Tuesday, October 23, 2012

When Christ enters your heart

 





When you find Christ [in the heart], you are satisfied, you desire nothing else, you find peace. You become a different person.


You live everywhere, wherever Christ is. You live in the stars, in infinity, in heaven with the angels, with the saints, on earth with people, with plants, with animals, with everyone and everything. When there is love for Christ, loneliness disappears.


You are peaceable, joyous, full. Neither melancholy, not illness, nor pressure, nor anxiety, nor depression nor hell.


When Christ enters your heart, your life changes. Christ is everything. Whoever experiences Christ within himself, experiences ineffable things– holy and sacred things. He lives in exultation…



- Elder Porphyrios

Carrying your cross

 





Everyone has a cross to carry. Why? Since the leader of our faith endured the cross, we will also endure it. On one hand, the cross is sweet and light, but, on the other, it can also be bitter and heavy.



It depends on our will. If you bear Christ’s cross with love then it will be very light; like a sponge or a cork. But if you have a negative attitude, it becomes heavy; too heavy to lift.




- Taken from the book: Elder Ephraim of Katounakia

The animals enjoy being with man

 




The animals enjoy being with man and look at him as their king. In Paradise, Adam called the animals one by one and gave them each a name according to its kind. Animals recognized man’s superiority and were happy in his presence. After the fall, however, this relationship was destroyed. Man looked at the beasts with the intention of killing them, and the animals became wild.



      Nevertheless, the wild animals are still more sincere than man is. If you approach them with love, they return to that pristine state. Man has ruined the animals. Even the dog that lives continually by man’s side has changed, acquiring a police mentality and distrustful character.


 I used to feed a little kitten around here that would come and rub itself up against my leg and purr. Although it was very tame, when one day, I tossed a piece of bread to it, the animal pulled back in fear.


What had happened to it? Someone had thrown stones at it and ruined the animal’s attitude towards people. So you see, this evil state of affairs begins with man.




- Elder Paisios of Mt. Athos, From the book “The Gurus, The Young Man, and the Elder Paisios”

Forgiveness is so easy! ( Elder Ephraim - Arizona )

 





Our thanks to God must be unceasing. Our thanksgiving must never stop, because we are made worthy every time we want to receive this cleansing, and every time we feel a sin, immediately turn the mind to God.



 “I have sinned Lord, forgive me.” With this “I have sinned Lord, forgive me,” God answers: “My child, you are forgiven; the power of the law is remitted. Proceed to the application of the law.” And the application is beneath the petraheli (stole).



 There all the sinfulness of man is ended. Forgiveness is so easy! It is very wrong for man, when this forgiveness is so easy and so free, because of his egoism not to want to receive it, not to want to open the doors of paradise and walk eternally in the glory of God!




- Elder Efraim of Philotheou on Watchfulness, Prayer and Confession

When you suffer, do not blaspheme…( St. John Chrysostom )



… But, you say, you cannot keep silent when you are pricked by distress. I certainly do not forbid you to make a sound, but give thanks instead of blasphemy, worship instead of despair. Confess to the Lord, cry out loudly in prayer, cry out loudly glorifying God.



In this way your suffering will be lightened, because the devil will pull back from your thanksgiving and God’s help will be at your side. If you blaspheme, you have driven away God’s assistance, made the devil more vehement against you, and involved yourself even more in suffering; but if you give thanks, you have driven away the plots of the evil demon, and you have drown the care of God your protector to yourself.





- St. John Chrysostom

Ό διάβολος μερικές φορές κοιμάται, καί εμείς τον προκαλούμε

 

   

40385_137950582907352_113309915371419_158444_4241887_n.jpg
Ό Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα μέ τήν πνευματική μας κατάσταση.

Άλλοτε επιτρέπει νά κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί καί νά αποφύγουμε ή μάλλον νά προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό πού θά μας έκανε το ταγκαλάκι.








Άλλοτε αφήνει τόν διάβολο νά μάς πειράζη, γιά νά μάς δοκιμάση.
Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις καί αντί κακό ό διάβολος μάς κάνει καλό.

Θυμηθήτε τόν Γερο-Φιλάρετο πού έλεγε:
Τέκνον, έγκατάλειψις Θεού, ούδένα πειρασμόν σήμερα.
Ήθελε νά παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, γιά νά στεφανώνεται άπό τόν Χριστό.
Ένας δυνατός, όπως ό Γερο-Φιλάρετος, δέν αποφεύγει τους πειρασμούς, άλλα λέει στον
Χριστό: Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς καί δώσε μου κουράγιο νά παλέψω.

Ένας αδύνατος όμως θά πή: Μήν έπιτρέπης, Χριστέ μου, νά πειρασθώ. ­
Μη είσενέγκης ημάς εις πειρασμόν....
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε, μά είμαι άνθρωπος κι εγώ δέν αντέχω άλλο!, ενώ θά έπρεπε νά πούμε: Δέν είμαι άνθρωπος είμαι παλιάνθρωπος.
Θεέ μου, βοήθησε με νά γίνω άνθρωπος.

Δέν λέω νά επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, άλλα, όταν έρχωνται, νά τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία καί προσευχή.
Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.

Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ό άνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν έχει πιά πειρασμούς.

Μπορεί ό διάβολος νά κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Ή πνευματική ζωή είναι πολύ απλή καί εύκολη εμείς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον
Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ό
διάβολος καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν καί πειρασμοί.

- Γέροντα, ή πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;
- Όχι, είναι βαρύ νά πούμε ότι παραχωρεί ό Θεός νά αμαρτήσουμε. Ό Θεός ποτέ δεν παραχωρεί νά αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις καί έρχεται ό διάβολος καί μας
πειράζει. Όταν λ.χ. ύπερηφανεύωμαι, διώχνω τήν θεία Χάρη, φεύγει ό Φύλακας Άγγελος μου,
έρχεται ό άλλος ...άγγελος, ό διάβολος, καί σπάζω τά μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου
παραχώρηση, καί όχι τού Θεού.

- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση νά λέμε:
Ό πειρασμός μέ έρριξε;
- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους νά λένε ότι φταίει ό πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οί ϊδιοι πού δέν αντιμετωπίζουν σωστά τά πράγματα.
Έπειτα ό πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί νά μας έμποδίση άπό το κακό;
Τήν δουλειά του κάνει.

Νά μήν τά φορτώνουμε καί όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, πού ζούσε σέ μιά Καλύβη μέ τον Γέροντα του, μιά φορά πού έμεινε γιά λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σέ ένα κλειδί - ήταν άπό εκείνα τά μεγάλα, τά παλιά κλειδιά - καί άναψε άπό κάτω ένα κερί, γιά νά το ψήση!
Μπαίνει ξαφνικά ό Γέροντας καί τον βλέπει.


-Τί κάνεις εκεί;, τού λέει.
-Νά, Γέροντα, ό πειρασμός μέ έβαλε νά ψήσω έδώ ένα αυγό, τού λέει ό υποτακτικός του. Καί τότε ακούσθηκε μιά άγρια φωνή:
-Αυτήν τήν τέχνη έγώ δέν τήν ήξερα- άπό αυτόν τήν έμαθα!
Ό διάβολος μερικές φορές κοιμάται, καί εμείς τον προκαλούμε







ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ


Εγω πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος...

 




7328_1063092797498_1831341672_125555_2565342_n.jpg


 







Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.
 
 
 
 
 
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.
 
 
 
Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
 
 
 
Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.




Τι πλέον θέλεις;


Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

God’s infinite love

 









As a poor man does not believe that he may in the future become a rich and very distinguished person, so many Christians do not believe that they shall possess a wealth of future blessings, and shall be made to ‘sit together in heavenly places in Christ Jesus’ (Eph. 2:6). We may well wonder how, without any special merits on our part, we can expect such high honor and glory, such riches.





We are self-loving, covetous, avaricious, and therefore we are unable to understand how such infinite love, such a wise and disinterested Father can exist; it is as though we still cannot believe that ‘God so loved the world that He gave His only begotten Son, that whoever believes in Him should not perish, but have everlasting life’ (Jn. 3:16).








- Saint John of Kronstadt, “My life in Christ”

The invincible armor of faith

 







                                                        




When a man walks in the fear of God he knows no fear, even if he were to be surrounded by wicked men. He has the fear of God within him and wears the invincible armor of faith. This makes him strong and able to take on anything, even things which seem difficult or impossible to most people.




Such a man is like a giant surrounded by monkeys, or a roaring lion among dogs and foxes. He goes forward trusting in the Lord and the constancy of his will to strike and paralyze his foes. He wields the blazing club of the Word in wisdom.





- Saint Symeon the New Theologian, “The Practical and Theological Chapters”

The essence of freedom

 



                                       




The Lord wants us to love each other; this is the essence of freedom — love for God and for your neighbor. This is both freedom and equality. But in earthly titles there can be no equality; this is of no concern to the soul, however.



Not everyone can be a king or a prince; not everyone can be a patriarch or an abbot, or a leader, but no matter what your title you can love God and serve Him, and that is all that matters. And whoever loves God more on earth shall be in greater glory in the Kingdom.


 


 - St. Silouan the Athonite

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς).




                                                                                                 
                                                         

 



Κατά τη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου κάποιος στο στρατόπεδο μοίρασε στους στρατιώτες την Καινή Διαθήκη σε μικρά καλοδεμένα βιβλιαράκια. Πήρες και συ και με εκνευρισμό παρατήρησες ότι στον πόλεμο είναι απαραίτητο το ατσάλι και το μολύβι και όχι τα βιβλία. «Εδώ εάν δε μας σώσει το ατσάλι,το βιβλίο δεν θα μας σώσει σίγουρα!»
 
 
 
Τέτοιου είδους σχόλιο έκανες, αφού μέχρι εκείνη την ημέρα τίποτα δεν εναπέθετες στην πίστη στο Θεό. Την πίστη την θεωρούσες ως κάποια παλιά καμπαρτίνα, που το ανθρώπινο καραβάνι από καταβολής κόσμου, αν και άχρηστη τη σέρνει μαζί του.
Παρόλα αυτά πήρες το βιβλιαράκι και το έβαλες μέσα στην αριστερή τσέπη. Τι συνέβη;
 
 
 
Μόνος σου λες, θαύμα από τον Θεό και το προσυπογράφω. Την ίδια μέρα ξεκίνησε δυνατή μάχη. Γύρω σου έπεφταν τραυματίες. Ξαφνικά τραντάζεσαι. Σε χτύπησε σφαίρα. Πιάνεις με το χέρι την αριστερή πλευρά σου στο μέρος της καρδιάς.
 
 
 
Περίμενες να τρέξει αίμα. Όταν γδύθηκες, βρήκες τη σφαίρα σε αυτό το βιβλιαράκι, ακριβώς στο μέρος της καρδιάς. Έτρεμες σαν να είχες πυρετό. Το χέρι του Θεού! Το ιερό βιβλίο σου έσωσε τη ζωή από το ατσάλι και το μολύβι.
 
 




Την ημέρα αυτή την θεωρείς ως πνευματική σου γέννηση. Από την ημέρα εκείνη άρχισες να έχεις φόβο Θεού και διαφύλαξες την πίστη σου προσεκτικά. Όντως δεν είναι παλιά καμπαρτίνα! Και δεν την κουβαλά το ανθρώπινο καραβάνι μάταια.

                                                     




   

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...