ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ( Χαίρε Μοναχέ )

«Είδαμε τον Άγιο με τα μάτια μας να μας ευλογεί»! - Συγκλονιστικό Θαύμα του Οσίου Δαυΐδ

Με βαθιά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ. Την εποχή εκείνη ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα πανέμορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό με θέα το γαλάζιο Αιγαίο. Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά μικρά χωριά με ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και ομορφιά.

Στις 31 Οκτωβρίου 1960 είχαμε αποφασίσει με την σύζυγό μου να πάμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για να προσευχηθούμε επειδή την άλλη ημέρα ήταν η γιορτή του Αγίου. Η μετάβαση τότε γινόταν ή με τα ζώα ή με τα πόδια.

Αιφνιδίως όμως το κοριτσάκι μας, αρρώστησε γεγονός που συνέβαλε στη ματαίωση του προσκυνήματος μας. Αν και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνήλθε εν τούτοις η αναχώρηση μας για το μοναστήρι αναβλήθηκε.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ξεκινήσαμε να πραγματοποιήσουμε το προσκύνημά μας. Στο μοναστήρι συναντήσαμε και άλλους 30 περίπου προσκυνητές από ένα κεντρικό χωριό της Ευβοίας, την Αγία Άννα. Στην Ιερά Μονή βρισκόταν ως προσκυνητής και ο σημερινός ηγούμενος της Μονής π. Κύριλλος, λαϊκός τότε με την μητέρα του, εκμεταλλευόμενος την άδεια του από το στρατό, όπου υπηρετούσε. Κατά τον Εσπερινό που τελέστηκε από τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον πατέρα Γρηγόριο (που σήμερα βρίσκεται στην Αλόννησο), οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας πληροφόρησαν ότι μαζί τους είναι και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Γυμνασίου που συνομιλεί με τον Άγιο.

Η πρώτη επικοινωνία του έγινε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου είχαν μεταφερθεί τα ιερά λείψανα του Οσίου Δαβίδ. Το δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ και αυθόρμητα άρχισε διάλογο μαζί του. Αυτό επαναλήφθηκε και στο μοναστήρι του Οσίου. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη. Παρακολουθούσαμε το διάλογο και από τις απαντήσεις συμπεραίναμε τι έλεγε στη μικρή ο Όσιος Δαυίδ. Σημειωτέον πως δεν βλέπαμε ούτε ακούγαμε την φωνή του Αγίου.
Αξέχαστος ο διάλογος του Αγίου
Παραθέτω ορισμένα τμήματα από τον καταπληκτικό αυτό διάλογο που ειλικρινά σημάδεψε από τότε τη ζωή μας: Ο Άγιος είπε, «Ο καθηγητής σου Μαντζ… είναι αμαρτωλός». «Όχι Όσιε, είναι πολύ καλός» του απάντησε η κοπελίτσα. «Ναι, θα ’ρθει μια μέρα που θα μετανοήσει και στο κήρυγμά του θα πιστέψουν δύο χιλιάδες άνθρωποι» συμπλήρωσε ο Άγιος Δαυίδ.

Σε ερώτηση του Αγίου, αν επιθυμεί να δει την κόλαση, η απάντηση του κοριτσιού ήταν καταφατική. «Ναι, θα ήθελα να δω την κόλαση και τους κολασμένους», (εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το κορίτσι καθόταν και βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης). Αμέσως τότε βρέθηκαν στην κόλαση. Η κοπελιά τρόμαξε μ’ αυτά που αντίκρισε και ξεφώνησε: «Πάρε με Άγιε από εδώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω». Ρώτησε όμως τον Άγιο να εξηγήσει για μια φρικτή εικόνα που αντίκρισε. «Γιατί αυτή η γυναίκα τρώει το παιδί της;» «Επειδή το γέννησε και το σκότωσε, για αυτό το τρώει» απάντησε ο Όσιος Δαυίδ. Τότε ξανά παρακάλεσε τον Άγιο να φύγουν, διότι δεν άντεχε να βλέπει άλλο το φρικτό εκείνο θέαμα. Από τους μορφασμούς του προσώπου του κατανοούσες τη φρίκη που έβλεπε.

Όσιος Δαυίδ: «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»;
«Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο.
Κοπελίτσα: «Όσιε, τι λαμπρός που είναι ο Ήλιος εδώ και τι ωραία τριαντάφυλλα; Όσιε, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι άλλα ανοιγμένα, άλλα μισανοιγμένα και άλλα κλειστά»;
Όσιος Δαυίδ: «Τα ανοιγμένα είναι οι καθαρές ψυχές των χριστιανών, τα μισανοιγμένα όχι και τόσο καθαρές και τα κλειστά οι άπιστες».
Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί με τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»;
Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’ άκουγε αυτά).

Κοπελίτσα: «Και θα ’ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου;
«Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του.

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ήλθε ένα λεωφορείο με 25 περί που επιβάτες. Εισήλθαν στον Ιερό Ναό. Η ησυχία που επικρατούσε τους ώθησε την περιέργεια. Τι συμβαίνει, μας ρώτησαν. Τους εξηγήσαμε πως ζούμε ένα θαύμα. Παρακολουθούμε μια συζήτηση του κοριτσιού με τον Άγιο Δαυίδ. Γέλασαν ειρωνικά και μας χλεύασαν.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε η συνομιλία του κοριτσιού με τον Άγιο. Με απορία η κοπελίτσα απευθυνόμενη στον Άγιο ρωτά: «Όσιε, γιατί φεύγεις; μήπως οι ψυχές των χριστιανών δεν είναι καθαρές»;

«Το πούλμαν που ήλθε τώρα με τα 25 άτομα είναι όλοι άθεοι; εκτός από μια γερόντισσα 85 περίπου ετών, η οποία είναι πολύ πιστή και χάριν αυτής της ψυχής έφτασε εδώ το πούλμαν; Τι είπες Άγιε; στο πούλμαν υπάρχει και ένας Αθηναίος ψηλός και άκληρος που έχει ένα σκυλί που το ταΐζει καλύτερα από το παιδί του, ενώ πολλοί φτωχοί που έπεσαν στα χέρια του τους πέταξε στους δρόμους»; (τα λόγια τούτα του Αγίου συμπεραίνουμε από τις ερωτήσεις της κοπελίτσας.)

Ο άνθρωπος που περιέγραψε η κοπελιά κατά σύμπτωση με πλησίασε και με ρώτησε: «Κύριε, τι είναι εδώ που ήλθαμε»; Είναι το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, του είπα. «Μα αυτά που είπε το κορίτσι, αυτός που περιέγραψε είμαι εγώ. Πού ξέρει αυτό για μένα»;

Την στιγμή εκείνη πήρε την γυναίκα του και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου λέγοντας: «Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’ ευχαριστώ που μέσα σ’ αυτή την ερημιά βρήκα τον Θεό μου».

Τότε το κοριτσάκι απευθυνόμενη προς αυτούς που είχαν εισέλθει στον Ιερό Ναό είπε: «Σας παρακαλώ, όσοι έχουν βαριά την συνείδησή τους ας βγουν έξω, διότι ο Άγιος δεν θέλει να τους βλέπει».Οι επιβάτες του πούλμαν αναχώρησαν αφού δεν είχαν σκοπό και να μείνουν άλλο.

Μόλις έφυγαν άρχισε πάλι η συζήτηση με τον Άγιο. Ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα. «Μη φεύγεις Όσιε, δεν κουράστηκα» είπε η κοπελίτσα και αμέσως συμπλήρωσε: «Α! θα ’ρθεις στις 3.00 η ώρα και θα κάνεις και θαύμα»; Στη συνέχεια έτριψε τα μάτια του και απευθυνόμενη στη φίλη της που στεκόταν δίπλα της είπε: «Κοιμήθηκα»; «Ναι, σε είχε πάρει ο ύπνος» απάντησε εκείνη. «Συγχώρεσέ με Άγιε, ήλθα να σε προσκυνήσω και κοιμήθηκα» μονολόγησε. Τότε πράγματι καταλάβαμε ότι αυτά που προηγήθηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τα αγνοούσε.

Εμείς όμως με αγωνία περιμέναμε το θαύμα στις 3.00 π.μ. που είχε προαναγγείλει ο Άγιος. Ήταν 2:45 π.μ όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.

Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;

Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι. Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο. Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου.

Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε το κοριτσάκι φωνάζει δυνατά: «Παναγιά μου! Χριστέ μου! περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος». Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.

Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε. Μέσα σε όλα αυτά οφείλω να σας διηγηθώ και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό που συνέβη στη σύζυγό μου την βραδιά εκείνη. Κρατούσε το μικρό μας κοριτσάκι στην αγκαλιά της όλη την νύχτα χωρίς να αισθάνεται κούραση. Σε μια στιγμή όμως που προσπαθούσε να δει καλύτερα, αισθάνθηκε ότι το μικρό έγινε φοβερά βαρύ. Προσπάθησε να αφήσει κάτω το μικρό αλλά εκείνο παρέμεινε στην αγκαλιά της χωρίς ωστόσο η ίδια να το κρατά.

Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του. «Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία».

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο. «Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε»; «Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω». Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.

Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.

πηγη

How should we destroy our passions ( St. John Damascene )

“These eight passions should be destroyed as follows: gluttony by self-control; unchastity by desire for God and longing for the blessings held in store; avarice by compassion for the poor; anger by goodwill and love for all men; worldly dejection by spiritual joy; listlessness by patience, perseverance and offering thanks to God; self-esteem by doing good in secret and by praying constantly with a contrite heart; and pride by not judging or despising anyone in the manner of the boastful Pharisee (cf. Luke 18 : 11–12), and by considering oneself the least of all men. 

When the intellect has been freed in this way from the passions we have described and been raised up to God, it will henceforth live the life of blessedness, receiving the pledge of the Holy Spirit (cf. 2 Cor. 1 : 22). And when it departs this life, dispassionate and full of true knowledge, it will stand before the light of the Holy Trinity and with the divine angels will shine in glory through all eternity.”

St. John Damascene, “On the Virtues and the Vices” from The Philokalia: The Complete Text (Vol. 2)

Αγιος ο Θεός , Αγιος Ισχυρός, Αγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς

Ο Χριστός δεν μαλώνει…

 
Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:
Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους.
Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι!
Αυτός που είμαι!
Να μ’ αγαπάς όπως είμαι.
Να μη με μαλώσεις.
Γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις.
Γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις...
Και θα πει ο Χριστός:
Πού είσαι παιδί μου;
Σε περίμενα!
Όχι!
Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω.
Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω, όχι.
Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου, είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει!
Δεν θα σε τρομάξει...
Δεν θα σε μαλώσει...
Αλλά να γονατίσεις... να ταπεινωθείς

πηγη

The root of tears, their very first and inexhaustible source, is repentance.

When the Fathers and the great ascetics speak about tears, they always mean those three of the first category. Repentance is the most astounding miracle and experience in the life of a person. It is his or her most integral and forceful act. It is the radical ripping out of all features of one's previous life. Ιn such a way that nothing stands up in worldly terms. Literally everything is made "upside down". You feel as if everything is being turned backwards. Being doubted. Being overturned. Being frustrated. Being annihilated forever. This is what repentance is (metanoia, a change of mind). Is it possible for such an impalement of soul and spirit not to bring tears, not to cause pain?

The root of tears, their very first and inexhaustible source, is repentance. The first and major fruit of this is the "fear of God". A fear which is characterized by Scripture as the "beginning of wisdom" (Psalm ΙΙΙ:10). The more one is made wise in the fear of God, the more one sees and senses miracles within and all around. A miracle is not a miracle unless someone has wondered at it in all its magnitude. Miracle (thavma) is then a wonder (thavmasma).

Only for this reason did God create humankind. To marvel and discover continuously, for a whole lifetime, deeper aspects of the truth, in other words of God's love. Here then is yet another meaning of the Biblical saying: "Those who increase knowledge increase sorrow" (Ecclesiastes 1:18), which is the most mystical equalisation in human life.

It is only natural, following such a deep dive into the mystery of life and death, that the person of faith should feel more and more privileged compared to the rest of creation. It is an incomparable privilege to be a partaker in the deeper rhythm of the world, thereby discovering by first hand the boundless love of God. The only human answer to this "initiation", which reaches a climax in "participation" and eventually leads to "deifιcation", if God is pleased to allow this, are tears. Tears of compunction, contrition and appreciation, which as a result become "supplicatory tears", as they redeem us from all worldly uncertainties and doubts.

St. Isaac the Syrian wrote the following on such a correlation between the fear of God and tears of repentance: "Ι do not have a sorrowful heart to search for you, Ι do not have repentance, Ι do not have compunction, nor tears which return children to their homeland. Ι do not have, Lord, a supplicatory tear; my mind is darkened by the νanity of the world, and it is not able to gaze upon you with pain; my heart has grown cold from the multitude of temptations, and it cannot become warm through tears of love towards you. But you, Lord Jesus Christ my God, the treasury of good things, grant me perfect repentance and a toilsome heart, so that I may come to search for you with all my heart; for without you Ι wish to be estranged from every good thing" (2nd Discourse, Concerning renunciation of the world etc).

Even if we only isolated and underlined one phrase out of this stirring passage, we would see the value which the Saint recognizes in tears, when he observes that they alone "return children to their homeland".

Clearly, all of the above comments refer to godly tears. They are what the Fathers called the greatest "gift" of the present world. For it is natural that, since tears arise from the fear of God and repentance, they should lead directly towards God Himself, according to His grace. Thus the character and the value of tears co-inside absolutely.

The second group of tears is also second in terms of importance. This is because it is confined, first of all, to the values of this world for which it either laments or rejoices. This is the group of four which follows the previous group of three. They are tears of pain and horror or joy on the one hand, or indίgnation and emotion on the other. These tears do not cease to have some value, since they spring from sincerity, spontaneously. Indeed they may, by cultivating and refining people, lead them at some stage to repentance, namely to God. Therefore, we enter the mystical process of godly tears which has already been described "through the back door". That is why someone like Victor Hugo could state that "no one can see God unless they have teary eyes".

