The Faithful Husband That Would Not Abandon His Unfaithful Wife

I will tell you of another characteristic of a proper spouse, which is extremely difficult to find in our day. But we did encounter one such person. He was in every way a perfect character, a Christian, and completely social. He married late, around thirty years old, not because he was averse to marriage, but because he thought that was how it should be. So he said his prayers with faith, and found himself a young girl and married her. The girl was young, ten years younger than him. Soon after he married her, she began her mischief. He pretended not to notice; he regarded her as his daughter and himself as her father. However, they had important business interests overseas and they had to go there, even if only temporarily. So he took her and they went abroad. When they arrived, she became very obstinate, and would say to herself: "He did this on purpose, to estrange me from my environment. I will desert him." So she abandoned and left him. She came back to Greece, and where do you think she went? To one of those "casino" places, and began to live the life of a free woman - one who is paid.

The husband however, from the day that she left him, never stopped praying with tears and insisting - in fact exhorting God: "All Good One, I will not retreat, I will not leave You alone; You were the One who gave me my wife. 'By the Lord is a man and woman harmonized' (according to the Bible). I want my wife. If the young girl has been deceived, must she be lost? Why did You come down to earth? Didn't You come to find the lost ones, to heal the sick, to resurrect the dead? I will not retreat. I will not let You rest. I want my wife; bring her back to me." He wept for two whole years.

His prayer was eventually heard and the young woman came to her senses. "Oh my," she confessed, "God will have to create another Hell, because this one is too small for me!"




So she sat down and wrote him a letter, saying: "I dare not address your name; I have no such right. If I return, will you accept me as your servant?"

He replied: "My love, why did you mention that word and hurt my feelings? Wasn't it me who sent you on a vacation and I was longing for my love to return to my open arms?"

So, he went and waited for her at the airport, as they had arranged. When she arrived, she fell down and began to beat herself and cry. He took her in his arms.

"My love, why are you like this and hurt my feelings? I was longing to see you again. Let's go home now; we never parted - I was always with you."

And this young girl proved herself to be a faithful wife from then on.

And that is the stance that a man - a husband - should take.



Elder Joseph of Vatopaidi

Darwinian and Theistic Evolution

The nonsense we hear in schools these days about Darwin's theory and the rest, even the teachers themselves do not believe what they are teaching. Instead they proceed because they want to pollute the minds of our youth and take them away from the Church.

This is what someone told me: "Let's say the soil contained various substances and micro-organisms, and God took these and created man..."

"You mean," I replied, "that if those elements did not exist in the soil, God would not have been able to create man? It would have been really difficult for Him?"

"Well, let's say," he continued, "that He took some things from the ape and perfected them. Couldn't that be how it happened?"

"Are you trying to say," I answered, "that God cannot create a perfect creature, that he cannot create a human being, even after dedicating a whole day to it? What should He have done? Go get spare parts? Why don't you read the prophecy of Job [1] from the Scripture readings of Holy Thursday? Science does not accept all the claims about our kinship with apes. How long has it been since man went to the moon? In all these years, have apes evolved enough to build a bicycle or at least a skateboard? Have you ever seen an ape on a skateboard? Of course you can teach him to do that, but that's not the same thing."

But the man would not give up. He would insist, "Let's assume this," or "let's say that...."

"Well, let's just say that you will not assume a thing," I finally told him. "This way you'll find the certainty you want."

The theory of evolution was being taught by a professor I knew at the University. Once, I said to him: "In time and with proper care a green bean plant will become a better green bean plant, the eggplant a better eggplant. If you feed and take care of an ape, he will become a better ape, but he will not turn into a human being."

And then there's this thing to think about. Christ was born of a human being, the Panagia. Are we to believe that His ancestors were apes? What blasphemy! And those who support this theory don't realize that they are blaspheming. They throw a stone and do not check to see how many heads they have cracked. All you will hear from them is: "Mine went further than the other fellow's." That's what they are all about these days; they marvel at who will throw a stone the farthest. But they care nothing about those who are passing by and the many heads their stones will crack.

Q: Elder, some people think these theories will help bring Marxists to the Church.

A: Well, perhaps a few Marxists might come to the Church at first. But then they will want to organize as a party and start giving dictates to others: "Now you must go to church; now you may not. Now do this, now do that." They will have rules for everything. And in the end, they will start telling people: "Who told you that there is a God? There is no God! The priests are all making it up to deceive you." This is what will happen; the Marxists will use these good willing folks to achieve their goal. Marxists with a good will and disposition will come back to the Church, repent, and go to confession. But those who have no good disposition, they will never change.

1. Job 38:14 - "Or perhaps it was you who took dust from the earth, formed clay, made it into a living being with a mouth and the ability to speak, and placed him on earth."


Elder Paisios

Sin, Hell and Repentance - St. Issac the Syrian

"As for me I say that those who are tormented in hell are tormented by the invasion of love. What is there more bitter and violent than the pains of love? Those who feel they have sinned against love bear in themselves a damnation much heavier than the most dreaded punishments. The suffering with which sinning against love afflicts the heart is more keenly felt than any other torment. It is absurd to assume that the sinners in hell are deprived of God's love. Love is offered impartially. But by its very power it acts in two ways. It torments sinners, as happens here on earth when we are tormented by the presence of a friend to whom we have been unfaithful. And it gives joy to those who have been faithful. That is what the torment of hell is in my opinion: remorse. But love inebriates the souls of the sons and daughters of heaven by its delectability.

"If zeal had been appropriate for putting humanity right, why did God the Word clothe himself in the body, using gentleness and humility in order to bring the world back to his Father?

"Sin is the fruit of free will. There was a time when sin did not exist, and there will be a time when it will not exist.

"God's recompense to sinners is that, instead of a just recompense, God rewards them with resurrection.

"O wonder! The Creator clothed in a human being enters the house of tax collectors and prostitutes. Thus the entire universe, through the beauty of the sight of him, was drawn by his love to the single confession of God, the Lord of all.

“Will God, if I ask, forgive me these things by which I am pained and by whose memory I am tormented, things by which, though I abhor them, I go on backsliding? Yet after they have taken place the pain they give me is even greater than that of a scorpion's sting. Though I abhor them, I am still in the middle of them, and when I repent of them with suffering I wretchedly return to them again.”

"This is how many God-fearing people think, people who foster virtue and are pricked with the suffering of compunction, who mourn over their sin; yet human prosperity compels them to bear with the backsliding which results from it. They live between sin and repentance all the time. Let us not be in doubt, O fellow humanity, concerning the hope of our salvation, seeing that the One who bore sufferings for our sakes is very concerned about our salvation; God's mercifulness is far more extensive than we can conceive, God's grace is greater than what we ask for.

"Repentance is given us as grace after grace, for repentance is a second regeneration by God. That of which we have received an earnest by baptism, we receive as a gift by means of repentance. Repentance is the door of mercy, opened to those who seek it. By this door we enter into the mercy of God, and apart from this entrance we shall not find mercy.

"Blessed is God who uses corporeal objects continually to draw us close in a symbolic way to a knowledge of God's invisible nature. O name of Jesus, key to all gifts, open up for me the great door to your treasure-house, that I may enter and praise you with the praise that comes from the heart."


