«Αν δεν γίνουμε σαν τα παιδιά, δεν θα μπούμε στη Βασιλεία Του». Ο λόγος αυτός ανήκει στο Χριστό. Δείγμα πραγματικής σοφίας είναι η απλότητα, η αμεσότητα και η ζωντάνια του λόγου άσκηση στη πνευματική ζωή ορίζεται και ως απέκδυση του παλαιού ανθρώπου, να ξεντυθούμε το ψεύτικο, το υποκριτικό, τα φτιασιδώματα των συστημάτων. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στην Πατρική Αγάπη, όπως τα παιδιά, νοιώθουμε ασφαλείς με τον εαυτό μας και δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι, για να διεκδικήσουμε την αναγνώριση και την αποδοχή. Στον κόσμο του ανταγωνισμού και των συγκρούσεων το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι να μην είμαστε ο εαυτός μας, για να μπορέσουμε να «επιτύχουμε». Χάνουμε έτσι την παιδική αθωότητα και την επαφή με τον εαυτό μας. Μας αναγνωρίζει ίσως η κοινωνία, αλλά δε μας χαίρεται ο εαυτός μας. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να χαίρεται με τα κατορθώματά του, αλλά τα βιώματα της καρδιάς μας έχουν άλλη γνώμη. Είμαστε οι σπουδαίοι και ευφυείς. που μας είναι βάσανο ο προσωπικός μας χρόνος με τον εαυτό μας.
Οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς δεν είναι πάντα έκφραση ευγένειας ψυχής, αλλά ένας επιτηδευμένος τρόπος να κρύψουμε την υπαρξιακή μας ασχήμια, όπως η γυναίκα που προσπαθεί να κρύψει τα σημάδια της φθοράς του προσώπου της με υπερβολικά βαψίματα. Ένας ανεπιτήδευτος-παιδικός τρόπος συμπεριφοράς με στοιχεία αγένειας μπορεί να κρύβει μεγαλύτερη καθαρότητα ενώπιον του Θεού από προσεγμένες καθώς πρέπει συμπεριφορές. Ο φόβος της έκθεσης, η ανάγκη μας για τη καλή γνώμη των άλλων, η κενοδοξία μας, επιβάλλουν συμπεριφορές που θάβουν την παιδική καθαρότητα και απλότητα. Γινόμαστε πονηροί, με σύγχυση λογισμών και συναισθημάτων. Χάνουμε τη δυνατότητα σχέσης και αγάπης. Δεν μπορούμε να παίξουμε και να απολαύσουμε τη ζωή. Όλα τα υπολογίζουμε και η καρδιά αιχμαλωτίζεται στη σκέψη. Το παιδί εμπιστεύεται τον πατέρα του, φαντάζει στα μάτια του παντοδύναμος, που μπορεί να του εξασφαλίσει ό,τι έχει ανάγκη. Όλη η ουσία της πίστης μας είναι η προσέγγιση του Ουράνιου Πατέρα με αυτό το λογισμό. Ό,τι ζαβολιές και να’ χουμε κάνει, ξέρουμε ότι είναι πατέρας, θα μας καταλάβει και θα μας δεχθεί, αρκεί να μη νοιώθουμε πως είμαστε οι σπουδαίοι, που δυσκολεύονται να παραδεχθούν ότι κάνουν και λάθη. Ό,τι πόνο και θλίψη και αν έχουμε, ξέρουμε ότι κάτι καλύτερο ετοιμάζει για μας ως πατέρας. Πόσο δυστυχισμένοι είμαστε, που χάθηκε το παιδί από μέσα μας;
ΠΑΤΡΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑ
