It is necessary that we live in Christ, the Word of God and become Christ and the Word of God by grace. This is achieved when we live in the Church and participate in its holy mysteries...[and also] with the invocation of the name of Jesus and the reciting of the Jesus prayer. "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner", especially as the Jesus prayer is very closely associated with Holy Communion. All of the theology of our holy Orthodox Church is hidden in this small prayer. That is why we would always meditate on the sweetest and most joy-producing name of Jesus. The Jesus prayer is not only for monks. Of course, they have the opportunity to live continually within it. However, we, who are sinners, can also recite it. Let us set aside a certain time for this purpose and begin by saying the prayer for ten minutes in the morning and ten minutes at night, as undistractedly as possible. It is very important to set aside a fixed time (even if a very short one) where there are no interruptions. With the passage of time this certain hour will become longer and will sweeten the soul, the lips... Let us say it even when we walk in the street as well as before falling asleep, whenever we have spare time. Let husband and wife or all the family say it in the morning and in the evening for a few minutes. One of them should recite it calmly and peacefully and the rest of them Listen to it. Much grace will come then to the family. There are many couples and families that have practised it and have seen miracles in their lives... Those who want to go deeper in prayer need an experienced spiritual guide.
Metropolitan Hierotheos of Nafpatkos,
from the Epilogue to A Night on the Desert of the Holy Mountain.
«Αδελφοί, αν θέλετε να ιατρεύσετε την ψυχή σας, ...τέσσερα πράγματα σας χρειάζονται!
Κάμνουμε μία συμφωνία;
Από τον καιρόν που εγεννηθήκατε έως τώρα, όσα αμαρτήματα επράξατε, να τα πάρω εγώ εις τον λαιμόν μου, αρκεί η ευγένειά σας να θελήσετε να σηκώσετε τέσσερες τρίχες! Σας είναι βαρύ και δύσκολον;
-Και τί θα τα κάμω εγώ τα αμαρτήματά σας;
-Έχω μίαν καταβόθρα και τα ρίχνω μέσα!
-Ποία είναι η καταβόθρα;
-Είναι η ευσπλαχνία του Χριστού μας.
Πρώτη τρίχα είναι:
Όταν θελήσετε να εξομολογηθείτε, το πρώτον θεμέλιον είναι, να συγχωράτε τους εχθρούς σας. Το κάμνετε; Επήρατε την πρώτην τρίχα!…
Δεύτερη τρίχα είναι:
Να εύρετε πνευματικόν καλόν, γραμματισμένον, ενάρετον, να εξομολογηθείτε τας αμαρτίας σας. Όταν κάνεις την αμαρτίαν, τότε πρέπει να εντρέπεσαι. Όταν εξομολογείσαι, πρέπει να μην έχεις καμμίαν εντροπήν. Όταν εξομολογείσθε, να λέγετε όλα σας τα αμαρτήμα¬τα καθαρά. Και πρώτον να ειπείς του πνευματικού σου: -«Πνευματικέ μου, θα κολασθώ διότι δεν αγαπώ τον Θεόν και τους αδελφούς μου με όλην μου την καρδιάν, ωσάν τον εαυτόν μου». Το έκαμες; Εσήκωσες και την δευτέραν τρίχα.
Ή τρίτη τρίχα είναι:
σαν εξομολογηθείς, θα σε ερωτήσει ο πνευματικός:
-Διατί, παιδί μου, τα έκαμες όλα αυτά τα αμαρτήματα;
Πρόσεχε, μη κατηγορήσεις άλλον! Τον εαυτόν σου μόνον να κατηγορήσεις! Και να ειπείς: Τα έκαμα από κακήν μου προαίρεσιν. Εγώ φταίω.
Είναι βαρύ να κατηγορηθείς τον εαυτόν σου; Όχι; Λοιπόν, την επήρες και την τρίτην τρίχα.
Έχομεν την τετάρτην τρίχα.
Όταν ο πνευματικός σου δώσει ευλογίαν και αναχωρήσεις, να αποφασίσεις με στερεάν γνώμην και απόφασιν, καλύτερα να πεθάνεις, καλύτερα να χύσεις το αίμα σου σε μαρτύριο, παρά να ξαναπέσεις σε αμαρτίαν. Το κάνεις και αυτό;
Αν ναι, να εσήκωσες και την τέταρτη τρίχα.
Αυτά είναι τα ιατρικά σου, αδελφέ. Τόσο ελαφρά, σαν να σηκώνεις τέσσερες τρίχες!».
(όχι μόνο μας παραγγέλλει ο Χριστός να προσευχόμαστε, αλλά και μας έδωσε τύπο προσευχής, σύμφωνα με το πνεύμα του οποίου έχουμε καθήκον να προσευχόμαστε. Ο τύπος δε αυτός είναι η προσευχή του “Πάτερ ἡμῶν”, η οποία επειδή μας δόθηκε από τον Κύριο, ονομάζεται "Κυριακή προσευχή").
Πάτερ ἡμῶν
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς·
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·
ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·
γενηθήτω τὸ θέλημά σου,·
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·
τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
ἀμην
Ουράνιε πατέρα μουν (Ποντιακά)
Ουράνιε πατέρα μουν,
ν' αγιάζ' τ' όνομα σ',
να έρται η βασιλεία σ',
το θέλεμα σ' να 'ίνεται,
άμον 'ς σον ουρανόν και σην γήν.
Τ' αναγκαίον μανάχα ψωμίν εμούν
δώσ' 'μας οσήμερον,
και σ'χώρεσον τα αμαρτίας εμούν
άμον το σ' χωρούμε κι εμείς
ατείντ'ς τ' έβλαψαν εμάς.
Μη θέκ'ς εμάς 'ς σον πειρασμόν
και απεμάκρυνον απ' εμάς το κακόν.
Our Father (Αγγλικά)
Our Father who art in heaven,
hallowed be thy name.
Thy kingdom come.
Thy will be done
on earth as it is in heaven.
Give us this day our daily bread,
and forgive us our trespasses,
as we forgive those who trespass against us,
and lead us not into temptation,
but deliver us from evil.
Amen.
Notre Père (Γαλλικά)
Notre Père qui es aux cieux
Que Ton Nom soit sanctifié,
Que Ton Règne arrive,
Que Ta Volonté soit faite sur la terre comme au ciel.
Donne-nous aujourd’hui notre pain substantiel
Et remets-nous nos dettes
comme nous remettons à nos débiteurs,
Et ne nous soumets pas à l’épreuve,
Mais délivre nous du Malin.
Amen.
Padre nostro (Ιταλικά)
Padre nostro, che sei nei cieli,
sia santificato il tuo nome,
venga il tuo regno,
sia fatta la tua volontà
come in cielo così in terra.
Dacci oggi
il nostro pane quotidiano,
e rimetti a noi i nostri debiti
come noi li rimettiamo
ai nostri debitori,
e non ci indurre in tentazione,
ma liberaci dal male.
Amen.
Vater unser (Γερμανικά)
Vater unser im Himmel,
geheiligt werde Dein Name.
Dein Reich komme.
Dein Wille geschehe,
wie im Himmel so auf Erden.
Unser tägliches Brot gib uns heute.
Und vergib uns unsere Schuld,
wie auch wir vergeben unseren Schuldigern.
Und führe uns nicht in Versuchung,
sondern erlöse uns von dem Bösen.
Amen.
Pai Nosso (Πορτογαλικά)
Pai Nosso que estais no Céu,
santificado seja o vosso Nome,
venha a nós o vosso Reino,
seja feita a vossa vontade
assim na terra como no Céu.
O pão nosso de cada dia nos dai hoje,
perdoai as nossas ofensas
assim como nós perdoamos
a quem nos tem ofendido,
e não nos deixeis cair em tentação,
mas livrai-nos do Mal.
Amém.
Padre nuestro (Ισπανικά)
Padre nuestro que estás en los cielos,
santificado sea tu Nombre,
venga a nosotros tu reino,
hágase tu voluntad así como es en el cielo, en la tierra.
El pan nuestro sustancial de cada día dánoslo hoy.
Perdónanos nuestras deudas,
así como nosotros perdonamos a nuestros deudores.
No nos dejes caer en la tentación,
mas líbranos del maligno.
Amen.
Pater noster (Λατινικά)
Pater noster, qui es in caelis:
sanctificetur Nomen Tuum;
adveniat Regnum Tuum;
fiat voluntas Tua,
sicut in caelo, et in terra.
Panem nostrum cotidianum da nobis hodie;
et dimitte nobis debita nostra,
Sicut et nos dimittimus debitoribus nostris;
et ne nos inducas in tentationem;
sed libera nos Malo.
Amen.
Оче наш (Σερβικά)
Оче наш који си на небесима,
да се свети име твоје;
да дође царство твоје;
да буде воља твоја и на земљи као на небу.
Хљеб наш насушни дај нам данас;
и опрости нам дугове наше
као и ми што опраштамо дужницима својим;
и не уведи нас у искушење,
но избави нас од злога.
Амин.
Ati ynë (Αλβανικά)
Ati ynë që je në qiejt,
U shenjtëroftë emri yt.
Ardhtë mbretëria jote,
U bëftë dëshira jote,
Si në qiell ashtu edhe mbi dhè
Bukën tonë të përditshme jepna neve sot
Dhe falna fajet tona,
Sikurse edhe ne ua falim fajtorëve tanë .
Dhe mos na shtjer në ngasje
Por shpëtona nga i ligu.
Amin.
Tatăl nostru (Ρουμανικά)
Tatăl nostru care ești în ceruri,
sfințească-se numele Tău,
vie împărăția Ta,
facă-se voia Ta, precum în cer așa și pe Pământ.
Pâinea noastră cea de toate zilele,
dă-ne-o nouă astăzi
și ne iartă nouă greșelile noastre
precum iertăm și noi greșiților noștri
și nu ne duce pe noi în ispită
ci ne izbăvește de cel rău.
Amin.
Отче наш (Ρωσικά)
Отче наш, Иже еси́ на небесе́х!
Да святи́тся имя Твое́,
да прии́дет Ца́рствие Твое,
да будет воля Твоя,
я́ко на небеси́ и на земли́.
Хлеб наш насу́щный даждь нам днесь;
и оста́ви нам до́лги наша,
я́коже и мы оставля́ем должнико́м нашим;
и не введи́ нас во искушение,
но изба́ви нас от лука́ваго.
Göklerdeki Babamız (Τουρκικά)
Göklerdeki Babamız,
adın kutsal kılınsın.
Egemenliğin gelsin.
Gökte olduğu gibi,
yeryüzünde de senin istediğin olsun.
Bugün bize gündelik ekmeğimizi ver.
Bize karşı suç işleyenleri bağışladığımız gibi,
sen de bizim suçlarımızı bağışla.
Ayartılmamıza izin verme.
Kötü olandan bizi kurtar.
Amin
Ѿче на́шъ (Βουλγαρικά)
Ѿче на́шъ иже еси на н[е]б[е]се[хъ],
да с[вѧ]ти́тсѧ и́мѧ Твое́,
да прїидетъ ц[а]рствїе Твое́,
да буде[тъ] волѧ Твоѧ́,
ѧко на н[е]б[е]си и на земли́.
Хлѣ́бъ на́шъ насущныи да́ждъ на́мъ дне́сь,
и оста́ви на́мъ дол[ъ]гы на́ша,
ѧко и мы оставлѧ́емъ дол[ъ]жникомъ на́ши[мъ].
и не в[ъ]веди на́съ в напа́сть
но изба́ви на[съ] ѿ лука́ваго:
ѧко твое есть ц[а]рствїе
и сила и слава во в[е]ки.
Аминь.
主禱文 (Κινεζικά)
於諸天我等之父歟，
願爾名見聖；
願爾國臨格；
願爾旨承行，
於天如何，
於地亦然；
我等需用之糧，
求賜我等於今日；
又免我等債於我等，
如我等亦免負我等債者；
且弗導吾儕於誘感，
乃脫我等於彼惡者。
Mi Atyánk (Ουγγρικά)
Mi Atyánk, aki a mennyekben vagy,
Szenteltessék meg a Te neved,
Jöjjön el a Te országod,
Legyen meg a Te akaratod,
Amint a mennyben, úgy a földön is.
Mindennapi kenyerünket
add meg nekünk ma,
És bocsásd meg vétkeinket,
Miképpen mi is megbocsátunk
az ellenünk vétkezőknek,
És ne vígy minket kísértésbe,
De szabadíts meg a gonosztól.
Amen.
