Όσοι έχουν σταθερή ελπίδα προς τον θεό πλησιάζουν κοντά Του και φωτίζονται με τη λάμψη του αιωνίου φωτός.
Ο άνθρωπος, που για την αγάπη του Θεού δεν μεριμνά για τον εαυτό του, έχει ελπίδα αληθινή. Πιστεύει ότι μεριμνά γι’αυτόν ο Θεός.
Αν όμως στηρίζει την ελπίδα του στα έργα του και καταφεύγει στον Θεό μόνο όταν συναντά απρόοπτες δυσκολίες τις οποίες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τις δικές του δυνάμεις, τότε μια τέτοια ελπίδα είναι μάταια και ψεύτικη. Όποιος έχει την αληθινή ελπίδα ζητεί μόνο τη βασιλεία του Θεού.
Όσο για τα απαραίτητα αγαθά της πρόσκαιρης ζωής είναι σίγουρος πως θα του δοθούν.
Αν στην καρδιά δεν υπάρχει τέτοια ελπίδα δεν είναι δυνατόν να υπάρχει και η ειρήνη.
Η ελπίδα είναι εκείνη που δίνει χαρά και ειρήνη στην καρδιά.
Γι’ αυτή την ελπίδα είπε ο Κύριος : «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφωρτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς (Ματθ,ια΄ 28).
Ελπίζετε δηλαδή σ’ εμένα, κι εγώ θα σας ανακουφίσω από τους κόπους και τους φόβους σας.
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
