«Παλάβωσε ο κόσμος …Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες…» ( Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης )

 

– Τί είναι αυτό που ακούγεται;
– Αεροπλάνο, Γέροντα!

– Κλείσε το παράθυρο, μην μπή μέσα! Έτσι που παλάβωσε ο κόσμος, και αυτό σιγά-σιγά μπορεί να γίνη!… Έχουν διαλυθή όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες… Ά, δεν τους καίγεται καρφί! Τίποτε δεν έχουν μέσα τους…

– Γέροντα, ποιός φταίει που φθάσαμε σ᾿ αυτήν την κατάσταση;
– Μιλάω γενικά· θέλω να πώ, μέχρι που έχει φθάσει η αδιαφορία!

.

Πήγαινε σε μια σχολή και θα δής· αν λ.χ. χτυπούν τα παράθυρα από τον αέρα, ζήτημα να βρεθή ένα παιδί να τα κλείση, για να μη σπάσουν.

Άλλα θα χαζεύουν, άλλα θα κοιτάζουν πώς χτυπούν, άλλα θα περνούν από ᾿κεί σαν να μη συμβαίνη τίποτε. Αδιαφορία! Μου έλεγε ένας αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος στις αποθήκες: «Τρομάζω να βρώ έναν στρατιώτη σωστό, να τον βάλω φρουρό στην αποθήκη πετρελαίων, για να μη βάλουν οι άλλοι καμμιά φωτιά ή ο ίδιος μην πετάξη κανένα τσιγάρο απρόσεκτα».



.

Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μας ανέχεται ο Θεός! Παλιά τί αξιοπρέπεια υπήρχε! Τί φιλότιμο! Στον πόλεμο του ᾿40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καμμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Και να δήτε τί φιλότιμο οι Έλληνες!

Μια φορά που πήγαν οι Ιταλοί στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ. Βγάζει τότε μπροστά τους ένας Έλληνας αξιωματικός ένα μάτσο χρήματα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα – και είχαν αξία τότε αυτά τα χρήματα – και τα ρίχνει για προσάναμμα στην φωτιά, για να δείξη στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος! Οι Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία!

.

Σήμερα μπήκε και σ’ εμάς το πνεύμα που συναντάει κανείς στα κομμουνιστικά κράτη. Στην Ρωσία, παρόλο που φέτος είχαν σοδειά, ξέρετε τί πείνα θα έχουν; Δεν θέρισαν το σιτάρι στον καιρό του· πήγαν το φθινόπωρο να θερίσουν. Θερίζουν το φθινόπωρο; Αν δεν είναι δικό τους, πώς να το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν; Η ζωή τους είναι μια αγγαρεία. Δεν έχουν τον ζήλο να δημιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δημιουργούσαν. Με αυτό το ρέμπελο πνεύμα που μπήκε, με αυτήν την αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο το κράτος. Βρέχει και είναι απλωμένο το σιτάρι;Δεν τους νοιάζει. Ήρθε η ώρα να φύγουν; Φεύγουν. Το παίρνει το σιτάρι η βροχή. Την άλλη μέρα θα πάνε στην ώρα τους να μαζέψουν όσο έμεινε!

Όταν όμως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχης απλωμένο στο αλώνι, αν βρέξη, το αφήνεις να χαθή; Δεν θα κοιμηθής, για να το σώσης. Και νιώθεις χαρά, αγαλλίαση από την κούραση.

 

http://agiameteora.net

Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε.... ( Αγίου Αμφιλοχίου Μακρή )

Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε....
...καμμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλή αγάπη.
 Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. 

 Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς από το παράθυρο. Δεν έχεις καιρό ούτε ν’ανοίξεις. 