--St. Issac the Syrian

Νά παρακαλάτε νά γίνω καλός, όχι νά γίνω καλά ( Αγιος Πορφύριος )

Mια πνευματική κόρη του Γέροντος Πορφυρίου, όταν επρόκειτο νά κάνει (ό Γέρων Πορφύριος) εγχείριση καταρράκτη στο μάτι του, έπαιρνε κι άλλες κοπέλες άπ' έδώ και πήγαιναν στο δάσος κι έκλαιαν, παρακαλώντας το Θεό νά κάνει τό Γέροντα καλά.
Τή φωνάζει μιά ήμερα ό Γέροντας: «Έλα έσύ έδώ. Γιατί παίρνεις και τις άλλες και πάτε και κλαίτε μέσα στο δάσος;». «Διότι, Γέροντα», τοϋ απάντησε, «θέλουμε νά γίνετε καλά». Και ξέρετε τί της είπε τότε; Μου τό είπε ή ίδια. Της είπε έπί λέξει: «Νά παρακαλάτε νά γίνω καλός, όχι νά γίνω καλά».
Ό πατήρ 'Ανδρέας, ό όποιος έχει κοιμηθεί τώρα, προτού γίνει μοναχός στο "Αγιον Όρος, ήταν ιατρός δερματολόγος. Μετά, όταν ήρθε έδώ ώς ιερέας στον "Αγιο Γεώργιο στά Νέα Παλάτια Ώρωποϋ, μιά ήμερα ζήτησε άπό τό Γέροντα Πορφύριο τήν άδεια νά δεί, ώς δερματολόγος πού ήταν, τό χέρι του, διότι ό Γέρων Πορφύριος είχε, μεταξύ άλλων, μιά δερματική πάθηση στο χέρι του καί, κάποια περίοδο, είχε τό δεξί χέρι του τυλιγμένο με γάζες. Τό περιστατικό αυτό, πού σάς λέω, μου τό αφηγήθηκε ό ίδιος ό πατήρ 'Ανδρέας.
Πράγματι, τον άφησε νά τού εξετάσει τό χέρι. Ό πατήρ 'Ανδρέας πήγε τότε, αγόρασε μιά αλοιφή καί τήν πήγε στο Γέροντα. «Νά βάζετε αυτή τήν αλοιφή, Γέροντα», τοϋ είπε, «καί σέ λίγες ήμερες θά γίνει τελείως καλά τό χέρι σας».
Τοϋ λέει τότε ό Γέρων Πορφύριος: «Πάτερ 'Ανδρέα, αυτό τό πράγμα στο χέρι μου ό Θεός έμενα μοϋ τό έδωσε. Καί έρχεσαι τώρα έσύ νά μοϋ τό πάρεις;» Καί δέ δέχθηκε νά πάρει τήν αλοιφή.

Αγιος Πορφύριος

Boredom in Prayer and in Church

Abba Moses asked Abba Sylvanus: "Can a person lay a new foundation every day?" The old man replied: "If you work hard, you can lay a new foundation every moment."

- Sayings of the Desert Fathers

The pathological love of self and of others is an obstacle to our relationship with God.

- Abba Isaiah, Sayings of the Desert Fathers

When the holy Abba Anthony lived in the desert he was beset by boredom, and attacked by many sinful thoughts. He said to God, 'Lord, I want to be saved but these thoughts do not leave me alone; what shall I do in my affliction? How can I be saved?'

A short while afterwards, when he got up to go out, Anthony saw a man like himself sitting at his work, getting up from his work to pray, then sitting down and plaiting a rope, then getting up again to pray. It was an angel of the Lord sent to correct and reassure him: 'Do this and you will be saved.' At these words, Anthony was filled with joy and courage. He did this, and he was saved.

- Sayings of the Desert Fathers

The necessary services which we are obliged to carry out, we must of course accept and carry out, but we must let go of those other purposeless activities and prefer rather to spend our time in prayer, particularly when these activities would lead us into the greed and luxury of money and wealth. For the more one can limit, with the help of God, these worldly activities and remove the material which feeds them, the more will one be able to gather his mind from such anxious wanderings. If again someone, out of weak faith or some other weakness, cannot do this, then, at least, let him understand well the truth and let him try, as much as he can, to censure himself for this weakness and for still remaining in this immature condition. For it is far better to have to give an account to God for omissions rather than for error and pride.

- Abba Mark, Sayings of the Desert Fathers

Unless a man can bring himself to say to his heart that he alone and God are present in this place, he will never find peace and rest of soul.

- Abba Alonios, Sayings of the Desert Fathers

God and the angels grieve over those who are not satisfied with heavenly nourishment.

- St. Makarios of Egypt

No matter where you are, you can set up your sanctuary. Just have pure intentions and neither the place, nor the time will be an obstacle, even without kneeling down, striking your chest or raising your arms to heaven. As long as your mind is fervently concentrated you are totally composed for prayer. God is not troubled by any place. He only requires a clear and fervent mind and a soul desiring prudence.

- St. John Chrysostom

Boredom is the breakdown of the soul, the disorientation of the mind, negligence of ascetic practice, hatred of monasticism, love of worldliness, irreverence toward God, forgetfulness of prayer.

- St. John Klimakos, Ladder of Divine Ascent

This condition brings you anxiety, dislike for the place where you are living, but also for your brothers and for every activity. There is even a dislike for Sacred Scripture, with constant yawning and sleepiness. Moreover, this condition keeps you in a state of hunger and nervousness, wondering when the next meal will come. And when you decide to pick up a book to read a little, you immediately put it down. You begin to scratch yourself and to look out of the windows. Again you begin to read a little, and then you count the number of pages and look at the titles of the chapters. Finally, you give up on the book and go to sleep, and as soon as you have slept a little you find it necessary to get up again. And all of these things you are doing just to pass the time.

- St. Antiochos of Palestine

Loneliness is abolished in God. We are all ‘members of each other’ according to St. Paul. Thus, our sins and our virtues have a bearing upon the others, since, as we have said, we are all members of one body. Accidia [boredom] provides a reason for more fervent prayer, and the difficulties are an opportunity for spiritual maturity and progress.

- Fyodor Dostoyevski, The Brothers Karamazov

They say that church is boring. It is boring because they do not understand the services! You need to study! It is boring because they do not care for it. So they do not see it as their own, but as something foreign to them. They could at least bring flowers or greenery to decorate it, they could take part in caring for the church; then it would not be boring.

- St. Anthony (Potapov) of Optina

We Christians of today do not feel the power of the redemption wrought by our Lord Jesus Christ, and it is as a result that we are so bad, unfeeling, that we look so perfunctorily at sin, and do not understand the Church Services, especially the Divine Liturgy, and find it boring.

- Hieromartyr Arseny (Zhadanovsky)

Forget for at least this space of time the bustle and concerns of everyday life. Be like an angel, filled only with thoughts of God and of serving Him. After all, He is present now, and is blessing you.

- Hieromartyr Seraphim (Zvezdinsky)

Generally speaking, I am bored by the Canons, and especially by the Akathists, and I read them only out of a sense of duty. I make an exception only for the penitential Canons of the Octoechos and the Lenten Triodion. But there are times when my heart is very heavy and sad, and then I recite certain canons — to the Mother of God and to the most Sweet Jesus — as if the words were my own. This means that our “lack of feeling” for the Canons is an accusation against us—it points to an absence in the given person of the religious mood in which these Canons were written.

- Fr. Alexander Elchaninov, Diary of a Russian Priest

In this loneliness, in this desolation of the cities, in this apparent absence of God, man is called to gather his thoughts, to come to his senses, to put aside his many worldly preoccupations and to retire to his place of prayer speechless, naked, a child so that God may speak to him, clothe him, and endow him with spiritual maturity. Then his loneliness will become the divine loneliness of liberation and he will achieve a sense of fullness. Only such radical loneliness leads to a fundamental understanding and experience of God, destroying every hesitation, doubt and torment.

In this sacred loneliness man finds himself face-to-face with his existential poverty and the fear of death which it provokes. Yet, even here, there is the danger that he may choose procrastination as a solution and, for a time, set his panic-stricken self at ease. He may resume running back and forth endlessly, expanding social activities, and seeking a variety of entertainments a program of extreme busyness. Other people, other things, work and extensive involvements may serve as a cover for his spiritual impoverishment for a time. And he may continue wandering aimlessly, driven by circumstances, tormented, flirting with one thing and another, fighting, being torn and finally annihilated.

A life of work without the liberation of communion with God is slavery. The struggle for excessive wealth is an incurable, tormenting disease. Fear of the future can stimulate greed, miserliness, hoarding. And God can be easily forgotten.

- Monk Moses the Athonite, The Community of the Desert and the Loneliness of the City

The Testimony of St. Sergius of Radonezh at the Council of Florence

The Life of our holy monastic father Sergius and accounts of his numerous miracles are to be found in a separate book printed in the royal city of Moscow. In this book the following miracle is recounted.

