Απαλλαγή από τό σκοτάδι τής αμαρτίας

- Είναι πολύ βαρύ, Γέροντα, να μολύνει κανείς το Άγιο Βάπτισμα;
- Ανάλογα πόσο το μολύνει. Άλλος το μολύνει πολύ, άλλος λίγο, άλλος κάνει έναν λεκέ, άλλος δύο...
- Και είναι τα μεγάλα αμαρτήματα πού μολύνουν το Βάπτισμα;
- Έ, φυσικά, τα θανάσιμα αμαρτήματα το μολύνουν και τότε ή θεία Χάρις απομακρύνεται από τον άνθρωπο. Βέβαια δεν τον εγκαταλείπει, όπως ούτε ό Φύλακας Άγγελος δεν τον εγκαταλείπει. Θυμάστε τι είχε πει ό διάβολος στον ιερέα των ειδώλων για τον μοναχό πού ήθελε να παντρευτεί την κόρη του; Μη βιάζεσαι αυτός εγκατέλειψε τον Θεό, άλλα ό Θεός δεν τον εγκατέλειψε ακόμη.
- Γέροντα, μπορεί κανείς να ζει στο σκοτάδι τής αμαρτίας και να μην το αισθάνεται;
- Όχι, την αίσθηση όλοι την έχουν, άλλα υπάρχει αδιαφορία. Για να έρθει κανείς στο φως τού Χριστού, πρέπει να θέλει να βγει από το σκοτάδι τής αμαρτίας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα κάποιον πού κλείσθηκε κατά λάθος σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Μόλις δει μία ακτίνα να περνάει από μιά ρωγμή, κοιτάζει πώς να βγει στο φως. Θα άνοιξη σιγά-σιγά την ρωγμή, για να βρει την πόρτα και να βγει έξω.

Έτσι και από την στιγμή πού ό άνθρωπος Θα αισθανθεί το καλό ως ανάγκη και μπει μέσα του ή καλή ανησυχία, Θα καταβάλει προσπάθεια να βγει από το σκοτάδι της αμαρτίας. Αν πει: αυτό πού κάνω είναι λανθασμένο, δεν πηγαίνω καλά, ταπεινώνεται, έρχεται ή Χάρις του Θεού, και από εκεί και πέρα προχωράει κανονικά.

Αλλά, αν δεν μπει μέσα του ή καλή ανησυχία, είναι δύσκολο να βοηθηθεί. Κάποιος λ.χ. βρίσκεται σε κλειστό χώρο και αισθάνεται άσχημα. Του λες: σήκω, άνοιξε την πόρτα και βγες έξω να πάρεις λίγο οξυγόνο, για να συνέρθεις, και εκείνος αρχίζει: Δεν μπορώ να βγω έξω. Και γιατί να είμαι κλεισμένος μέσα και να μην μπορώ να πάρω αναπνοή;Καί γιατί
να μην έχω οξυγόνο; Και γιατί ό Θεός να με έχει εδώ και τους άλλους έξω;.

Έ, μπορεί αυτός να βοηθηθεί; Ξέρετε πόσοι βασανίζονται, επειδή δεν ακούν κάποιον πού μπορεί να τους βοηθήσει πνευματικά;
Ό άνθρωπος με την αμαρτία κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση. Αν ή ψυχή του μολυνθεί με θανάσιμες αμαρτίες,ζει μία δαιμονική κατάσταση αντιδρά, βασανίζεται, δεν έχει ειρήνη. Αντίθετα, όποιος είναι κοντά στον Θεό, έχει τον νου του στα θεία νοήματα και έχει πάντοτε καλούς λογισμούς, είναι ειρηνικός και ζει τον Παράδεισο στην γη. Αυτός ό άνθρωπος έχει κάτι ξεχωριστό από εκείνον πού είναι μακριά από τον Θεό, και αυτό είναι αισθητό και στους
άλλους. Να, αυτό είναι ή θεία Χάρις, ή οποία προδίδει τον άνθρωπο, ακόμη κι αν κρύβεται.

Γεροντας Παισιος

Όταν εξομολογείται ο άνθρωπος, η χάρις τον ελευθερώνει από τα ψυχικά τραύματα.

"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία.

Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου. Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ΄ όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής.

Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό. Υπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού. Μπορεί, δηλαδή, να σου πει ο πνευματικός:
- Πώς θα ήθελα να ήμασταν σ΄ ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου απ΄ την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου, όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή σου.
Πολλές φορές έχω μεταχειριστεί αυτή την γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ΄ αυτό. Την ώρα που τα λες στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει απ΄ όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές
και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές, διότι, την ώρα που τα λες, ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου.
Είχε έλθει σ΄ εμένα προ καιρού μια κυρία, που έκανε αυτού του είδους την εξομολόγηση και βρήκε μεγάλη ωφέλεια.

Βελτιώθηκε η ψυχολογική της κατάσταση, διότι τήνε βασάνιζε κάτι. Έστειλε, λοιπόν, αυτή μια φίλη της και πήγαμε έξω στο βράχο, στα Καλλίσια. Καθίσαμε και άρχισε κι εκείνη να μου μιλάει. Της λέω:
- Να μου πεις ό,τι αισθάνεσαι. Αν σε ρωτήσω εγώ για κάτι, να μου πεις. Αν δεν σε ρωτήσω, να συνεχίσεις να τα λέεις, όπως τα αισθάνεσαι.
Όλ' αυτά που μου έλεγε, τα παρακολουθούσα όχι απλώς με προσοχή, αλλά "έβλεπα" μέσα στον ψυχικό της κόσμο την επίδραση της προσευχής.

Την παρακολουθούσα μέσα στην ψυχή της κι "έβλεπα" ότι πήγαινε χάρις μέσα της, όπως τήνε κοίταζα εγώ.
Διότι στον πνευματικό υπάρχει χάρις και στον παπά υπάρχει χάρις. Το καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ενώ εξομολογείται ο άνθρωπος, ο ιερέας προσεύχεται γι αυτόν. Συγχρόνως έρχεται η χάρις και τον ελευθερώνει απ΄ τα ψυχικά τραύματα, που για χρόνια τον βασανίζουν, χωρίς να γνωρίζει την αιτία τους. Ω, αυτά τα πιστεύω πολύ!
Στον εξομολόγο μπορείς να μιλήσεις όπως αισθάνεσαι, αλλά δεν είναι αυτό τόσο σημαντικό, όσο είναι το ότι κοιτάζει μέσα στην ψυχή σου προσευχόμενος ο παπάς και βλέπει πώς είσαι και σου μεταδίδει την χάρι του Θεού. Έχει αποδειχθεί ότι αυτό το κοίταγμα είναι πνευματικές "ακτίνες" που σε ξαλαφρώνουν και σε θεραπεύουν, μη νομίσετε ότι είναι ακτίνες φυσικές.

Είναι αλήθεια αυτά τα πράγματα. Και με τον Χριστό τι έγινε; Έπιασε το χέρι της αιμορροούσης και είπε: "Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ΄εμού". Θα πεις: "Ναι, μα ήταν Θεός". Ο Χριστός βέβαια ήταν Θεός, αλλά μήπως και οι Απόστολοι δεν κάνανε το ίδιο;
Όλοι οι πνευματικοί, οι εξομολόγοι, έχουν αυτήν την χάρι κι όταν εύχονται, την εκπέμπουν ως αγωγοί. Για παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ανάψουμε εδώ πέρα μια θερμάστρα και βάζουμε ένα καλώδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει επαφή, διότι το καλώδιο δεν είναι στην πρίζα. Αν, όμως, το καλώδιο μπει στην πρίζα, μόλις κάνει την επαφή, έρχεται το ρεύμα μέσω αυτού του αγωγού.

Είναι πνευματικά πράγματα της θρησκείας μας αυτά. Μπορεί να λέμε για καλώδιο, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι "η θεία ψυχανάλυση".

Γέροντας Πορφύριος

On Reverence For Icons ( Elder Paisios )

What reverence we must have for the holy icons!

A monk once prepared an Icon of Saint Nicholas to give to someone as a blessing.He wrapped it in a clear piece of paper and placed it in a cabinet until the time came to give it.But without realizing it,he placed it upside down.After a while,a rattling sound could be heard in the room.The monk looked around to see where the sound was coming from.He did not realize at first that it was coming from the cabinet.The rattle continued for some time,"tap,tap,tap"and would not leave him in peace.Finally,when he approached the cabinet and realized the sound was coming from there ,he opened it and heard the sound coming from the icon."Let me see what is the matter with this Icon,"he said to himself and unwrapped it.He saw what had happened,stood the Icon upright and immediately the sound stopped.
The devout person will especially venerate the holy Icon.And when we say,"He will venerate the holy Icons"we mean he venerates the person depicted on the Icon.When someone has a picture of his father,his mother,his grandfather,or grandmother,his brother,he cannot possibly tear it or step on it.How much more must we venerate the Icons of the Saints.

