- Γέροντα, στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Βοηθάει αυτό;
- Άλλα τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και άλλα τώρα. Σήμερα αυτό δεν βοηθάει.
- Γιατί, Γέροντα; Τότε είχαν πιο πολύ ζήλο;
- Και πιο πολύ ζήλο είχαν και δεν είχαν αυτά που έχουν σήμερα οι άνθρωποι. Τώρα, βλέπεις, τα ανδρόγυνα χωρίζουν στα καλά καθούμενα, δεν είναι όπως παλιά.
Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη. Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά. Ξεχνάς ότι υπάρχει και άλλη ζωή και πρέπει να ετοιμασθούμε για ‘κεί;». «Κοίταξε, πάτερ, αυτά που λες, εκκλησίες, άλλη ζωή κ.λπ., εμένα δεν με απασχολούν. Αυτά είναι παραμύθια. Έχω πάει σε μάγους, σε μέντιουμ και δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλά. Έμαθα ότι εσύ μπορείς να με κάνης καλά». Άντε τώρα! Τους μιλάς για εξομολόγηση, για την μέλλουσα ζωή, και σου λένε «αυτά είναι παραμύθια», και από την άλλη μεριά: «Βοήθησέ με, παίρνω χάπια». Εμ πως, με μαγικό τρόπο θα γίνουν καλά;
Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα προκάλεσαν οι αμαρτίες τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους βοηθήση θετικά, αλλά καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το ιστορικό τους, τους συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να περάσουν ένα ποτάμι, τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν , αλλά που βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη όχθη από την γέφυρα άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η Χάρις του Θεού και λυτρώνονται.
- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν βρίσκουμε καλούς πνευματικούς, γι’ αυτό δεν πάμε να εξομολογηθούμε».
- Αυτά είναι δικαιολογίες. Κάθε πνευματικός έχει θεία εξουσία, εφόσον φοράει πετραχήλι. Τελεί το μυστήριο, έχει την θεία Χάρη και, όταν διαβάση την συγχωρητική ευχή, ο Θεός σβήνει όλες τις αμαρτίες τις οποίες εξομολογηθήκαμε με ειλικρινή μετάνοια. Από μας εξαρτάται πόσο θα βοηθηθούμε από το μυστήριο της εξομολογήσεως. Ήρθε εκεί στο Καλύβι μια φορά κάποιος που είχε ψυχολογικά προβλήματα, με τον λογισμό ότι έχω διορατικό χάρισμα και θα μπορούσα να τον βοηθήσω. «Τι προβλέπεις, μου λέει, για μένα;». «Να βρης, του λέω, έναν πνευματικό να εξομολογήσαι, για να κοιμάσαι σαν το πουλάκι και να μην παίρνης χάπια». «Δεν υπάρχουν, μου λέει, σήμερα καλοί πνευματικοί. Παλιά υπήρχαν». Έρχονται με καλό λογισμό, ότι θα βοηθηθούν, αλλά δεν δέχονται αυτό που τους λες, και κρίμα στα ναύλα.
Βλέπω όμως και μια καινούργια τέχνη του διαβόλου. Βάζει στους ανθρώπους τον λογισμό ότι, αν κάνουν κάποιο τάμα και το εκπληρώσουν, αν πάνε και κανένα προσκύνημα, είναι εντάξει πνευματικά. Και βλέπεις πολλούς να πηγαίνουν με λαμπάδες και με τάματα στα μοναστήρια, στα προσκυνήματα, να τα κρεμάνε εκεί, να κάνουν και μεγάλους σταυρούς, να κλαίνε και λιγάκι, και να αρκούνται σ’ αυτά. Δεν μετανοούν, δεν εξομολογούνται, δεν διορθώνονται, και χαίρεται το ταγκαλάκι.
- Γέροντα, ένας άνθρωπος που δεν εξομολογείται μπορεί να είναι εσωτερικά αναπαυμένος;
- Πώς να είναι αναπαυμένος; Για να νιώση κανείς ανάπαυση, πρέπει να πετάξη τα μπάζα από μέσα του. Αυτό θα γίνη με την εξομολόγηση. Ανοίγοντας ο άνθρωπος την καρδιά του στον πνευματικό και λέγοντας τα σφάλματά του, ταπεινώνεται, και έτσι ανοίγει την πύλη του Ουρανού, έρχεται πλούσια η Χάρις του Θεού και ελευθερώνεται.
Πριν από την εξομολόγηση στην κορυφή του υπάρχει ομίχλη, βλέπει θαμπά και δικαιολογεί τα σφάλματά του. Γιατί, όταν ο νους του είναι σκοτισμένος από τις αμαρτίες, δεν βλέπει καθαρά. Με την εξομολόγηση κάνει μια «φούουου», φεύγει η ομίχλη και καθαρίζει ο ορίζοντας. Γι’ αυτό, όσους έρχονται να συζητήσουμε ένα θέμα ή να μου ζητήσουν μια συμβουλή κ.λπ., αν δεν έχουν εξομολογηθή ποτέ, τους στέλνω πρώτα να εξομολογηθούν και μετά να έρθουν να μιλήσουμε. Μερικοί μου λένε: «Γέροντα, αφού εσύ μπορείς να καταλάβης τι πρέπει να κάνω γι’ αυτό το θέμα, πες μου». «Και να καταλάβω εγώ τι πρέπει να κάνης, τους λέω, δεν θα καταλάβης εσύ τι θα σου πω. Γι’ αυτό πήγαινε πρώτα να εξομολογηθής και ύστερα έλα να συζητήσουμε». Γιατί, πώς να επικοινωνήσης και να συνεννοηθής με έναν άνθρωπο, όταν βρίσκεται σε άλλη συχνότητα;
Με την εξομολόγηση πετάει ο άνθρωπος από μέσα του ό,τι άχρηστο έχει και καρποφορεί πνευματικά. Μια μέρα έσκαβα τον κήπο μου, για να φυτέψω λίγες ντοματιές. Εκείνη την ώρα ήρθε κάποιος και μου λέει: «Τι κάνεις, Γέροντα;». «Τι να κάνω; του λέω, εξομολογώ τον κήπο μου». «Καλά, Γέροντα, μου λέει, χρειάζεται και ο κήπος εξομολόγηση;». «Ασφαλώς χρειάζεται. Έχω διαπιστώσει πως, όταν τον εξομολογώ, βγάζω δηλαδή έξω πέτρες, αγριάδες, αγκάθια κ.λπ., τότε βγάζει επίσημα κηπευτικά, αλλιώς οι ντομάτες γίνονται κιτρινιάρικες, καχεκτικές!»…
Άγιος Παΐσιος
When, energized by divine grace, you find yourself full of tears in prayer before God, lie on the ground stretched out in the form of a cross, beat the earth with your brow and ask for deliverance from this life as a release from corruption and a liberation from trials and temptations.
But ask that this may be granted, not as you wish, but as and when God wills.
For your part, you should long for your departure now, hoping that, if you come before God with, tears and in the depths of humility, you will stand firm and confident in the fire of your desire and your prayer; but you should also be ready for your death to be delayed for the time being, should God foresee something better for you.
Pursue your goal forcefully, dedicating your whole life to God, in all your actions, words and intentions seeking by all possible means not to fall away from Him.
+ St. Theognostos, On the Practice of the Virtues, Contemplation and the Priesthood from the The Philokalia (Vol. 2)
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λαλώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11).
Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερεις χιλιάδες.
Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά;
Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε:
«Ακοή ακούσετε και ου συνήτε, και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε. επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ωσίν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι και επιστρέψωσι, και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 13, 14-15).
Σε όλα αυτά, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τους βαρήκοους ανθρώπους και με τα συσκοτισμένα μάτια, πρόσθεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός το μέγα θαύμα της Μεταμορφώσεώς Του στο όρος Θαβώρ. Σ' αυτόν, που έλαμψε με ένα εκθαμβωτικό θείο φως, εμφανίστηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας και προσκύνησαν τον δημιουργό του νόμου. Με φόβο και τρόμο έβλεπαν το θαυμαστό αυτό θέαμα οι εκλεκτοί απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και μετά από τη νεφέλη, που τους σκέπασε, ακούστηκε η φωνή του Θεού: «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε» (Ματθ. 17, 5).
Οι άγιοι απόστολοι κήρυξαν σ' όλο τον κόσμο, ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι «αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα».
Ο κόσμος ολόκληρος, όταν το άκουσε, θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό και να προσκυνήσει τον Αληθινό Υιό του Θεού.
Θα έπρεπε η εμφάνιση στο Θαβώρ των δύο πιο μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και η προσκύνηση του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την μεταμόρφωσή του, να κλείσει για πάντα τα βδελυρά χείλη των γραμματέων και των φαρισαίων, οι οποίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού και τον θεωρούσαν παραβάτη του νόμου του Μωυσή. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν οι Εβραίοι ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας.
Όχι μόνο οι Εβραίοι δεν τον πιστεύουν, αλλά και για πολλούς χριστιανούς όλο και περισσότερο θαμπώνει το θείο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακόμα μικρότερο γίνεται το μικρό ποίμνιο του Χριστού για το οποίο το θείο φως του Χριστού λάμπει με την ίδια δύναμη με την οποίαν έλαμψε στους αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη τότε στο όρος Θαβώρ.
Όμως να μην απελπιζόμαστε, επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον. ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λκ. 12, 32).
Η απιστία μεταξύ των λαών έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις και το φως του Χριστού επισκιάστηκε από το σκοτεινό νέφος της αθεΐας. Σήμερα πιο συχνά από ποτέ ενθυμούμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού: «Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8).
Να μην απελπιζόμαστε όμως, επειδή Εκείνος, λέγοντας για τα σημεία της δευτέρας παρουσίας του, είπε: «Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφάλας υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λκ. 21, 28).
Να είναι, λοιπόν, η ζωή σας τέτοια ώστε την φοβερή ημέρα της Κρίσεως να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν.
1956
Απολυτίκιον.
Μετεμορφώθης εν τω Όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου. Φωτοδότα, δόξα σοι.
*«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»Τεύχος 2. ΜΑΪΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2001. Θεσ/νίκη Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
The Holy Transfiguration of Christ
Homily of St. Luke of Simferopol on the Transfiguration of Christ (delivered in 1956)
The great feast of the Transfiguration of our Lord causes us to remember the words of our Lord Jesus Christ: “Do you not believe that I am in the Father and the Father is in me? The words I say to you I do not speak on my own authority. Rather, it is the Father, living in me, who is doing his work. Believe me when I say that I am in the Father and the Father is in me; or at least believe on the evidence of the works themselves.” (John 14: 10-11)
Great and uncountable were the wonders of our Lord Jesus Christ: with one word alone He raised the daughter of Jairus, the leader of the synagogue, the son of the widow of Nain, and also Lazarus, who was in the tomb for four whole days. With one word alone, He commanded the winds and the waves of the lake of Gennesaret and they became totally calm. With five loaves and two fish, He fed five thousand men, not counting women and children, and with four loaves, four thousand.
Let us remember how, every day, He would heal the sick, curing every form of infirmity, and driving out the evil spirits from the demon-possessed. How again He gave sight to the blind and hearing to the deaf with only one touch. Do these not suffice?
These all, however, were not enough for those people who envied Him, for those people of whom the great Prophet Isaiah spoke: "'You will be ever hearing but never understanding; you will be ever seeing but never perceiving. For this people's heart has become calloused; they hardly hear with their ears, and they have closed their eyes. Otherwise they might see with their eyes, hear with their ears, understand with their hearts and turn, and I would heal them.'” (Matthew 13:14-15)
To all of those people hard of hearing and with darkened eyes, however, for whom these were not enough, our Lord Jesus Christ offered the great wonder of His Transfiguration on Mount Tabor. To Him Who shone with an astonishing divine light, the prophets of the Old Testament, Moses and Elijah, appeared, and worshipped the Creator of the Law. With fear and trembling, the apostles Peter, James and John saw this wondrous sight. And afterwards, from the cloud which covered them, they heard the voice of God: “This is my beloved Son, in Whom I am well-pleased. Listen to Him.” (Matthew 17:5)
The holy apostles preached throughout the world, that our Lord Jesus Christ is “truly, the radiance of the Father.” [Kontakion of the Transfiguration]
The whole world, when they heard this, should have knelt before our Lord Jesus Christ, and worshiped the True Son of God.
The appearance on Tabor of the two greatest prophets of the Old Testament and the worshiping of the Lord Jesus Christ at His Transfiguration, should have forever shut the abominable lips of the scribes and Pharisees, who hated the Lord Jesus, and perceived Him as the violator of the Law of Moses. But even till today, the Jews do not believe that He is the Messiah.