 

Αγίου Αμφιλοχίου Μακρή 

Το φάρμακο της αθανασίας..( Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος )

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας, αγαπητοί μου αδελφοί, συνδέονται στενά με την θεία Ευχαριστία. Βαπτιζόμαστε και χριόμαστε με το άγιο Μύρον για να μπορέσουμε ως μέλη της Εκκλησίας να λάβουμε μέρος σε αυτό το Μυστικό Δείπνο και να λάβουμε μέσα μας τον Χριστό. Το μυστήριο της Ιεροσύνης γίνεται, ώστε να υπάρξουν οι Επίσκοποι, που θα τελούν την θεία Λειτουργία και οι οποίοι θα χειροτονήσουν Πρεσβυτέρους για να τελούν επ’ ονόματί τους την θεία Ευχαριστία. Τα μυστήρια της Εξομολογήσεως και του Ευχελαίου γίνονται για να μας προετοιμάσουν να συμμετάσχουμε πραγματικά μέσα στην θεία Ευχαριστία, αλλά και το μυστήριο του Γάμου γίνεται ώστε το ανδρόγυνο να συμμετάσχει στην θεία Ευχαριστία, να αισθάνεται την ενότητά του όχι απλώς σε ένα βιολογικό επίπεδο, αλλά ως ενότητα με τον Χριστό.
Όμως μπορούμε στην συνέχεια να πούμε ότι και η θεία Ευχαριστία τελείται για να έχουμε την δυνατότητα να κοινωνήσουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Βέβαια, εάν κάποιος έχει επισκεφθεί τον πνευματικό του πατέρα και δεν του επιτρέψει προσωρινά να κοινωνήσει, ώστε να τον προετοιμάσει για μια καλή συμμετοχή στην θεία Κοινωνία και τότε η συμμετοχή στην θεία Ευχαριστία μπορεί να τον βοηθήσει με την προσευχή.
Κορυφαία στιγμή της θείας Λειτουργίας, αλλά και όλης της εκκλησιαστικής ζωής είναι όταν ο άνθρωπος αξιώνεται να κοινωνήσει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Μεγάλη ευλογία είναι όταν ο χοϊκός άνθρωπος αξιώνεται να γευθεί του ξύλου της ζωής που είναι ο Χριστός. Ο Αδάμ στον Παράδεισο είχε μεν κοινωνία με τον Θεό, αλλά δεν είχε φθάσει στο σημείο να κοινωνήσει του Σώματος του Χριστού, αφού δεν είχε ενανθρωπίσει το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Εμείς όμως έχουμε την δυνατότητα, με την ενανθρώπηση του Χριστού, την θυσία του Γολγοθά και την Ανάστασή Του να γευόμαστε αυτού του ευλογημένου Σώματος. Μέσα από αυτήν την τροφή όλες οι ενέργειές μας, οι πράξεις, αλλά και όλα τα γεγονότα στην ζωή μας λαμβάνουν άλλη έννοια, αποκτούν άλλον σκοπό.
Όταν κοινωνούμε λαμβάνουμε μέσα μας το πραγματικό Σώμα του Χριστού με την εξωτερική μορφή του άρτου και του οίνου. Δηλαδή, όπως εξηγούν οι άγιοι Πατέρες μας, με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται πραγματικά σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Όμως, ο Θεός οικονομεί τα πράγματα ώστε να παραμένει η αίσθηση και η γεύση του άρτου και του οίνου ακριβώς γιατί δεν θα αισθανόμασταν καλά να τρώμε την σάρκα και το αίμα του Χριστού. Πάντως υπήρξαν Άγιοι που αξιώθηκαν να δουν επάνω στο δισκάριο το πραγματικό Σώμα και να δουν το πραγματικό αίμα του Χριστού. Ακόμη υπήρξαν άγιοι που είδαν επάνω στην Αγία Τράπεζα, την ώρα της μεταβολής του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ένα υποστατικό φως. Και όταν ερώτησαν τι είναι αυτό το Φώς άκουσαν φωνή ότι είναι το Άγιον Πνεύμα.
Απαιτούνται και άλλες αισθήσεις για να μπορέσουμε να εισδύσουμε μέσα στο “πνεύμα” της θείας Λειτουργίας. Δεν είναι θέμα μιας λογικής κατανόησης των όσων λέγονται και γίνονται, αλλά μιας υπαρξιακής αναγέννησης. Μπορεί να φανεί παράδοξο, αλλά είναι αληθινό, ότι μερικές φορές δυνατότερη μετοχή στα όσα γίνονται στην θεία Λειτουργία, μπορεί να έχει ένα μικρό παιδάκι, που με την καθαρότητά του βλέπει αγγέλους, παρά ο επιστήμονας, που έχει φιλολογικές γνώσεις και μπορεί να εξηγήσει και να καταλαβαίνει τις λέξεις της θείας Λειτουργίας. Η μετοχή στην θεία Λειτουργία είναι υπαρξιακή μετοχή και όχι απλώς υπόθεση λογικής κατανόησης.
Με την θεία Κοινωνία γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Ιησού Χριστού. Ολόκληρο το σώμα, αν έχουμε πνευματικές αισθήσεις και ζούμε με μετάνοια και εκκλησιαστική ζωή, γίνεται Σώμα Χριστού. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος λέγει ότι κινούσε το πόδι και το πόδι του το αισθανόταν ως πόδι Χριστού, κινούσε το χέρι και το χέρι του το αισθανόταν ως χέρι Χριστού. Μετά την θεία Κοινωνία όλα πρέπει να είναι αλλαγμένα, μεταμορφωμένα, εξαγιασμένα.