Onze Vader Die (Ολλανδικά)
Onze Vader Die in de Hemelen zijt,
Uw Naam worde geheiligd;
Uw Koninkrijk kome;
Uw wil geschiede,
gelijk in de Hemel alzo ook op de aarde.
Geef ons heden ons dagelijks brood;
en vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren;
en leid ons niet in verzoeking,
maar verlos ons van de Boze.
Amen.
Ojcze nasz (Πολωνέζικα)
Ojcze nasz, któryś jest w niebie
święć się imię Twoje;
przyjdź królestwo Twoje;
bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi;
chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy;
naszym winowajcom;
i nie wódź nas na pokuszenie;
ale nas zbaw ode Złego.
Amen.
Fader Vår (Σουηδικά)
Fader Vår, som är i himmelen.
Helgat varde ditt namn.
Tillkomme ditt rike.
Ske din vilja,
såsom i himmelen så ock på jorden.
Vårt dagliga bröd giv oss idag,
och förlåt oss våra skulder,
såsom ock vi förlåta dem oss skyldiga äro,
och inled oss icke i frestelse
utan fräls oss ifrån ondo.
Amen.
Fader vor (Δανέζικα)
Fader vor, du som er i Himlen.
Helliget vorde dit navn,
komme dit rige.
Ske din vilje, som i Himlen så og på jorden.
Giv os i dag vort daglige brød
og forlad os vor skyld,
som og vi forlader vore skyldnere,
og led os ikke i fristelse,
men frels os fra det onde.
Amen.
Abun d-bashmayo (Συριακά-Αραμαϊκά)
Abun d-bashmayo
nithqadash shmokh
tithe malkuthokh
nehwe sebyonokh
aykano d-bashmayo oph bar`o
hab lan lahmo d-sunqonan yowmono
washbuq lan hawbayn wahtohayn
aykano doph hnan shbaqan l-hayobayn
lo ta`lan l-nesyuno
elo phaso lan men bishop.
Amin .
Afrikaans (Αφρικανικά)
Onse Vader wat in die hemele is,
laat u Naam geheilig word,
laat u koninkryk kom,
laat u wil geskied,
soos in die hemel
net so ook op die aarde
Gee ons vandag
ons daaglikse brood,
en vergeef ons ons skulde,
soos ons ook ons skuldenaars vergewe;
en lei ons nie in die versoeking
nie, maar verlos ons van die Bose.
Amen.
http://www.imth.gr
Those who wish others to provide for them but offer nothing in return, are constantly asking things from God without giving anything to Him, not even their sins (by repentance). Such people are completely estranged from God and deliver themselves of their own accord into the hands of the manslayer (the devil). Because they have only cultivated love for their own selves, it follows that great anguish will then develop in them and that they will suffer hell, in part, already in this life.
St. Paisios
Στό ιερό ψαλτήριο του προφητάνακτος Δαυίδ, το όποιο αποτελεί καθημερινό εντρύφημα των μοναχών αλλά και πολλών ευλαβών πιστών, υπάρχει ένας στίχος, ο όποιος λέγει: «Χίλια έτη εν όφθαλμοίς σου Κύριε, ώς η ήμερα η εχθές» (ψαλμ. 89). Χίλια χρόνια λέγει, Κύριε μπροστά στους οφθαλμούς σου, είναι σαν μία μέρα δική μας που ήδη πέρασε …;Αυτόν το στίχο που έχει όντως ένα βαθύτατο θεολογικό νόημα, θέλησε να κατανοήσει ένας ευλαβής και ενάρετος μοναχός, ο όποιος βρισκόταν σε κάποιο ιερό κοινόβιο και αγωνιζόταν με άσκηση και πνευματική ζωή για την ψυχική του σωτηρία. Πώς τα χίλια έτη ισοδυναμούν με μία ημέρα; Παράδοξο πράγμα, μυστήριο ακατάληπτο, σκάνδαλο στην ανθρώπινη λογική. Βεβαίως αυτόν το χαρακτήρα έχουν τα μυστήρια του Θεού, το υπερβατικό στοιχείο, το απροσπέλαστο για τον πεπερασμένο άνθρωπο …; Και όπως ωραία έχει διατυπωθεί, μυστήριο δεν είναι αυτό που, δυστυχώς, δεν μπορώ να κατανοήσω, αλλά είναι αυτό πού, ευτυχώς, με υπερβαίνει! Δεν είναι θέμα κατανοήσεως αλλά βιώσεως. Βασάνιζε, λοιπόν, τη διάνοια του ο εν λόγω μοναχός, προκειμένου να συλλάβει την έννοια του στίχου αυτού. Δεν το κατόρθωνε όμως. Η έλλειψη, παράλληλα, από εκείνο το ιερό κοινόβιο, σοφού και πεπαιδευμένου μοναχού, ο όποιος κάπως θα του ερμήνευε το δύσκολο χωρίο, θα του ανάπαυε την καρδία και θα του ικανοποιούσε τη φιλομάθεια, καθιστούσε ακόμη μεγαλύτερη την ψυχική του ανησυχία.
Τί πράγμα άραγε να είναι αυτή η αώνιότητα, η οποία βρίσκεται πίσω από το χάσμα της αγνωσίας μας και πέραν από κάθε κατάληψη των αισθήσεων μας; Πως είναι τόσο ασύλληπτη στη σκέψη και απόμακρη στην αίσθηση; Πως μπορούμε να τη βιώσουμε κάπως, έστω και αν δέν την καταλαβαίνουμε; Πώς θά είναι η ζωή στήν άδιάδοχη Βασιλεία του Θεού; Πώς «χίλια έτη ως η ημέρα η εχθές;» Πώς το χίλια ισούται με τη μονάδα; Πώς …; πώς …; πώς;;;
Όλες αυτές οι σκέψεις στροβίλιζαν στο μυαλό του μοναχού, ιδιαιτέρως, μάλιστα, κάποια μέρα πού παρέμεινε μόνος, «μόνος πρός μόνον» πού θά έλεγε ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, μέσα στο ναό μετά την πρωινή ακολουθία του όρθρου. Οι πατέρες της μονής, πήγαν στά κελιά τους να αναπαυθούν. ο αγωνιών μοναχός όμως, παρέμεινε στόν οίκο του Θεού, προσευχόμένος, σκεπτόμενος, προβληματιζόμενος, διαπλατυνόμενος σέ θεωρίες πνευματικές, βυθισμένος μέσα σέ ιερή άδολεσχία, διακατεχόμένος συγχρόνως άπό έντονη επιθυμία να ζήσει κάποτε την αιώνια ζωή, να εννοήσει κάτι άπό την άπεραντωσύνη του άλλου κόσμου. και του απάντησε ο Θεός! Τόν αξίωσε να αισθανθεί μία μικρή, μία ελάχιστη γεύση της αίωνιότητος! Έγινε δέ ώς έξης:
Ένώ προσευχόταν με κατάνυξη και περισυλλογή, βλέπει ξαφνικά μπροστά του, έναν μεγάλο, ασυνήθιστο σέ μέγεθος αετό, να πετάει χαμηλά μέσα στο ναό. το πλατάγισμά του τόν τρόμαξε στήν άρχή. Σύντομα όμως, ήρθε η εξοικείωση με το περίεργο πτηνό και δοκίμασε να το αγγίξει, καθώς εκείνο πλησίαζε, έφευγε και πάλι κατέβαινε …; Κάποια στιγμή άρχισε να απομακρύνεται άπό το ναό. το ακολούθησε με απορία και έκπληξη ο μοναχός. Έφθασαν, αετός και μοναχός κοντά στή μονή, σέ ένα πανέμορφο τοπίο με οργιώδη βλάστηση, στο οποίο, άλλωστε, συχνά πήγαινε ο μοναχός, με σκοπό να ενώνεται διά προσευχής με το Θεό, στο περιβάλλον της ησυχίας και της ήρεμούσης φύσεως. Ξαφνικά, ο …;περίεργος αετός, άρχισε να άδη ένα τόσο γλυκύφθογγο ρίσμα, τόσο ασυνήθιστο και ύπερκόσμιο, ώστε άπό εκείνο το άκουσμα έξέστη ο μοναχός, έχασε τις αισθήσεις του, έχασε την επαφή με τόν κόσμο αυτόν, κάτι άλλο συνέβη, κάποια αλλοίωση, κάποια μεταβολή. Τί ήταν αυτό πού του συνέβη; Θά το δούμε στή συνέχεια. Κάποτε όμως συνήλθε, έπανέκτησε τις αισθήσεις του, ήρθε σέ επαφή με την επίγεια πραγματικότητα. Πότε επανήλθε; και αυτό θά το δούμε. ο αετός μετά την επαναφορά του μοναχού άφαντος. Ο μοναχός ένεός, εκστατικός! Η χαρά του ανείπωτη. Άλλά έπρεπε να επιτρέψει και στο μοναστήρι του. Πήρε το δρόμο της επιστροφής, έμπλεως άγαλλιάσεως πνευματικής!
Κρούοντας την πόρτα, ένα παράδοξο αίσθημα τόν κατέλαβε, βλέποντας παρηλλαγμένο το χώρο της μονής.
– Δέ σέ γνωρίζω αδελφέ, του λέγει ο θυρωρός, ποιος είσαι;
– Είμαι ο τάδε μοναχός, άλλά …; και έγώ εσένα δέ σέ γνωρίζω! Την πρώτη εκεί διένεξη, διαδέχθηκε και δεύτερη και τρίτη με άλλους μοναχούς, οι όποιοι και αυτοί με τη σειρά τους διαβεβαίωναν ότι δέ γνώριζαν τόν διαπορούντα μοναχό πού και εκείνος, ωστόσο, επέμενε ότι δέν του θύμιζε την ώρα αυτή τίποτε άπό το άλλοτε οικείο του περιβάλλον της μονής. Όλα του ήταν άγνωστα! «Πώς συνέβη αυτό, μία ώρα απουσιάζω άπό τη μονή, και τώρα πού επέστρεψα τά βλέπω όλα άγνωστα, διαφορετικά», έλεγε με απορία και ανησυχία ψυχική. Η υπόθεση έφθασε στόν ηγούμενο της μονής. το ίδιο σκηνικό έλαβε χώρα πάλι. Άγνωστος ο ηγούμενος στο μοναχό. Άγνωστος όμως και ο μοναχός στόν ευλαβέστατο και απορούντα προεστώτα εκείνου του κοινοβίου. Κατά παράκληση όλων, ανέφερε λεπτομερώς τά στοιχεία του, όνομα, καταγωγή, ημερομηνία της μοναχικής του κούρας κ.λ.π. Έφεραν τά παλαιά βιβλία, το λεγόμενο «μοναχολόγιο», όπου είναι καταγεγραμμένοι όλοι οι μοναχοί του κάθε μοναστηριού, άπό κτίσεως του.
Καί τί να δουν! Μέγα θαύμα! το όνομα και τα στοιχεία του «περίεργου» μοναχού, υπήρχαν, ναι, υπήρχαν κατεχωρημένα και απεδεικνύετο από ότι όντως υπήρξε ο συγκεκριμένος μοναχός στο κοινόβιο εκείνο, αλλά πρό 300 ετών!!!
Μπορούμε να καταλάβουμε τί σημαίνει αυτό; Ότι ο Κύριος αξίωσε τόν ευλαβή μοναχό να λάβει μια μικρή γεύση της αιωνιότητος με την ύπερκόσμια εκείνη θεωρία του φαινομένου αετού, πού δεν ήταν αετός αλλά Άγγελος Κυρίου. Το γλυκύτατο εκείνο κελάηδημα, τόν έφερε σέ κατάσταση θείας έκστάσεως, ώστε να νομίσει ότι αποκοιμήθηκε μία ώρα, ενώ πέρασαν 300 χρόνια, μένοντας σέ κατάσταση αφθαρσίας. Μας υπενθυμίζει αυτή η περίπτωση τούς επτά παίδας έν Έφέσω, οι όποιοι κοιμήθηκαν επί 375 έτη μέσα σ’ ένα σπήλαιο και εορτάζονται από την Εκκλησία μας στίς 4 του μηνός Αυγούστου.