After the ungodly Council of Florence a multitude of pious hierarchs and priests did not wish to submit to the errors of the Latins and were put to death by the Romans by means of various tortures. Now there was a certain priest from the land of Great Russia who went to the council with Isidore, the Metropolitan of Kiev, who later fell from Orthodoxy. The presbyter’s name was Symeon, and he endured many afflictions and torments for piety’s sake at the hands of the apostate Metropolitan Isidore. When he was released from his bonds, he took counsel with Thomas, the envoy from Tver, and fled from the Latin city of Florence to his own land. Because of the hardships of the journey, he was troubled and cast into great sorrow. Once, when he laid down to rest, he fell into a dream and beheld a venerable elder standing above him. The elder took him by the right hand and said, "Did you receive the blessing of Mark, the Bishop of Ephesus, who follows in the footsteps of the apostles?"

Symeon replied, "Sir, I have indeed seen the wondrous and resolute Mark and received his blessing."

The elder said, "God’s blessing is upon that man, for the vain assembly of the Latins has utterly failed to prevail over him either by offers of wealth or flattery or threats of torture. As you have heard the blessed Mark’s teaching and instruction, proclaim to all the Orthodox wherever you go that, possessing the traditions of the holy apostles and the ordinances of the holy fathers of the Seven Councils and knowing the truth, they should be not deceived by the Latins. Moreover, do not be troubled by the journey’s difficulties, for I will remain with you and shall keep you from harm."

After the venerable elder had said this and much else, the presbyter asked him, "Sir, tell me, who are you, for it seems to me that it was God that sent you to lead us who are in despair out of this strange land."

"I am Sergius, to whom you once prayed and to whose monastery you vowed to come," replied the elder.

After seeing this vision the presbyter took heart and arose, and he told his companion Thomas that which he had seen and heard. Rejoicing, they continued along their way; and soon, by God’s providence and through the prayers of their intercessor, the godly Sergius, they reached the land of Russia unharmed. They told the people of the vision and the help they had received from the saint, proclaiming that which the presbyter had heard, and they related all that had occurred at the Council of Florence.

It is fitting that this account be retold at the present time when sacred piety is mocked and suffers persecution at the hands of the Romans. Seeing our venerable father Sergius standing unshaken like a pillar, even after his repose denouncing the Council of Florence as most iniquitous, the children of the Eastern Church should not be deceived by the vain arguments of the Romans concerning the faith. For our faith, according to the Apostle, is not with enticing words of man’s wisdom, but in demonstration of the Spirit and of power; not in the wisdom of men, but in the power of God.


St. Dimitri of Rostov

Γεροντας Παϊσιος -Πώς γίνεται και κυριεύομαι από τα πάθη

- "Γέροντα, πώς γίνεται και κυριεύομαι από τα πάθη;"

- "Ο άνθρωπος, αν δώση δικαιώματα στον πειρασμό, κυριεύεται από τα πάθη. Αυτό που θέλει ο Θεός, που είναι και συμφέρον σου, είναι να πετάξης στα μούρα του διαβόλου όλα τα πάθη. Δηλαδή να στρέψης εναντίον του τον θυμό, το πείσμα κ.λ.π. Ή καλύτερα, πούλησε τα πάθη στο ταγκαλάκι και, με όσα χρήματα πάρης, αγόρασε πέτρες, να έχης και να το πετροβολάς, για να μη σε πλησιάζη! Συνήθως εμείς οι άνθρωποι με τις αφορμές που δίνουμε, είτε με απροσεξίες είτε με υπερήφανους λογισμούς, επιτρέπουμε στον εχθρό να μας κάνει κακό. Ακόμη και έναν λογισμό ή έναν λόγο μπορεί να τα εκμεταλλευθεί το ταγκαλάκι.

Θυμάμαι, ήταν μια οικογένεια πολύ αγαπημένη. Κάποτε άρχισε ο άνδρας και έλεγε στην γυναίκα: "Θα σε χωρίσω".

Και η γυναίκα έλεγε στον άνδρα: "Θα σε χωρίσω". Έτσι το έλεγαν, στ΄αστεία.

Αλλά το εκμεταλλεύθηκε ο πειρασμός και δημιούργησε μια μικρή δυσκολία και ήταν έτοιμοι να χωρίσουν, ούτε τα παιδιά τους σκέφτονταν ούτε τίποτε. Ευτυχώς βρέθηκε ένας Πνευματικός και τους μίλησε. "Γι΄αυτήν την χαζομάρα θα χωρίσετε;" τους είπε. Και έτσι συνήλθαν.


Γεροντας Παϊσιος

Elder Ephraim of Arizona chanting - Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα ψαλμωδία

Η πνευματική... στροφή!!!

- Γέροντα, για να πάρη κανείς την πνευματική στροφή, τι χρειάζεται;

- Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική γαλήνη και σιγουριά , και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά. Χρειάζεται υπομονή , φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά , για να στεφανωθή ο αθλητής. Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά .

Και όταν κανείς κάνει κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάη, γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό. Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνη πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας. Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό , την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους. Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζει κανείς λίγο.

Ο Χριστός μας δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται « τον καλό αγώνα » , τον οποίο έκαναν όλοι οι Άγιοι ,για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα. Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα. Θα ακούση ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύση αμέσως , όπως ο βοσκός, μόλις ακούσει ένα αρνάκι να βελάζη θλιβερά, όταν πληγώνεται ,ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνη, τρέχει ,για να το βοηθήση.

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στο νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη. Και ο τσομπάνος το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα, μέχρι να πάρη επάνω του και αυτό.

Εάν πάλι αγωνιζώμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής: Ο δαίμονας , επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση από τον σατανά. Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα, του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ. Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε. Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπη καλή διάθεση.


 Γεροντας Παϊσιος,

Ο τρεις γνώσεις κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο

Αναλύοντας την διδασκαλία του αγίου Ισαάκ του Σύρου σχετικά με τις τρεις γνώσεις, έχουμε υπ’ όψη τους λόγους του αγίου Πατρός ΞΒ’ – ΞΣΤ’ στο βιβλίο Ισαάκ Σύρου Ασκητικά (εκδ. Ρηγοπούλου 1977), στους οποίους κυρίως αναπτύσσεται η διδασκαλία του περί των τριών γνώσεων.

Κατ’ αρχάς κάνει ο άγιος Πατήρ την διάκριση μεταξύ της ανθρωπίνης γνώσεως και της πίστεως. Η ανθρώπινη γνώση έχει ως γνώρισμα ότι δεν πράττει τίποτε «εκτός εξετάσεως και ερεύνης», αλλά εξετάζει αν υπάρχη δυνατότης να γίνη αυτό που επιθυμεί και θέλει (σελ. 251). Δηλαδή στην ανθρώπινη γνώση υπάρχει πολλή λογική, και μάλιστα λειτουργεί η πεπτωκυΐα λογική, η οποία έχει αποστή των φυσικών όρων λειτουργίας, δηλαδή είναι η λογική που κυριαρχεί και του νοός. Η πίστη όμως ορίζεται διαφορετικά και εκεί φαίνεται κυρίως η μεγάλη διαφορά της από την ανθρώπινη γνώση και ακόμη η μεγάλη της αξία. Ο άγιος Ισαάκ, μιλώντας για την πίστη, λέγει ότι με την λέξη αυτή δεν εννοούμε την παραδοχή των δογματικών αληθειών γύρω από τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, και τα σχετικά με την ενανθρώπιση του Χριστού και την πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, «ει και αυτή υψηλή εστι λίαν», αλλά κυρίως εννοούμε «την πίστιν την εκ του φωτός της χάριτος ανατέλλουσαν εν τη ψυχή», η οποία με την μαρτυρία της διανοίας στηρίζει την καρδιά για να είναι αδίστακτη στην πληροφορία της ελπίδος (σελ. 261). Η πνευματική αυτή πίστη δεν μαθαίνει με την ακοή τα μυστήρια, «αλλ’ εν τοις πνευματικοίς οφθαλμοίς τα μυστήρια τα κεκρυμμένα εν τη ψυχή, και τον κρυπτόν και θείον πλούτον, τον κεκρυμμένον εκ των οφθαλμών των υιών της σαρκός και αποκαλυπτόμενον εν τω πνεύματι τοις εν τη τραπέζη του Χριστού διαιτωμένοις εν τη αδολεσχία των νόμων αυτού...» (σελ. 261). Δηλαδή ενώ η ανθρώπινη γνώση αποκτάται με την ενέργεια της λογικής και με την ανθρώπινη αναζήτηση, η θεία γνώση αποκτάται με την πίστη. Και αυτή η πίστη είναι κυρίως εκείνη που ανατέλλει στην ψυχή από το Φως της Χάριτος, και με την δύναμη αυτή μαθαίνει ο άνθρωπος όλα εκείνα τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τους οφθαλμούς των σαρκικών ανθρώπων του αιώνος τούτου. Γι’ αυτό η «πίστις λεπτοτέρα της γνώσεως, καθώς η γνώσις των πραγμάτων των αισθητών» (σελ. 261). Όπως η ανθρώπινη γνώση είναι λεπτοτέρα των αισθητών πραγμάτων, έτσι και η πίστη, που είναι θεία γνώση, είναι λεπτοτέρα της ανθρωπίνης γνώσεως.