Ιn concluding this brief reference to the order of tears, we must state that, if there are any kind of tears which are totally futile and which have nothing to do with the cultivation and fate of the soul, they are the tears of hypocrisy. They, as tears which stem from ulterior motives, might be useful only to actors, on a professional level. And even more so to the crocodiles which use them as a means to secure their food.

Η καρδιά καθαρίζει με αναστεναγμό, με φιλότιμο ( Αγιος Παΐσιος, )

Η καρδιά καθαρίζει με αναστεναγμό, με φιλότιμο. Να βάλουμε την ψυχή στο μούσκιο των δακρύων. Αλλά και ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα.

Αγιος Παΐσιος,

Christ is Everything - Ο Χριστός είναι τα πάντα ( St. John Chrysostom )

             
Excerpt from the Commentary on the Gospel of St. Matthew (24:16-31, Homily 76) by St. John Chrysostom

Ἐγὼ πατὴρ,
ἐγὼ ἀδελφὸς,
ἐγὼ νυμφίος,
ἐγὼ οἰκία,
ἐγὼ τροφὴ,
ἐγὼ ἱμάτιον,
ἐγὼ ῥίζα,
ἐγὼ θεμέλιος,
πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ·
μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς.
Ἐγὼ καὶ δουλεύσω·
ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι.
Ἐγὼ καὶ φίλος,
καὶ μέλος,
καὶ κεφαλὴ,
καὶ ἀδελφὸς,
καὶ ἀδελφὴ,
καὶ μήτηρ,
πάντα ἐγώ·
μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ.
Ἐγὼ πένης διὰ σέ·
καὶ ἀλήτης διὰ σέ·
ἐπὶ σταυροῦ διὰ σὲ,
ἐπὶ τάφου διὰ σέ·
ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρὶ,
κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός.
Πάντα μοι σὺ,
καὶ ἀδελφὸς,
καὶ συγκληρονόμος,
καὶ φίλος,
καὶ μέλος.
Τί πλέον θέλεις; Αμην.




   


I am your father,
I am your brother,
I am your bridegroom,
I am your home,
I am your sustenance,
I am your clothing,
I am your root,
I am your foundation,
Everything you want, I am.
You have need for nothing.
I will work for you,
I have come to serve and not be served.
I am your friend,
I am your members,
I am the head,
I am your brother,
I am your sister,
I am your mother,
I am all things.
Only abide in Me.
I have died for you.
I have been rejected for you.
I have been placed on the Cross for you,
I have been placed in the Tomb for you,
Above, I am before the Father for you,
Below, upon the Earth, I intercede for you before the Father.
You are everything to Me:
My brother,
My co-heir,
My friend,
My member.
What more do you want?

Amen.

Ποια είναι τα πάθη ( Άγιος Ισαάκ ο Σύρος )

Όταν θέλουμε να ονομάσουμε όλα τα πάθη μαζί, τα λέμε «κόσμο». Και όταν θέλουμε να ξεχωρίσουμε και να δώσουμε στο καθένα το όνομά του, τα ονομάζουμε «πάθη». Και τα πάθη, καθώς διαδέχονται το ένα το άλλο, σχηματίζουν το δρόμο του κόσμου, και οπού τελειώνουν τα πάθη, εκεί παύει να υπάρχει ό δρόμος του κόσμου.


Τα πάθη είναι τα εξής:
Ό πόθος του πλούτου το να μαζεύει ό μοναχός γήινα και μη αναγκαία πράγματα
Η τρυφή του σώματος, από την οποία έρχεται το πορνικό πάθος.
Ο πόθος της τιμής, από τον όποιο προκύπτει ό φθόνος.
Ο πόθος της εξουσίας, ή φιλαρχία.
Ο στολισμός και ή ανόητη επίδειξη .
Η ανθρώπινη δόξα, πού είναι αιτία της μνησικακίας.
Ο φόβος ότι θα πάθει κάτι κακό το σώμα μας.


Όπου πάψει ή ενέργεια των παθών, εκεί πεθαίνει μαζί τους και ό κόσμος. Είπε κάποιος σοφός για τους αγίους, ότι όταν ζούσαν, ήταν ήδη πεθαμένοι διότι, ενώ ζούσαν με το σώμα τους, δε ζούσαν ζωή σαρκική. Και συ πρόσεξε να δεις ποια πάθη ζούνε μέσα σου, για να καταλάβεις πόσο ανήκεις στον κόσμο και για ποια πάθη είσαι δεμένος μαζί του και από ποια ελευθερώθηκες. Με δυο λόγια, κόσμος είναι ή εμπαθής ζωή και το σαρκικό φρόνημα Όποιος απαλλαγεί από τα πάθη του, έχει εξέλθει από τον κόσμο.


Τα πάθη δε σβήνουν γρήγορα
Όταν ή ζωή σου περάσει από την αρετή στην αμέλεια, τα πάθη θα σε ενοχλούν και δε θα βρίσκεις ειρήνη στην ψυχή σου. Άλλα μην απορήσεις γι' αυτό. Κοίταξε τι συμβαίνει με το έδαφος. Εάν οι ακτίνες του ήλιου πέσουν βαθιά μέσα στη γη, μετά από πολλή ώρα διατηρείται ακόμη ή θερμότητα της. Το ίδιο και με τα φάρμακα και με το μύρο. Ή οσμή των φαρμάκων και ή ευωδία του μύρου, πού διαχέεται στον αέρα, παραμένει πολλή ώρα, μέχρι να σκορπίσει και να εξαφανισθεί. Πόσο μάλλον το ίδιο συμβαίνει και με τα πάθη! Γιατί αυτά είναι σαν τα σκυλιά, πού συνήθισαν να γλύφουν το αίμα των ζώων στο σφαγείο και, όταν δεν υπάρχει πια αίμα, συνεχίζουν και γαβγίζουν μπροστά στις εισόδους του σφαγείου, μέχρι να σβήσει ή δύναμη της συνήθειας τους.


Δε θέλομε τα πάθη, αλλά... αγαπάμε τις αφορμές τους
τι γλυκές πού είναι οι αιτίες και οι αφορμές των παθών! Γιατί ό άνθρωπος μπορεί κάποτε να κόψει τα πάθη, οπότε, μακριά απ' αυτά, αισθάνεται γαλήνη και ευφροσύνη, όμως δεν μπορεί να αφήσει τις αιτίες. Γι' αυτό και, χωρίς να το θέλουμε, υφιστάμεθα πειρασμούς. Και ενώ λυπούμαστε για τα πάθη, πού μας τυραννούν, μας αρέσει να είναι μέσα μας οι αφορμές! Τις αμαρτίες δεν τις θέλουμε, όμως τα αίτια και τις αφορμές τους τα δεχόμαστε με μεγάλη ευχαρίστηση. Γι' αυτό το λόγο οι αφορμές, πού τις θέλουμε, μας σπρώχνουν να αμαρτήσουμε. Αυτός, λοιπόν, πού αγαπά τις αφορμές των παθών, είναι, χωρίς να το θέλει, υποχείριος και υπόδουλος στα πάθη.


Ή κενοδοξία ανοίγει το δρόμο των παθών


Ή κοσμική δόξα είναι σαν το βράχο στη θάλασσα, πού τον σκεπάζουν τα νερά, και ό πλοίαρχος δεν το ξέρει, μέχρι να χτυπήσει ή καρίνα του πλοίου και να βυθισθεί. Έτσι κάνει και ή κενοδοξία στον άνθρωπο, πού παραμένει κρυμμένη μέχρι να τον βυθίσει στα πάθη και να τον καταστρέψει. Είπαν γι' αυτήν οί άγιοι Πατέρες, ότι στην ψυχή πού πέφτει στην κενοδοξία, ξαναγυρίζουν όλα τα πάθη, πού νικήθηκαν με τη χάρη του Θεού, και αναχώρησαν.


Πώς εξουσιάζονται τα πάθη
Όποιος συγκρατεί τη γλώσσα του και δε μιλάει, σε όλους τους τρόπους του θα είναι ταπεινόφρων και, χωρίς να κοπιάσει, θα εξουσιάσει τα πάθη του. Τα πάθη εκριζώνονται και εκδιώκονται με την αδιάλειπτη μελέτη του Θεού, και αυτή ή μελέτη είναι το ξίφος πού τα θανατώνει.


Είναι καλύτερο να καταβάλλεις τα πάθη με καλούς λογισμούς, μνημονεύοντας τις αρετές, παρά με την αντίσταση. Διότι τα πάθη, όταν διεγερθούν και κινηθούν εναντίον σου για να σε πολεμήσουν, τότε εντυπώνουν στο νου σου διάφορα σχήματα και εικόνες, πού προκαλούν στην αμαρτία Αυτός ό πόλεμος εναντίον του νου μας έχει πολύ μεγάλη δύναμη, καθώς ταράζει τις παλιές μνήμες και μας θορυβεί. Εάν όμως, πάνω στην επίθεση τους, τους υποσκάπτεις με αγαθούς λογισμούς, όπως είπαμε, τότε ούτε ίχνος παθών δε φαίνεται πια στο νου σου, μετά την αποδίωξή τους.


Κανένας δεν μπορεί να νικήσει τα πάθη παρά με τις πρακτικές και αισθητές αρετές, ενώ το διασκορπισμό του νου μπορούμε να τον νικήσουμε μόνο με το να καταγινόμαστε με τα πνευματικά. Γιατί ό νους μας είναι ελαφρός και, αν δε δεσμευθεί με κάποιο πνευματικό λογισμό, δε θα πάψει να τριγυρίζει εδώ κι εκεί. Και άμα δεν κατορθώσουμε τις πρακτικές αρετές, δεν μπορούμε να φυλαχτούμε από τα πάθη. Γιατί, αν δε νικήσει κάποιος τους εχθρούς, δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Και αν ή ειρήνη δε βασιλεύει στην ψυχή μας, πώς είναι δυνατό να βρούμε και να χαρούμε τα αγαθά της; Τα πάθη είναι ένα διάφραγμα, πού δεν αφήνει να ενεργοποιηθούν οι κρυμμένες αρετές της ψυχής. Αν λοιπόν, δεν πέσουν πρώτα αυτά με τις φανερές αρετές, δε γίνονται αισθητές οι κρυμμένες αρετές της ψυχής. Και βέβαια, κανείς δεν μπορεί, ενώ είναι έξω από το τείχος, να συναναστραφεί με αυτούς πού είναι μέσα. Και όπως δεν μπορείς να δεις τον ήλιο μέσα στην ομίχλη, έτσι δεν μπορείς να αισθανθείς τη δύναμη της αρετής της ψυχής, ενόσω διαμένει γύρω της ή ταραχή των παθών.


Όπως ένας άνθρωπος, άμα πιει κρασί την ημέρα του πένθους, μεθάει και ξεχνάει κάθε λύπη και κάθε πόνο έτσι και εκείνος πού μεθάει από την αγάπη του Θεού σ' αυτό τον κόσμο, πού είναι το σπίτι του πένθους και του κλάματος, ξεχνάει όλους τους πόνους και τις λύπες του και γίνεται, από το μεθύσι αναίσθητος σε όλα τα πάθη της αμαρτίας. Αν ή καρδιά ενός ανθρώπου έχει στηριχθεί μόνο στην ελπίδα του Θεού, ή ψυχή του γίνεται ελαφρά σαν το πουλί πού πετάει, και συνεχώς ό νους του υψώνεται από τη γη και, καθώς μελετάει τα θεία, πετάει πάνω από τα ανθρώπινα, και απολαμβάνει και ευφραίνεται με τα αθάνατα μυστήρια του Υψίστου. Σ' αυτόν ανήκει ή δόξα και ή δύναμη εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.



Ό έμπορος πού ταξιδεύει στη θάλασσα, φοβάται και τρέμει μήπως σηκωθεί τρικυμία και βυθισθεί ή ελπίδα των κόπων του. Και ό μοναχός, όσο ζει σ' αυτό τον κόσμο, κυριαρχείται από το φόβο, μήπως ξυπνήσει εναντίον του ή τρικυμία των παθών, και χάσει όλους τους κόπους του, από τα νιάτα του ως τα γηρατειά του. Ό έμπορος έχει στραμμένο το βλέμμα του στη στεριά, και ό μοναχός στην ώρα του θανάτου.


Ό καπετάνιος βλέπει τα άστρα, όταν διαπλέει τη θάλασσα, και κατευθύνει το καράβι ανάλογα με τη θέση των άστρων, μέχρι να φθάσει στο λιμάνι. Έτσι και ό μοναχός έχει μπροστά στα μάτια της ψυχής του την ευχή, διότι με αυτήν διορθώνει την πορεία του, και κατευθύνεται ίσια στο λιμάνι πού προσεύχεται να φθάσει.


Επίμονο ξερίζωμα των αγκαθιών
Είναι για μας επιτακτική ανάγκη να ξεριζώσουμε από τη φύση μας τα αγκάθια των παθών, όσο ζούμε σ' αυτή τη γη. Με το επίμονο ξερίζωμα στο Χωράφι της ψυχής μας, εξαφανίζονται τα αγκάθια γιατί δεν έχει καθαρισθεί ακόμη εξολοκλήρου. Εάν λοιπόν, με την προσωρινή μας ραθυμία, ή με τη μικρή μας αμέλεια, βρίσκουν καιρό και αυξάνουν τα αγκάθια των παθών, και καλύπτουν και πιέζουν την καρδιά, και αποπνίγουν τον καλό σπόρο της, και κάνουν τον κόπο μας να πάει χαμένος, συμπεραίνουμε ότι πρέπει να την καθαρίζουμε κάθε μέρα πού περνάει. Γιατί, άμα σταματήσουμε, τα αγκάθια πληθαίνουν πολύ. Ας καθαρισθούμε, λοιπόν, απ' αυτά με τη χάρη του ομοουσίου και μονογενούς Υιού του Θεού, στον όποιο ανήκει ή δόξα, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, εις τους αιώνας.