Αυτά είναι τά θαυμάσια του Θεού! Στή συνέχεια ο ευλαβέστατος μοναχός πού με τόν πλέον πνευματικό τρόπο -σύν Θεφ – έλυσε τόν προβληματισμό του σχετικά με το αναφερόμενο ψαλμικό εδάφιο και την αιωνιότητα, μετέλαβε των ‘ Αχράντων Μυστηρίων με μεγάλη αγάπη Θεού και ευλάβεια. Μετά δέ τη Θεία Κοινωνία, άνελύθη «εις τά εξ ων συνετέθη», έκοιμήθη έν Κυρίω ενώπιον τών θαυμαζόντων πατέρων εκείνου του ιερού κοινοβίου, πού δόξασαν τόν Πανάγιο Θεό γιά τά ύπερφυή και εξαίσια, πού χαρίζει στους ήγαπημένους δούλους του …;
Πηγή: Η θεολογία της πέραν του τάφου ζωής, Ιερομονάχου Νικηφόρου Νάσσου
July 27
Born in Nicomedia of a Christian mother, Eubula, and a pagan father, Eustorgius, Panteleimon studied medicine as a young man. The priest Hermolaus befriended him, instructed him in the Christian faith and baptized him. Panteleimon miraculously healed a blind man whom other doctors had treated in vain; he healed him by the name of Christ and baptized him. From jealousy, the doctors denounced Panteleimon as a Christian, and he went before the Emperor Maximian for judgment. He stood before the earthly ruler in the body, but in his mind he stood before the heavenly King. He freely declared himself to be a Christian before the Emperor, and, in front of his eyes, healed a paralytic of a long infirmity. This miracle brought many of the pagans to the Christian faith. The Emperor put him to torture, but the Lord appeared to him on several occasions and delivered him whole and uninjured. Then St. Hermolaus suffered along with Hermippus and Hermocrates. Condemned to death, St. Panteleimon knelt in prayer. At that, the executioner gave him a blow on the neck with his sword, and the sword broke as if made of wax. The executioner could not kill him until he had finished his prayer and had himself given the word to behead him. Panteleimon was beheaded under an olive tree, which after that became laden with fruit. "Panteleimon" means "all-merciful." God the all-merciful received his righteous soul, and glorified him among His greatest saints, his relics remaining incorrupt. This wonderful martyr suffered with honor as a youth for Christ on July 27th, 304. St. Panteleimon is invoked in the prayers at the blessing of water and the blessing of oil, together with St. Hermolaus and the other unmercenaries and wonderworkers. The loveliest church dedicated to him is found on the Holy Mountain.
Troparion, Tone 3
O holy prize-winner and healer Panteleimon,/ intercede with our merciful God/ that He may grant to our souls/ the forgiveness of our sins.
Kontakion, Tone 5
Thou didst faithfully follow the Merciful One/ and wast granted the grace of healing./ O prize-winner and Martyr of Christ our God/ by thine intercessions/ heal the diseases of our souls/ and banish the snares of the enemy/ from those who cry with faith: Save us, O Lord.
Χαιρετισμοί Αγίας Παρασκευής Οσιομάρτυρος
(Θεοτέκνης μοναχής Αγιοστεφανιτίσσης.)
Κοντάκιον. Ήχος πλ. Δ . Τη Υπερμάχω.
Ως του Κυρίου χαριτόβρυτον μονάστριαν, και εν ταυτώ θερμήν απόστολον και Μάρτυρα, ευφημούμέν σε εν ύμνοις επινικίοις, και τιμώμεν την σην μνήμην ασμενέστατα, επιρραίνοντες τοις άνθεσι και κράζοντες: Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Άσματα αναμέλπω, σοι καλλίστη παρθένων, σεμνή Παρασκευή χριστομάρτυς: (εκ γ )• εναθλήσασα γαρ ευθαρσώς, και θαυμάτων ακτίσι, σοφή λάμπουσα, φαιδρύνεις τους υμνήτορας, και πόθω ευφημείν προάγεις.
Χαίρε, πιστών ευσεβών τεκνίον•
χαίρε, Θεού προσφιλές θρονίον.
Χαίρε, της αγάπης η σάλπιγξ η εύφθογγος•
χαίρε, της Παρθένου η δούλη η άμωμος.
Χαίρε, άνωθεν η σκέπουσα ορθοδόξων αικισμούς•
χαίρε, δάκρυα η παύουσα και βροτείους στεναγμούς.
Χαίρε, ότι υπάρχεις των ομμάτων προστάτις•
χαίρε, ότι την τρίβον μοναζούσαις χαράττεις.
Χαίρε, εχθρού το θράσος συντρίψασα•
χαίρε, Χριστού τω κράτει νικήσασα.
Χαίρε, της Ρώμης ωράϊσμα θείον•
χαίρε, της λώβης ταχύ ιατρείον.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Βλάστημα ούσα θείον προσευχής σων γονέων, Αγάθωνός τε και Πολιτείας, ηρδεύθης ευλαβείας κρουνώ, και ηυξήθης εις δένδρον Αγνή πάγκαλον, τοκήες δε τερπομένοις σαις χάρισι, Κυρίω εμελώδουν.
Αλληλούϊα.
Γέλως και παρρησία, απωλείας τα ρείθρα, ψυχή σου ουκ εισήλθον θεόφρον• αλλ’ ωμίλεις παρθένοις σεπταίς, και μελέταις Γραφών τον καιρόν ήνυες, υπόδειγμα τυγχάνουσα ημίν, τοις ευλαβώς φωνούσι.
Χαίρε, ψυχή η χαριεστάτη•
χαίρε, ημίν οσία φιλτάτη.
Χαίρε, εντρυφής ορθοδόξου ασκήσεως•
χαίρε, ηρωος και αξία της κλήσεως.
Χαίρε ένθεον εκσφράγισμα ιεράς αποστολής•
χαίρε, κλέος και οσφράδιον ισαγγέλου βιοτής.
Χαίρε, νεάνις η θεοτίμητος•
χαίρε, ξοάνοις η απροσκύνητος.
Χαίρε, η δας των σεμνών διαγόντων•
χαίρε, χαρά των αεί σοι βοώντων:
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Δόξη των επικήρων, ουδαμώς ενικήθης, αγνή Παρασκευή χριστοφόρε, αλλ’ ελπίδι της άνω ζωής, τα του βίου τερπνά θεωρείς σκύβαλα, πλουτίζουσα θειότατα, και πόθω τον Θεόν υμνούσα.
Αλληλούϊα.
Επομένη τοις λόγοις, σου Αχράντου Νυμφίου, γονέων σου σεπτών εκδημίαν, εκλαμβάνεις ως θείαν φωνήν, και παρέχεις τον πλούτον βροτοίς πένησι΄ διο σου το φιλόδωρον γεραίροντες, πανευλαβώς φωνούμεν.
Χαίρε, της άνω σοφίας πλήρης•
χαίρε, ψυχής ενθέως μονήρης.
Χαίρε, αηδών ασματίσασα Ύψιστον•
χαίρε, μοναστών καταδείξασα χάριτας.
Χαίρε, όλβον σου η νείμασα ενδεέσιν αδελφοίς•
χαίρε, άφθαρτα βαλάντια σχούσα εν τοις Ουρανοίς.
Χαίρε, ότι ανδρεία εν δεινοίς ανεφάνης•
χαίρε, ότι αχλύν κατεσπάσω της πλάνης.
Χαίρε, δρομεύ Μαρτύρων πολύνικε•
χαίρε, λαμπάς αγνείας φωτόλαμπρε.
Χαίρε, πυξίς οδηγούσα προς Κτίστην•
χαίρε ακτίς βιοτής υπέρ φύσιν.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ζήλω των ουρανίων, εγκλεισθείσα Σεμνείω, κλεινή Παρασκευή αθλοφόρε, υπετάγης φρονίμω νοΐ, και ασκήσεως πόνους φαιδρώς ήνεγκας, λατρεύουσα τον Κύριον, και άσμασι πυκνοίς βοώσα:
Αλληλούϊα.
Ήχθης χάριτι θεία, εις το ύψος αγάπης, ποθείν του μαρτυρίου το στέφος, και αιτείς Προεστώσης ευχήν, του Κυρίου τον λόγον λαλείν ένθεσι, και πλάνης αποσπάσασθαι λαούς, τους νυν σε ανυμνούντας.
Χαίρε, η αύρα παραμυθίας•
χαίρε, η νάβλα γνώσεως θείας.
Χαίρε, των φρονίμων παρθένων συνώνυμε•
χαίρε, των αχράντων Αγγέλων συνόμιλε.
Χαίρε, Σχήμα το ισάγγελον ασπασθείσα ποθητώς•
χαίρε, σκέπη και κραταίωμα των τιμώντων σε πιστώς.
Χαίρε, ακουτισθείσα φωνημάτων αρρήτων•
χαίρε, αξιωθείσα της τιμής των προκρίτων.
Χαίρε, πιστών πανεύοσμον λείριον•
χαίρε, εμών ομμάτων κολλύριον.
Χαίρε, μολπή αγαπήσεως θείας•
χαίρε, πνοή ακοιμήτου λατρείας.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Θεοχάρακτον τρίβον, Αποστόλων βιούσα, ως άλλοτε πρωτόαθλος Θέκλα, των Ρωμαίων διήλθες την γην, και Ελλήνων τας πόλεις, δορκάς πάντιμε, Χριστόν ευαγγελίζουσα θερμώς και άδουσα εν πόθω.
Αλληλούϊα.
Ισαπόστολον δράσιν, Αντωνίνος μαθών σου, επιτίθησι το φλόγιον κράνος, αλλά τη του Κυρίου βουλή, παντελώς αβλαβής αγνή έμεινας, πιστούς δε πάντας ώθησας, βοάν θαμβητικώς τοιαύτα.
Χαίρε, δορκάς χριστοποίμνης θεία•
χαίρε, οσμής σου νάρδος και ία.
Χαίρε, μακαρία και έμφρον διδάσκαλε•
χαίρε, γλυκυτάτη Σωτήρος απόστολε.
Χαίρε, φθέγματα κηρύττουσα εκ χειλέων καθαρών•
χαίρε, ψήγματα παρέχουσα εμπειρίας ασκητών.
Χαίρε, ότι υπάρχεις της ειρήνης εργάτις•
χαίρε, ότι τυγχάνεις τεθλιμμένων προστάτις.
Χαίρε, πιστών αγίων κατίσχυσις•
χαίρε, θεών του ψεύδους αφάνισις.
Χαίρε, στακτή ορθοδόξου ανδρείας•
χαίρε, μομφή δειλιώσης καρδίας.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Κύματα δαιμονώδη, αικισμών ανυποίστων, υπέμεινας πανώδυνε Κόρη, των τυράννων ζητούντων πυρί, και ξεσμοίς αποσπάσαι της σης πίστεως, αλλ’ ώσπερ θείον άγαλμα, ακλόνητος Χριστώ επηύχου.
Αλληλούϊα.
Λάμψει σων θαυμασίων, πιστευσάντων χορεία, προσήλθον του Κυρίου τη ποίμνη, αυτοκράτορος δε τη οργή, εν βασάνοις πολλαίς την πνοήν έλιπον, και νυν λαμπροίς Σκηνώμασι, φωνούσιν ευγνωμόνως ταύτα.
Χαίρε, Χριστού αγνή καλλιμάρτυς•
χαίρε, ημών κανών τε και χάρτης.
Χαίρε, ψευδωνύμους θεούς η εμπαίξασα•
χαίρε, των ειδώλων μορφάς κατάρρίψασα.
Χαίρε, πάνσεπτος μονάστρια ταπεινή και ευπειθής•
χαίρε, ρόδον το πανεύοσμον και οσφράδιον ψυχής.
Χαίρε, ότι ηδύνεις της ασκήσεως πόνον•
χαίρε, ότι συνθλίβεις τον εσμόν των δαιμόνων.
Χαίρε, φερνή τω Χριστώ πολυτάλαντος•
χαίρε, ωδή εκλεκτή του Παντάνακτος.
Χαίρε, βλαστέ της πρεσβύτιδος Ρώμης•
χαίρε, φρουρέ πάσης χώρας και κώμης.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Μένουσα ως ο Παύλος, εν δεσμοίς μονωτάτη, Αγγέλου ηξιώθης της θέας, ος δεικνύς σοι παθών του Χριστού, τα σεβάσμια Παρασκευή σύμβολα, ανδρίζου έφη πάνσοφος, ίνα εις τον αιώνα κράζης.
Αλληλούϊα.
Νόμισμα Μήτερ πέλεις, τιμαλφές εκκλησίας, σφραγίδα του Δεσπότου σου φέρον΄ και γαρ δοκιμασθείσα πυρί, και βασάνοις ποικίλαις, τρισένδοξε, ουδόλως συ ηλλοίωσαι, ακούουσα προς πάντων ταύτα.
