...Αυτός ο
άνθρωπος με τόση προσευχή, με τόσα δάκρυα που έχυνε...Μια φορά πήγα, τον είδα.
Ήταν πολύ κουρασμένος. Του λέω:
-Τι έχεις
γέροντα;
- Τι να κάνω, ευλογημένη ψυχή;
Πονάω πάρα πολύ με τους ανθρώπους που έρχονται. Και ιδίως για τα παιδιά με τα
ναρκωτικά (σσ: Τότε είχε αρχίσει το κύμα των
ναρκωτικών το πολύ και έρχονταν πολλά παιδιά στον γέροντα και ζητούσαν
βοήθεια).
Να, χθες είχα τρεις
μέρες άυπνος κι ήρθε ένα παιδάκι, το καημένο εδώ πέρα, ταλαιπωρημένο, ορφανό,
εγκαταλειμμένο, δεν είχε που την κεφαλή κλίνη και μου είπε: "Γέροντα, κανέναν
δεν έχω στον κόσμο. Κανένας δεν με αγάπησε και είμαι και ορφανός και έμπλεξα και
με τα ναρκωτικά. Θέλω να μου πεις κάτι". Και, ενώ τα μάτια μου έκλειναν απ'την
αγρυπνία, τα τραβούσα -λέει- 9 ώρες, τα κόλλησα πάνω σ'αυτό το παιδάκι να
μπορέσω να το βοηθήσω να καταλάβει κι αυτό ένα ίχνος αγάπης. Ε... Έφυγε
αναπαυμένο. Τώρα δεν ξέρω πόσο το βοήθησα...
Αλλά
αυτό το πράγμα, αν ερχόταν σε μένα κάποιος που θα'μουν κουρασμένος, θα έλεγα
"άφησέ με να ξεκουραστώ και μετά".
Ο π. Παΐσιος δεν έβαζε τον εαυτό
του ποτέ μπροστά. Έβαζε πάντοτε τον άλλον. Που είναι δείγμα μεγάλης αγιότητος
αυτό...