Jehovah's Witnesses have no Icons.The honour we show to the Icons they consider to be idolatry.I asked one of them once,"Don't you have photographs in your homes?"Yes,we do,"he said."Well then,does a mother kiss the photograph of her child,when that child is far away?" "Yes,she does,"he said"Does she kiss the paper of the photograph or her child?"I asked and he replied,"She kisses her child.""well then,just as she kisses her child when she kisses his photograph,we kiss Christ when we kiss His Icon,we don't kiss the paper or the wood."
-Elder,even if a plank of wood had been once painted with an Icon of Christ,οf Panagia(Mother οf God),or of a Saint and the colours have faded away over time,are we not still to show reverence for it?
-Yes,of course.When someone venerates the holy Icons with devoutness and fervent love,he absorbs the colours from them and the Saints are imprinted on his soul.The Saints are pleased when they are lifted up from the paper or the wood and imprinted in people's hearts.When a Christian devoutly kisses the holy Icons and prays for help from Christ,Panagia,the Saints,he draws into his heart not only the Grace of Christ,of Panagia ,and of the Saints,but also the whole of Christ,or of Panagia,or of a Saint,and places them upon the iconostasis of his own temple.Your body is the temple of the Holy Spirit(1Cor 6;19.3;16)You see,every divine service begins and ends with the veneration of the Holy Icons.If people could understand this they would feel such joy,they would receive so much power!
-Elder,in the Supplication Service of the Theotokos,why does a verse in the hymns of praise say,Speechless be the lips of the impious who do not venerate your sacred Icon?
When someone is not devout and yet kisses the Icons,are his lips not speechless?And,when the devout kisses the Icons,aren't his lips full of praise?There are some people who do not even touch the Icon when they venerate it.Others touch only their lips to the Icon when they kiss it. Here,like this(Without a sound) Did you hear anything?
No.
Well then,"speechless are the lips.
Whereas the devout person kisses the Icon and you can hear the sound of the kiss.In that case,the lips are "eloquent" with praise.It is not a matter of cursing when the verse says"speechless",but rather that those lips are without a sound,while the others are eloquent with sounds.When we look upon the holy Icons,our hearts should be overflowing with love for God and for the Saints,and we should prostrate ourselves to venerate the Icons and kiss them devoutly.

The Foundation is devoutness.

You see,someone may lean against the wall where an Icon has stood and he receives Grace,while another may own the best Icon,but because he is not devout,receives no benefit.Or one may benefit from a simple wooden cross,while another,who is not devout,may not even benefit from the True Precious Cross itself .Cultivate your devoutness and your modesty as much as you can.This will help you receive the Grace of God.For,if someone is devout and spiritually modest and humble too,he can expect to receive divine Grace.If he has no devoutness and no humility,the Grace of God does not come to him.What does the Sacred Scripture say?But to this man will I look,even to him that is poor and of a contrite spirit,and trembleth at My word. ISA 66;2.

Taken from ELDER PAISIOS OF MOUNT ATHOS,Spiritual Counsels Vol 2 "SPIRITUAL AWAKENING"

What is the name of our God? ( St. John of Kronstadt )

               

What is the name of our God? Love, Mercy, Compassion, Bountifulness.

When you pray, contemplate with the eyes of your heart Love and Mercy standing before you — the Lover of men listening to you.

- St. John of Kronstadt

Να μην μένει ούτε ίχνος αμαρτίας ...( Γεροντας Παισιος )

Καταρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η εξομολόγηση δεν είναι μια απλή συζήτηση με τον πνευματικό-εξομολόγο επί διαφόρων αποριών ή και προβλημάτων του εξομολογουμένου. Αυτό μπορεί να γίνει σε κάποια άλλη ώρα ,εκτός εξομολογήσεως, ή έστω, ως προέκταση της καθαυτό εξομολογήσεως. Ούτε ασφαλώς είναι μια τυπική επίσκεψη στον ιερέα πριν από τις μεγάλες εορτές, με μια κατ’ επιλογήν επισήμανση αμαρτιών ή και απλή εκζήτηση της «ευχής». Στην περίπτωση αυτή η εξομολόγηση λειτουργεί ως άλλοθι της ενοχής του ανθρώπου – «να ησυχάσουμε τη φωνή της συνειδήσεως»- με συνέπεια την παγίωση της αμαρτίας και την σκλήρυνση της ψυχής. Η εξομολόγηση είναι το μυστήριο εκείνο , που φανερώνει τη γνησιότητα της μετανοίας του πιστού. Πραγματοποιούμενη ενώπιον της Εκκλησίας –στα πρώτα χριστιανικά χρόνια ενώπιον όλων και αργότερα ενώπιον του εκπροσώπου της Εκκλησίας πνευματικού εξομολόγου- αποτελεί το αποκορύφωμα της εν ταπεινώσει και συντριβή αναγνώρισης από τον πιστό ότι η ζωή του δεν βρίσκεται στην τροχιά του Χριστού και των αγίων ∙ ότι έσφαλε και σφάλλει, στο βαθμό που ή εκούσια ή ακούσια προσέβαλε την αγάπη στο πρόσωπο του Θεού ή των συνανθρώπων του. Παράλληλα όμως με την ομολογία αυτή εκδηλώνει και την ακλόνητη πεποίθησή του στην αγάπη και το έλεος του Θεού, τα οποία αναγνωρίζει ότι υπερβαίνουν την κατάντια του και έχουν τη δύναμη να τον ανορθώσουν και να τον οδηγήσουν σε ανώτερα πνευματικά ύψη: να ακολουθεί το Χριστό! Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν η εξομολόγηση αφενός προϋποθέτει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητος του εξομολογουμένου και την πίστη του στην φιλανθρωπία του πανοικτίρμονος Θεού, αφετέρου έχει εκκλησιαστικό χαρακτήρα. Τυχόν λοιπόν προσέλευση στο μυστήριο, χωρίς την απαιτούμενη προετοιμασία με εξομολόγηση εν μετανοία ενώπιον πρώτα του Θεού, αποτελεί εμπαιγμό του μυστηρίου ή το λιγότερο άγνοια της παραδόσεως της Εκκλησίας. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, να προσέρχεται ο εξομολογούμενος απροετοίμαστος , επόμενο είναι να μη γεύεται τα αγαθά και τις δωρεές , που ο Θεός έχει υποσχεθεί να δώσει. Και τα αγαθά αυτά είναι η εξάλειψη κάθε αμαρτίας, αλλά και η δικαίωση του ανθρώπου. «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών , πιστός εστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» ( Α’ Ιω.1,9 ) . Και ο προφήτης Ησαΐας , ήδη από το χώρο της Π. Διαθήκης, διαλαλεί: « Εάν είναι οι αμαρτίες σας κόκκινες σαν το αίμα, θα τις κάνω λευκές σαν το χιόνι» ( Πρβλ. Ης. 1,18 ) . Ο άγιος Χρυσόστομος ερμηνεύει τα παραπάνω: « Η μετάνοια δικαιώνει… Στο ληστή δεν είπε ο Κύριος, σε απαλλάσσω από την κόλαση και την τιμωρία, αλλά τον βάζει μέσα στον Παράδεισο, δίκαιο. Μη λες λοιπόν πάλι, Αμάρτησα πολύ και πώς θα μπορέσω να σωθώ; Συ δεν μπορείς, μα ο Κύριός σου μπορεί , και τόσο πολύ, ώστε να σβήσει τελείως τα αμαρτήματά σου… Τόσο τέλεια σβήνει τα αμαρτήματα , ώστε να μην μένει ούτε ίχνος από αυτά. Ο Θεός λοιπόν χαρίζει και την ομορφιά μαζί με την υγεία, μαζί με την απαλλαγή από την κόλαση δίνει και τη δικαιοσύνη και κάνει τον αμαρτωλό να είναι ίσος με αυτόν που δεν αμάρτησε. Διότι εξαφανίζει το αμάρτημα και το κάνει να μην υπάρχει και να μην έχει γίνει ποτέ. Έτσι τέλεια το εξαφανίζει, δεν μένει ούτε σημάδι, ούτε ίχνος, ούτε απόδειξη, ούτε δείγμα» (Ομιλία η΄, περί μετανοίας ) . Έτσι με την εν μετανοία συμμετοχή μας στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως επανερχόμαστε στο αφετηριακό σημείο του βαπτίσματός μας. Όπως δηλ. τότε που βαπτισθήκαμε, κάθε αμάρτημά μας, ιδίως δε το προπατορικό λεγόμενο με τις κληρονομικές του συνέπειες της φθοράς και του θανάτου, εξαλείφθηκε, έτσι και τώρα, στο δεύτερο αυτό και επαναλαμβανόμενο βάπτισμα της μετανοίας, κάθε αμάρτημα που εκάναμε, μετά το πρώτο, εν λόγω ή έργω ή διανοία, εξαλείφεται και μας φέρει καθαρούς και πάλι στο σημείο εκκινήσεως της πνευματικής ζωής. Η ζωή μας στη φάση αυτή επανασυντονίζεται με τους χτύπους της παράδοσης της Εκκλησίας∙ «πιάνουμε» ξανά το σταθμό του Θεού∙ αρχίζουμε και (επι)κοινωνούμε με όλους τους αγίους. «Γιατί έτσι, όπως θα είναι ο νους σου συγχυσμένος ,ούτε θα καταλάβεις τι θα σου πω ούτε και θα θυμάσαι σε λίγο τίποτα. Άμα όμως εξομολογηθείς και μπεις και συ στην ίδια πνευματική συχνότητα με μας, τότε θα μπορέσουμε άνετα να συνεννοηθούμε»


Γεροντας Παισιος

Patience and Humility

One should always endure any trial for the sake of God with gratitude.
Our life is a single minute in comparison with eternity and therefore, according 
to the Apostle, the sufferings of this present time are not worthy to be 
compared with the glory which shall be revealed in us ( Rom.8:18 ).

Bear it in silence when an enemy offends you and open your heart
to the Lord.


