Γιατί Γέροντα ενώ πολλές φορές έχουμε νιώσει την παντοδυναμία του Θεού, δεν βλέπουμε την πρόνοιά Του για μας;
Είναι παγίδα του διαβόλου. Ο διάβολος ρίχνει στάχτη στα μάτια του ανθρώπου, για να μη δη την πρόνοια του Θεού. Γιατί, όταν δη ο άνθρωπος την πρόνοια του θεού, θα μακλακώση η γρανιτένια καρδιά του, θα γίνη ευαίσθητη και θα ξεσπάση σε δοξολογία, και αυτό δεν συμφέρει στον διάβολο.
Γέροντας Παΐσιος
Pride is a denial of God, an invention of the devil, contempt for men. It is the mother of condemnation, the offspring of praise, a sign of barrenness. It is a flight from God's help, the precursor of madness, the cause of downfall. It is the cause of satanic possession, the source of anger, the gateway of hypocrisy. It is the fortress of demons, the guardian of sins, the source of hardheartedness. It is the denial of compassion, a bitter Pharisee, a cruel judge. It is the foe of God. It is the root of blasphemy.
St. John Climacus
Οι δοκιμασίες κάνουν καλό. Μη φοβηθείς. Ό Χριστός μας σαράντα μέρες αγωνίσθηκε στην ερημον, αλλά έπειτα Άγγελοι τον υπηρετούσαν. Είναι πολύ στοργικός ο Χριστός μας. Συχνά, για ωφέλειά μας, επιτρέπει και δυνατή λύπην. Για λίγο νοιώθουμε πώς μας εγκατέλειψε, αλλά μετά επειδή λυπάται, μας αγαπά, μας πνίγει το έλεος Του, ή στοργή Του.
Μη φοβηθείς ποτέ, μόνον αγάπα τον Χριστό μας.
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου (26/10), ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν. Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς. Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε: "Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες. Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κόλαση στην ψυχή του". Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει. Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού προσκύνησε παραμέρισε λίγο να προσευχηθεί και μετά έφυγε. Τότε ο Ονησιφόρος πήγε να τις σβήσει, επαναλαμβάνοντας δηλαδή αυτή του την κακή συνήθεια. Τότε, αμέσς ο Άγιος του είπε με φοβερή φωνή: "Πάλι τα ίδια άρχισες Ονησιφόρε;". Αμέσως τότε από τον φόβο του, έπεσε ο Ονησιφόρος λιπόθυμος και μόλις ήλθε πάλι στον εαυτό του, μετανόησε για την πράξη του και έκτοτε δεν την επανέλαβε, αλλά και μάθαμε την ωφέλεια που προκύπτει από μια τόσο απλή και ευλαβική πράξη, που όταν γίνεται με πίστη, έχει τεράστια δύναμη.
(εκ του Μεγάλου Συναξαριστού της Ορθ. Εκκλησίας, Ματθ. Λάγγη)
The Lord loves us as His children, and His love is stronger than a mother’s love, because even a mother can forget her child, but the Lord never forgets us. And if the Lord Himself had not given the Holy Spirit to the Orthodox people and our great pastors, then we could never know how much He loves us.
Elder Siluan
Note: Fr Athanasios, whose name in the world was Nicholas, was Elder Joseph's brother, ten years younger...
Because Fr. Athanasios was busy every day carrying supplies, he would return at odd hours. Geronda (Elder Joseph) built a tiny little hut for him outside their enclosure so that he wouldn't disturb the others when he returned. In this minuscule hut there was a wood stove and two planks for a bed. There was barely enough room left for him to do prostrations. When Fr. Athanasios would return from his errands exhausted, he would first fulfill is spiritual responsibilities and then fall asleep flat on his face. While he was asleep, many times he would be touching the stove, which was lit in winter, but his clothes never caught fire! God protected him.
Once when he entered his hut to rest, he saw a viper. He indifferently said to it, "If you want, bite me!" and then laid down to sleep! The viper left. This person lived miraculously; God's grace saved him.
There were three cisterns, and one of them was used only for watering plants because the water was so filthy. Snakes and rats would fall in it, and later the fathers would pull out their skeletons. Even so, Fr. Athanasios drank water from there! The other fathers told him, "Don't drink that water, Father. It's dirty!"
He replied: "This is what the rabid god (referring to himself) should drink! Nothing bad will happen to me."
He drank water that the others were disgusted to use even for washing their clothes.
Once he went to the distant Gournoskiti because he wanted to get some grapes from the vineyards there. On his way back, he passed the ridge of Mount Athos and loaded himself with vegetables at Konstamonitou Monastery. Then he took two other paths and gathered more provisions. Finally, he set off for his hut with a gigantic sack and various other bags hanging from his belt and arms. Not even mules were loaded up as he was. When he reached the port of St. Paul's Monastery, he saw a ferryman with his son and asked them, "Where are you going, captain?"
"I'm going to St. Anne's Skete."
"Can you take me along, too?"
"Sure."
When he sat down in the boat, all sweaty with the sack still on his back, he thought to himself, "I had better not take off the sack because I'll catch a cold. I'll just leave it on my back."
Since he was tired and sleepy, he soon dozed off. When the boat suddenly jerked, he fell into the sea along with his sack! Even though he had been in the navy, he had never learned how to swim. "Oh, no!" the ferryman's son cried out. "Dad! We lost the monk! He's going to drown!"
"Oh, no!" the ferryman shouted. "We'll end up in jail."
Fortunately, however, they were able to catch him with the oars and managed to lift him back into the boat. For the rest of the journey, he remained as he was: soaked and with the sack still tied to his back. When they reached the port of St. Anne's, he went up to Geronda as if nothing at all had happened. His battle with thoughts had already granted him deep self-reproach, which in turn gave him such a superhuman degree of self-denial that he disregarded everything.
A little girl walked to and from school daily. Though the weather that morning was questionable and clouds were forming, she made her daily trek to school.
As the afternoon progressed, the winds whipped up, along with lightning. The mother of the little girl felt concerned that her daughter would be frightened as she walked home from school. She also feared the electrical storm might harm her child.
Full of concern, the mother got into her car and quickly drove along the route to her child's school. As she did, she saw her little girl walking along. At each flash of lightning, the child would stop, look up, and smile. More lightening followed quickly and with each, the little girl would look at the streak of light and smile.
When the mother drew up beside the child, she lowered the window and called, "What are you doing?"
