Saturday, September 21, 2013

Receiving the Light of Christ ( Saint Seraphim of Sarov )


Our aim is to know God in a direct way, not intellectually or through reason. This is often referred to as receiving the light of Christ. When we receive this light we experience a sense of joy. When it is a light sent by the devil we feel a bit of agitation or obscureness.


Saint Seraphim says,
The Christian heart, when it has received something divine, does not demand anything else in order to convince it that this is precisely from the Lord...
Saint Seraphim also gives many pointers about how to prepare to receive this gift of light.


He says,
To receive and behold in the heart the light of Christ, one must, as far as possible, divert one's attention away from the visible objects. Having purified the soul beforehand by repentance and good deeds, and with faith in the Crucified, having closed the bodily eyes, immerse the mind within the heart, in which place cry out with the invocation of the name of our Lord Jesus Christ; and then, to the measure of one's zeal and warmth of spirit toward the Beloved, a man finds in the invoked name a delight which awakens the desire to seek higher illumination.
What is important to remember that this gift comes after we have purified our heart and soul of its attachment to the passions of the body and one is committed to a life of ongoing repentance and good deeds, including participation in the sacraments of the Church.

Saint Seraphim goes on to describe this gift.
When a man beholds the eternal light interiorly, his mind is pure and has no sensory representations, but, being totally immersed in contemplation of uncreated goodness, he forgets everything sensory and wishes not even to see himself; he desires rather to hide himself in the heart of the earth if only he not be deprived of this true good--God.This is the gift that is available to all who are willing to cooperate with God and undertake the necessary preparation.


Reference: Little Russian Philokalia, Vol 1, pp 46-47

Heart must be soft, the heart must be warm ( Father Seraphim Rose )



We should not think we can be hard and cold and correct and still be Christians. Being correct is external side of Christianity. It's important but not of first importance. Of primary importance is the heart. The heart must be soft, the heart must be warm. If we do not have this warm heart, we have to ask God to give it, and we have to try ourselves to do those things by which we can acquire it.


One thing that can save us is simplicity. It can be ours in our hearts if we pray to God to make us simple; if we just do not think of ourselves so wise...


As soon as you begin to hear or think to yourself critical statements [about people in the Church], you have to stop and warn yourself that, even it its true––because often those statements are true to some degree––this critical attitude is a very negative thing. It will not get you anywhere. ...remember not to judge, not to think you're so wise that you know better. On the contrary, try to learn perhaps without words, from some of those people whom you might be critical of....
If we follow the simple path––distrusting our own wisdom, doing the best we can with our mind, yet realizing that our mind, without warmth of heart, is a very weak tool––then an Orthodox philosophy of life will begin to be formed in us.

Father Seraphim Rose

Being patient ( Fr. Seraphim Rose )




Count it all joy, my brethren, when ye fall into manifold temptations, knowing that the testing of your faith produces patience. And let patience have its perfect work, that ye may be perfect and entire, lacking nothing. (James 1:2-4)

"By taking one small step at a time, and nobody not thinking that in one big step we are going to get any place, we can walk straight to the Kingdom of Heaven––and there is no reason for any of us to fall away from that ."
Fr. Seraphim Rose

How to live a spiritual life ( Saint Theophan the Recluse. )


Our life is said to be spiritual when the spirit has supremacy over the other aspects of our being, according to Saint Theophan the Recluse.

What is Spirit? Saint Theophan says that spirit is “that force which God breathed into man when he created him.” It combined with the soul and raised the soul in humans above al other of His creation. He says, “The Spirit, as a force which has come from God, knows God, seeks God, and in Him alone finds rest.”

Our being is also made up of soul and body. The body has a digestive system to nourish it, a muscular-skeletal system for movement and a nervous system to connect our five senses to our body so it can interact with the external world. The soul is intermixed with this physical aspect. The body, however, puts great demands on the soul to meet its needs and restricts its freedom. He says, “The minds and spirits... are inevitably famished, if not completely deadened, stopped up and immersed in sensuality.”

Our soul has three aspects: intellectual (imagination, memory, and intellect), desirous (will) and heart (sense).

Our intellect is subject to wandering and distraction. He says, “Thoughts rise up one after the other, they form into a line, then they intersect each other, are a few steps forward, then go backward, then run sideways, never stopping for anything. This is not reasoning; it is wandering and scattering of thoughts, this state is the complete opposite of what our intellectual faculty is supposed to be. That is its illness, which is so inculcated in it and so endemic to everyone, that it would be impossible to find a single human being who is capable of continuously conducting the substantial labor of thinking.”

Our desirous aspect thirsts for what is pleasant and beneficial. Its purpose is to control our life, but because of “wandering and scattering of thoughts” we find it preoccupied with “inconsistency, disorder, and selfish desires.”