Not only do the Jews not believe in Him, but even many Christians [doubt Him], those who had been dazzled by the divine light of our Lord Jesus Christ. The little flock of Christ is becoming smaller yet, for which the divine light of Christ shines with the same strength with which it shone upon the apostles Peter, James and John then on Mount Tabor.
However, do not loose hope, because our Lord Jesus Christ said: “Do not fear, little flock, for your Father is pleased to give you the Kingdom.” (Luke 12:32)
The faithlessness among the people took on alarming proportions, and the light of Christ shined from within the dark cloud of atheism. Today, more constantly than ever, we bring to mind the fearsome word of Christ: “When the Son of man comes, will He find faith on earth?” (Luke 18:8)
Let us not loose hope, however, because He, speaking of the signs of His Second Coming, said: “And when these things begin to come to pass, then look up, and lift up your heads; for your redemption draweth nigh.” (Luke 21:28)
Therefore, may your lives be such that at the terrible day of Judgment, we might lift up our head, and not stoop down in deep despair. Amen.
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
source
Ἄν ποθοῦμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πρέπει νά ἔχουμε πολλή προσοχή καί ἐπιμέλεια καί προθυμία στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Για νά σωθοῦμε, δέν φτάνει μόνο νά πιστεύουμε στόν ἀληθινό Θεό καί νά εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Πρέπει καί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε «τόν καλόν ἀγῶνα», νά ζοῦμε «ἀξίως τῆς κλήσεως, ἧς ἐκλήθημεν», δηλαδή νά κάνουμε καί ἔργα χριστιανικά, ἀφοῦ εἴμαστε βαπτισμένοι χριστιανοί καί τιμημένοι μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς μή νομίζουμε πώς θά σωθοῦμε μόνο μέ τήν πίστη. Ἡ πίστη χωρίς ἔργα δέν ὠφελεῖ σέ τίποτα. Ὁ Κύριος βέβαια εἶπε, ὅτι «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». Ὁ ἴδιος ὅμως εἶπε καί τοῦτο: Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι “Κύριε, Κύριε” εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει γιά κείνους πού δέν ἔχουν καλά ἔργα: «Θεόν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δέ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοί ὄντες καί ἀπειθεῖς καί πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἀδόκιμοι».
Ἄν σωζόταν κανείς μόνο μέ τήν πίστη, τότε ὅλοι θά ἐξασφάλιζαν εὔκολα τή σωτηρία. Γιατί «καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι». Ἄς θυμηθοῦμε αὐτό πού ἔλεγαν οἱ δαίμονες μέ τό στόμα τῆς «μαντευομένης παιδίσκης» τῶν Φιλίππων γιά τούς ἀποστόλους Παῦλο καί Σίλα: Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ὑμῖν ὁδόν σωτηρίας». Αὐτοί λοιπόν οἱ δαίμονες, πού πιστεύουν, καταδικάστηκαν στή γέεννα τοῦ πυρός γιά τά πονηρά τους ἔργα.
Ὅπως τό σῶμα χωρίς τήν ψυχή εἶναι ἀκίνητο καί ἀνενέργητο, ἔτσι καί ἡ πίστη χωρίς ἔργα εἶναι νεκρή. Ἄς ἀκούσουμε τόν ἅγιο Ἰάκωβο τόν Ἀδελφόθεο, πού μέ τόση ἐνάργεια τονίζει: «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δέ μη ἔχῃ; Μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν; Ἐάν δέ ἀδελφός ἤ ἀδελφή γυμνοί ὑπάρχωσι καί λειπόμενοι ὦσι τῆς ἐφημέρου τροφῆς, εἴπῃ δέ τις αὐτοῖς ἐξ ὑμῶν, “ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καί χορτάζεσθε”, μή δῶτε δέ αὐτοῖς τά ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τό ὄφελος; Οὕτω καί ἡ πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ᾿ ἑαυτήν».
Μετά ἀπ᾿ αὐτά, εἶναι φανερό πώς πρέπει νά ἔχουμε καί ἔργα μαζί μέ τήν πίστη. Καί ὅποιος ἔχει, εἶναι καλύτερος ἀπ᾿ αὐτόν πού κάνει θαύματα. Ἀλήθεια, τί ὠφελεῖται ἐκεῖνος πού κάνει θαύματα τώρα, ἀλλά θά χάσει τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν; Πῶς θά σωθεῖ ἀκόμα κι ἕνας θαυματουργός, ἄν δέν ἔχει ἔργα, πού θά τόν δικαιώσουν; Νά γιατί ὁ Χριστός προειδοποίησε ρητά: «Πολλοί ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· “Κύριε, Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν;” Καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι “οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν”». Βλέπουμε λοιπόν, πώς κι ἐκεῖνοι πού ἔχουν χαρίσματα θαυματουργίας, προφητείας κ. ἄ., δέν μποροῦν νά ὠφελήσουν τόν ἑαυτό τους χωρίς ἔργα.
Ὅποιος πιστεύει πραγματικά στόν Θεό καί στήν πρόνοιά Του, αὐτός σκορπίζει στούς φτωχούς τά χρήματά του, ἐλπίζοντας ὅτι θά πάρει «μισθόν ἑκατονταπλασίονα» καί θά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή. Αὐτό ἔκαναν οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ὅπως διαβάζουμε στίς Πράξεις: «Πάντες οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπί τό αὐτό καί εἶχον ἅπαντα κοινά, καί τά κτήματα καί τάς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καί διεμέριζον αὐτά πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε».
Ὅποιος πιστεύει, ἀγωνίζεται νά ταπεινωθεῖ, μετανοεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του, εἶναι πρᾶος καί εἰρηνικός, μισεῖ τήν ἀδικία καί ἀγαπάει τή δικαιοσύνη, γιατί θυμᾶται τό ψαλμικό: «Ὁ ἀγαπῶν τήν ἀδικίαν μισεῖ τή νἑ αυτοῦ ψυχήν».
Ὅποιος πιστεύει, ὑπομένει ἀγόγγυστα κάθε πειρασμό, γιά νά στεφανωθεῖ μέ τό στεφάνι τῆς ἄφθαρτης δόξας. Φυλάει τή σωφροσύνη καί δέν μολύνει τόν ἑαυτό του μέ πορνεῖες καί ἄλλες ἀκαθαρσίες, γνωρίζοντας πώς ὅποιοι μολύνουν τά σώματά τους δέν θά σωθοῦν: «πόρνους γάρ καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός».
Αὐτός πού πιστεύει ἀληθινά, δέν εἶναι ὀκνηρός καί ἀμελής στήν προσευχή, δέν κατακρίνει κανένα καί δέν ἀκολουθεῖ «τήν εὐρύχωρον ὁδόν», ἀλλά «τήν στενήν καί τεθλιμμένην». Δέν ἀγαπάει τόν κόσμο οὔτε γονεῖς, ἀδέλφια, γυναίκα καί παιδιά περισσότερο ἀπό τόν Κύριο. Δέν ξεφαντώνει μέ μεθύσια καί ἁμαρτωλά τραπέζια, ὅπου ἀκούγονται τραγούδια καί λόγια ἄσεμνα, ἀλλά θυμᾶται τόν θάνατο καί τή φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Γι᾿ αὐτό προσεύχεται καί νηστεύει, καί ἐγκρατεύεται καί ἑτοιμάζεται ὅπως πρέπει, γιά νά δώσει «καλήν ἀπολογίαν» στόν οὐράνιο Κριτή.
Ὅσοι πιστεύουν, ἀγαποῦν τόν Κύριο καί μισοῦν τά πονηρά ἔργα. Δέν μνησικακοῦν ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ τους καί δέν ἀποδίδουν κακό στό κακό. Κάνουν καλό σ᾿ αὐτούς πού τούς κακομεταχειρίζονται, εὐλογοῦν αὐτούς πού τούς καταριῶνται καί ὑπομένουν καρτερικά αὐτούς πού τούς κατατρέχουν. Ὅταν τούς βρίζουν, χαίρονται. Ἔχουν ἀγάπη καθαρή, ἀνόθευτη καί ἀληθινή, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πού ἔφτασε στό σημεῖο νά λέει: «Ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῷ, οὐ ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τῆς συνειδήσεώς μου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὅτι λύπη μοί ἐστι μεγάλη καί ἀδιάλειπτος ὀδύνη ἐν τῇ καρδίᾳ μου. Ηὐχόμην γάρ αὐτός ἐγώ ἀνάθεμα εἶναι ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου». Τέτοια ἀγάπη εἶχε καί ὁ προφήτης Μωϋσῆς, πού, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες ἀρνήθηκαν τόν Θεό καί προσκύνησαν ἕνα εἴδωλο – ἕνα χρυσό μοσχάρι – τούς εἶπε: «Ὑμεῖς ἡμαρτήκατε ἁμαρτίαν μεγάλην· καί νῦν ἀναβήσομαι πρός τόν Θεόν, ἵνα ἐξιλάσωμαι περί τῆς ἁμαρτίας ὑμῶν». Καί ἀνέβηκε στό ὄρος Σινᾶ καί εἶπε στόν Θεό: «Δέομαι, Κύριε· ἡμάρτηκεν ὁ λαός οὗτος ἁμαρτίαν μεγάλην καί ἐποίησαν ἑαυτοῖς θεούς χρυσοῦς. Καί νῦν εἰ μέν ἀφεῖς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν αὐτῶν, ἄφες· εἰ δέ μή, ἐξάλειψον κἀμέ ἐκ τῆς βίβλου σου, ἧς ἔγραψας». Τέτοια διάθεση εἶχε καί ὁ προφήτης Δαβίδ, ὅταν ἔλεγε: «Μετά τῶν μισούντων τήν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός».
Ὅσοι πιστεύουν, δέν ξέρουν τί εἶναι ὑποκρισία ἤ κολακεία ἤ προσωποληψία, γιατί σ᾿ ὅλες τους τίς ἐνέργειες εἶναι εὐθεῖς, τίμιοι καί εἰλικρινεῖς. Δέν ὑπερηφανεύονται καί δέν «ὑψηλοφρονοῦν» γιά τούς ἐπαίνους καί τίς κολακεῖες, πού τούς κάνουν οἱ ἄλλοι. Ἀποστρέφονται τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, ἀκολουθώντας τήν ὑπόδειξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Οὐδείς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐάν δέ καί ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ».
Ὅσοι πιστεύουν, δέν λένε ποτέ ψέματα, δέν εἶναι πλεονέκτες, δέν κοινωνοῦν ἀνεξομολόγητοι, δέν κατακρίνουν τούς ἄλλους. Μέ δυό λόγια, βαδίζουν προσεκτικά καί σταθερά στόν δρόμο τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, καί πιστεύουν σ᾿ Αὐτόν ὄχι μέ τά λόγια, ἀλλ᾿ «ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ».
Βλέπετε τώρα πῷς ζοῦν ὅσοι πιστεύουν; Λοιπόν, πῶς εἶναι δυνατό νά θεωροῦμε κάποιον πιστό, ὅταν εἶναι φτωχός σέ ἔργα;
Ἄν πιστεύουμε πραγματικά, ἄς πολεμήσουμε τήν ἁμαρτία καί ἄς ἀφήσουμε κάθε κακό, πού μέχρι τώρα κάναμε. Ἄς ἀγωνιστοῦμε μέ προθυμία, γιά νά βρεθοῦμε ἕτοιμοι μπροστά στόν Κύριο τή φοβερη ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἄς ξυπνήσουμε ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἀμέλειας. Ἄς ἐπανορθώσουμε τά σφάλματά μας καί ἄς διώξουμε τούς πονηρούς λογισμούς. Ἄς προσπαθοῦμε νά ἐκπληρώνουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιά νά στεφανωθοῦμε ἀπ᾿ Αὐτόν καί νά κληρονομήσουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
(Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ” Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ)
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
“The only hope of salvation from the delusions and the heresies, the innovations and the traps of wicked people and of the devil is prayer, repentance and humility.”
+ Elder Joseph the Hesychast
«Κυρία Θεοτόκε, Μάνα τοῦ κόσμου, Κυρία τῶν Ἀγγέλων! Σίγουρα «ἀδυνατεῖ γλῶσσα τῶν βροτῶν» νά Σέ ὑμνήσει καί νά ἐννοήσει τό μεγαλεῖο Σου. Δέξου τήν δέησή μας ὡς προερχόμενη ἀπό παιδιά ἀδύνατα, ἁμαρτωλά καί ἐπιπόλαια:
– Δῶσε μας λίγο ἀπό τό Φῶς Σου.
– Κάνε μας νά κατανοήσουμε τήν εὐεργεσία τοῦ Ὑιοῦ Σου.
– Προστάτευσε τήν ψυχή καί τό σῶμα μας ἀπό ὀρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς.
– «Πάλιν καί πολλάκις» δέξε μας μετανοοῦντας καί ἐπιθυμοῦντας τήν ἀλλαγή μας.