The child answered, "I am trying to look pretty because God keeps taking my picture."
May God bless you today and every day as you face the storms that come your way.
" Life is too short to wake up in the morning with regrets, so 'Love the people who treat you right. Pray for those who don't "
Καλό είναι το να διαβάζει κανείς βιβλίa πνευματικά, αλλά καλύτερα είναι το να τα εφαρμόζει, να ζει πνευματικά.
Γέροντας Παΐσιος
Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι· αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.
Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης
Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο , παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε , πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του…
Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης
A terrible accident has a power to awaken us to the realization of the existence of various calamities and dangers surrounding us, from which the Providence of God preserves us. At the same time it convincingly persuades us to acknowledge our own infirmity and weakness and to seek the Father's protection and His most powerful defense, which affirms us in the Wisdom and the Word of God, which came down from above by the will of the Heavenly Father under a curtain of flesh like ours, woven by the Divine Might from the Immaculate Virgin, for our salvation. He became man and taught us to pray that we be not led into temptation. This reminds us from what Father we have our existence, and this in turn should make us seek our heavenly Fatherland and our eternal inheritance.
St. Herman of Alaska
Blessed are those who have Christ as their hearts’ axis and joyfully revolve around His Holy Name, noetically and unceasingly repeating "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me."
Elder Paisios
Giving alms must be done with a spiritually kind disposition, in agreement with the teachings of St. Isaac the Syrian: "If you give anything to him who asks, may the joy of your face precede your alms, and comfort his sorrow with kind words."
St. Seraphim of Sarov
баня и сауна своими руками
купить дешевый китайский android
Σήμερα το πρωί έφυγε από τον Ι.Ναό μας , η κ.Ε. κάτοικος Ναυπλίου, καθηγήτρια Αγγλικών και Μητέρα ανηλίκων 3 παιδιών.
Μου ανάφερε με δέος και συστολή ότι την προηγουμένη Δευτέρα, 24 Μαρτίου το πρωί, προσκύνησε τα Ι.Λείψανα του Αγίου Λουκά του Ιατρού σε Εκκλησία του Ναυπλίου και έλαβε μαζί της και λίγο λάδι από το καντήλι του Αγίου.
Κατόπιν το μεσημέρι μαζί με τον γιό της τον Α. 12 ετών και αφού είχε τελειώσει η εορταστική εκδήλωση στο σχολείο , πήγαν προς το SUPER MARKET.
H Μητέρα βιαστική έκλεισε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και κατά λάθος μάγκωσε τα δάχτυλα του γιου της ανάμεσα στις λαμαρίνες της πόρτας του αμαξιού.
Δεν κατάλαβε τίποτα και αφού έβαλε μπροστά ξεκίνησε… σε όλα τα επόμενα 30 δεπτερόλεπτα το παιδί συγκλονισμένο και σοκαρισμένο χαμηλώφωνα φώναζε την μητέρα του δίχως να μπορεί να αρθρώσει συγκεκριμένη λέξη.
Μόλις αντιλήφθηκε η Μητέρα αμέσως σταματά , πηγαίνει πίσω, ανοίγει απελπισμένη την καλά κλεισμένη πόρτα και βλέπει μετ’εκπλήξεως τα δάχτυλα του παιδιού της παρότι είχαν δεχθεί όλη αυτήν την πίεση να μην έχουνε πάθη τίποτα!!
Μεγάλη η θαυματουργία του Οσίου Λουκά του Ιατρού αφού έχει επιτελέσει και άλλα παρόμοια θαύματα (ΒΛ.πιανίστα Ναζάρ Στανιντσένκοφσε ) σε όσους τον επικαλούνται.
π.Διονύσιος Ταμπάκης
Ι.Ναός Παναγίας Ναυπλίου.
http://www.parapolitikaargolida.gr
Τι σημαίνει σωτηρία; Ο θάνατος του σώματος είναι άραγε η προϋπόθεση για την είσοδο στη Βασιλεία του Χριστού; Πως μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητά μας να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, σύμφωνα με το Αγιο Πνεύμα; Ενα μόνο έχει σημασία: να φυλάξουμε την ένταση της προσευχής και της μετάνοιας. Τότε ο θάνατος δε θα είναι ρήξη, αλλά μετάβαση στη Βασιλεία, για την οποία θα έχουμε ετοιμασθεί με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, με την προσευχή και την επίκληση του Ονόματός Του: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο θεός ημών, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου».
Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Να μη θυμώνετε. Να γλυκαίνετε με την ζάχαρη σας, δηλ. με τον καλόν σας λόγο τον άλλο.
Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο χάρισμα. Βρες το χάρισμά του και επαίνεσέ τον. Χρειάζεται και ό έπαινος (προς τόνωσιν) και ή καλοσύνη και ή αγάπη Τότε ό άλλος και πολύ καλός να μη είναι, δια την τιμήν, τον έπαινο, την αγάπη πού του εκδηλώνουν ελέγχεται και γίνεται καλύτερος.
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
A man in this world must solve a problem, to be with Christ,or to be against Him. And every man decides this, whether he wants to or not. He will either be a lover of Christ or a fighter of Christ. There is no third option.
St. Justin Popovich
Christians should judge no one, neither an open harlot, nor sinners, nor dissolute people, but should look upon all with the simplicity of soul and a pure eye. Purity of heart, indeed, consists in seeing sinful and weak men and having compassion for them and being merciful.
St. Macarius the Great
This present Sunday of the Holy Cross is a day of preparation, similar to the one that takes place
when a nation prepares to welcome back its king who is returning victorious from war. Just as a king who has vanquished his enemies sends heralds to inform his people and announce to
them the joyous news of his victory, prior to
returning to his homeland, similarly our Lord Jesus Christ, the Great King, has sent us the Venerable and Holy Cross today as a herald
instructing us to prepare to receive Him— because
shortly He will come to show us how He
conquered the devil through His death and His
Holy Resurrection.
Today the Orthodox Church of Christ resembles
Paradise. Just as in the middle of the Garden of Eden there was the tree of knowledge, which put Adam to death through his disobedience, similarly our Holy Church sets forth the Cross, the tree of life, which resurrected Adam through the death of Christ. Christ presents the Venerable Cross to us today so that we may cheerfully adore it as the cause of the resurrection for the entire human race.
