Saturday, November 2, 2013

Θέλεις να σώσεις τον εαυτό σου, σηκωσε το σταυρό σου!!!!! ( Στάρετς Ζαχαρίας )


Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.

Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο. Σε κάθε υπόθεση πάντοτε υπήκουε στην συνείδησή του. Η συνείδησή του ήταν ευθεία, όχι όμως ασθενής, μα πραγματικά ευθεία, ευαίσθητη και αυστηρή. Με τον απλό τρόπο του δεν την κατεπάτησε ποτέ με την παρακοή και έτσι πάντοτε άκουγε την φωνή της. Εάν ένας άνθρωπος παρακούει την συνείδησή του μια φορά, δυο φορές ή και περισσότερο, τότε δεν την ακούει πια.

Ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος τηρούσε τις νηστείες και τρεφόταν με το ελάχιστο. Ήταν πάντοτε χαρούμενος και γεμάτο ενθουσιασμό για τη ζωή. Δεν κατέκρινε κανένα ποτέ, θεωρώντας τον εαυτό του χειρότερο και κατώτερο από κάθε άλλον. Μια ημέρα, άκουσε από ένα προσκυνητή πως για να σωθεί κανείς πρέπει να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον Χριστό. Ο απλοϊκός μας άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ σαν μεγάλος στην εκκλησία, αφού ήταν πολύ μακριά από το χωριουδάκι που ζούσε. Είχε βαπτισθεί σαν μωρό, μα δεν το θυμόταν καθόλου.
«Πρέπει να αναλάβεις τον σταυρό σου και να ακολουθήσεις τον Χριστό». Αυτά τα λόγια ο απλοϊκός μας άνθρωπος τα εννοούσε στην κυριολεξία.
Παρήγγειλε ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και αποφάσισε να τον πάρει και να ακολουθήσει τον Χριστό. Η καθαρή ψυχή του ποθούσε τον Θεό, η καρδιά του διψούσε την σωτηρία, αλλά πώς να Τον ακολουθεί; Και πού; Σε ποιό δρόμο; Πού ήταν ο Χριστός; Να ο σταυρός, αλλά πού να τον πάει;

Ο απλοϊκός άνθρωπος άφησε όλα τα λίγα υπάρχοντά του και τη δουλειά του, σήκωσε τον σταυρό του πάνω στους ώμους του και ξεκίνησε. Βάδιζε, όπως λέει η παροιμία, ακολουθώντας τη μύτη του. Βάδιζε, βάδιζε για πάρα πολλή ώρα και επιτέλους, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος, συνάντησε ένα ανδρικό μοναστήρι. Χτύπησε την πόρτα.
- «Ποιός είσαι εσύ;», ρώτησε με απορία ο πορτάρης και «πού πας με τον σταυρό σου;»
- «Να εδώ είμαι, βαστάζοντας τον σταυρό μου, αλλά δεν ξέρω πώς να φτάσω στον Χριστό, δεν θα μου δείξεις τον δρόμο;»
- «Πω, πω, βρήκαμε έναν παλαβό. Θα πάω να τα πω στον ηγούμενο».
Πήγε ο μοναχός και τα είπε στον ηγούμενο, ο οποίος έμεινε κατάπληκτος και διέταξε να του φέρουν τον απλοϊκό.
- «Μα δεν έρχεται, επιμένει να μη αφήσει τον σταυρό του και έτσι δεν μπορεί να μπει στο κελλί σας με τον σταυρό, είναι πολύ μεγάλος».
Ο ηγούμενος, λοιπόν, πήγε ο ίδιος στον απλοϊκό. Κουβέντιασε μαζί του και είδε ότι είναι ένας άνθρωπος του Θεού.
- «Λοιπόν εάν θέλεις θα σε βοηθήσουμε να φτάσεις στον Χριστό. Κι εμείς σ' Αυτόν πηγαίνουμε».
- «Τότε που είναι οι σταυροί σας;», απόρησε ο ξένος, «ξέρετε, ότι ο Κύριος δεν θα σας δεχθεί χωρίς ένα σταυρό».
- «Είναι μέσα μας. Εμείς τους βαστάμε μέσα μας», είπε ο ηγούμενος.
- «Μα πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε με έκπληξη ο ξένος.
- «Εσύ ο ίδιος θα δεις πως. Αλλά προς το παρόν θα σου δώσω την ευχή μου να μείνεις εδώ και θα έχεις ένα διακόνημα, να καθαρίζεις μέσα στην εκκλησία. Πάρε τον σταυρό σου και φέρε τον κάτω εκεί, στην εκκλησία».