The heart is the center of our being and senses the condition of the soul and body providing motivation to please it. With sobriety it is calm and undisturbed, but with distraction from the intellectual part and inconsistent desires from the desirous parts the heart has no peace.

The normal life today is one driven by physical desires, scattered thoughts and selfish desires. St. Theophan says,

“a person receives a particular character according to the kind of life he lives, and this character is reflected in his views and attitudes, his habits, and his feelings. That is, his life is either spiritual, with spiritual views, habits and feelings; or it is intellectual, with intellectual concepts, habits and feelings; or it is carnal with carnal thoughts, deeds and feelings…. The straying of thoughts, inconsistency of passionate desires, and uneasiness of the heart constantly disturbs us, not allowing us to a single thing as we should, and nearly always leading us astray…. Please take note of this illness of ours… Do not put entirely out of your mind the idea that within you there is always present something which is not good, which is always ready to divert you from the right way and to mislead you.”
We live a spiritual life when the spirit has command of all aspects of our being. When this is true we do not err. This is the norm of human life, says St. Theophan. Living a spiritual life, one is a real person, different than the unnatural intellectual or canal person. When the spirit reigns the soul seeks only what is beautiful in this world and in the invisible world. In the soul the intellectual part yearns for the ideal, never being satisfied but strives for the “significance of each sphere of things in the overall sum of creation.” The desirous part seeks unselfish deeds or virtuous actions. The heart has a yearning for the love of the beautiful. The soul then seeks only what is desirous by God, being bound together in harmony with the soul and body.

A spiritual life is one where the spirt harmonizes the physical demands of the body and the actions of the soul to live as God created us. Spirt of necessity takes on the leading role. It does not negate the other aspects of our being, the intellectual and physical, but puts them all in the proper perspective and under proper control. It is a life where the “spiritual predominates, subordinating to itself and penetrating the intellectual and the physical parts.”

This is the main challenge of a spiritual life. We can and must learn how to lift ourselves from domination by the demands of our physical, intellectual and desirous aspects that are distorted and contaminated by our passions and to allow the spirit to function as it was intended .

He says,

“As long as you are not living in the spirit do not expect happiness. Intellectual and physical life,when the course is favorable, give something like happiness, but it is a fleeting illusion of happiness, and soon vanishes… The spirit however, soars beyond the boundaries of all troubles and carries away the person who abides in the spirit, and , by allowing his to taste its blessings, which are ever present, makes him truly and completely happy.”


From The Spiritual Life, letters 4-13, Saint Theophan the Recluse.

Σοδομιτικά αμαρτήματα και....Ομοφυλοφιλία ( Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )



«Αλλ' ακόμη δεν ανέφερα το αποκορύφωμα των κακών, ούτε το κυριώτερον μέρος της συμφοράς απεκάλυψα, διότι πολλάκις, που ητοιμάσθην να το ειπώ εκοκκίνησα, πολλάκις δε εντράπηκα.

Ποίον λοι­πόν είναι αυτό; Διότι πρέπει πλέον να το αποτολμήσωμεν να το είπωμεν. Αλλωστε θα ήτο μεγάλη ανανδρία, ενώ πρόκειται να εκριζώσωμεν κάτι κακόν, να μη τολμώμεν ούτε καν να ομιλήσωμεν δι' αυτό, ωσάν να πρόκειται η σιωπή να ιατρεύση αφ' εαυτής την ασθένειαν. Δεν θα σιωπήσωμεν λοιπόν, και αν ακόμη πρόκειται μυριάκις να εντραπώμεν και να κοκκινίσωμεν.

Διότι και ο ιατρός, προκειμένου να καθαρίση την μολυσμένην πληγήν, θα παραιτηθή από του να χρησιμο­ποίηση τον σίδηρον, και να βυθίση τα δάκτυλά του εις τον πυθμένα του τραύματος; Λοιπόν, ούτε και ημείς πρόκειται να σταματήσωμεν τον λόγον αυτόν, καθ' όσον η μόλυνσις είναι χειροτέρα. Ποίον λοιπόν είναι το κακόν;

Κάποιος παράδοξος και παράνομος πόθος εισήλθεν εις την ζωήν μας. Επέπεσεν ασθένεια βαρεία και αθερά­πευτος και ενέσκηψε πανώλης χει­ροτέρα όλων' επενοήθη κάποια νέα και φοβερά παρανομία, διότι ανατρέπονται όχι μόνον οι ανθρώ­πινοι, αλλά και οι φυσικοί νόμοι. Κατήντησε λοιπόν μικρόν πράγμα η πορνεία θεωρουμένη ως συνήθης ασέλγεια.