Οι άγιοι, διά μέσου των αιώνων, μετά την θεία αυτή τροφή, του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, νίκησαν πολλούς πειρασμούς, αντιμετώπισαν τους διώκτες, υπερέβησαν τον θάνατο, αφού ο άρτος της ζωής είναι το φάρμακο της αθανασίας, αντιμετώπισαν δύσκολες καταστάσεις, όπως τους φοβερούς πόνους μιας αρρώστιας. Με την θεία Κοινωνία έφυγαν από την ζωή αυτή και εισήλθαν σε ένα άλλο τρόπο ύπαρξης, χωρίς να φοβηθούν. Η θεία Κοινωνία είναι το φάρμακο της αθανασίας και κάθε φορά που κοινωνούμε λαμβάνουμε μια αίσθηση αθανασίας, έως ότου θεραπευθούμε και γίνουμε κατά χάρη αθάνατοι, όπως για παράδειγμα λαμβάνουμε, κατά χρονικά διαστήματα, το αντιβιοτικό για να θεραπευθούμε και να αποκτήσουμε την υγεία.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος
Πηγή: Εκκλησιαστική παρέμβαση, τεύχ. 67, Αύγουστος 2001, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου.

Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ

Η «ΑΜΑΡΤΙΑ» ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ!

Ένας ευλογημένος αγιορείτης μοναχός, ο γερο Αυγουστίνος ο Ρώσος (1882-1965), ήταν πολύ ενάρετος, πολύ ταπεινός και πολύ αγωνιστής.
Κάποτε παρουσιάστηκε ο διάβολος μέσα στο κελί του σαν σκύλος φοβερός.
Πετούσε φωτιές από το στόμα και όρμησε πάνω στο γέροντα για νά τον πνίξει, επειδή, όπως του είπε, καιγόταν από τις προσευχές του.
Ο γερο-Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχο φωνάζοντας:
Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού;
Ο διάβολος, κατατρομαγμένος απ' την αναπάντεχη υποδοχή, έγινε άφαντος.
Ύστερα όμως ο αγαθότατος και απλούστατος γέροντας είχε τύψεις, επειδή... χτύπησε το διάβολο !
Περίμενε με αγωνία πότε νά φωτίσει, για νά πάει στον πνευματικό του νά εξομολογηθεί το "αμάρτημα" του.
Πραγματικά, μόλις φώτισε πήγε στην Προβάτα (μιάμιση ώρα απόσταση από το κελί του), όπου ήταν ο πνευματικός του, και εξομολογήθηκε.
Ό πνευματικός μου όμως ήταν πολύ συγκαταβατικός", διηγιόταν αργότερα ο γέροντας, "και δεν μου έβαλε κανένα κανόνα, αλλά μου είπε νά κοινωνήσω. Εγώ, από τη χαρά μου, όλη τη νύχτα έκανα κομποσχοίνι, και μετά πήγα στη θεία λειτουργία και κοινώνησα.
Όταν ο παπάς έβαζε την άγία λαβίδα ατό στόμα μου, είδα την άγία Κοινωνία κομμάτι κρέας και αίμα! Και τη μασούσα για νά την καταπιώ! Παράλληλα ένιωθα και μία μεγάλη αγαλλίαση, πού δεν μπορούσα νά την αντέξω.
Από τα μάτια μου έτρεχαν γλυκά δάκρυα, και το κεφάλι μου φώτιζε σαν λάμπα.
Έφυγα γρήγορα για νά μη με δουν οι πατέρες, και την ευχαριστία για τη Θεία Μετάληψη τη διάβασα μόνος μου στο κελί μου".