Today, the following prophecy of the Prophet David was fulfilled:
“Let us worship at the place where His feet have stood” (Ps. 131:7).We have made an effort to fast
thus far through Great Lent; now, the day has come for us to rejoice.
People who travel by foot on a far journey
oftentimes begin to grow weary, especially in times when the hot sun is beating down on them.
If, however, they encounter a tree with dense
foliage along the way, they find solace, they rest and recuperate under its shade, and then continue their journey with renewed strength.
Similarly, since we have struggled to observe
this arduous fast, as we encounter the Venerable Cross today midway through Great Lent, we rejoice in this divine celebration, we find
consolation, we are fortified, and thus eagerly
proceed on the remainder of our journey through the fast. The Venerable Cross is an invincible weapon for every Christian. It is the victory for kings, the honor of the Church, the persecutor
of the demons, and the guard of the faithful.
Blessed are they who venerate the Cross with a pure heart. Fortunate are the people who the Lord speaks of in His Holy Gospel, who are worthy of following Him:
“If anyone desires to come after Me, let him deny himself, and take up his cross, and follow Me” (Mt. 16:24)
Ρωτήσαμε μιὰ μέρα τὸν Γέροντα γιὰ τὸ ἑξῆς πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μᾶς λέτε συνέχεια νὰ ἔχουμε καλὸ λογισμό, θὰ σᾶς ποῦμε ὅμως, μία περίπτωση, γιὰ νὰ δοῦμε τί μᾶς συμβουλεύετε νὰ ἀπαντοῦμε. Ἔρχονται μερικοὶ ἄνθρωποι καὶ μᾶς λένε:
Ὁ τάδε ἱερέας παίρνει πολλὰ λεφτὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια, ὁ δεῖνα καπνίζει πολλλὰ τσιγάρα καὶ πηγαίνει στὰ καφενεῖα, ὁ ἄλλος λένε πὼς εἶναι ἀνήθικος καί, γενικά, βγάζουν ἕνα δριμὺ κατηγορητήριο ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ μάλιστα παρουσιάζουν μαζὶ κι ἀποδείξεις τῶν ὅσων λένε. Σ” αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τί μποροῦμε νὰ λέμε;»
Τότε, ὁ Γέροντας ἄρχισε νὰ μᾶς λέει: «Γνώρισα ἐκ πείρας ὅτι σ” αὐτὴ τὴ ζωὴ οἱ ἄνθρωποι εἶναι χωρισμένοι σὲ δύο κατηγορίες. Τρίτη δὲν ὑπάρχει -ἢ στὴ μία θὰ εἶναι ἢ στὴν ἄλλη. Ἡ μία, λοιπόν, κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Ἡ μύγα ἔχει τὴν ἑξῆς ἰδιότητα: νὰ πηγαίνει πάντα καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι βρώμικο ὑπάρχει. Γιὰ παράδειγμα, ἂν ἕνα περιβόλι εἶναι γεμάτο λουλούδια, ποὺ εὐωδιάζουν, καὶ σὲ μία ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ κάποιο ζῶο ἔχει κάνει μία ἀκαθαρσία, τότε μιὰ μύγα, πετώντας μέσα σ” αὐτὸ τὸ πανέμορφο περιβόλι, θὰ πετάξει πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἄνθη καὶ σὲ κανένα δὲν θὰ καθίσει. Μόνο ὅταν δεῖ τὴν ἀκαθαρσία, τότε ἀμέσως θὰ κατέβει καὶ θὰ καθίσει πάνω σ” αὐτὴν καὶ θὰ ἀρχίσει νὰ τὴν ἀνασκαλεύει, ἀναπαυόμενη στὴ δυσωδία ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα αὐτὸ καὶ δὲ θὰ ξεκολλᾶ ἀπὸ ἐκεῖ. Ἂν τώρα ἔπιανες μιὰ μύγα, καὶ αὐτὴ μποροῦσε νὰ μιλήσει καὶ τὴ ρωτοῦσες νὰ σοῦ πεῖ μήπως ξέρει ἂν πουθενὰ ὑπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε ἐκείνη θὰ ἀπαντοῦσε πὼς δὲ γνωρίζει κἄν τί εἶναι αὐτά. Ἐγώ, θὰ σοῦ πεῖ, ξέρω πὼς ὑπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ἀκαθαρσίες ζώων, μαγειρεῖα, βρωμιές. Ἡ μία λοιπὸν μερίδα τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Εἶναι ἡ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχει μάθει πάντα νὰ σκέφτεται καὶ νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ ὅ,τι κακὸ ὑπάρχει, ἀγνοώντας καὶ μὴ θέλοντας ποτὲ νὰ σταθεῖ στὸ καλό.
Ἡ ἄλλη κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα. Ἡ ἰδιότητα τῆς μέλισσας εἶναι νὰ βρίσκει καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι καλὸ καὶ γλυκὸ ὑπάρχει. Ἂς ποῦμε, γιὰ παράδειγμα, πὼς σὲ μία αἴθουσα, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀκαθαρσίες ἔχει κάποιος τοποθετήσει σὲ μία γωνιὰ ἕνα λουκούμι. Ἂν φέρουμε ἐκεῖ μία μέλισσα, ἐκείνη θὰ πετάξει και δὲν θὰ καθήσει πουθενὰ ἕως ὅτου βρεῖ τὸ λουκούμι καὶ μόνον ἐκεῖ θὰ σταθεῖ.
Ἂν πιάσεις τώρα τὴ μέλισσα καὶ τὴ ρωτήσεις ποῦ ὑπάρχουν σκουπίδια, αὐτὴ θὰ σοῦ πεῖ ὅτι δὲ γνωρίζει, θὰ σοῦ πεῖ ἐκεῖ ὑπάρχουν γαρδένιες, ἐκεῖ τριανταφυλλιές, ἐκεῖ θυμάρι, ἐκεῖ μέλι, ἐκεῖ ζάχαρη, ἐκεῖ λουκούμια καὶ γενικὰ θὰ εἶναι γνώστης ὅλων τῶν καλῶν καὶ θὰ ἔχει παντελῆ ἄγνοια ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ὁμάδα, τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ἔχουν καλοὺς λογισμοὺς καὶ σκέπτονται καὶ βλέπουν τὰ καλά.