Χαίρε, σφραγίς ιερών χαρίτων•
χαίρε, η κλεις δωρεών ακτίστων.
Χαίρε, τανυσμόν τη σαρκί υπομείνασα•
χαίρε, τον ξεσμόν ανδρικώς καρτερήσασα.
Χαίρε, άθλοις σου η φθάσασα τας δυσβάτους κορυφάς•
χαίρε, Μάρτυρας η σκέπουσα και ερήμου ασκητάς.
Χαίρε, ότι εν πίσση τη ζεούση εβλήθης•
χαίρε, ότι ενθέως αβλαβής ετηρήθης.
Χαίρε, πολλών νοσούντων η σώτειρα•
χαίρε, τυφλοίς το φαός η δότειρα.
Χαίρε, δι’ ης η χρηστότης προήχθη•
χαίρε, δι’ ης μαγική ηφανίσθη.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ξεομένη ασπλάγχνως, και οικτρώς κρεμασθείσα, ουδόλως επτοήθης στερρόφρον, αλλ’ εβόας τυράννω ωμώ, ουδεμία ση μηχανή δύναται, Χριστού με αποσπάσασθαι, ω μελωδώ αφόβως.
Αλληλούϊα.
Όμματα Αντωνίνου, εν ελαίω και πίσση, αιτήσει τη αυτού επιχέεις, αλλ’ ευθύς ευσπλαγχνία πολλή, εδωρήσω Παρασκευή την ίασιν, διο ο άρχων έκθαμβος ησπάσατο σην πίστιν κράζων.
Χαίρε, το έαρ των δωρημάτων•
χαίρε, το φρέαρ των ιαμάτων.
Χαίρε, των Ρωμαίων εσθλόν ακροθίνιον•
χαίρε, της αγάπης κηρύξασα ήλιον.
Χαίρε, όργανον θεόπνοον το ευφραίνον ευσεβείς•
χαίρε, όμμα καθαρώτατον, κατανύγον δυσμενείς.
Χαίρε, η ευλογούσα υμνητών σου τα πλήθη•
χαίρε, η εκνικώσα εναντίων τα στίφη.
Χαίρε, μορφή σεπτή, και ακίβδηλος•
χαίρε, φωτί ψυχής η περίβλεπτος.
Χαίρε, πιστή ευκλεής και αξία•
χαίρε, οσμή τοις βροτοίς ουρανία.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Προ του τέλους σου πλάκα, βαρυτάτην σω στήθει, επέθηκαν Παρασκευή Μάρτυς, επιστάς δε νυκτί Ιησούς, εν φωτί και Αγγέλων λαμπροίς τάγμασιν, ευθέως σε ιάσατο: διο και εν χαρά προσήδες.
Αλληλούϊα.
Ρώμη τη του Δεσπότου, υπερέβης γενναίως, την σύμφυτον θηλείαις δειλίαν, και δυνάμει του θείου Σταυρού, φοβερόν διέρρηξας ευχή δράκοντα, οι πάντες δε εξέστησαν και ήρξαντο εν θάμβει κράζειν.
Χαίρε, μονάστρια φωτοφόρος•
χαίρε, η Μάρτυς η στεφηφόρος.
Χαίρε, χαλεποίς εν δεινοίς καρτερόψυχος•
χαίρε, αικισμοίς και ασκήσει καλλίνικος.
Χαίρε, έδρασμα της χάριτος και αγάπης οικισμός•
χαίρε, πνεύματος πραότητος, και ειρήνης χορηγός.
Χαίρε, ότι υπάρχεις μοναστών ποδηγέτις•
χαίρε, ότι τυγχάνεις τη Τριάδι ικέτης.
Χαίρε, σεμνών παρθένων η άλυσις•
χαίρε, σκαιών πνευμάτων διάλυσις.
Χαίρε, δι’ ης διερράγη ο δράκων•
χαίρε, δι’ ης κατεπλάγη ο άρχων
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Στέφος άφθαρτον κόρη, και θαυμάτων την χάριν, εδέξω ουρανόθεν αξίως, εις αντέκτισιν σων αρετών, και αγώνων πολλών εν σκληραίς μάστιξιν, ανθ’ ων και νυν δεδόξασαι, συνάθλοις σου κλεινοίς βοώσα.
Αλληλούϊα.
Τη πανσέπτω σου Κάρα, τη κειμένη θεόφρον, Μονή των Ασωμάτων Πετράκη, καταφεύγομεν Παρασκευή, εξαιτούμενοι πάντες ευρείν έλεος, και ίασιν οράσεως, ως αν και γεγηθότες φώμεν.
Χαίρε, ομμάτων η θεραπεία•
χαίρε, θαυμάτων κρήνη η θεία.
Χαίρε, φερωνύμων ναϊσκων ιδρύτια•
χαίρε, μονοτρόπων ροδώνων φυτεύτρια.
Χαίρε, κάστρον το επτάπυργον ελπιζόντων εις Θεόν•
χαίρε, καύματι των θλίψεων η δροσίς η Αερμών.
Χαίρε, ότι ευχή σου προς ομόνοιαν άγει•
χαίρε, ότι η χειρ σου θεραπεύει τα άλγη.
Χαίρε, θερμοίς τη πίστει βοήθεια•
χαίρε, πτωχοίς διδούσα προμήθειαν.
Χαίρε, το άγγος Θεού ευλογίας•
χαίρε, το άνθος τερπνής ευωδίας.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ύδωρ αθανασίας σον αγίασμα Μήτερ, και πάσης ασθενείας θεράπων΄ διο αγαλλομένω ποδί, τω τεμένει σου Παρασκευή σπεύδομεν, αιτούμενοι την κάθαρσιν ψυχής, εις το βοάν απαύστως.
Αλληλούϊα.
Φυγαδεύσειας Μήτερ, πρεσβειών σου υσσώπω, δαιμόνων τας πικράς επηρείας΄και γαρ τας ψευδοθέους μορφάς, ατρομήτω χειρί κατά γης έρριψας, και έμφρονας κατέπληξας, οι εν χαρά εξύμνουν.
Χαίρε, το φέγγος εν νήψει ζώντων•
χαίρε, ο τρόμος των δαιμονώντων.
Χαίρε, φρυκτωρέ ορθοδόξου ασκήσεως•
χαίρε, οδηγέ της πιστών κατηχήσεως.
Χαίρε, ότι ώσπερ σφάγιον προσηνέχθης ιερόν•
χαίρε, ότι εν πασσάλω προσεδέθης εκ τριχών.
Χαίρε, η καρφωθείσα δι’ αγάπην Κυρίου•
χαίρε, η πιεσθείσα δυσβαστάκτω φορτίω.
Χαίρε, εν ασκητρίαις απόστολος•
χαίρε, εν αποστόλοις πανθαύμαστος.
Χαίρε, μελών υποστάσα κακώσεις•
χαίρε, δαυλών η δεχθείσα φλογώσεις.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Χαίρουσα ευφροσύνως, προς τον άνω Νυμφώνα, εισήλθες ω σεπτή καλλιμάρτυς, και πεσούσα Χριστού τοις ποσί, κατεφίλεις θερμώς, Παρασκευή πάντιμε, το στέφος καταθέτουσα Αυτώ, και έκθαμβος βοώσα.
Αλληλούϊα.
Ψώμισόν με ω Μάρτυς, εκ Μονών ουρανίων, το μάννα αγαπήσεως θείας, ίνα όλη καρδία βοώ, Ιησού το γλυκύ και σεπτόν όνομα, και χάριν σου κηρύξαιμι αγνή, εν κατανύξει άδων.
Χαίρε, προπύργιον των ευσεβούντων•
χαίρε, ασπίς των φερωνυμούντων.
Χαίρε, τους κατοίκους του Κρόκου η σώσασα•
χαίρε, Γερμανούς λαγωώ φυγαδεύσασα.
Χαίρε, κόρη αιρετίσασα την κοιλάδα των Τεμπών•
χαίρε, Μάρτυς αφανίσασα δοξασίας των Νυμφών.
Χαίρε, πλήθος θαυμάτων Ροδολίβω ποιούσα•
χαίρε, χάους απίστους ση πρεσβεία λυτρούσα.
Χαίρε, του Μετεώρου προτείχισμα•
χαίρε, των δαιμονίων φρικίαμα.
Χαίρε, πλουτούσα Χριστώ παρρησίαν•
χαίρε, των σων υμνητών προστασία.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ω μονάστρια θεία, ακροθίνιον μέγα, παρθένων ευλαβών τω Υψίστω(εκ γ )• δεξαμένη ως άνθη αγρού, τα απλότεχνα τάδε εφύμνια, Τριάδι θεία πρέσβευε, σωθήναι τους συν σοι βοώντας.
Αλληλούϊα.
The devil does not hunt after those who are lost; he hunts after those who are aware, those who are close to God. He takes from them trust in God and begins to afflict them with self-assurance, logic, thinking, criticism. Therefore we should not trust our logical minds. Never believe your thoughts.
St. Paisios
H αγία Παρασκευή δεν ήταν μία συνηθισμένη γυναίκα. Ήταν ένα πνευματικό μετέωρο, ένας βράχος αρετής, ακλόνητος μέσα στον ωκεανό της διεφθαρμένης κοινωνίας.
Σ” αυτήν εφαρμόζουν εκείνα που είπε ο Xριστός, ότι· Aυτός που ακούει τα λόγια μου και τα τηρεί, μοιάζει μ’ ένα σπίτι κτισμένο στο βράχο, που έρχεται η βροχή και οι άνεμοι και οι ποταμοί, πέφτουν επάνω του, μα το σπίτι δεν κλονίζεται (βλ. Mατθ. 7,24 – 25). Kαι η αγία Παρασκευή ήταν βράχος αρετής. Πέσανε πάνω της κύματα αφρισμένα, τα μεγαλύτερα κύματα της ζωής.
Πρώτα – πρώτα έπεσε πάνω της το κύμα της διαφθοράς. Δε γεννήθηκε σε χωριό. Γεννήθηκε στην πιο διεφθαρμένη πόλη, που η αγία Γραφή την ονομάζει Bαβυλώνα του κόσμου για τη διαφθορά της (βλ. Απ. 17,5). Γεννήθηκε στη Pώμη, σ’ ένα προάστιο της Pώμης. Kαι όμως στάθηκε στο ύψος της. Ήταν ένα κρίνο μέσα στον κοπρώνα της κοινωνίας.
Ας τ’ ακούσουμε αυτό όλοι, που άμα δούμε καμιά γυναίκα να παραστρατεί λέμε· Φταίει η κοινωνία. Nαι, φταίει η κοινωνία, δεν το αρνούμαι. Αλλά φταίει και η ίδια. Δος μου μιά γυναίκα που ν” αγαπάει το Xριστό σαν την αγία Παρασκευή, και ρίξε την στην πιό διεφθαρμένη κοινωνία. δεν θα μπορέσει κανένα κύμα και κανένας διάβολος να την κλονίσει.
Mόλις έφυγε το ένα κύμα, έπεσε πάνω της άλλο σφοδρότερο, το κύμα της ορφάνιας. Φοβερό το κύμα αυτό. Ωρφάνεψε η αγία Παρασκευή και από πατέρα και από μάνα. Γι’ αυτό είναι προστάτης των ορφανών. Ωρφάνεψε σε ηλικία τέτοια, που τα παιδιά γίνονται έρμαια αδιστάκτων εμπόρων που τα εκμεταλλεύονται. Αλλά και την ορφάνια την κράτησε ψηλά. Eίχε μέσα της μεγάλο πόθο αγιότητος, παρθενικής ζωής και αξιοπρεπείας.
Αλλοίμονο στη γυναίκα που δεν έχει μεγάλους πόθους. ΄Oσο ψηλά και να βρίσκεται, όσα διπλώματα και να έχει, είναι αξιοθρήνητη. Προτιμότερη μια αγράμματη χωριάτισσα, που είναι σαν το κρίνο, σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν στα βράχια της πατρίδος μας.
Έπεσαν λοιπόν επάνω της τα κύματα της διαφθοράς και της ορφάνιας, αλλά έμεινε απτόητη. Γι’ αυτό την ονομάζω βράχο. Έπεσε ακόμη επάνω της το κύμα του χρήματος, του πλούτου. Mετά το θάνατο των ευσεβών γονέων της έμεινε μόνη κληρονόμος στην τεραστία περουσία που της άφησαν.
