μάθαμε, ενώ οι νεώτεροι νιώθουν κάπως την πίεση των μεγαλυτέρων για μια, έστω τυπική παρουσία στην Εκκλησία, ιδίως τις ημέρες αυτές!
Εδώ είναι που έρχεται να παίξει αποφασιστικό ρόλο η παρουσία της Εκκλησίας ως θεσμού του κράτους. Δεσμευμένοι από την ιστορική θέση της Εκκλησίας στα ελλαδικά δεδομένα, έχουμε συνηθίσει τους άρχοντες να παρουσιάζονται στις δοξολογίες και τις μεγάλες εορτές και να παίρνουν περίοπτη θέση στους Ναούς, όλα τα μεγάλα έργα να ξεκινούν με αγιασμό, το ίδιο και οι πολιτικές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και άλλες εκδηλώσεις! Έτσι, δυσκολευόμαστε να αποτινάξουμε αυτή την θεσμοποιημένη εικόνα για την πίστη και τη θρησκεία και μας είναι αδύνατον να δούμε την ουσία της!
Γιατί η ουσία της πίστης μας βρίσκεται ακριβώς στην πρόταση του γάμου. Πιστεύω στο Θεό σημαίνει θέλω να έχω προσωπική σχέση μαζί Του, θέλω να ανταποκριθώ στην αγάπη Του, θέλω να μιμηθώ το παράδειγμα της θυσία και της προσφοράς στον άνθρωπο που Αυτός έδειξε, ακολουθώ στη ζωή μου την ελευθερία που οι εντολές Του επαγγέλονται, αγωνίζομαι εναντίον του κακού εαυτού μου, που αποτελεί εμπόδιο στη χαρά, δεν ζω μόνο για τον άρτο τον επιούσιο, αλλά από αγάπη γι' Αυτόν και τον συνάνθρωπο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δε μένω στα δεδομένα της εποχής μου που με καλούν να είμαι σκληρός, ατομοκεντρικός, ορθολογιστής, χρηματιστής...
"Και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ". Μπροστά στην τέλεια αγάπη του Χριστού για μένα συναισθάνομαι ότι τα ρούχα της ψυχής μου είναι πολύ λεκιασμένα από την αμαρτία και την απιστία μου προς Αυτόν. Μένω στην εικόνα της πίστης σ' έναν Θεό που δεν ασχολείται με τα ανθρώπινα και που τον θέλω στη ζωή μου όποτε "νιώθω την ανάγκη". Όμως η αγάπη, η γνήσια και θυσιαστική, είναι ολοκληρωτική, δε γνωρίζει σύνορα, μα βάζει τον άνθρωπο σ' αυτή την πορεία του γάμου, της χαράς, του αγώνα, της κοινής πορείας με τον Αγαπημένο Ιησού!
Η Ορθοδοξία είναι δρόμος αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο και καρδιακής προσέγγισης του ανθρώπου προς το Θεό! Αυτή η πορεία μετάνοιας και σωτηρίας απέχει πολύ από τη θεώρηση της πίστης ως θεσμού ή ως μαγικής προσκόλλησης σε μια παράδοση που δεν ξέρουμε! Αν ζήσουμε την αγάπη, όχι ως απλή ανθρωπιστική αρχή, αλλά ως σχέση και στάση ζωής, τότε ο Φωτοδότης θα μας λαμπρύνει και θα μας σώσει!


ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Η ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ


"Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,..., μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει". Το τροπάριο της Κασσιανής δεσπόζει στην ακολουθία της Μ. Τρίτης. Μια γυναίκα αμαρτωλή, πόρνη σώματι, καταλαβαίνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αναλαμβάνει το ρόλο της Μυροφόρου, και φέρνει στο Χριστό μύρα, πριν από τον ενταφιασμό Του. Με μια συγκλονιστική χειρονομία αγάπης, σιωπηλή, αλείφει με μύρο τα πόδια του Κυρίου, και τα σκουπίζει με τα δάκρυα και τα μαλλιά της, δείχνοντας μ' αυτό τον τρόπο την έμπρακτη μετάνοιά της, την οποία ο Κύριος κάνει αποδεκτή!