Ὅταν σ” ἕνα δρόμο βρεθοῦν νὰ περπατοῦν δύο ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὶς δύο αὐτὲς κατηγορίες, τότε φτάνοντας στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ὅπου ἕνας τρίτος ἔκανε τὴν «ἀνάγκη» του, ὁ ἄνθρωπος τῆς πρώτης κατηγορίας, θὰ πάρει ἕνα ξύλο καὶ θ” ἀρχίσει νὰ σκαλίζει τὶς ἀκαθαρσίες. Ὅταν, ὅμως περάσει ὁ ἄλλος, τῆς δεύτερης κατηγορίας, ποὺ μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα, προσπαθεῖ νὰ βρεῖ τρόπο νὰ τὶς σκεπάσει μὲ χῶμα καὶ μὲ μία πλάκα, γιὰ νὰ μὴν αἰσθανθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι περαστικοὶ τὴ δυσωδία αὐτή, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὶς βρωμιές». Καὶ κατέληξε ὁ Γέροντας:
«Ἐγὼ σὲ ὅσους ἔρχονται καὶ μοῦ κατηγοροῦν τοὺς ἄλλους -καὶ μὲ δυσκολεύουν- τοὺς λέω αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ τοὺς ὑποδεικνύω νὰ διαλέξουν σὲ ποιὰ κατηγορία θέλουν νὰ βρίσκονται καὶ ἀναλόγως νὰ ψάξουν νὰ βροῦν καὶ τοὺς ἀνάλογους ἀνθρώπους τῆς κατηγορίας τους».
Γεροντας Παϊσιος
Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του καταστάσεως και, όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την προσωπικότητά του. Δεν χάνει την ισορροπία του.
Το αντίθετο συμβαίνει με τον εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητος. Στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. Λίγο, όμως, αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του, εκνευρίζεται, ταράζεται.
Ο κενόδοξος την ψυχή του την αποξενώνει απ’ την αιώνια ζωή. Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα! Η κενοδοξία μας κάνει κούφιους. Όταν κάνομε κάτι για να επιδειχθούμε, καταντούμε άδειοι ψυχικά.
Ό,τι κάνομε, να το κάνομε για να ευχαριστήσομε τον Θεό· ανιδιοτελώς, χωρίς κενοδοξία, χωρίς υπηρηφάνεια, χωρίς εγωισμό, χωρίς, χωρίς …
Όταν ο άνθρωπος ζει χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς εμπιστοσύνη, αλλά με άγχος, αγωνία, κατάθλιψη, απελπισία, αποκτάει ασθένειες σωματικές και ψυχικές. Η ψυχασθένεια, η νευρασθένεια, ο διχασμός είναι δαιμονικές καταστάσεις.
Δαιμόνιο είναι επίσης και η ταπεινολογία. Το λένε αίσθημα κατωτερότητος. Η αληθινή ταπείνωση δεν μιλάει, δεν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «είμαι αμαρτωλός, ανάξιος, ελάχιστος πάντων …».
Φοβάται ο ταπεινός μήπως με τις ταπεινολογίες πέσει στην κενοδοξία. Η χάρις του Θεού δεν πλησιάζει εδώ. Αντίθετα, η χάρις του Θεού βρίσκεται εκεί όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, η θεία ταπείνωση, η τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εξάρτηση από Εκείνον.
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
The path of virtue is a path of effort and toil: "Straight is the gate, and narrow is the way, leadeth unto life, and few there be that find it;" whereas the gate of vice is wide and the way spacious, but lead to perdition.
Saint Nektarios of Aegina
When a person internally contemplates the eternal light, his mind becomes clean and free of any sensory notions. Then, by being completely immersed in the contemplation of uncreated beauty, he forgets everything sensory, does not want to see even himself, but desires to hide in the heart of the earth, if only not to be deprived of this true good — God.
St. Seraphim of Sarov
Let us continually, day and night, fall before the face of the goodness of God with tears, that He purify our hearts of any evil thought, so that we might worthily bring Him the gifts of our service. When we do not accept the evil thoughts put in us by the devil, we perform a good deed.
St. Seraphim of Sarov
Τον Σταυρόν μην τον φοράτε για στολίδι. Και, ή να έχει τον Εσταυρωμένον επάνω, δηλαδή Σώμα Χριστού μας, ή να γράφει πίσω: ΙΣΧΣ ΝΙΚΑ. Διότι και άλλοι σταυρώθηκαν.
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η τελευταία Θεία Λειτουργία εντός της Αγίας Σοφίας τελέστηκε την Τρίτη 29 Μαϊου 1453. Στην πραγματικότητα όμως η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στην Αγία Σοφία στις 19 Ιανουαρίου 1919 από τον Κρητικό ιερέα παπα – Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες Ρεθύμνου.
Τον Ιανουάριο του 1919, δύο ελληνικές μεραρχίες που είχαν για αποστολή να συμμετέχουν στην εκστρατεία της Κριμαίας στάθμευαν στην Κωνσταντινούπολη που βρισκόταν υπό την «συμμαχική επικυριαρχία». Τότε ο πατήρ Λευτέρης που υπηρετούσε στη Β’ Ελληνική μεραρχία εκμυστηρεύτηκε σε κάποιους συντρόφους του το όνειρό του να τελεστεί η Θεία Λειτουργία εντός του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας που ήταν τότε τζαμί. Το εγχείρημα ήταν παράτολμο και έκρυβε πολύ μεγάλους κινδύνους…
Το ιστορικό αυτό γεγονός είναι σε γενικές γραμμές άγνωστο στη σύγχρονη Ελλάδα. Έχει θυσιαστεί και αυτό στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Όμως τώρα, περισσότερο από ποτέ, σε μια εποχή όπου η Τουρκία επιχειρεί εκ νέου να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε Τζαμί, έχουμε ανάγκη από πρότυπα πατριωτισμού, αγωνιστικότητας και αυτοθυσίας.
Η βραβευμένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων Άννα Ιακώβου εμπνεύστηκε μια συναρπαστική ιστορία για παιδιά που ζωντανεύει τη μεγάλη αυτή στιγμή για την πονεμένη Ρωμιοσύνη. Το βιβλίο ονομάζεται Συνέβη εις την Πόλη
All created beings are limited, and what is limited cannot be perfect. Created beings are given the possibility of striving toward perfection.