– Σκέπε, φύλαττε καί διάσωσε τόν κόσμο Σου.
– Παρηγόρησε τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους τῆς ζωῆς.
– Τήν ὥρα τῆς μετάβασης μας ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἔλα καί ὁδήγησέ μας στόν Ὑιό Σου καί Θεόν ἡμῶν, γιά νά ζήσουμε αἰώνια τήν οὐράνια Βασιλεία Του «σύν πᾶσι τοίς Ἁγίοις». Ἀμήν.
Shortly before the year 2000, my mother came over to my house and said, “Son, a few blocks away there is a distressed family with two elementary school girls. They need to live with their grandmother because they are going through a terrible ordeal. Their father, who is about your age, is a drug addict. I know his mother. Please drop by to see what you can do, because his wife and his mother told me that he is in his last days.”
“And what do you think I can do, mom? I can hardly keep up with my own dirty messes, and now all of a sudden you think I can help others?”
“Come on, my boy, you need to go; please, don’t upset me.”
The next day, I complied with my mother’s wish. With the blessing of my mother and my spiritual father, I prayed briefly and said, “My Panaghia, I will go, but you lead and I will follow.” When I arrived at the home, his mother welcomed me with a hug and a kiss. Then she drew me aside, and while she wept, she explained her Golgotha and the heavy cross the entire family had had to bear. As she was unfolding their very painful family drama to me, occasionally, she would use her apron to wipe her eyes. The poor woman had suffered so much all these years. She had gone to various neighborhoods and local businesses to borrow money to help her son get his drugs. What pain this mother had endured! What a Golgotha! What crises families in similar situations must be going through! I couldn't endure so much pain. I hugged her, and told her to have her hope and faith in Christ. When I went to the other room, and I saw her son lying in bed, the truth is that I wasn’t prepared for it; I was shocked. I went to give him my hand, but he couldn’t even exchange a handshake, because his fingers had become deformed. I grabbed him from the wrist and attempted to speak to him, but he would fade in and out of consciousness. With a little patience, however, we became acquainted and shared a few words.
“My brother, I am your neighbor,” I told him “I don’t know you, of course, but you don't know me either. So, since we have become acquainted now, what do you say, can we help one another?”
“It’s too late for me, Thanasi,” he told me in a whispering voice, “I am in the last stage. There is no recovery for me. The doctors can't do anything.”
“Humanly, yes, we agree, but don’t forget the power and grace of our God; what is impossible for man is possible for God” (cf. Luke 18:27).
“I believe in God, Thanasi, but I have fallen into a snake pit. I have made repeated efforts to detoxify myself for many years now but all in vain. I know that I upset my mother, my wife and especially my children. What can I do? I’m not to blame. It’s the deprivation of heroin.”
“So fine, since you believe that you are in a pit with snakes, stretch out your hand and ask the help of Christ. He is the only one who is able to take you out of this pit.”
“What must I do; and how?”
And he faded out again. I needed to wait a few minutes, for him to regain consciousness. In the meantime, I prayed and said, “My Christ, is he listening to what I’m telling him? Can he even think, understand, or remember? Please Lord, only You are able to help us, especially me.” A few moments later, he opened his eyes, and we spoke a bit more. In the end I told him, “I need to leave you now, my brother. The next time I come, if you like, I can bring a priest to read some prayers over you. I think this will do you much good.”
“Yes, Thanasi, I will wait for you. Bring the priest also. I don’t have a problem with that.”
When I came out of the room, there in the hall, I met his wife and their two charming little girls for the first time. They had red swollen eyes. As soon as they saw me they lowered their heads, probably out of shame for the condition of their father. I don’t know, but my heart went out to these little innocent girls; I shared their pain and loved them very much from the first moment. I talked for quite a while with his wife. We said many things, and the poor woman was constantly crying. I left in shambles.
Two days later, I went to his home with a priest, and he read some prayers of Saint Basil over him. I will not forget that I needed to hold him from the shoulder, so he wouldn’t fall down. At the end, we told him what his next steps were. He needed to go confess with sincere repentance, to be able to commune, to take Christ in him so that he could be strengthened.
By the grace of God, my friends, he accepted all this joyfully. Not only he, but his entire family, even his little girls came and confessed to Father , filled with joy and hope for a new beginning. When everyone was finished, Father pulled me aside and told me, “Thanasi, this man needs all the help he can get; do as much as you can for him, because he is in dire straits, he is not at all well. He needs to recover for the sake of his family. Under the circumstances, he has my blessing to receive Holy Communion whenever he is able.”
“Yes father, he’s going down fast, but please let me share a thought with you.”
“Go ahead, speak up.”
“This coming Sunday, I am thinking of going to church as a family to the monastery of Saint Nicodemos at Goumenissa. I will go with Glykeria, and the young man and his wife. Allow me also to take my friend Savvas, the paralytic, with me, so he can envelop us in prayer. On Monday, with your blessing, I'd like for all three of us to venture to the Monastery of Vatopedi, Mount Athos, for all of us to venerate the Precious Belt of our Panaghia. I will make all the necessary arrangements with the fathers.”
“Very well, but are you sure you can manage all this?”
“I cannot without God’s grace and your blessing and prayers.”
“Do accordingly, however God enlightens you. As far as I am concerned I bless you with all my heart.”
Then I proceeded to relay to the lad and his wife my ideas, to see if they would agree. They joyfully accepted my suggestions, especially his wife who responded with tears of joy, perhaps because a gleam of hope was finally on the horizon. I then turned to her husband and firmly told him, “My brother, I ask you, and I beg you. Between now and Sunday, while preparing yourself for Holy Communion at St. Nicodemos monastery and during the days of our pilgrimage to Mount Athos, don’t even think about using heroin.”
“Listen, Thanasi, I will speak to you with all sincerity, especially since I just confessed. I give you my word, here and in the presence of my wife, that I will not use heroin. I will take some kind of opiate substitute, so that I can stand on my feet. If I don’t do this, my bones will be creaking. My temple blood vessels will begin to burst; I will scream uncontrollably, because the pain is excruciating at the final stage of heroin addiction.”
“What are these substitutes?”
“They come in the form of pills[1], and they help me to stand on my feet.”
“Mr. Thanasi, don’t worry. I will be very careful, and I will not let him leave from my sight. I promise you,” his wife told me.
So, early Sunday morning, we all headed out. Savvas, my paralytic friend, was sitting in the front seat, and I asked him to pray unceasingly. The young man in the back however was sweating profusely and nonstop. The sweating continued and several times during the Divine Liturgy we had to exit the Church so he could catch his breath. I made sure always to be at his side to console him and help him as needed.
Soon enough, the voice of the priest was heard, “With the fear of God, with faith and love, draw near”; I held him by the arm and we waited for all others to commune first. Then as we slowly walked towards the chalice, I turned to the large icon of the Virgin Mary and silently asked her, “My Virgin Mary, please, help us to commune today and be with us as we travel to your perivoli[2] tomorrow." It seems that my prayer was heard.
That morning, everything went well at the monastery, thank God. The Abbot, who sensed the gravity of the situation, and learned that we would be leaving the next day for the Holy Mountain, was quite moved. Upon our departure, he walked towards the lad and prayed and said in a loud voice, “May Angels accompany you." His poor wife couldn’t control her tears all day long.
The next morning, we took a taxi, and all three of us arrived at the bus station[3]. I helped the young man onto the bus, and guided him to the open seats toward the back. I then lifted Savva the paralytic on my back, carried him onto the bus and placed him next to the young man. I reminded Savva to continue with unceasing prayer.
While on the bus and later on the ferry boat, we were able to discuss various nice things. The lad was listening to me carefully although he was sweating quite a bit due to acute withdrawal symptoms. He was constantly wiping his sweat, and he struggled to stay on his feet. In less than two hours we disembarked and continued on a minibus towards Vatopedi. The driver dropped us off a few hundred yards outside of the monastery. I looked around for some help but there was no one in sight. It was very difficult to roll the wheelchair on an uphill gravel road. I remember holding the lad with one hand, and pushing the wheelchair with the other. I will not be ashamed to tell you that my tears were running, while I was pleading to the Virgin Mary, silently saying to her, “My dear Mother, help me first, and then my brethren because I am the sickest one of all." When we entered inside the gates of monastery, it was noon, and everyone was resting. There were many stairs for us to climb. I first helped the lad up the stairs and then I lifted up the paralytic on my shoulders since there was no other solution at the moment. Finally I went back down once more to bring up the wheelchair.
When we found the Archondari[4], he received us with much love. We had notified the fathers about the purpose of our visit a few days prior. They were happy to see us because Savvas and I had visited Vatopedi before.
When we got settled in a room, another monk came and told me, “Thanasi, the Geronta (Abbot) wants to see you." I immediately went to him, did a prostration and received his blessing. We talked for quite a while, about the condition of the lad. The Abbot was very moved, asked that we write down our names, and promised to commemorate us during forty successive liturgies[5]. He asked us to come to one of the chapels in the afternoon, to venerate the Holy Relics and the Precious Belt (of the Virgin Mary). Upon entering the church, the father told the lad to kneel so that he could place the Precious Belt on his head, and to pray over him. I sat back and savored every second of this most beautiful hour. These were truly heavenly moments. When the priest finished with the young man he asked the paralytic to bow and receive the Precious Belt on his head as well. Then the father took the Belt, and went to leave. While he was preparing to depart, I asked him, “Father, please, don’t deprive me of this blessing, because I am the sickest one in the group. My body is healthy, but my soul is paralyzed." The father turned back, looked at me with a blank stare, and asked, “What’s your name, my son?”
“Thanasi.”
“Kneel, Athanasios[6], and may you have all the blessings of our Virgin Mary.”
The very Belt of the Virgin Mary was now resting on my head! What an indescribable feeling this was. I have no words even to begin to tell you what this felt like. Even if I did, you would not be able to understand it.
This was such an uplifting and truly beneficial pilgrimage. When we returned home, I went to find Father, to inform him how things went. He was very pleased and said, “Thanasi, don’t worry, the Virgin Mary will do her miracle." After this the recovering young man, stayed close to Fr. Triantafyllos[7] and continued to go to holy Confession, with his entire family.
Now, I am sure you are probably anxious to find out what happened to this young man and his family. Well, he is well, very well. The same man who could hardly even exchange a handshake, nor stand on his feet without being held, now returned to his old job of hard physical labor, and even works overtime. The smile returned to his family, especially to his charming little girls. They were no longer ashamed of their father at school. More importantly, he returned to our Christ. For this we are ever so grateful to the blessing of our Virgin Mary, to the supplications of the fathers, and to the prayer of the paralytic.
[1] The irony is that most people come to this sad position because of these prescribed painkillers. Dentists and doctors often overprescribe opium derivatives such as oxycodone (Oxycontin, Percocet), hydrocodone (Vicodin, Norco), codeine, morphine, etc., for pain management. These are usually highly addictive and when these prescriptions expire, a high percentage of their victims turn to heroin which is rather inexpensive in its beginning stages but later becomes very costly and deadly as its addictive qualities totally enslave the human organism. Overdosing is now the leading cause of accidental death in the United States, accounting for more deaths than traffic fatalities or gun homicides and suicides. Fatal overdoses from opiate medications such as oxycodone, hydrocodone, and methadone have quadrupled since 1999, accounting for an estimated 16,651 deaths in 2010.
[2] According to tradition the Virgin Mary and St. John the Evangelist were on a ship to visit Lazarus who was serving as a Bishop in Cyprus. Along the way, the weather became severe, and the swollen waves carried the boat north to the present location of the monastery of Iveron, on the Athonite peninsula. The Virgin Mary was truly enchanted by the paradisiacal beauty of this location so she asked her Son to gift it to her. This is why, to this day, the Holy Mountain is the exclusive “Garden of the Panaghia” and no other female-human or animal-is permitted to set foot on it.
[3] Mt. Athos is not accessible by land so visitors and pilgrims must travel to Ouranoupolis (150 km from Thessaloniki), the last seaport with frequent ferry boat rides to Dafne, the central access point to the one-thousand year-old monastic community with twenty major monasteries and their dependencies. At present there are approximately 2000 monks on the Holy Mountain.
[4] The monk in charge of guest accommodation.
[5] The most important of all Orthodox services, also called Holy Eucharist.
[6] Thanasi, the nickname for Athanasios (immortal), changes the meaning of this dogmatic Christian name from immortal to mortal. This is precisely why the Father used Athanasi’s baptismal name.
[7] Triantafyllo (thirty petals), is the Greek word for rose.