Τα πάθη διορθώνονται με σωματικούς κόπους στην ησυχία
Να ξέρεις, αδελφέ μου, ότι τα κρυμμένα πάθη στην ψυχή μας δε διορθώνονται μόνο με τους σωματικούς κόπους μας, ούτε πάλι οι σωματικοί κόποι από μόνοι τους εμποδίζουν τους κακούς λογισμούς, πού διεγείρονται πάντοτε από τις αισθήσεις μας. Οι κόποι, βέβαια, φυλάγουν τον άνθρωπο από τις πονηρές επιθυμίες, για να μην τον νικήσουν, και από τη δαιμονική πλάνη, όμως δεν μπορούν από μόνοι τους να δώσουν στην ψυχή την ειρήνη και τη γαλήνη. Γιατί τα έργα του Θεού και οί κόποι μας τότε μόνο παρέχουν στην ψυχή την απάθεια, και νεκρώνουν τα γήινα μέλη μας, και μας χαρίζουν την ανάπαυση των λογισμών, όταν γίνονται στην ησυχία, οπότε οί σωματικές μας αισθήσεις αναπαύονται από την εξωτερική ταραχή και μπορούμε να αφοσιωθούμε, για κάποιο διάστημα, στην εργασία πού μας οδηγεί στη σοφία του Θεού. Γιατί, μέχρι να στερηθεί ό μοναχός τις συναντήσεις των διαφόρων ανθρώπων, και να συμμαζέψει τους σκόρπιους λογισμούς του, και να συγκεντρωθεί στον εαυτό του, δε θα μπορέσει να γνωρίσει το πάθος πού τον κυβερνάει. Γιατί, όπως είπε ό άγιος Βασίλειος, ή ησυχία είναι ή αρχή της κάθαρσης της ψυχής. Όταν δηλ. σταματήσουν οί ερεθισμοί και οί περισπασμοί από τον έξω κόσμο, τότε ή διάνοια μας επιστρέφει, και από κει πού ήταν σκόρπια από τους περισπασμούς, βρίσκεται μόνη της και ηρεμεί, και ξυπνάει ή καρδιά, για να εξερευνήσει τα θαυμάσια του Θεού. Και αν δείξει καλή υπομονή σ' αύτη την εργασία της ησυχίας, αρχίζει ό μοναχός και οδεύει, ολίγον κατ' ολίγον, στην καθαρότητα της ψυχής.


τι είναι απάθεια
Απάθεια είναι όχι το να μην αισθάνεσαι τα πάθη, αλλά το να μην τα δέχεσαι και να μη συγκατατίθεσαι σ' αυτά. Από τις πολλές και διάφορες αρετές, τις φανερές και τις κρυφές, πού αποκτούν οί αγωνιστές, εξασθενούν μέσα τους τα πάθη και δεν έχουν τη δύναμη να κινηθούν κατά της ψυχής. Έτσι, και ό νους δε χρειάζεται πάντοτε να προσέχει τις κινήσεις τους διότι κάθε ώρα και στιγμή, νύχτα και μέρα, είναι γεμάτος από καλούς λογισμούς, αφού μελετά τα θεία νοήματα και, κατά κάποιον τρόπο, συνομιλεί με αυτά. Όταν, λοιπόν, αρχίσουν τα πάθη να κινούνται μέσα στους αγωνιστές, ξαφνικά αρπάζεται ό νους από αυτά τα θεία νοήματα, πού τα αισθάνεται πολύ κοντά του, και έτσι, τα πάθη μένουν aνενέργητα, όπως είπε ό μακάριος Μάρκος ό ασκητής.


Ή ψυχή από τη φύση της είναι απαθής
Λοιπόν, τα πάθη είναι προσθήκη στον άνθρωπο, και ή αιτία για την ύπαρξη τους είναι ότι τα δέχεται ή ψυχή διότι ή ψυχή δημιουργήθηκε από το Θεό απαθής, χωρίς κανένα πάθος. Και όταν ακούσεις να ονομάζονται στην αγία Γραφή πάθη ψυχικά και σωματικά, να γνωρίζεις ότι ονομάζονται έτσι ως προς τις αιτίες τους, ότι δηλ. ή ψυχή και το σώμα είναι ή αιτία των παθών, επειδή τα δέχονται. Ή ψυχή, λοιπόν, από τη φύση της είναι απαθής. Βέβαια, οι μη χριστιανοί φιλόσοφοι αυτό δεν το παραδέχονται, και όσοι άλλοι τους ακούν και τους ακολουθούν. Άλλα εμείς οί ορθόδοξοι έτσι πιστεύουμε, ότι ό Θεός τον «κατ' εικόνα» άνθρωπο τον έπλασε απαθή. Και όταν λέω «κατ' εικόνα», δεν αναφέρομαι στο σώμα, αλλά στην ψυχή, πού είναι αόρατη, όπως ό Θεός.


Αν ήταν κάποτε ή φύση της ψυχής φωτεινή και καθαρή, διότι φωτιζόταν από το μακάριο φως του Θεού, ομοίως και όταν επανέλθει στην αρχαία εκείνη κατάσταση, γίνεται πάλι φωτεινή και απαθής. Επομένως, όταν ή ψυχή κινείται με εμπάθεια, βρίσκεται έξω από τη φυσική της κατάσταση, όπως μας βεβαιώνουν όσοι ζουν στην Εκκλησία και τρέφονται από την αγία της παράδοση.


Εάν λοιπόν, ή αρετή είναι φυσική υγεία της ψυχής, συμπεραίνουμε ότι τα πάθη είναι αρρώστια της ψυχής, γιατί ήρθαν σ' αυτήν αργότερα, μετά τη δημιουργία της, και την έβγαλαν από τη φυσική της υγιή κατάσταση. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι ή υγεία υπήρχε στη φύση της ψυχής πριν από την αρρώστια. Και αν αυτά είναι αληθινά, όπως και είναι, λοιπόν ή αρετή είναι φυσική κατάσταση της ψυχής, ενώ τα πάθη την πρόσβαλαν απ' έξω και δεν ανήκουν στη φύση της.
Εάν τα πάθη ήταν φυσικό ιδίωμα της ψυχής, για ποιο λόγο να βλαφτεί απ' αυτά; Διότι όσα είναι της φύσεως, δεν μπορούν να βλάψουν τη φύση τους.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ὁ Άγιος Παΐσιος γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τίς «Παρελάσεις Ὑπερηφάνειας»

«Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται» Παροιμ. 3,34

Του θεολόγου, Β. Χαραλάμπους
«Οι άνθρωποι σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Λόγος αγωνίας του μεγάλου αυτού Γέροντος, και σε όσους με απαράδεκτο τρόπο επιδεικνύουν την «επηρμένην οφρύν» των, εμμένοντας στην αμετανόητη υπερηφάνεια για το ομοφυλοφιλικό πάθος. Είναι πολύ μεγάλη κατάντια, να «υπερφρονούν» για τούτα τα «πάθη ατιμίας».


Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες απαράδεκτων «φεστιβάλ» «Pride Festivals», όπου με αναίσχυντο τρόπο διεφημίζετο η ομοφυλοφιλία και τα λοιπά πάθη απωλείας. Γιατί δεν ερυθριούν για την ατιμία; Γιατί δεν αισχύνονται για το κολάσιμο πάθος; Προς τι η τόση υπερηφάνεια; Ο Απόστολος Πάυλος λέγει «ότι εν ταις εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι,…αλάζονες υπερήφανοι,…ανόσιοι» Β΄ Τιμ. 3,1-2
Tα λόγια του Αποστόλου Παύλου, στην Προς Τιμόθεον Επιστολή «αρσενοκοίταις…και ει τι έτερον τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ξεκάθαρα αναφέρονται στο γεγονός, ότι τα «πάθη ατιμίας» εν τέλει αντιστρατεύονται την αληθινή διδασκαλία του Χριστού.

Να υπενθυμίσομε και τα λόγια του από την Προς Ρωμαίους Επιστολή «Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. Αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν » Ρωμ. 1,26.


Να πούμε ότι, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, για οποιοδήποτε πάθος. Η κατάκριση φανερώνει υπερηφάνεια και πως θα βοηθήσεις στον τερματισμό τούτης της αλλόκοτης υπερηφάνειας που διαφημίζεται από την Οργάνωση ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανσέξουαλ); Όμως δεν πρόκειται περί καταδίκης ή κατακρίσεως των συνανθρώπων μας, που ταλαιπωρούνται από τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά για την καταδίκη του ομοφυλοφιλικού πάθους. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διάκριση και χωρίς τη παραμικρό ίχνος κατάκρισης.


Γιατί αν όντως το κάρφος βλέπει κάποιος, στον οφθαλμό του αδελφού του, με σκληροκαρδία και διάθεση κατακρίσεως, ίσως ο Θεός επιτρέψει να δει την δοκό, στο δικό του οφθαλμό. Δεν πρόκειται για «το κάρφος όμως, το εν τω οφθαλμώ» των συνανθρώπων μας, αλλά για το «υπερφρονείν», από μέρους των ομοφυλοφίλων, για τούτα τα κολάσιμα πάθη.

«Οι άνθρωποι σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Σε ερώτηση κάποτε του δημοσιογράφου-συγγραφέα Τάσου Μιχαλά, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν έχουν και οι μοναχοί πάθη», ο Γέροντας απάντησε: «Πολλά. Αλλά ο μοναχός δεν καμαρώνει για τα πάθη του, αλλά αγωνίζεται να τα ξεριζώσει. Ο μοναχός συνεχώς πολεμάει τα πάθη του, κλαίει για τα πάθη του, ασκείται και πολλές φορές τα νεκρώνει»

Σε ερώτηση πάλι του ιδίου δημοσιογράφου, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν οι λαϊκοί καυχόνται για τα πάθη τους», ο Γέροντας απάντησε: «Ναι, αυτό γίνεται καμιά φορά. Θυμάμαι όταν ήμουν στον κόσμο, πολλοί συνομήλικοί μου αμάρταναν με γυναίκες κι έπειτα διηγούνταν τις εμπειρίες τους γελώντας. Θεωρούσαν επιτυχία την αμαρτία. Και μου λένε ότι στην τηλεόραση βλέπεις συχνά ανθρώπους που μιλούν για τα πάθη τους»*.
Μακριά από δικαιικές τοποθετήσεις, η Εκκλησία μας προτάσσει την ελπίδα του Σταυρού και της Ανάστασης. Οι Άγιοι μας διδάσκουν τη σωτήριο μετάνοια. «Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος.

Καταληκτικά ας παραθέσομε τους λόγους του Γέροντος Παϊσίου για τη Θεία παρηγορία, που φέρνει η σωτηριώδης μετάνοια. «Όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά. Όποιος όμως θέλει τη θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάει παρηγοριά. Πρέπει να νοιώσει το σφάλμα του, να μετανοιώσει και τότε θα έρθει από μόνης της η θεία παρηγοριά».
*Από το βιβλίο του Τάσου Μιχαλά «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»

πηγη

«Ελένη κοίταξε αριστερά!» Κάθε μέρα ποὺ ἔδινε Πανελλήνιες ἐξετάσεις,διάβαζε τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας.

«Ελένη κοίταξε αριστερά!» Κάθε μέρα ποὺ ἔδινε Πανελλήνιες ἐξετάσεις,διάβαζε τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας.


Ἦταν χρυσοχέρης καὶ καλόψυχος ὁ Ἀντρέας. Τεχνίτης ὑδραυλικὸς ἄριστος σὲ μιὰ γειτονιὰ τοῦ Παλαιοῦ Φαλήρου. Τὸν προτιμοῦσαν ὅλοι στὴ γειτονιὰ καὶ μὲ τὶς οἰκονομίες του κατάφερε νὰ ἀγοράσει κι ἕνα διαμερισματάκι. Ὅταν καθόταν τὸ βραδάκι στὴ βεράντα του νὰ ξαποστάσει ἀπ’ τὸν κόπο τῆς μέρας κι ἀγνάντευε τὴ θάλασσα πίνοντας τὸ καφεδάκι του, ἀναγάλλιαζε ἡ ψυχή του μὲ τὴν ὡραία θέα τῆς θάλασσας.
Θυμόταν τὴ μάνα του ποὺ ζοῦσε στὸ χωριό τους, στὰ παράλια τῆς Κορινθίας, καὶ πότε πότε τῆς τηλεφωνοῦσε καὶ τὴν παρακαλοῦσε νὰ ἀνέβει στὴν Ἀθήνα νὰ μείνει μαζί του· μὰ ἐκείνη δὲν ἤθελε νὰ ξεσπιτωθεῖ καὶ νὰ ἀφήσει τὴν ἡσυχία της στὸ χωριό.

–Καλά ’μαι, γιόκα μου, ἐδῶ. Μὴν ἀνησυχεῖς γιὰ μένα! Δὲν μοῦ λείπει τίποτε.

Ὕστερα καὶ σὺ δὲ μὲ ξεχνᾶς. Μοῦ στέλνεις ἐπιταγὲς κάθε τόσο, νά ’σαι καλά. Μοῦ τὶς φέρνει στὸ σπίτι ὁ ταχυδρόμος ὁ κυρ-Σπύρος. Τὸν θυμᾶσαι ἀσφαλῶς. Προσεύχομαι νὰ σὲ φυλάει ὁ Θεὸς καὶ νὰ σοῦ δώσει καὶ καλὸ ταίρι γιὰ νὰ κάνεις καλὴ οἰκογένεια. Πρόσεχε πολύ, παιδί μου. Σὲ φιλῶ μὲ ἀγάπη.
–Εὐχαριστῶ, μάνα μου. Συνέχισε τὶς προσευχές σου. Τὶς χρειάζομαι πολύ. Ν’ ἀνάβεις καὶ κανένα κεράκι στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μας, στὸν ἅγιο Βλάση, γιὰ μένα.

Οἱ προσευχὲς τῆς πιστῆς μάνας ἀκούστηκαν γρήγορα. Καὶ σύντομα ὁ Ἀντρέας ἔκανε θρησκευτικὸ γάμο μὲ τὴν Ἑλένη, ποὺ ἀπὸ καιρὸ τὴν εἶχε γνωρίσει σ’ ἕνα ἐργαστήριο ὅπου δούλεψε κι αὐτὸς γιὰ ἕνα διάστημα. Τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ σοβαρότητα καὶ ἡ εὐγένειά της. Κι ἡ μάνα του ποὺ τὴν εἶδε νυφούλα τὴ γλυκοφιλοῦσε καὶ καμάρωνε τὸν γιό της γιὰ τὴν ἐκλογή του.