Ο Θεός γνωρίζει αλλά δεν προορίζει ( Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου )

Είναι ασύλληπτη η γνώση του Θεού απ’ το δικό μας νου. Είναι άπειρη, περιλαμβάνει όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έσχατα και αρχαία. Τα γνωρίζει ο Θεός όλα με ακρίβεια, σε όλο το βάθος και το πλάτος τους. Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσομε εμείς τον εαυτό μας.

Γνωρίζει τις διαθέσεις μας και την παραμικρή μας σκέψη, τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν να τις πάρομε. Αλλά και προ της συλλήψεώς μας και προ καταβολής κόσμου μας γνώριζε καλά. Γι΄αυτό ο Δαβίδ θαυμάζει και φωνάζει: «Κύριε, εδοκίμασάς με και έγνως με …»


Το Πνεύμα το Άγιον εισχωρεί παντού. Γιαυτό εκείνος που εμφορείται υπό του Αγίου Πνεύματος έχει και αυτός τη γνώση του Θεού. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Του τα φανερώνει το Άγιον Πνεύμα. Τίποτα δεν είναι άγνωστο στον Θεό απ’ τις πράξεις μας, αλλά γράφονται όλα. Γράφονται κι όμως δεν γράφονται. Γεννιούνται και υπάρχουn, αλλά δεν γεννιούνται. Αυτό που ξέρετε εσείς τώρα, το ξέρει ο Θεός προ καταβολής κόσμου. Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στην Ευχή προ της Θείας Μεταλήψεως. Ακούστε: «Το μεν ακατέργαστόν μου έγνωσαν οι οφθαλμοί Σου· επί το βιβλίον δε Σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει».


Αυτά τα λόγια κάποιοι τα παρεξηγούν και τα μπερδεύουν. «Αφού ο Θεός τα έχει όλα γραμμένα, έχομε μοίρα, λένε, έχομε τύχη, έχομε πεπρωμένο. Άρα ήταν γραμμένο και πεπρωμένο να κάνεις, για παράδειγμα, φόνο· σε είχε προορίσει γι’ αυτό ο Θεός». Θα μου πεις: «Αν είναι γραμμένο ότι εγώ επρόκειτο να σκοτώσω εσένα, είμαι εγώ υπεύθυνος ή ανεύθυνος; Αφού και τα «μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει», γιατί να είμαστε υπεύθυνοι οι άνθρωποι; Τώρα πες μου εσύ, που λέεις ότι ο Θεός είναι αγαθός, γιατί το έγραφε και δεν με απέτρεπε να το κάνω;».


Εδώ είναι το μυστήριο. Ο Θεός εν τη παντοδυναμία Του και παγγνωσία Του γνωρίζει τα πάντα, και τα μέλλοντα να συμβούν, αλλά δεν είναι Εκείνος υπαίτιος για το κακό. Ο Θεός προγνωρίζει αλλά δεν προορίζει. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιόν Του. Πως το λέει ο απόστολος Παύλος; «Πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού». Ως παντογνώστης γνωρίζει και το αγαθό και το κακό. Συνεργάζεται με το αγαθό ως φύσει αγαθός και είναι ξένος του κακού. Αφού είναι ξένος του κακού, πώς είναι δυνατόν να μας προορίζει γι’ αυτό; Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα καλά λίαν και έδωσε σε όλα αγαθό άγιο προορισμό.


Το κακό είναι πρόβλημα, το οποίο η θρησκεία μας το εξηγεί μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο, που καλύτερος δεν υπάρχει. Η εξήγηση που του δίνει είναι η εξής:


Το κακό υπάρχει και προέρχεται απ’ τον διάβολο. Μέσα μας έχομε και το κακό πνεύμα και το αγαθό πνεύμα και μάχονται αλλήλους. «Ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά».Μέσα μας δηλαδή γίνεται πάλη μεταξύ καλού και κακού. Σ’ αυτήν όμως την πάλη ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ν’ αποφασίσει τι θα διαλέξει. Άρα δεν είναι ο Θεός που προορίζει κι αποφασίζει αλλά η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.