Little Russian Philokalia , St. Seraphim

Miracle ...... ( St Sergius of Radonezh )

Sergei Chikunchikov-Resurrection Performed by St Sergius of Radonezh (1999)


A certain devout Christian living close by the monastery, who believed in St. Sergius, had an only son, a child who fell ill. The father brought the boy to the monastery to pray for him: but while the father was yet speaking, the boy died. The man, with his last hope gone, wept and bemoaned: “It would have been better had my son died in my own house.” While he went to prepare a grave, the dead child was laid in the saint’s cell. The saint feeling compassion for the man’s loss, fell to his knees and prayed over the dead child. Suddenly the boy came to life, and moved. His father returning with preparations for the child’s burial, found his son alive whereupon he flung himself at the feet of God’s servant and thanked him. The saint said: “You deceive yourself man, and do not know what you are saying. While on your journey hither, your son became frozen with the cold and you thought he had died. He has now thawed in the warmth of my cell and you think he returns to life. No one can rise again from the dead before the Day of Resurrection.”

The man, however kept insisting: “Your prayers brought him back to life.”

St Sergius forbade him from saying this: “If you noise this abroad you will lose your son altogether.” The man promised to tell no one and, taking his son – now restored to health- he went back home. This miracle was made known through the saint’s disciples.


St Sergius of Radonezh pray to God for us!

When you pray…( St. John of Kronstadt )

When you pray, try to let the prayer reach your heart; in other words, it is necessary that your heart should feel what you are talking about in your prayer, that it should wish for the blessing for which you are asking…. Observe, during prayer, whether your heart is in accord with that which you are saying.



- St. John of Kronstadt

Ουράνια Συντροφιά...( Αγιος Πορφύριος )

Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα.

Αγιος Πορφύριος

εμείς και ...Εκείνος ( Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας )

Πώς να προσευχόμαστε στον Εσταυρωμένο Κύριο μας….Να , μόλις Τον πλησιάσαμε , Εκείνος μας καλωσόρισε με τα χέρια απλωμένα , ανοίγοντας θαρρείς την αγκαλιά Του , για να μας δεχθεί . ‘Εκλινε την κεφαλήν Του , για να μας ακούσει . Έκλεισε τα μάτια Του , για να μην βλέπει τις αμαρτίες μας . Κάρφωσε τα πόδια Του , για να μην απομακρυνθεί από την αναξιότητά μας . Άνοιξε με την λόγχη την θύρα της καρδιάς Του , για να ξεχύσει πλούσια το έλεος και την ευσπλαχνία Του επάνω μας. Να συλλογίζεσαι την απεριόριστη Αγάπη Του , που τον κάρφωσε στον Σταυρό . Και αν είσαι σαν τον τελώνη , ψέλισσέ Του τα λόγια της προσευχής σου με την δική του συντριβή . Αν είσαι σαν τη Χαναναία , κραύγασέ Του ενοχλητικά και επίμονα όπως εκείνη . Αν είσαι σαν την αμαρτωλή γυναίκα , πλύνε Του σιωπηλά τα πόδια με το μύρο των δακρύων σου .Αν είσαι σαν τον άσωτο , «ελθέ εις εαυτόν» και τρέξε χωρίς καθυστέρηση κοντά Του, για να σε ντύσει με «την στολή την πρώτη»… 

Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας

Illumination: Knock and the Inner Door Will Be Opened (Fr. Dimitru Staniloae)

It is only though much effort that we become capable to lift ourselves above the realm of reason and concepts.  Transcending reason is essential to know God, because God does not resemble things or concepts.


Fr. Dimitru Staniloae writes,

Our thinking subject (our mind) is the highest sovereign which we encounter in the world; it raises itself over all the order of objects and avoids being grasped in any way.  So it is the only entity which is like God.  Therefore to raise ourselves in some way to an understanding of God, we must somehow understand the thinking subject in the created world.

Here is a passage from Evagrius that many Fathers quote,

When the mind, unclothing itself of the old man, puts on that of grace, it sees in the time of prayer its state like that of a sapphire or of the heavenly color.  This state Scripture calls the place of God, seen by the elders of Israel on Mt. Sinai.

Fr. Dimitru tells us about the view of Saint Gregory of Nyssa

According to him, the cleansed heart sees God, not as a person apart, but he sees Him mirrored in himself.  The heart or "the man within which the heart calls Lord" reflects God by its nature.  But sin, covering it, has also covered the One mirrored in it.  As soon as we cleanse it and it sees itself, it also sees God as some see the sun in a mirror, without turning to Him in order to see Him in His hypostasis.

It is when the mind, purified, enters into this inner part of our being called the heart that it meets Christ.  It here in this inner most chamber of our being that we experience an unlimitedness that cannot be captured by concepts and used by reason.


Fr, Dimitru says that in face of this new experience we are dumbfounded.

First, this dizziness or astonishment in the face of an abyss means a paralysis of the powers of the mind, to the extent that it can no longer move forward.  The abyss in front of it is a great darkness. Secondly, it realizes that this abyss isn't entirely a region of our being, neither a void in the sense of an absence or a reality whatsoever.  It isn't darkness strictly speaking.  Rather it represents in continuity or by contact with the unlimitedness of our subject, the infinite depths.  For us, it also represents the unlighted depths of divinity.

When are able to enter into this abyss, where our mind seems to lose its boundaries, we, instead of feeling a void, begin to recognize the divinity in it.  It is the condition of total apophaticism where we have abandoned not just the contents of our mind but also all of its content.  This is the point where the Fathers tell us that we receive as a gift from God the vision of the divine light.


Fr. Dimitru tells us,

Arriving at our pure intimacy, we experience the infinite but personal presence of God hidden under the veil of the most complete darkness, just as many times we feel that somebody is near us, because we feel it, but we can't see anybody.

This is the condition of pure prayer. With mental prayer we try to find, by using the name of Jesus, the place in our heart, or that center within us that is beyond reason.  Our prayer seeks to find Jesus in this most inner place.  Gradually, it becomes to know with certainty that it has met Jesus. (Don't be mistaken, this is not an image like we see on an icon, not an object of any kind, but is indescribable.) It is then, only through our inner prayer, that we experience God as subject and do not limit Him by any mental concepts.  We become aware of our own nothingness and our dependence on God for our existence.


Fr. Dimitru says,

He penetrates into the content of our subject; He fills it and overwhelms us so much so that we forget ourselves.

It up to us to continually knock at the door our the heart.  We must continually try and open it.  We have to make the knocking heard.  This is the place were Christ dwells within each of us.  He will open the door because we have purified ourselves and call out His name and show our need for Him.

Reference: Orthodox Spirituality, pp 286 -293

We Become a Holy Person Through Love ( Saint Porphyrios )

 




It is through the Holy Spirit that we are taught about spiritual matters. Jesus told His disciples,


“When the Holy spirit will come, it will teach you all things” (John 14:26).


It is the Holy Spirit that sanctifies us. What we need to be seeking is to be filled with the Holy Spirit, and when we are, we become incapable of sin. All our efforts will then be done with the cooperation of the Holy Spirit. The virtues will come naturally.


Saint Theophan the Recluse tells us,

When the spiritual needs are met, they teach a person to harmonize with those needs the satisfaction of the other needs, so that neither the needs of the intellect nor the needs of the body interfere with the spiritual life, but, instead, aid it. Then within a person is established complete harmony of all motions and revelations of his life.

Saint Porphyrios shows us how this is gained through the love of God. He says,


We must become filled, replete with the Holy Spirit. This is where the essence of spiritual life lies. This is an art––the art of arts. Let us open our arms and throw ourselves into Christ’s embrace.

We need to approach Christ just like we willingly, with a joyful heart, join with a loved one who approaches us with open arms for an embrace. It is a self-giving, a surrender, a joy-filled submission to His love. Once we are willing to accept His love without any conditions, the Holy Spirit will visit us and embrace us in God’s love.