Ο άγιος Ισαάκ παρουσιάζει την διαφορά μεταξύ της ανθρωπίνης γνώσεως και της πίστεως. Η ανθρώπινη γνώση δεν μπορεί να μάθη χωρίς εξέταση, ενώ η πίστη «φρόνημα εν καθαρόν και απλούν επιζητεί το απέχον πάσης πανουργίας... ο οίκος της πίστεως έννοια νηπιώδης εστί, και καρδία απλή» (σελ. 251). Ενώ η ανθρώπινη γνώσης έχει κέντρο την λογική, η πίστη έχει κέντρο την απλή και απονήρευτη καρδιά. Η ανθρώπινη γνώση «όρος της φύσεώς εστι», ενώ η πίστη «υπέρ την φύσιν ενεργεί την εαυτής οδοιπορίαν» (σελ. 251). Δηλαδή η ανθρώπινη γνώση είναι καθαρά μια φυσική κατάσταση, λειτουργεί με φυσικούς όρους, ενώ η πίστη είναι υπερφυσική κατάσταση. Επίσης η ανθρώπινη γνώση δεν μπορεί να κατασκευάση τίποτε χωρίς την ύλη, δηλαδή κινείται σε υλικό κόσμο, ενώ η πίστη έχει εξουσία να δημιουργήση καινή κτίση, καθ’ ομοιότητα του Θεού (σελ. 251). Η ανθρώπινη γνώση δεν τολμά και δεν θέλει να υπερβή τους όρους της φύσεως, ενώ η πίστη «εν εξουσία διαβαίνει ταύτα» (σελ. 252). Αυτό αποδεικνύεται από την ζωή όλων των αγίων, οι οποίοι με την δύναμη της πίστεως «εις την φλόγα εισήλθον, και την δύναμιν την καυστικήν του πυρός εχαλίνωσαν, και αβλαβώς εν μέσω αυτής διέβαινον και επί νώτων της θαλάσσης, ως επί ξηράς εβάδισαν» (σελ. 252). Και όλα αυτά που κάνει η πίστη είναι υπέρ την φύσιν και αντίθετα με τους τρόπους της ανθρωπίνης γνώσεως. Η ανθρώπινη γνώση «φυλάττει τους όρους της φύσεως», ενώ η πίστη «υπεράνω της φύσεως διαβαίνει» (σελ. 252). Η ανθρώπινη γνώση ζητεί πάντοτε τρόπους «προς φυλακήν των κτωμένων αυτήν», δηλαδή λαμβάνει πάντοτε προφυλακτικά μέσα και επιδιώκει με ανθρώπινα μέσα να φυλάξη τον άνθρωπο. Η πίστη όμως αφήνεται εξ ολοκλήρου στον Θεό. «Ουδέποτε ε εν πίστει προσευχόμενος, εν τρόποις χρήται και αναστρέφεται» (σελ. 252). Η ανθρώπινη γνώση δεν αρχίζει ένα έργο, αν από την αρχή δεν εξετάση το τέλος αυτού του έργου, ενώ η πίστη λέγει «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. Αδυνατεί γαρ ουδέν τω Θεώ» (σελ. 253).

Βέβαια κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, δεν είναι κατηγορήσιμη η ανθρώπινη γνώση, αλλά η πίστη είναι ανωτέρα της γνώσεως. «Ουχί ψεκτή εστιν η γνώσις, αλλ’ η πίστις υψηλοτέρα αυτής εστί» (σελ. 254). Η γνώση τελειούται «εν τη πίστει», αφού «η γνώσις βαθμίς εστι, δι’ ης ανέρχεταί τις εις το ύψος της πίστεως» (σελ. 254). Όταν έλθη η πίστη, τότε καταργείται το επί μέρους. Τότε «εν τη πίστει ημών μανθάνομεν εκείνα τα ακατάληπτα, και ουκ εν τη εξετάσει και τη δυνάμει της γνώσεως» (σελ. 254). Όλα τα έργα της δικαιοσύνης που είναι οι αρετές, δηλαδή η νηστεία, η ελεημοσύνη, η αγρυπνία, ο αγιασμός και όλα τα «λοιπά τα δια του σώματος ενεργούμενα» και όλα εκείνα που εκτελούνται στην ψυχή, δηλαδή η αγάπη προς τον πλησίον, η ταπεινοφροσύνη της καρδίας, η συγχώρηση «των επταισμένων», η ενθύμηση των αγαθών, η εξέταση των μυστηρίων που είναι κεκαλυμμένα στις Γραφές, η αδολεσχία της διανοίας στα καλύτερα έργα, η φύλαξη των όρων των παθών της ψυχής και όλες οι άλλες αρετές, «ταύτα πάντα χρήζουσι της γνώσεως». Η γνώση «φυλάττει αυτά, και διδάσκει την τάξιν αυτών». Και όλα αυτά είναι βαθμίδες δια των οποίων ανέρχεται η ψυχή «εις το ύψος το ανώτερον της πίστεως». Αλλά όμως «η πολιτεία της πίστεως υπέρ την αρετήν εστι, και η εργασία αυτής ουκ έργα εστίν, αλλά ανάπαυσις τελεία, και παράκλησις, και εν καρδία, και εν ταις της ψυχής τελειούται» (σελ. 254-255).

Με όλα αυτά φαίνεται ότι, κατά την διδασκαλία του αγίου Ισαάκ και όλων των αγίων Πατέρων, η πίστη είναι ανωτέρα της ανθρωπίνης γνώσεως, και αυτής ακόμη της γνώσεως που αποκτά κανείς με την εξάσκηση της αρετής, γιατί η πίστη είναι μια χαρισματική κατάσταση, κοινωνία με τον Θεό, είναι «νόησις και όρασις καρδίας», είναι η ζωή που αναπτύσσεται στην ψυχή με την έλευση του Φωτός της θείας Χάριτος. Θα δούμε στην συνέχεια, στην διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αυτήν την γνώση του Θεού, που είναι κυρίως «κοινωνία εν τη υπάρξει», που είναι κοινωνία και ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Γι’ αυτό αυτή η γνώση του Θεού είναι ανωτέρα από κάθε ανθρώπινη γνώση και ακόμη από αυτήν την γνώση που αποκτούμε με την εξάσκηση των αρετών, αφού τότε βρίσκουμε αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό, που κρύπτεται στο βάθος των εντολών.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος κάνει λόγο για τις τρεις γνώσεις. Νομίζω πως είναι καλό στην συνέχεια να δούμε την διαφορά των τριών γνώσεων, γιατί πιστεύω ότι έτσι θα φανή η διαφορά της Ορθοδόξου Παραδόσεως από την ανθρώπινη πολιτιστική παράδοση, θα φανή η διαφορά της θείας γνώσεως από την ανθρώπινη γνώση.