Στὸ δεύτερο χρόνο ἕνα χαριτωμένο ἀγοράκι γέμιζε ἄλλοτε μὲ τὸ κλάμα του κι ἄλλοτε ἀργότερα καὶ μὲ τὸ γέλιο του τὸ σπίτι καὶ τὶς καρδιὲς τοῦ Ἀντρέα καὶ τῆς Ἑλένης. Στὸ χρόνο ἐπάνω βάφτισαν τὸ μωρὸ καὶ τοῦ ’δωσαν τὸ ὄνομα Παῦλος, ὄνομα τοῦ μακαρίτη τοῦ πατέρα τοῦ Ἀντρέα.

. Ἡ χαρὰ τῶν γιαγιάδων ἦταν ἀπερίγραπτη. Οἱ παπποῦδες εἶχαν φύγει πρὶν ἀπὸ πολὺ καιρὸ ἀπὸ τὴ γῆ καὶ παρακολουθοῦσαν τὶς χαρὲς τῶν παιδιῶν τους ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἡ μάνα τῆς Ἑλένης περίμενε νὰ ἔρθει ἡ σειρά της νὰ τῆς βγάλουν κι αὐτηνῆς τὸ ὄνομα μὲ κανένα κορίτσι ποὺ θὰ ἀποκτοῦσαν. Καὶ τὰ ἤθελαν πολύ, ὅπως ἔλεγαν, τὰ παιδιά. Ὅσα θὰ τοὺς ἔδινε ὁ Θεός.

Ὅλα πήγαιναν καλά. Ρόδινα. Σὰν τὰ ἀνοιξιάτικα δειλινὰ τοῦ Σαρωνικοῦ, ποὺ τὰ ἀπολάμβαναν κάθε μέρα σχεδὸν ἀπὸ τὴ βεράντα τους.
Ξαφνικὰ ὅμως, λὲς καὶ χτύπησε ἀστροπελέκι τὸ σπίτι τους! Ἐνῶ ἔτρωγαν ἥσυχα ἕνα βράδυ, ὁ Ἀντρέας ἔπαθε συγκοπὴ καρδιᾶς καὶ δὲν μπόρεσε νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ πάτωμα. Ἡ Ἑλένη ἔκανε προσπάθειες κλαίγοντας νὰ τὸν σηκώσει, μὰ ἔμενε ἀναίσθητος. Ἡ γυναίκα του τηλεφώνησε ἀμέσως στὸ Πρώτων Βοηθειῶν καὶ ὁ γιατρὸς ποὺ ἦρθε μαζὶ μὲ τὸ Συνεργεῖο διαπίστωσε ὅτι ὁ ἄντρας της ἦταν νεκρός.
Ὁ πόνος καὶ τὰ δάκρυα τῆς Ἑλένης ἦταν ἀσταμάτητα. Στὴν κηδεία τὸ βουβὸ κλάμα της ράγιζε καὶ πέτρες. Πλήθη συγγενῶν καὶ γνωστῶν τὴν συνόδευαν μέχρι τὸν τάφο. Ὅταν ἔβαλαν στὸν τάφο τὸν ἄντρα της φώναξε: «Ἀντρέα μου, δὲν θὰ βάλω ἄλλον ἄντρα στὴ θέση σου»!

Καὶ τὸν τήρησε τὸν λόγο της. Ἀφοσιώθηκε στὸ παιδί τους. Ὥσπου νὰ μεγαλώσει, τὸ ἄφηνε στὸν Παιδικὸ Σταθμὸ καὶ ἡ ἴδια ξενοδούλευε ὡς καθαρίστρια καὶ ἔπαιρνε τὸ μεσημέρι τὸ παιδί της. Στὸ πρόσωπό του ἔβλεπε τὸν ἀγαπημένο ἄντρα της, ποὺ δὲν τὸν ξεχνοῦσε ποτέ.
Καθὼς μεγάλωνε ὁ Παῦλος, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ δασκάλες καὶ ἀργότερα οἱ καθηγήτριες καὶ οἱ καθηγητὲς τῆς ἔδιναν πάντα συγχαρητήρια γιὰ τὸν γιό της. «Εἶναι ἄριστος σὲ ὅλα»! τῆς ἔλεγαν μὲ χαρά, «καὶ στὰ μαθήματα καὶ στὸ ἦθος. Νὰ σᾶς ζήσει! Νὰ τὸν χαίρεστε!».

Περνοῦσε ὁ καιρὸς καὶ πλησίαζαν οἱ μέρες τῶν Πανελλήνιων Ἐξετάσεων. Ὁ Παῦλος ἤθελε νὰ πετύχει στὴν Ἰατρικὴ καὶ ἑτοιμαζόταν ἐντατικά.
Ἕνα μεσημέρι καθὼς ἐπέστρεφε ἡ Ἑλένη κατάκοπη ἀπὸ ἕνα ξένο σπίτι στὸ σπίτι της καὶ σκεφτόταν τὸν Παῦλο της, βαδίζοντας στὸ πεζοδρόμιο, ἄκουσε ἔντονη μέσα της μιὰ φωνή: «Ἑλένη, κοίταξε ἀριστερά!». Στὸ ἀριστερὸ πεζοδρόμιο ἦταν ἕνας κάδος ἀπορριμμάτων. Κοίταξε πρὸς τὰ ἐκεῖ, καὶ τί νὰ δεῖ! Δίπλα στὸν κάδο σ’ ἕνα ἀνοιχτὸ σκουπιδοτενεκὲ ἄστραφτε κάτι.

Πλησιάζει καὶ βλέπει ὄρθια στὸ σκουπιδοτενεκὲ μιὰ ἀσημένια εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ ἄλλη μία τῶν Ταξιαρχῶν. Τά ’χασε μιὰ στιγμή. Σύντομα ὅμως συνῆλθε. Ἴσως νὰ τὸ ἔκαναν κάποιοι ἄθεοι ἢ αἱρετικοὶ ἢ φανατικοὶ μουσουλμάνοι, σκέφτηκε. Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἐλεήσει.

Ἔβαλε ἔπειτα προσεκτικὰ τὶς εἰκόνες σὲ μιὰ σακούλα ποὺ εἶχε στὴν τσάντα της καὶ βάζοντάς τες στὴν ἀγκαλιά της τὶς ἔφερε στὸ σπίτι της. Ἐκεῖ τὶς καθάρισε προσεκτικὰ καὶ ἄναψε κερὶ καὶ λιβάνι μπροστά τους. Καὶ κάθε μέρα ποὺ ἔδινε Πανελλήνιες ἐξετάσεις ὁ Παῦλος, διάβαζε τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας ἐμπρὸς σ’ αὐτὴ τὴν ἀσημένια εἰκόνα.
Καὶ παρακαλοῦσε μὲ ἁπλότητα καὶ πίστη τὴν Θεοτόκο νὰ βοηθήσει τὸν Παῦλο της νὰ πετύχει στὴν Ἰατρική, ὅπως ἤθελε, ἀλλὰ στὴν Ἀθήνα. «Ἂν πετύχει σὲ ἄλλη πόλη, Παναγία μου», Τῆς ἔλεγε, «δὲν θὰ μπορέσω νὰ τὸν σπουδάσω· τὸ βλέπεις ὅτι εἶμαι φτωχιά. Καὶ σεῖς, ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, παρακαλῶ σας», ἔλεγε σὲ κάθε της προσευχή, «προστατέψτε τὸ παιδί μου ἀπὸ κάθε πειρασμό. Εἶχε κάνει τὶς δυὸ αὐτὲς εἰκόνες καταφύγιο τῆς καρδιᾶς της.

Καὶ ἡ θερμὴ προσευχὴ τῆς χαροκαμένης μάνας εἰσακούστηκε. Ἡ πιστὴ μάνα ὅμως δὲν ἔπαυσε νὰ προσεύχεται καὶ ὅλα τὰ χρόνια τῶν σπουδῶν τοῦ Παύλου της στὴν Ἰατρική Σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ ἴδιο κι ὅταν ἔγινε καρδιολόγος. Καὶ μαζί του δοξολογοῦν τὸν Θεό, τὴν Ὑπεραγία Μητέρα του καὶ τοὺς ἁγίους Ταξιάρχες γιὰ τὴ μεγάλη εὐλογία καὶ προστασία τους.

πηγη
πηγη

The Thoughts of Angels Compared With the Thoughts of Men ( Elder Thaddeus of Serbia )

"The angelic hosts are not enslaved by their thoughts, or by the things of this world. They gaze upon created things, but their thoughts do not become enslaved by them; for the center of their thoughts is in servitude only to the power of God, through which they love all creation. As for us, when we see an object that attracts us, we immediately become attached to it. This is terrible and it is also deadly. If this lasts for a length of time, then this object becomes our idol. An object takes the place in our heart that belongs to God - no matter whether it is an inanimate object, a living thing, or a person."

- Elder Thaddeus of Serbia (+2002)

source

Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ( Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov )

Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ. Αὐτὰ ἦσαν τὰ πρῶτα λόγια τοῦ κηρύγματος τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ ἴδια λόγια λέγει καὶ σ’ ἐμᾶς μέχρι σήμερα, μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὅταν ἐπληθύνθη περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχὴν ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο, κατῆλθε ἐδῶ στὴν γῆ μας ὁ Παντοδύναμος Ἰατρός. Κατῆλθε στὸν τόπον αὐτὸν τῆς ἐξορίας, στὸν τόπο τῶν βασάνων καὶ τῶν παθῶν μας, ποὺ εἶναι μία πρόγευσις τῶν αἰωνίων βασάνων τῆς κολάσεως, καὶ εὐαγγελίζεται τὴν λύτρωση, τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἴαση σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς ἐξαίρεση, λέγοντας «μετανοεῖτε».

Ἡ δύναμις τῆς μετανοίας εἶναι θεμελιωμένη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰατρὸς εἶναι πανίσχυρος, καὶ ἡ ἴασις ποὺ Ἐκεῖνος χαρίζει εἶναι παντοδύναμος. Τὴν ἐποχὴν ἐκείνη, ὅταν ἐκήρυσσεν ἐδῶ στὴν γῆ ὁ Κύριος, καλοῦσε σὲ θεραπείαν ὅλους ὅσοι ἦσαν ἄρρωστοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ δὲν θεωροῦσε καμμίαν ἁμαρτίαν ὡς ἀθεράπευτον. Καὶ τώρα, ἐπίσης, συνεχίζει νὰ καλῆ ὅλους, καὶ ὑπόσχεται, καὶ χαρίζει πράγματι τὴν ἄφεση γιὰ κάθε ἁμαρτία καὶ τὴν ἴαση γιὰ κάθε ἁμαρτωλὴ ἀσθένεια.

Ὦ σεῖς, οἱ ὁδοιπόροι τῆς γῆς. Ὦ σεῖς, ὅλοι ὅσοι ἀναλίσκεσθε ἢ σύρεσθε στὴν εὐρύχωρον ὁδόν, μέσα στὸν ἀκατάπαυστο θόρυβο τῶν γήινων μεριμνῶν, περισπασμῶν καὶ διασκεδάσεων, ἀνάμεσα σὲ ἄνθη ἀνάμικτα μὲ ἀγκάθια, σεῖς ποὺ σπεύδετε καὶ ἀκολουθεῖτε αὐτὸν τὸν δρόμο, κατευθυνόμενοι πρὸς τὸ τέλος, ποὺ εἶναι σὲ ὅλους γνωστὸν καὶ ὅμως ὅλοι τὸ λησμονοῦν: ὁ σκοτεινὸς τάφος καὶ ἡ ἀκόμη σκοτεινοτέρα καὶ φοβερωτέρα αἰωνιότης. Σταματῆστε!

Ἀποτινάξτε τὴν γοητείαν αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ποὺ σᾶς κρατεῖ μονίμως σὲ αἰχμαλωσία! Ἀκοῦστε αὐτὸ ποὺ σᾶς εὐαγγελίζεται ὁ Σωτὴρ ἡμῶν Χριστός, δῶστε στὰ λόγια του τὴν προσοχὴ ποὺ τοὺς ἁρμόζει: «Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ. Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Σᾶς εἶναι ἀπαραίτητο, ὁδοιπόροι σεῖς τῆς γῆς, νὰ στρέψετε ὅλη σας τὴν προσοχὴ σ’ αὐτὴν τὴν ζωτικὰ ὠφέλιμη καὶ σωτήρια νουθεσία. Ἀλλιῶς θὰ φθάσετε στὸν τάφο, θὰ φθάσετε στὸ κατώφλι καὶ στὴν πύλη τῆς αἰωνιότητος, χωρὶς νὰ ἔχετε προηγουμένως κατανοήσει καθόλου ὀρθὰ τὴν αἰωνιότητα, οὔτε τὶς ὑποχρεώσεις ἐκείνων ποὺ εἰσέρχονται σ’ αὐτήν, ἔχοντας προετοιμάσει τὸν ἑαυτὸ σας μόνο γιὰ τὶς δίκαιες τιμωρίες ποὺ θὰ ὑφίστασθε αἰωνίως γιὰ τὶς ἁμαρτίες σας. Ἡ βαρυτέρα δὲ καὶ σοβαροτέρα ἁμαρτία εἶναι τὸ νὰ μὴ δίδετε προσοχὴ στοὺς λόγους τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, δηλαδὴ νὰ τὸν περιφρονῆτε. Μετανοεῖτε!

Ἀποκοιμίζει καὶ ἐξαπατᾶ τὸν ἄνθρωπον ὁ δρόμος τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Στὰ μάτια αὐτῶν ποὺ ἀρχίζουν τὴν πορεία τους σ’ αὐτήν, παρουσιάζεται σὰν ἕνα ἀτελείωτο πεδίο ποὺ σφύζει ἀπὸ πραγματικότητα. Γιὰ ὅσους τὴν τελείωσαν, παρουσιάζεται σὰν ἕνα συντομότατο ταξίδι ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ ὄνειρα καὶ μάλιστα χωρὶς περιεχόμενο. Μετανοεῖτε!