Μυροφόρος η πόρνη γυναίκα, στην ψυχή της οποίας παρέμεινε η ευαισθησία και η συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Δάκρυα, μύρα, ταπείνωση, ανακατεύονται με τα αισθήματα αγάπης προς Αυτόν, ο οποίος την λυτρώνει από την αμαρτία. Δεν μιλά, μονάχα πράττει. Δε φωνάζει ότι αγαπά, μονάχα προσφέρει, δεν δηλώνει ότι είναι αμαρτωλή, μονάχα μετανοεί, δεν φοβάται την κατακραυγή, προέχει η σωτηρία, δεν μένει να χαρεί για το έλεος του Θεού, μόνο εισέρχεται στο ταμιείον της, για να συνειδητοποιήσει ότι εφ' όρου ζωής έχει ένα αβάσταχτο χρέος αγάπης, συναίσθησης της ευεργεσίας και δοξολογίας προς τον Κύριο!
Μυροφόρος είναι και η στάση κάθε ψυχής που νιώθει ότι δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη του Χριστού γι' αυτήν. Κάθε άνθρωπος άλλωστε ζει με άλλες αγάπες, έξω από την αγάπη του Θεού! Τις περισσότερες φορές μάλιστα θεωρεί πως αυτή η αγάπη είναι φυλακή, καταναγκασμός, περιορισμός! Επαναστατεί εναντίον Του και ζητά την ελευθερία Του, όπως το παιδί που στρέφεται εναντίον του γονιού του. Βρίσκει άλλες αγάπες, αλλά δεν μπορεί ποτέ να βρει τη γνήσια και μοναδική αγάπη του Χριστού!
Όταν λοιπόν νιώθει ότι αυτή του λείπει, ξεκινά το δρόμο της επιστροφής. Σιωπηλά, διότι τα θαύματα γίνονται στη σιωπή, μυστικά, διότι η ελπίδα μυστικά κυοφορείται, με τόλμη, ενώπιον όλων, διότι γνωρίζει ότι ο Χριστός δεν απορρίπτει, αλλά χαίρεται με την επιστροφή του αμαρτωλού, ο άνθρωπος που νιώθει αυτή την ακρότατη επιθυμία να ξαναβρεί τη ζωή, αναλαμβάνει μυροφόρου τάξιν και φέρνει τα δικά του μύρα στο Χριστό!
Αρνείται την κακία και προσφέρει τη θυσία, αρνείται τη σκληρότητα και προσφέρει το δάκρυ, αρνείται τον εγωισμό και προσφέρει την ταπείνωση, αρνείται τα πάθη και προσφέρει την επιθυμία της καρδιάς για κοινωνία με το Χριστό, αρνείται ό,τι ψεύτικο αγαπούσε και σιωπηλά ομολογεί ότι ο Λυτρωτής είναι Αυτός που, χωρίς να τον αποκόψει από τη ζωή του, θα του δώσει νέο νόημα σ' αυτήν!
Η αντίδραση του Χριστού στην πράξη της μυροφόρου είναι η ίδια όπως και σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Είναι η σιωπηλή αποδοχή του μύρου, της πράξης, του αδειάσματος της αμαρτίας και της ευωδίας της αγάπης! Ο Χριστός μάλιστα δεν δέχεται την αντίδραση των άλλων -ανάμεσά τους και των μαθητών του-, οι οποίοι διαμαρτύρονται υποκριτικά για την αξία του μύρου που σπατάλησε η μυροφόρος. Έτσι άλλωστε διαμαρτύρονται όσοι θεωρούν ότι μόνο η εξωτερική καθαρότητα αποτελεί την απόδειξη της θρησκευτικής ζωής, όμως ο Χριστός δέχεται την ολοπρόθυμη καρδιακή αλλαγή του ανθρώπου και όχι την επίπλαστη αποδοχή των λόγων Του!