Υπάρχουν τρεις νοητοί τρόποι δια των οποίων η γνώση αναβαίνει και καταβαίνει. Οι τρόποι αυτοί είναι το σώμα, η ψυχή και το πνεύμα (σελ. 255). Βέβαια όταν οι άγιοι Πατέρες μιλούν για το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, δεν εννοούν το τρισύνθετο του ανθρώπου, αλλά με την λέξη πνεύμα εννοούν το χάρισμα, δηλαδή την θεία Χάρη που χαριτώνει την ψυχή του ανθρώπου. Χωρίς την Χάρη του Θεού ο άνθρωπος λέγεται ψυχικός ή σαρκικός, ενώ με την ύπαρξη της Χάριτος λέγεται πνευματικός. Και ενώ η φύση της γνώσεως είναι μία, εν τούτοις λεπτύνεται και αλλάσσει τους τρόπους της ανάλογα με τους τόπους αυτούς τους νοητούς και αισθητούς: «Και ει μία εστιν η γνώσις εν τη φύσει αυτής, αλλά προς τας χώρας ταύτας των νοητών και των αισθητών, και λεπτύνεται, και επαλλάττει τους τρόπους αυτής, και τας εργασίας των νοημάτων αυτής» (σελ. 255). Έτσι όπως υπάρχουν τρεις αισθητοί και νοητοί τρόποι, σώμα, ψυχή και πνεύμα, έτσι υπάρχουν και τρεις γνώσεις, η σωματική, η ψυχική και η πνευματική. Ανάλογα με ποια γνώση κατέχει ο άνθρωπος, δείχνει την πνευματική του πρόοδο και την πνευματική του κατάσταση. Ακόμη ανάλογα σε ποια γνώση βρίσκεται φανερώνει την κάθαρση και την θεραπεία του. Ο ψυχικά άρρωστος κατέχει την σωματική γνώση, ενώ ο θεραπευόμενος κατέχει την ψυχική γνώση και ο θεραπευθείς κατέχει την πνευματική γνώση και γνωρίζει τα μυστήρια του Πνεύματος, που για τον σαρκικό άνθρωπο είναι άγνωστα και ακατάληπτα.

Η πρώτη γνώση αποκτάται με την διαρκή μελέτη και την σπουδή της μαθήσεως, η Δευτέρα γνώση προέρχεται από την καθαρά και αγαθή πολιτεία του ανθρώπου και από την πίστη της διανοίας και η Τρίτη γνώση «τη πίστει και μόνη κεκλήρωται. Διότι εν αυτή καταργείται η γνώσις, και τα έργα περαίωσιν λαμβάνει, και αι αισθήσεις γίνονται περισσαί εις χρείαν» (σελ. 263).

Ας δούμε αναλυτικότερα, με βάση την διδασκαλία του αγίου Ισαάκ του Σύρου, τις τρεις αυτές γνώσεις, που δείχνουν ή την ψυχική ασθένεια ή την θεραπεία του ανθρώπου.

Η πρώτη γνώση δηλαδή η σωματική. Χαρακτηριστικά στοιχεία της ανθρωπίνης γνώσεως που συνδέεται με την σαρκική επιθυμία είναι ο πλούτος, η κενοδοξία, η κόσμηση, η ανάπαυση του σώματος, η σπουδή της λογικής σοφίας, που αρμόζει στην διοίκηση του κόσμου τούτου, και που εφευρίσκει τις ανανεώσεις των ευρέσεων και των τεχνών και των μαθήσεων (σελ. 256). Η γνώση αυτή είναι αντίθετη με την πίστη, όπως αναπτύξαμε προηγουμένως, διότι νομίζει πως «τη εαυτής προνοία τα πάντα είναι» (σελ. 256). Η σοφία και η γνώση των πραγμάτων αυτού του κόσμου, όταν δεν υπάρχη η ψυχική και πνευματική γνώση, είναι μάταια και δημιουργεί πολλά προβλήματα στον άνθρωπο. Αυτή η γνώση είναι ψιλή, απλή γνώση, γιατί είναι»γυμνή πάσης θείας μερίμνης» (σελ. 256). Η μέριμνα αφορά μόνο τον κόσμο τούτο και επειδή εξουσιάζεται από το σώμα, γι’ αυτό «αδυναμίαν άλογον εισφέρει κατά της διανοίας» (σελ. 256).

Οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας, αθεράπευτοι ψυχικώς, κατέχουν αυτήν την γνώση και αυτήν καλλιεργούν διαρκώς. Εδώ βρίσκεται όλος ο σύγχρονος πολιτισμός, που δημιουργεί πολλές ψυχικές και σωματικές ανωμαλίες. Διότι αυτή η μονομέρεια της γνώσεως δημιουργεί πολλά προβλήματα. Να πως τα περιγράφει ο άγιος Ισαάκ. Τον άνθρωπο αυτής της σωματικής γνώσεως τον κατέχει η μικροψυχία, η λύπη και η απόγνωση, ο φόβος των δαιμόνων, η δειλία από τους ανθρώπους, η φήμη περί των ληστών, οι ακοές των θανάτων, η φροντίδα των νοσημάτων, η μέριμνα της πτωχείας και της ανάγκης της αποκτήσεως, ο φόβος του θανάτου και ο φόβος των παθών και των πονηρών θηρίων και πολλά άλλα που συμβαίνουν στην θάλασσα της παρούσης ζωής (σελ. 256-257). Ο άνθρωπος που κατέχει αυτήν την γνώση, την ανθρώπινη και σωματική, δεν γνωρίζει να εγκαταλείπη τον εαυτό του στο έλεος του Θεού, αλλά προσπαθεί με τους δικούς του τρόπους να λύση τα διάφορα προβλήματα. Όταν όμως αδυνατή να δώση λύσεις, από διάφορες αιτίες, τότε «μάχεται μετά των ανθρώπων των εμποδιζόντων αυτήν, και εναντιουμένων αυτή» (σελ. 257). Διαπληκτίζεται με τους ανθρώπους, γιατί γίνονται εμπόδια στην κατοχή των αγαθών της σαρκικής γνώσεως.

Η σωματική αυτή γνώση, η μέριμνα του κόσμου τούτου, εκριζώνει τελείως την αγάπη. Κάνει τον άνθρωπο να εξετάζη τα μικρά αμαρτήματα και σφάλματα των άλλων ανθρώπων, τις αιτίες και τις ασθένειες αυτών, τον κάνει να δογματίζη και να εναντιούται στους λόγους των άλλων, να πονηρεύεται σε όλα τα έργα του, και να ασχολήται με τους τρόπους που καθυβρίζουν τον άνθρωπο. Σ’ αυτήν την γνώση υπάρχει φυσίωση και υπερηφάνεια (σελ. 257).

Βλέπουμε καθαρά ότι αυτή η σωματική γνώση είναι γνώση του συγχρόνου πολιτισμού. Ο άγιος Ισαάκ με ενόραση προφητική παρουσιάζει τις αιτίες και ασχολίες αυτού του σαρκικού ανθρώπου, περιγράφει την αγωνία και το άγχος του, ακόμη παρουσιάζει τα φρικτά αποτελέσματα αυτής της σαρκικής γνώσεως. Η διατάραξη των διαπροσωπικών σχέσεων, η έλλειψη της αγάπης, η ισχυρογνωμοσύνη και η πονηρία σε όλες της ενέργειες είναι εκείνα που προσδιορίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, τον ψυχικά αθεράπευτο, τον μακράν του Θεού ευρισκόμενο.