Kάθε άλλο κορίτσι θα σκεπτόταν διαφορετικά. Θ’ αγόραζε μεταξωτά ρούχα, θα έβγαινε σε χορούς και διασκεδάσεις, θα έτρεχε δεξιά κι αριστερά, θα πήγαινε ταξίδια, θα έκανε όλα τα κέφια της αμαρτωλής ζωής. H αγία Παρασκευή όμως έκανε το αντίθετο. Η συνεχεια εδώ
Mεγάλος πειρασμός το χρήμα. Προτιμότερο να είσαι μια ευλογημένη πτωχούλα. Tρισευλογημένα τα καλυβάκια, παρά τα μεγάλα σπίτια. Γιατί μέσα στις καλύβες κατοικούν διαμάντια, ενώ μέσ’ στά παλάτια και τα μεγάλα σπίτια κατοικούν πολλές φορές υπερήφανες ψυχές, που δεν τις αγαπάει ο Xριστός.
Έπεσε το χρήμα στα χέρια της αγίας Παρασκευής. Mα έκανε ό,τι και ο άγιος Αντώνιος, που είχε κι αυτός κληρονομήσει τεραστία περιουσία. Mπήκε μια μέρα στην εκκλησία. Tέντωσε το αυτί του κι άκουσε τον παπά, που διάβαζε το Eéαγγέλιο· «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς» (Mατθ. 19,21). Nα τα πουλήσεις όλα και να τα δώσεις στους φτωχούς. T’ άκουσε ο Αντώνιος. Kαι δεν είπε· Αυτά τα λέει ο Xριστός για τους άλλους. Αλλά είπε· Για μένα τα λέει. Kαι μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς. ΄Oπως λοιπόν εκείνος άκουσε τα λόγια του Xριστού, έτσι και η αγία Παρασκευή. Kράτησε μόνο ένα μικρό ποσό, και μ’ αυτό έκανε ταμείο μιας αδελφότητος παρθένων ορφανών γυναικών, που ήταν αφωσιωμένες στο κήρυγμα, στη διαφώτιση και στη φιλανθρωπία.
Έπεσαν επάνω στην αγία Παρασκευή τόσα αφρισμένα κύματα. Έπεσε τέλος και το κόκκινο κύμα του αίματος! Ήταν εποχή, που μόνο ν’ ακουγόταν ότι είσαι Xριστιανός, σε συνελάμβαναν. Tην έπιασαν την ώρα που είχε μαζεμένες κοπέλες και τις εδίδασκε. Tην οδήγησαν μπροστά στον κριτή. Tην ερώτησαν· ―Eίσαι Xριστιανή; Απήντησε· ―Kαυχώμαι που είμαι Xριστιανή. ―Σου δίνουμε, της είπαν, τρεις μέρες διορία, για ν’ αρνηθείς το Xριστό. ―Oχι, απήντησε η αγία, δεν χρειάζεται να μου δώσετε προθεσμία· από τώρα είμαι αποφασισμένη να θυσιάσω τη ζωή μου για το Xριστό. Kάντε ό,τι θέλετε.
Kαι άρχισε το μαρτύριό της. Tη ρίξανε σε μπουντρούμι στις φυλακές. Tην χτύπησαν με βούνευρα. Tην έρριξαν σε άγρια θηρία. Tήν έρριξαν μέσα σε καζάνι μb πίσσα και λάδι που εκόχλαζε. Tήν υπέβαλαν σε πολλά είδη μαρτυρίου, αλλά όλα τα νίκησε δια της δυνάμεως του Xριστού.
Tέλος έφτασε η ώρα της. Tην πήγαν μέσα σ’ έναν ειδωλολατρικό ναό με αγάλματα των ψεύτικων θεών. Γονάτισε, έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια μυστική προσευχή στο Θεό. Αμέσως έγινε σεισμός. Tα αγάλματα έπεσαν κατά γης και έγιναν κονιορτός.
Ε, δεν υπέφεραν πλέον. Xίλια βάρβαρα χέρια ειδωλολατρών την άρπαξαν, την έσπρωξαν προς τα έξω και την πήγαν στον τόπο της εκτελέσεως. Tο μέτωπό της ακτινοβολούσε σαν τον ήλιο. Γονάτισε, προσευχήθηκε και εéχαρίστησε το Θεό. Tέλος άστραψε το ξίφος του Pωμαίου στρατιώτου. Kαι ενώ η τιμία κεφαλή της έπεφτε κάτω και το αίμα της επότιζε τη γη, η ψυχή της, λευκή σαν περιστέρι, φτερούγισε στους ουρανούς.
Από τότε πόσα χρόνια πέρασαν! Mα όσο υπάρχει κόσμος, το όνομα της αγίας Παρασκευή θα είναι αιώνιο. Γιατί «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6).
* * *
Αδελφοί μου,
H αγία Παρασκευή είναι παράδειγμα για όλους μας. Αλλά προπαντός είναι υπόδειγμα εναρέτου βίου και πίστεως για τις γυναίκες και τις νέες. Σ’ αυτή την εποχή της μεγάλης διαφθοράς είναι το υπόδειγμα και ο καθρέπτης της γυναικείας αρετής.
Zούμε σε εποχή Bαβυλώνος, εποχή Αποκαλύψεως, που ο διάβολος εφρύαξε. Προσπαθεί να βλάψει τον κόσμο όλο. Αλλά προπαντός πολεμά με λύσσα για να βλάψει και να μολύνει τα κορίτσια και τις γυναίκες. Θέλει να μην αφήσει κορίτσι αμόλυντο.
Πολεμάει με αισχρά περιοδικά και εφημερίδες. Εμόλυνε τα κορίτσια μας με τα αισχρά έντυπα, με τους κινηματογράφους, με τις τηλεοράσεις, που είναι σχολεία εγκλήματος και ατιμίας. Tα εμολύνε με τα μικτά λουτρά, με τις αισχρές φωτογραφίες, με τους χορούς της διαφθοράς, με τα πάρτυ. θα φτάσει μέρα, που δεν θα βρίσκεις κοπέλα αγνή. Tι θα κάνουμε;
Στα όπλα, αδελφοί μου, στα όπλα! Όχι στα υλικά όπλα, αλλά στα πνευματικά. Πατέρες, μάνες, κοιτάξτε την τιμή των κοριτσιών σας.
Tελείωσα. H μάλλον δεν τελείωσα. Θέλω πληρωμή. Ποια πληρωμή; Λεφτά; Kαλόγηρος είμαι και σας τα χαρίζω. Δεν θα κλείσω την ομιλία, αν δεν ικανοποιηθεί η ψυχή μου.
Θέλετε τα σπιτάκια σας να είναι ευλογημένα και τα κορίτσια σας ασφαλισμένα; Σήμερα, της αγίας Παρασκευής, θα σας παρακαλέσω όλους να κάνετε τρία πράγματα. Tο πρώτο· να πάτε κατ’ ευθείαν στο σπιτάκι σας, να ψάξετε παντού, και όπου βρείτε έντυπα και φωτογραφίες αισχρές, να τα μαζέψετε και ν’ ανάψετε άγια φωτιά και να τα κάψετε όλα. Tο δεύτερο· σας συνιστώ σήμερα, να πάτε ν’ αγοράσετε το συναξάρι της αγίας Παρασκευής και μια εικόνα της, να την κρεμάσετε, και να πείτε στο παιδί σας· Kόρη μου παιδί μου, να γίνεις σαν την αγία Παρασκευή. Kαι το τρίτο ποιο είναι; Αφού κάνετε αυτά τα δυό, ν’ ανάψετε ένα κερί γιά τις παραστρατημένες γυναίκες, εκείνες που ζουν μέσα στο βούρκο και στην ατιμία, και να πείτε στην αγία Παρασκευή· Αγία Παρασκευή, εσύ που είσαι κρίνο τ’ ουρανού, βοήθα, οι γυναίκες της Eλλάδος, οι γυναίκες όλου του κόσμου να γυρίσουν κοντά στην Παναγιά, κοντά στο Θεό, κοντά στην Eλλάδα, για να έχουμε όλοι τη σκέπη της αγίας Tριάδος, της οποίας οι ευλογίες είθε να είναι μετά πάντων ημών. Αμήν.
† επίσκοπος Αυγουστίνος
(παλαιά ομιλία, εκφωνηθείσα προ του 1967 εις το Xαϊδάρι – Αθηνών)
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=5598
St. Paraskevi the Great Martyr
Homily on St. Paraskevi by Metropolitan Avgoustinos Kantiotes (+2010)
"A Bedrock of Virtue"
St. Paraskevi was not an ordinary woman. She was a spiritual meteor, a bedrock of virtue, unshakable amid the ocean of the corrupt community.
She implemented that which Christ said, that: “He who hears my words and keeps them resembles a house built upon the rock, and though the rains came and the winds and the rivers fell upon it, the house was not shaken.” (Matthew 7:24-25) And St. Paraskevi was a bedrock of virtue. Foamy waves fell upon her, the greatest waves of life.
First, the wave of corruption fell upon her. She was not born in a small village. She was born in the most corrupted city, which in the Holy Scriptures is called the Babylon of the world due to its corruption (Revelation 17:5). She was born in Rome, in a suburb of Rome. But however, she remained uplifted. She was a lily among the dung of her community.
Let us all hearken to this, for when we see some woman being led astray, we say: “The community is responsible.” Yes, the community is responsible, I don't deny this. But she herself is also responsible. Give me a woman who loves Christ like St. Paraskevi, and throw her into the most corrupted community, and no wave and no devil could shake her.
As soon as one wave left, a stronger wave fell upon her: the wave of orphanhood. This wave is terrible. St. Paraskevi was orphaned of her father and her mother. Because of this she is a protector of orphans. She was orphaned at that age when children could become prey to unscrupulous traffickers who try to exploit them. But she stood tall even while an orphan. She had within her a great fervor for holiness, the life of virginity and grandeur.
Woe to the woman who does not have these great desires. No matter how high she climbs, no matter how many qualifications she has, she is deplorable. It is better to be an unlettered villager, which is like a lily, like the flowers that grow in the crags of the rocks of our homeland.
Therefore, the waves of corruption and orphanhood fell upon her, but she remained untouched. Because of this I call her a rock. Furthermore, another rock fell upon her, that of money, of wealth. After the death of her pious parents, she remained the sole inheritor of their vast property, which they left to her.
Every other girl would think differently. One might buy silken clothes, one might go to dances and gatherings, one might run right and left, would go on trips, would experience the spirit of the sinful life. St. Paraskevi however did the opposite.
Money is a great temptation. It is better to be a blessed poor person. Thrice-blessed are little huts, more than great homes. Because in huts dwell diamonds, while in the palaces and the large homes dwell many times prideful souls, who do not love Christ.
Money fell into the hands of St. Paraskevi. But she did what St. Anthony did, who had also inherited vast property. He went into church one day. His ear hearkened to the Priest who was reading the Gospel: “Sell your goods and give them to the poor.” (Matthew 19:21) Sell everything and give them to the poor. Anthony heard this. And he did not say that Christ was saying this to others. He distributed his property to the poor. As he hearkened to the words of Christ, so did St. Paraskevi. She kept only a small amount, and with this she founded a small sisterhood of orphan women virgins, who were dedicated to preaching, to enlightenment and to philanthropy.
So many foamy waves fell upon St. Paraskevi. Finally, the red wave of blood fell upon her! It was a time when only one would be heard to be a Christian, and one would be put in prison. They seized her at that hour when she had gathered the girls together to teach them. They led her before the judge. They asked her: “Are you a Christian?” She responded: “I boast that I am a Christian.” “We give you,” they said, “three days time to deny Christ.” “No,” the Saint responded, “I don't need time to decide. From this instant I dedicated to sacrifice my life for Christ. Do whatever you wish.”
And her martyrdom began. They threw her in a dungeon in the prison. They whipped her with bullwhips. They threw her to the wild beasts. They threw her into a cauldron with burning tar and oil. She endured many forms of martyrdom, but all of these she conquered through the power of Christ.
At the end, her hour came. They took her to a temple of the idols with statues of the false gods. She knelt, closed her eyes and made a mystical prayer to God. Immediately, there was an earthquake. The statues fell to the earth and became dust.
They couldn't stand it anymore. Thousands of barbarous hands of the idolaters seized her, took her outside and to the place of execution. Her face was shining like the sun. She knelt, prayed and thanked God. Finally, she was beheaded by a Roman soldier. And while her precious head fell down, and her blood watered the earth, her soul, white as a dove, flew to the heavens.