Saint Porphyrios says,


There is one thing we must do, and that is turn to Him and love Him with our soul. Love for Christ: this is the best and sole remedy for the passions.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η αγαθότης του Θεού, αδελφές, είναι τόσον πλουσία εις χάριτας, ώστε γυρεύει αιτία να ελεήση τον άνθρωπον. Η χάρις του Θεού είναι έτοιμη κάθε στιγμή να κάμη αντανάκλαση μέσα στην καρδία του ανθρώπου και να του δώσει μόρφωση, να του δώσει χάρη και έλεος, θέλει όμως να της δoθή αφορμή. Λέγουν ότι ο βασιλεύς Ναπολέων επήγε κάποτε να συργιανίση σε ένα δάσος, για να πάρη τον αέρα του, να απoλαύση εκεί την ομορφιά της φύσεως. Εκεί είδε ένα ωραίο δένδρο, μα ήταν πανόραμα: υψηλό, δροσερό, κατάσκιο, ο φλοιός του εγυάλιζε σαν καθρέφτης. Τόσο άρεσε στον βασιλέα το δένδρο εκείνο, τόσο του επροξένησε τον θαυμασμόν και την περιέργειαν, ώστε εκάθισεν απέναντι στο δένδρο και το έβλεπε και το εκαμάρωνε. Μέσα η καρδιά του είχε γεμίσει από την ομορφιά του δένδρου. Όλοι οι στρατιώται του βασιλέως και ο κόσμος όλος το είχε μάθει αυτό και όλοι το εκτιμούσαν το δένδρο του βασιλέως και το είχαν σε προφύλαξη μεγάλη. Μετά καιρόν απέθανεν ο βασιλεύς, την ίδια ημέρα ξεράθηκε και το δένδρο. Έκριναν τότε όλοι καλό να κόψουν το δένδρο και με τα ξύλα του να κάμουν το σεντούκι του βασιλέως, αφού το αγαπούσε τόσο πολύ. Πράγματι, έκοψαν το δένδρο, και την ώραν που πήγαν να το ρουκανίσουν είδαν μέσα στο ξύλο το πρόσωπον του βασιλέως σαν φωτογραφία. Ήταν δε τόσο επιτυχημένο, ώστε η πιό καλή φωτογραφική μηχανή δεν θα μπορούσε τόσο να το επιτύχη. Eθαύμαζαν λοιπόν όλοι και απορούσαν πως να έγινε αυτό το περίεργο πράγμα. Ως φαίνεται εκείνη την ώρα που πρωτοείδε ο βασιλεύς το δένδρο και του άρεσε τόσο πολύ και εκάθισε και το παρατηρούσε έγινε κάποια αντανάκλασις, έγινε κάτι σαν μαγνητισμός. Όπως η φωτογραφική μηχανή τραβά με τον ηλεκτρισμό και τυπώνει εκείνο που βλέπει απέναντί της, έτσι και ο χυμός του δένδρου ηλέκτρισε και εμαγνήτισε διά των ακτίνων του ηλίου την μορφή του βασιλέως, την παρέλαβε σαν φωτογραφική μηχανή και την εχάραξε πάνω στο ξύλο τόσο ωραία. Δεν πρέπει, αδελφές, και ημείς οι άνθρωποι να παραλάβωμεν την μορφήν του βασιλέως μας Χριστού και να την τυπώσωμεν μέσα στην καρδια μας; Δεν πρέπει να φροντίσωμεν να αγαπήσωμεν και ημείς τόσο πολύ τον Χριστόν, ώστε για την αγάπη μας να χαραχθή μέσα μας η μορφή του; Εκείνος δεν αμελεί να έλθη και να τυπωθή και τυπώνεται με την πιο μεγάλη επιτυχία. Θέλει μόνον ημείς να προσέλθωμεν, αμέσως η χάρις του Θεού έρχεται και παραλαμβάνεται. Τόσο πολύ τον αγαπά ο Θεός τον ανθρώπoν, ώστε δεν περιγράφεται η αγάπη Του. Δεν εξεχώρησε ποτέ τον δίκαιον από τον αμαρτωλόν, δεν έκαμε σύγκρισιν ποτέ πονηρού και αγαθού. Καθώς η μέλισσα, εάν ευρεθή ένας βώλος ζάχαρη ή τίποτα άλλο γλυκό πάνω σε ένα σωρό κοπριά, δεν την νοιάζει εκείνην πως είναι πάνω σε ακάθαρτα, παρά θα πάη πάνω από την κοπριά να παραλάβη τη ζάχαρη ή ο,τιδήποτε άλλο είδος, από τα οποία θα κατασκευάση κατόπιν εκείνη το μέλι. Ούτω πως και η αγαθότης του Θεού δεν βλέπει πού βρίσκεται ο άνθρωπος, στην αμαρτία ή στην αρετή στην καλωσύνη ή στην κακία. Βλέπει μόνον την στιγμήν εκείνη που πλησιάζει κοντά Τού, δεν σε αποστρέφεται για την πρώτη σου ζωή, αλλά σε δέχεται για την στιγμήν εκείνην της επιστροφής σου. Διότι ίσως να έκλαυσες την στιγμήν εκείνην, ίσως να εθρήνησες, ίσως να έβαλες ένα λογισμόν μετανοίας και να εζήτησες συγχώρησιν από τον Θεόν. Δεν βλέπει την ακαθαρσίαν του ανθρώπου, βλέπει την δική του ευσπλαχνίαν, βλέπει την συμπάθειάν του και νικάται, διά να ρίξη έλεος εις τον αμαρτωλόν. Γίνεται αντανακλάσις της χάριτος; όπως έγινε και πάνω στο Σταυρό για τον ληστήν. Το βλέμμα του ληστού είλκυσε την μορφήν του Χριστού μέσα στην καρδιά του. Διότι το βλέμμα εκείνο ήταν ικετευτικό, γεμάτο πόνο και μετάνοια και του είπε ένα λόγο γλυκό, που δεν ακούσθηκε γλυκύτερος εις όλον τον κόσμον, “Μνήσθητί μου, Κύριε”, του είπε, “όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου”. Θυμήσου και μένα, Χριστέ μου, όταν πας στη βασιλεία Σου!”. Τι γλυκός λόγος! Όλα τα σιρόπια, όλα τα πανευφρόσυνα, όλα τα ευχάριστα του κόσμου τα υπερνικά ο λόγος αυτός. Αμέσως εκτύπησαν αυτά μέσα στην καρδιά του Χριστού και έγινεν αντανάκλασις της χάριτος. Του απήντησε λοιπόν: “αλήθεια σου λέγω και εγώ, ότι σήμερα θα έλθης μαζί μου στον παράδεισο”. Για την μετάνοια αυτής της στιγμής που δείχνεις, ξεχνώ όλους τους φόνους και τα κακουργήματα που είχες καμωμένα και η ευσπλαχνία μου με παρακινεί να σου ειπώ αυτόν τον λόγον: έλα μαζί μου στην βασιλεια μου. Μήπως και εμείς, αδελφές, δεν μοιάζωμεν καμμιά φορά με τον ληστήν; Είμεθα όλο στολισμένοι με χάριτας; Δεν έχομεν ακάθαρτα και αμαρτίες; Δεν μολύνομεν κάθε λίγο τας ψυχάς μας; Δεν βλέπομεν τον πλησίον μας με κακία; Δεν κρίνομεν και κατακρίνομεν; Δεν οργιζόμεθα, δεν φθονούμεν, δεν συκοφαντούμεν; Αλλα μήπως ο Θεός για όλα αυτά μας παραπέμπει; Μήπως εάν ημείς είμεθα ακάθαρτοι, εάν είμεθα μοχθηροί και κακότροποι, εκείνος μας οργίζεται; Μας μισεί; Όχι. Με αυτά τα ακάθαρτα χείλη που έχομεν, δέχεται και τον δοξολογούμεν; Μ’αυτά τα ρερυπωμένα μας εντόσθια, δέχεται και τον γευόμεθα, με αυτά τα αμαρτωλά μας χέρια και πόδια μας κρατεί μας κρατεί στη ζωή. Τέτοια αγάπη μας έχει, τέτοια συμπάθεια έχει για τον ανθρώπoν, τέτοια μακροθυμία για όλους μας. Μήτε Εβραίο ξεχωρίζει μήτε Έλληνα μήτε Οθωμανό. Για όλους την ίδια στοργή αισθάνεται. Και όπως τον καιρόν της σταυρώσεως καρφωμένος πάνω στο μαύρο ξύλο εφώναζε γλυκά-γλυκά: πάτερ μου, μη συνορισθής τους σταυρωτάς μου, γιατί δεν ξεύρουν τι κάνουν, δεν με κατάλαβαν ποιός είμαι, δεν καταλαβαίνουν. Τα ίδια εξακολουθεί να φωνάζη ακόμα μέχρι σήμερα για όλους μας ο Χριστός. Ποσα σφάλλει κάθε ημέραν η ανθρωπότης εις τον Θεόν! Και όμως εκείνος ποτέ δεν μας οργίζεται, ποτέ δεν μας ρίχνει κακία ποτέ! Ποτέ! Τον βλασφημούμεν, τον παροργίζομεν, τον μουτζώνομεν, τον ξανασταυρώνομεν και εκείνος πάλι μας υπομένει, πάλι μας αγαπά. Διότι είναι ο Θεός ελέους, είναι Θεός αγάπης, Θεός της ευσπλαχνίας. Για όλα αυτά τα ακάθαρτα, τα οποία του προσφέρoμεν ημείς, εκείνος μας προσφέρει έλεος και παρηγοριά. Ποτε δεν συχαίνεται ο Θεός κανένα μας. Μόνο ο άνθρωπος είναι σκληρός, μόνον ο άνθρωπος δεν υπομένει ο ένας τον άλλον, παρά κρίνει και κατακρίνει και συκοφαντεί και κατηγορεί και ζητεί να βλάψει και να καταστρέψει και να αδικήση τον άλλον. Ο Θεός όμως δεν κάμνει έτσι - όλο φροντίζει πως να βοηθήσει τον ανθρώπoν, όλο ζητεί να του δίδη χείρα βοηθείας. Πότε έναν πνευματικόν φανερώνει να τον συμβουλέψη, πότε κανέναν άγγελoν να τον φώτιση, πότε κανένα λογισμό καλό του βάζει, πότε μια έμπνευση θεϊκή του φέρνει, άλλοτε κανέναν ανθρώπoν καλόν του παρουσιάζει και του δίνει μια παρηγοριά. Μη λησμονάτε, αδελφές, ότι τυχαινομεν και μεις σε ώρες και σε στιγμές που λυπάται ο ένας τον άλλον. Να λυπούμαι εγώ εσάς και σεις εμενά, να λυπάται η μία την άλλην σας. Δεν έχομεν ανάγκη να λέμε για τον άλλον κόσμον. Όταν βλέπετε τα λάθη μου να λέτε: στιγμή είναι και ας συμπαθήσωμεν, και να δείχνετε συμπάθεια, αδελφές, όπως έδειξε ο Παύλος για τους Εβραίους και έλεγε: “Πάτερ, μη στήσης αυτoίς την αμαρτίαν ταύτην”. Έτσι να λέτε εσείς για μένα και εγώ για σας. Εγώ μπορεί να δείξω καμμιά φορά ότι στενοχωρούμαι μαζί σας και να σας μαλώνω καμμιά φορά, πάλι για το καλό σας. Έπειτα όμως πηγαίνω πιό εκεί και ο Θεός το γνωρίζει τί λέγω. Αoράτως ακούει ο Θεός τί λέγω: “συγχώρεσέ την, Θεέ μού, άνθρωπος είναι και αυτή, πλασμένη από το ίδιο πλάσμα που είναι πλασμένος όλος ο κόσμος και σύρεται και αυτή από τα ίδια πάθη και τυραννιέται και βασανίζεται, μην της συνορισθής - συγχώρεσέ την”. Και σεις, αδελφές, συμπάθεια να έχετε η μία για την άλλη σας. Όχι με μίσος και έχθρα, όχι με φθόνον και κακία, όχι με πονηρία και σκληρότητα ψυχής και απανθρωπιά. Παρά με συμπάθεια, με μακροθυμία, με καρτερία, με σπλάγχνα οικτιρμών και φιλανθρωπίας ο ένας για τον άλλον μας. Σήμερα είσαι συ, αύριο εγώ, τώρα σφάλλει ο ένας, σε λίγο ο άλλος. Kάθε στιγμή μας συγχωρεί ο Θεός. Kαι μεις να συγχωρούμεν αλλήλους μας, και μεις να κλαύσωμεν και να θρηνήσωμεν και να λυπηθούμεν και να συμπονέσωμεν και να παρακαλέσωμεν τον Θεόν για το σφάλμα του αδελφού μας. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα αρετή. Όσες αρετές και αν έχης, όσα καλά έργα κα προσευχές και αγαθοεργίες και αν κάμης, όλα τα υπερβαίνει, εάν πης ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τον αδελφόν μου για ό,τι μου έκαμε.