Ο απλοϊκός άνθρωπος μπήκε μέσα στην εκκλησία με πολύ φόβο και άρχισε να καθαρίζει. Σήκωσε το κεφάλι του και πάγωσε. Εκεί ψηλά επάνω του, επάνω από το Ιερό, είχε φτιαχτεί ένας μεγάλος ξύλινος σταυρό και επάνω του εικονιζόταν, σε φυσικό μέγεθος, ο Εσταυρωμένος Κύριος. Ο απλοϊκός μας δεν είχε δει ποτέ τέτοιο πράγμα. Τον κοίταζε και τον ξανακοίταζε. Καρφιά ήταν βαλμένα μέσα στα χέρια και στα πόδια, απ' όπου ανέβλυζε αίμα. Στο στήθος του, επίσης, ήταν αίμα και τραύμα. Και το κεφάλι του ήταν λουσμένο στο αίμα, το δε πρόσωπό του πρησμένο και χτυπημένο. Ποιός ήταν; Ποιός ήταν αυτός; «Άνθρωπε, ποιός είσαι; Και εσύ βάσταξες τον σταυρό σου και δεν χωρίσθηκες από αυτόν; Αλλά πώς γίνεται να είσαι κρεμασμένος στον σταυρό σου;»

Αίμα έσταξε στην καρδιά του απλοϊκού. Ένοιωσε τόση αγάπη και οίκτο γι' αυτόν που έπασχε, που του φαινόταν πως θα έδιδε και την ζωή του, εάν μονάχα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τον πάσχοντα και να τον βοηθήσει.
- «Αλλά πώς μπορείς να κρέμεσαι εκεί συνέχεια χωρίς τροφή; Έλα κάτω, κατέβα από τον σταυρό σου και θα σου δώσω εγώ να φας».
Γονατιστός, ο απλοϊκός άνθρωπος ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε ...;.Προσευχήθηκε χωρίς να σταματήσει. «Κατέβα, έλα σε μένα. Δίδαξόν με πώς και πού να βαστώ τον σταυρό μου, μήπως πρέπει κι εγώ να σταυρωθώ επάνω του;».

Έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο για μερικές ημέρες και νύχτες, με όλη του την καρδιά. Και έπεσε κάτω μπροστά Του και έγινε μούσκεμα από τα δικά του τα δάκρυα. Και ο Εσταυρωμένος ακούοντας τις προσευχές, υψωμένες προς Αυτόν από τα βάθη μιας καρδιάς, κατέβηκε από τον σταυρό και δίδαξε τον απλοϊκό πώς να βαστά τον σταυρό του για να έλθει στην Βασιλεία των Ουρανών. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς το σταυρό του.
Ο Κύριος απεκάλυψε στον απλοϊκό το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, το μυστήριο της αγάπης της Αγίας Τριάδος, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. «Εγώ είμαι ο Υιός του Ουρανίου Πατρός και έχω λυτρώσει το ανθρώπινο γένος με τον Σταυρό μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών χωρίς τον σταυρό του. Κανείς δεν θα δεχθεί την Χάριν του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του χωρίς τον σταυρό του Γολγοθά και να πλέξεις γύρω του, σαν τριαντάφυλλα, τα έργα της αγάπης».

