Για τον εαυτό του ό Γέροντας δεν νοιαζόταν καθόλου ούτε και φοβόταν, γιατί
είχε πολύ φόβο Θεού (θεία συστολή) και ευλάβεια. Επειδή αγωνιζόταν και με
πολλή ταπείνωση, δεν διέτρεχε ούτε τον πνευματικό κίνδυνο της πτώσεως.
Επομένως, πώς να φοβηθή και τι να φοβηθή; Τους δαίμονες, πού τρέμουν από
τον ταπεινό άνθρωπο, ή τον θάνατο, πού συνέχεια τον μελετούσε και
ετοιμαζόταν χαρούμενος γι' αυτόν; Μάλιστα, είχε ανοίξει και τον τάφο του
μόνος του, για να είναι έτοιμος, και έμπηξε και τον Σταυρό, πού και αυτόν τον
είχε κάνει ο ίδιος, και έγραψε τα εξής, αφού είχε προαισθανθή τον θάνατο του:
«Αμαρτωλός Τυχών, Ιερομόναχος, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Δόξα σοι ο Θεός».
Πάντα με το Δόξα σοι ο Θεός θα άρχιζε και με το Δόξα σοι ο Θεός θα
τελείωνε ο Γέροντας. Είχε συμφιλιωθή πια με τον Θεό, γι' αυτό
χρησιμοποιούσε περισσότερο το Δόξα σοι ο Θεός παρά το Κύριε Ιησού
Χριστέ, ελέησον με. Κινείτο, όπως είδαμε, στον θείο χώρο, αφού λάμβανε
μέρος και στην ουράνια δοξολογία με τους Αγίους Αγγέλους την ώρα της
Θείας Λειτουργίας.
Επειδή είχε ανάψει πια η φλόγα του θείου έρωτος μέσα στην καρδιά του, γι'
αυτό και δεν τον συγκινούσαν τα μάταια πράγματα,
όπως ανέφερα. Το κελλί του ήταν και αυτό μικρό. Είχε
ένα τραπεζάκι πού ακουμπούσε εικόνες, καθώς και το
ακοίμητο κανδήλι και το θυμιατήρι. Δίπλα είχε το
Αγγελικό του Σχήμα και το τριμμένο του ράσο. Από την
άλλη πλευρά του τοίχου είχε τον Εσταυρωμένο και σε
μια άκρη είχε τρεις σανίδες για κρεβάτι με μια
κουρελιασμένη κουβέρτα απλωμένη για στρώμα. Για
σκέπασμα είχε ένα παλιό πάπλωμα με τα βαμβάκια άπ'
έξω, από το όποιο έπαιρναν και τα ποντίκια βαμβάκι,
για να κάνουν τις φωλιές τους. Επάνω στο δήθεν
μαξιλάρι του είχε το Ευαγγέλιο και ένα βιβλίο με
ομιλίες του Αγίου Χρυσοστόμου. Το δε πάτωμα του
κελλιού του ήταν μεν από σανίδες, αλλά φαινόταν σαν σουβαντισμένο,
επειδή δεν σκούπιζε ποτέ, και οι λάσπες, πού έμπαιναν από έξω, με τα γένια
και τα μαλλιά, πού έπεφταν κάτω χρόνια ολόκληρα, είχαν σχηματίσει
κανονικό σουβά.
Ό Παπα - Τυχών δεν έδινε καμιά σημασία στο καθάρισμα του κελλιού του
αλλά στο καθάρισμα της ψυχής του, γι' αυτό και κατόρθωσε να γίνη δοχείο
της Χάριτος του Θεού. Συνέχεια έπλενε την ψυχή του με τα πολλά του
δάκρυα και χρησιμοποιούσε χονδρά προσόψια, επειδή τα συνηθισμένα
μανδήλια δεν τον εξυπηρετούσαν.
Eίχε φθάσει σε μεγάλη κατάσταση πνευματική ο Γέροντας! Η ψυχή του είχε
γίνει πολύ ευαίσθητη, αλλά για να βρίσκεται ο νους του συνέχεια στον Θεό,
είχε φθάσει και σε αναισθησία σωματική. Αφού δεν αισθανόταν πια καμιά
ενόχληση από τις μύγες, τα κουνούπια και τους ψύλλους, πού είχε χιλιάδες.
Το κορμί του ήταν κατατρυπημένο και τα ρούχα του γεμάτα από κόκκινα
στίγματα. Μου λέει ο λογισμός μου ότι και με τις σύριγγες να του τραβούσαν
το αίμα του τα ζουζούνια, πάλι δεν θα το αισθανόταν. Μέσα στο κελλί του
κυκλοφορούσαν όλα ελεύθερα, από ζουζούνια μέχρι ποντίκια.
Κάποτε του είπε ένας Μοναχός, επειδή έβλεπε τα ποντίκια να χοροπηδούν:
- Γέροντα, θέλεις να σου φέρω μια γάτα;
Εκείνος απάντησε:
- Όχι, παιδί μου. Εγώ έχω μια γάτα, μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την γάτα.
Έρχεται εδώ, την ταΐζω, την χαϊδεύω, και μετά πηγαίνει στην καλύβα της
κάτω στο λάκκο και ησυχάζει.
Ήταν μια αλεπού, ή οποία επισκεπτόταν τον Γέροντα τακτικά, σαν καλός
γείτονας.
Είχε επίσης και ένα θηλυκό αγριόχοιρο, πού γεννούσε κάθε χρόνο κοντά στο
φράχτη του κήπου του, για να την προστατεύει ο Γέροντας. "Όταν έβλεπε
κυνηγούς να περνούν από την περιοχή του, τους έλεγε ο Παπα - Τυχών:
- Παιδιά μου, εδώ δεν υπάρχουν μεγάλα γουρούνια. Φύγετε.
Οι κυνηγοί νόμιζαν ότι δεν υπάρχουν αγριόχοιροι στην περιοχή του και
έφευγαν.
Ό άγιος Γέροντας σαν καλός πατέρας τους μεν ανθρώπους έτρεφε
πνευματικά, τα δε μεγάλα άγρια ζώα τα ταΐζε από την λίγη τροφή πού είχε
και τα χόρταινε περισσότερο από την πολλή του αγάπη, και τα μικρά
ζουζούνια τ' αφήνε να θηλάζουν από το λίγο του αίμα.
Είχε γερή κράση ο Γέροντας, αλλά από την πολλή άσκηση είχε έξαντληθή.
"Όταν τον ρωτούσε κανείς «τι κάνεις, Γέροντα, είσαι καλά», απαντούσε:
- Δόξα σοι ο Θεός, καλά είμαι, παιδί μου. Εγώ δεν είμαι άρρωστος, αλλά αδυναμία έχω.
Γέροντας Τύχων