Elder Thaddeus of Vitovnica
Το πνευματικό παιδί δεν πρέπει να δίνει δικαιώματα πνευματικά σε κανένα άλλο εκτός από τον Γέροντά του, ούτε να λέει λογισμούς του σε κοσμικούς και να ταπεινώνεται, διότι θα βλαφτεί ψυχικά από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την μεγάλη αρετή της ταπεινοφροσύνης.
Γέροντας Παΐσιος
Η Χριστιανική διακονία συνεπάγεται ευσπλαχνία αγάπης. Είναι αναγκαίο ή να δεχθούμε μέσα στην καρδιά μας τις δυσκολίες και τη θλίψη αυτών που προσέρχονται σε εμάς ή αλλιώς να εισέλθουμε εμείς στην καρδιά, στα βάσανά τους, να ταυτισθούμε μαζί τους.
Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Love with external poverty greatly assists in acquiring the inner poverty of the passions. These two kinds of poverty make man rich in God’s kindness.
Elder Paisios
Good people do not keep evil in their hearts, but neither do they keep their kindness to themselves. For this reason, they do not possess elegant things and are not moved by the world’s beauties. In this, their fervent faith in God as well as their great love is made manifest.
Elder Paisios
Οποιος ασεβει στον ανθρωπο, ασεβει και στον Θεο. Να σεβεσαι στον ανθρωπο την ανεκτιμητο εικονα του Θεου...
Αγιου Ιωαννου της Κρονσταδης
Know this, that as we pray the holy angels encourage us and stand at our side, full of joy and at the same time interceding on our behalf.
Abba Evagrius the Solitary
Μιὰ φορὰ ποὺ ἦλθε στὸ χωριό μας ἦταν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Ἦρθε πρωὶ στὴν ἐκκλησία καὶ στάθηκε στὸ ἀναλόγιο, τὸν παρεκάλεσα νὰ πῇ «τὸ Πιστεύω». Δὲν ἤθελε, στὸ τέλος δέχθηκε. Τὸ εἶπε μία, μία λέξι, ἀργὰ-ἀργά, καθαρὰ καὶ κατανυκτικά. Ὅταν ἔφθασε στὴν φράση «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν», ἐκείνη τὴν στιγμὴ κατανύχθηκε καὶ ἔκλαιγε σὰν μικρὸ παιδί, σὰν νὰ σταυρωνόταν ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ Κύριος. Ἔτσι τὸ ἔβλεπε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του. Εἰς τὸ κοινωνικὸ μᾶς ὡμίλησε γιὰ τὴν Ἁγία Αἰκατερίνη ἀρκετὴ ὥρα μὲ ζωντανὴ πίστι...
Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος
Τι σημαίνει να σηκώσουμε τον σταυρό μας;
Ό Κύριος λέει ότι ό καθένας από μας πρέπει να σηκώσει τον δικό του σταυρό.
Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι αυτός ό σταυρός; Για τον καθένα ό σταυρός είναι διαφορετικός και αυστηρά προσωπικός, διότι για τον καθένα ό Θεός έχει ετοιμάσει τον δικό του σταυρό.
Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ποιος είναι ό δικός μας σταυρός, να ξέρουμε ότι έχουμε σηκώσει εκείνο ακριβώς τον σταυρό πού μας προτείνει ό Θεός. Είναι πολύ επικίνδυνο να επινοούμε σταυρούς για τον εαυτό μας. Και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε συχνά.
Για την πλειοψηφία των ανθρώπων ο Θεός έχει ετοιμάσει τον σταυρό της ζωής μέσα στον κόσμο, τον σταυρό της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής.
Αλλά πολλές φορές άνθρωπος πού αποφάσισε να αρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει στην ζωή του την οδό του Χριστού δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή επινοεί για τον εαυτό του σταυρό πού του φαίνεται πιο σωστός. Νομίζει, παραδείγματος χάριν, ότι για να σωθεί πρέπει να γίνει μοναχός ή να πάει στην έρημο.
Αυτόν όμως το δρόμο ό Θεός τον ετοίμασε για πολύ λίγους, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σταυρό πού οι ίδιοι ούτε καν τον θεωρούν σταυρό και όταν τον σηκώνουν δεν καταλαβαίνουν ποιο βάρος έχουν στους ώμους τους.
Ποιο σταυρό έχουν οι περισσότεροι;
Έναν σταυρό απλό, όχι τέτοιο πού σήκωσαν οι άγιοι μάρτυρες και πού σήκωναν όλη τη ζωή τους οι όσιοι πατέρες στην έρημο. Εμείς έχουμε άλλο σταυρό.
Ή ζωή μας, ή ζωή όλων των ανθρώπων, είναι θλίψη και πόνος. Και όλες αυτές οι θλίψεις στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή μας είναι ο σταυρός μας.
Ό αποτυχημένος γάμος, ή ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, δεν μας προκαλούν αυτά πόνο και θλίψη; Δεν πρέπει ό άνθρωπος πού τον βρήκαν αυτές οι συμφορές να τις υπομένει; Οι σοβαρές ασθένειες, ή περιφρόνηση, ή ατιμία, ή απώλεια της περιουσίας, ή ζήλεια των συζύγων, ή συκοφαντία και όλα γενικά τα κακά πού μας κάνουν οι άνθρωποι, όλα αυτά δεν είναι ό σταυρός μας;
Ακριβώς αυτά είναι ό σταυρός μας, σταυρός για την μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτές είναι οι θλίψεις πού υποφέρουν οι άνθρωποι και όλοι μας πρέπει να τις σηκώνουμε, αν και οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Άλλα ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου.
Ποια είναι ή διαφορά μεταξύ αυτών και των χριστιανών;
Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού.
Ταπεινά με χαμηλό το βλέμμα σηκώνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους το δικό τους σταυρό ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το κάνουν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, το κάνουν από θερμή αγάπη προς Αυτόν, γιατί όλη την σκέψη τους είχε αιχμαλωτίσει ή διδασκαλία του Ευαγγελίου.