Και όπως εις τας οδύνας, το τυραννικώτερον πάθος, όταν επέλθη, καλύπτει την εντύπωσιν του προηγουμένου, έτσι και το υπερβολικόν μέγεθος αυτής της ύβρεως κάμνει το ανυπόφορον, να μη φαίνεται πλέον ως ανυπόφορον, δηλαδή την ακολασίαν περί την γυναίκα.
Διότι φαίνεται ότι είναι ευχάριστον το να ημπορέση να διαφύγη κανείς από τα δίκτυα αυτά και κινδυνεύει εις το εξής να γίνη περιττόν το γυναικείον φύλον, εφ' όσον οι νέοι αναπληρώνουν αντί εκεί­νων, όλα τα εις εκείνας ανήκοντα.



Και δεν είναι μόνον αυτό το κακόν, αλλ' ότι με πολλήν ελευθερίαν αποτολμάται τοιαύτη ακολασία και ενομιμοποιήθη η παρανομία. Κανείς λοιπόν δεν φοβείται και δεν τρέμει. Κανείς δεν εντρέπεται ούτε κοκκι­νίζει, αλλά και υπερηφανεύεται δια την γελοίαν αυτήν πράξιν και θεω­ρούνται παράφρονες οι σώφρονες και ότι δήθεν παραπλανώνται οι νουθετούντες' και αν μεν τύχη να είναι κατώτεροι σωματικώς, δέρονται, αν δε είναι ισχυρότεροι χλευ­άζονται, καταγελώνται, περιλούο­νται με μυριάδας εμπαιγμούς.

Εις τίποτε δεν ωφελούν τα δικαστήρια, ούτε οι νόμοι, ούτε οι παιδαγωγοί, ούτε οι πατέρες, ούτε οι υπηρέται, ούτε οι διδάσκαλοι.
Διότι άλλους μεν κατώρθωσαν να διαφθείρουν δια χρημάτων, αυ­τοί δε ενδιαφέρονται πως να απο­κτήσουν μισθόν. Εξ εκείνων δε που είναι φρονιμώτεροι και φροντί­ζουν δια την σωτηρίαν αυτών, που τους έχουν εμπιστευθή, άλλοι μεν πολύ ευκόλως αποκοιμίζονται και εξαπατώνται, άλλοι δε φοβούνται την δύναμιν των ανηθίκων.

Αλλω­στε ευκολώτερον θα ηδύνατο να γλυτώση κάποιος, ο οποίος έχει γί­νει ύποπτος ότι εποφθαλμιά το βασιλικόν αξίωμα, παρά να ξεφύγη από τα χέρια των μιαρών εκείνων, αν προσπαθήση να αρπάξη από αυτούς τα παιδιά.

Ετσι, ωσάν εις μεγάλην ερημίαν, μέσα εις τας πό­λεις οι αρσενικοί με αρσενικούς διαπράττουν την ακολασίαν. Εάν δε μερικοί έχουν ξεφύγει τας παγί­δας αυτάς, δυσκόλως θα αποφύ­γουν όμως την κακήν φήμην αυ­τών, οι οποίοι διαπράττουν τας α­σχήμιας αυτάς.

Πρώτον μεν, διότι είναι πάρα πολύ ολίγοι και κατ' αυ­τόν τον τρόπον ευκόλως θα ημπο­ρούσαν να κρύπτωνται ανάμεσα εις το πλήθος των κακών, δεύτε­ρον δε, διότι και οι ίδιοι οι μιαροί και οι μολυσμένοι εκείνοι δαίμονες, επειδή δεν ημπορούν κατ' άλλον τρόπον να βλάψουν αυτούς οι ο­ποίοι τους περιεφρόνησαν, προ­σπαθούν να τους τιμωρήσουν δια του τρόπου αυτού.

Διότι, αφού δεν ημπόρεσαν να τους πλήξουν θανασίμως ούτε να εγγίσουν την ιδίαν την ψυχήν των, επιχειρούν λοιπόν να πληγώσουν τουλάχιστον τον διάκοσμον της σωφροσύνης των, τον οποίον λαμβάνουν από την κοινωνίαν και να καταστρέψουν την καλήν υπόληψίν των.
Διά τούτο και ήκουσα ότι πολλοί παραξενεύονται, πως ακόμη και σήμερον δεν έβρεξε άλλην πυρίνην βροχήν, πως δεν έπαθεν η πόλις μας αυτά, που έπαθον τα Σόδο­μα ενώ είναι αξία διά πολύ σκληροτέραν τιμωρίαν, καθόσον δεν εσωφρονίσθη ούτε με τα κακά εκεί­νων;

Αλλά μολονότι λοιπόν η χώρα εκείνη επί δύο χιλιάδες έτη βοά δια της όψεώς της λαμπρότερον και από φωνήν, προς όλην την οικουμένην, δια να μη αποτολμήση παρόμοιον αμάρτημα, όχι μόνον δε εμειώθη η τάσις των δια την αμαρτίαν αυτήν, αλλά και περισσότερον αυθάδεις έγιναν, ωσάν να φιλονεικούν και μάχωνται με τον Θεόν και προσπαθούν να αποδείξουν εμ­πράκτως ότι τόσον περισσότερον θα είναι προσκεκολλημένοι εις τα κακά αυτά, όσον περισσότερον τους απειλεί.