Η συναίσθησης των αδυναμιών μας-Οι τρείς κατηγορίες των αθρώπων

Καλότυχος εκείνος που γνωρίζει την κατάστασην του και ταπεινώνεται.Κακότυχος εκεινος που δε γνωρίζει και περιφανευεται.Η ανθρώπινη φύση υπόκειται σε πάθη στο φθόνο,μίσος,θυμό,ζηλοτυπία κι άλλα πάθη.Καλότυχος εκείνος που το κατάλαβε. Αυτός ο άνθρωπος θα έχει καλές ημέρες,διότι εμείς δε πιστεύουμε στο ριζικό και στη τύχη όπως το λένε.Πως?Διότι πάντοτε ταπεινώνεται και όπως κι αν του έρθει το πράγμα εις το Θεόν το ρίχνει κι ότι κι αν ακούσει κι ότι κι αν δεί πάντοτε στο αγαθό και στο καλό το γυρίζει και αναπαυεται. Αντιθέτως εκεινος που δε γνώρισε τη κατάσταση του είναι κακότυχος,διότι είναι περίφανος και ότι κι αν του συμβεί,ολα στο πονηρό τα παίρνει,αυτός ο άνθρωπος θα εχει κακες ημέρες διότι ποτέ του δεν αναπαυεται.Εξετάζει τα σφαλματα των άλλων,είναι έτοιμος να κατακρίνει να κατηγορήσει,κι όλα αυτά διότι δεν αισθάνεται  την ασθένειαν του,αλλά νομίζει οτι εκείνος δεν σφάλλει. Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι:σαρκικοί,ψυχικοί και πνευματικοί.Ο σαρκικός άνθρωπος ζητά την αναπαυση,αγαπά τους επαίνους,δε θέλει να του κόψουν το θέλημα του,υπερασπιζεται τον εαυτό του και ζητεί όσα ειναι προς αναπαυση του.Ο ψυχικός πάλι δε θέλει να αδικήσει,αλλά ούτε και να τον αδικήσουν.Δε κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν,εαν το συμβεί μια αδικία δεν ομιλει δε αλλά θλίβεται και λυπάται πως του το έκαναν.Ο πνευματικος αν αδικηθει χαίρεται,αν του κόψουν το θέλημα του ευφραινεται κι ότι κι αν του συμβει θεωρεί τον εαυτό του υπαιτιο.