Καὶ τὴν δόξα καὶ τὸν πλοῦτο καὶ ὅλα τὰ ἄλλα φθαρτὰ ἀποκτήματα καὶ πλεονεκτήματα, ποὺ γιὰ τὴν ἐξασφάλισή τους ἀναλίσκει ὅλη τὴν ἐπίγειο ζωήν του καὶ ὅλες τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός του ὁ τυφλωμένος ἁμαρτωλός, ὀφείλει νὰ τὰ ἐγκαταλείψη μέσα στὰ λίγα ἐκεῖνα λεπτὰ κατὰ τὰ ὁποῖα τὸ ἔνδυμα τῆς ψυχῆς, τὸ σῶμα, ἀφαιρεῖται καὶ ἀποσπᾶται ἀπὸ αὐτήν. Τότε ἡ ψυχὴ ὁδηγεῖται ἀπὸ τοὺς αὐστηροὺς ἀγγέλους στὸ Κριτήριον τοῦ δικαίου Θεοῦ, τοῦ ἀγνώστου σ’ αὐτήν, Ἐκείνου τὸν ὁποῖον αὐτὴ ἔχει περιφρονήσει. Μετανοεῖτε!

Μοχθοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ βιάζονται νὰ πλουτίσουν σὲ γνώσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως εἶναι μικρᾶς μόνον σημασίας, καὶ κατάλληλες γιὰ κάποιο μόνον χρονικὸν διάστημα. Γνώσεις ποὺ συμβάλλουν στὴν ἱκανοποίησιν ἀναγκῶν, ἀνέσεων καὶ ἰδιοτροπιῶν τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Περιφρονοῦμε τελείως τὶς οὐσιαστικές, τὶς ἀναγκαῖες γνώσεις καὶ τὴν ἐργασία, γιὰ τὰ ὁποία καὶ μόνο μᾶς ἔχει χαρισθεῖ ἡ ἐπίγειος ζωή. Δηλαδὴ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν συνδιαλλαγή μας μὲ αὐτὸν μέσω τοῦ λυτρωτοῦ μας Χριστοῦ. Μετανοεῖτε!

Ἀδελφοί, ἂς ἐξετάσωμε τὴν ἐπίγειο ζωὴ μας ἀντικειμενικά, ἀμερόληπτα, ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι μηδαμινή, ἕνα τίποτε. Ὅλα της τὰ ἀγαθὰ ἀφαιροῦνται μὲ τὸν θάνατον, ἀλλὰ συχνὰ καὶ πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο μὲ ποικίλες, ἀπροσδόκητες καταστάσεις. Αὐτὰ τὰ φθαρτά, τὰ τόσο γρήγορα ἐξαφανιζόμενα ἀγαθά, δὲν ἀξίζουν νὰ ὀνομάζωνται ἀγαθά. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀπάτες καὶ παγίδες. Ὅσοι κολλοῦν καὶ βυθίζονται στὶς παγίδες αὐτές, καὶ συλλαμβάνονται ἀπὸ αὐτές, ἀποστεροῦνται ἀπὸ τὰ ἀληθινά, τὰ αἰώνια, τὰ οὐράνια, πνευματικὰ ἀγαθά, ποὺ ἀποκτοῦμε ὅταν πιστεύωμε στὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀκολουθοῦμε στὴν μυστικὴν ὁδὸ τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς. Μετανοεῖτε!

Σὲ πόσο φοβερὰν τύφλωση εὐρισκόμεθα! Πῶς ἀπὸ αὐτὴν τὴν τύφλωση ἀποδεικνύεται ὀφθαλμοφανῶς ἡ πτῶσις μας! Βλέπουμε τὸν θάνατο τῶν ἀδελφῶν μας. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ θάνατος ἐπίκειται, ἴσως καὶ πολὺ σύντομα, καὶ γιά μᾶς, διότι κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους δὲν ἔμεινε ἐδῶ στὴν γῆ γιὰ πάντα. Βλέπουμε ὅτι πολλούς, καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο, ἡ ἐπίγειος εὐτυχία τοὺς προδίδει. Βλέπουμε αὐτὴν τὴν εὐτυχία νὰ μεταβάλλεται συχνὰ σὲ δυστυχία, ποὺ ὁμοιάζει μὲ καθημερινὴν ἐμπειρία θανάτου. Παρ’ ὅλην αὐτὴ τὴν τόσον ὀφθαλμοφανῆ μαρτυρία τῆς ἴδιας μας τῆς πείρας, ἐμεῖς κυνηγοῦμε τὰ πρόσκαιρα μόνον ἀγαθὰ ὡσὰν νὰ ἦσαν μόνιμα, αἰώνια. Μόνον σ’ αὐτὰ εἶναι στραμμένη ἡ προσοχή μας! Ξεχασμένος ὁ Θεός! Ξεχασμένη καὶ ἡ μεγαλοπρεπὴς καὶ συνάμα φοβερὰ αἰωνιότης! Μετανοεῖτε!

Θὰ μᾶς προδώσουν, ἀδελφοί, ὁπωσδήποτε θὰ μᾶς προδώσουν ὅλα τὰ φθαρτὰ ἀγαθά. Τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πάμπλουτους θὰ τοὺς προδώση ὁ πλοῦτος τους, τοὺς ἐνδόξους ἡ δόξα τους, τοὺς νέους ἡ νεότης τους, τοὺς σοφοὺς ἡ σοφία τους. Ἕνα μόνον αἰώνιο καὶ οὐσιῶδες ἀγαθὸν ἠμπορεῖ νὰ ἀποκτήση ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν διέλευσή του ἀπὸ τὴν γῆ. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀληθὴς γνῶσις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συμφιλίωσίς του μὲ τὸν Θεόν, τὴν ὁποία χαρίζει ὁ Χριστός. Γιὰ νὰ λάβη ὅμως κανεὶς τὰ κορυφαῖα καὶ ὑπέρτατα αὐτὰ ἀγαθά, πρέπει νὰ ἐγκαταλείψη τὴν ἁμαρτωλὴν ζωὴ καὶ νὰ τὴν μισήση. Μετανοεῖτε!

Μετανοεῖτε! Τί σημαίνει νὰ μετανοήσωμε; Σημαίνει νὰ ὁμολογήσωμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μεταμεληθοῦμε γι’ αὐτές. Σημαίνει ἀκόμη νὰ πάψωμε νὰ τὶς διαπράττωμε καὶ ποτὲ πλέον νὰ μὴν ἐπιστρέψωμε σ’ αὐτές, ὅπως εἶπε κάποιος μεγάλος ἅγιος Πατέρας ἀπαντώντας σὲ ἀνάλογον ἐρώτηση. Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν πολλοὶ ἄνθρωποι μεταβάλλονται σὲ ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ πολλοὶ ἄνομοι σὲ ἀνθρώπους εὐλαβεῖς καὶ δικαίους.

Μετανοεῖτε! Ἀπορρίψετε ἀπὸ ἐπάνω σας ὄχι μόνο τὶς φανερὲς ἁμαρτίες, ὅπως εἶναι ὁ φόνος, ἡ ἁρπαγή, ἡ ἀκολασία, ἡ διαβολὴ καὶ τὸ ψεῦδος, ἀλλὰ καὶ τὶς ὀλέθριες διασκεδάσεις, τὶς σαρκικὲς ἡδονές, τὰ ἀπρεπῆ ὀνειροπολήματα καὶ τοὺς ἀθέμιτους λογισμούς, ὅλα, ὅλα ὅσα ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιον. Τὴν μέχρι τώρα ἁμαρτωλὴν ζωή σας νὰ τὴν λούσετε μὲ τὰ δάκρυα τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας.

Ὅταν καταληφθῆς ἀπὸ ἀκηδία καὶ εἶσαι ψυχικῶς ἐξησθενημένος, μὴν εἰπῆς μέσα σου «ἔχω περιπέσει σὲ βαριὰ ἁμαρτήματα. Μὲ τὴν μακροχρόνιον ἁμαρτωλὴν ζωή μου ἔχω ἀποκτήσει ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ποὺ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἔχουν γίνει σὰν φυσικές μου ἰδιότητες καὶ ἔχουν κάνει ἀδύνατη γιὰ μένα τὴν μετάνοια». Αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς λογισμούς σοῦ ἐμπνέει ὁ νοητὸς ἐχθρός σου, ποὺ δὲν τὸν ἔχεις προσέξει ἀκόμη, καὶ δὲν τὸν ἔχεις ἀντιληφθεῖ.

Ἐκεῖνος γνωρίζει τὴν δύναμη τῆς μετανοίας καὶ φοβεῖται μήπως ἡ μετάνοια σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ἐξουσία του. Καὶ προσπαθεῖ νὰ σὲ ἀφελκύση ἀπὸ τὴν μετάνοια μὲ τὸν λογισμὸν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἐπιφέρη παντοδύναμο τὴν ἰατρεία του στὴν κατάστασή σου αὐτή.

Αὐτοῦ τοῦ πολέμου τὴν ἐμπειρίαν εἶχε καὶ ὁ Προφήτης Δαβὶδ ὅταν ἔλεγε. «Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ’ ἐμέ. Πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου, οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. Σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου. Φωνή μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ».

Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει θεσπίσει τὴν μετάνοιαν εἶναι ὁ Δημιουργός σου, ὁ ὁποῖος σὲ ἐδημιούργησε ἐκ τοῦ μηδενός. Εὐκολώτερα λοιπὸν τώρα ποὺ σὲ ἔχει ἤδη φέρει στὴν ὕπαρξη ἠμπορεῖ νὰ σὲ ἀναπλάση καὶ νὰ μεταμορφώση τὴν καρδιά σου, ἀπὸ φιλαμαρτήμονα νὰ τὴν κάνη φιλόθεο, ἀπὸ φιλήδονο, ἀπὸ φιλόσαρκο, ἀπὸ κακόβουλο καὶ ἀπὸ ἡδυπαθῆ νὰ τὴν κάνη καθαράν, πνευματικήν, ἁγία.

Ἀδελφοί! Ἂς γνωρίσωμε τὴν ἀνέκφραστον ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ βυθισμένο στὴν ἁμαρτίαν ἀνθρώπινο γένος. Ὁ Κύριος οἰκονόμησε τὴν ἐνανθρώπησή του, ἔτσι ὥστε μέσω τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς του νὰ ἠμπορέση νὰ δεχθῆ τὶς τιμωρίες ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀξίζουν νὰ δεχθοῦν. Καὶ μὲ τὸ νὰ δεχθῆ τιμωρίαν Ἐκεῖνος ὁ Πανάγιος, νὰ ἐξαγοράση καὶ νὰ λυτρώση τοὺς ἐνόχους ἀπὸ τὴν τιμωρία. Τί τὸν προσείλκυσε κοντά μας, ἐδῶ στὴν γῆ, στὸν τόπο τῆς ἐξορίας μας; Μήπως οἱ δικαιοσύνες μας; Ὄχι! Τὸν εἵλκυσε σὲ μᾶς ἡ ὀλέθρια ἐκείνη κατάστασις στὴν ὁποία μᾶς ἔριξε ἡ ἁμαρτία μας.

Ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί! Ἂς πάρωμε θάρρος, διότι γιά μᾶς, ἀκριβῶς πρὸς χάριν μας ὁ Κύριος ἐπετέλεσε τὸ μέγα ἔργον τῆς ἐνανθρωπήσεώς του! Ἐπέβλεψε μὲ ἀσύλληπτον ἔλεος στὶς ἀσθένειές μας. Ἂς πάψωμε νὰ ταλαντευώμεθα, ἂς πάψωμε νὰ παραδιδώμεθα στὴν ἀκηδία καὶ τὴν ἀμφιβολία. Ἂς πλησιάσωμε γεμάτοι πίστη, ζῆλο καὶ εὐγνωμοσύνη, καὶ ἂς ἀρχίσωμε τὴν μετάνοια. Ἂς συμφιλιωθοῦμε διὰ μέσου αὐτῆς πρὸς τὸν Θεόν. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε, ὅσον μᾶς εἶναι δυνατόν, μὲ τὶς ἀσθενικὲς δυνάμεις μας στὴν μεγάλην ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρὸς ἐμᾶς, ὅπως ἠμποροῦν νὰ ἀνταποκρίνωνται στὴν ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ τὰ δημιουργήματά του, τὰ ὁποῖα μάλιστα ἔπεσαν στὴν ἁμαρτία: Ἂς μετανοήσωμε!


Ἂς μετανοήσωμε ὄχι μόνο μὲ λόγια, ἂς δώσωμε μαρτυρία τῆς μετανοίας μας, ὄχι μόνο μὲ λίγα δάκρυα τῆς στιγμῆς, οὔτε μόνο μὲ τὴν ἐξωτερικὴν συμμετοχὴ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, νὰ τελοῦμε μόνο τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἱεροτελεστίες, ὅπως περιωρίζοντο νὰ πράττουν οἱ Φαρισαῖοι. Ἂς προσκομίσωμε μαζὶ μὲ τὰ δάκρυα καὶ μὲ τὴν ἐξωτερικὴν εὐσέβεια καὶ τὸν ἄξιον καρπὸ τῆς μετανοίας μας. Ἂς μεταβάλωμε τὴν ἁμαρτωλὴν ζωή μας σὲ σύμφωνον μὲ τὸ Εὐαγγέλιον βιοτήν.

«Ἵνα τί ἀποθνήσκετε, οἶκος Ἰσραήλ;». Γιατί χάνεστε, χριστιανοί, μὲ θάνατον αἰώνιον ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν σας; Γιατί νὰ γεμίζετε τὴν κόλαση σὰν νὰ μὴν ἔχη θεσπισθῆ μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ πανίσχυρος μετάνοια; Αὐτὴ ἡ ἄπειρος ἀγαθὴ δωρεὰ ἔχει δοθεῖ στὸν οἶκον Ἰσραήλ, δηλαδὴ στοὺς χριστιανούς. Καὶ ὅποτε θελήσουμε, καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς μας, καὶ ὅποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, ἡ δωρεὰ αὐτὴ ἐνεργεῖ μὲ δύναμη μοναδική. Καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, σώζει τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ προστρέχει στὸν Θεόν, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸς μετανοήση στὰ τελευταῖα λεπτὰ τῆς ζωῆς του, μόλις πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο.