Πώς λοιπόν δεν έγινε τίποτε τέτοιο, ενώ τα μεν Σοδομιτικά αμαρτήματα διαπράττονται, όμως, δεν επιβάλλονται αι τιμωρίαι των Σοδόμων; Επειδή τους αναμέ­νει άλλο πυρ καυστικώτερον και τι­μωρία ατελεύτητος. Αλλωστε και εκείνοι, ενώ διέπραξαν πολύ βαρύ­τερα αμαρτήματα από τους καταστραφέντας δια του κατακλυσμού, εννοώ τους μετέπειτα, καμμία τέ­τοια ραγδαία βροχή, δεν έγινε μετά από εκείνον.
Και εδώ πάλιν ο λόγος είναι ο ίδιος. Διατί τάχα οι πρώτοι άνθρω­ποι, όταν ούτε δικαστήρια υπήρχον, ούτε φόβος υπήρχε από τους άρχοντας, ούτε νόμος να τους α­πειλή, ούτε όμιλος προφητών δια να τους επαναφέρη εις τάξιν, ούτε φόβος κολάσεως, ούτε ελπίς βασι­λείας αιωνίου, ούτε άλλη γνώσις αληθείας, ούτε και τα θαύματα, που ημπορούν να αναστήσουν και τους λίθους, πώς λοιπόν αυτοί, που δεν απήλαυσαν τίποτε από αυτά, ετιμωρήθησαν τόσον αυστηρά διά τας αμαρτίας των και αυτοί, που έχουν συμμετάσχει εις όλα αυτά και ζουν μέσα εις τόσον φόβον και θείων και ανθρωπίνων δικαστη­ρίων, δεν ετιμωρήθησαν ακόμη μέ­χρι σήμερον με τας αυτάς τιμω­ρίας, ενώ είναι άξιοι σκληροτέρας τιμωρίας;

Αρα, δεν είναι ευνόητον και εις ένα παιδί, ότι τους επιφυ­λάσσεται αυστηροτέρα τιμωρία; Διότι, εάν εμείς οργιζώμεθα έτσι και αγανακτώμεν, ο Θεός, που φρο­ντίζει δι' όλα και ιδιαιτέρως δια το ανθρώπινον γένος και αποστρέφε­ται και μισεί σφοδρώς την κακίαν, πώς θα ηνείχετο να αποτολμώνται αυτά χωρίς τιμωρίαν;
Δέν είναι έτσι, όχι! Αλλά θα επιφέρη επ' αυτών την παντοδύναμον χείρα του και την αφόρητον πληγήν και την οδύνην των βασανιστη­ρίων εκείνων, που είναι τόσον φο­βερά, ώστε αι συμφοραί των Σοδό­μων συγκρινόμενοι προς αυτά, θα θεωρούνται αστείαι.

Διότι ποίους βαρβάρους δεν εξεπέρασαν, ποίον γένος θηρίων, δια της μιαράς αυ­τής σαρκικής μίξεως; Υπάρχει εις μερικά από τα άλογα ζώα μεγάλη γενετήσιος ορμή και επιθυμία ασυ­γκράτητος, που δεν διαφέρει κα­θόλου από την τρέλλαν. Αλλ' ό­μως, δεν γνωρίζουν τον έρωτα αυ­τόν του αρσενικού προς το αρσενικόν, αλλά στέκονται εις τα όρια, που έθεσεν η φύσις. Και αν ακόμη μυριάκις κοχλάζει μέσα των το πά­θος, όμως, δεν ανατρέπουν τους νόμους της φύσεως.



Οι δήθεν, ό­μως, λογικοί, που εγνώρισαν την θείαν διδασκαλίαν και διδάσκουν εις άλλους τι πρέπει και τι δεν πρέ­πει να κάμνουν και ήκουσαν Γραφάς, που κατήλθον από τον ουρανόν, συνάπτουν σχέσεις όχι τόσον ελευθέρως με τας πόρνας, όσον με τους νέους. Ωσάν να μη είναι ακριβώς άνθρωποι, μήτε να υπάρχη η πρόνοια του Θεού, η οποία τιμωρει τας παρανομίας, αλλά ωσάν σκότος, που κατέλαβε τα πάντα και κανείς πλέον ούτε βλέπει αυτά ούτε τα ακούει, τοιουτοτρόπως αποτολμούν τα πάντα, και μάλιστα με τόσην μεγάλην μανίαν. Οι δε πα­τέρες των διαφθειρομένων παι­διών υπομένουν αυτά σιωπηλώς και δεν εξαφανίζονται μαζί με αυτά, ούτε σκέπτονται καμμίαν διόρθωσιν του κακού.
Διότι και εάν έπρεπε να μεταφέ­ρουν τα παιδιά των εξορία εις ξένην χώραν εξ αιτίας του πάθους αυτού, είτε εις την θάλασσαν, είτε εις τας νήσους, είτε εις απάτητον γην, είτε εις την υπεράνω ημών οικουμένην, δεν θα έπρεπε να κάνουν το παν και να προσπαθήσουν, ώστε να μη συρ­θούν αυταί αι αισχρότητες;

Και αν υπάρχη κάπου ένα χωρίον προσβληθέν από ασθένειαν και μάλι­στα χολέραν, δεν θα μεταφέρωμεν από εκεί τους υιούς και αν ακόμη πρόκειται να κερδίσουν εκεί πολλά και η υγεία των είναι αρίστη; Τώρα δε, όμως, που τόση διαφθορά υπάρ­χει παντού, όχι μόνον σύρομεν αυτούς προς τα βάραθρα αυτά, αλλά απομακρύνομεν και αυτούς, που θέλουν να τους απαλλάξουν, ωσάν καταστροφείς.

Και πόσης οργής άξια δεν είναι αυτά και πό­σων κεραυνών, όταν το μεν λεκτικόν αυτών προσπαθούμεν να το διορθώσωμεν και να τα καθαρίσωμεν δια της κοσμικής σοφίας, την δε ψυχήν, που κείται μέσα εις τον βόρβορον της ασελγείας και σαπί­ζει διαρκώς, όχι μόνον παραμελούμεν, αλλά και όταν θέλη να ανορθωθή, την εμποδίζωμεν;
Ακόμη λοιπόν θα τολμήση να ειπή κανείς ότι είναι δυνατόν αυ­τοί, που είναι τόσον βυθισμένοι εις τοιαύτας αμαρτίας να σωθούν; Από πού; Διότι αυτοί, που διέφυγον την μανίαν των ακολάστων (εί­ναι δε ολίγοι αυτοί), τους τυραννι­κούς εκείνους έρωτας, που δια­φθείρουν τα πάντα, όμως, δεν διαφεύγουν τον πόθον του πλούτου και της δόξης.

Οι περισσότεροι, όμως, και από τα ίδια αυτά πάθη και από τα πάθη της ασελγείας κατα­λαμβάνονται με μεγαλυτέραν ορμήν. Επειτα θέλοντες να τους καλλιεργήσωμεν την ευγλωττίαν, δεν απορρίπτομεν μόνον τα εμποδίζοντα την παίδευσιν, αλλά δημιουργούμεν και τα συντελούντα διορίζοντες και παιδαγωγούς και διδασκάλους και χρήματα δαπανώντες και απαλλάσσοντες αυ­τούς από τας άλλας ασχολίας και τονίζοντες εις αυτούς τακτικώτερον απ' όσον οι παιδοτρίβαι εις τους Ολυμπιακούς αγώνας αφ' ενός μεν δε την πενίαν λόγω της απαιδευσίας και αφ' ετέρου τον πλούτον, που αποκτά κανείς από την μόρφωσιν και πράττοντες και λέγοντες το παν και μόνοι μας και με άλλους, ώστε να τους οδηγήσωμεν εις το τέλος της εν λόγω παιδείας και παρά ταύτα πολλάκις ούτε έτσι το επιτυγχάνομεν.
Νομίζομεν δε ότι θα προκύψη καλλιέργεια συμπεριφοράς και ορθότητος αρίστου βίου, ενώ υπάρχουν τόσον πολλά, που την διακόπτουν; Και τί χειρότερον θα ηδύνατο να γίνη από τον παραλογισμόν αυτόν;

Το μεν ευκολώτερον δηλαδή να γίνεται αντικείμενον τόσον μεγάλης τιμής και επιμελείας, ωσάν να μη είναι δυ­νατόν χωρίς αυτήν να κατορθωθή ποτέ αυτό, εκείνο δε που είναι δυσκολώτερον, τούτο να νομίζωμεν ότι θα μας έλθη ενώ κοιμούμεθα, ως να ήτο κάτι από τα ευτελή και μηδαμινά; Διότι η παίδευσις της ψυχής είναι έργον τόσον δυσκολώτερον και επιπλέ­ον, όσον το να πράττη κανείς από το να λέγη και όσον τα έργα είναι κοπιαστικώτερα των λόγων.
Και ποίαν ανάγκην έχουν τα παιδιά μας, λέγει, από την φιλοσοφίαν και ορθότητα βίου; Πράγ­ματι αυτό είναι· αυτό είναι εκείνο, που κατέστρεψε τα πάντα, ότι δη­λαδή πράγμα τόσον αναγκαίον, που συγκρατεί την ζωήν μας, θε­ωρείται περιττόν και πάρεργον. Κανείς δεν θα έλεγε, εάν έβλεπε τον υιόν του να ασθενή κατά το σώμα, ποίαν ανάγκην έχει από καθαράν και ακριβή υγείαν;