CZ
It is necessary that we live in Christ, the Word of God and become Christ and the Word of God by grace. This is achieved when we live in the Church and participate in its holy mysteries...[and also] with the invocation of the name of Jesus and the reciting of the Jesus prayer. "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner", especially as the Jesus prayer is very closely associated with Holy Communion. All of the theology of our holy Orthodox Church is hidden in this small prayer. That is why we would always meditate on the sweetest and most joy-producing name of Jesus. The Jesus prayer is not only for monks. Of course, they have the opportunity to live continually within it. However, we, who are sinners, can also recite it. Let us set aside a certain time for this purpose and begin by saying the prayer for ten minutes in the morning and ten minutes at night, as undistractedly as possible. It is very important to set aside a fixed time (even if a very short one) where there are no interruptions. With the passage of time this certain hour will become longer and will sweeten the soul, the lips... Let us say it even when we walk in the street as well as before falling asleep, whenever we have spare time. Let husband and wife or all the family say it in the morning and in the evening for a few minutes. One of them should recite it calmly and peacefully and the rest of them Listen to it. Much grace will come then to the family. There are many couples and families that have practised it and have seen miracles in their lives... Those who want to go deeper in prayer need an experienced spiritual guide.
Metropolitan Hierotheos of Nafpatkos,
from the Epilogue to A Night on the Desert of the Holy Mountain.
«Αδελφοί, αν θέλετε να ιατρεύσετε την ψυχή σας, ...τέσσερα πράγματα σας χρειάζονται!
Κάμνουμε μία συμφωνία;
Από τον καιρόν που εγεννηθήκατε έως τώρα, όσα αμαρτήματα επράξατε, να τα πάρω εγώ εις τον λαιμόν μου, αρκεί η ευγένειά σας να θελήσετε να σηκώσετε τέσσερες τρίχες! Σας είναι βαρύ και δύσκολον;
-Και τί θα τα κάμω εγώ τα αμαρτήματά σας;
-Έχω μίαν καταβόθρα και τα ρίχνω μέσα!
-Ποία είναι η καταβόθρα;
-Είναι η ευσπλαχνία του Χριστού μας.
Πρώτη τρίχα είναι:
Όταν θελήσετε να εξομολογηθείτε, το πρώτον θεμέλιον είναι, να συγχωράτε τους εχθρούς σας. Το κάμνετε; Επήρατε την πρώτην τρίχα!…
Δεύτερη τρίχα είναι:
Να εύρετε πνευματικόν καλόν, γραμματισμένον, ενάρετον, να εξομολογηθείτε τας αμαρτίας σας. Όταν κάνεις την αμαρτίαν, τότε πρέπει να εντρέπεσαι. Όταν εξομολογείσαι, πρέπει να μην έχεις καμμίαν εντροπήν. Όταν εξομολογείσθε, να λέγετε όλα σας τα αμαρτήμα¬τα καθαρά. Και πρώτον να ειπείς του πνευματικού σου: -«Πνευματικέ μου, θα κολασθώ διότι δεν αγαπώ τον Θεόν και τους αδελφούς μου με όλην μου την καρδιάν, ωσάν τον εαυτόν μου». Το έκαμες; Εσήκωσες και την δευτέραν τρίχα.
Ή τρίτη τρίχα είναι:
σαν εξομολογηθείς, θα σε ερωτήσει ο πνευματικός:
-Διατί, παιδί μου, τα έκαμες όλα αυτά τα αμαρτήματα;
Πρόσεχε, μη κατηγορήσεις άλλον! Τον εαυτόν σου μόνον να κατηγορήσεις! Και να ειπείς: Τα έκαμα από κακήν μου προαίρεσιν. Εγώ φταίω.
Είναι βαρύ να κατηγορηθείς τον εαυτόν σου; Όχι; Λοιπόν, την επήρες και την τρίτην τρίχα.
Έχομεν την τετάρτην τρίχα.
Όταν ο πνευματικός σου δώσει ευλογίαν και αναχωρήσεις, να αποφασίσεις με στερεάν γνώμην και απόφασιν, καλύτερα να πεθάνεις, καλύτερα να χύσεις το αίμα σου σε μαρτύριο, παρά να ξαναπέσεις σε αμαρτίαν. Το κάνεις και αυτό;
Αν ναι, να εσήκωσες και την τέταρτη τρίχα.
Αυτά είναι τα ιατρικά σου, αδελφέ. Τόσο ελαφρά, σαν να σηκώνεις τέσσερες τρίχες!».
(όχι μόνο μας παραγγέλλει ο Χριστός να προσευχόμαστε, αλλά και μας έδωσε τύπο προσευχής, σύμφωνα με το πνεύμα του οποίου έχουμε καθήκον να προσευχόμαστε. Ο τύπος δε αυτός είναι η προσευχή του “Πάτερ ἡμῶν”, η οποία επειδή μας δόθηκε από τον Κύριο, ονομάζεται "Κυριακή προσευχή").
Πάτερ ἡμῶν
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς·
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·
ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·
γενηθήτω τὸ θέλημά σου,·
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·
τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
ἀμην
Ουράνιε πατέρα μουν (Ποντιακά)
Ουράνιε πατέρα μουν,
ν' αγιάζ' τ' όνομα σ',
να έρται η βασιλεία σ',
το θέλεμα σ' να 'ίνεται,
άμον 'ς σον ουρανόν και σην γήν.
Τ' αναγκαίον μανάχα ψωμίν εμούν
δώσ' 'μας οσήμερον,
και σ'χώρεσον τα αμαρτίας εμούν
άμον το σ' χωρούμε κι εμείς
ατείντ'ς τ' έβλαψαν εμάς.
Μη θέκ'ς εμάς 'ς σον πειρασμόν
και απεμάκρυνον απ' εμάς το κακόν.
Our Father (Αγγλικά)
Our Father who art in heaven,
hallowed be thy name.
Thy kingdom come.
Thy will be done
on earth as it is in heaven.
Give us this day our daily bread,
and forgive us our trespasses,
as we forgive those who trespass against us,
and lead us not into temptation,
but deliver us from evil.
Amen.
Notre Père (Γαλλικά)
Notre Père qui es aux cieux
Que Ton Nom soit sanctifié,
Que Ton Règne arrive,
Que Ta Volonté soit faite sur la terre comme au ciel.
Donne-nous aujourd’hui notre pain substantiel
Et remets-nous nos dettes
comme nous remettons à nos débiteurs,
Et ne nous soumets pas à l’épreuve,
Mais délivre nous du Malin.
Amen.
Padre nostro (Ιταλικά)
Padre nostro, che sei nei cieli,
sia santificato il tuo nome,
venga il tuo regno,
sia fatta la tua volontà
come in cielo così in terra.
Dacci oggi
il nostro pane quotidiano,
e rimetti a noi i nostri debiti
come noi li rimettiamo
ai nostri debitori,
e non ci indurre in tentazione,
ma liberaci dal male.
Amen.
Vater unser (Γερμανικά)
Vater unser im Himmel,
geheiligt werde Dein Name.
Dein Reich komme.
Dein Wille geschehe,
wie im Himmel so auf Erden.
Unser tägliches Brot gib uns heute.
Und vergib uns unsere Schuld,
wie auch wir vergeben unseren Schuldigern.
Und führe uns nicht in Versuchung,
sondern erlöse uns von dem Bösen.
Amen.
Pai Nosso (Πορτογαλικά)
Pai Nosso que estais no Céu,
santificado seja o vosso Nome,
venha a nós o vosso Reino,
seja feita a vossa vontade
assim na terra como no Céu.
O pão nosso de cada dia nos dai hoje,
perdoai as nossas ofensas
assim como nós perdoamos
a quem nos tem ofendido,
e não nos deixeis cair em tentação,
mas livrai-nos do Mal.
Amém.
Padre nuestro (Ισπανικά)
Padre nuestro que estás en los cielos,
santificado sea tu Nombre,
venga a nosotros tu reino,
hágase tu voluntad así como es en el cielo, en la tierra.
El pan nuestro sustancial de cada día dánoslo hoy.
Perdónanos nuestras deudas,
así como nosotros perdonamos a nuestros deudores.
No nos dejes caer en la tentación,
mas líbranos del maligno.
Amen.
Pater noster (Λατινικά)
Pater noster, qui es in caelis:
sanctificetur Nomen Tuum;
adveniat Regnum Tuum;
fiat voluntas Tua,
sicut in caelo, et in terra.
Panem nostrum cotidianum da nobis hodie;
et dimitte nobis debita nostra,
Sicut et nos dimittimus debitoribus nostris;
et ne nos inducas in tentationem;
sed libera nos Malo.
Amen.
Оче наш (Σερβικά)
Оче наш који си на небесима,
да се свети име твоје;
да дође царство твоје;
да буде воља твоја и на земљи као на небу.
Хљеб наш насушни дај нам данас;
и опрости нам дугове наше
као и ми што опраштамо дужницима својим;
и не уведи нас у искушење,
но избави нас од злога.
Амин.
Ati ynë (Αλβανικά)
Ati ynë që je në qiejt,
U shenjtëroftë emri yt.
Ardhtë mbretëria jote,
U bëftë dëshira jote,
Si në qiell ashtu edhe mbi dhè
Bukën tonë të përditshme jepna neve sot
Dhe falna fajet tona,
Sikurse edhe ne ua falim fajtorëve tanë .
Dhe mos na shtjer në ngasje
Por shpëtona nga i ligu.
Amin.
Tatăl nostru (Ρουμανικά)
Tatăl nostru care ești în ceruri,
sfințească-se numele Tău,
vie împărăția Ta,
facă-se voia Ta, precum în cer așa și pe Pământ.
Pâinea noastră cea de toate zilele,
dă-ne-o nouă astăzi
și ne iartă nouă greșelile noastre
precum iertăm și noi greșiților noștri
și nu ne duce pe noi în ispită
ci ne izbăvește de cel rău.
Amin.
Отче наш (Ρωσικά)
Отче наш, Иже еси́ на небесе́х!
Да святи́тся имя Твое́,
да прии́дет Ца́рствие Твое,
да будет воля Твоя,
я́ко на небеси́ и на земли́.
Хлеб наш насу́щный даждь нам днесь;
и оста́ви нам до́лги наша,
я́коже и мы оставля́ем должнико́м нашим;
и не введи́ нас во искушение,
но изба́ви нас от лука́ваго.
Göklerdeki Babamız (Τουρκικά)
Göklerdeki Babamız,
adın kutsal kılınsın.
Egemenliğin gelsin.
Gökte olduğu gibi,
yeryüzünde de senin istediğin olsun.
Bugün bize gündelik ekmeğimizi ver.
Bize karşı suç işleyenleri bağışladığımız gibi,
sen de bizim suçlarımızı bağışla.
Ayartılmamıza izin verme.
Kötü olandan bizi kurtar.
Amin
Ѿче на́шъ (Βουλγαρικά)
Ѿче на́шъ иже еси на н[е]б[е]се[хъ],
да с[вѧ]ти́тсѧ и́мѧ Твое́,
да прїидетъ ц[а]рствїе Твое́,
да буде[тъ] волѧ Твоѧ́,
ѧко на н[е]б[е]си и на земли́.
Хлѣ́бъ на́шъ насущныи да́ждъ на́мъ дне́сь,
и оста́ви на́мъ дол[ъ]гы на́ша,
ѧко и мы оставлѧ́емъ дол[ъ]жникомъ на́ши[мъ].
и не в[ъ]веди на́съ в напа́сть
но изба́ви на[съ] ѿ лука́ваго:
ѧко твое есть ц[а]рствїе
и сила и слава во в[е]ки.
Аминь.
主禱文 (Κινεζικά)
於諸天我等之父歟，
願爾名見聖；
願爾國臨格；
願爾旨承行，
於天如何，
於地亦然；
我等需用之糧，
求賜我等於今日；
又免我等債於我等，
如我等亦免負我等債者；
且弗導吾儕於誘感，
乃脫我等於彼惡者。
Mi Atyánk (Ουγγρικά)
Mi Atyánk, aki a mennyekben vagy,
Szenteltessék meg a Te neved,
Jöjjön el a Te országod,
Legyen meg a Te akaratod,
Amint a mennyben, úgy a földön is.
Mindennapi kenyerünket
add meg nekünk ma,
És bocsásd meg vétkeinket,
Miképpen mi is megbocsátunk
az ellenünk vétkezőknek,
És ne vígy minket kísértésbe,
De szabadíts meg a gonosztól.
Amen.
Onze Vader Die (Ολλανδικά)
Onze Vader Die in de Hemelen zijt,
Uw Naam worde geheiligd;
Uw Koninkrijk kome;
Uw wil geschiede,
gelijk in de Hemel alzo ook op de aarde.
Geef ons heden ons dagelijks brood;
en vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren;
en leid ons niet in verzoeking,
maar verlos ons van de Boze.
Amen.
Ojcze nasz (Πολωνέζικα)
Ojcze nasz, któryś jest w niebie
święć się imię Twoje;
przyjdź królestwo Twoje;
bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi;
chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy;
naszym winowajcom;
i nie wódź nas na pokuszenie;
ale nas zbaw ode Złego.