Since then, how many years have passed! But as long as the world will exist, the name of St. Paraskevi will remain unto eternity. For: “The memory of the righteous is unto eternity.” (Psalms 111:6)
My brethren, St. Paraskevi is an example for all of us. But foremost, she is an example of a virtuous life and faith for women and young people. In this age of great corruption, she is the example and the mirror for virtue for womanhood
We live in a time of Babylon, a time of the Apocalypse, when the devil is roaring. He tries to strike the whole world. But most of all, he rabidly fights to strike and to soil girls and women. He wants not a single girl to remain unsoiled.
He fights we terrible magazines and newspapers. He soiled our girls with terrible brochures, with movies, with TV shows, which are schools of crime and dishonor. He soils them with mixed baths, with terrible photographs, with corrupting dances, with parties. The day will come when you will not find a pure girl. What will we do?
To arms, my brethren, to arms! Not to physical weapons, but to spiritual ones. Fathers, mothers, look towards the honor of your girls.
I'm finished, but rather, I'm not yet finished, because I want to be paid. What payment? Money? I am a monk and I leave that to you. I will not finish my homily unless my soul is satisfied.
Do you want your homes to be blessed and your girls to be secure? Today, the feast of St. Paraskevi, I entreat you all to do three things. First, go straightaway to your home, and look everywhere to find terrible articles and pictures, and gather them to light them with a holy fire to burn them all. Second, I recommend to all of you to go buy the life of St. Paraskevi and an icon of hers to hang in your home, and speak to your children: “My daughter, my child, become like St. Paraskevi.” And the third thing? Having done the first two, light a candle for the wayward women, those who live in filth and dishonor, and say to St. Paraskevi: “St. Paraskevi, you who are a lily of heaven, help these women of Greece, the women of the whole world to return near the Panagia, near to God, near to Greece, so that we might all have the protection of the Holy Trinity”, Whose blessings I pray might be with you all. Amen.
+Bishop Avgoustinos
(homily delivered in Chaidari, Athens, before 1967)
(amateur translation of text from source)
St. Paraskevi the Great Martyr
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
source
July 25
Reading:
According to tradition, Anna, the ancestor of God, lived for sixty-nine years, and her spouse Joachim, for eighty; according to one account, Saint Joachim died two years before Saint Anna. The Theotokos had been orphaned of both her parents already when she was eleven years of age, when she was living in the Temple (see Sept. 8 and Nov. 21). Saint Anna is invoked for conceiving children, and for help in difficult childbirth.
Apolytikion of Dormition of St. Anna in the Fourth Tone
O Godly-minded Anna, thou didst give birth unto God's pure Mother who conceived Him Who is our Life. Wherefore, thou hast now passed with joy to thy heavenly rest, wherein is the abode of them that rejoice in glory; and thou askest forgiveness of sins for them that honour thee with love, O ever-blessed one.
Kontakion of Dormition of St. Anna in the Second Tone
We celebrate now the mem'ry of Christ's ancestors, while asking their help with faith, that we may all be saved from all manner of tribulation as we fervently cry aloud: Be thou with us, O Lord our God, Whose pleasure it was to glorify them both.
Πριν γίνει ο προφήτης Δαβίδ βασιλιάς του Ισραήλ υπηρετούσε τον βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, επειδή γνώριζε ότι ο Δαβίδ θα πάρει το θρόνο, τον καταδίωκε, προσπαθώντας να τον θανατώσει. Μια φορά όταν η ζωή του κινδύνευε, ο προφήτης Δαβίδ είπε σ' αυτούς που ήταν τότε μαζί του· «Ένα βήμα με χωρίζει από τον θάνατο» (Α' Βασ. 20, 3).
Θυμήθηκα τώρα αυτά τα λόγια γιατί πριν μία εβδομάδα έπρεπε να τα πω και εγώ. Ένα μόνο βήμα με χώριζε από το θάνατο. Για ένα διάστημα ήμουν σχεδόν πεθαμένος, σχεδόν καθόλου δεν είχα σφυγμό και η καρδιά μου παρά λίγο να σταματήσει να χτυπά. Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε. Και τώρα ακόμα είμαι αδύναμος και μόνο καθισμένος μπορώ να μιλάω με σας.
Θέλω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό, θέλω να σας πω για την μνήμη του θανάτου, διότι ο θάνατος βρίσκεται πολύ κοντά στον καθένα μας, όπως ήταν τόσο κοντά σε μένα το προηγούμενο Σάββατο. Ο καθένας από μας μπορεί να πεθάνει ξαφνικά, τότε που δεν περιμένει. Γνωρίζετε ότι η ζωή πολλών ανθρώπων τελειώνει ξαφνικά και απρόοπτα.
Να θυμάστε πάντα, χαράξτε στην καρδιά σας τον λόγο αυτό του Χριστού· «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι» (Λκ. 12, 35). Να θυμάστε πάντα τον λόγο αυτό και ποτέ να μην τον λησμονήσετε. Όταν οι άνθρωποι ετοιμάζονται να περπατήσουν ένα μακρύ δρόμο ή να κάνουν μία δύσκολη εργασία δένουν στη μέση τους το ζωνάρι. Και όταν περπατάνε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας έχουν μαζί τους λυχνάρια και είναι σημαντικό γι' αυτούς τα λυχνάρια αυτά να είναι πάντα αναμμένα.
Το ίδιο και στην πνευματική μας ζωή, η μέση μας πρέπει να είναι ζωσμένη και τα λυχνάρια μας αναμμένα. Πρέπει να είμαστε ακούραστοι εργάτες του Θεού και να αγωνιζόμαστε πάντα κατά του διαβόλου, ο οποίος σε κάθε μας βήμα προσπαθεί να μας αποτρέψει από τον Χριστό και να μας θανατώσει με τους πειρασμούς. Γι' αυτό ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας έδωσε αυτή την εντολή· «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι».
Ποτέ να μην λησμονείτε ότι η επίγεια ζωή μάς δόθηκε για να προετοιμαστούμε για την ζωή την αιώνια και η τύχη μας στην αιώνια ζωή θα κριθεί απ' αυτό, πώς ζήσαμε εδώ.
Να είστε πιστοί στον Χριστό, πιστοί με τον τρόπο που ο ίδιος έδειξε στην Αποκάλυψη του αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου. Εκεί Αυτός λέει· «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Απ. 2, 10).
Πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό, πρέπει ακούραστα κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή να υπηρετούμε τον Θεό. Η ζωή μας είναι σύντομη, δεν μπορούμε να σπαταλάμε άσκοπα αυτές τις λίγες ώρες και ημέρες της ζωής μας, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε την ώρα του θανάτου.
Όλοι οι άγιοι ασκητές είχαν πάντα στο νου τους την μνήμη του θανάτου. Μέσα στα κελλιά τους είχαν κρανίο για να το βλέπουν και να θυμούνται το θάνατο. Με δάκρυα το κοιτούσαν, σκεφτόμενοι ότι και αυτοί θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Υπηρετούσαν ακούραστα τον Θεό και δούλευαν εις τον Κύριον, όπως το έκανε ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Εκείνοι, όπως και εσείς, άκουγαν κάθε μέρα στον εσπερινό τα λόγια του 33ου ψαλμού· «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός» (Ψαλ. 33, 22). Όπως και εσείς, άκουγαν και αυτοί· «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των όσιων αυτού» (Ψαλ. 115, 6). Φοβερό θάνατο έχουν οι αμαρτωλοί. Και έχω δει πολλά παραδείγματα. Όμως ένα γεγονός που έχω δει πρίν 40 χρόνια τόσο βαθιά αποτυπώθηκε στη μνήμη μου που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ήμουν τότε επαρχιακός γιατρός και με κάλεσαν στο σπίτι ενός πολύ γνωστού σ' εκείνη την περιοχή πλούσιου γαιοκτήμονα, που ήταν άνθρωπος πολύ κακός. Όταν μπήκα μέσα στο σπίτι του μού έκανε εντύπωση η ακαταστασία που υπήρχε εκεί. Άνθρωποι έτρεχαν από δω και από κει. Πάνω στο κρεβάτι ήταν ξαπλωμένος ένας γέρος με πρόσωπο κατακόκκινο που μόλις με είδε άρχισε κυριολεκτικά να ουρλιάζει. Έλεγε· «Γιατρέ, παρακαλώ, σώσε με!
Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω».
Πού ήταν πριν εκείνος ο άνθρωπος, τι σκεφτόταν όταν ταλαιπωρούσε τους άλλους; Τι σκεφτόταν όταν τους έπαιρνε όλα τους τα χρήματα; Τώρα ο θάνατος ήλθε, είναι εδώ και είναι αργά πλέον να λες· «Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω». Θα έπρεπε η ζωή σου να ήταν τέτοια ώστε να μην φοβάσαι τον θάνατο.
Ποιος δεν φοβάται τον θάνατο; Μόνο αυτός που ακολουθεί τον Χριστό, που όλη την ζωή του κατευθύνει με σκοπό να τελεί τις εντολές του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβούνται τον θάνατο. Γνωρίζουν την υπόσχεση που έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μακαρισμούς· «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Μτ. 5, 12).
Τελείως διαφορετικός ήταν ο θάνατος των αγίων. Ο άγιος Σεραφείμ πέθανε γονατισμένος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, στην οποία προσευχόταν πάντα. Έτσι στεκόμενος στα γόνατά του κοιμήθηκε και ήταν τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας λέει· «Περιπατείτε έως το φως έχετε, ίνα μη σκοτία υμάς καταλάβη» (Ιω. 12, 35). Ακόμα έχετε το φως του Χριστού, ακόμα έχετε την δυνατότητα να πηγαίνετε στο ναό, να ακούτε τις εντολές, να ακούτε το Ευαγγέλιο. Να περπατάτε μέσα σ' αυτό το φως. Γιατί, όταν έλθει ο θάνατος, το φως αυτό θα σβήσει για σας. Πέραν του τάφου δεν υπάρχει μετάνοια και θα πάρετε ανταπόδοση σύμφωνη με όσα έχετε κάνει στη ζωή σας.
Περπατάτε λοιπόν στο φως όσο έχετε το φως, για να μην σας καταλάβει το σκοτάδι, το σκοτάδι το αιώνιο, το σκοτάδι του θανάτου. Ο θείος απόστολος Παύλος λέει· «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β' Κορ. 6, 2). Τώρα, όσο ζούμε, είναι για μας καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός σωτηρίας. Τώρα πρέπει να σκεφτόμαστε την σωτηρία μας και να προετοιμαζόμαστε για την αιώνια ζωή. Αυτό κάνουν όλοι οι χριστιανοί, όλοι όσοι αγαπάνε τον Χριστό.
Πριν 70 χρόνια ζούσε στην Αγία Πετρούπολη ένας γιατρός που λεγόταν Γαάζ. Αυτός υπηρετούσε στις φυλακές και είχε καρδιά αγαθή, καρδιά γεμάτη ευσπλαχνία και αγάπη για τους ανθρώπους. Από την θέση του, του γιατρού των φυλακών, προσπαθούσε όσο μπορούσε να βοηθήσει τους δυστυχισμένους ανθρώπους που κρατιούνταν εκεί. Έβλεπε πως έστελναν στα κάτεργα αλυσοδέσμιους κατάδικους, γνώριζε ότι θα περπατήσουν με τα πόδια χιλιάδες βέρστια μέχρι να φτάσουν στην Σιβηρία και η καρδιά του έσφιγγε από τον πόνο. Για να αισθανθεί τον πόνο τους μια φορά φόρεσε στα πόδια του αλυσίδες και περπατούσε μ' αυτές ώρες στην αυλή του σπιτιού του. Όταν βρισκόταν στην κλίνη του θανάτου, ο άγιος αυτός άνθρωπος και γιατρός, είπε στους συγκεντρωμένους γύρω του ανθρώπους τα εξής θαυμαστά λόγια, τα οποία πρέπει να τα βάλουμε καλά στο νου μας· «Να βιάζεστε να κάνετε καλό για τους άλλους». Να βιάζεστε γιατί ο θάνατος όλους μάς περιμένει. Να μην είστε επιπόλαιοι, να είστε πιστοί μέχρι θανάτου και θα σας δώσει ο Θεός το στέφανο της ζωής.