(«Απαντα Χρυσοστόμου», 13ος τόμος, έκδοση «Ωφελίμου βιβλίου»)

"Δώσ' μου τ' αγαθά Σου, Κύριε"


Κύριε Ιησού Χριστέ, φιλόγαθε Κύριε, μετάβαλε την φιλαμαρτήμονα γνώμη μου σε αγαθή και σπουδαία προαίρεση, σε επιθυμία των μυστικών Σου αγαθών, σε όρεξη μεγάλη για τη βασιλεία Σου, σε φόβο και τρόμο της αιωνίου κολάσεως.

Βάλε στην ψυχή μου την επιθυμία της απολαύσεως των ουρανίων αγαθών, για να περιφρονήσω τις μάταιες κοσμικές ηδονές, και προγευτώ τα αγαθά της αιώνιας ζωής, και ζω στον κόσμο σαν υπερκόσμιος, καθώς συ, Κύριε, Δημιουργέ θαυμαστέ, έπλασες εξ αρχής τον άνθρωπο και έτσι τον θέλεις πάντοτε να ζει.

Λάμψε μέσα μου, Ήλιε της δικαιοσύνης, φως του κόσμου, τις γλυκιές και ζωογόνες ακτίνες Σου, και ζέστανε την παγωνιά της αγνώμονης γνώμης και φύσης μου. Φώτισε τις γνωστικές δυνάμεις της ψυχής μου. Σόφισε το νου μου. Στήριξε τη διάνοια μου. Εξασφάλισε μου τη δόξα. Κατεύθυνε τη φαντασία μου. Φρούρησε το αίσθημα μου. Τις θυρίδες των αισθήσεων μου παιδαγώγησε. Τα μάτια μου σωφρόνισέ τα να βλέπουν καθαρά και δυνατά. Άνοιξε τ' αυτιά της ψυχής μου να ακούνε και να συναισθάνονται τη δική Σου σοφία και τα άγια λόγια Σου, και με φωνή αγαλλιάσεως και δοξολογικού ήχου εορτάζοντος. Γλύκανε την όσφρηση μου και κάνε την να τρέξει στην ευωδία του νοητού μύρου Σου, Νυμφίε ωραιότερε από κάθε άνθρωπο.

Κυβέρνησε τη γεύση και την αφή μου. Κάνε να απλώνω τα χέρια μου για να σε δοξολογώ και για να κάνω πλούσια το καλό στον πλησίον μου. Τα πόδια μου να τρέχουν πρόθυμα την ευθεία οδό των εντολών Σου και να ευαγγελίζονται την ειρήνη.

Φύτεψε στην καρδιά μου τον αγνό φόβο και σεβασμό για Σένα και κάνε την καρδιά μου να πετάει απ' την αγάπη Σου... Αμήν.


 http://www.agioritikovima.gr/proeuchi/28905-d%CE%BF-mou-t-agatha

ΜΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΣ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΣΟΥ



Ποτέ να μη δικαιολογούμε τον θυμό μας, όσο δυσμενείς κι αν είναι οι περιστάσεις. Μη λέμε αβασάνιστα εκείνο το επιπόλαιο και ένοχο, που είναι ασυγχώρητη δικαιολογία: «Ο δικός μου θυμός περνά γρήγορα». Περνά ίσως γρήγορα, αλλά τι αφήνει πίσω του; Είναι πολύ δύσκολο -και συχνά αδύνατο- να επανορθώσουμε ότι καταστρέψαμε με το θυμό μας. Μετά τη θύελλα και το χαλάζι ξαναβγαίνει ασφαλώς ο ήλιος, αλλά όμως πίσω ολόκληρες εκτάσεις παραμένουν κατεστραμμένες. Ο Μέγας Αλέξανδρος για λίγο θύμωσε, όμως πάνω σ’ αυτό τον θυμό του φόνευσε τον εκλεκτό φίλο του και στρατηγό του Κλείτο. Και πέρασαν τρεις μέρες που τον θρηνούσε, μάταια όμως διότι το κακό έμεινε ανεπανόρθωτο.

