Αλλά ας ακούσωμεν και τον Γέροντα Εφραίμ πως προτρέπει και παρακινεί τα πνευματικά του παιδιά να λέγουν την ευχήν: «Παιδιά μου, παρακαλώ δια την αγάπην του Θεού, μη σταματάτε την ευχήν του Χριστού μας, ουδέ επ ελάχιστον. Τα χείλη σας συνεχώς να μουρμουρίζουν την ευχήν του Ιησού, τον καταλύτην του διαβόλου και πάσης μηχανορραφίας αυτού. Φωνάζετε αδιακόπως εις βοήθειάν σας τον Χριστόν μας, και αυτός πάραυτα σπεύδει ολοκαρδίως να μας βοηθήση.
Όπως το πυρακτωμένο σίδηρο γίνεται απλησίαστο, έτσι γίνεται και η ψυχή του έχοντος την ευχήν του Χριστού. Οι δαίμονες δεν την πλησιάζουν. Πως να την εγγίσουν; Εάν την εγγίσσουν θα καούν από το θείκον πυρ που περικλείει μέσα το θείον όνομα.
Βιάζεσθε εις την ευχήν του Ιησού μας. Αυτή θα γίνη τα πάντα. Τροφή και πόμα και ένδυμα και φως και παρηγοριά και ζωή πνευματική. Τα πάντα γίνεται εις τον κατέχοντα αυτήν. Χωρίς αυτήν το κενόν της ψυχής δεν ικανοποιείται».
(Εκ της εκδόσεως: Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, έργον Ι. Μ. Καρακάλλου Αγίου Όρους, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)