Για να κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, ό άνθρωπος πρέπει ταπεινά και ακούραστα να σηκώνει τον σταυρό του, να μην τον βρίζει αλλά να τον ευλογεί. Τότε μόνο τηρεί την εντολή του Χριστού, γιατί είχε, αρνηθεί τον εαυτό του. Σήκωσε τον σταυρό του και ακολούθησε τον Χριστό, τον ακολούθησε σ’ ένα μακρινό δρόμο, σ’ ένα δρόμο για τον οποίο ό Κύριος είπε, ότι στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί τεθλιμμένη οδός ή αρχή της οποίας είναι ή στενή πύλη. Και εμείς θέλουμε να είναι ή οδός της ζωής μας ευρύχωρη, χωρίς λάκκους, πέτρες, αγκάθια και λάσπη. Θέλουμε να είναι στρωμένη με λουλούδια. Και ό Κύριος μας δείχνει μία άλλη οδό, την οδό του πόνου. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι σ’ αυτό το δρόμο, όσο δύσκολος και να είναι, αν με όλη την καρδιά μας στραφούμε στον Χριστό, τότε ό Ίδιος με έναν θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο μας βοηθάει. Μας στηρίζει όταν πέφτουμε. Μας δυναμώνει και μας παρηγορεί.
Όταν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, ο οποίος στην αρχή μόνο μας φαίνεται δύσκολος, όταν αισθανθούμε τη χάρη του Θεού πού μας δυναμώνει σ’ αυτή την πορεία, τότε με χαρά και ταπείνωση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας και θα πορευόμαστε με βεβαιότητα επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι μας ανοίγεται ή είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτό λοιπόν σημαίνει να μισήσουμε την ψυχή μας – να μισήσουμε την ακαθαρσία της, να αρνηθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας πού ό προορισμός της είναι ή κοινωνία με τον Θεό.
Αυτός πού με τέτοιο τρόπο θα χάσει την ψυχή του, θα την σώσει και θα είναι με τον Χριστό;
Να μας αξιώσει όλους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός της αιώνιας και ένδοξης ζωής μαζί Του, με τον Πατέρα Του και όλους τους αγγέλους.
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός
The most powerful word for edifying others is practical—the example of our lives. St. Isaac the Syrian says the same: “The speech of works is one thing; beautiful words without deeds, another.” Afterwards he adds: “Many words without works are like an artist who paints pictures of water on the wall but is not able to quench his thirst.’’
Elder Cleopas
Υπομονή βασιλεύει αθόρυβα και αποδοτικά στη ζωή του ανθρώπου που δεν βλάπτει ή να θέσει σε κίνδυνο κανέναν, ο οποίος είναι ικανοποιημένος με λίγο και είναι υπάκουος στις εντολές του Ουράνιου Πατέρα.
Αγ. Ραφαήλ Λέσβου
As a pilot calls on winds and a storm-tossed mariner looks homeward, so the times call on you to win your way to God. As God's athlete, be sober, the stake is immortality and eternal life.
St. Ignatius the God-bearer
Try in every way to preserve the peace of the soul and not to be disturbed by the insults of others.
Likewise avoid judging others. By not judging and by silence the peace of the soul is preserved.
When a man is in such a frame of mind, he receives Divine revelations.
St. Seraphim of Sarov
Η ηγουμένη την είχε πάντοτε ως παράδειγμα και έλεγε στις νεώτερες: " Βλέπετε την χαριτωμένη αδελφής και οτι κάμνει, να κάμνετε και σεις". Δεν πέρασαν όμως πολλά χρόνια και από την πολύ άσκηση απέθανε., έφυγε από τούτον τον κόσμο η μοναχή αυτή.
Εις τα μοναστήρια υπάρχει η ευλογημένη συνήθεια, όταν αποθάνη μέλος της αδελφότητας να του κάνουν σαρανταλείτουργο, δια την ανάπαυση της ψυχής, που έφυγε από τον κόσμο αυτό. Έτσι λοιπόν και στο μοναστήρι αυτό έγινε σαρανταλείτουργο.
Και όταν ετελείωνε, την τελευταία βραδυά, η ηγουμένη βλέπει σε όραμα τη μοναχή, η οποία της είπε:
- Μητέρα μου, όσα μνημόσυνα και αν μου κάμετε, εγώ κολάστηκα, έχασα τη ψυχή μου.
- Παιδί μου, λέει η ηγουμένη, .... εάν εσύ κολάστηκες, ποιός θα σωθή; Αλοίμονο στον ταλαίπωρο άνθρωπον!!!
Απαντά η μοναχή:
- Εγώ προτού έλθω εις την ευλογημένη συνοδεία σας, εξαπατήθηκα από ένα νέο, ο οποίος μου υποσχέθηκε, οτι θα με έπερνε, αλλά το φοβερό ήταν οτι με κατέστησε έγκυο. Μετά δε απ' αυτό το φρικτό, φέρθηκε άνανδρα και με εγκατέλειψε την δυστυχισμένη. Τότε εγώ πάνω στην απελπισία μου έκανα έκτρωση, φόνο, σκώτοσα και έρριξα το παιδί, που είχα μέσα μου.
Γι' αυτά τα δύο ανόσια αμαρτήματα μου έκλαψα πικρά, μετανόησα, συχάθηκα τότε τον κόσμο και τα του κόσμου, γι' αυτό και αποφάσισα να γίνω μοναχή, να δώσω την καρδιά μου στον Χριστό και εκεί να θρηνώ τις αμαρτίες μου. Γι' αυτές τις αμαρτίες έκλαψα, γι' αυτές έκανα οτι έκανα, για τα οποία όλες σας με μακαρίζατε. Πλήν όμως δεν εξομολογήθηκα τα φρικτά αυτά αμαρτήματα σε ιερέα, απο ντροπή και γι' αυτό κολάσθηκα!
Ω! Θεέ μου! Τι φοβερόν! Βλέπεις παιδί μου, ούτε τα δάκρυα, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι αγρυπνίες, μηδέ η βασίλισσα των αρετών της Μοναχικής πολιτείας, η υπακοή λέγω, ούτε τίποτε άλλο από όσα καλά έκαμε, δεν την έσωσε - εφ όσον έλλειψε η καθαρά εξομολόγησης.
Δεν αρκεί να μετανοήση κανείς για τις πράξεις του και να σωθή, αλλά απαραιτήτωνς θα πρέπει και να εξομολογηθή τα αμαρτήματα για τα οποία μετανόησε.
Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι με φοβερά ακατονόμαστα και παμπολλα αμαρτήματα, δια της μετάνοιας και καθαρής εξομολογήσεως σώθησαν και μάλιστα πολλοί απ' αυτούς, που απέδωσαν καρπούς μετανοίας άξιους, αγίασαν και τους αντιδόξασεν ο Θεός.