Amen.
Fader Vår (Σουηδικά)
Fader Vår, som är i himmelen.
Helgat varde ditt namn.
Tillkomme ditt rike.
Ske din vilja,
såsom i himmelen så ock på jorden.
Vårt dagliga bröd giv oss idag,
och förlåt oss våra skulder,
såsom ock vi förlåta dem oss skyldiga äro,
och inled oss icke i frestelse
utan fräls oss ifrån ondo.
Amen.
Fader vor (Δανέζικα)
Fader vor, du som er i Himlen.
Helliget vorde dit navn,
komme dit rige.
Ske din vilje, som i Himlen så og på jorden.
Giv os i dag vort daglige brød
og forlad os vor skyld,
som og vi forlader vore skyldnere,
og led os ikke i fristelse,
men frels os fra det onde.
Amen.
Abun d-bashmayo (Συριακά-Αραμαϊκά)
Abun d-bashmayo
nithqadash shmokh
tithe malkuthokh
nehwe sebyonokh
aykano d-bashmayo oph bar`o
hab lan lahmo d-sunqonan yowmono
washbuq lan hawbayn wahtohayn
aykano doph hnan shbaqan l-hayobayn
lo ta`lan l-nesyuno
elo phaso lan men bishop.
Amin .
Afrikaans (Αφρικανικά)
Onse Vader wat in die hemele is,
laat u Naam geheilig word,
laat u koninkryk kom,
laat u wil geskied,
soos in die hemel
net so ook op die aarde
Gee ons vandag
ons daaglikse brood,
en vergeef ons ons skulde,
soos ons ook ons skuldenaars vergewe;
en lei ons nie in die versoeking
nie, maar verlos ons van die Bose.
Amen.
http://www.imth.gr
Those who wish others to provide for them but offer nothing in return, are constantly asking things from God without giving anything to Him, not even their sins (by repentance). Such people are completely estranged from God and deliver themselves of their own accord into the hands of the manslayer (the devil). Because they have only cultivated love for their own selves, it follows that great anguish will then develop in them and that they will suffer hell, in part, already in this life.
St. Paisios
Στό ιερό ψαλτήριο του προφητάνακτος Δαυίδ, το όποιο αποτελεί καθημερινό εντρύφημα των μοναχών αλλά και πολλών ευλαβών πιστών, υπάρχει ένας στίχος, ο όποιος λέγει: «Χίλια έτη εν όφθαλμοίς σου Κύριε, ώς η ήμερα η εχθές» (ψαλμ. 89). Χίλια χρόνια λέγει, Κύριε μπροστά στους οφθαλμούς σου, είναι σαν μία μέρα δική μας που ήδη πέρασε …;Αυτόν το στίχο που έχει όντως ένα βαθύτατο θεολογικό νόημα, θέλησε να κατανοήσει ένας ευλαβής και ενάρετος μοναχός, ο όποιος βρισκόταν σε κάποιο ιερό κοινόβιο και αγωνιζόταν με άσκηση και πνευματική ζωή για την ψυχική του σωτηρία. Πώς τα χίλια έτη ισοδυναμούν με μία ημέρα; Παράδοξο πράγμα, μυστήριο ακατάληπτο, σκάνδαλο στην ανθρώπινη λογική. Βεβαίως αυτόν το χαρακτήρα έχουν τα μυστήρια του Θεού, το υπερβατικό στοιχείο, το απροσπέλαστο για τον πεπερασμένο άνθρωπο …; Και όπως ωραία έχει διατυπωθεί, μυστήριο δεν είναι αυτό που, δυστυχώς, δεν μπορώ να κατανοήσω, αλλά είναι αυτό πού, ευτυχώς, με υπερβαίνει! Δεν είναι θέμα κατανοήσεως αλλά βιώσεως. Βασάνιζε, λοιπόν, τη διάνοια του ο εν λόγω μοναχός, προκειμένου να συλλάβει την έννοια του στίχου αυτού. Δεν το κατόρθωνε όμως. Η έλλειψη, παράλληλα, από εκείνο το ιερό κοινόβιο, σοφού και πεπαιδευμένου μοναχού, ο όποιος κάπως θα του ερμήνευε το δύσκολο χωρίο, θα του ανάπαυε την καρδία και θα του ικανοποιούσε τη φιλομάθεια, καθιστούσε ακόμη μεγαλύτερη την ψυχική του ανησυχία.
Τί πράγμα άραγε να είναι αυτή η αώνιότητα, η οποία βρίσκεται πίσω από το χάσμα της αγνωσίας μας και πέραν από κάθε κατάληψη των αισθήσεων μας; Πως είναι τόσο ασύλληπτη στη σκέψη και απόμακρη στην αίσθηση; Πως μπορούμε να τη βιώσουμε κάπως, έστω και αν δέν την καταλαβαίνουμε; Πώς θά είναι η ζωή στήν άδιάδοχη Βασιλεία του Θεού; Πώς «χίλια έτη ως η ημέρα η εχθές;» Πώς το χίλια ισούται με τη μονάδα; Πώς …; πώς …; πώς;;;
Όλες αυτές οι σκέψεις στροβίλιζαν στο μυαλό του μοναχού, ιδιαιτέρως, μάλιστα, κάποια μέρα πού παρέμεινε μόνος, «μόνος πρός μόνον» πού θά έλεγε ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, μέσα στο ναό μετά την πρωινή ακολουθία του όρθρου. Οι πατέρες της μονής, πήγαν στά κελιά τους να αναπαυθούν. ο αγωνιών μοναχός όμως, παρέμεινε στόν οίκο του Θεού, προσευχόμένος, σκεπτόμενος, προβληματιζόμενος, διαπλατυνόμενος σέ θεωρίες πνευματικές, βυθισμένος μέσα σέ ιερή άδολεσχία, διακατεχόμένος συγχρόνως άπό έντονη επιθυμία να ζήσει κάποτε την αιώνια ζωή, να εννοήσει κάτι άπό την άπεραντωσύνη του άλλου κόσμου. και του απάντησε ο Θεός! Τόν αξίωσε να αισθανθεί μία μικρή, μία ελάχιστη γεύση της αίωνιότητος! Έγινε δέ ώς έξης:
Ένώ προσευχόταν με κατάνυξη και περισυλλογή, βλέπει ξαφνικά μπροστά του, έναν μεγάλο, ασυνήθιστο σέ μέγεθος αετό, να πετάει χαμηλά μέσα στο ναό. το πλατάγισμά του τόν τρόμαξε στήν άρχή. Σύντομα όμως, ήρθε η εξοικείωση με το περίεργο πτηνό και δοκίμασε να το αγγίξει, καθώς εκείνο πλησίαζε, έφευγε και πάλι κατέβαινε …; Κάποια στιγμή άρχισε να απομακρύνεται άπό το ναό. το ακολούθησε με απορία και έκπληξη ο μοναχός. Έφθασαν, αετός και μοναχός κοντά στή μονή, σέ ένα πανέμορφο τοπίο με οργιώδη βλάστηση, στο οποίο, άλλωστε, συχνά πήγαινε ο μοναχός, με σκοπό να ενώνεται διά προσευχής με το Θεό, στο περιβάλλον της ησυχίας και της ήρεμούσης φύσεως. Ξαφνικά, ο …;περίεργος αετός, άρχισε να άδη ένα τόσο γλυκύφθογγο ρίσμα, τόσο ασυνήθιστο και ύπερκόσμιο, ώστε άπό εκείνο το άκουσμα έξέστη ο μοναχός, έχασε τις αισθήσεις του, έχασε την επαφή με τόν κόσμο αυτόν, κάτι άλλο συνέβη, κάποια αλλοίωση, κάποια μεταβολή. Τί ήταν αυτό πού του συνέβη; Θά το δούμε στή συνέχεια. Κάποτε όμως συνήλθε, έπανέκτησε τις αισθήσεις του, ήρθε σέ επαφή με την επίγεια πραγματικότητα. Πότε επανήλθε; και αυτό θά το δούμε. ο αετός μετά την επαναφορά του μοναχού άφαντος. Ο μοναχός ένεός, εκστατικός! Η χαρά του ανείπωτη. Άλλά έπρεπε να επιτρέψει και στο μοναστήρι του. Πήρε το δρόμο της επιστροφής, έμπλεως άγαλλιάσεως πνευματικής!
Κρούοντας την πόρτα, ένα παράδοξο αίσθημα τόν κατέλαβε, βλέποντας παρηλλαγμένο το χώρο της μονής.
– Δέ σέ γνωρίζω αδελφέ, του λέγει ο θυρωρός, ποιος είσαι;
– Είμαι ο τάδε μοναχός, άλλά …; και έγώ εσένα δέ σέ γνωρίζω! Την πρώτη εκεί διένεξη, διαδέχθηκε και δεύτερη και τρίτη με άλλους μοναχούς, οι όποιοι και αυτοί με τη σειρά τους διαβεβαίωναν ότι δέ γνώριζαν τόν διαπορούντα μοναχό πού και εκείνος, ωστόσο, επέμενε ότι δέν του θύμιζε την ώρα αυτή τίποτε άπό το άλλοτε οικείο του περιβάλλον της μονής. Όλα του ήταν άγνωστα! «Πώς συνέβη αυτό, μία ώρα απουσιάζω άπό τη μονή, και τώρα πού επέστρεψα τά βλέπω όλα άγνωστα, διαφορετικά», έλεγε με απορία και ανησυχία ψυχική. Η υπόθεση έφθασε στόν ηγούμενο της μονής. το ίδιο σκηνικό έλαβε χώρα πάλι. Άγνωστος ο ηγούμενος στο μοναχό. Άγνωστος όμως και ο μοναχός στόν ευλαβέστατο και απορούντα προεστώτα εκείνου του κοινοβίου. Κατά παράκληση όλων, ανέφερε λεπτομερώς τά στοιχεία του, όνομα, καταγωγή, ημερομηνία της μοναχικής του κούρας κ.λ.π. Έφεραν τά παλαιά βιβλία, το λεγόμενο «μοναχολόγιο», όπου είναι καταγεγραμμένοι όλοι οι μοναχοί του κάθε μοναστηριού, άπό κτίσεως του.
Καί τί να δουν! Μέγα θαύμα! το όνομα και τα στοιχεία του «περίεργου» μοναχού, υπήρχαν, ναι, υπήρχαν κατεχωρημένα και απεδεικνύετο από ότι όντως υπήρξε ο συγκεκριμένος μοναχός στο κοινόβιο εκείνο, αλλά πρό 300 ετών!!!
Μπορούμε να καταλάβουμε τί σημαίνει αυτό; Ότι ο Κύριος αξίωσε τόν ευλαβή μοναχό να λάβει μια μικρή γεύση της αιωνιότητος με την ύπερκόσμια εκείνη θεωρία του φαινομένου αετού, πού δεν ήταν αετός αλλά Άγγελος Κυρίου. Το γλυκύτατο εκείνο κελάηδημα, τόν έφερε σέ κατάσταση θείας έκστάσεως, ώστε να νομίσει ότι αποκοιμήθηκε μία ώρα, ενώ πέρασαν 300 χρόνια, μένοντας σέ κατάσταση αφθαρσίας. Μας υπενθυμίζει αυτή η περίπτωση τούς επτά παίδας έν Έφέσω, οι όποιοι κοιμήθηκαν επί 375 έτη μέσα σ’ ένα σπήλαιο και εορτάζονται από την Εκκλησία μας στίς 4 του μηνός Αυγούστου.
Αυτά είναι τά θαυμάσια του Θεού! Στή συνέχεια ο ευλαβέστατος μοναχός πού με τόν πλέον πνευματικό τρόπο -σύν Θεφ – έλυσε τόν προβληματισμό του σχετικά με το αναφερόμενο ψαλμικό εδάφιο και την αιωνιότητα, μετέλαβε των ‘ Αχράντων Μυστηρίων με μεγάλη αγάπη Θεού και ευλάβεια. Μετά δέ τη Θεία Κοινωνία, άνελύθη «εις τά εξ ων συνετέθη», έκοιμήθη έν Κυρίω ενώπιον τών θαυμαζόντων πατέρων εκείνου του ιερού κοινοβίου, πού δόξασαν τόν Πανάγιο Θεό γιά τά ύπερφυή και εξαίσια, πού χαρίζει στους ήγαπημένους δούλους του …;
Πηγή: Η θεολογία της πέραν του τάφου ζωής, Ιερομονάχου Νικηφόρου Νάσσου
July 27
Born in Nicomedia of a Christian mother, Eubula, and a pagan father, Eustorgius, Panteleimon studied medicine as a young man. The priest Hermolaus befriended him, instructed him in the Christian faith and baptized him. Panteleimon miraculously healed a blind man whom other doctors had treated in vain; he healed him by the name of Christ and baptized him. From jealousy, the doctors denounced Panteleimon as a Christian, and he went before the Emperor Maximian for judgment. He stood before the earthly ruler in the body, but in his mind he stood before the heavenly King. He freely declared himself to be a Christian before the Emperor, and, in front of his eyes, healed a paralytic of a long infirmity. This miracle brought many of the pagans to the Christian faith. The Emperor put him to torture, but the Lord appeared to him on several occasions and delivered him whole and uninjured. Then St. Hermolaus suffered along with Hermippus and Hermocrates. Condemned to death, St. Panteleimon knelt in prayer. At that, the executioner gave him a blow on the neck with his sword, and the sword broke as if made of wax. The executioner could not kill him until he had finished his prayer and had himself given the word to behead him. Panteleimon was beheaded under an olive tree, which after that became laden with fruit. "Panteleimon" means "all-merciful." God the all-merciful received his righteous soul, and glorified him among His greatest saints, his relics remaining incorrupt. This wonderful martyr suffered with honor as a youth for Christ on July 27th, 304. St. Panteleimon is invoked in the prayers at the blessing of water and the blessing of oil, together with St. Hermolaus and the other unmercenaries and wonderworkers. The loveliest church dedicated to him is found on the Holy Mountain.