Ακολούθει το ημερολόγιο χωρίς να το πιστεύης ως Θεό

† ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ Ηγουμένου Ι. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου Εν τη Ιερά Κοινοβ. Μονή Ζωοδ. Πηγής Λογγοβάρδας τη 10-6-1944 Τω Οσιολογιωτάτω κ. Μ. χαίρειν Την επιστολήν σας έλαβον και τα εν αυτή ανέγνων. Παρετήρησα ότι εις όσα σοι έγραφον, ότι νεω­τερίζεις, δεν απήντησες… Όσα δε αντέγραψας από το Πηδάλιον της Εκκλησίας, γνώμας και αποφάσεις των αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων και μας απέστειλας, διά να δείξης δήθεν ότι α­κολουθείς τους Αγίους Πατέρας και τας αγίας Συνόδους διότι κρατείς το παλαιόν ημερολόγιον, είναι τελείως άσχετα με το παλαιόν ημερολόγιον, καθότι αι άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι δεν συνεκροτήθησαν διά το παλαιόν ημερολόγιον, αλλά δι’ άλλα ζητήματα τα οποία ως εγγράμματος, όταν αναγνώσης μετά προσοχής, δύνασαι να τα εννοήσης. Αι άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι συνεκροτήθησαν από το έτος 325 έως το έτος 783, η δε μεταβολή του εορτολογίου εγένετο το 1924. Ουδεμία Οικουμενική Σύνοδος ησχολήθη με το παλαιόν και νέον εορτολόγιον, μόνον η Α’ Οικουμενική Σύνοδος ώρισε τα περί της εορτής του Πάσχα και ο οποίος όρος, κατά την γνώμην πολλών διδασκάλων της Εκκλησίας μας, δεν φυλάττεται, αλλά τούτο δεν βλάπτει ουδέ ποσώς την πίστιν. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος ήκμασε εγγύς μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδον, λέγει. «Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρα­τήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. επειδή οσάκις τρώγει τον ζωοποιόν Άρτον τούτον, και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί». Και ο ιερός Νικόδημος, ερμηνευτής των ιερών κανόνων, λέγει. «Δεν φροντίζει ο Θεός και η Εκκλησία διά τοιαύτην παρατήρησιν χρόνων και ημερών πάρεξ διά μοναχήν ομόνοιαν και ειρήνην». Τί λοιπόν αναφέρεις αγίας Συνόδους και αγίους Πατέρας οι οποίοι ήκμασαν προ χιλίων περίπου ετών, διά να στηρίξης την πλάνην σου διά το παλαιόν εορτολόγιον, του οποίου η μεταβολή έγινε προ 20 ετών και το οποίον λατρεύεις ως Θεόν διά να μη είπω και περισσότερον; Διότι, εφ’ όσον παραδέχεσαι και πιστεύεις ότι χωρίς το παλαιόν εορτολόγιον ουδέν μυστήριον τελείται, συμβουλεύεις δε τους ανθρώπους, να μη βαπτίζουν τα παιδιά των, να μη εξομολογούνται, να μη κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, να μη εκκλησιάζονται, διότι οι ιερείς ακολουθούν το νέον ημερολόγιον, και επομένως άνευ του παλαιού ημερολογίου ουδέν μυστήριον τελείται. Άρα πιστεύεις ότι το Πανάγιον Πνεύμα, το Οποίον επικέκληνται οι ακολουθούντες το νέον εορτολόγιον, δεν δύναται να τελειώνη μυστήριον, πρέπει να έχη συνεπίκουρον και το Άγιον Παλαιόν ημερολόγιον!!! Φευ της πλάνης και κακοδαιμονίας!! Αρμόζουν εις σε τα λόγια του θεοκήρυκος Παύλου τα διά τους ανοή­τους Γαλάτας γραφέντα. «πώς επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, οις πάλιν άνωθεν δου­λεύειν θέλετε; ημέρας παρατηρείσθε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς! φοβούμαι υμάς μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς» (Γαλ. 4, 9-11). Το μεν παλαιόν ημερολόγιον το ονομάζεις Άγιον ημερολόγιον, το δε νέον το ονομάζεις Βάαλ, διότι γράφεις να μη κλίνωμεν γόνυ προ του ειδώλου της συγχρόνου Βάαλ της λεγομένης αστρονομίας. Και το παλαιόν ημερολόγιον έχει ημέρας, επίσης και το νέ­ον. Όλας τας ημέρας τας εποίησεν ο Κύριος. Όλαι είναι καλαί και άγιαι. Διατί λοιπόν συ τας μεν ονομάζεις αγίας και καλάς, τας δε ονομάζεις Βάαλ και κακάς; Δεν επιτρέπεται εις υμάς, άνθρωπον επιστήμονα, να λέγετε το νέον ημερολόγιον και την αστρονομίαν Βάαλ. Αλλ’ ως φαίνεται ο φανατισμός και η εμπάθεια σας έχει σκοτίσει το λογικόν και δεν γνωρίζετε ούτε αισθάνεσθε τί λέγετε. Ο μεν Βάαλ ήτο θεός των ειδωλολατρών, τον οποίον οι μεν Έλληνες ωνόμαζον Δία, οι δε Φοίνικες, Χαναναίοι και Τύριοι Βάαλ και οι Βαβυλώνιοι Βηλ. [Με] το να γράφης ότι κλίνομεν γόνυ τω Βάαλ, είσαι ψεύτης και συκοφάντης, διότι ημείς προσκυνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον. Πιστεύομεν, προσκυνούμεν και λατρεύομεν τον αληθή Θεόν τον Ποιητήν των απάν­των, αλλά και ουδείς των χριστιανών εκείνων οι οποίοι ακολουθούν το νέον εορτολόγιον κλίνει γόνυ εις τον Βάαλ. Εάν και αμαρτωλοί είναι, οι πλείστοι κλίνουν γόνυ και προσκυνούν τον αληθή Θεόν των απάντων. Υμείς κ. Μ., δεν λέγω ότι δεν προσκυνείς και λατρεύεις τον αληθή Θεόν, αλλά προσκυνείς και λατρεύεις ως Θεόν και το παλαιόν ημερολόγιον. Η δε ομολογία σου, εφ’ όσον πιστεύεις ως Θεόν το ημερο­λόγιον (διότι λέγεις και γράφεις, ότι χωρίς το πα­λαιόν ημερολόγιον ουδέν μυστήριον τελείται), δεν είναι ομολογία γνησίου χριστιανού. Η αληθής ομολογία του χριστιανού είναι να πιστεύη εκείνα τα οποία διαλαμβάνει το Άγιον Σύμβολον της πίστεως ημών, το οποίον συνέταξαν οι θεοφόροι Πατέρες εις την Α’ Οικουμενικήν Σύνοδον και συνεπλήρωσεν η Β’ και επεκύρωσαν όλαι αι άλλαι Οικουμενικαί και τοπικαί Σύνοδοι. Το ιερόν Σύμβολον δεν διαλαμβάνει να πιστεύωμεν και εις ένα παλαιόν Ιουλιανόν ημερολό­γιον, το εφευρεθέν υπό του ειδωλολάτρου Σωσιγένους και θεσπισθέν υπό του επίσης ειδωλολάτρου αυτοκράτορος Ιουλίου Καίσαρος, και ότι άνευ του παλαιού εορτολογίου δεν υπάρχει σωτηρία. Λοιπόν πλανάσαι! Η δε Αστρονομία δεν είναι και αυτή είδωλον του Βάαλ. είναι επιστήμη, την οποίαν εσπούδασαν πολλοί και από τους θεοφόρους Πατέρας της Εκκλησίας μας, ως ο Μ. Βασίλειος, ο άγ. Γρηγόριος και άλλοι. Είναι επιστήμη όχι μεν αναγκαία εις την σωτηρίαν, αλλ’ ε­πιστήμη χρήσιμος και ωφέλιμος. Υπό λαμπρού αστέρος οδηγηθέντες οι των Περσών βασιλείς αστρολόγοι προσεκύνησαν τον εν Σπηλαίω τεχθέντα Βασιλέα Ουράνιον. Νομίζεις ότι, εάν φυλάξης το παλαιόν ημερολόγιον, εφύλαξας όλον τον νόμον, είσαι γνήσιος ορθόδοξος, διότι εις το παλαιόν εορτολόγιον, κατά την στρεβλήν γνώμην σου, όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται! Αλλ’ εάν, ως λογικός και συνετός, στοχασθής καλώς τας καταφρονήσεις που κάμνεις εις άλλας παραδόσεις της Αγίας μας Εκκλησίας, τας παρακοάς που κάμνεις εις τον Νόμον του Θεού και τας εντολάς Του, τας παρακοάς που κάμνεις εις τας συμβουλάς και νουθεσίας του πνευματικού σου πατρός, θα ίδης ότι εκείναι μεν είναι κάμηλος, το δε ημερολόγιον κώνωψ. Αλλοίμονόν σου ότι διυλίζεις τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνεις. Άκουσον δι’ υστάτην φοράν και πρόσεξε εις τα λεγόμενα. Το τέλος πάντων ημών έφθασεν μετ’ ολί­γον θα αναχωρήσωμεν και θα παρασταθώμεν ενώπιον του απροσωπολήπτου και δικαίου Κριτού να δώσωμεν λόγον των πράξεών μας, ο Οποίος θα μας εξετά­ση εάν εφυλάξαμεν, όχι τα ημερολόγια, αλλά τας εντολάς Του, εάν εποιήσαμεν έργα καλά, πράξεις αγαθάς, εάν εφυλάξαμε την πίστιν μας καθαράν, πίστιν εννοώ όχι εις τα άψυχα ημερολόγια, αλλά πίστιν εις Αυτόν τον Χριστόν τον υπέρ ημών σαρκωθέντα, παθόντα, ταφέντα και αναστάντα τριήμερον, και ανελθόντα εις ουρανούς και εις τα δεξιά εστώτα του Ουρανίου Πατρός, τον πανταχού παρόντα, τον και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς. Λοιπόν άφησε τα ημερολόγια πριν σε καταλάβη η νυξ του θανάτου, οπότε δεν θα σε βοηθήση το ημερολόγιον, αλλ’ ούτε και η μετάνοια, επειδή εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια. Δεν πρέπει να νομίζης ότι εξ αιτίας του εορτολογίου ο Θεός ωργίσθη τον κόσμον. Ο Θεός τιμωρεί τον κόσμον διά τας ασεβείας, βλασφημίας, απιστίας, μοιχείας, πορνείας, μέθας, ασωτίας, αδικίας, πλεονεξίας, υπερηφανίας, φθόνους, φόνους κ.λπ., και όχι δι’ ημερολόγια. Εάν θέλης να μου ακούσης, ακολούθει το παλαιόν εορτολόγιον χωρίς να το πιστεύης ως Θεόν και να υβρίζης όσους ακολουθούν το νέον και να τους συμβουλεύης να αρνηθούν την Εκκλησίαν, τα μυστήρια κ.λπ. .. Μετ’ αγάπης και εγκαρδίων ευχών Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος ΠΗΓΗ:   «ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ» † ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ Ηγουμένου Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ

A Word on Anger - Fr. George Calciu

Man today lives under such overwhelming pressure that his nerves are strained to the limit, and even the slightest provocation arouses in him the sin of anger.  Causes for anger could be the child who does not listen to us, or the husband or wife who contradicts us, or the driver who cuts us off with his car, or only seems to us to cut us off, giving a motive for us to be roused to anger.  Even if, through self-restraint, our anger is not outwardly expressed or is not heard by the one who provoked it, it is still a sin, because it harms our soul and our heart  It is an action against one’s own self, under the temptation of the devil to be angry.

The savior warns us in severe terms concerning anger that gives birth to verbal conflicts and the use of abusive words.

I say unto you, that whosoever is angry with his brother shall be in danger of the judgment: and whosoever shall say to his brother, Raca, shall be in danger of the council: but whosoever shall say, Thou fool, shall be in danger of hell fire (Matt 5:22).

...No one thinks evil without corrupting the heart in which God should dwell…

[….]

I counsel my penitents that before they express their anger, be it in speech or gestures, be it only mentally, to utter three or five times, “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner.”  And if they say the prayer quickly and inattentively under the oppression of anger, then they should concentrate with humility upon the word “sinner,” and their anger will abate.  Many of them have succeeded inn making their life, their family relationships, their relations with other people, and even their interior life change for the better.

All the conflicts in the world have their origin in unabated anger.  One is angry and wounds the other, who then responds with greater violence and strength. Once this chain is begun, it cannot be stopped except through the appeal of prayer––genuine prayer.

[...]

The Name of Jesus is sweet to utter.  It casts our the demons and brings the angels back into the heart, into the mind, and you will bear yourself in meekness before others.

Fr. George Calciu (1925-2006) a great Romanian Orthodox confessor and spiritual father.

Excerpts from article “A Word on Anger” in The Orthodox Word No.261

How Should We Spend Sundays?

Sunday is the day set aside to honor God and should be spent differently from all other days. It is a day we raise our minds and hearts to God with deep reverence towards Him and with profound gratitude and prayer. In the Old Testament it was the Sabbath that was such a day but in the New Testament it is Sunday, the Lord's Day.

Moses was told, "Remember the sabbath day, to keep it holy. Six days shalt thou labor, and do all thy work: But the seventh day is the sabbath fo the Lord thy God: in it thou shalt not do any work" (Exodus 20:8-10). In the Old Testament the penalty for not keeping it holy was the death of the soul.

What were the reasons for this commandment from God?
a. It was hallowed by God in memory of the creation of the world. In Genesis ti says, "On the sixth day God ended His work which He had made; and He rested on the seventh day from all His work He had made. And God blessed the seventh day, and sanctified it: because in it hHe had rested from all His work which God created and made" (Gen 2:2-3).

b. The other reason is the remembrance of the liberation of the people of Israel from Egyptian bondage as we are instructed in Deut 5:12-15. Similarly the people of the New Testament were delivered from the bondage of sin by the death of Jesus Christ and it is prescribed also for us to consecrate the day of the Old Testament Sabbath on the day of the Resurrection, Sunday.
Metropolitan Gregory of St. Petersburg puts it this way: "The Lord has granted us six days of every week to carry out our business necessary for our earthly life, but the seventh day–only ne day–He appointed for rest under pain of eternal death for violating it..."

Saint John Chrysostom says: "It was the Lord's good will to prescribe that we dedicate one day in the weekly cycle to spiritual matters."

In the book of Acts we see that original Christians gathered on Sunday for the breaking of bread and listened to His teachings (Acts 20:7).

There are several obligation that Sunday imposes on us.
1. We should set aside all the business we need to engage in during the six days of the week to supporrt ourselves.