Ο θυμός μας, έστω κι αν είναι ολιγοχρόνιος, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, δεν είναι δείγμα παλικαριάς και δυναμισμού, αλλά γνώρισμα αδυναμίας, απαιδευσίας και αναίδειας. Ανδρισμός και ηρωισμός και ευγένεια ψυχής και ήθος ψηλό είναι η πραότης, η γλυκύτης, και η ανεξικακία. «Κρείσσων ἀνὴρ μακρόθυμος ἰσχυροῦ, ὁ δὲ κρατῶν ὀργῆς κρείσσων καταλαμβανομένου πόλιν» (Παροιμ. Ιστ’ 32).

Ο άνθρωπος που δε θυμώνει, είναι δυνατότερος από τον ισχυρό και χειροδύναμο, εκείνος δε, που συγκρατεί τον θυμό του και έχει αυτοκυριαρχία, είναι ανώτερος από τον πορθητή, που κυριεύει πόλεις και φρούρια οχυρωμένα.

Πρέπει να το εννοήσουμε και να το παραδεχθούμε, ότι ο θυμός δεν αποτελεί φυσιολογική αντίδραση της ψυχής στις δύσκολες περιστάσεις και στην ορθή αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων της ζωής. Με τον θυμό δεν κερδίζουμε, αλλά χάνουμε, δεν οικοδομούμε, αλλά κατεδαφίζουμε. Με το θυμό κάνουμε δυσκολότερη και προβληματική τη ζωή μας.

Και στο κακό που τυχόν υπάρχει προσθέτουμε μεγαλύτερο κακό. Οι δυσκολίες της ζωής, που ποτέ δε θα λείψουν και από κανέναν, για να αντιμετωπιστούν σωστά και θεάρεστα, απαιτούν από όλους μας πολλή υπομονή και αξιοπρεπή και ειρηνική αντιμετώπιση... 


 http://www.agioritikovima.gr/perizois/28908-mi-dikaiologeis

ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ… (Γερόντισσα Γαβριηλία: )


Όταν λέμε το Κομποσχοίνι και σκεφτόμαστε αυτούς για τους οποίους θέλουμε να προσευχηθούμε, κίνητρό μας είναι η αγάπη.

«Θεέ μου, Εσύ ξέρεις πόσο αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο. Η αγάπη μου αυτή δεν είναι δική μου, γιατί Εσύ είσαι η Πηγή της Αγάπης. Απ’ αυτήν την Πηγή της Αγάπης παίρνω κι εγώ, και Σου τον προσφέρω αυτόν τον άνθρωπο. Και Σε παρακαλώ να του δώσεις Φώτιση, να του δώσεις Πίστη, να του δώσεις όλα τα πλούσια Ελέη Σου που Εσύ δίνεις.

Εγώ, μόνο την ταπεινή μου αγάπη μπορώ να προσφέρω. Και Σε παρακαλώ για (τον τάδε)…., την τάδε κ.ά»

Και να φέρνεις νοερά στα πόδια του Χριστού αυτά τα πρόσωπα, σαν να είναι γονατιστοί και να προσεύχονται μπροστά Του, αυτοί οι ίδιοι πραγματικά, όπως λέει ο Προσκυνητής.

Έχω εμπειρία πολλών ετών, ότι κάνει ο Θεός πολλά θαύματα μ’ αυτήν την προσευχή. Γιατί ο Θεός μας θέλει Συνεργούς. Όσο τιποτένιοι κι αν είμαστε, γιατί είμαστε τα Πλάσματά Του και μ’ αυτά τα Πλάσματα έχει να δουλέψει…..

Πηγή: Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας «Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης» 


 http://www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/28909-otan-leme-to-ko