Οι καιροί μας μιλούν με λόγια, με ψέματα, με επιφάνειες. Ο Χριστός προσφέρει αγάπη, ουσία, σωτηρία. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε μυροφόροι στο πρόσωπό Του. Τότε τα δάκρυα της λύπης θα μεταμορφωθούν στην πιο γλυκιά χαρά, αυτή της αποδοχής μας όπως είμαστε, αυτή της εύρεσης της γνήσιας κοινωνίας και της αγάπης από έναν Θεό που δεν απορρίπτει, αλλά σώζει άνθρωπο και κοινωνία!


ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ο ΝΙΠΤΗΡΑΣ


"Ταπεινούμενος δι' ευσπλαχνίαν, πόδας ένιψας των μαθητών σου, και προς δρόμον θείον τούτους κατεύθυνας". Μ' αυτή τη φράση αποτυπώνεται μια από τις κορυφαίες σκηνές ταπείνωσης στη ζωή του Χριστού, μια αφάνταστα παράξενη εικόνα για έναν διδάσκαλο, έναν ηγέτη, κάποιον που θα μπορούσε να εξουσιάζει γη και ουρανό! Ο Χριστός σκύβει και πλένει τα πόδια των μαθητών Του και μάλιστα αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με τη σκοπιμότητα της πράξης. Ο Πέτρος, αν δεν δεχτεί την νίψη, δεν έχει καμία σχέση με τον Κύριο, αποκόβεται, γιατί στο όνομα της αρνήσεως της ταπείνωσης και της προσφοράς, βιώνει την κυριαρχία του εγωισμού, που απορρίπτει την προσφορά!
Είναι παράξενο για τους ηγέτες της κάθε εποχής να συμπεριφέρονται εν απλότητι. Συνοδευόμενοι από τους σωματοφύλακες, τους ισχυρούς, αυτούς που τους στηρίζουν, ηχούν στ' αυτιά τους απελπιστικά χωρίς αντίκρισμα φράσεις όπως "ουκ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι", "ο μείζων εν υμίν γενέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών". Έχοντας μάθει να εξουσιάζουν, να παραδίδουν με πολλή δυσκολία την εξουσία ή να γατζώνονται σ' αυτήν χωρίς διέξοδο, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι πρώτιστο χρέος του ηγέτη είναι να αγαπά, να προσφέρει και να διακονεί!
Αυτό είναι το ήθος και η πρόταση της Εκκλησίας στον κόσμο μας! Διακονείς όταν συγχωρείς, διακονείς όταν αναλώνεσαι ακούγοντας τους καημούς του άλλου, όταν το αξίωμά σου, το χάρισμά σου, το ρόλο σου δεν τον χρησιμοποιείς για να προβάλεις τον εαυτό σου, αλλά για να προσφέρεις στον άλλο, διακονείς όταν το μέλημά σου δεν είναι να εξαπατήσεις τον άλλο, αλλά να του προσφέρεις την αλήθεια της πραγματικότητας και την προσπάθεια με σένα μπροστά για την αλλαγή επί τα βελτίω, διακονείς όταν το εγώ σου, τη νίκη σου, τον θρίαμβό σου, τον μεταμορφώνεις σε θρίαμβο των πολλών, σε αυτοπαραίτηση από την ατομική σου αυτάρκεια, την ατομική σου ευτυχία, την ατομική σου δόξα!