Troparion, Tone 3
O holy prize-winner and healer Panteleimon,/ intercede with our merciful God/ that He may grant to our souls/ the forgiveness of our sins.
Kontakion, Tone 5
Thou didst faithfully follow the Merciful One/ and wast granted the grace of healing./ O prize-winner and Martyr of Christ our God/ by thine intercessions/ heal the diseases of our souls/ and banish the snares of the enemy/ from those who cry with faith: Save us, O Lord.
Χαιρετισμοί Αγίας Παρασκευής Οσιομάρτυρος
(Θεοτέκνης μοναχής Αγιοστεφανιτίσσης.)
Κοντάκιον. Ήχος πλ. Δ . Τη Υπερμάχω.
Ως του Κυρίου χαριτόβρυτον μονάστριαν, και εν ταυτώ θερμήν απόστολον και Μάρτυρα, ευφημούμέν σε εν ύμνοις επινικίοις, και τιμώμεν την σην μνήμην ασμενέστατα, επιρραίνοντες τοις άνθεσι και κράζοντες: Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Άσματα αναμέλπω, σοι καλλίστη παρθένων, σεμνή Παρασκευή χριστομάρτυς: (εκ γ )• εναθλήσασα γαρ ευθαρσώς, και θαυμάτων ακτίσι, σοφή λάμπουσα, φαιδρύνεις τους υμνήτορας, και πόθω ευφημείν προάγεις.
Χαίρε, πιστών ευσεβών τεκνίον•
χαίρε, Θεού προσφιλές θρονίον.
Χαίρε, της αγάπης η σάλπιγξ η εύφθογγος•
χαίρε, της Παρθένου η δούλη η άμωμος.
Χαίρε, άνωθεν η σκέπουσα ορθοδόξων αικισμούς•
χαίρε, δάκρυα η παύουσα και βροτείους στεναγμούς.
Χαίρε, ότι υπάρχεις των ομμάτων προστάτις•
χαίρε, ότι την τρίβον μοναζούσαις χαράττεις.
Χαίρε, εχθρού το θράσος συντρίψασα•
χαίρε, Χριστού τω κράτει νικήσασα.
Χαίρε, της Ρώμης ωράϊσμα θείον•
χαίρε, της λώβης ταχύ ιατρείον.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Βλάστημα ούσα θείον προσευχής σων γονέων, Αγάθωνός τε και Πολιτείας, ηρδεύθης ευλαβείας κρουνώ, και ηυξήθης εις δένδρον Αγνή πάγκαλον, τοκήες δε τερπομένοις σαις χάρισι, Κυρίω εμελώδουν.
Αλληλούϊα.
Γέλως και παρρησία, απωλείας τα ρείθρα, ψυχή σου ουκ εισήλθον θεόφρον• αλλ’ ωμίλεις παρθένοις σεπταίς, και μελέταις Γραφών τον καιρόν ήνυες, υπόδειγμα τυγχάνουσα ημίν, τοις ευλαβώς φωνούσι.
Χαίρε, ψυχή η χαριεστάτη•
χαίρε, ημίν οσία φιλτάτη.
Χαίρε, εντρυφής ορθοδόξου ασκήσεως•
χαίρε, ηρωος και αξία της κλήσεως.
Χαίρε ένθεον εκσφράγισμα ιεράς αποστολής•
χαίρε, κλέος και οσφράδιον ισαγγέλου βιοτής.
Χαίρε, νεάνις η θεοτίμητος•
χαίρε, ξοάνοις η απροσκύνητος.
Χαίρε, η δας των σεμνών διαγόντων•
χαίρε, χαρά των αεί σοι βοώντων:
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Δόξη των επικήρων, ουδαμώς ενικήθης, αγνή Παρασκευή χριστοφόρε, αλλ’ ελπίδι της άνω ζωής, τα του βίου τερπνά θεωρείς σκύβαλα, πλουτίζουσα θειότατα, και πόθω τον Θεόν υμνούσα.
Αλληλούϊα.
Επομένη τοις λόγοις, σου Αχράντου Νυμφίου, γονέων σου σεπτών εκδημίαν, εκλαμβάνεις ως θείαν φωνήν, και παρέχεις τον πλούτον βροτοίς πένησι΄ διο σου το φιλόδωρον γεραίροντες, πανευλαβώς φωνούμεν.
Χαίρε, της άνω σοφίας πλήρης•
χαίρε, ψυχής ενθέως μονήρης.
Χαίρε, αηδών ασματίσασα Ύψιστον•
χαίρε, μοναστών καταδείξασα χάριτας.
Χαίρε, όλβον σου η νείμασα ενδεέσιν αδελφοίς•
χαίρε, άφθαρτα βαλάντια σχούσα εν τοις Ουρανοίς.
Χαίρε, ότι ανδρεία εν δεινοίς ανεφάνης•
χαίρε, ότι αχλύν κατεσπάσω της πλάνης.
Χαίρε, δρομεύ Μαρτύρων πολύνικε•
χαίρε, λαμπάς αγνείας φωτόλαμπρε.
Χαίρε, πυξίς οδηγούσα προς Κτίστην•
χαίρε ακτίς βιοτής υπέρ φύσιν.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ζήλω των ουρανίων, εγκλεισθείσα Σεμνείω, κλεινή Παρασκευή αθλοφόρε, υπετάγης φρονίμω νοΐ, και ασκήσεως πόνους φαιδρώς ήνεγκας, λατρεύουσα τον Κύριον, και άσμασι πυκνοίς βοώσα:
Αλληλούϊα.
Ήχθης χάριτι θεία, εις το ύψος αγάπης, ποθείν του μαρτυρίου το στέφος, και αιτείς Προεστώσης ευχήν, του Κυρίου τον λόγον λαλείν ένθεσι, και πλάνης αποσπάσασθαι λαούς, τους νυν σε ανυμνούντας.
Χαίρε, η αύρα παραμυθίας•
χαίρε, η νάβλα γνώσεως θείας.
Χαίρε, των φρονίμων παρθένων συνώνυμε•
χαίρε, των αχράντων Αγγέλων συνόμιλε.
Χαίρε, Σχήμα το ισάγγελον ασπασθείσα ποθητώς•
χαίρε, σκέπη και κραταίωμα των τιμώντων σε πιστώς.
Χαίρε, ακουτισθείσα φωνημάτων αρρήτων•
χαίρε, αξιωθείσα της τιμής των προκρίτων.
Χαίρε, πιστών πανεύοσμον λείριον•
χαίρε, εμών ομμάτων κολλύριον.
Χαίρε, μολπή αγαπήσεως θείας•
χαίρε, πνοή ακοιμήτου λατρείας.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Θεοχάρακτον τρίβον, Αποστόλων βιούσα, ως άλλοτε πρωτόαθλος Θέκλα, των Ρωμαίων διήλθες την γην, και Ελλήνων τας πόλεις, δορκάς πάντιμε, Χριστόν ευαγγελίζουσα θερμώς και άδουσα εν πόθω.
Αλληλούϊα.
Ισαπόστολον δράσιν, Αντωνίνος μαθών σου, επιτίθησι το φλόγιον κράνος, αλλά τη του Κυρίου βουλή, παντελώς αβλαβής αγνή έμεινας, πιστούς δε πάντας ώθησας, βοάν θαμβητικώς τοιαύτα.
Χαίρε, δορκάς χριστοποίμνης θεία•
χαίρε, οσμής σου νάρδος και ία.
Χαίρε, μακαρία και έμφρον διδάσκαλε•
χαίρε, γλυκυτάτη Σωτήρος απόστολε.
Χαίρε, φθέγματα κηρύττουσα εκ χειλέων καθαρών•
χαίρε, ψήγματα παρέχουσα εμπειρίας ασκητών.
Χαίρε, ότι υπάρχεις της ειρήνης εργάτις•
χαίρε, ότι τυγχάνεις τεθλιμμένων προστάτις.
Χαίρε, πιστών αγίων κατίσχυσις•
χαίρε, θεών του ψεύδους αφάνισις.
Χαίρε, στακτή ορθοδόξου ανδρείας•
χαίρε, μομφή δειλιώσης καρδίας.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Κύματα δαιμονώδη, αικισμών ανυποίστων, υπέμεινας πανώδυνε Κόρη, των τυράννων ζητούντων πυρί, και ξεσμοίς αποσπάσαι της σης πίστεως, αλλ’ ώσπερ θείον άγαλμα, ακλόνητος Χριστώ επηύχου.
Αλληλούϊα.
Λάμψει σων θαυμασίων, πιστευσάντων χορεία, προσήλθον του Κυρίου τη ποίμνη, αυτοκράτορος δε τη οργή, εν βασάνοις πολλαίς την πνοήν έλιπον, και νυν λαμπροίς Σκηνώμασι, φωνούσιν ευγνωμόνως ταύτα.
Χαίρε, Χριστού αγνή καλλιμάρτυς•
χαίρε, ημών κανών τε και χάρτης.
Χαίρε, ψευδωνύμους θεούς η εμπαίξασα•
χαίρε, των ειδώλων μορφάς κατάρρίψασα.
Χαίρε, πάνσεπτος μονάστρια ταπεινή και ευπειθής•
χαίρε, ρόδον το πανεύοσμον και οσφράδιον ψυχής.
Χαίρε, ότι ηδύνεις της ασκήσεως πόνον•
χαίρε, ότι συνθλίβεις τον εσμόν των δαιμόνων.
Χαίρε, φερνή τω Χριστώ πολυτάλαντος•
χαίρε, ωδή εκλεκτή του Παντάνακτος.
Χαίρε, βλαστέ της πρεσβύτιδος Ρώμης•
χαίρε, φρουρέ πάσης χώρας και κώμης.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Μένουσα ως ο Παύλος, εν δεσμοίς μονωτάτη, Αγγέλου ηξιώθης της θέας, ος δεικνύς σοι παθών του Χριστού, τα σεβάσμια Παρασκευή σύμβολα, ανδρίζου έφη πάνσοφος, ίνα εις τον αιώνα κράζης.
Αλληλούϊα.
Νόμισμα Μήτερ πέλεις, τιμαλφές εκκλησίας, σφραγίδα του Δεσπότου σου φέρον΄ και γαρ δοκιμασθείσα πυρί, και βασάνοις ποικίλαις, τρισένδοξε, ουδόλως συ ηλλοίωσαι, ακούουσα προς πάντων ταύτα.
Χαίρε, σφραγίς ιερών χαρίτων•
χαίρε, η κλεις δωρεών ακτίστων.
Χαίρε, τανυσμόν τη σαρκί υπομείνασα•
χαίρε, τον ξεσμόν ανδρικώς καρτερήσασα.
Χαίρε, άθλοις σου η φθάσασα τας δυσβάτους κορυφάς•
χαίρε, Μάρτυρας η σκέπουσα και ερήμου ασκητάς.
Χαίρε, ότι εν πίσση τη ζεούση εβλήθης•
χαίρε, ότι ενθέως αβλαβής ετηρήθης.
Χαίρε, πολλών νοσούντων η σώτειρα•
χαίρε, τυφλοίς το φαός η δότειρα.
Χαίρε, δι’ ης η χρηστότης προήχθη•
χαίρε, δι’ ης μαγική ηφανίσθη.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ξεομένη ασπλάγχνως, και οικτρώς κρεμασθείσα, ουδόλως επτοήθης στερρόφρον, αλλ’ εβόας τυράννω ωμώ, ουδεμία ση μηχανή δύναται, Χριστού με αποσπάσασθαι, ω μελωδώ αφόβως.
Αλληλούϊα.