Ο Θεός εν τη παντογνωσία Του γνωρίζει μ’ όλη την ακρίβεια όχι απλώς από πριν αλλά προ καταβολής κόσμου ότι ο τάδε θα κάνει, παραδείγματος χάριν, φόνο, όταν γίνει τριάντα τριών ετών. Αλλά ο άνθρωπος εν τη ελευθερία της βουλήσεώς του – δώρο που του έδωσε ο Θεός και το διαστρέβλωσε – ενεργεί αυτοβούλως.


Δεν είναι ο Θεός ο αίτιος, ούτε μας προορίζει γι’ αυτό το σκοπό. Η παγνωσία Του δεν μας υποχρεώνει. Σέβεται την ελευθερία μας, δεν την καταργεί. Μας αγαπάει, δεν μας κάνει δούλους, μας δίνει αξία. Ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ελευθερία μας, τη σέβεται, μας δίνει το ελεύθερο. Άρα είμαστε υπεύθυνοι, διότι κάνομε αυτό που θέλομε εμείς. Δεν μας αναγκάζει ο Θεός. Είναι προδιαγεγραμμένο και γνωστό στον Θεό ότι θα σκοτώσεις εσύ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά δεν είναι κανονισμένο υπό του Θεού να το κάνεις.

Πώς είναι δυνατό ο Θεός, που μας εδημιούργησε από άπειρη αγάπη κι ο ίδιος είναι απόλυτη αγάπη και θέλει μόνο την αγάπη, να θελήσει να σε οδηγήσει στην κακία και στο φόνο; Σου δίνει την ελευθερία και μετά σου την παίρνει; Εσύ ενεργείς ελεύθερα, εσύ αποφασίζεις αυτό που ο Θεός γνωρίζει εκ των προτέρων, χωρίς να σε αναγκάζει, γι’ αυτό και είσαι εσύ υπεύθυνος.


Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά, θέλουν θείο φωτισμό, για να τα κατανοήσει ο άνθρωπος. Είναι μυστήρια. Το αγαθό στη φύση είναι μυστήριο. Δεν είναι ωραίο ένα λουλουδάκι με ποικίλα χρώματα, που σε τραβάει και σε κάνει να το αγαπήσεις; Το πλησιάζεις κι έχει άρωμα τόσο ευγενικό, τόσο λεπτό, που σε κάνει να το αγαπάεις πιο πολύ. Αυτό είναι το αγαθό. Έ ναι, αλλά δεν είναι όμως κι αυτό μυστήριο; Πώς έγιναν αυτά τα χρώματα, πώς έγινε αυτό το άρωμα; Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τα πουλιά, για τα ζώα, για τα υδρόβια. Όλα εκφράζουν την αγαθότητα του Θεού.


Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ό,τι πιο ωραίο και καλό. Τον προόρισε να γίνει τέλειος. Του έδωσε, όμως, και την ελευθερία κι έτσι έγκειται και σ’ εκείνον ν’ ακολουθήσει το αγαθό ή το κακό. Από το ένα μέρος η αγάπη του Θεού κι από το άλλο η ελευθερία του ανθρώπου. Αγάπη και ελευθερία μπλέκουν. Ενώνεται το πνεύμα με το Πνεύμα. Αυτή είναι η μυστική ζωή. Όταν το πνεύμα μας ενώνεται με το Πνεύμα του Θεού, τότε κάνομε το αγαθό, γινόμαστε αγαθοί.


Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλει τη βία. Από μας εξαρτάται τι θα κάνομε και πώς θα ζήσομε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχομε τα θεία βιώματα και την ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και στη λύπη. Μέση κατάστασις, μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. Ή το ένα ή το άλλο. Η φύση εκδικείται, μισεί το κενό. Το καθετί μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί και να μην είναι. Το φίλημα επί παραδείγματι μπορεί να είναι άγιο και μπορεί να είναι πονηρό. Αλλ’ αυτό έχει αξία, να ενεργεί ο άνθρωπος ελεύθερα. … Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να ζητάει μόνος του να γίνει καλός, να το επιθυμεί μόνος του και να γίνεται, τρόπον τινα, σαν δικό του το κατόρθωμα, ενώ στην πραγματικότητα προέρχεται απ’ την χάρι του Θεού. Έρχεται πρώτα στο σημείο να το θέλει, να το αγαπάει, να το επιθυμεί και κατόπιν έρχεται η θεία χάρις και το κατορθώνει.


Ο Θεός είναι αγάπη δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχομε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύομε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχομε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπομε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσομε.


Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Ο Θεός τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μία δεν πέφτει κάτω. Όπως και οι τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει.


Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της θείας προνοίας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβομε τις ενέργειές Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτα. Ποιος είναι, όμως, στο βάθος ο Θεός, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζομε. Τις βουλές του Θεού, δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσομε.


Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε όλα τα βλέπομε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχομε την ταπείνωση, δεν βλέπομε τίποτα. Το αντίθετο όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπομε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, που είναι ο ίδιος ο Χριστός.


Agiameteora.net

"ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ" !!!

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΔΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ "ΛΕΠΤΗ", ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΡΑΞΗ!!!

"ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ"


ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΤΩΡΑ;

 
ΨΥΧΗ: "ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΔΩ;"

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΦΗΜΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ
ΦΩΣ ΤΟΥ ...
ΑΓΓΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ..."

 
ΨΥΧΗ: "ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΛΟ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΗΡΘΑ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΔΩ;
ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΔΕΝ
ΕΓΙΝΑΝ ΑΚΟΜΑ ..."

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΑΝΕΣ, ΕΚΑΝΕ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ
ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ..."

 
ΨΥΧΗ: "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΩ; "

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΧΑΜΗΛΑ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΝ ΖΩΗ ..."

 
ΨΥΧΗ: "ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΕΝΑ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥ; "

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΘΕ ΨΥΧΗΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΑΝ ΖΟΥΣΑΝ ..."

 
ΨΥΧΗ: "ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΤΥΠΟ ΑΥΤΟ; "

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΚΟΙΤΑΞΕ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ..."
Η ΨΥΧΗ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΟ ΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΣ ΕΝΔΟΜΥΧΕΣ ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΥΤΕΣ ΕΚΠΕΜΠΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ...

 
ΨΥΧΗ: "ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΩΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ; "

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΙΣΤΑ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ Ο ΜΟΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΑΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ..."

 
ΨΥΧΗ: "ΠΕΣ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ: ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΝ ΕΠΩΦΕΛΟΥΜΑΙ ΕΓΩ;"

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ
ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ" ...

 
ΨΥΧΗ: "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ;"

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΤΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΑΠΛΗΡΩΤΗ;
ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ, ΠΟΣΟ ΛΕΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΥΤΟΣ;
ΜΗΠΩΣ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ; "

 
ΨΥΧΗ: "ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΖΩ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΟΣΟ ΖΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ...
ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΤΩΡΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΑΥΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ: ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ;"

 
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΤΟΣΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΙΑΤΙ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΜΟΧΛΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ..."

 
ΨΥΧΗ: "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΔΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΑΥΤΟΥ;
ΟΛΟΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ...
ΕΙΔΟΠΟΙΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΞΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ..."
ΑΓΓΕΛΟΣ: "Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΤΡΥΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ...
Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΘΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΞΗ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΤΥΠΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ ΜΗ ΓΕΝΟΜΕΝΗ ...
ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΕΥΛΟΓΕΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΕΘΕΛΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΙΣΤΗ, ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ
ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ...
Η "ΦΡΟΝΤΙΔΑ" ΟΜΩΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΑΝΥΨΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ...
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΓΑΛΙΑΖΕΤΑΙ, ΩΣΤΕ ΔΕΝ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΚΑΘΕ "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ" ΕΠΙΘΥΜΙΑ ...
ΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΥΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ;

 
ΨΥΧΗ: "ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ, ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΝΑΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: 'ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ' ΘΑ ΤΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΘΑ ΔΙΑΒΑΖΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ...
ΟΣΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΑΥΤΗ, ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ ΘΑ ΔΕΧΟΤΑΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ ..." 

 
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ...
ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΥΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ !!!

Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την κακίαν τού σατανά. ( Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή )

ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ
Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΔ’)
του μακαριστού γέροντα
Ιωσήφ του Ησυχαστή

Μη ξενίζεσαι, τέκνον μου. Έτσι είναι ο μοναχός. Ο βίος τού μονάχου είναι μαρτύριον διαρκές. Ο γλυκύς Ιησούς μέσα εις τας θλίψεις γνωρίζεται. Και μόλις θα τον ζήτησης, θα σου προβάλη τας θλίψεις. Η αγάπη Του είναι μέσα στα βάσανα. Ολίγον μέλι σου δείχνει και αποκάτω έχει κρύψει ολόκληρον αποθήκην πικρίας. Προηγείται το μέλι της χάριτος και ακολουθεί η πικρία των πειρασμών.