Αν το ήθος αυτό έβρισκε ανταπόκριση σε όλη την κοινωνία, στο επάγγελμα, την πολιτική, στην οικογένεια, αλλά και ενίοτε στην Εκκλησία, τότε θα είχαμε μια μυστική μεταμόρφωση του κόσμου και της κοινωνίας σε σώμα Χριστού, όπου τα μέλη θα έπασχαν το ένα για το άλλο, όπου κανείς Δε θα ζητούσε τα εαυτού αλλά έκαστος τα του ετέρου, όπου η αγάπη και η ταπείνωση θα δημιουργούσαν την συναίσθηση πως τα πάντα στη ζωή έχουν ως σκοπό το χαμόγελο του διπλανού σου, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται λιγότερο κέρδος, χαμηλότερη παραγωγικότητα, λιγότερη ανάπτυξη! Γιατί τι να την κάνεις την ανάπτυξη, όταν αυτή κοστίζει σε χαμόγελο, αγάπη, καθαρή καρδιά, απλότητα, χρόνο γνήσιας ζωής;
Η ταπείνωση του Χριστού που ένιψε τα πόδια των μαθητών Του, είναι καρπός της ευσπλαχνίας του, της καρδιάς που αγαπά χωρίς όρια τον άνθρωπο. Οδηγεί στο θείο δρόμο, αυτό της προσφοράς και όχι της ανταμοιβής! Είναι ένα ήθος σπάνιο και δυσεύρετο, γιατί η ευτυχία σήμερα μετριέται με την ικανοποίηση του ανθρώπινου εγωισμού! Όλη η πορεία του Ναζωραίου δεν ήταν τίποτε άλλο από ταπείνωση. Κι όσοι τον ακολουθούν, αυτό το δρόμο ακολουθούν!
Αν η θρησκευτικότητα σήμερα αποτυγχάνει να οδηγήσει την πλειοψηφία των ανθρώπων στη γνήσια πίστη, αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι δε φαίνεται κανείς να νίπτει τα πόδια του κόσμου, να του προσφέρεται ολόψυχα, χωρίς να διατάζει, να διακονεί χωρίς να εξουσιάζει! Ίσως, γιατί η ταπείνωση δεν φωνάζει, όπου κι αν υπάρχει! Και είναι σίγουρο ότι υπάρχει! Άλλωστε, χάρις σ' αυτή την κρυμμένη διακονία ζει αυτό το μικρό λείμμα που θα παλεύει για την μεταμόρφωση του κόσμου! Και θα σκουπίζει με το λέντιο των δακρύων και της προσευχής τα κουρασμένα πόδια όσων πορεύονται στην αγωνία της ζωής! Για να αφήσει να σταλάζει στις κουρασμένες καρδιές το κρυμμένο εκείνο χαμόγελο της αγάπης και της ελπίδας! Όπως ακριβώς το δικό Του!


ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΤΟ ΦΙΛΙ


"Μισών εφίλει, φιλών επώλει". Μ' αυτή τη φράση η υμνολογία της Εκκλησίας μας περιγράφει τη στάση του Ιούδα απέναντι στο Χριστό. Μια φράση κοφτή, σύντομη, απλή, που κρύβει πόνο. Το μίσος, το φιλί, η αγοραπωλησία! Τρεις στάσεις που στην περίπτωση του Ιούδα συναρμόζονται, σε μια ακολουθία τραγωδίας για την ύπαρξη του μαθητή, αλλά και για πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση του και σήμερα!
Το μίσος που εκφράζεται με φίλημα, μια τελείως παράδοξη και αντιφατική συμπεριφορά. Το φιλί, η κορυφαία απόδειξη της αγάπης, ο τρόπος που κανείς δείχνει ό,τι τον συνδέει με κάποιον! Το μίσος, η κορυφαία απόδειξη της διαστροφής της αγάπης, του πληγωμένου εγωισμού του ανθρώπου, καρπός της αποτυχίας του ανθρώπου να αγαπήσει αληθινά και ενίοτε να τον αγαπήσουν! Η αγοραπωλησία, ο υποβιβασμός των αισθημάτων σε επίπεδο συναλλαγής, ο άνθρωπος που πουλιέται για να ικανοποιηθεί το συμφέρον του ανθρώπου, τα τριάκοντα αργύρια που δείχνουν την δουλεία του ανθρώπου στο εγώ, στον κακό εαυτό του, στο ψεύτικο! Η σχέση του μαθητή με το διδάσκαλο, όχι σχέση διαφωνίας, αντίθεσης, άλλης άποψης, αλλά ισοπέδωσης και καταστροφής!