Ο διάβολος στο μυαλό - Γέρων Νίκων

THE VALUE OF PATIENCE(PART 2) —by St. John Chrysostom—


They who endure misfortune without complaining
are rewarded even more than them who eagerly do good deeds. Job is proof of this; for he became known to the world more on account of the trials he suffered than on his virtuous accomplishments. Everyone, of course, admired him when he was living happily and carrying out good works. What exactly did he do? He himself describes his actions:
“For I saved the poor from the hand of the oppressor and helped the orphan who had no helper. The perishing man and the widow’s mouth blessed me for standing by them. I put on righteousness and clothed myself with judgment like a robe. I was the eye of the blind and the foot of the lame” (Job 29:12-15). Nevertheless, if the entire world knows him today, after so many
centuries, it is not because he distributed his wealth to the poor but because when he lost his wealth he did not become disheartened; it is not because he
clothed the naked with garments fabricated from the wool of his sheep but because when fire fell from the sky and burnt his entire flock he glorified God.
Initially,he was compassionate as he cared for the poor; later, he became a philosopher as he glorified God for his misfortune. Initially he would help others; afterwards, he praised the Lord. He didn’t think to himself, “Why did this happen to me? Why did I lose my flocks and livestock, which provided food to thousands of poor people?
If I was unworthy of enjoying such wealth, why didn’t God at least spare my sheep for the poor?” No such thought crossed Job’s mind. On the
contrary, realizing that God allows everything to take place for our own benefit, He thanked the Lord. It is not so extraordinary if someone thanks God when everything is going his way; rather, it is truly wondrous, extraordinary, and praiseworthy when someone patiently and gratefully endures even the harshest trials and difficulties.
If they who have become rich by taking advantage of others and unjust means are overcome with sadness when they lose even a small portion of their
wealth, how much praise is due to Job who did not lose his faith in God and did not stop thanking Him, when he witnessed all his possessions—which he had acquired justly with his own sweat disappearing in one fell swoop?
Not one person was there to encourage or support him! Even his wife, swayed by the pain of her soul,
pierced him with her bitter and discouraging words:
“How long will you continue being patient?” she would ask. “How long will you wait and hope for
your suffering to come to an end? Look! Your memory has been wiped out from the earth! Your sons and daughters, whom I gave birth to with pangs and whom I raised with such difficulty have perished. You yourself are sitting on a dunghill full
of worms, spending your nights in the open air without a roof over your head.
I, on the other hand, go about as a wanderer and a beggar from place to place and from house to house, waiting for the sun to set in order to rest from the labors and pains that now beset me.
Go ahead! Blaspheme God and die!” (Job 2:9-14).
The words of this woman in desperation could have
shattered a rock—but not Job. If we consider how frequently men who suffer no hardship are beguiled
by women, then we can understand how courageous and God-loving Job was, who remained vigilant and uninfluenced by his wife’s lamenting and reasoning, even though he had been struck by so many afflictions.
“Why have you spoken as one of the foolish women?” he sternly replied.
“If we accepted good things from the Lord’s hand, shall we not endure evil things?” (Job. 2:15).
Through his response, this blessed man shows us that he was no less inferior than Christ’s Apostles. I dare say he was even superior than them!
Because the Apostles received consolation with the thought that they were suffering on account of the Lord. Job, however, had no such assurance.
Moreover, Job was not disdained, ridiculed, and despised by his enemies (as the Apostles were), but by his friends, his servants, and people whom he had previously helped—which was incomparably
more painful. 


by St. John Chrysostom

THE VALUE OF PATIENCE (PART 1) by St. John Chrysostom


If we want to speak about patience, we must speak of the righteous Job. 

Job was a God-fearing man with many children and enormous wealth. His name was known throughout the eastern parts of the world. Everyone held him in high esteem and admiration. 

Unexpectedly, he lost everything: his wealth, his
children, and his health. From the height of fortune he fell into the depth of misfortune; from distinction to unimportance. 


Not only did he have to deal with extreme poverty,
a serious illness, the anguish due to the death of his children, the ruthlessness of the bandits, and the ungratefulness of his friends, but he also had to contend with ridicule and slander. All possible misfortunes fell upon him.
 


Worse of all,he was unprepared for them. Whoever is born and grows up in poverty is accustomed to enduring difficulties and prepared to live in deprivation. 

Similarly, whoever loses some of his children, no matter how much he grieves for their death, still
finds consolation in the children that remain. 


Job, however, who had enjoyed life-long prosperity became destitute overnight, and then witnessed the death of all his ten children simultaneously. As they were eating and drinking at the home of their eldest

brother, a great gust of wind suddenly came from the desert, the house was razed to the ground, and all of them were buried under the rubble. 


Job’s pain was exceedingly great on account of his
unexpected and utter poverty. His spiritual anguish was indescribable due to the sudden, tragic death of his children. And if that wasn’t enough, he himself became seriously ill. He was filled with painful and
putrid wounds from head to toe.


He then sat on a dunghill,took a piece of ceramic tile and began to scratch them in order to feel some relief. If someone brought him a little bit of food, he would not touch it. “For I see my food as filth,”
he would say (Job 6:7). The repugnant stench of his wounds and the incurable pain of his soul dismissed all desire for food.
 

How can I find words to describe his unbelievable misfortunes? I see him sitting on a pile of dry manure. Blood and pus are oozing from his wounds.
Countless worms are eating away at his flesh. He has no consolation from anywhere. No one shows him any compassion. His servants ignore him. His
friends criticize him. Even the common folk mock him.
“But now they laugh me to scorn, men younger than I,” he says with deep sorrow. “But now I am their lyre, and they have me as their byword. They detest me and keep their distance. They do not hesitate to spit in my face” (Job 30:1-10).


What a dreadful misfortune indeed! What an unbearable calamity! And yet, as soon as the loving and merciful Lord revealed to Job the cause of his
sufferings, “There is no other reason I have allowed you to suffer other than for your righteousness to appear” (Job 40:8), immediately the righteous man felt such relief that he no longer believed anything
bad had happened to him. 


St. John Chrysostom
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...