Ο προφήτης Ησαΐας είπε ένα λόγο, τον οποίο επίσης πρέπει καλά να θυμόμαστε και που πρέπει βαθιά να αποτυπωθεί στην καρδιά μας· «Έκστητε, λυπήθητε, αι πεποιθυΐαι, εκδύσασθε, γυμναί γένεσθε, περιζώσασθε σάκκους τας οσφύας» (Ησ. 32, 11).
Τρέμετε ανέγνοιαστες, να έχετε την μνήμη του θανάτου, να σκέφτεστε πάντα την ώρα όταν θ' αφήσετε αυτή την ζωή και ποτέ να μην το ξεχνάτε. Και για να μην το ξεχνάμε, για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την οδό του Χριστού και να μην φοβόμαστε τον θάνατο, χρειαζόμαστε βοήθεια από τον Παντοδύναμο Θεό. Χωρίς αυτή την βοήθεια δεν θα νικήσουμε τους πειρασμούς του διαβόλου, γι' αυτό πρέπει να ζητάμε να μάς στείλει ο Θεός την χάρη του. Κύριε, ελέησε μας τους αμαρτωλούς, Κύριε, βοήθησε μας!
Πρέπει να Τον ικετεύουμε έτσι όπως Τον ικέτευε η γυναίκα η ειδωλολάτρισσα, για την οποία ακούσατε σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αυτή ήταν Χαναναία και όταν είδε τον Χριστό με τους μαθητές του άρχισε να φωνάζει δυνατά και να Τον ικετεύει· «Ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυΐδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (Μτ. 15, 22). Αλλά ο Κύριος δεν της έδινε σημασία και συνέχιζε σιωπηλά το δρόμο του. Η γυναίκα συνέχιζε να Τον ικετεύει, όμως Εκείνος δεν απαντούσε. Στο τέλος οι μαθητές του Τού είπαν· «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών» (Μτ. 15, 23). Και ο Κύριος απάντησε· «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Μτ. 15, 24).
Η γυναίκα όμως συνέχιζε να Τον ικετεύει. Τι της είπε τότε ο Κύριος; «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (Μτ. 15, 26). Και άκουσε μία απάντηση καταπληκτική για την ταπείνωση και την πραότητα" «Ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών» (Μτ. 15, 27), - δώσε μου, Κύριε, ένα ψίχουλο από το έλεός σου. Σταμάτησε ο Κύριος, όταν το άκουσε, και της είπε· «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις, και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Μτ. 15, 28).
Πολλοί από μάς έχουν ζωή που δεν αρμόζει στους χριστιανούς. Πολλοί είναι βεβαρημένοι με διάφορες αμαρτίες, πολλοί έχουν ξεχάσει τον λόγο του Θεού· «Το κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α' Κορ. 15, 56). Ο θάνατος πληγώνει αυτόν που είναι δούλος της αμαρτίας. Τότε, αν είμαστε τόσο αδύναμοι, αν το ένδυμα της ψυχής μας είναι όλο μαύρο από τις αμαρτίες μας, δεν είμαστε και εμείς σαν τα σκυλιά, δεν πρέπει και εμείς να κράζουμε προς τον Θεό, όπως έκραζε εκείνη η Χαναναία γυναίκα; «Κύριε, είμαι σαν το σκυλί, αλλά ελέησόν με!»
«Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι». Αμήν.
ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ'
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
By Archimandrite Sarantis Sarantou, parish priest of the Dormition of the Theotokos Greek Orthodox Church in Marousi, Greece; published on the official website of the Holy Metropolis of Kifisia, Amoros and Oropos on June 16th, 2013.
For this cause God gave them up unto vile affections: for even their women did change the natural use into that which is against nature. And likewise also the men, leaving the natural use of the woman, burned in their lust one toward another; men with men working that which is unseemly, and receiving in themselves that recompence of their error which was meet.
[Rom 1:26-27]
† † †
Our holy Apostle Paul, according to the Holy Fathers, is the voice of Christ, and divine Chrysostom is the mouth of Apostle Paul. Commenting on the very important epistle to the Romans, St. John Chrysostom gives a divinely inspired analysis of homosexuality, among other issues.
All passions degrade humanity, but especially the mania of men for men. He summarily characterizes homosexuality as an unforgivable passion; this is not just because it really is, but also because the entire male personality becomes so distorted that a chronic allegiance to this abomination sets in; it thus becomes an immensely difficult passion to restrain by the fallen.
The golden words of Chrysostom are remarkably balanced. His unshakable logic, which he uses to spiritually support his flock, is universally acknowledged to be inspired by the Holy Spirit. Not even foreign rationalist Protestant researchers challenge him. It is precisely his rock of faith and deep love in Christ that are needed for all of us, in these difficult days that we are going through; thus, it is vital that we very carefully listen to him. Here is the order he chose for his compelling argument:
1. The holy Apostle first places the entire problem of homosexuality on a spiritual basis. In the twenty-fifth verse of the Epistle to the Romans of chapter one, he writes: They changed the truth of God into a lie, and worshipped and served the creature more than the Creator, who is blessed for ever... The divine Chrysostom points out that there was a distortion in the creation of God. God did not prevent the natural relationship between the sexes, so they "justifiably" fall into the strange madness of males having left the natural use of the female.
In the deep psyche of the homosexual world there is an autonomy of individual and selfish choice against the truth of God, a deep preference towards falsehood. It is for this reason that the way homosexuals display and advertise their "diversity" is very provocative. Arrogant attitudes and cocky appearances are displayed on television, and inaccuracies and falsehoods are spread about their demonic way of life. This is exactly why St. John Chrysostom boldly states: "Their ideology is satanic, and their life demonic." Thus, God abandons these people, who twist the truth concerning the creation of man and present falsehood with offensive boldness, namely that their perversion is an issue of genes or free sexual choice. And, "when God abandons, everything is turned upside down." A person’s entire mental state is flipped, his entire psychology and bodily existence transgress towards a psychopathological state. And it is exactly for all these reasons that the problem of homosexuality is primarily of a spiritual nature.
2. Moreover, says St. John Chrysostom, God put before them, the homosexuals, the "world" and "the mind of man." The vast majority of people accept, admit and deterministically are given over to the physical attraction between sexes and enjoy a lawful and proper relationship. This is what is meant by the "world." The prototype of the "mind of man," from his initial creation (and as implanted by his Creator), can distinguish the natural relationship of man and woman and takes rest in it. The other mental choice is one characterized by a voluntarily intentional misunderstanding of what is natural; its resulting impact is quite tragic. Man is dragged into the most dishonorable of passions, rejecting natural relations with a woman and frantically seeking to be satisfied through another man, autonomously, selfishly, without any preconditions, and entirely unblessed. This is why according to the holy Father this passion is unforgivable, because homosexuals do not engage in the natural human experience and the God-given inclination of the mind.
It is very sad today that young boys and girls are lured into silly and provocative so-called "homosexual programs" on television that selfishly allege to want to "break away," as they say, from their traditional parents, some of whom cannot hide the panic before such havoc "choices" of their sons or daughters. No news channel lately mentions, however, the ever lurking dangers of the AIDS disease. As a matter of fact, what were frequently reported news stories have nowadays completely disappeared.
3. What is even more dishonorable and disgraceful for mankind is that this degrading passion has infected women in equally frightening proportions. Even though they should be ashamed, today under the propaganda of the New Age, women find themselves more empowered than men, becoming more confused and callous than ever, while concurrently insisting upon their God-creating power of motherhood. The divine Father relies on the archetypal creation of the couple, as is divinely inspired and emphatically recorded in the Old Testament book of Genesis. God’s intent has been defiled; man, as the wise head, first and foremost ought to help woman think wisely and act correctly. Instead, he drags her to the godless and inhuman passion of sodomy. From the outset in Paradise, he degenerates this blessed relationship with abominable hostility. Though man was appointed a teacher of woman, and woman a helpmate of man, in the end they ended up outside the Church and outside the blessing of God, hostile on many levels and partaking in the shameful works of darkness.
4. The divine Chrysostom claims that prudence according to Christ dictated that the holy Apostle Paul was to speak humbly, candidly and chastely, but his words must also sting the ears of his audience. The divine Father says: "He does not say that they were enamored of, and lusted after one another, but, ‘they burned in their lust one toward another’." The verb "burned" does not denote a strong erotic desire, but indicates an unrestrained and unsatisfied burning. This vague verb is passively used to signify the constant unsatisfied erotic homosexual desire among women. Later he uses it towards men to complete the word "unseemly," thus indicating the violation of God’s law and the insult done to the male sex as well as the opposite sex. Homosexual acts by both sexes demean, for these relationships are completely perverted. They transgress God’s elect laws for natural eroticism, bringing shame to their own and to the opposite sex which they despise. It is for this reason that they are completely abandoned by God, reaching the worst, the most unheard of and lamentable, supposedly erotic sexual behaviors.
According to St. John Chrysostom, not even wild animals go beyond their heterosexual boundaries. They live according to their erotic nature and compulsion which was granted to them by the Creator, for the purpose of perpetuating their species. A relative reduction in their ferocity is achieved during commingling, a certain intimacy, tameness and relief.
5. According to the in the image and likeness creation of the first couple by the personal will of God, they should have lived in perfect marital unity. This most philanthropic will of the Triadic God was envied by the devil and, when presented with the opportunity (and ever since the time of the fall of man) he has zealously pursued unforeseen obstacles in every married couple, for the sole purpose of overwhelming this blessed union. As an extreme consequence of this deep hatred towards mankind, there has appeared among men and women this disgraceful and ingrained passion of homosexuality; consequently, those men and women who are subdued to this evil passion do not come forward to the blessed sacrament of Marriage and thus exclude themselves from the divine plan of creation, which is fulfilled in the birth of children. (Ed., with the recent legalization of "marriage" among homosexuals, the plans of the evil one are reaching new levels of "legalized immorality.")
6. According to St. John Chrysostom, homosexuals should be the most unhappy and pitiable of people even if they were successful in all other levels of life. But their self-awareness is so deficient and their conceit so inflated, that they consider themselves and put themselves forward as the happiest of all, while others, those who live normally, are according to them ill and oppressed. St. John Chrysostom unequivocally argues that they already live in hell existentially and certainly the fire of Gehenna awaits them. He has the deep and broad experience of the sacred confessional, in which, no matter how much they want to pretend, eventually they cannot hide their deep pain and blood which drips from every section of their heart. And when sincerity finds them during their confessions, they easily and willingly admit that this deceptive homosexual companionship has proven to be impossible and unrealizable.
So that the Saint becomes more believable, he describes two examples of two very strange people. Suppose I saw, he says, a young man running around naked besmeared with mire and exulting that he is clean and well washed. He also spoke of a young virgin, if she was enclosed in a house and condemned to have intercourse with an animal, and afterwards rejoiced in it. The one who compelled her, argued the Saint, is worse than a murderer because he ruined her soul and her body. How truly twisted man becomes when he distances himself from the true Triadic God and His saving Church!
Young people today (as well men and women of older age groups) are trapped in mindless ways, in the nets of charming people, who sneakily lead them into sodomy. There is no more terrible thing than such an attack, says the Saint. "And that you may learn what the real force of this is, if any one were to come and assure you that he would make you a dog instead of being a man, would you not flee from him as a plague? But, lo! You have not made yourself a dog, but an animal more disgraceful than this. For a dog is useful for service, but he that has thus given himself up is serviceable for nothing." If somebody threatened men that he could make them able to conceive, to become pregnant, to give birth, to go through the time of postpartum, what would you do, how would you react? Would you turn yourself upside down with your screams due to the strangeness of it, or would you bask passively, with fears and complexes? What is then your reaction my man, to all that you observe the homosexuals enable within your society?
7. In the inspired Old Testament, the terrible situation that was created in the society of Sodom and Gomorrah is described articulately and vividly, just before the pouring out of the just wrath of God and the complete destruction of these ancient cities that once flourished. Below we will provide excerpts that exemplify the level of alienation for any homosexual, as well as their erotic companions, and the entire social environment which tolerates, accepts or admits with every readily available communication means with them and cooperates accordingly at all levels of life. The defilement of it is contagious, if it is accepted for reasons of "politeness" so that we are not considered bigots. The "immune system" in Christ is sickened, the psychology of our youth is affected, and the demonic convention finds grounding to corrupt places, souls, mentalities, and easy companions.
Genesis 19:1-11
And there came two angels to Sodom at even; and Lot sat in the gate of Sodom: and Lot seeing them rose up to meet them; and he bowed himself with his face toward the ground. And he said, Behold now, my lords, turn in, I pray you, into your servant’s house, and tarry all night, and wash your feet, and ye shall rise up early, and go on your ways. And they said, Nay; but we will abide in the street all night. And he pressed upon them greatly; and they turned in unto him, and entered into his house; and he made them a feast, and did bake unleavened bread, and they did eat.