«Ἵνα τί ἀποθνήσκετε, οἶκος Ἰσραήλ;». Χάνονται τόσοι χριστιανοὶ μὲ τὸν αἰώνιον θάνατο, γιὰ τὸν λόγο ὅτι σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς των δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀθέτηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ ἔδωσαν κατὰ τὸ ἅγιον Βάπτισμα, καὶ μὲ τὴν δουλεία τους στὴν ἁμαρτία. Χάνονται, διότι δὲν κρίνουν τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ ἄξιον ἀκόμη καὶ τῆς παραμικρᾶς προσοχῆς τους, τὸν Λόγο ποὺ κηρύττει τὴν μετάνοια. Στὶς ὕστατες στιγμὲς πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό τους, δὲν κατορθώνουν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ τὴν πανίσχυρο δύναμη τῆς μετανοίας. Δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐπωφεληθοῦν εἴτε διότι δὲν ἀπέκτησαν καμμίαν γνώση γιὰ τὸν χριστιανισμόν, εἴτε διότι ἀπέκτησαν μία πολὺ ἀνεπαρκῆ καὶ συγκεχυμένη γνώση γι’ αὐτόν, ἡ ὁποία πρέπει νὰ ὀνομασθῆ πλήρης ἄγνοια μᾶλλον παρὰ ἔστω καὶ παραμικρὰ γνῶσις.

«Ζῶ Ἐγώ, λέγει Κύριος», ἀναγκαζόμενος νὰ ἐνισχύση μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν διαβεβαίωση ἐνώπιον τῶν ἀπίστων, καὶ νὰ διεγείρη τὴν προσοχὴ τῶν ἀπροσέκτων. «Ζῶ Ἐγώ, λέγει Κύριος, οὐ βούλομαι τὸν θάνατον τοῦ ἀσεβοῦς, ὡς τὸ ἀποστρέψαι τὸν ἀσεβῆ ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ, καὶ ζῆν αὐτόν… Ἵνα τί ἀποθνήσκετε οἶκος Ἰσραήλ;».

Ὁ Θεὸς ἐγνώριζε τὴν ἀσθένεια τῶν ἀνθρώπων. Ἐγνώριζε ὅτι καὶ μετὰ τὸ Βάπτισμα θὰ πίπτουν σὲ παραπτώματα καὶ ἁμαρτίες. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ ἐθέσπισε στὴν Ἐκκλησία του τὸ Μυστήριον τῆς Μετανοίας, διὰ τῆς ὁποίας καθαρίζονται οἱ ἁμαρτίες ποὺ διεπράχθησαν μετὰ τὸ Βάπτισμα. Ἡ μετάνοια πρέπει νὰ συμβαδίζη μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστό, καὶ νὰ προηγεῖται ἀπὸ τὸ εἰς Χριστὸν Βάπτισμα. Μετὰ δὲ τὸ Βάπτισμα βοηθεῖ ἐκεῖνον ποὺ ἐπίστευσε στὸν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθη σ’ αὐτόν, νὰ διορθώση τὶς παραβάσεις τῶν ὑποχρεώσεών του.

Ὅταν πολλοὶ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὅλην τὴν Ἰουδαία κατέβαιναν στὸν Ἰορδάνη γιὰ νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ τὸν Ἰωάννη, τὸν κήρυκα τῆς μετανοίας, ἐξωμολογοῦντο σ’ αὐτὸν τὶς ἁμαρτίες των, ὄχι ἐπειδὴ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς εἶχε ἀνάγκη νὰ γνωρίζη τὶς ἁμαρτίες τῶν προσερχομένων σ’ αὐτόν, ὅπως παρατηρεῖ κάποιος ἱερὸς συγγραφεύς, ἀλλὰ διότι ἦταν ἀνάγκη, χάριν τῆς σταθερότητος τῆς μετανοίας τους, μαζὶ μὲ τὴν λύπη τους γιὰ τὴν διάπραξη ἁμαρτημάτων, νὰ συνενώσουν καὶ τὴν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν τους.

Ἡ ψυχὴ ποὺ γνωρίζει ὅτι πρέπει νὰ ἐξομολογηθῆ τὶς ἁμαρτίες της, λέγει ὁ ἴδιος ἅγιος, συγκρατεῖται μὲ αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν σκέψη ὡσὰν μὲ χαλινόν, νὰ μὴν ἐπαναλάβη τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες. Ἀντιθέτως, οἱ ἁμαρτίες ποὺ δὲν ἔγιναν ἀντικείμενον ἐξομολογήσεως, ἐπαναλαμβάνονται μὲ ἄνεση, ὡσὰν νὰ διεπράχθησαν στὸ σκότος. Μὲ τὴν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν καταλύεται ἡ φιλική μας σχέσις πρὸς αὐτές. Τὸ μίσος πρὸς τὶς ἁμαρτίες εἶναι σημάδι ἀληθινῆς μετανοίας, καὶ ἀποφασιστικότητος τοῦ ἐξομολογουμένου νὰ ζήση ζωὴν ἐνάρετον.

Ἂν ἀπέκτησες τὴν ἕξη πρὸς ἁμαρτωλὲς πράξεις, τότε νὰ τὶς ἐξομολογῆσαι συχνά, καὶ σύντομα θὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία σου σ’ αὐτές, καὶ ἔτσι μὲ εὐκολία καὶ χαρὰ θὰ ἀκολουθῆς τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστό. Ἂν κάποιος καταδίδει συνεχῶς τοὺς φίλους του, οἱ φίλοι του γίνονται ἐχθροί του καὶ ἀπομακρύνονται σὰν ἀπὸ καταδότη, ποὺ ἐπιδιώκει στὴν πραγματικότητα τὴν καταστροφή τους. Ἂν κάποιος ἐξομολογῆται τὰ ἁμαρτήματά του, αὐτὰ ὑποχωροῦν καὶ τὸν ἐγκαταλείπουν, διότι οἱ ἁμαρτίες θεμελιώνονται καὶ στηρίζονται ἐπάνω στὴν ὑπερηφάνεια τῆς πεπτωκυίας φύσεως, καὶ δὲν ἀντέχουν τὴν ἀποκάλυψή τους καὶ τὸν ὀνειδισμό.

Ὅποιος μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ μετανοήση, ἁμαρτάνει ἐκ προαιρέσεως καὶ μὲ τὴν πρόθεσή του, αὐτὸς συμπεριφέρεται ὕπουλα ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅποιος, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ μετανοήση, ἁμαρτάνει αὐτοπροαιρέτως καὶ μὲ πρόθεση νὰ ἐνεργήση ἔτσι, αὐτὸς πλήττεται ἀπροσδοκήτως ἀπὸ τὸν θάνατο, καὶ δὲν τοῦ παρέχεται ὁ καιρὸς τὸν ὁποῖον σκοπεύει νὰ ἀφιερώση στὴν ἀρετή.

Μὲ τὸ μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως καθαρίζονται καὶ ἐκπλύνονται τελείως ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ ἔχουν διαπραχθῆ ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ διανοίᾳ. Γιὰ νὰ ἐξαλειφθοῦν ἀπὸ τὴν καρδιὰ οἱ ἁμαρτωλὲς συνήθειες ποὺ μὲ τὴν πάροδο τῶν ἐτῶν ἔχουν ριζώσει μέσα της, χρειάζεται νὰ ἐμμένη κανεὶς συνεχῶς καὶ σταθερὰ στὴν μετάνοια. Ἡ συνεχὴς καὶ σταθερὰ μετάνοια βιώνεται ὡς συνεχὴς συντριβὴ τοῦ πνεύματος, καὶ συνίσταται στὴν πάλη μὲ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς ἐπιθυμίες, μὲ τὰ ὁποῖα ἐκδηλώνεται τὸ κρυμμένο στὴν καρδίαν ἁμαρτωλὸν πάθος, στὴν χαλιναγώγηση τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων καὶ τῆς κοιλιᾶς, στὴν ταπεινὴ προσευχὴ καὶ στὴν συχνὴ ἐξομολόγηση.

Ἀδελφοί, μὲ τὴν ἑκουσία ἁμαρτία ἔχουμε χάσει τὴν ἁγίαν ἁγνότητα, τὴν καθαρότητα καὶ ἀθωότητα, ποὺ παραβιάζεται ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ πράξη, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν γνώση τοῦ κακοῦ. Ἔχουμε χάσει τὴν καθαρότητα καὶ ἀθωότητα, μέσα στὴν πνευματικὴν αἴγλη καὶ ἀκτινοβολία τῆς ὁποίας μᾶς ἔφεραν στὸ εἶναι, κατὰ τὴν γένεση, τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ. Ἔχουμε χάσει ἀκόμη καὶ τὴν καθαρότητα ποὺ ἐλάβαμε κατὰ τὴν ἀνάπλασή μας μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα.

Στὸν δρόμο τῆς ζωῆς ἔχουμε κηλιδώσει μὲ ποικίλες ἁμαρτίες τὸν χιτώνα μας, τὸν ὁποῖον ὁ Λυτρωτὴς μᾶς εἶχε καθαρίσει καὶ λευκάνει πρὸς χάριν μας. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἔχει ἀπομείνει εἶναι τὸ ὕδωρ, τὸ ὕδωρ τῆς μετανοίας. Τί θὰ ἀπογίνωμε ἐὰν ἀμελήσωμε καὶ καταφρονήσωμε καὶ αὐτὸ τὸ λουτρὸν τοῦ καθαρισμοῦ; Θὰ ἀναγκασθοῦμε νὰ παρουσιασθοῦμε ἐνώπιόν του Θεοῦ μὲ ψυχὴν παραμορφωμένην ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ Ἐκεῖνος θὰ ἐμβλέψη φοβερὸς σὲ μία τοιαύτη μολυσμένην ψυχή, καὶ θὰ τὴν καταδικάση στὸ πῦρ τῆς γεένης.

«Λούσασθε», λέγει Κύριος ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλούς, «καὶ καθαροὶ γίνεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν… καὶ δεῦτε διαλεχθῶμεν».

Καὶ πῶς τελειώνει ἡ δικαία αὐτὴ κρίσις τοῦ Θεοῦ, ἡ κρίσις του γιὰ τὴν μετάνοια, στὴν ὁποία συνεχῶς καλεῖ τὸν ἁμαρτωλὸν κατὰ τὸν καιρὸν τῆς ἐπιγείου ζωῆς του; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὁμολογήση τὶς ἁμαρτίες του, καὶ ἀποφασίση νὰ μετανοήση εἰλικρινῶς καὶ νὰ διορθωθῆ, τότε ὁ Θεὸς λύει τὴν κρίση ποὺ ὑπῆρχε μαζί του μὲ τὴν ἀκόλουθον ἀπόφαση: «Καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ». Ἂν ὅμως ὁ χριστιανὸς καταφρονήση αὐτὴν τὴν τελευταία, τὴν πολυεύσπλαχνο κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε τοῦ ἀνακοινώνεται ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ ὁριστική του καταδίκη στὸ αἰώνιον πῦρ.

«Τὸ χρηστόν τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «εἰς μετάνοιάν σε ἄγει». Ὁ Θεὸς βλέπει τὰ ἁμαρτήματά σου, παρατηρεῖ μὲ μακροθυμία τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράττεις κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα του, τὴν ἁλυσίδα τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ διεμόρφωσαν ὅλον σου τὸν βίο.

Ἀναμένει τὴν μετάνοιά σου, καὶ συνάμα ἀναθέτει στὴν ἐλευθέρα προαιρεσή σου τὴν ἐπιλογὴν τῆς σωτηρίας σου ἢ τῆς καταδίκης σου στὸ αἰώνιον πῦρ. Σὺ ὅμως καταχρᾶσαι τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ! Οὐδεμία διόρθωσις καὶ βελτίωσις μέσα σου! Ἡ ἀδιαφορία σου ἀντιθέτως αὐξάνει! Αὐξάνει μέσα σου ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ περιφρόνησίς σου πρὸς τὸν Θεὸν ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ἰδική σου, τὴν αἰώνια τύχη σου.

Ἐνδιαφέρεσαι, μόνο γιὰ τὸ πῶς θὰ πληθύνης τὶς ἁμαρτίες σου, καὶ στὶς προηγούμενες ἁμαρτίες σου προσθέτεις νέες καὶ χειρότερες! «Κατὰ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἐκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Τοῖς μὲν καθ’ ὑπομονὴν ἔργου ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν ζητοῦσι, ζωὴν αἰώνιον, τοῖς δὲ ἐξ ἐριθείας (ἀπὸ φιλόνεικο διάθεση δηλαδή), καὶ ἀπειθοῦσι μὲν τῇ ἀληθείᾳ, πειθομένοις δὲ τῇ ἀδικίᾳ, θυμὸς καὶ ὀργή. Θλίψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακόν».

Ἀμήν.

A mother’s love cannot separate her dead children from those living . . .( St. Nikolai Velimirovich )

Death has one characteristic in common with love: it, like love, works a profound change in many that experience it and go on living. A mother after a funeral goes to the graves of her children. Who goes there? The children in the mother’s soul, with the mother, go to their graves. In a mother’s soul, the mother lives only in one little corner; all the rest is a palace for the souls of the children taken from her.

So it is with Christ, though to an immeasurably greater extent. He submitted to the confines of the grave so that men, His children, should know the spaciousness of the limitless palace of Paradise.

A mother goes to the graves of her children, as though to raise them to life in her soul, to redeem them by her tears, to have compassion on them by her thoughts. A mother’s love saves her children from disappearance and annihilation in this world, at least for a time.

The Lord, humiliated and spat upon, succeeded, through bowing to His Cross and Tomb, in truly raising the whole human race by His love, and saving it forever from vanishing away and being annihilated. Christ’s act is incomparably greater than the act of any lonely mother in the world, His love for the human race being immeasurably greater than the love of any mother in the world for her children.

Although a mother, out of her great love and sorrow, always has tears to shed, she takes her remaining tears with her when she herself goes down into the grave. The Lord Jesus, though, shed all His tears for His children, to the last drop – and all His blood to the last drop. Never, O sinner, will more precious tears be shed for you, neither living nor dead. Never will a mother, or wife, or children, or homeland, pay more for you than Christ the Saviour paid.

