Γίνεται το πρόσωπο του ανθρώπου κόκκινο ως φως και χαροποιό. Το σώμα του θερμαίνεται, και απομακρύνεται από αυτό κάθε φόβος και κάθε συστολή, και γίνεται ως εκστατικός. Και η δύναμη η οποία περιορίζει το νου απουσιάζει και γίνεται ως μωρός. Νομίζει το φοβερό θάνατο ως χαρά. Η Θεωρία του νου του δεν σταματά καθόλου να θυμάται τα ουράνια πράγματα, και χωρίς να βρίσκεται στους ουρανούς, μιλά σα να είναι εκεί, χωρίς να βλέπεται από κανένα. Η φυσική του γνώση και όραση ξεφεύγουν από αυτόν, και δεν αισθάνεται την κίνησή του, με την οποία ενεργεί με αισθητό τρόπο στα πράγματα. Επειδή αν και φαίνεται ότι κάνει κάτι, δεν το αισθάνεται καθόλου, αφού έχει τα νου του μετέωρο στην θεωρία. Η διάνοιά του είναι σαν να βρίσκεται με κάποιον άλλο και να συνομιλεί μαζί του.
Οσίου Ισαάκ του Σύρου. Λόγος ΚΔ'. σελ. 127