Ο απλοϊκός τα άκουγε όλα και δέχθηκε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του και ο Κύριος του απεκάλυψε πώς εντός ολίγων ημερών θα αναχωρήσει για την Βασιλεία των Ουρανών. Ο απλοϊκός μετά χαράς άρχισε να ετοιμάζεται για τον θάνατο, προσευχόμενος ακαταπαύστως και ευχαριστώντας τον Θεό για όλα. Επίσης απεκάλυψε στον ηγούμενο την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος έχυσε λίγα δάκρυα και τον παρεκάλεσε να πει μερικές προσευχές στον Κύριο και γι' αυτόν. Με όλη του την καθαρή καρδιά ο απλοϊκός άρχισε να μεσιτεύει προς τον Σωτήρα για τον ηγούμενο.
- «Πάρε και αυτόν στην Βασιλεία των Ουρανών, απόλυσέ τον από την πρόσκαιρη τούτη ζωή».
- «Αλλά, γιατί πρέπει να πάρω και αυτόν; Δεν είναι ακόμα έτοιμος».
- «Ω! Πάρε τον, χάριν της αγάπης που μου έδειξε, όταν μου έδωσε διπλή μερίδα ψωμί και που το μισό έφερα σε Σένα. Κάμε αγάπη σ' αυτόν, χάριν της αγάπης που έκαμε σε μένα. Πάρε τον στην Βασιλεία των Ουρανών. Ω Κύριε, Θεέ μας, είσαι ο Σωτήρ μας, που σταυρώθηκες για χάρη μας, επάκουσον της προσευχής μου. Μη τον στερήσεις της ανεκφράστου Σου Χάριτος και χαράς».
Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές του απλοϊκού και του απεκάλυψε την ώρα του θανάτου του ηγουμένου και ο απλοϊκός του είπε την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος άρχισε να ετοιμάζεται για την μετάθεσή του στην αιωνιότητα.
Στην ορισμένη ημέρα και ώρα, ο απλοϊκός εξεδήμησε προς τον Κύριο και μετά από δυο εβδομάδες, στην ορισμένη ημέρα και ώρα, εκοιμήθη και ο ηγούμενος.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
«Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ»

Εκδόσεις Ιερού Μετοχίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Ορμύλια Χαλκιδικής

The sin of anger ( Fr. George Calciu )




Man today lives under such overwhelming pressure that his nerves are strained to the limit, and even the slightest provocation arouses in him the sin of anger. Causes for anger could be the child who does not listen to us, or the husband or wife who contradicts us, or the driver who cuts us off with his car, or only seems to us to cut us off, giving a motive for us to be roused to anger. Even if, through self-restraint, our anger is not outwardly expressed or is not heard by the one who provoked it, it is still a sin, because it harms our soul and our heart It is an action against one’s own self, under the temptation of the devil to be angry.




The savior warns us in severe terms concerning anger that gives birth to verbal conflicts and the use of abusive words.

I say unto you, that whosoever is angry with his brother shall be in danger of the judgment: and whosoever shall say to his brother, Raca, shall be in danger of the council: but whosoever shall say, Thou fool, shall be in danger of hell fire (Matt 5:22).




...No one thinks evil without corrupting the heart in which God should dwell…

[….]

I counsel my penitents that before they express their anger, be it in speech or gestures, be it only mentally, to utter three or five times, “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner.” And if they say the prayer quickly and inattentively under the oppression of anger, then they should concentrate with humility upon the word “sinner,” and their anger will abate. Many of them have succeeded inn making their life, their family relationships, their relations with other people, and even their interior life change for the better.




All the conflicts in the world have their origin in unabated anger. One is angry and wounds the other, who then responds with greater violence and strength. Once this chain is begun, it cannot be stopped except through the appeal of prayer––genuine prayer.

[...]