Αν ο Ιούδας έμενε στο μίσος για το Χριστό, θα ήταν μια στάση! Ο καθένας θα μπορούσε να την καταλάβει ως προερχόμενη από μια άλλη ματιά της ζωής. Ο Χριστός μιλά για την αγάπη, την προσφορά, τη θυσία, τη μετάνοια! Ο Ιούδας ζει αυτό το κήρυγμα ως αφορμή για την ικανοποίηση της απληστίας και της φιλαργυρίας του, καθώς εξασφάλιζε το γλωσσόκομον, τα χρήματα που του χρειάζονταν για τον κορεσμό του πάθους του. Όμως, δεν μένει εκεί. Το μίσος του γι' Αυτόν που ήξερε το πάθος του δεν περιορίστηκε στο αίσθημα. Πούλησε και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας και αντί να φύγει από Εκείνον, με Τον οποίο δεν συμφωνούσε, προτίμησε να Τον καταστρέψει, να Τον πουλήσει, να Τον ανταλλάξει με ένα ασήμαντο ποσό!
Κι έρχεται το φίλημα! Ο αν-αίσθητος εκφράζεται με τον πιο ωραίο τρόπο απεικόνισης του αισθήματος! "Εταίρε, εφ' ω πάρει", η απάντηση του Χριστού! Αυτή η σιωπηλή πίκρα για το κατάντημα ενός από τους δώδεκα αγαπητούς Του είναι από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του Πάθους! Αυτή η πονεμένη φράση, η αποδοχή του φιλήματος ως τελευταίας, έστω και ψεύτικης, απόδειξης ότι ο άνθρωπος, ακόμη και αυτός που η καρδιά του είναι κλειστή και τυφλωμένη, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού, για την οποία ο Χριστός θυσιάστηκε! Αυτό το σιωπηλό δάκρυ του Χριστού γι' αυτόν που έκλεισε οριστικά την πόρτα της σωτηρίας για τριάκοντα αργύρια, την μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ευτυχίας!
Μοιάζουμε καμιά φορά οι άνθρωποι του σήμερα με τον Ιούδα! Ενώ μας έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια και η αγάπη του Χριστού, την πουλάμε για τα αργύρια της καταξίωσης, της αποδοχής από τους Φαρισαίους του κόσμου τούτου, για να σβήσει από μέσα μας η φωνή της συνείδησης για την πορεία χωρίς Θεό! Και ενώ ζούμε χωρίς αισθήματα, θεωρούμε πολλές φορές ότι αγαπούμε ή εκφραζόμαστε μ' εκείνα τα ψεύτικα φιλιά της ηδονής, της υποκρισίας, του δόλου!
Ο Ιησούς μας ατενίζει σιωπηλά! Εκείνη η ματιά του, καθώς περικυκλωμένος από τους εχθρούς Του ετοιμάζεται για την τελική Του πορεία, δείχνει ότι ακόμη και την ύστατη στιγμή, περιμένει από μας κάτι. Όχι την μεταμέλεια, αλλά την μετάνοια! Όχι το μίσος, αλλά την προσφορά! Όχι την ηδονή, αλλά την αγάπη! Όχι το ψεύτικο φίλημα, αλλά το δάκρυ της πόρνης, το μύρο της έμπρακτης επιστροφής, το φιλί της κοινωνίας μαζί Του! Όχι στο πρόσωπο, με την θρασεία παρρησία του ψεύτη, αλλά στα πόδια, με την ταπείνωση αυτού που αγαπά! Και η σιωπηλή Του πορεία προς το Γολγοθά, θα έχει την παρηγοριά, ότι δεν πέθανε η ελπίδα για μας, ότι έστω και την ύστατη στιγμή το συμφέρον θα μεταμορφωθεί σε στάλες αγάπης και ευγνωμοσύνης προς Αυτόν που μας σώζει! Με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του, όπως κοινώνησε ακόμη κι αυτός που κίβδηλα τον φίλησε! Μόνο που για μας η συμμετοχή στον κύκλο Του θα είναι για τη σωτηρία και όχι για την αυτοκαταστροφή!


ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ο ΕΥΣΧΗΜΩΝ


"Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι, εν μνήματι απέθετο". Στην τραγωδία του Πάθους του Κυρίου, μια μορφή περνά ξώφαλτσα από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Κυριαρχούν οι δύο Αρχιερείς των Ιουδαίων, ο Άννας και ο Καϊάφας, ο ένας σκληρότερος από τον άλλο. Ορθώνεται τραγικά λίγη η μορφή του Πιλάτου, ενός ηγεμόνα ανίκανου να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να πάρει αποφάσεις δικαιοσύνης. Σαν αστραπή περνά η εικόνα του Πέτρου που κλαίει πικρά, μη μπορώντας να νικήσει ούτε καν ένα αθώο κορίτσι! Ακόμα κι η εικόνα του Βαραββά, που γλιτώνει τη ζωή του για χάρη ενός Αθώου, θα μπορούσε να σταθεί αχνή μπροστά μας. Στο Σταυρό κυριαρχεί ο ληστής, ο Ιωάννης, η Παναγία, μορφές που πονούν! Και πάνω απ' όλα, ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό κοροϊδίας απ' αυτούς που φανέρωναν στον κόσμο ότι καμιά ζωή δεν έχει αξία, όταν δεν συμφωνεί με τα δικά μας πιστεύω!
Κι όμως, υπάρχει μια μορφή που ανήκει στους δευτεραγωνιστές του Πάθους, αλλά στην ουσία εκφράζει πολλά περισσότερα από τον εαυτό της. Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, βουλευτής εκείνης της εποχής, κρυφός μαθητής του Ιησού, ο οποίος "τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού". Το ζήτησε, το πήρε, το έθαψε! Με μια απλότητα στ' αλήθεια συγκινητική, αποδεικνύει την αγάπη του προς τον νεκρό Διδάσκαλο, αλλά και ταυτόχρονα ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς στο προσκήνιο για να προσφέρει αυτό που η καρδιά του νιώθει.
"Ευσχήμων" χαρακτηρίζεται ο Ιωσήφ από τον ευαγγελιστή, που σημαίνει ξεχωριστός, διαλεχτός, αρχοντικός. Κανείς δεν θα περίμενε απ' αυτόν να δείξει μια τέτοια τόλμη, ωστόσο τα θαύματα γίνονται απ' αυτούς που δεν το περιμένει κανείς! Εκεί που οι αγαπημένοι μαθητές του Κυρίου κρύφτηκαν από φόβο μην οδηγηθούν στα ίδια μονοπάτια με τον Ιησού, ο προσδεχόμενος την βασιλεία του Θεού Ιωσήφ δεν διστάζει να προσφέρει τις τελευταίες φροντίδες σ' Αυτόν που πιστεύει, καταπλήσσοντας και τον Πιλάτο και τους περί αυτόν, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό!
Οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως είμαστε στην ίδια κατηγορία με τον Ιωσήφ, ευσχήμονες. Η κοινωνία έχει για μας καλή γνώμη, δεν προκαλούμε με τη ζωή μας, είμαστε όπως όλοι, παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στη ζωή χωρίς να προκαλούμε, ίσως στην προσωπική μας ζωή να έχουμε αυτή την αρχοντιά του Ιωσήφ, αυτό το διαλεχτό, αλλά το μοιραζόμαστε μόνο με τους δικούς μας ή το στενό μας περιβάλλον! Ίσως να μας συγκινεί και ο τρόπος της βασιλείας του Θεού, να προσπαθούμε αθόρυβα να τη βιώσουμε στη ζωή μας, ίσως και πάλι κάτι να περιμένουμε, να αναζητούμε αυτό το μυστικό κάλεσμα του ουρανού!
