Μια
μέρα, ένας άλλος πτωχός με πολυμελή οικογένεια κτύπησε την πόρτα της
επισκοπής του. Πλησίασε τον άγιο και με δάκρυα του ζήτησε ένα δάνειο. Το
ήθελε για να πληρώσει κάποιο χρέος του σ' ένα πλούσιο, που απειλούσε να
του πωλήσει το σπίτι του. Πού να βρει όμως ο άγιος ένα τόσο μεγάλο
ποσό;
Στον
πόνο που του δημιουργούσαν τα πικρά δάκρυα του πτωχού, που από τη
θλίψη σπάραζε, ο στοργικός επίσκοπος καταστενοχωρημένος άρχισε να
βηματίζει. Ξάφνου εκεί μπροστά του πήρε το μάτι του ένα φίδι να σέρνεται
μέσα στην πρασινάδα.
Σαν
αστραπή πέρασε από τον νου του το ραβδί του Ααρών, που στο παλάτι του
Φαραώ τ' αφήκε να πέσει στη γη κι έγινε φίδι. «Άς ήταν, Κύριε, το φίδι
αυτό να γινόταν χρυσάφι για τον πτωχό αυτόν οικογενειάρχη, είπε σιγανά.
Ναί, Κύριε. Άς γινόταν χρυσάφι, για να βοηθηθεί το δυστυχισμένο αυτό
πλάσμα σου», ξανάπε και σήκωσε το χέρι. Το φίδι σταμάτησε. Κι ο άγιος
έσκυψε και το πήρε. Στο χέρι του το σιχαμερό ερπετό μεταμορφώθηκε κι
άστραψε τώρα χρυσαφένιο.
- Πάρτο, παιδί μου, είπε ο άγιος με καλωσύνη. Πάρτο να κάμεις τη δουλειά σου.
Κι
ο πτωχός γεμάτος χαρά πήρε το χρυσάφι κι έτρεξε και το 'δωκε ενέχυρο
στον πλούσιο δανειστή. Όταν αργότερα με τη βοήθεια του Θεού πλήρωσε το
χρέος του, ο δανειστής του επέστρεψε το χρυσαφένιο ενέχυρο.
Κι
ο πτωχός το πήρε και με δάκρυα ευγνωμοσύνης το γύρισε στον άγιο. Αυτός,
αφού το έλαβε στα χέρια, έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, δόξασε τον Θεό
για την άπειρη φιλανθρωπία του κι ύστερα το έριξε στη γη. Και ώ του
θαύματος!
Το χρυσάφι έγινε και πάλι φίδι κι έφυγε από μπροστά τους.