The Name of Jesus is sweet to utter. It casts our the demons and brings the angels back into the heart, into the mind, and you will bear yourself in meekness before others.




Fr. George Calciu (1925-2006) a great Romanian Orthodox confessor and spiritual father.



Excerpts from article “A Word on Anger” in The Orthodox Word No.261

The day of the Lord


Sunday is the day set aside to honor God and should be spent differently from all other days. It is a day we raise our minds and hearts to God with deep reverence towards Him and with profound gratitude and prayer. In the Old Testament it was the Sabbath that was such a day but in the New Testament it is Sunday, the Lord's Day.

Moses was told, "Remember the sabbath day, to keep it holy. Six days shalt thou labor, and do all thy work: But the seventh day is the sabbath for the Lord thy God: in it thou shalt not do any work" (Exodus 20:8-10). In the Old Testament the penalty for not keeping it holy was the death of the soul.

What were the reasons for this commandment from God?
a. It was hallowed by God in memory of the creation of the world. In Genesis ti says, "On the sixth day God ended His work which He had made; and He rested on the seventh day from all His work He had made. And God blessed the seventh day, and sanctified it: because in it he had rested from all His work which God created and made" (Gen 2:2-3).

b. The other reason is the remembrance of the liberation of the people of Israel from Egyptian bondage as we are instructed in Deut 5:12-15. Similarly the people of the New Testament were delivered from the bondage of sin by the death of Jesus Christ and it is prescribed also for us to consecrate the day of the Old Testament Sabbath on the day of the Resurrection, Sunday.
Metropolitan Gregory of St. Petersburg puts it this way: "The Lord has granted us six days of every week to carry out our business necessary for our earthly life, but the seventh day–only ne day–He appointed for rest under pain of eternal death for violating it..."

Saint John Chrysostom says: "It was the Lord's good will to prescribe that we dedicate one day in the weekly cycle to spiritual matters."

In the book of Acts we see that original Christians gathered on Sunday for the breaking of bread and listened to His teachings (Acts 20:7).

There are several obligation that Sunday imposes on us.
1. We should set aside all the business we need to engage in during the six days of the week to support ourselves.

2. We should turn away from all impious acts that distract our souls from the remembrance of the Lord God, reverence towards Him, gratitude and a prayerful disposition of soul towards Him. This includes all unedifying reading, conversations and games where our soul might lose remembrance of God and potentially be carried away by delights and sin.

3. We are to attend the Divine Liturgy. This service is the ultimate remembrance of God's various blessings. In our attendance we reverence God, give Him thanks, and seek through our prayers that His blessings will continue to be given to us. We join in communion with Him as we partake of His body and Blood.

4. We should reflect on all of God's creation and His All-Powerful nature, His Wisdom, Goodness and unconditional Love for us. We should experience the wonder and awe of His creation in the natural environment. We should reflect on His life and the path He laid out for us through His death and Resurrection.
Metropolitan Gregory says. "You who love God: follow the path unto which the Lord has directed you and fear nothing...only try to please the Lord God, and then, remembering the words of the Holy Apostle, "If God be for us, who can be against us?" (Rom 8:31)... Do not be afraid, just try and avoid all occasions of sin through which our enemy always more easily lures us into his nets and ruins us."

You should contemplate His passion and death, how he suffered for us and think of what is written in the Gospel of John, "Behold how God so loved the world, that He gave His only begotten son, that whosoever believes in Him shall not perish, but have everlasting life." (John 3:16).

5. We should read the Scripture on this day just like the first members of His Church (Acts 20:7). We are all called to live a holy life in His image. "God has chosen us in Him before the foundation of the world, that we should be holy and without blame before Him." (Eph. 1:4)

6. Metropolitan Gregory reminds us: "We must examine ourselves every day in relation to our salvation, so much more should it be our obligation on Sundays... Sunday before all other days should be a day on which we make the most attentive and detailed examination of our spiritual state in relation to salvation, and make a new, firm intention to root out from ourselves everything "opposed to God and our salvation."