2. We should turn away from all impious acts that distract our souls from the remembrance of the Lord God, reverence towards Him, gratitude and a prayerful disposition of soul towards Him. This includes all unedifying reading, conversations and games where our soul might lose remembrance of God and potentially be carried away by delights and sin.

3. We are to attend the Divine Liturgy. This service is the ultimate remembrance of God's various blessings. In our attendance we reverence God, give Him thanks, and seek through our prayers that His blessings will continue to be given to us. We join in communion with Him as we partake of His body and Blood.

4. We should reflect on all of God's creation and His All-Powerful nature, His Wisdom, Goodness and unconditional Love for us. We should experience the wonder and awe of His creation in the natural environment. We should reflect on His life and the path He laid out for us through His death and Resurrection.
Metropolitan Gregory says. "You who love God: follow the path unto which the Lord has directed you and fear nothing...only try to please the Lord God, and then, remembering the words of the Holy Apostle, "If God be for us, who can be against us?" (Rom 8:31)... Do not be afraid, just try and avoid all occasions of sin through which our enemy always more easily lures us into his nets and ruins us."

You should contemplate His passion and death, how he suffered for us and think of what is written in the Gospel of John, "Behold how God so loved the world, that He gave His only begotten son, that whosoever believes in Him shall not perish, but have everlasting life." (John 3:16).

5. We should read the Scripture on this day just like the first members of His Church (Acts 20:7). We are all called to live a holy life in His image. "God has chosen us in Him before the foundation of the world, that we should be holy and without blame before Him." (Eph 1:4)

6. Metropolitan Gregory reminds us: "We must examine ourselves every day in relation to our salvation, so much more should it be our obligation on Sundays... Sunday before all other days should be a day on which we make the most attentive and detailed examination of our spiritual state in relation to salvation, and make a new, firm intention to root out from ourselves everything "opposed to God and our salvation."

Reference: How to Live a Spiritual Life, pp 112-137


http://orthodoxwayoflife.blogspot.ca/2012/11/how-should-we-spend-sundays.html

30 πράγματα που ΔΕΝ πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας

1. Σταματήστε να ξοδεύετε χρόνο με τους λάθος ανθρώπους. – Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περνάτε το χρόνο σας με ανθρώπους που σας ξεζουμίζουν.

Αν κάποιος σας θέλει στη ζωή του, τότε θα δημιουργήσει χώρο για εσάς. Δεν θα πρέπει αγωνίζεστε για αυτόν τον χώρο. Ποτέ, μην επιβάλετε την παρουσία σας σε κάποιον που δεν βλέπει την αξία σας. Και να θυμάστε, δεν είναι οι άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό σας όταν είστε στο καλύτερό σας, αλλά αυτοί που στέκονται δίπλα σας όταν είστε στη χειρότερη φάση της ζωής σας αυτοί που είναι αληθινοί φίλοι.


2. Σταματήστε να τρέχετε μακριά από τα προβλήματά σας. – Αντιμετωπίστε τα.


Όχι, δεν θα είναι εύκολο. Δεν υπάρχει άτομο στον κόσμο, ικανό για άψογο χειρισμό κάθε γροθιάς του ρίχνεται από την ζωή. Κανείς δεν είναι σε θέση να λύσει άμεσα τα προβλήματα που του εμφανίζονται. Δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, ταραζόμαστε, λυπούμαστε, αγχωνόμαστε, πονάμε, σκοντάφτουμε και πέφτουμε. Αυτός όμως είναι ο τρόπος που εμπειρικά μαθαίνουμε από την ζωή – να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, να μάθουμε, να προσαρμοστούμε, και να τα λύνουμε με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η διαδικασία είναι που μας διαμορφώνει ως άτομα.


3. Σταματήστε να λέτε ψέματα στον εαυτό σας. – Μπορείτε, εφόσον το επιλέξετε, να λέτε ψέματα σε οποιονδήποτε άλλο γύρω σας, αλλά δεν μπορείτε να λέτε ψέματα στον εαυτό σας.


Η ζωή μπορεί να βελτιωθεί μόνο όταν είμαστε ανοιχτοί στις πιθανότητες και έτοιμοι να διακινδυνέψουμε να ανατρέψουμε αυτά που θεωρούμε δεδομένα, και το πρώτο και πιο δύσκολο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να διακινδυνεύσουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.


4. Σταματήστε να βάζετε τις δικές σας ανάγκες σε δεύτερη μοίρα. – Το πιο επώδυνο πράγμα είναι να χάσετε τον εαυτό σας στη διαδικασία του να δίνεστε σε κάποιους – που δεν το αξίζουν κιόλας – πάρα πολύ, ξεχνώντας ότι κι εσείς είσαστε ένα πολύτιμο και σπουδαίο άτομο. Ναι, να βοηθάτε τους άλλους!, Αλλά να βοηθάτε και τον εαυτό σας. Εάν υπήρξε ποτέ μια στιγμή να ακολουθήσετε το πάθος σας και να κάνετε κάτι που είναι σημαντικό για σας, εκείνη η στιγμή είναι τώρα.


5. Σταματήστε να προσπαθείτε να γίνετε κάτι που δεν είστε. – Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή είναι να είστε ο εαυτός σας σε έναν κόσμο που προσπαθεί να σας κάνει όπως είναι όλοι οι άλλοι. Κάποια θα είναι πάντα πιο όμορφη, κάποιος θα είναι πάντα πιο έξυπνος, κάποιοι θα είναι πάντα νεότεροι, αλλά ποτέ δεν θα είναι εσείς! Μην προσπαθείτε να αλλάξετε απλά και μόνο για να είστε αρεστοί σε κάποιους. Να είστε ο εαυτός σας και θα βρεθούν οι κατάλληλοι ανθρώποι που θα σας αγαπήσουν και θα σας δεχθούν για αυτό που είστε πραγματικά.


6. Σταματήστε να προσπαθείτε να κρατηθείτε από το παρελθόν. – Δεν μπορείτε να ξεκινήσετε το επόμενο κεφάλαιο της ζωής σας, αν ξαναδιαβάζετε διαρκώς το προηγούμενο.


7. Σταματήστε να φοβάστε να κάνετε λάθος. – Όταν κάνετε κάτι, ακόμη κι αν αυτό είναι λάθος, είναι τουλάχιστον δέκα φορές πιο παραγωγικό από το να μην κάνετε τίποτα. Κάθε επιτυχία κουβαλάει ένα τεράστιο ίχνος από αποτυχίες πίσω της, κάθε αποτυχία οδηγεί προς την επιτυχία. Από τα λάθη μαθαίνουμε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, ανοίγει το μυαλό μας και τελικά οδηγούμαστε στις καλύτερες δυνατές λύσεις. Για να μάθεις να σηκώνεσαι πρέπει πρώτα να πέσεις.


8. Σταματήστε να υποβιβάζετε τον εαυτό σας για τα παλαιά λάθη. – Μπορεί να αγαπήσατε το λάθος άτομο και να κλαίτε για τα λάθος πράγματα, αλλά όσο άσχημα κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, ένα πράγμα είναι σίγουρο, τα λάθη μας θα μας βοηθήσουν να βρούμε το πρόσωπο και τα πράγματα που είναι σωστά για εμάς. Όλοι μας κάνουμε λάθη, δίνουμε αγώνες, ακόμη και μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε στο παρελθόν μας. Αλλά είστε εδώ τώρα με τη δύναμη να διαμορφώσετε την ημέρα σας και το μέλλον σας. Κάθε πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή σας έχει συμβεί ώστε να προετοιμασθείτε για την επόμενη σημαντική στιγμή που ίσως ακόμη δεν έχει έρθει.


9. Σταματήστε να προσπαθείτε να αγοράσετε την ευτυχία. – Πολλά από τα πράγματα που επιθυμούμε κοστίζουν πολλά λεφτά και ακόμη κι όταν τα αποκτήσουμε η χαρά που μας προκαλούν είναι προσωρινή. Η αλήθεια είναι, ότι τα πράγματα που πραγματικά μας ικανοποιούν είναι εντελώς δωρεάν – η αγάπη, το γέλιο, ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό, μια βόλτα στο πάρκο και η προσωπική εργασία για τα πράγματα που μας εμπνέουν. Όλα αυτά μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους και τα αποτελέσματά τους δεν είναι εφήμερα.


10. Σταματήστε να αναζητάτε αποκλειστικά σε άλλους την ευτυχία. – Εάν δεν είστε ευχαριστημένοι με το ποιοι είστε στο εσωτερικό, δεν θα είσαστε ευτυχισμένοι ποτέ σε μια μακροχρόνια σχέση με κάποιον άλλο. Θα πρέπει να δημιουργήσετε κάποια στοιχειώδη σταθερότητα στη ζωή σας προτού να μπορέσετε να τη μοιραστείτε με κάποιον άλλο.


11. Σταματήστε να είστε σε αδράνεια. – Μην αναλύετε διαρκώς και πάρα πολύ τα πράγματα γιατί θα δημιουργήσετε ένα πρόβλημα που δεν ήταν καν εκεί εξ αρχής. Αξιολογήστε τις καταστάσεις και αναλάβετε αποφασιστική δράση. Δεν μπορείτε να αλλάξετε αυτό που αρνείστε να αντιμετωπίσετε. Η επίτευξη προόδου περιλαμβάνει πάντα κάποιο ρίσκο!