Η Δευτέρα γνώση, δηλαδή η ψυχική. Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψη την πρώτη, την σωματική και σαρκική γνώση, και στραφή στις επιθυμίες και τους διαλογισμούς της ψυχής, τότε ακολουθούν όλα τα καλά έργα της ψυχικής γνώσεως. Αυτά είναι η νηστεία, η ευχή, η ελεημοσύνη, η ανάγνωση των θείων Γραφών, οι τρόποι της αρετής, η πάλη προς τα πάθη κ.λ.π. (σελ. 258). Όλα αυτά τα έργα τα τελειοί το Πνεύμα το Άγιο. Δεν γίνονται απλώς με την δύναμη του ανθρώπου, αλλά με την συνέργεια του ανθρώπου και της δυνάμεως του Παναγίου Πνεύματος. Υπάρχει διαβάθμιση στην απόκτηση της γνώσεως. Η Δευτέρα γνώση τελειούται «ότε θήσει (ο άνθρωπος) το θεμέλιον της εργασίας αυτής εν τη ησυχία τη εκ των ανθρώπων, και εν τη αναγνώσει των γραφών, και τη ευχή» (σελ. 259). Δηλαδή ο κάτοχος αυτής της ψυχικής γνώσεως διάγει ησυχαστικά, με όλη την σημασία που περιγράψαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, προσεύχεται αδιάλειπτα προς τον Θεό, και μελετά την Γραφή μέσα σ’ αυτήν την ιερά ατμόσφαιρα της ησυχίας, με σκοπό να τρέφη την ψυχή του και όχι να μαθαίνη από περιέργεια τους λόγους του Θεού. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που θεραπεύονται από τα ψυχικά έλκη και τα τραύματα της ψυχής. Αυτή η θεραπεία προσφέρει μια γνώση, η οποία μπορεί να πη κανείς είναι προστάδιο και προθάλαμος της άλλης εκείνης πνευματικής γνώσεως, που θα προσπορίση η έλευση της Χάριτος του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου.

Η Τρίτη γνώση, δηλαδή η πνευματική. Όταν η γνώση του ανθρώπου υψωθή στα γήϊνα και από την μέριμνα της εργασίας αυτών και αρχίση να βλέπη τους διαλογισμούς «εν τοις κεκαλυμμένοις έσωθεν των οφθαλμών» και καταφρονήση όλα τα πράγματα «εξ ων η σκολιότης των παθών γίνεται» και υψώση τον εαυτόν της άνω στην μέριμνα του μέλλοντος αιώνος, στις επιθυμίες των επηγγελμένων αγαθών και στην εξέταση των κρυπτών μυστηρίων, «τότε αύτη η πίστις καταπίνει ταύτην την γνώσιν, και στρέφεται, και τίκτει αυτήν εξ αρχής, (ως γένεσθαι αυτήν εξ αρχής), ως γενέσθαι αυτήν όλην εξ όλου πνεύμα» (σελ. 259).

Τότε μπορεί να πετάξη στους τόπους των ασωμάτων αγγέλων και γνωρίζει τα μυστήρια τα πνευματικά, τις κυβερνήσεις των νοητών και αισθητών, δηλαδή γνωρίζει τους λόγους των όντων, τότε ξυπνούν οι εσωτερικές αισθήσεις και δέχεται η ψυχή την ανάσταση που διαβεβαιοί την ανάσταση την μελλοντική των ανθρώπων. Γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Ισαάκ, ο οποίος απέκτησε αυτήν την πνευματική γνώση, που είναι η βίωση της πίστεως: «Τότε δύναται πετασθήναι εν ταις χώραις των ασωμάτων πτέρυξι και άψασθαι του βάθους της θαλάσσης της αναφούς, διανοούσα τας θείας και θαυμαστάς κυβερνήσεις, τας εν ταις φύσεσι των νοητών και αισθητών, και εξετάζει τα μυστήρια τα πνευματικά, τα εν διανοία απλή και λεπτή καταλαμβανόμενα. Τότε αι αισθήσεις αι έσω εξυπνίζονται εις εργασίαν του πνεύματος, κατά την τάξιν την γινομένην εν εκείνη τη διαγωγή της αθανασίας και της αφθαρσίας. Διότι την ανάστασιν την νοητήν, ως εν μυστηρίω, εκ των ώδε εδέξατο, προς μαρτυρίαν αληθινήν της ανακαινίσεως των πάντων» (σελ. 259-260).

Αυτήν την γνώση απέκτησαν όλοι οι άγιοι του Θεού, όπως ο Μωϋσής, ο Δαβίδ, ο Ησαΐας, ο Απόστολος Πέτρος, ο Απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι που αξιώθηκαν αυτής της τελείας γνώσεως, «κατά το μέτρον της ανθρωπίνης φύσεως» (σελ. 257). Η γνώση αυτή στην πραγματικότητα είναι γνώση που προέρχεται από την θεωρία του Θεού και του ακτίστου Φωτός, από τις θείες αποκαλύψεις, όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ, «εκ των παρηλλαγμένων θεωριών, και των αποκαλύψεων των θείων, και εκ της θεωρίας της υψηλής των πνευματικών, και εκ των αρρήτων μυστηρίων...» (σελ. 257). Τότε η γνώση καταπίνεται από αυτές τις θεωρίες και ο άνθρωπος αισθάνεται τον εαυτό του γη και σποδόν (σελ. 257), αποκτά την μακαρία κατάσταση της ταπεινοφροσύνης και της απλότητος. Έτσι η πνευματική γνώση, δηλαδή η γνώση του Θεού, είναι καρπός θεωρίας του Θεού, που απολαμβάνει εκείνος ο άνθρωπος που προοδευτικά ανήλθε από την σαρκική γνώση στην ψυχική και από την ψυχική στην πνευματική γνώση.

Συνοπτικά μπορεί κανείς να πη ότι η πρώτη γνώση ψυχραίνει την ψυχή, «εκ των έργων του δρόμου οπίσω του Θεού». Η δευτέρα γνώση θερμαίνει την ψυχή στον ταχύ δρόμο «τοις εν τω βαθμώ της πίστεως». Η τρίτη γνώση είναι ανάπαυση, «όπερ εστί τύπος του μέλλοντος, εν τη αδολεσχία μόνη της διανοίας τρυφώσα εν τοις μυστηρίοις των μελλόντων» (σελ. 260).

Αυτή η ανάπτυξη της διδασκαλίας του αγίου Ισαάκ έχει μεγάλη σημασία για το θέμα το οποίο αναπτύσσουμε για τον εξής λόγο. Στην αρχή του βιβλίου αναφέραμε ότι οι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς ή ηθικούς και ανηθίκους, με κριτήρια μιας ανθρωπίνης ηθικής, αλλά σε ψυχικά αρρώστους, σε θεραπευομένους και θεραπευθέντας. Ακριβώς αυτές οι τρεις κατηγορίες αντιστοιχούν στις τρεις γνώσεις. Οι ψυχικά άρρωστοι είναι άνθρωποι της σαρκικής, κοσμικής γνώσεως, οι θεραπευόμενοι είναι εκείνοι που αποκτούν, σε διαφόρους βαθμούς, την ψυχική σοφία και γνώση, και οι θεραπευθέντες, που είναι οι άγιοι του Θεού, είναι εκείνοι που κατέχουν την πνευματική γνώση, την αληθινή γνώση του Θεού. Οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας, που είναι ψυχικά άρρωστοι, αφού αγνοούν τελείως τι είναι νους και καρδία, βρίσκονται στην πρώτη γνώση, την λεγομένη σωματική, σαρκική. Άλλοι ανήκουν στην δευτέρα γνώση, αφού αγωνίζονται, με όλη την ασκητική μέθοδο που διαθέτει η Ορθόδοξη Εκκλησία, να θεραπευθούν, και οι άγιοι, που και σήμερα υπάρχουν, ανήκουν στην τρίτη γνώση, αφού θεραπεύθηκαν από τις ασθένειες και έτσι απέκτησαν την γνώση του Θεού.

Άγιο Ισαάκ τον Σύρο 

Επιφυλακή!

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή, επειδή δεν γνωρίζεις πότε θα σε καλέσει ο Κύριος κοντά Του. Κατά την επίγειο ζωή σου, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να Του δώσεις λογαριασμό. Πρόσεχε να μην σε πιάσει στα δίχτυα του ο εχθρός, ή να σε ξεγελάσει, προκαλώντας σε να πέσεις σε πειρασμό. Καθημερινά εξέταζε την συνείδησή σου, δοκίμαζε την καθαρότητα των λογισμών σου, τις προθέσεις σου.

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.

Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;» ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου,» απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;»

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.»

