Μοῦ ἔλεγε κάποια μέρα: “Ἔρχονται σε μένα καμιὰ φορὰ καὶ ἀγόρια καὶ κορίτσια. Τὰ καημένα τὰ παιδιὰ καὶ τί δὲν ἔχουν κάνει, ὅλες τὶς ἁμαρτίες τις σαρκικὲς τὶς ἔχουν κάνει, μὰ ἐγὼ τ’ ἀγαπῶ”.
Ὁ Γέροντας δὲν δικαιολογοῦσε τὶς πράξεις τῶν παιδιῶν. Τὶς χαρακτήριζε ὡς σαρκικὲς ἁμαρτίες, ἀλλὰ συγχρόνως τὰ ἀγαποῦσε σὰν πολύτιμες ψυχὲς “ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε”. Μὲ τὴν ἀγάπη του, τοὺς προσείλκυε σὰν μαγνήτης καὶ τοὺς θεράπευε σταδιακὰ ἀπὸ τὴ σαρκολατρεία τους.
Ἡ πατερικὴ αὐτὴ στάση τοῦ Γέροντα, παρεξηγήθηκε ἀπὸ μερικοὺς πουριτανοὺς συντηρητικούς, ποὺ ἐπένθησαν, καὶ μερικοὺς ἀνεύθυνους προοδευτικούς, ποὺ πανηγύρισαν, γιὰ τὴν ἴδια αἰτία: γιὰ τὸ ὅτι τάχα ὁ Γέροντας “ἀνέχεται” τὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες. Δὲν καταλάβαιναν, ὅτι ἡ ἁμαρτία δὲν καταπολεμεῖται, οὔτε μὲ τὴ μισαλλόδοξη καταδίκη τοῦ ἁμαρτωλοῦ, οὔτε μὲ τὴν ἔνοχη νομιμοποίηση τῆς πτώσης. Ὁ Γέροντας πολεμοῦσε ἀποτελεσματικὰ τὴν ἁμαρτία, ἀγαπώντας τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ βοηθώντας τον στὴ συνειδητοποίηση τῆς εὐθύνης γιὰ τὶς πτώσεις του, καὶ τῆς δυνατότητας ἐν Χριστῷ τῆς ἀπαλλαγῆς του καὶ ἀπ’ αὐτὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἐνοχή, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς συγχωρήσεως καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἤθελε νὰ ὁδηγεῖ στὴν καινούργια ζωή, καὶ ὄχι νὰ ταλαιπωρεῖ τὶς ψυχὲς μὲ τὴν παλιά.
Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 321
