Όταν έχουμε την ανάγκη ανθρώπων, χρειάζεται και χρήματα να δαπανήσουμε και δουλόπρεπα να κολακέψουμε και πολύ να τρέξουμε.
Γιατί οι
άρχοντες του κόσμου τούτου όχι μόνο δεν μας δίνουν εύκολα ό,τι τους
ζητάμε, αλλά συνήθως ούτε καν να μας μιλήσουν δεν καταδέχονται. Πρέπει
πρώτα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους που είναι κοντά τους -υπηρέτες,
γραμματείς, υπαλλήλους κ.ά.- και να τους καλοπιάσουμε, να τους
εκλιπαρήσουμε, να τους προσφέρουμε δώρα.
Έτσι θα εξασφαλίσουμε τη μεσολάβησή τους στους αρμόδιους αξιωματούχους, για το διακανονισμό της όποιας υποθέσεώς μας.
Ο Θεός, απεναντίας, δεν θέλει μεσολαβητές.
Δεν χρειάζεται να Τον παρακαλούν άλλοι για μας. Προτιμά να Τον
παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι. Μας χρωστάει χάρη, μάλιστα, όταν του ζητάμε
ό,τι έχουμε ανάγκη.
Μόνο Αυτός
χρωστάει χάρη όταν Του ζητάμε, μόνο Αυτός δίνει εκείνα που δεν Του
δανείσαμε. Κι αν δει ότι επιμένουμε στην προσευχή με πίστη και καρτερία,
πληρώνει δίχως να απαιτεί ανταλλάγματα. Αν, όμως, δει ότι προσευχόμαστε
με νωθρότητα, αναβάλλει την πληρωμή· όχι γιατί μας περιφρονεί ή μας
αποστρέφεται, αλλά γιατί, όπως είπα, με την αναβολή αυτή μας κρατάει
κοντά Του.