Reference: How to Live a Spiritual Life, pp 112-137

Πώς πρέπει να ζηταμε κατι από το Θεό στη προσευχή μας ( Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου )


Να πώς πρέπει να ζητάς κάτι, από το Θεό: «Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά. Βοήθησέ με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις! Γενηθήτω το θέλημα Σου ...;»,
Μ' αυτή την εσωτερική τοποθέτηση, να προσεύχεσαι πολύ. Όχι μια φορά, εστω και παρατεταμένα, ούτε για μια μέρα μόνο,αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια ...; Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις: «Κύριε, βοήθησέ με! Κύριε, λύτρωσέ με! Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ». Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή, όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του.

Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή, μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύ καιρό. Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο: «Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!».
Γιατί ο Κύριος δεν εκπληρώνει πάντοτε τα αιτήμα­τά μας;
Η προσευχή ποτέ δεν πάει χαμένη, είτε ο Θεός μας εισακούει είτε όχι. Και φυσικό είναι να μη μας εισακούει πάντα, γιατί συχνά Του ζητάμε πράγματα άχρηστα και ανώφελα. Και τότε όμως, εκτιμώντας τον κόπο της προσευχής μας, μας δίνει, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, κάτι άλλο, χρήσιμο και ωφέλιμο.
Αυτός που σας είπε, "Και τί κέρδισες ως τώρα από την προσευχή;", είναι ανόητος. Εμείς όταν προσευχόμαστε, ζητάμε από το Θεό κάτι που θεωρούμε αγαθό. Αν, όμως, στην πραγματικότητα είναι ή θα αποβεί επιζήμιο - και αυτό το ξέρει ο Παντογνώστης- τότε Εκείνος δεν εκπληρώνει το αίτημά μας.

Μη εκπληρώνοντάς το, λοιπόν, μας ευεργετεί, γιατί αλλιώς θα παθαίναμε κακό, κακό που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.


Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Μάθε πως να συγχωρείς


 


10 πρακτικές συμβουλές που θα μας βοηθήσουν να μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους.

1. Σκεφτείτε ότι στο κάτω-κάτω της γραφής δε ζημιωθήκατε και τόσο σοβαρά.

2. Λογαριάστε όλα τα καλά που σας έχουν γίνει ακόμα κι από το πρόσωπο που σας έβλαψε.

3. Απαριθμήστε τα ελέη και τις ευλογίες που απολαμβάνετε από μέρους του Θεού που δεν αξίζατε.

4. Ευχαριστείτε το Θεό για τη συγχώρεση που Εκείνος έχει προσφέρει σε σας.

5. Προσευχηθείτε για εκείνον που σας φέρθηκε άσχημα.

6. Αναζητήστε μια ευκαιρία να βοηθήσετε τ πρόσωπο που σας έβλαψε.



7. Προσπαθήστε να τον αιφνιδιάσετε με μια καλή πράξη ή να του δείξετε την καλή σας διάθεση.

8. Όταν θυμηθείτε την κακή ενέργεια που έγινε σε βάρος σας να την αντιπαρατάξετε με μια καλή σκέψη ή πράξη.

9. Αν το κακό που σας έγινε είναι ιδιαίτερα μεγάλο, προσπαθήστε να το ξεχάσετε σκεπτόμενοι άλλα ευχάριστα πράγματα, προτού κοιμηθείτε το βράδυ.
10. Επαναλάβετε αργά και προσεκτικά τη φράση της προσευχής του Κυρίου:«άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών».
Πηγή:agiotokos-kappadokia.gr

Parents need to devote themselves to the love of God.... ( Elder Porphyrios )



What saves and makes for good children is the life of the parents in the home. The parents need to devote themselves to the love of God. They need to become saints in their relation to their children through their mildness, patience and love. They need to make a new start every day, with a fresh outlook, renewed enthusiasm and love for their children. And the joy that will come to them, the holiness that will visit them, will shower grace on their children. Generally the parents are to blame for the bad behaviour of the children. And their behaviour is not improved by reprimands, disciplining, or strictness. If the parents do not pursue a life of holiness and if they don't engage in spiritual struggle, they make great mistakes and transmit the faults they have within them. If the par­ents do not live a holy life and do not display love towards each other, the devil torments the parents with the reactions of the children. Love, har­mony and understanding between the parents are what are required for the children. This provides a great sense of security and certainty.