Όταν θελήση να σου στείλη τα βάσανα σε ειδοποιεί και ως αγγελιαφόρον σου στέλνει ανάλογον χάριν. Ως να σου λέγη: Γίνου έτοιμος! Να περιμένης πόθεν θα σε προσβάλη και θα χτυπήση ο εχθρός.Και ούτως αρχίζει ο σος αγών και η πάλη.

Πρόσεχε, μη δειλιάσης. Μη ξενίζεσαι, όταν πέ­φτουν κανόνια, αλλά στήθι ανδρείως ως τού Χριστού στρατιώτης, ως δόκιμος αθλητής, ως γενναίος πολεμιστής. Διότι εδώ η παρούσα ζωή είναι στάδιον του πολέμου. Εκείθεν θα είναι η ανάπαυσις. Εδώ εξο­ρία, εκείθεν η αληθινή μας πατρίδα.

Δεν σε είπον και άλλην φοράν; Οκτώ έτη εις την αρχήν είχα μάχην φρικτήν μετά των δαιμόνων. Κάθε νύκτα λυσσώδης αγών και την ημέραν οι λογισμοί και τα πάθη. Ήρχοντο με σπαθιά, αξίνες, μπαλτάδες και φτυάρια.

- Όλοι επάνω του! φώναζαν. Μαρτύριον ετραβούσα.

- Πρόφθασε, Παναγία μου! φώναζα- και άρπαζα ένα- και δος του εκτυπούσα στους άλλους˙ έσπαζα τα χέρια μου στα ντουβάρια.

Και κατά τύχην ήλθε κάποιος γνωστός μας από τον κόσμον, να μας ιδή. Και την νύκτα τον έβαλα στο μικρό μου καλυβάκι να κοιμηθή. Και έρχονται οι δαίμονες, καθώς είχαν συνήθειαν εις εμένα, και τον πιάνουν στο ξύλο, και βάζει κάτι φωνές! Έφριξεν ο άνθρωπος. Κόντευσε να τα χάση. Τρέχω ευθύς.

- Τι έχεις; τον λέγω.

- Οι δαίμονες, λέγει, παρ’ ολίγον με έπνιγαν! Με σκότωσαν στο ξύλο!

- Μη φοβείσαι, τον λέγω, εδικές μου ήταν αυτές και απόψε κατά λάθος τις έφαγες εσύ! Όμως μην ανησυχής. Τον είπα και άλλα τοιαύτα φαιδρά να τον ηρεμήσω. Άλλ’ εστάθη αδύνατον. Δεν ημπορούσε πλέον να μείνη στον τόπον εκείνον του μαρτυρίου.

Έντρομος εκύτταζε δεξιά-αριστερά και παρεκάλει να φύγη. Νύχτα-μεσάνυχτα τον ωδήγησα στην Αγία Άννα και επέστρεψα.

Ήμεθα εις τον Άγιον Βασίλειον τότε.

Λοιπόν μετά οκτώ έτη τοιαύτα, από το ξύλον, όπου έδινα κάθε ημέραν στο σώμα μου δια τον πόλεμον της σαρκός, από την νηστείαν που έκαμα,αγρυπνίαν και λοιπά αγωνίσματα, έγινα πτώμα. Και έπεσα ασθενής. Καιαπελπίσθηκα πλέον ότι δεν υπάρχει ελπίς να νικήσω τους δαίμονας και τα πάθη.

Και μίαν νύκτα όπως ήμουν καθήμενος άνοιξεν η θύρα. Εγώ σκυφτός ευχόμην νοερώς και δεν κύτταξα. Είπα ότι ο π. Αρσένιος άνοιξε. Κατόπιν αισθάνο­μαι κάτω μου ένα χέρι να με ερεθίζη προς ηδονήν. Κυττάζω και βλέπω τον δαίμονα της πορνείας, τον ψωριάρη. Όρμησα επάνω του ωσάν σκύλος – τέτοια μανία τον είχα – και τον άρπαξα. Και στην αφήν μου αι τρίχες του ήσαν όπως του χοίρου. Και έγινεν άφαντος. Εγέμισε βρώμα όλος ο τόπος. Και απ’ αυτήν την στιγμήν έφυγε μαζί του και ο πόλεμος της σαρκός. Και έγινα πλέον ως βρέφος σε μεγάλην απάθειαν.

Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την κακίαν τού Σατανά.

Ήμην πολύ υψηλά εις ένα ωραίον μέρος, και κάτωθεν μεγάλη πλατέα, και πλησίον η θάλασσα. Και είχαν στήσει οι Δαίμονες μυριάδες παγίδες. Και επερνούσαν οι μοναχοί- και πίπτοντας αι παγίδες άλλον έπιαναν από το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από το χέρι, από τα ρούχα, από όπου ήτον τρόπος τον καθένα. Ο δε βύθιος δράκων είχε το κεφάλι του έξω από την θάλασσαν και – βγάζων πυρ από το στόμα του, μάτια και μύτη – έχαιρε και ηγάλλετο εις την πτώσιν των μοναχών. Εγώ δε βλέπων τον ύβριζα.

- Ω βύθιε δράκον! έλεγα. Δι’ αυτό μας απατάς και μας παγιδεύεις!

Και συνήλθα έχων χαράν και θλίψιν ομοίως. Χαράν, διότι είδον τες παγίδες του Διαβόλου. Θλίψιν δια την πτώσιν μας και τον κίνδυνον, όπου κινδυνεύομεν εφ’ όρου ζωής.

Έκτοτε ήλθα εις μεγάλην ειρήνην και προσευχήν. Αλλά δεν παύει αυτός.Εγύρισε κατ’ επάνω μου τους ανθρώπους. Δι’ αυτό σου τα γράφω, να κάμετε υπομονήν συ και οι λοιποί αδελφοί.

Είναι αγώνας εις αυτήν την ζωήν, αν θέλης να κερδίσης, δεν είναι αστεία! Με τα ακάθαρτα πνεύμα­τα πολεμείς, όπου δεν μας ρίχνουν γλυκά και λουκού­μια, αλλά σφαίρες οξείες που θανατώνουν ψυχήν, όχι σώμα.

Πλην μη λυπήσαι. Μη δειλιάς. Έχεις βοήθειαν. Εγώ σε βαστάζω. Σε είδα κατά αλήθειαν εχθές εις τον ύπνον μου, ανεβαίναμε μαζί προς τον Χριστόν.Λοιπόν, ανάστα και δράμε οπίσω μου.

Μόνον πρόσεχε, αφού είδες τες παγίδες των πονηρών και αλλοίμονον εις εκείνον που πιάσουν.

Εύκολα δεν ημπορεί από τα νύχια τους να ξεφύγη.

Βεβαίως δεν ημπορεί – όσον και αν το θέληση – ο Διάβολος μόνος να μας κολάση, εάν ημείς δεν συνερ­γήσαμεν στην κακίαν του˙ άλλ’ ούτε πάλιν ο Θεός θέλει μόνος Του να μας σώση, εάν και ημείς δεν γίνωμεν συνεργοί της Αυτού χάριτος εις την σωτηρίαν μας. Πάντοτε βοηθεί ο Θεός, πάντα προφθάνει, αλλά θέλει και ημείς να εργασθούμεν, να κάμωμεν εκείνο όπου ημπορούμεν.

Όθεν μη λέγης ότι δεν επρόκοψες, και διατί δεν επρόκοψες, και άλλα παρόμοια. Διότι η προκοπή δεν έγκειται εις μόνον τον άνθρωπον, καν θελήση, καν και πολύ κοπιάση. Η δύναμις του Θεού, η χάρις Του η ευλογημένη, αυτή κάμνει το παν, όταν το εξ ημών λάβη. Αυτή σηκώνει τον πεσμένον, αυτή ανορθοί τον κατερραγμένον.

Αυτόν τον Θεόν και Σωτήρα ημών να παρακαλούμεν και ημείς εξ όλης καρδίας να έλθη, να σφίξη τον παράλυτον, να εγείρη τον τετραήμερον Λάζαρον, να δώση οφθαλμούς εις τον τυφλόν, να θρέψη τον πεινασμένον.


Από το βιβλίο «Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας» του μακαριστού γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή το οποίο περιέχει επιστολές προς τα πνευματικά του παιδιά.