Όμματα Αντωνίνου, εν ελαίω και πίσση, αιτήσει τη αυτού επιχέεις, αλλ’ ευθύς ευσπλαγχνία πολλή, εδωρήσω Παρασκευή την ίασιν, διο ο άρχων έκθαμβος ησπάσατο σην πίστιν κράζων.
Χαίρε, το έαρ των δωρημάτων•
χαίρε, το φρέαρ των ιαμάτων.
Χαίρε, των Ρωμαίων εσθλόν ακροθίνιον•
χαίρε, της αγάπης κηρύξασα ήλιον.
Χαίρε, όργανον θεόπνοον το ευφραίνον ευσεβείς•
χαίρε, όμμα καθαρώτατον, κατανύγον δυσμενείς.
Χαίρε, η ευλογούσα υμνητών σου τα πλήθη•
χαίρε, η εκνικώσα εναντίων τα στίφη.
Χαίρε, μορφή σεπτή, και ακίβδηλος•
χαίρε, φωτί ψυχής η περίβλεπτος.
Χαίρε, πιστή ευκλεής και αξία•
χαίρε, οσμή τοις βροτοίς ουρανία.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Προ του τέλους σου πλάκα, βαρυτάτην σω στήθει, επέθηκαν Παρασκευή Μάρτυς, επιστάς δε νυκτί Ιησούς, εν φωτί και Αγγέλων λαμπροίς τάγμασιν, ευθέως σε ιάσατο: διο και εν χαρά προσήδες.
Αλληλούϊα.
Ρώμη τη του Δεσπότου, υπερέβης γενναίως, την σύμφυτον θηλείαις δειλίαν, και δυνάμει του θείου Σταυρού, φοβερόν διέρρηξας ευχή δράκοντα, οι πάντες δε εξέστησαν και ήρξαντο εν θάμβει κράζειν.
Χαίρε, μονάστρια φωτοφόρος•
χαίρε, η Μάρτυς η στεφηφόρος.
Χαίρε, χαλεποίς εν δεινοίς καρτερόψυχος•
χαίρε, αικισμοίς και ασκήσει καλλίνικος.
Χαίρε, έδρασμα της χάριτος και αγάπης οικισμός•
χαίρε, πνεύματος πραότητος, και ειρήνης χορηγός.
Χαίρε, ότι υπάρχεις μοναστών ποδηγέτις•
χαίρε, ότι τυγχάνεις τη Τριάδι ικέτης.
Χαίρε, σεμνών παρθένων η άλυσις•
χαίρε, σκαιών πνευμάτων διάλυσις.
Χαίρε, δι’ ης διερράγη ο δράκων•
χαίρε, δι’ ης κατεπλάγη ο άρχων
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Στέφος άφθαρτον κόρη, και θαυμάτων την χάριν, εδέξω ουρανόθεν αξίως, εις αντέκτισιν σων αρετών, και αγώνων πολλών εν σκληραίς μάστιξιν, ανθ’ ων και νυν δεδόξασαι, συνάθλοις σου κλεινοίς βοώσα.
Αλληλούϊα.
Τη πανσέπτω σου Κάρα, τη κειμένη θεόφρον, Μονή των Ασωμάτων Πετράκη, καταφεύγομεν Παρασκευή, εξαιτούμενοι πάντες ευρείν έλεος, και ίασιν οράσεως, ως αν και γεγηθότες φώμεν.
Χαίρε, ομμάτων η θεραπεία•
χαίρε, θαυμάτων κρήνη η θεία.
Χαίρε, φερωνύμων ναϊσκων ιδρύτια•
χαίρε, μονοτρόπων ροδώνων φυτεύτρια.
Χαίρε, κάστρον το επτάπυργον ελπιζόντων εις Θεόν•
χαίρε, καύματι των θλίψεων η δροσίς η Αερμών.
Χαίρε, ότι ευχή σου προς ομόνοιαν άγει•
χαίρε, ότι η χειρ σου θεραπεύει τα άλγη.
Χαίρε, θερμοίς τη πίστει βοήθεια•
χαίρε, πτωχοίς διδούσα προμήθειαν.
Χαίρε, το άγγος Θεού ευλογίας•
χαίρε, το άνθος τερπνής ευωδίας.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ύδωρ αθανασίας σον αγίασμα Μήτερ, και πάσης ασθενείας θεράπων΄ διο αγαλλομένω ποδί, τω τεμένει σου Παρασκευή σπεύδομεν, αιτούμενοι την κάθαρσιν ψυχής, εις το βοάν απαύστως.
Αλληλούϊα.
Φυγαδεύσειας Μήτερ, πρεσβειών σου υσσώπω, δαιμόνων τας πικράς επηρείας΄και γαρ τας ψευδοθέους μορφάς, ατρομήτω χειρί κατά γης έρριψας, και έμφρονας κατέπληξας, οι εν χαρά εξύμνουν.
Χαίρε, το φέγγος εν νήψει ζώντων•
χαίρε, ο τρόμος των δαιμονώντων.
Χαίρε, φρυκτωρέ ορθοδόξου ασκήσεως•
χαίρε, οδηγέ της πιστών κατηχήσεως.
Χαίρε, ότι ώσπερ σφάγιον προσηνέχθης ιερόν•
χαίρε, ότι εν πασσάλω προσεδέθης εκ τριχών.
Χαίρε, η καρφωθείσα δι’ αγάπην Κυρίου•
χαίρε, η πιεσθείσα δυσβαστάκτω φορτίω.
Χαίρε, εν ασκητρίαις απόστολος•
χαίρε, εν αποστόλοις πανθαύμαστος.
Χαίρε, μελών υποστάσα κακώσεις•
χαίρε, δαυλών η δεχθείσα φλογώσεις.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Χαίρουσα ευφροσύνως, προς τον άνω Νυμφώνα, εισήλθες ω σεπτή καλλιμάρτυς, και πεσούσα Χριστού τοις ποσί, κατεφίλεις θερμώς, Παρασκευή πάντιμε, το στέφος καταθέτουσα Αυτώ, και έκθαμβος βοώσα.
Αλληλούϊα.
Ψώμισόν με ω Μάρτυς, εκ Μονών ουρανίων, το μάννα αγαπήσεως θείας, ίνα όλη καρδία βοώ, Ιησού το γλυκύ και σεπτόν όνομα, και χάριν σου κηρύξαιμι αγνή, εν κατανύξει άδων.
Χαίρε, προπύργιον των ευσεβούντων•
χαίρε, ασπίς των φερωνυμούντων.
Χαίρε, τους κατοίκους του Κρόκου η σώσασα•
χαίρε, Γερμανούς λαγωώ φυγαδεύσασα.
Χαίρε, κόρη αιρετίσασα την κοιλάδα των Τεμπών•
χαίρε, Μάρτυς αφανίσασα δοξασίας των Νυμφών.
Χαίρε, πλήθος θαυμάτων Ροδολίβω ποιούσα•
χαίρε, χάους απίστους ση πρεσβεία λυτρούσα.
Χαίρε, του Μετεώρου προτείχισμα•
χαίρε, των δαιμονίων φρικίαμα.
Χαίρε, πλουτούσα Χριστώ παρρησίαν•
χαίρε, των σων υμνητών προστασία.
Χαίροις Παρασκευή καλλιπάρθενε.
Ω μονάστρια θεία, ακροθίνιον μέγα, παρθένων ευλαβών τω Υψίστω(εκ γ )• δεξαμένη ως άνθη αγρού, τα απλότεχνα τάδε εφύμνια, Τριάδι θεία πρέσβευε, σωθήναι τους συν σοι βοώντας.
Αλληλούϊα.
The devil does not hunt after those who are lost; he hunts after those who are aware, those who are close to God. He takes from them trust in God and begins to afflict them with self-assurance, logic, thinking, criticism. Therefore we should not trust our logical minds. Never believe your thoughts.
St. Paisios
H αγία Παρασκευή δεν ήταν μία συνηθισμένη γυναίκα. Ήταν ένα πνευματικό μετέωρο, ένας βράχος αρετής, ακλόνητος μέσα στον ωκεανό της διεφθαρμένης κοινωνίας.
Σ” αυτήν εφαρμόζουν εκείνα που είπε ο Xριστός, ότι· Aυτός που ακούει τα λόγια μου και τα τηρεί, μοιάζει μ’ ένα σπίτι κτισμένο στο βράχο, που έρχεται η βροχή και οι άνεμοι και οι ποταμοί, πέφτουν επάνω του, μα το σπίτι δεν κλονίζεται (βλ. Mατθ. 7,24 – 25). Kαι η αγία Παρασκευή ήταν βράχος αρετής. Πέσανε πάνω της κύματα αφρισμένα, τα μεγαλύτερα κύματα της ζωής.
Πρώτα – πρώτα έπεσε πάνω της το κύμα της διαφθοράς. Δε γεννήθηκε σε χωριό. Γεννήθηκε στην πιο διεφθαρμένη πόλη, που η αγία Γραφή την ονομάζει Bαβυλώνα του κόσμου για τη διαφθορά της (βλ. Απ. 17,5). Γεννήθηκε στη Pώμη, σ’ ένα προάστιο της Pώμης. Kαι όμως στάθηκε στο ύψος της. Ήταν ένα κρίνο μέσα στον κοπρώνα της κοινωνίας.
Ας τ’ ακούσουμε αυτό όλοι, που άμα δούμε καμιά γυναίκα να παραστρατεί λέμε· Φταίει η κοινωνία. Nαι, φταίει η κοινωνία, δεν το αρνούμαι. Αλλά φταίει και η ίδια. Δος μου μιά γυναίκα που ν” αγαπάει το Xριστό σαν την αγία Παρασκευή, και ρίξε την στην πιό διεφθαρμένη κοινωνία. δεν θα μπορέσει κανένα κύμα και κανένας διάβολος να την κλονίσει.
Mόλις έφυγε το ένα κύμα, έπεσε πάνω της άλλο σφοδρότερο, το κύμα της ορφάνιας. Φοβερό το κύμα αυτό. Ωρφάνεψε η αγία Παρασκευή και από πατέρα και από μάνα. Γι’ αυτό είναι προστάτης των ορφανών. Ωρφάνεψε σε ηλικία τέτοια, που τα παιδιά γίνονται έρμαια αδιστάκτων εμπόρων που τα εκμεταλλεύονται. Αλλά και την ορφάνια την κράτησε ψηλά. Eίχε μέσα της μεγάλο πόθο αγιότητος, παρθενικής ζωής και αξιοπρεπείας.
Αλλοίμονο στη γυναίκα που δεν έχει μεγάλους πόθους. ΄Oσο ψηλά και να βρίσκεται, όσα διπλώματα και να έχει, είναι αξιοθρήνητη. Προτιμότερη μια αγράμματη χωριάτισσα, που είναι σαν το κρίνο, σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν στα βράχια της πατρίδος μας.
Έπεσαν λοιπόν επάνω της τα κύματα της διαφθοράς και της ορφάνιας, αλλά έμεινε απτόητη. Γι’ αυτό την ονομάζω βράχο. Έπεσε ακόμη επάνω της το κύμα του χρήματος, του πλούτου. Mετά το θάνατο των ευσεβών γονέων της έμεινε μόνη κληρονόμος στην τεραστία περουσία που της άφησαν.
Kάθε άλλο κορίτσι θα σκεπτόταν διαφορετικά. Θ’ αγόραζε μεταξωτά ρούχα, θα έβγαινε σε χορούς και διασκεδάσεις, θα έτρεχε δεξιά κι αριστερά, θα πήγαινε ταξίδια, θα έκανε όλα τα κέφια της αμαρτωλής ζωής. H αγία Παρασκευή όμως έκανε το αντίθετο. Η συνεχεια εδώ
Mεγάλος πειρασμός το χρήμα. Προτιμότερο να είσαι μια ευλογημένη πτωχούλα. Tρισευλογημένα τα καλυβάκια, παρά τα μεγάλα σπίτια. Γιατί μέσα στις καλύβες κατοικούν διαμάντια, ενώ μέσ’ στά παλάτια και τα μεγάλα σπίτια κατοικούν πολλές φορές υπερήφανες ψυχές, που δεν τις αγαπάει ο Xριστός.
Έπεσε το χρήμα στα χέρια της αγίας Παρασκευής. Mα έκανε ό,τι και ο άγιος Αντώνιος, που είχε κι αυτός κληρονομήσει τεραστία περιουσία. Mπήκε μια μέρα στην εκκλησία. Tέντωσε το αυτί του κι άκουσε τον παπά, που διάβαζε το Eéαγγέλιο· «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς» (Mατθ. 19,21). Nα τα πουλήσεις όλα και να τα δώσεις στους φτωχούς. T’ άκουσε ο Αντώνιος. Kαι δεν είπε· Αυτά τα λέει ο Xριστός για τους άλλους. Αλλά είπε· Για μένα τα λέει. Kαι μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς. ΄Oπως λοιπόν εκείνος άκουσε τα λόγια του Xριστού, έτσι και η αγία Παρασκευή. Kράτησε μόνο ένα μικρό ποσό, και μ’ αυτό έκανε ταμείο μιας αδελφότητος παρθένων ορφανών γυναικών, που ήταν αφωσιωμένες στο κήρυγμα, στη διαφώτιση και στη φιλανθρωπία.