12. Σταματήστε να σκέφτεστε ότι δεν είστε έτοιμοι. – Κανείς δεν νιώθει ποτέ 100% έτοιμος, όταν παρουσιάζεται στην ζωή του κάποια ευκαιρία. Όλες οι μεγάλες ευκαιρίες στη ζωή μας, μας αναγκάζουν να ξεπεράσουμε τις ζώνες άνεσής μας, κι αυτό σημαίνει ότι δεν νιώθουμε εντελώς άνετα από την πρώτη στιγμή.


13. Σταματήστε να είσαστε σε σχέσεις για τους λάθος λόγους. – Οι Σχέσεις πρέπει να επιλέγονται με σύνεση. Είναι καλύτερα να είσαι μόνος σου, από το να είσαι σε κακή σχέση. Αν κάτι είναι να γίνει, θα συμβεί – το σωστό χρόνο, με το σωστό πρόσωπο, και για τον καλύτερο λόγο. Ερωτευτείτε όταν είστε έτοιμοι, κι όχι όταν αισθάνεστε μόνοι.


14. Σταματήστε να απορρίπτεται νέες σχέσεις μόνο και μόνο επειδή η παλιά δεν λειτούργησε. – Στη ζωή θα συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχει ένας σκοπός για τον καθένα που θα συναντήσετε. Μερικοί θα σας κριτικάρουν, κάποιοι θα σας χρησιμοποιήσουν και κάποιοι θα σας διδάξουν. Αλλά το πιο σημαντικό, κάποιοι θα φέρουν στο φως τον καλύτερο εαυτό σας.


15. Σταματήστε να προσπαθείτε να ανταγωνιζόσαστε όλους τους άλλους. – Μην ανησυχείτε για το τι κάνουν οι άλλοι καλύτερα από εσάς. Επικεντρωθείτε στο να ξεπεράσετε τα δικά σας ρεκόρ. Η επιτυχία είναι μια διαρκής “μάχη”ανάμεσα σε εσάς και τον εαυτό σας μόνο. Συνεργασία είναι η λέξη κλειδί.


16. Σταματήστε να ζηλεύετε τους άλλους. – Η ζήλια είναι η τέχνη της μέτρησης των ικανοτήτων κάποιου άλλου και όχι των δικών σας. Αναρωτηθείτε λοιπόν: «Τι είναι κάτι που έχω κι ο καθένας θέλει;» θα ανακαλύψετε πολλά για τον εαυτό σας.


17. Σταματήστε να διαμαρτύρεστε και να στεναχωριέστε για τον εαυτό σας. – Οι δυσκολίες στη ζωή έρχονται για έναν και μόνο λόγο – για να μετατοπιστεί η πορεία σας σε μια κατεύθυνση που θα σημαίνει κάτι για εσάς. Δεν μπορείτε να το δείτε ή να καταλάβετε τα πάντα τη στιγμή που συμβαίνουν, και αυτό μπορεί να είναι σκληρό. Αλλά συλλογισθείτε αυτές τις δυσκολίες που συνέβησαν σε σας στο παρελθόν. Συχνά θα δείτε ότι τελικά σας οδηγήσαν σε ένα καλύτερο μέρος, πρόσωπο ή κατάσταση του νου. Έτσι χαμόγελο! Ας γνωρίσουν όλοι ότι σήμερα είστε πολύ πιο δυνατοί από ότι ήσασταν χθες, και θα είστε.


18. Σταματήστε να κρατάτε κακίες – Μην ζείτε τη ζωή σας με το μίσος στην καρδιά σας. Θα καταλήξετε πληγώσετε τον εαυτό σας περισσότερο από εκείνους που «μισείτε». Η συγχώρεση δεν είναι να λες, «Ό,τι κι αν μου έκανες σε συγχωρώ» Είναι να λες, «Ό,τι κι αν μου έκανες, δεν πρόκειται να αφήσω να καταστρέψει την ευτυχία μου για πάντα.» Συγχώρεση είναι η απάντηση … να μπορείς να αφήνεις πίσω, να βρίσκεις ειρήνη, να απελευθερώνεις τον εαυτό σου! Και να θυμάστε, η συγχώρεση δεν είναι μόνο για τους άλλους ανθρώπους, είναι και για σας. Αν πρέπει, συγχωρούμε τον εαυτό μας, ώστε να προχωρήσουμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο την επόμενη φορά.


19. Σταματήστε να αφήνετε τους άλλους να σας φέρνουν κάτω στο επίπεδό τους. – Να αρνείστε να υποβαθμίσετε τις αξίες και τις προδιαγραφές σας ώστε να τα ‘χετε καλά με αυτούς που αρνούνται να ανεβάσουν τις δικές τους.


20. Σταματήστε να σπαταλάτε χρόνο εξηγώντας τον εαυτό σας στους άλλους. – Οι πραγματικοί φίλοι σας δεν το χρειάζονται και οι εχθροί σας δεν θα σας πιστέψουν έτσι κι αλλιώς.


21. Σταματήστε να κάνετε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, χωρίς διάλειμμα. – Ο χρόνος για να πάρετε μια βαθιά αναπνοή είναι όταν δεν έχετε χρόνο για να το κάνετε. Αν συνεχίζετε να κάνετε αυτό που κάνετε, θα συνεχίσετε να παίρνετε αυτό που παίρνετε. Μερικές φορές χρειάζεται απόσταση για να δούμε τα πράγματα καθαρά.


22. Σταματήστε στη θέα της ομορφιάς των μικρών στιγμών. – Απολαύστε τα μικρά πράγματα, γιατί μια μέρα θα μπορέσετε να κοιτάξετε πίσω και να ανακαλύψετε ότι ήταν μεγάλα πράγματα. Το καλύτερο μέρος της ζωής σας θα είναι το μικρό, ανώνυμες μικρές στιγμές που περνάτε χαμογελώντας με κάποιον που έχει σημασία για εσάς.


23. Σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε τα πράγματα τέλεια. – Στον πραγματικό κόσμο δεν επιβραβεύονται οι τελειομανείς, αλλά αυτοί που κάνουν πράγματα. Τίποτα στον πραγματικό κόσμο δεν είναι τέλειο.


24. Σταματήστε να ακολουθείτε το εύκολο μονοπάτι. – Η ζωή δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν θέλετε να επιτύχετε κάτι που αξίζει τον κόπο. Μην πάρετε τον εύκολο δρόμο. Κάντε κάτι εξαιρετικό, έστω κι αν αυτό γίνει για μια φορά.


25. Σταματήστε να ενεργείτε σαν όλα είναι καλά και όταν δεν είναι. – Είναι εντάξει να καταρρέουμε για λίγο. Δεν χρειάζεται πάντα να προσποιούμαστε ότι είμαστε δυνατοί, και δεν χρειάζεται συνεχώς να αποδεικνύουμε ότι όλα πάνε καλά. Δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το τι οι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται όταν κλαίμε – μερικές φορές το κλάμα είναι υγεία. Όσο πιο γρήγορα το κάνετε, τόσο πιο γρήγορα θα είστε σε θέση να χαμογελάσετε και πάλι.


26. Σταματήστε να κατηγορείτε τους άλλους για τα προβλήματά σας. – Ο βαθμός στον οποίο μπορείτε να επιτύχετε τα όνειρά σας εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο έχετε αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή σας. Όταν κατηγορείτε τους άλλους για το τι περνάτε, αρνείστε την ευθύνη – και τους παρέχετε τη δύναμη να σας εξουσιάζουν.


27. Σταματήστε να προσπαθείτε να είστε τα πάντα σε όλους. – Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, και η προσπάθεια μόνο θα σας «κάψει». Αλλά το να κάνετε ένα άτομο να χαμογελάει, μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον κόσμο! Ίσως όχι ολόκληρο τον κόσμο κι όχι αμέσως, αλλά το δικό τους σίγουρα κι αυτό θα κάνει κι εσάς ευτυχισμένους.


28. Σταματήστε να ανησυχείτε τόσο πολύ. – Η πολύ ανησυχία δεν βοήθησε ποτέ πραγματικά κανέναν να μην ανησυχεί! Ένας τρόπος για να ελέγξετε αν αξίζει να ανησυχείτε για κάτι είναι να αναρωτηθείτε αυτήν την ερώτηση: «Θα με απασχολεί αυτό το θέμα σε ένα χρόνο; σε τρία; σε πέντε χρόνια; «Αν όχι, τότε δεν αξίζει να ανησυχείτε για αυτό.


29. Σταματήστε να εστιάζετε σε ό, τι δεν θέλετε να συμβεί. – Εστιάστε σε αυτό που θέλετε να συμβεί. Η Θετική σκέψη βρίσκεται στην αρχή της κάθε επιτυχίας. Αν ξυπνάτε κάθε πρωί με τη σκέψη ότι κάτι υπέροχο θα συμβεί στη ζωή σας σήμερα, και δώσετε ιδιαίτερη προσοχή, συχνά θα διαπιστώσετε ότι έχετε δίκιο.


30. Σταματήστε να είστε αχάριστοι. – Δεν έχει σημασία πόσο καλά ή κακά νομίζετε ότι είσαστε, πρέπει να ξυπνάτε κάθε μέρα ευγνώμονες για τη ζωή σας. Κάποιος κάπου αλλού απεγνωσμένα παλεύει για τη δική του. Αντί να σκεφτόσαστε τι χάνετε, προσπαθήστε να σκεφτόσαστε αυτό που έχετε, και που κάποιοι άλλοι δεν έχουν και θα ήθελαν να μπορούσαν να έχουν.