Έρχεται όμως η στιγμή που καλούμαστε να δείξουμε την τόλμη του Ιωσήφ! Και τότε, όπου και να βρισκόμαστε, στο εργασιακό, το κοινωνικό, το οικογενειακό περιβάλλον, όπου κι αν αγωνίζεται ο καθένας μας, ξυπνά μέσα μας αυτή η τόλμη, ξαναβρίσκουμε ένα νεανικό θάρρος που πηγάζει από την πίστη στο γνήσιο, την πίστη σ' Αυτόν που βλέπουμε να παθαίνει, να πεθαίνει, να θυσιάζεται για μας, και ξυπνά μέσα μας ο ευσχήμων που κρύβουμε!
Και τότε νιώθουμε να μας πλημμυρίζει η ανάγκη της μαρτυρίας του Θεού, μια μαρτυρία που δε δίνεται με κραυγές, βία, φωνές, αλλά λειτουργεί σιωπηλά, με την αγάπη που δε γνωρίζει σύνορα, με την παρηγοριά, με την προσφορά χρημάτων αλλά και ενός καλού λόγου, με την προσφορά του χαρίσματος που έχει ο καθένας από μας όπλο μοναδικό, δώρο Θεού, γνήσια ανταπόκριση στον Σταυρωμένο Αγαπημένο, που βλέπουμε να μας δείχνει το δρόμο!
Δεν λείπουνε οι ευσχήμονες σήμερα, ούτε θα λείψουνε ποτέ! Η παρουσία του Ναζωραίου δεν θα πάψει ποτέ να λειτουργεί μυστικά και απλά στις ψυχές των πολλών, όπου κι αν βρίσκονται, με ό,τι κι αν ασχολούνται! Άλλωστε, αυτή είναι η κοινωνία του Ιησού, η βασιλεία που αγκαλιάζει τους πάντες, χωρίς εξαίρεση, ακόμα κι αυτούς που τον μισούν, ακόμα κι αυτούς που προσπερνούν αδιάφοροι στη θυσία Του, αυτούς που το Πάσχα θα τους βρει στα έθιμα κι όχι στην Ανάσταση!


ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

ΣΑΡΚΙ ΣΑΒΒΑΤΙΣΑΣ


"Τούτο γαρ εστι το ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν η κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ο μονογενής Υιός του Θεού, τη σαρκί σαββατίσας". Μ' αυτή τη φράση περιγράφεται στην υμνογραφία της Εκκλησίας μας το πέρασμα από την εποχή του θανάτου στον καιρό της ζωής, το ξεκίνημα της νέας ημέρας της Δημιουργίας, που έφερε ο θάνατος και η Ανάσταση του Κυρίου μας. Και είναι η ημέρα του Σαββάτου μεγάλη για τη ζωή μας, όχι μόνο διότι διαπνέεται από την αναμονή της Ανάστασης, όπως όλα μυστικά γύρω φωνάζουν, αλλά και γιατί μέσα σ' αυτή την ημέρα συντελείται το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα του Κυρίου μας, που δεν είναι άλλο από την συντριβή του θανάτου!
Η Δημιουργία του κόσμου συντελέστηκε με το δημιουργικό Λόγο του Θεού σε έξι ημέρες και με την δημιουργία του ανθρώπου ως του κατεξοχήν αγαπημένου από το Θεό όντος. Ο Θεός την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε, βλέποντας ότι ο κόσμος ήταν καλός λίαν. Ο Χριστός, στον ταλαιπωρημένο από την αμαρτία κόσμο του Θεού, δημιουργεί ξανά με την επίγεια ζωή Του, το κήρυγμά Του, την αγάπη, την προσφορά Του και τελικά τη Θυσία Του τις προϋποθέσεις για μια μεταμορφωμένη ζωή. Την έβδομη ημέρα της εβδομάδας θα σαββατίσει ως προς τη σάρκα Του, θα ξεκουραστεί το σώμα Του παραδομένο στο θάνατο μα όχι στη φθορά! Η ψυχή Του, θεανθρώπινη, θα κατέλθει στον Άδη και θα κηρύξει την Ανάσταση, την επαναφορά του κόσμου, ζώντων και νεκρών, στην αγκαλιά του Θεού, και την στροφή στο "καλά λίαν" της Δημιουργίας. Και με την Ανάσταση λίαν πρωί της μιας Σαββάτων, ο Κύριος θα σηματοδοτήσει το ξεκίνημα της Νέας Δημιουργίας, του μεταμορφωμένου από τη φθορά κόσμου, της συντριβής του θανάτου και του παγγέλαστου Άδη!