«Πατέρα μου,» απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: «Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.»

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε: «Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;»

«Δεν πρόσεξα τίποτε.»

«Τι εννοείς, ‘τίποτε’;» τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή - σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα…»

«Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά» είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.»

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου» είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.»

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.

«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α’ Προς Κορινθίους 16:13).

Ο Απόστολος δίνει αυτή την σημαντική συμβουλή, για να στρέψει στην προσοχή τους προς τον κίνδυνο του κόσμου τούτου, να τους καλέσει σε συχνή εξέταση της καρδιάς τους, επειδή χωρίς αυτό, είναι εύκολο κανείς να καταστρέψει την καθαρότητα και το πάθος της πίστεώς του και χωρίς να το αντιληφθεί, να περάσει στην αντίπερα όχθη του πονηρού και της απιστίας.

Όπως είναι βασική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την φυσική μας υγεία, έτσι οφείλουμε να έχουμε σαν πνευματική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την πνευματική μας ζωή και το έργο της πίστεως και της σωτηρίας. Συνεπώς, πρέπει να ελέγχετε προσεκτικά και με προσήλωση τα εσωτερικά σας ορμέμφυτα: είναι εκ Θεού, ή από το πνεύμα του πονηρού; Να φυλάγεσθε από τους πειρασμούς του κόσμου τούτου, και από τους κοσμικούς ανθρώπους. Να φυλάγεσθε από τους κρυφούς εσωτερικούς πειρασμούς που προέρχονται από το πνεύμα της αδιαφορίας και απροσεξίας την ώρα της προσευχής εξ αιτίας της φθίνουσας Χριστιανικής αγάπης.

Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, θα παρατηρήσουμε ένα χείμαρρο αλλεπάλληλων λογισμών και ιδεών. Ο χείμαρρος αυτός είναι αδιάκοπος, τρέχει γοργά προς κάθε κατεύθυνση και κάθε στιγμή – στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε… Συνήθως το ονομάζουμε «σκέψη», γράφει ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαταραχή του νοός, ένα σκόρπισμα, μια έλλειψη συγκέντρωσης και προσοχής. Το ίδιο συμβαίνει και στην καρδιά. Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα, και παρατηρήστε τι θα ανακαλύψετε: Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε. Σας βρίσκει κάποια δυστυχία, και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας. Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα. Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά, και αρχίζετε να τον φθονείτε. Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια…. Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία… η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Για τον λόγο αυτό, κάποιος ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε -πολύ σωστά- ότι «η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη.»

Τέτοια όμως απαλλαγή αποκτάται μονάχα μέσω μιας μακροχρόνιας και δύσκολης διαδικασίας αυτογνωσίας, προσωπικής ενασχόλησης και επιφυλακής προς την έσω ζωή μας, δηλαδή, την ψυχή.

Να είστε προσεκτικοί. Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας! Να στρέφετε τους λογισμούς σας μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνετε σε εκείνα που είναι αιώνια. Έτσι θα βρείτε την χαρά που ποθεί η ψυχή σας, και για την οποία διψά η καρδιά σας.





Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς




(Αρχικό κείμενο από την Ρώσικη «Pravoslavnaya Rus») και στην Αγγλική απόδοση από το περιοδικό «ORTHODOX AMERICA», Τόμος 14, No. 2-3, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος, 1993.

Fear Evil Like Fire

Fear evil like fire. Don't let it touch your heart even if it seems just or righteous. No matter what the circumstances, don't let it come into you. Evil is always evil. Sometimes evil presents itself as an endeavor to God's glory, or as something with good intentions towards your neighbor. Even in these cases, don't trust this feeling. It's a wrong labor and is not filled with wisdom. Instead, work on chasing evil from yourself. Evil, however innocent it looks, offends God's long-suffering love, which is His foremost glory. Judas betrayed his Lord for 30 silver pieces under the guise of helping the poor. Keep in mind that the enemy continuously seeks your death and attacks more fiercely when you're not alert. His evil is endless. Don't let self-esteem and the love of material goods win you over.

When you feel anger against someone, believe with your whole heart that it's a result of the devil's work in your heart. Try to hate him and his deeds and it will leave you. Don't admit it as a part of yourself and don't justify it. I know this from experience. The devil hides himself behind our souls and we blindly think we're acting by ourselves. Then we defend the devil's work as something that is a part of us. Sometimes we think that anger is a fair reaction to something bad. But the idea that a passion could ever be fair is a total and deadly lie. When someone is angry at you, remember that this evil feeling is not him. He's just fooled by the devil and is a suffering instrument in his hand. Pray that the enemy leaves him and that God opens his spiritual eyes, which have been darkened by the evil spirit. Pray to God for all people enslaved by passions because the enemy is acting in their hearts. Perhaps you hate your neighbor, despise him, don't want to talk to him peacefully and lovingly because he has been rude, arrogant, or disgusting in his speech or manners. You may despise him for being full of himself or proud or disrespectful. But you are to blame more than he is. "Physician, heal yourself!" (Luke 4:23). So, teacher, teach yourself. This kind of anger is worse than any other evil. How could evil be chased out by another evil? How can you take a needle from the eye of another person while having a log in your own? Evil defects must be fixed with love, kindness, resignation, and patience. Admit yourself as the worst of all sinners, and believe it. Consider yourself the worst one, chase away any boldness, anger, impatience and fury. Then you may start helping others. Be indulgent about defects of others, because if you see their faults all the time, there will be continuous enmity. "The plowers plowed upon my back: they made long their furrows" (Psalm 129:3). "For if you forgive men their trespasses, your heavenly Father will also forgive you" (Matthew 6:14). We can feel from time to time the most perfect love for God without loving each other. This is a strange thing, and only few care about it. But love for our neighbor will never come without our own effort.

A real Christian doesn't have any reason to be angry about anybody. Anger is the devil's deed. A Christian should have only love inside and since love doesn't boast, he shouldn't boast or have any bad thoughts towards others. For example, I must not think about another person that he is evil, proud etc; and I must not think that if I forgive his offense he would laugh at me or upset me again. We must not let evil hide in us under any pretense. Evil and anger usually have many different veils.

Don't yield to gloomy feelings in your heart but control and eradicate them with the power of faith and the light of the sane mind. These strengths will make you feel secure. "Let me not be put to shame, for I take refuge in you" (Psalm 25:20). Gloomy feelings usually develop deep in the heart. Someone who didn't learn how to control them will be gloomy, pensive most of the time, and it will be hard for him to deal with himself and other people. When he comes close to you, sustain yourself with inner strength, happiness and innocent jokes: and they will leave you soon. This is from experience.

Lord, give me strength to love everyone like myself and never to get angry or work for the devil. Give me strength to crucify my self-esteem, my pride, my greed, my skepticism and other passions. Let us have a name: a mutual love. Let us not worry about anything. Be the only God of our hearts, and let us desire nothing except You. Let us live always in unifying love and let us hate anything that separates us from each other and from love. So be it! So be it!

If God showed Himself to us and lives inside us as we in Him (according to His eternal word), wouldn't He give us everything? Would He ever trick us or leave us? He who did not spare His own Son, but gave Him up for us all—how will He not also, along with Him, graciously give us all things? (Romans 8:32). Now be comforted, my dear, and know nothing but love. "This is my command: Love one another" (John 15:17).


St. John of Kronstadt

Warning: Do Not Pry Into God's Judgments! -

Submit yourself to the will of God and do not pry too closely into God's judgments, for you can lose your mind. The judgments of God are innumerable and unfathomable.

A monk in the wilderness, imagining that he had attained perfection, prayed to God that He would reveal to him His various judgments in the lives of men. God put the thought in his mind to go to a distant place to inquire of a spiritual elder concerning this.

However, while the monk was on his way, an angel of God in the form of an ordinary man joined him, saying that he too wanted to go to that elder. Thus traveling together, they came upon the house of a God-fearing man, who treated them well, giving them to eat from a silver platter. When they had eaten, the angel took the platter and threw it into the sea. The monk found this both amazing and unjust, but he remained silent.