Όπως τον άγιο Κυπριανό τον άλλοτε μάγο, τον Μωυσή τον Αιθίοπα τον άλλοτε αρχιληστή, την οσία Μαρία την Αιγυπτία, Πελαγία, Ευδοκία, Μαρίαν του Αβραμίου, που ήσαν πρώτα γυναίκες "κοινές" του υποκόσμου και τόσοι άλλοι που διαβάζουμε στο Συναξαριστή.
Ενώ τόσοι, με πάμπολλα αμαρτήματα, ηγίασαν και εθαυματούργησαν διότι καθαρά εξομολογήθηκαν, η δυστυχισμένη εκείνη μοναχή, που αναφέρουμε προηγουμένως, για δύο αμαρτήματα εκολάσθη
Γι' αυτό μη ξεθαρρεύης λοιπόν αδελφέ μου και στηρίζης την ελπίδα σου στις ελεημοσύνες η σε οτι άλλο καλό και αν είναι αυτό και μη ελπίζης να σωθής, εάν δεν καθαρίσης τη ψυχή σου πρωτίστως, στο Μέγα Μυστήριο της εξομολογήσεως, σε ιερέα Ορθοδόξου Εκκλησίας και να τα πεις όλα, χωρίς ν' αφίσης τον παραμικρό λεκέ, που θα σκιάζη την αθάνατη ψυχή σου.
Τότε μόνο θα αισθανθής ανακούφιση και τότε μόνο θα δικαιωθής από τον Θεό, όταν τα εξομολογηθής όλα.
Μη διστάζης, εάν είναι πολλά και φοβερά - όσα περισσότερα και μεγαλύτερα είναι τόσο μεγαλύτερη χαρά θα δώσης στον Θεό και στους Αγγέλους.
Η Γραφή μας λέγει, οτι οι Άγγελοι πανυγηρίζουν στον ουρανό " για ένα αμαρτωλόν μετανοημένο".
Fasting is an ordinance of the Church, obliging the Christian to observe it on specific days. Concerning fasting, our Savior teaches: "When thou fastest, anoint thine head, and wash thy face; that thou appear not unto men to fast, but unto thy Father Who is in secret: and thy Father, Who seethe in secret, shall reward thee openly." From what the Savior teaches we learn (a) that fasting is pleasing to God, and (b) that he who fasts for the uplifting of his mind and heart towards God shall be rewarded by God, Who is a most liberal bestower of Divine gifts, for his devotion.
In the New Testament fasting is recommended as a means of preparing the mind and the heart for divine worship, for long prayer, for rising from the earthly, and for spiritualization.
Saint Nektarios of Aegina
Να πάς τώρα στον Θεό; Που θα πας με άδεια βαλίτσα; Πρέπει να γεμίσεις τη βαλίτσα σου. Αυτόν τον καιρό είναι άδεια. Πώς θα πας στον Κύριο;
Γέροντας Αμβρόσιος
«Όταν πηγαίνεις να κοινωνήσεις τα άχραντα μυστήρια, πρόσεχε πολύ, έλεγε σε έναν αδελφό. Πρέπει να πηγαίνεις με πολλή προετοιμασία. Να έχεις σύνεση, εγκράτεια, νηστεία και πολλή αγάπη Χριστού. Να μην καθυστερείς περισσότερο από 15 μέρες».
Αυτό το τελευταίο αφορούσε τη δική του περίπτωση, και φυσικά στον καθένα έλεγε αυτό που του ταίριαζε.
Αγιος Πορφύριος
Πρέπει να μαθαίνεις τις πανουργίες του πειρασμού, δια να γλιτώσεις, δια να μη δύναται να σε βλάψει. Και προσοχή: Όταν δεν μπορεί να μας ρίξει στις πράξεις, μας ρίχνει με τους λογισμούς. Προσπαθεί να ρίχνει τον άνθρωπον και μετά του φέρνει ελεγκτικούς λογισμούς, δια να τον ρίξει στην απελπισία. Να τα γνωρίζεις αυτά Ποτέ, το τονίζω, να μη δεχθείς απέλπισαν και δια τίποτε. Και εις τους λογισμούς πού από τον πειρασμόν έρχονται, να λέγεις: «Και στη κόλασιν να πάω, σε καλύτερη θέση από σένα θα είμαι! Δεν φοβάμαι, διότι εγώ δύνομαι να μετανοήσω και ο Θεός είναι όλος Αγάπη. Ποτέ, και δια τίποτα απελπισία».
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
And (look for) the life of the age to come. Amen.
The twelfth article of the Creed mentions the life of the future age; that is, the eternal life which will begin after the general resurrection of the dead, the renewal of the whole world, and Christ’s judgment over all.
For righteous people, eternal life will be so joyful and blessed that in our present state we are not even able to describe it. The Apostle Paul says, Eye hath not seen, nor ear heard, neither have entered into the heart of man, the things which God hath prepared for them that love Him (I Cor. 2:9).
This understanding of the blessedness of the righteous arises from visions of God in light and glory, and from union with Him. In Paradise, the souls of the righteous will be united with bodies which will be illumined with the light of God as the body of the Lord Jesus Christ was at the time of His Transfiguration on Mount Tabor.
The Apostle Paul writes, It is sown in dishonour; it is raised in glory (I Cor. 15:43).
The Lord Jesus Christ Himself said, Then shall the righteous shine forth as the sun in the kingdom of their Father (Matt. 13:43).
The states of the righteous will be in various degrees of blessedness, corresponding to the virtue of each. The Apostle Paul said, There is one glory of the sun, and another of the moon, and another glory of the stars: for one star differeth from another star in glory. So also is the resurrection of the dead (I Cor. 15:41-42).
For unbelievers and unrepentant sinners life in the future age will be one of eternal torment. The Lord says to them, Depart from Me ye cursed, into everlasting fire, prepared for the Devil and his angels ... and these shall go away into everlasting punishment (Matt. 25:41,46).
This torment of sinners will proceed from their estrangement from God, from the clear realization of their sins, from severe pangs of conscience, from having to stay among evil spirits where the eternal, unquenchable fire burns.
What is this unquenchable fire? The Word of God does not define it, but uses the term to portray the inexplicable, inexpressible torment of hell.
Thus punishment of sinners will not be because God wants them destroyed, but they themselves perish because they did not accept the love of truth for their salvation (II Thess. 2:10).