Αν η Εκκλησία κομίζει μήνυμα στον άνθρωπο και τον κόσμο, αυτό το μήνυμα έγκειται στη συντριβή του θανάτου. Αυτός είναι ο έσχατος εχθρός μας, η αλυσίδα που συντρίβει τη ζωή μας, το πλέον ακατανόητο γεγονός! Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με τη λογική του στο ερώτημα "γιατί πεθαίνουμε;". Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αυτή την μοναδικά σίγουρη προοπτική για όλους! Όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα που προσπαθούν να δώσουν την δικαίωση στους πιστούς τους, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν πειστικά την οδό του θανάτου. Και είναι θάνατος όχι μόνο το βιολογικό τέρμα του ανθρώπου, αλλά και κάθε τι που φθείρει το σώμα και την ψυχή, το κακό, η ακόρεστη ικανοποίηση των επιθυμιών, το άγχος, η αρρώστια! Μα πάνω απ' όλα, θάνατος είναι η απομάκρυνση από το Θεό, από την ελπίδα μας! Θάνατος είναι η απώλεια κάθε ελπίδας. Θάνατος είναι όταν κανείς δεν αγαπά! Θάνατος είναι η μοναξιά και η ιδιορρυθμία! Θάνατος είναι κάθε απώλεια νοήματος και δίψας για τη ζωή!
Ο Ιησούς Χριστός, σαββατίσας τη σαρκί, αλλά κηρύξας την Ανάσταση και "εις ο ήν πάλιν επανελθών, δια της αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον". Αυτόν προβάλλει η Εκκλησία μας ως τον Θεάνθρωπο διδάσκαλο του τρόπου νίκης εναντίον του θανάτου! Αυτός είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Γιατί η ζωή που προτείνει αυτός δεν περιλαμβάνει τίποτα από το θάνατο του κόσμου. Αλλά είναι η αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο, η πνευματική πάλη, ο αγώνας και η άσκηση, είναι το ξεπέρασμα του εγώ, είναι η χαρά της κοινωνίας μ' Αυτόν! Βιώνονται όλα αυτά μέσα στην Εκκλησία, που είμαστε όλοι μέλη της και την αποτελούμε, με σκοπό μας να ζήσουμε την Ανάσταση ψυχή τε και σώματι!
Αν στις μέρες μας το μήνυμα της Εκκλησίας έχει μετατραπεί σε κήρυγμα, ηθικολογία, ιδεολογία, γι' αυτό φταίμε όλοι μας όσοι δεν ζούμε την Ανάσταση! Όμως, το τελικό νόημα της Μ. Εβδομάδος δεν είναι άλλο απ' αυτό. Είναι η πορεία του Θεανθρώπου και του κάθε ανθρώπου από το Γολγοθά του Πάθους και των παθών στην Ανάσταση της χαράς και της νίκης ενάντια στο Θάνατο! Ας διαλέξουμε φέτος την εσωτερική χαρά και ελπίδα κι ας είμαστε σίγουροι ότι το "θανάτω θάνατον πατήσας", ισχύει και για μας και για όλους, και να γευτούμε ολόψυχα αυτή τη χαρά της άλλης βιοτής! Άλλωστε, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η άγκυρα της ελπίδας μας!