The second day they came upon the house of another hospitable man who cordially received and treated them as kinsmen. Before leaving, that man brought out his only son for the travelers to bless. The angel of God then took the child by the throat and strangled him.

The monk was greatly angered and asked the angel who he was, and why he had committed such misdeeds. The angel meekly replied to him: "The first man was pleasing to God in all things and had nothing in his house that was attained by injustice except that silver platter. By God's judgment, I threw that stolen platter away, so that the man would be righteous before God in all things. The other man was pleasing to God and had nothing in his house that would bring down the wrath of God except his son, who - had he matured - would have become a great criminal and a demonic vessel. Therefore, by God's judgment, I strangled that child in time to save his soul, for the sake of his father's goodness, and to save the father from many miseries. Behold, such are the mysteries and the unfathomable judgments of God. And you, elder, should return to your cell and not strive vainly by inquiring into that which is in the authority of the One God."


By St. Nikolai Velimirovich

Blessed Elder Joseph of Vatopaidi: His 63 Year Monastic Life on Mount Athos in Pictures (1946-2009)

From the Cave of Saint Anne to the Monastery of Vatopaidi

These pictures are from the photographic archives of the Monastery of Vatopaidi which they have offered now to those who honor the Elder.

The Elder came to Mount Athos in 1946 from Cyprus to the Skete of Saint Anne to be with Elder Joseph the Hesychast. This photo was found in his passport.

This is the Church of the Sacred Forerunner John the Baptist belonging to the Brotherhood of the Elder Joseph the Hesychast and where Elder Joseph lived.

The Brotherhood of Elder Joseph the Hesychast. Behind the Elder Joseph the Hesychast's right shoulder is Elder Joseph. Noteworthy also is Elder Ephraim of Philotheou (now America) who is second from the far right of the seated Elder.

The cell of the Annunciation at New Skete where the Brotherhood lived until the death of Elder Joseph the Hesychast.

Elder Joseph at New Skete a few years after the passing of Elder Joseph the Hesychast.

This was taken in 1982 at the Sacred Monastery of Koutloumousiou where the Elder lived for a short time with his own Brotherhood. Depicted is Elder Paisios, Hieromonk Athanasios (now Metropolitan of Limassol) and he who is now Monk Niphon before entering the monastic life.

The cell of the Annunciation at New Skete as it was built for the needs of Elder Joseph's Brotherhood, until the year they left for the Sacred Monastery of Vatopaidi.

Below are a few photos from the Elders daily life at New Skete.

The donkeys of the Elder, whom he named Kitsos and Kastanis.

Fishing

In the Kitchen

Though he was the Elder of his Brotherhood, the Elder did not consider himself above everyone and worked just as hard as they did. Here he is shown resting from work.

With Papa-Haralambos at New Skete, who was then (1986) Abbot of the Monastery of Dionysiou.

The Elder in prayer on the grounds of the cell at New Skete.

The inside of Elder Joseph's cell at New Skete.

The Elder at his desk where he spent much time responding to letters and writing his books.

The Elder with the two hieromonks of his Brotherhood (in 1985) Athanasios (Metropolitan of Limassol) and Ephraim (Abbot of the Sacred Monastery of Vatopaidi).

The last photograph at New Skete on Pascha of 1987 before his departure for the Monastery of Vatopaidi.

The Elder deep in thought in the first years at Vatopaidi Monastery, wich were difficult years.

May of 1988. In front of the gate of Vatopaidi Monastery with Elder Ephraim Katounakioti and Elder Ephraim who was then Abbot of Philotheou (now in Arizona).

The first Pascha at Vatopaidi Monastery in 1989. The Elder looks astonished from when the visitors lit loud fireworks during the "Christ is Risen".

Cheesefare Sunday - March 1990. The installation of Elder Ephraim as Abbot of the Monastery of Vatopaidi.

Sunday of the Myrrhbearers - April 1990. Day of the enthronement of Abbot Ephraim. Visible in this photo also is Blessed Theoklitos Dionysatis.

After the enthronement refreshments were served in the synodikon of the Monastery. Visible also is the Governor of Mount Athos Mr. Loulis, the Archbishop of Athens Christodoulos (then Metropolitan of Dimitriados), the Abbot of Stavrovouniou Monastery in Cyprus, Abbot Ephraim and Elder Joseph.

September 1991. The visit to the Vatopaidi Monastery of Ecumenical Patriarch Dimitrios.

The cell in which the Elder lived at Vatopaidi and died.

One of the last photos of the Elder during Pascha 2009, his last Pascha.

"We believe in the resurrection of the dead."

Η έκτρωση είναι...φοβερή αμαρτία. ( Γεροντας Παϊσιος )

-Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ό άνδρας της την απειλεί πώς, αν δεν κάνη έκτρωση, θα την χωρίσει.
-Αν κάμει έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.
Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα. Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν.
Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τι βγαίνει; Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο. Θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι.
- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι κάθε χρόνο γίνονται σε όλο , τον κόσμο πενήντα εκατομμύρια εκτρώσεις και διακόσιες χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν από τις αμβλώσεις που κάνουν.
- Σκοτώνουν τα παιδιά, γιατί λένε ότι, αν πληθύνει ό κόσμος, δεν θα έχουν να φάνε, να συντηρηθούν οι άνθρωποι.
Τόσες ακαλλιέργητες εκτάσεις υπάρχουν, τόσα δάση, που σε λίγο χρόνο, με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα, μπορούν να τα κάνουν λ.χ. ελαιώνες και να τα δώσουν στους ακτήμονες. Δεν είναι ότι θα κοπούν τα δένδρα και δεν θα υπάρχει οξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα θα μπουν. Στην Αμερική καινε το σιτάρι και εδώ στην Ελλάδα πετούν τα φρούτα κ.λπ. στην χωματερή, και εκεί στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα.
Όταν στην Αβησσυνία πέθαιναν οι άνθρωποι από πείνα, γιατί είχε πολλή ανομβρία, είχα πει σε κάποιον γνωστό μου εφοπλιστή, που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις, να πάει στην χωματερή και να παρακάλεση να φόρτωση κανένα πλοίο να τα πάει εκεί δωρεάν. Με κανέναν τρόπο δεν του έδωσαν.
Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα!
- Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι ή ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά.
Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει.
Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.
Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί.
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»!
Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα
- Γέροντα, μπορεί να γίνει κάτι, ώστε να αρθεί ο νόμος για τις εκτρώσεις;
Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθεί ή Πολιτεία, ή Εκκλησία κλπ., ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχει ή υπογεννητικότητα. Οι Ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει ή γυναίκα που κάνει έκτρωση. Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
'Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά, γι' αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί.


Γεροντας Παϊσιος

Elder Porphyrios and the Hippies

Elder Porphyrios once said:

One day a hippie visited me. He was dressed in something colorful, strange clothes, and wore an amulet and jewelery, and he asked to see me. The nuns were worried, so they came and asked me, and I told them to have him enter. As soon as he sat across from me, I could see his soul. He had a good soul, but was wounded which was why he was a revolutionary.

I spoke to him with love and he was moved. "Elder", he said, "nobody until today has ever spoken to me like this." I had told him his name, and he was confused as if I knew him. "Well," I told him, "God revealed your name and that you travelled as far as India where you met a guru and you followed him." He was in even greater wonder. I told him other things about himself, and he left pleased. The next week he arrived with a group of hippies.

They all gathered together within my cell and sat around me. A girl was also with them. I liked them very much. They were good souls, but wounded. I did not speak to them about Christ, because I saw they weren't ready to hear of it. I spoke their own language about topics that interested them. When we were finished and they got up to leave, they told me: "Elder, we would like a favor: allow us to kiss your feet." I was embarrassed, but what could I do, I allowed them. After they gave me a blanket as a gift. I will call for it to be brought, so you can see it. It's very nice. After a time the girl visited me, the hippie, by herself. They called her Maria.

I saw that Maria was more advanced in her soul than her friends and she was the first I spoke to about Christ. She received my words. She has come other times, and has taken a good path. Maria also told her friends: "Hey naughty children, I would never have imagined that I would come to know Christ through hippie friends."