But before they lay down, the men of the city, even the men of Sodom, compassed the house round, both old and young, all the people from every quarter. And they called unto Lot, and said unto him, Where are the men which came in to thee this night? Bring them out unto us, that we may know them.
And Lot went out at the door unto them, and shut the door after him, and said, I pray you, brethren, do not so wickedly. Behold now, I have two daughters which have not known man; let me, I pray you, bring them out unto you, and do ye to them as is good in your eyes: only unto these men do nothing; for therefore came they under the shadow of my roof.
And they said, Stand back. And they said again, This one fellow came in to sojourn, and he will needs be a judge: now will we deal worse with thee, than with them. And they pressed sore upon the man, even Lot, and came near to break the door. But the men put forth their hand, and pulled Lot into the house to them, and shut to the door.
And they smote the men that were at the door of the house with blindness, both small and great: so that they wearied themselves to find the door.
Saint John Chrysostom persistently stands before the exemplary catastrophe of Sodom and Gomorrah and guides his flock through education to strengthen their moral immune system in Christ; he aims to accomplish this in a timely manner so that his spiritual children escape this defilement before it takes on epidemic proportions. The fiery rain of Sodom and Gomorrah was so catastrophic that it made their land barren and unable to produce anything that could contribute to new life flourishing, a new human society, a new civilization.
8. For educative purposes we should distinguish homosexuals who have not fallen into carnal sin, and those men or women who have "freed themselves from the taboos of the past" and are having carnal relations and perhaps have even entered into a modern homosexual cohabitation.
The first group struggle very hard to get rid of the demon of homosexuality. The demon engages into a fierce battle with the struggling homosexual, and his efforts are focused upon strong thoughts in the mind of the struggling man or woman, to blacken his or her soul and thus tear down his "competitor." The second, who have entangled themselves by consent in carnal homosexual sin, should ask with inner pain for the mercy of God, should go to confession frequently and with honesty, and eventually they will benefit from Divine mercy. They will accomplish, together with the Lord, in disbanding the "machinations of the enemy" and shake off the abominable carnal homosexual sin and thus annul the wiles of the devil. The support of a spiritual father beside them is needed, guiding them in Christ until they are able to understand that correction and the straight path is not impossible, for what is impossible with man, is possible with God.
I humbly agree that in this contemporary "sinful and adulterous" generation, in which homosexuality seems to be celebrated, spiritual fathers are the only ones who show true understanding to those who sin heavily, and they help them come to the knowledge of their situation, to repent, and to become living members of the Church and be saved.
9. It is understood that, in the circle of priests, homosexuality is unthinkable. Even the simplest carnal sins are obstacles to priesthood. The saints of our Church believe that even the smallest hair in the eye of a person causes tingling and pain and it takes many tears to remove it from the eye. It is likewise for any clergy candidate, and much more for the active clergyman; if there is the slightest carnal sin, he cannot rest in his priestly ministry, but is tormented and suffers.
Homosexuality is the greatest of sins, which irrevocably prevents one from entering priesthood (and of course the Church does not allow any homosexual to be elevated to priesthood, even if he has stopped the sin for years). St. Basil the Great considers homosexuality or lesbianism a beastly sin: "Abusers of themselves with mankind and with beasts, just as is the case with murderers, wizards, adulterers, and idolaters, are deserving of the same punishment" (Canon 7 of St. Basil the Great). Saint Gregory of Nyssa characterizes homosexuality as "unnatural" in his 4th Canon. Saint John the Faster observes in his 19th Canon, according to the compilation of The Rudder by St. Nikodemos the Hagiorite, the following: "A boy who has been ruined by any man cannot come into the holy priesthood. For although on account of his immature age he did not sin himself, yet the vessel of his body was rent and became useless in connection with the sacred priesthood."
10. Unfortunately there exists within our Holy Orthodox Church an organized group of homosexual clergy. These men, by their provocative behavior and by their obscene insistence on mortally sinning, take others by the neck and drag them to hell from this life, preparing them, alas, for eternal hell, even though they ought to grab them from the abyss of destruction and reconcile them once again with Christ.
The psychology of clergy possessed by the deadly passion of homosexuality mutates essentially into having a persecution mentality by the Church. The residual, ingrained faint voice of their conscience cries out for them being on the wrong course and for their daily exemplification of a loud but degraded persona. Incredible nervousness bifurcates their personality, and there is obsessive antipathy towards specific individuals, terrible negligence in their liturgical and pastoral duties, disregard for their family (if by chance they are married), and a substantial annihilation of their angelic schema (if they are unmarried). Manic behaviors, with various sophistries regarding the sacred Canons and with hypocritical and pious excuses, they endlessly try to modernize the Church.
Unfortunately within such a group of homosexual clergymen there has developed an illusory and deceptive climate of supposed love and support for one another. Young inexperienced candidate clergy, if not guided by an experienced spiritual and pious Orthodox mindset, are likely to be ensnared by the exaggerated zealous protectionism indicated above. They are bound emotionally, and through a "friendship" with these patrons of theirs (and if there is some tendency towards homosexuality) they basically become victims of this homosexual network with devastating consequences, ultimately for the former and the latter. The evil of these organized groups, or the ones that are less methodical (i.e., more individualized), continues with scenarios and pitfalls set up across the world by the wicked and cunning serpent, the devil. If the candidate or young clergyman joins and stays within the circles of homosexuals, he will certainly suffer the consequences of the corresponding associative uniqueness of the homosexual circle as well as the terrible alienation against the measures and molds which experienced and knowledgeable homosexual patrons are imposing.
There are also rare exceptions of repentant or remorseful homosexual clergymen, who are suffering spiritually, psychologically, existentially and perhaps physically; nothing can grant them rest and quiet from the relentless torture of their conscience. If they do not deeply repent and give up their high pastoral office, they will never rest and acquire the inner experience of complete forgiveness by God.
11. The holy elder Paisios often spoke of the power of spiritual laws. Because homosexuality is an abominable sin before the Triune God and offends His all-wise and personal creative care for people, the counsel of God allows, in the operation of spiritual laws, to deregulate the immune system of the human body, resulting in dire health consequences, which in time often leads to death. Why does the media minimize the high risk of AIDS and over-advertise homosexuality? Or do they not know the exponential increase of bearers and patients of AIDS across the world?
Disappointing are the descriptions made to us in Holy Confession by homosexual patients with AIDS. Dissolved personalities, sad ruins struggling to survive, alternating heavy treatments, remorseful for reckless impassioned homosexual intercourse that have brought them down to pathetic skeletons. Avid seekers of perversion, they lured into demonic pleasure others as their supposed erotic partners, whom they initially completely trusted and in the end were left miserably cheated, all alone, in their existential loneliness.
For all of the above corruption to not occur, with its terrible pathogenesis and unimaginably tragic side-effects, St. John Chrysostom suggests active use of spiritual drugs in Christ. His primary therapeutic guideline is awareness of the omnipresence of God. Nothing destroys people more than unawareness and the criminal forgetfulness of God. But nothing saves him more than seeing the All-good Lord noetically, Who was crucified for us and rose from the dead, and to call upon His All-holy Name. Only in this way will the corruption of homosexuality be forgiven...
Lord Jesus Christ have mercy on us...
Most Holy Theotokos, save us!
Source:www.orthodoxheritage.org/MOM%2008%202013.htm
Source
Note: This is the summary of an astonishing recent vision regarding the help of the Theotokos. In some ways it resembles prior visions, such as those of Panagia Paramythia from Vatopedi, and the Holy Protection to St. Andrew the Fool-for-Christ. Please note that I have not independently confirmed this, I have only provided my amateur translation as presented on the source site.
Several points though may benefit from clarification:
1. Christ has utter love and mercy, and He shed His Blood for the whole world. When scriptures discuss punishment or "wrath" of God, this is an idiom of our perception. Christ allows trials and tribulations as a last ditch effort to bring us to contrition and repentance, only when nothing else will work.
2. This does not mean to imply that the Theotokos would ever disobey or dishonor Christ. It just underlines how much she loves and cares for us, as she did at the Wedding at Cana. 3. As long as we repent and return to the Church during our lives, there is no sin that overcomes the love and mercy of Christ.
4. Though this might seem primarily for the people of Greece, the admonition is just as applicable for the whole world. We all have great sins to repent of, and if we do not repent speedily, it may soon become too late to do so.
May we speedily repent and return to our Lord, Who desires all men to be saved and come to the knowledge of the Truth! May the Most-Holy Theotokos continue to bless, protect and guide everyone throughout the world!
About one year ago, one of our more enlightened, great Athonite Elders from the outside [i.e. outside of Greece], saw an astonishing vision, which we offer below in summary:
Our Panagia was kneeling before Christ, the Righteous Judge. She was entreating Him to save Greece from some great danger and catastrophe which would later come!
“No, my Mother,” the Lord said, “Look at what is happening in Greece. Look at the sin (bringing to mind the carnal and other sins)...”
“Forgive them, my Son, save Greece which believes in You and loves us...”
“No, Mother. They do not love me nor do they believe in me, with such carnal sins...”
“I entreat You my child,” as the Panagia now entreats the Lord with tears, “Do not let this happen...”
“It is not going to happen, Mother, and I ask you not to seek this,” said Christ, embittered by the Greeks, who had lost every piety and measure, every purity and spirituality, polluting themselves with sin and evil and impious deeds, both small and great...
“Listen, my child and my Lord,” the Panagia persisted, “Hearken to my prayers and to my children who call upon me, and who entreat me to entreat of You..”
“It's not going to happen, O Mother...Sin has overflowed...Do not persist...” says the all-radiant Christ, as He disappeared...
Therefore, our Panagia was saddened, and as the Champion General of Greece, she does something unexpected. She stands upright, takes off her mandya, and holds in a protecting manner above Greece! As the Holy Protection! As the Awesome Protection!
An astonishing vision, with which our Christ leaves us with one final opportunity for repentance and correction, only in thanks to His Mother! He holds the door half open for us still, astonishingly, on behalf of our Mother, the Mother of Greece, who has saved us through how many storms and wars and earthquakes, for centuries!
Our Panagia defends us with her own responsibility, because we so greatly call upon her, and have continuous supplications and prayers, especially of our Monasteries, and we seek her continuous protection, despite our sinfulness, which brings forth the wrath of God, such as atheism, cursing holy things, utter impiety, and especially adulteries, of the mouth, and every carnal passion, and the terrible homosexuality, which is the greatest sin of the world, and which destroyed Sodom and Gomorrah, and brought about the Cataclysm of Noah...
A short time before the terrible dangers that are coming, of which we are unable to comprehend, but which may include poverty, destitution, hunger, civil war, invasions, earthquakes, epidemics, individually or all together, the evils which we see in Syria, Libya, Africa, let us take advantage of this movement of love and sacrifice of our Panagia! Let us return to our Christ! With a simple movement! Repenting, ceasing immediately, now, today, from this instant and forever, whatever evil things that we have done, whatever we do, say, think, or plan to do, sacrificing “pleasures and delights, egotism and evils”, in order to win over the love of the Queen of the Angels, and of God Himself! In order to save ourselves, and the most beautiful and once blessed Greece!
And then, let us run to a spiritual father or Elder to confess, seeking with tears and contrition, for forgiveness from Christ, Whom we have wounded and embittered so...
It is very easy...
It is such a small beginning step, which however takes us immediately to the other shore of the All-Mighty Kingdom of Christ, and eternal joy and Grace.
That our Panagia might rejoice!
That we might justify her deed and her choice!
That we might not disappoint her!
That we might return now to the honors and beginnings passed down from the Fathers!
To our Orthodoxy!
And it is sure that thus we will be saved and glorify our Greece, with the help of Panagia, who so much will give their eyes a scrubbing! Like in 1940!
And let us send as our first sign into Heaven, the lighting of our candle, the prayer of our soul!
And finally, let us chant, as ones besieged and surrounded by hundreds of thousands of savages and barbarian enemies of the City [Constantinople]:
O Champion General, I your city now inscribe to you triumphant anthems as the tokens of my gratitude, being rescued from the terrors, O Theotokos. But since you have the dominion unassailable, from all kinds of perils free me so that unto you, I may cry aloud: rejoice, O Bride unwedded.
Most-Holy Theotokos save us!
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
Source
Source
