-Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;
Αυτό
δεν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται. Η νηστεία, η
άσκηση, είναι προϋποθέσεις. Αλλά για να γίνει σωστή προσευχή, πρέπει να
πονάει κανείς για τους άλλους. Γιατί είναι και τυπικό πολλών χριστιανών
της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.
Και
συνταξιούχοι ακόμη που όλη μέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα
παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία. Θα φάνε, θα πιουν τον
καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο που
έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί
αυτό είναι πιο εύκολο. Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν
και τον λογισμό τους ότι έκαναν το καθήκον τους. Πόσους έχω στριμώξει
να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα! Αυτοί τίποτε.
Στο
Άγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξει,
έπιασε πυρκαγιά! Δεν γίνεται λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο. Θέλει να
πονέσουμε.
Μπορεί
να παραμείνει πειρασμός ή μια δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή
προσευχή οι καλόγεροι; Παρ' όλα τα δύσκολα χρόνια βλέπω στα μοναστήρια
να επικρατεί ένα πνεύμα... Να είμαστε χαρούμενοι! Εδώ καίγεται ο κόσμος!
Μας
ζητούν να κάνουμε μια αγρυπνία, ας υποθέσουμε, για έναν άρρωστο, και
ψάλλουμε «Ανοιξαντος Σου την χειρα» και χαιρόμαστε. Εμείς περνάμε
ευχάριστα την ώρα μας και ο άλλος εν τω μεταξύ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει,
αγρυπνία για τον άρρωστο». Τι αγρυπνία; Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό
είναι πνευματική διασκέδαση.
Μερικές
φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέει «Υπέρ των εν ασθενειαις κατακειμενων»,
προσευχόμαστε για τον άρρωστο. Θα βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε και
λίγη ευχή με το κομποσχοίνι. Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές
αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να
διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον ένα-δυο κομποσχοίνια
λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου».
Όλη
η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι
καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα
της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει
ποσότητα, αλλά δεν φτάνει αυτό· πρέπει να έχει και ποιότητα. Τόσες ώρες
προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή θα είχε αλλάξει ο
κόσμος. Γι' αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνονται από την καρδιά.
Η
καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον
εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλοσύνη. Όταν ερχόμαστε
στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η
ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή
για τον συνάνθρωπό μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.