The behaviour of the children is directly related to the state of the parents. When the children are hurt by the bad behaviour of the parents towards each other, they lose the strength and desire to progress in their lives. Their lives are constructed shoddily and the edifice of their soul is in constant danger of collapsing. Let me give you two examples.


Two sisters came to see me. One of them had gone through some very distressing experiences and they asked me what was the cause of these. I answered them:
'It's because of your home; it stems from your parents.' And as I looked at the girl I said:


'These are things you've inherited from your mother.'


'But,' she said,' my parents are such perfect people. They're Chris­tians, they go to confession, they receive Holy Communion and we had a re­ligious upbringing. Unless it is religion that is to blame...'


I said to them:


'I don't believe a word of all that you're telling me. I see one tiling only, and that is that your parents don't live with the joy of Christ.'


On hearing this, the other girl said:


'Listen, Maria, the Father's quite right. Our parents go to confession and receive Holy Communion, but did we ever have any peace at home. Our father was constantly complaining about our mother. And every day either the one refused to sit at the table or the other refused to go out somewhere together. So you see what the Father is saying is true.


'What's your father's name?' I asked her,


She told me.

'What's your mother's name?'


She told me.


'Well,' I said,' the feelings you've got inside you towards your moth­er are not at all good.'


You see, the moment she told me her father's name I saw his soul, and the moment she told me her mother's name, I saw her mother and I saw the way her daughter looked at her.


Another day a mother came to visit me with one of her daughters. She was very distressed and broke down in tears.


'What's the matter?' I asked.


'I'm in total despair over my older daughter. She threw her husband out the house and deceived us all with a pack of lies.'


'What kind of lies?' I inquired.


'She threw her husband out the house ages ago and she didn't tell us anything. We would ask on the phone, "How's Stelios doing?', and she would reply, "Oh, he's fine. He's just gone out to buy a newspaper." Each time she would think up some new excuse so that we wouldn't suspect anything. And this went on for two whole years. A few days ago we learned the truth from Stelios himself when we bumped into him by chance.'


So I said to her:


'The fault's your own. It's you that's to blame, you and your husband, but you most of all.'


'What do you mean!' she said indignantly. 'I loved my children to the point that I was never out of the kitchen. I had no life of my own at all. I took them to the church and I was always telling them the right thing to do. How can you say that I'm to blame?'


I turned to her other daughter who was with her and asked:


'What do you think about the matter?'


'The Father's right, Mum,' she said. 'We never ever enjoyed a single day when you weren't quarrelling with Dad.'


'Do you see then, how I'm right? It is you that are to blame. You traumatised the children. They are not to blame, but they are suffering the consequences.'


Elder Porphyrios


Wounded by Love: The Life and the Wisdom of Elder Porphyrios, trans. by John Raffan (Limni, Evia, Greece: Denise Harvey, 2005), 195-205.

Living a spiritual life...