Έπεσαν επάνω στην αγία Παρασκευή τόσα αφρισμένα κύματα. Έπεσε τέλος και το κόκκινο κύμα του αίματος! Ήταν εποχή, που μόνο ν’ ακουγόταν ότι είσαι Xριστιανός, σε συνελάμβαναν. Tην έπιασαν την ώρα που είχε μαζεμένες κοπέλες και τις εδίδασκε. Tην οδήγησαν μπροστά στον κριτή. Tην ερώτησαν· ―Eίσαι Xριστιανή; Απήντησε· ―Kαυχώμαι που είμαι Xριστιανή. ―Σου δίνουμε, της είπαν, τρεις μέρες διορία, για ν’ αρνηθείς το Xριστό. ―Oχι, απήντησε η αγία, δεν χρειάζεται να μου δώσετε προθεσμία· από τώρα είμαι αποφασισμένη να θυσιάσω τη ζωή μου για το Xριστό. Kάντε ό,τι θέλετε.
Kαι άρχισε το μαρτύριό της. Tη ρίξανε σε μπουντρούμι στις φυλακές. Tην χτύπησαν με βούνευρα. Tην έρριξαν σε άγρια θηρία. Tήν έρριξαν μέσα σε καζάνι μb πίσσα και λάδι που εκόχλαζε. Tήν υπέβαλαν σε πολλά είδη μαρτυρίου, αλλά όλα τα νίκησε δια της δυνάμεως του Xριστού.
Tέλος έφτασε η ώρα της. Tην πήγαν μέσα σ’ έναν ειδωλολατρικό ναό με αγάλματα των ψεύτικων θεών. Γονάτισε, έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια μυστική προσευχή στο Θεό. Αμέσως έγινε σεισμός. Tα αγάλματα έπεσαν κατά γης και έγιναν κονιορτός.
Ε, δεν υπέφεραν πλέον. Xίλια βάρβαρα χέρια ειδωλολατρών την άρπαξαν, την έσπρωξαν προς τα έξω και την πήγαν στον τόπο της εκτελέσεως. Tο μέτωπό της ακτινοβολούσε σαν τον ήλιο. Γονάτισε, προσευχήθηκε και εéχαρίστησε το Θεό. Tέλος άστραψε το ξίφος του Pωμαίου στρατιώτου. Kαι ενώ η τιμία κεφαλή της έπεφτε κάτω και το αίμα της επότιζε τη γη, η ψυχή της, λευκή σαν περιστέρι, φτερούγισε στους ουρανούς.
Από τότε πόσα χρόνια πέρασαν! Mα όσο υπάρχει κόσμος, το όνομα της αγίας Παρασκευή θα είναι αιώνιο. Γιατί «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6).
* * *
Αδελφοί μου,
H αγία Παρασκευή είναι παράδειγμα για όλους μας. Αλλά προπαντός είναι υπόδειγμα εναρέτου βίου και πίστεως για τις γυναίκες και τις νέες. Σ’ αυτή την εποχή της μεγάλης διαφθοράς είναι το υπόδειγμα και ο καθρέπτης της γυναικείας αρετής.
Zούμε σε εποχή Bαβυλώνος, εποχή Αποκαλύψεως, που ο διάβολος εφρύαξε. Προσπαθεί να βλάψει τον κόσμο όλο. Αλλά προπαντός πολεμά με λύσσα για να βλάψει και να μολύνει τα κορίτσια και τις γυναίκες. Θέλει να μην αφήσει κορίτσι αμόλυντο.
Πολεμάει με αισχρά περιοδικά και εφημερίδες. Εμόλυνε τα κορίτσια μας με τα αισχρά έντυπα, με τους κινηματογράφους, με τις τηλεοράσεις, που είναι σχολεία εγκλήματος και ατιμίας. Tα εμολύνε με τα μικτά λουτρά, με τις αισχρές φωτογραφίες, με τους χορούς της διαφθοράς, με τα πάρτυ. θα φτάσει μέρα, που δεν θα βρίσκεις κοπέλα αγνή. Tι θα κάνουμε;
Στα όπλα, αδελφοί μου, στα όπλα! Όχι στα υλικά όπλα, αλλά στα πνευματικά. Πατέρες, μάνες, κοιτάξτε την τιμή των κοριτσιών σας.
Tελείωσα. H μάλλον δεν τελείωσα. Θέλω πληρωμή. Ποια πληρωμή; Λεφτά; Kαλόγηρος είμαι και σας τα χαρίζω. Δεν θα κλείσω την ομιλία, αν δεν ικανοποιηθεί η ψυχή μου.
Θέλετε τα σπιτάκια σας να είναι ευλογημένα και τα κορίτσια σας ασφαλισμένα; Σήμερα, της αγίας Παρασκευής, θα σας παρακαλέσω όλους να κάνετε τρία πράγματα. Tο πρώτο· να πάτε κατ’ ευθείαν στο σπιτάκι σας, να ψάξετε παντού, και όπου βρείτε έντυπα και φωτογραφίες αισχρές, να τα μαζέψετε και ν’ ανάψετε άγια φωτιά και να τα κάψετε όλα. Tο δεύτερο· σας συνιστώ σήμερα, να πάτε ν’ αγοράσετε το συναξάρι της αγίας Παρασκευής και μια εικόνα της, να την κρεμάσετε, και να πείτε στο παιδί σας· Kόρη μου παιδί μου, να γίνεις σαν την αγία Παρασκευή. Kαι το τρίτο ποιο είναι; Αφού κάνετε αυτά τα δυό, ν’ ανάψετε ένα κερί γιά τις παραστρατημένες γυναίκες, εκείνες που ζουν μέσα στο βούρκο και στην ατιμία, και να πείτε στην αγία Παρασκευή· Αγία Παρασκευή, εσύ που είσαι κρίνο τ’ ουρανού, βοήθα, οι γυναίκες της Eλλάδος, οι γυναίκες όλου του κόσμου να γυρίσουν κοντά στην Παναγιά, κοντά στο Θεό, κοντά στην Eλλάδα, για να έχουμε όλοι τη σκέπη της αγίας Tριάδος, της οποίας οι ευλογίες είθε να είναι μετά πάντων ημών. Αμήν.
† επίσκοπος Αυγουστίνος
(παλαιά ομιλία, εκφωνηθείσα προ του 1967 εις το Xαϊδάρι – Αθηνών)
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=5598
St. Paraskevi the Great Martyr
Homily on St. Paraskevi by Metropolitan Avgoustinos Kantiotes (+2010)
"A Bedrock of Virtue"
St. Paraskevi was not an ordinary woman. She was a spiritual meteor, a bedrock of virtue, unshakable amid the ocean of the corrupt community.
She implemented that which Christ said, that: “He who hears my words and keeps them resembles a house built upon the rock, and though the rains came and the winds and the rivers fell upon it, the house was not shaken.” (Matthew 7:24-25) And St. Paraskevi was a bedrock of virtue. Foamy waves fell upon her, the greatest waves of life.
First, the wave of corruption fell upon her. She was not born in a small village. She was born in the most corrupted city, which in the Holy Scriptures is called the Babylon of the world due to its corruption (Revelation 17:5). She was born in Rome, in a suburb of Rome. But however, she remained uplifted. She was a lily among the dung of her community.
Let us all hearken to this, for when we see some woman being led astray, we say: “The community is responsible.” Yes, the community is responsible, I don't deny this. But she herself is also responsible. Give me a woman who loves Christ like St. Paraskevi, and throw her into the most corrupted community, and no wave and no devil could shake her.
As soon as one wave left, a stronger wave fell upon her: the wave of orphanhood. This wave is terrible. St. Paraskevi was orphaned of her father and her mother. Because of this she is a protector of orphans. She was orphaned at that age when children could become prey to unscrupulous traffickers who try to exploit them. But she stood tall even while an orphan. She had within her a great fervor for holiness, the life of virginity and grandeur.
Woe to the woman who does not have these great desires. No matter how high she climbs, no matter how many qualifications she has, she is deplorable. It is better to be an unlettered villager, which is like a lily, like the flowers that grow in the crags of the rocks of our homeland.
Therefore, the waves of corruption and orphanhood fell upon her, but she remained untouched. Because of this I call her a rock. Furthermore, another rock fell upon her, that of money, of wealth. After the death of her pious parents, she remained the sole inheritor of their vast property, which they left to her.
Every other girl would think differently. One might buy silken clothes, one might go to dances and gatherings, one might run right and left, would go on trips, would experience the spirit of the sinful life. St. Paraskevi however did the opposite.
Money is a great temptation. It is better to be a blessed poor person. Thrice-blessed are little huts, more than great homes. Because in huts dwell diamonds, while in the palaces and the large homes dwell many times prideful souls, who do not love Christ.
Money fell into the hands of St. Paraskevi. But she did what St. Anthony did, who had also inherited vast property. He went into church one day. His ear hearkened to the Priest who was reading the Gospel: “Sell your goods and give them to the poor.” (Matthew 19:21) Sell everything and give them to the poor. Anthony heard this. And he did not say that Christ was saying this to others. He distributed his property to the poor. As he hearkened to the words of Christ, so did St. Paraskevi. She kept only a small amount, and with this she founded a small sisterhood of orphan women virgins, who were dedicated to preaching, to enlightenment and to philanthropy.
So many foamy waves fell upon St. Paraskevi. Finally, the red wave of blood fell upon her! It was a time when only one would be heard to be a Christian, and one would be put in prison. They seized her at that hour when she had gathered the girls together to teach them. They led her before the judge. They asked her: “Are you a Christian?” She responded: “I boast that I am a Christian.” “We give you,” they said, “three days time to deny Christ.” “No,” the Saint responded, “I don't need time to decide. From this instant I dedicated to sacrifice my life for Christ. Do whatever you wish.”
And her martyrdom began. They threw her in a dungeon in the prison. They whipped her with bullwhips. They threw her to the wild beasts. They threw her into a cauldron with burning tar and oil. She endured many forms of martyrdom, but all of these she conquered through the power of Christ.
At the end, her hour came. They took her to a temple of the idols with statues of the false gods. She knelt, closed her eyes and made a mystical prayer to God. Immediately, there was an earthquake. The statues fell to the earth and became dust.
They couldn't stand it anymore. Thousands of barbarous hands of the idolaters seized her, took her outside and to the place of execution. Her face was shining like the sun. She knelt, prayed and thanked God. Finally, she was beheaded by a Roman soldier. And while her precious head fell down, and her blood watered the earth, her soul, white as a dove, flew to the heavens.
Since then, how many years have passed! But as long as the world will exist, the name of St. Paraskevi will remain unto eternity. For: “The memory of the righteous is unto eternity.” (Psalms 111:6)
My brethren, St. Paraskevi is an example for all of us. But foremost, she is an example of a virtuous life and faith for women and young people. In this age of great corruption, she is the example and the mirror for virtue for womanhood
We live in a time of Babylon, a time of the Apocalypse, when the devil is roaring. He tries to strike the whole world. But most of all, he rabidly fights to strike and to soil girls and women. He wants not a single girl to remain unsoiled.
He fights we terrible magazines and newspapers. He soiled our girls with terrible brochures, with movies, with TV shows, which are schools of crime and dishonor. He soils them with mixed baths, with terrible photographs, with corrupting dances, with parties. The day will come when you will not find a pure girl. What will we do?
To arms, my brethren, to arms! Not to physical weapons, but to spiritual ones. Fathers, mothers, look towards the honor of your girls.
I'm finished, but rather, I'm not yet finished, because I want to be paid. What payment? Money? I am a monk and I leave that to you. I will not finish my homily unless my soul is satisfied.
Do you want your homes to be blessed and your girls to be secure? Today, the feast of St. Paraskevi, I entreat you all to do three things. First, go straightaway to your home, and look everywhere to find terrible articles and pictures, and gather them to light them with a holy fire to burn them all. Second, I recommend to all of you to go buy the life of St. Paraskevi and an icon of hers to hang in your home, and speak to your children: “My daughter, my child, become like St. Paraskevi.” And the third thing? Having done the first two, light a candle for the wayward women, those who live in filth and dishonor, and say to St. Paraskevi: “St. Paraskevi, you who are a lily of heaven, help these women of Greece, the women of the whole world to return near the Panagia, near to God, near to Greece, so that we might all have the protection of the Holy Trinity”, Whose blessings I pray might be with you all. Amen.
+Bishop Avgoustinos
(homily delivered in Chaidari, Athens, before 1967)
(amateur translation of text from source)
St. Paraskevi the Great Martyr
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
source
