Ντύθηκα καθαρό χιτώνα απόψε, Κύριε,
καί ξεκίνησα γιά την Φάτνη Σου.
Έψαξα δώρο ακριβό νά Σού φέρω,
μά δέ βρήκα τίποτα δικό μου
πού νάξιζε γιά Σένα.
Μ' άδεια τά χέρια μου
μέ τήν καρδιά γεμάτη αναζήτηση,
περπάτησα!
Ή σκέψη μου κουβαλούσε μαζί της πολλά:
Σχέδια κι όνειρα γιά τό μέλλον,
στενοχώριες πού τή βαραίνουν,
φόβους πού τήν ταράζουν,
αδυναμίες πού τήν κουράζουν...
Καί περπατούσα καί λαχταρούσα νά φτάσω
γιά νά στά πώ όλα, νά ξαποστάσω.
Έβαλα σημάδι τ' άστέρι Σου
καί περπατούσα καί περπατούσα,
κι' όλο σκεφτόμουν
πότε νά φτάσω.
Νύχτωσε! Μεσάνυχτα,
κι ό δρόμος δέ σίμωνε στή Σπηλιά.
Ένοιωσα νά χώνεται μέσα μου ή αγωνία,
κι άρχισα νά περπατώ πιό γοργά.
Στήλωσα στ' αστέρι τή ματία
καί βάλθηκα νά τρέχω.
Ξέχασα σχέδια κι όνειρα
φόβους καί πίκρες πού φόρτωναν τό νού μου
κι έσερνα μόνο άχαρα τό βάρος τού κορμιού μου.
Κάποτε σήκωσα τό κεφάλι...
Είχα φθάσει,
μά είχα πιά ξεχάσει
τ' ήθελα νά πώ.
Γονάτισα μ' άδεια τή σκέψη
κι είπα "Ευχαριστώ",
Πού ήρθες,
Πού Σέ βρήκα,
Πού Σέ βλέπω,
Που Σ' αγαπώ!
"Δόξα έν υψίστοις Θεώ!"
ΑΓΑΠΗ ΤΙΤΟΥ