Force yourself to get up early and on a set schedule. As soon as you wake up, turn your mind to God: make the Sign of the Cross, and thank Him for the night that has passed and for all His mercies towards you. Ask Him to guide all your thoughts, feelings and desires, so that everything you say or do will be pleasing to Him.
After washing yourself, get down to morning prayers. Pray kneeling, with concentration, and with reverence. Ask Him to give you faith, hope, and charity, as well as calm strength to accept all that the coming day may bring to you - its hardships and troubles. Ask Him to bless your labors. Ask for help: to accomplish some particular task that you face; to steer clear of some particular sin.
If you can, read something from the Bible, especially from the New Testament and the Psalms. Read with intent to receive some spiritual enlightenment, inclining your heart to compunction.
Try to devote at least fifteen minutes to spiritually contemplate the teachings of the Faith and the profit to your soul in what you have read.
Start every morning as if you had just decided to become a Christian and to live according to God's commandments.
As you enter upon your duties, strive to do everything towards the glory of God. Start nothing without prayer, because whatever we do without prayer later turns out to be futile or harmful. The words of the Lord are true: "Without me, you can do nothing."
If your labors are successful, give thanks to the Lord; If not accept all hardships as a penance for your sins - in the spirit of obedience and humility.
Before every meal, pray that God will bless the food and drink; and after the meal give thanks to Him and ask Him not to deprive you of spiritual blessings. In everything, avoid excess. Following the example of Christians of old, fast on Wednesdays and Fridays.
Do not be greedy. Be content having food and clothing, imitating Christ Who became impoverished for our sake.
Strive to please the Lord in everything, so that you will not be reproached by your own conscience. Remember God always sees you, and so be carefully vigilant concerning the feelings, thoughts and desires of your heart.
Never argue or make excuses. Be gentle, quiet and humble; endure everything, according to the example of Jesus. He will not burden you with a cross that exceeds your strength. He will also help you carry the Cross that you have.
Having done a good deed, do not expect gratitude, but temptation: for love towards God is tested by obstacles. Do not hope to acquire any virtues without suffering sorrows. In the midst of temptations do not despair, but address God with short prayers: "Lord, help... Teach me to... Do not leave... Protect me... " The Lord allows temptations and trials; He also gives the strength to overcome them.
Ask God to take away from you every thing that feeds your pride, even if it will be bitter. Avoid being harsh, gloomy, nagging, mistrustful, suspicious or hypocritical, and avoid rivalry. Be sincere and simple in your attitude. Humbly accept the admonitions of others, even if you are more wise and experienced.
When you feel slack, or a certain coolness, do not leave off the usual order of prayer and pious practices which you have established. Everything that you do in the name of the Lord Jesus, even the small and imperfect things, becomes an act of piety.
If you desire to find peace, commit yourself completely onto God. You will find no peace until you calm down in God, loving Him alone.
From time to time seclude yourself, following the example of Jesus, for prayer and contemplation of God. Contemplate the infinite love of our Lord Jesus Christ, His sufferings and death, His Resurrection, His Second Coming and the Last Judgment.
Visit the church as often as possible. Confess more often and receive the Holy Mysteries. Doing so you will abide in God, and this is the highest blessing. During Confession, repent and confess frankly and with contrition all your sins; for the unrepented sin leads to death.
Devote Sundays to works of charity and mercy; for example, visit someone who is sick, console someone who is in sorrow, save one who is lost. If anyone will help the lost one turn towards God he will receive a great reward in this life and in the age to come. Encourage your friends to read Christian spiritual literature and to participate in discussing spiritual matters.
Let the Lord Jesus Christ be your teacher in everything. Constantly address Him by turning your mind to Him; ask yourself: what would He do in similar circumstances?
Before you go to sleep, pray frankly and with all your heart, look searchingly at your sins during the past day. You should always compel yourself to repent with a contrite heart, with suffering and tears, lest you repeat past sins. As you go to bed, make the Sign of the Cross, kiss the cross, and entrust yourself to the Lord God, who is your Good Shepherd. Consider that perhaps this night you will have to appear before Him.
Remember the Lord's love towards you and love Him with all your heart, your soul and your mind.
Acting in this way, you will reach the blessed life in the Kingdom of Eternal Light.
The grace of our Lord Jesus Christ be with you. Amen. 


Bishop Platon of Kostroma
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...