O poor and lonely man – do not say: who will mourn for me when I die? Who will weep over my dead body? Lo, the Lord Christ has mourned for you and wept over you, both in life and in death, more whole-heartedly than your mother would for you.

It is not fitting to call those dead for whom Christ, in His love, suffered and died. They are alive in the living Lord. We shall all know this clearly when the Lord visits the graveyard of this world for the last time, and the trumpets sound.

A mother’s love cannot separate her dead children from those living. Still less can Christ’s love. The Lord is more discerning than the sun: He sees the approaching end of those still alive on earth, and sees the beginning of life for those who have entered into rest. For Him who created the earth from nothing, and man’s body from the earth, there is no difference between the earth’s, or his body’s, being a man’s grave. Grain lying in the field or stored in a granary – what difference does this make to the householder, who is thinking in both cases of the grain, and not of the straw or the granary? Whether men are in the body or in the earth – what difference does this make to the Householder of men’s souls?

Coming on earth, the Lord paid two visits to men: the first to those living in the grave of the body and the second to those in the grave of the earth. He died in order to visit His dead children. Ah, how very truly a mother dies when she goes to the graves of her children!

St. Nikolai Velimirovich

Οι Αόρατοι ασκητές της Κρήτης...

Το «Άγιον Όρος» της Κρήτης
Όταν αναπτύχθηκε και στην Κρήτη ο αναχωρητισμός- ερημητισμός, επέλεξε να απλωθεί στην ευρύτερη περιοχή των Καλών Λιμένων (περιοχή στην οποία προσάραξε και παρέμεινε ο Απόστολος Παύλος, μεταφερόμενος στην Ρώμη), κι από εκεί σε όλα τα κεντρικά και νότια Αστερούσια όρη με τελικό επίκεντρο το Αγιοφάραγγο. Δικαίως ονομάστηκαν τα Αστερούσια «Άγιον Όρος της Κρήτης». Ο ερημητισμός αυτός έφθασε σε πολύ μεγάλη ακμή όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε ποιότητα. Απόδειξη το γεγονός ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης διδάχθηκε εκεί την νοερά προσευχή από τον ασκητή Αρσένιο, την οποία δίδαξε και ο ίδιος στην συνέχεια στο Άγιον Όρος.
Ορατές μαρτυρίες του ερημητισμού των Αστερουσίων είναι τα μέχρι σήμερα σωζόμενα ασκητήρια, τα οποία είναι παντού εγκατεσπαρμένα.
Οι ερημίτες υπήρχαν ως τα μέσα του 20ου αιώνα και μάλιστα σε απόλυτη απομόνωση. Μέχρι σήμερα ακούγονται παραδόσεις για αόρατους ασκητές, ασκητές δηλαδή που με την χάρη του Θεού έχουν φτάσει σε πολύ μεγάλα μέτρα αγιότητας και έχουν το χάρισμα να γίνονται αόρατοι από τους ανθρώπους. Και αυτό όχι γιατί τους φοβούνται, αλλά κυρίως για να μην αποσπώνται από τον σκοπό που πήγαν εκεί, να ενωθούν με τον Θεό.


Μαρτυρίες πολλές, διηγήσεις άπειρες …;. Αλλά πως μπορούμε εμείς να αναφέρουμε μόνο σε λίγες γραμμές το τι θαυμαστά γίνονται εκεί στην περιοχή των Αστερουσίων. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα αναφέρουμε τις πηγές από τις οποίες αντλήσαμε τα παρακάτω στοιχεία και αυτό για ευνόητους λόγους.

Υπάρχουν λοιπόν αρκετές μαρτυρίες για την εμφάνιση αόρατων αλλά και ορατών ασκητών στην περιοχή του Αγιοφάραγγου ακόμη και σήμερα. Σύμφωνα με μαρτυρίες ιερέων που κοινωνούν κάποιους από αυτούς, υπάρχουν δυο ασκητές οι οποίοι είναι ορατοί στους ανθρώπους. Μας διηγείται ο ιερεύς, ότι για να πάει να κοινωνήσει τον ασκητή Θεοδόσιο κάνει πορεία δυο με τρεις ώρες πάνω στα βουνά, πάνω σε μέρη δύσβατα και απρόσιτα. Όταν όμως φτάνει στο μέρος όπου ασκητεύει ο πατήρ Θεοδόσιος, μια ευωδία απλώνεται στην περιοχή.

Το ασκητήριο, δυο επί δυο. Ίσα- ίσα χωράει μέσα ο γέροντας Θεοδόσιος. Αλλά η καρδιά του χωράει όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Γιατί κοινωνεί και επικοινωνεί με τον κόσμο. Πως ; όταν ο ιερεύς πάει να κοινωνήσει τον γέροντα του δίνει χαρτιά με τα ονόματα ορισμένων ανθρώπων που χρήζουν βοηθείας. Έτσι ο γέροντας προσεύχεται διακαώς για αυτούς. Μας εξομολογείτε ο ιερεύς ότι το σώμα του γέροντα είναι γερασμένο αλλά το πρόσωπό του λάμπει σαν τον ήλιο. Σημαντικό δε είναι το γεγονός ότι, και άλλοι άνθρωποι έχουν συναντήσει τον γέροντα Θεοδόσιο, συζητώντας μαζί του ποικίλα θέματα.

Συγκλονιστική δε είναι η μαρτυρία τους ιερέως που επικοινωνεί με τον γέροντα Θεοδόσιο, όταν τον ρώτησε : Γέροντα πόσοι ασκητές είστε εδώ; Ο γέροντας χαμογέλασε, και με γλυκιά φωνή του απαντά, πολλοί.

Αυτό μπορούν να μας το διαβεβαιώσουν πολλοί από τα πλησιέστερα εκεί χωριά. Και αυτό γιατί υπάρχει η μαρτυρία ότι όταν είναι καιρός να κουρευτούν τα πρόβατα, τότε όλα τα ζώα και περισσότερο τα άγρια κατσίκια που ζουν στα αστερούσια είναι κουρεμένα. Και αυτό είναι δείγμα ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί ασκητές στην εκεί περιοχή, που ακόμη και τα άγρια ζώα υπακούουν σε αυτούς, όπως τόσοι άγιοι έγιναν προσιτοί στα άγρια ζώα και θηρία …;

Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες έμπιστων ανθρώπων οι ασκητές οι οποίοι ζουν στα Αστερούσια είναι περίπου 20, και αυτό το λέμε και πάλι με επιφύλαξη. Ίσως είναι λιγότεροι ίσως περισσότεροι. Εμείς όμως πρέπει να σεβαστούμε την απόφασή τους αυτή, δηλ. την απομόνωσή τους από τον κόσμο και την απόλυτη αφοσίωσή τους προς Τον Θεό. Δια τούτο και όλοι οι Κρητικοί γνωρίζουμε αλλά δεν αποκαλύπτουμε.

Μπορούμε όμως να αναφέρουμε άλλα δυο θαυμαστά γεγονότα τα οποία πραγματοποιηθήκαν στην εκεί περιοχή.

Ήταν κάποτε μια ομάδα νέων ανθρώπων και ήθελε να περιηγηθεί στα δύσβατα μονοπάτια των Αστερουσίων. Όταν σκοτείνιαζε, αποφάσισαν να φύγουν. Τότε ένας από την ομάδα είπε : είδατε προλαβαίναμε να κάνουμε την παράκληση του Αγίου Αντωνίου που μας είπε εκείνος ο καλόγερος πάνω στο βουνό. Τότε οι άλλοι ξαφνιάστηκαν και του είπαν ότι δεν συνάντησαν κανένα καλόγερο καθ’ όλη την διάρκεια του περιπάτου. Εκείνος δε , επέμενε ότι τον συνάντησαν και τους είπε να ψάλλουν την παράκληση … Βλέπουμε λοιπόν ότι οι «αόρατοι ασκητές» εμφανίζονται μόνο σε αυτούς οι οποίοι έχουν καθαρή καρδιά και αγνό λογισμό.

Θαυμαστό είναι και το εξής γεγονός : όταν ένας περιηγητής τραβούσε με την βιντεοκάμερά του το καταπληκτικό τοπίο στο Αγιοφάραγγο, η κάμερά του συνέλαβε ένα καλόγερο. Και με την περιέργεια που διακρίνει την ανθρώπινη φύση, πήγαινε από πίσω του και τον βιντεοσκοπούσε. Όταν λοιπόν έβαλε την κάμερα να παίξει αυτά που έγραψε, είδε ότι τράβηξε, όλα τα τοπία, τα βουνά, τα νερά … αλλά ο μοναχός έλλειπε από την λήψη. Τότε ξαφνιάστηκε και κατάλαβε ότι επιτελούνται θαυμαστά έργα εκεί, και οι μοναχοί θέλουν την απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Δια τούτο και εξαφανίστηκε ο μοναχός δια θαύματος από την λήψη της βιντεοκάμερας.
πηγή




Στο Αγιοφάραγγο, νότια του νομού Ηρκαλείου Κρήτης (Αστερούσια Όρη) υπάρχουν πολλά παλαιά ερημητήρια σε σπηλιές. Εκεί λένε πως ζουν και σήμερα ακόμη αόρατοι ασκητές, που έχουν το χάρισμα να παραμένουν αθέατοι, αν θέλουν, ακόμη κι αν κάποιος περάσει δίπλα τους.

Σύμφωνα με παράδοση, που μας είχε αφηγηθεί η γερόντισσα Συγκλητική, μεγαλόσχημη μοναχή στο Ρέθυμνο (ηγουμένη στο μικροσκοπικό μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, στο λόφο του Τιμίου Σταυρού, εντός της πόλης του Ρεθύμνου), οι ασκητές αυτοί είναι υπεραιωνόβιοι, αφού παίρνουν παράταση από το Θεό να ζήσουν όσα χρόνια θέλουν. Η ίδια γερόντισσα μας είπε ότι με μια αόρατη ασκήτρια από το Αγιοφάραγγο είχε επικοινωνία ο άγιος γέροντας Κύριλλος Παναγιωτάκης από τα Ακούμια Ρεθύμνης (κοιμήθηκε 1986), εφημέριος της ίδιας μονής.

Θρύλους γι’ αυτούς αναφέρει ο Νίκος Ψιλάκης στο βιβλίο του Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης, Ηράκλειο 1994, τόμ. Α΄, σελ. 236.

Παραθέτουμε τρεις: Στο Γουμενόσπηλιο έρχονταν μια φορά το χρόνο οι ασκητές, από τον Πρέβελη ώς τον Κουδουμά [μοναστήρια, το ένα νότια Ρεθύμνου, το άλλο νότια Ηρακλείου]. Είχε 300 πέτρες γύρω γύρω και καθένας καθόταν στη δική του. Μετρούσανε κεφαλές και, αν έλειπε κανείς, ελέγανε: «Ο Θεός να τόνε συχωρέσει». Μόνο τότε, κάθε Λαμπρή, εθωρούσε ο ένας τον άλλο.

Σ’ ένα σπήλιο στο Μάρτσαλο εζούσε ένας ασκητής. Πηγαίνανε και του ζητούσαν ευλογία οι ανθρώποι, αλλά αυτός δεν εμφανιζότανε ποτέ. Έβγαζε μόνο το δαχτυλάκι του από μια τρύπα και σταύρωνε. Άνθρωπος δεν είδε ποτέ το πρόσωπό του.

Στον Άγιο Αντώνιο στο Αγιοφάραγγο μαζώνονται κάθε νύχτα οι ασκητές και λειτουργούνε. Τυχερός όποιος τους δει. Ένας παλιός ηγούμενος της Οδηγήτριας σηκωνότανε τα μεσάνυχτα, πήγαινε και λέγανε πως πολλές φορές έπαιρνε κι αντίδωρο.


πηγη

The Two Drachma Coin

I would like to share with you some meaningful stories from my childhood years. I grew up with my older sister in the poor neighborhoods of Sykies[1]. My father's wages were not enough, and, sometimes even nonexistent. Our meals were very frugal, but blessed. We were forced to work from an early age because of our poverty. We never had our own home, and we were forced to move many times, like gypsies.

Every Sunday morning my sister and I would wait on the balcony for the koulouri [a bagel like or ring-shaped bread roll covered with sesame seeds, often sold in the street] man to pass by. We were so eager to get our beloved koulouri, which would quickly disappear in a glass of hot milk. It was such a great joy knowing I had a koulouri and not just stale bread. I wouldn’t even allow a sesame seed to go to waste.

From a young age, my mother would send me by bus to the village market to pick up a few last minute necessities. As an avid shopper, I always managed to have some spare change left, so that I could treat myself to marbles and soccer cards[2]. While returning, a little before reaching the bus terminal, I would encounter beggars on the street. There was a blind man who would play the accordion. A few meters further down, there was a little old lady in rags, further down a paralytic, and further yet, a lady who was nursing her little infant. I still remember that I would look at her somewhat perplexed. As I was waiting for the bus, I couldn’t help to think about all these poor beggars. I felt much pain and sadness in my childhood soul. Many times I wanted to cry and would tell myself, “Aren’t you ashamed to take the bus while this lady doesn’t even have money to buy milk for her little child?” So, I would go to give this lady a two drachma coin [my bus fair], when no one could see me. This gave me so much joy that the half an hour uphill walk to Sykies, didn’t bother me at all. I had so much joy in me that I would walk, often having to pull my underwear up, because as usual the band was broken, and the underwear would fall below my shorts. This didn’t even faze me because I knew that in my childhood innocence, I did what dear Christ wanted. When I arrived home, I wouldn’t say anything to anyone.

The next time I'd go down to the market, I profited again a two drachma coin from my avid shopping. I remember one day I went to a kiosk. I lifted my little legs on a stool because I couldn’t reach the counter, and I said, “Sir, can you please change this, into four half drachma coins?” After this maneuver, I felt richer because I could distribute all four half drachma coins to the four beggars, and this was a great accomplishment in my childhood soul’s innocence. The joy was fourfold. The band was still broken on my underwear. I did not care, however, as long as the girl I had a crush on would not see me on the way, so I would become the laughing stock of the neighborhood. My joy was so great that I saw the uphill walk as a level road.