The Creed is concluded with the word "Amen," which means "truly" or "so be it." By saying this word after the Creed, we attest to the fact that all that is stated therein we acknowledge to be undoubtedly and invariably true.
I look for the resurrection of the dead.
The eleventh article of the Creed speaks about the general resurrection of the dead, which will come at the end of the world.
The resurrection of the dead that we look for will occur at the same time as the second and glorious coming of our Lord Jesus Christ. At that time all the bodies of the dead will be united with their souls, and they will come to life.
Faith in the resurrection of the dead was expressed as early as Abraham, at the time of the sacrifice of his son Isaac (cf. Heb. 11:17); by Job in the midst of his extreme suffering, For I know that my Redeemer liveth, and that He shall stand at the latter day upon the earth: And though after my skin has been thus destroyed, yet in my flesh shall I see God (Job 19:25-26); the Prophet Isaiah, Thy dead men shall live, together with my dead body shall they arise. Awake and sing, ye that dwell in the dust; for thy dew is as the dew of herbs, and the earth shall cast out the dead (Isaiah 26:19).
The Prophet Ezekiel contemplated the resurrection of the dead in a vision of a field strewn with dry bones. By the will of the Holy Spirit the bones came together, bone to bone, became covered with flesh, and the breath of the Spirit came into them (Ezekiel 37).
Jesus Christ speaks about the resurrection of the dead more than once, Verily, verily, I say unto you, the hour is coming and now is, when the dead shall hear the voice of the Son of God: and they that hear shall live (John 5:25). Marvel not at this: for the hour is coming, in the which all that are in the graves shall hear His voice, and shall come forth; they that have done good, unto the resurrection of life; and they that have done evil, unto the resurrection of damnation (John 5:28-29). Whosoever eateth My flesh and drinketh My blood hath eternal life: and I will raise him up at the last day (John 6:54).
In answering the questions of the unbelieving Sadducees about the resurrection of the dead, Jesus Christ said, Ye do err, not knowing the Scriptures, nor the power of God. For in the resurrection they neither many, nor are given in marriage, but are as the angels of God in Heaven. But as touching the resurrection of the dead, have ye not read that which was spoken unto you by God, saying, I am the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob? God is not the God of the dead, but of the living (Matt. 22:29-32).
The Apostle Paul says, But now is Christ risen from the dead, and become the firstfruits of them that slept. For since by man came death, by Man came also the resurrection of the dead. For as in Adam all die, even so in Christ shall all be made alive (I Cor. 15:20-22).
At the moment of the general resurrection the bodies of dead people shall be changed. In essence, the bodies will be the same as we now have, but in quality they will excel our present bodies. They will be spiritual, incorruptible and immortal. Changed also will be the bodies of those people who are alive at the time of the second coming of the Saviour. The Apostle Paul says: It is sown a natural body; it is raised a spiritual body ... we shall not all sleep, but we shall all be changed. In a moment, in the twinkling of an eye, at the last trump: for the trumpet shall sound, and the dead shall be raised incorruptible, and we shall be changed (I Cor. 15:44, 51-52).
Corresponding to the change in man himself, all the visible world will change. From the corruptible it will turn into the incorruptible.
The souls of people who died before the general resurrection exist under differing conditions. The souls of the righteous will experience a foretaste of eternal blessedness, and the souls of sinners a foretaste of eternal torment. The state of the souls of the dead is determined at the particular judgment, which takes place after the death of each person. This is clearly evident from the teaching of the Lord Jesus Christ about the rich man and Lazarus (cf. Luke 16:19-31). The Apostle Paul also points this out when he says, Having a desire to depart, and to be with Christ; which is far better (Philip. 1:23,24).
Death has great significance in the life of every man. It is the demarcation point by which the time of preparation is ended and the time of reward is begun. But as this particular judgment is not final, the souls of sinful people who died with faith in Christ and repentance are able, to receive relief from suffering beyond the grave and even be completely delivered from it by the prayers of the Church, augmented by works of charity done for them by the living, and especially by commemorating them in the bloodless sacrifice of the Body and Blood of Christ. For this purpose the Orthodox Church established commemoration of the dead, which has been performed regularly since Apostolic times. Commemoration of the dead comprises one of the main parts of the Divine Liturgy. This is evident from the first Christian Liturgy of the Apostle James.
The Apostle John says, If any man see his brother sin a sin which is not unto death, he shall ask, and He (God) shall give him life (I John 5:16).
The Apostle Paul in his epistle to Bishop Timothy writes, I exhort therefore, that, first of all, supplications, prayers, intercessions, and giving of thanks, be made for all men, for kings, and for all that are in authority; that we may lead a quiet and peaceable life in all godliness and honesty. For this is good and acceptable in the sight of God our Saviour; Who will have all men to be saved, and to come unto the knowledge of the truth (I Tim. 2:1-4).
The Apostle James says, Confess your faults one to another and pray one for another, that ye may be healed. The effectual fervent prayer of a righteous man availeth much (James 5:16).
If we should pray for the living, then we should also pray for the dead, because to God there are no dead. To God all are living. The Lord Jesus Christ Himself said, For He is not a God of the dead, but of the living: for all live unto Him (Luke 20:38).
The Apostle Paul wrote to the Christians, For whether we live, we live unto the Lord; and whether we die, we die unto the Lord: whether we live therefore, or die, we are the Lord’s (Rom. 14:8).
Even in the Old Testament it was the custom to pray for the dead. Thus, for example, the Prophet Baruch prayed for the dead saying, Lord Almighty, God of Israel! Hear the prayer of the dead of Israel and of their sons who sinned before Thee... Do not bring to remembrance the unrighteousness of our fathers (Baruch 3:4-5). Judas Maccabaeus prayed and brought offerings for dead soldiers (II Mace. 12:39-45). Thus, teachings about prayer for the dead are founded upon Holy Scriptures as well as Holy Tradition.
Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα, φέρνει την αποδύνθεση. Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο
άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του.
Γεροντας Παϊσιος
Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5,6). - μη γένοιτο. Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα έχουν όλα και γι' αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. 'Αν όμως έλθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λ.π., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. 'Αμα δεν δοξάζουμε τον -θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό.
Παλαιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη. Πάνε χωρίς Θεό σημερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την Πυροσβεστική, σκέφτονται τις διατρήσεις, το ένα, το άλλο... Αλλά χωρίς Θεό τι να κάνει ο άνθρωπος.
Γεροντας Παισιος