I remember wearing the blue and white uniforms[3], during the first grades of elementary school. Every Wednesday morning our whole school would go to church. At the time of the Divine Liturgy, I would lift up my eyes upward to the saints and ask a different favor from each one of them. “You, my saint, go and guard my uncle with the sheep." Another saint I would tell to go to my uncle who was at the fields. Another one, I would ask to go to my grandfather and grandmother, whom I loved very much. I would ask another one to go to the poor beggars at the Sykies bus terminal because I hadn’t gone there in quite a while to leave the two drachma coin. Where wouldn’t I send the saints every Wednesday! I wouldn’t forget anyone. I would lift up my little eyes and pray. Tears would come into my eyes, and I didn’t know why. I would wipe them quickly, so my fellow students wouldn’t see me and make fun of me. Before you know it little Thanasi grew up. He started his own family, changed quite a few jobs, and for many years now, he has been making ends meet driving a taxi [around Thessaloniki as he does to this day].


[1] Sykies is located about twenty miles north of Thessaloniki.


[2] The equivalent of baseball cards in Greece since soccer is the most popular European sport.


[3] Patriotic colors of Greece.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ... ( π. Αλέξανδρος Σμέμαν )

«Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά».
π. Αλέξανδρος Σμέμαν.
Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.
Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.
Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας,ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού. Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα…εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις… Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…
Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. Βλέποντας το ψωμί και το νερό ως δώρο του Θεού, ανακαλύπτεις τελικά παντού γύρω σου τα κρυμμένα Του δώρα… Έχει δίκιο ο π. Αλέξανδρος. "Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά"!
Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. Αυτό το ζεις πραγματικά στην εσπερινή λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, όταν όλη μέρα πεινάς και διψάς τον Άρτο και τον Οίνο της Ευχαριστίας.


πηγη

What's Required to Acquire the Holy Spirit? ( St. Seraphim of Sarov )

Saint Seraphim of Sarov says "the true goal of our Christian life consists in the acquisition of the Holy Spirit." He says,

"What God requires is a true faith in Himself and His Only begotten Son. In return He generously bestows the grace of the Holy Spirit. The Lord seeks hearts filled with love for God and for one's neighbor." Saint John Chrysostom reminds us that this is not a task just for monks, but is one for all Christians.

"Those who live in the world, even though married, should resemble the monks in everything else. You are wholly mistaken if you think that there are some things that are required of seculars, and others for monastics... They will have to render the same account... When Christ orders us to follow the narrow path, he is speaking to all men." The level of perfection that we are all called to, does not come without our effort. This effort involves what is commonly termed ascetic practices which include a daily rule for prayer and fasting as well as the study of Holy Scripture and other spiritual writings.

When St. Seraphim says, "to acquire" the Holy Spirit, he uses this idea of acquiring in a similar way to saying we acquire material benefits. Saint Seraphim says,

Surely you understand what it means to acquire money? The acquisition of the Holy Spirit of God is exactly the same. You understand I am sure, O lover of God, the meaning of acquiring in a worldly sense. The primary aim of ordinary people in a worldly sense is to acquire, or to make, money... the acquisition of the Spirit of God is the same as the acquisition of capital with the difference that it is eternal and dispenses grace. Since it is so similar to everyday ordinary money, it is acquired in much the same way. How do we acquire material wealth? We must train ourselves, develop valued skills, and apply them through hard work. For spiritual benefits we also must work and prepare to receive the heavenly benefits.
Saint Seraphim continues,

Our Lord Jesus Christ himself compares our life in this world with a marketplace. He likens our everyday activities to trading, telling, telling us to 'trade till I come, redeeming the time, because the days are evil' (cf. Lk 19:13; Eph 5:16). In other words make the most of your time by obtaining heavenly blessings in exchange for you earthly good. The goods you should be trading in are those very same good works done for Christ's sake that confer upon us all the grace of the Holy Spirit. It is these good works which include not only charitable acts but also our ascetic efforts that are essential to purify our mind and heart from the bodily passions that too frequently take precedence over the desire of the soul.

Ascetic efforts cannot be considered as merits to earn God's grace, but only as means to an end, They prepare us for the acquisition of the Holy Spirit and union with God. With the Holy Spirit moving though us we must align our free will with God's and live the virtues. This is only possible though the work of the Holy Spirit. But, we must always remember that God will not judge us based on our ascetic efforts, but will judge us based on our humility as expressed in our love for others and love for God.

Saint Seraphim says,

Prayer, fasting, vigils and all other Christian practices, however good they may be in and of themselves, do not constitute the true goal of our Christian way of ice. They only serve as the indispensable means of attaining it. The true goal of our Christain life consists in the acquisition of the Holy Spirit of God. Fasting, keeping vigil, prayers, and charity, as well as every other good deed done for the sake of Christ, are but the means through which we may acquire the Holy Spirit of God. The love of God must be the motivation of all our actions. As we learn to love others we will increase our love of God. As our love of God is increased so will our love for others. The ascetic practices cannot interfere with our love for others. If we must take care of the needs of a child or a parent or any other person, we cannot use our ascetic practices to excuse ourselves from our loving care of others. But we also must recognize that this ability to love is increased as we purify our heart and mind and this comes about as a result our ascetic efforts so we can acquire the Holy Spirit.

Reference: The Joy of the Holy by Harry M. Boosalis, pp 35 - 43.

Ο Χριστός και η Εκκλησία για τα παιδιά

Πολλοί κατά καιρούς καταφέρονται εναντίον του χριστιανισμού και της Εκκλησίας ότι δήθεν δεν έχουν δείξει ή δεν δείχνουν ουσιαστικό ενδιαφέρον για τα παιδιά. Αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος γιατί αγνοούν σε βάθος τα πράγματα. Απεναντίας η συμβολή του χριστιανισμού στην εξύψωση και προστασία του παιδιού είναι μοναδική. Και αυτό φαίνεται από τους παρακάτω λόγους:

1. Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος -νηπιάζει- και περνάει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ζωής. Με τη γέννησή Του εξυψώνει την αξία της παιδικής ηλικίας.

2. Δέχεται ο Κύριος με πολλή αγάπη τα παιδιά, τα ευλογεί και τα εγκωμιάζει: «Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έλθουν κοντά μου, γιατί σ’ αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών».

3. Τα παρουσίαζε ως υπόδειγμα στους μεγάλους ανθρώπους για να μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών. «Αν δεν γίνεται σαν τα παιδιά, δεν πρόκειται να μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών».

4. Ακόλουθοι του Χριστού, εκτός από τους μαθητές και τις μαθήτριες, ήταν και οι νέοι, που ονομάζονται στα ευαγγέλια «παιδία», «παίδες», «νεανίσκοι», «μικροί».

5. Ο Χριστός συγκινείται από τον θάνατο δύο νέων και τους επαναφέρει στη ζωή. Τον υιό της χήρας της Ναίν και την κόρη του Ιαείρου.

6. Η Εκκλησία εφαρμόζει τον «σαραντισμό» του νηπίου και τον νηπιοβαπτισμό.

7. Αναγνωρίζει την αξία του ανθρώπου από την εμβρυακή ηλικία έως ψυχοσωματικής ύπαρξης. Γι’ αυτό και καταδικάζει τις εκτρώσεις, αφού έκτρωση σημαίνει φόνος.

8. Η Εκκλησία ενδιαφέρεται ανέκαθεν για τα ανάπηρα παιδιά, γι’ αυτό ίδρυσε ιδρύματα για την περίθαλψή τους.

9. Αγαπά το παραστρατημένο και ορφανό παιδί, γι’ αυτό διατηρεί ορφανοτροφεία και επισκέπτεται τα ανήλικα φυλακισμένα παιδιά.

10. Καλλιεργεί, διαμορφώνει και ολοκληρώνει την προσωπικότητα του παιδιού (Κατηχητικά σχολεία, έκδοση παιδικών βιβλίων, περιοδικών κατασκηνώσεις κ. α.).

11. Ο Απ. Παύλος κάνει λόγο για την παιδαγωγία των τέκνων και τις αμοιβαίες υποχρεώσεις γονέων και παιδιών.

12. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μίλησαν για την ανεκτίμητη αξία των παιδιών και φρόντισαν γι’ αυτά.

13. Στη Θ. Λειτουργία η Εκκλησία εύχεται για το παιδί: «Τα νήπια έκθρεψον, την νεότητα παιδαγώγησον».

14. Η Εκκλησία έχει ορίσει προστάτη των παιδιών τον Άγιο Στυλιανό.

Θεραπεία της μοναξιάς (ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ...)

Ἂν εἶσαι μόνος ἀδελφέ, ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία. Ἀνάπεμπε ὕμνους στὸν Τρισάγιο Θεό μας. Δόξαζέ Τον πολλὲς φορὲς στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, διότι κάποιοι ἄλλοι Τὸν ὑβρίζουν καὶ Τὸν βλασφημοῦν (καθημερινῶς). Ὕμνει τὴν Παναγία μας, λέγε τοὺς Χαιρετισμούς της. Εἶναι ἔργο ἀγγελικό. Τώρα δὲν ἔχεις πλέον ἄλλες μέριμνες καὶ φροντίδες οἰκογενειακές. Ἴσως εἶσαι καὶ συνταξιοῦχος. Ἐκμεταλλεύσου τὴν περίστασι. Ἁγίαζε τὸν χρόνο σου.

Εἴσελθε εἰς τὸ «ταμεῖον» σου [σε ένα ήσυχο σημείο ή "στην καρδιά σου"] καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, μὴν ἀμελεῖς αὐτὸ τὸ καθῆκον. Ἔχομε εὐθύνη γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας.

Προσεύχου γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ταλαίπωρη πατρίδα μας ποὺ τὴν συκοφάντησαν, ν᾿ ἀναστηθῇ καὶ πάλι. Γιὰ τὴν μετάνοια καὶ συντριβὴ τῶν ὀρθοδόξων ἑλλήνων.

Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὴν πρώτη γραμμὴ —γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστι ἀλώβητη ἀπὸ τοὺς ποικιλώνυμους ἐχθρούς της καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὴν παναίρεσι τοῦ οἰκουμενισμοῦ— καὶ πολεμοῦνται λυσσωδῶς.

Ν᾿ ἀναδειχθοῦν κι ἄλλοι ὁμολογηταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Ἱεράρχες ἄξιοι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι».

Κλεῖσε τὴν τηλεόρασι· δὲν σοῦ προσφέρει τίποτε.

Καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο:

Γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, νὰ μὴ χάσῃ τὴν δομή της· νὰ μὴν σαλευθοῦν τὰ θεμέλιά της.

Γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς γέροντες καὶ τοὺς διακονητές τους, γιὰ δύναμι καὶ ὑπομονή..

Γιὰ τοὺς νοσηλευομένους στὶς ἐντατικὲς κλινικές, γιὰ ὑπομονή.

Γιὰ τοὺς γιατροὺς καὶ νοσηλευτάς, νὰ τοὺς φωτίζῃ ὁ Θεὸς νὰ δίνουν τὶς κατάλληλες διαγνώσεις, νὰ κάνουν σωστὲς ἐνέργειες.

Προσεύχου γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς μας, νὰ μεταφέρουν τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, στὰ παιδιά μας. Νὰ μείνουν ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις, στὸ καθῆκον, στὴν ἀποστολή τους.


Γιὰ τοὺς ἐργαζομένους, γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀνέργους, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐλπίδα τους στὸ Θεὸ καὶ ἔλθουν σὲ ἀπόγνωσι.

Γιὰ τοὺς φυλακισμένους, μάλιστα δὲ διὰ τοὺς ἀδίκως φυλακισμένους, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τοὺς συμπαραστέκονται.

Γιὰ τὰ ἐγκαταλελειμμένα, γιὰ τὰ παραβατικὰ παιδιά. Γιὰ τοὺς νέους μας, γιὰ τοὺς ναρκομανεῖς, γιὰ τοὺς πλανεμένους, νὰ βροῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.

Γιὰ τοὺς πολυτέκνους, γιὰ τοὺς χρεωμένους.

Προσεύχου γιὰ τὴν ἀφύπνισι καὶ ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ!

Γιὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο [δηλ. τους λίγους και απομονωμένους πιστούς].

Γιὰ τὴν προστασία πάντων ἡμῶν ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα δεινά!

Γιὰ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, στὴν Ἑλλάδα ἢ στὸ ἐξωτερικό.

Γιὰ τὸν Ἱερὸ κλῆρο· γιὰ τοὺς ἐργαζομένους ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο.

Προσεύχου ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους· τὸ περιμένουν. Εἶναι ἡ καλύτερη ἐλεημοσύνη καὶ ἱεραποστολή.

—Μελέτα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία Γραφή! Ἰδιαιτέρως τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἐμβάθυνε σ᾿ αὐτήν. Θὰ γλυκαίνεται «ὁ λάρυγξ» σου, θὰ φωτίζεται ὁ νοῦς σου, θὰ ἠρεμῇ ἡ ψυχή σου. Καθὼς καὶ τὸ Ψαλτήριο.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἂν ἔχῃς αὐλὴ ἢ μπαλκόνι, ρίξε λίγα ψίχουλα σ᾿ ἕνα σκεῦος, γιὰ νά ᾽ρθουν περιστέρια ἢ ἄλλα πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· θὰ ἔχῃς πολὺ καλὴ συντροφιὰ καὶ θὰ χαίρεσαι. Μίλα μαζί τους.

Φύτεψε καὶ λίγα λουλούδια ἢ δένδρα, ἂν ἔχῃς χῶρο, καὶ δόξαζε τὸν Θεό.

Ἡ ἀγαθή Του Πρόνοια στὴν δυσκολία ἢ ἀρρώστια σου δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσῃ. Θὰ προνοήσῃ γιὰ σένα. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ; Ἀφοῦ φροντίζει γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· γιὰ σένα τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του, τὸν λογικὸ ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸν σταυρό, θ᾿ ἀδιαφορήσῃ;

Ἐσύ, μόνο, ἔλπιζε εἰς Αὐτόν.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἔχεις πολλὰ νὰ κάνῃς.

πηγη