Όσο περισσότερο ζητούν την βοήθειά σου, τόσο περισσότερο να τους αγαπάς και να προσεύχεσαι στην Παναγία μας...( Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης )

Όταν προσεύχεσαι στην Παναγία μας την ονομάζεις ''άβυσσο ελέους και οικτιρμών''.
Προσπάθησε όσο μπορείς να γίνεις σαν κι Αυτήν, να είσαι ελεήμων κι οικτίρμων σ' εκείνους που ζητούν το έλεος και τους οικτιρμούς σου. Μην εκνευρίζεσαι μαζί τους, μην τους περιφρονείς. Όσο περισσότερο ζητούν την βοήθειά σου, τόσο περισσότερο να τους αγαπάς. 

Να καταλαβαίνεις την θέση τους με ειλικρίνεια και καλή διάθεση, όπως διδάσκει το Ευαγγέλιο. Να προσπαθείς να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση τους. Κι η Παναγία μας θα σου δώσει το Έλεός Της, πολλαπλάσια.


Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων ( Αγίου Πορφυρίου )

Θα σού δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις:
Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι αμαρτάνουν.
Σ’ ένα Μοναστήρι εκεί ζεί ένας μοναχός ασκητής, ο οποίος σηκώνει τα καθαρά χέρια του στον Θεό και τον παρακαλεί να μην τιμωρήσει όλες αυτές τις χιλιάδες που αμαρτάνουν.
Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι για το χατίρι αυτού του ασκητή ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες.
- Είναι εκπληκτικό αυτό που μας λέτε.
- Να ξέρεις, ότι οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα.
Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό ο,τι θέλει και να του το δώσει ο Θεός.
Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων.

«Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου»

Με λένε Ραφαήλ…Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι” εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ” αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό.

Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.
Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια. «Με λένε Ραφαήλ» μου είπε και δείχνοντάς μου με το χέρι του μια βραχώδη σπηλιά στο πλάι του, συνέχισε «Εδώ είναι το σπίτι μου. Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς. Να θυμάσαι το Όνομά μου!». Ξύπνησα! «Ραφαήλ;» αναρωτήθηκα. Δεν ξέρω κανέναν Άγιο ονόματι Ραφαήλ. Μη θέλοντας να ξεχάσω το όνομά του, το σημείωσα στο περιοδικό που διάβαζα πριν αποκοιμηθώ. Ύστερα συνέχισα τον μεσημεριανό μου ύπνο, μην ξέροντας πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε αυτό το όνειρο λίγες μέρες αργότερα. Όταν λοιπόν ξύπνησα, ρώτησα τη μητέρα μου, αν ήξερε κάποιον Άγιο με αυτό το όνομα. «Όχι» ήταν η απάντηση.

Οι μέρες πέρασαν και οι διακοπές τελείωσαν. Επιστρέψαμε στο σπίτι μας, στη Ν. Μάκρη. Όλα πήραν τον καθημερινό τους ρυθμό. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά ο μικρός μας γιος (ήταν τότε 9 μηνών) παίζοντας στο πάρκο του, έπεσε στο πλάι ανάμεσα στα παιχνίδια του. Έμοιαζε να πεθαίνει. Μελανιασμένος, μούσκεμα από τον ιδρώτα, ανοιγόκλεινε το στοματάκι του σαν το πουλάκι που αφήνει την τελευταία του πνοή. Αμέσως, το μετέφερα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν απώλεια αισθήσεων. Πιθανόν, είπαν, έβαλε κάποιο παιχνιδάκι στο στόμα του που του έφραξε για λίγο την αναπνοή. Τίποτε σπουδαίο. Έτσι επιστρέψαμε σπίτι. Όμως την ίδια ημέρα το ξανάπαθε για δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Οπότε νοσηλεύτηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο Παίδων. Οι γιατροί μετά από πολλές εξετάσεις, διέγνωσαν κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο. Πρόβλημα που θα το ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή του.

Πάνω, όμως, από την ιατρική διάγνωση και πέρα από την φαρμακευτική θεραπεία, στέκεται ψηλότερα η θρησκεία μας με όλους τους Αγίους της. Έτσι, λοιπόν, μέσα στη στενοχώρια μου και τη θλίψη μου, εκεί που νόμισα πως η ζωή μου μαύρισε και πως η χαρά από την οικογένειά μου χάθηκε για πάντα, άνοιξε η πόρτα του θαλάμου και μπήκε μέσα μια ηλικιωμένη γυναίκα που πουλούσε εικονίσματα Αγίων, για να ζήσει. Μέσα από τη μεγάλη τσάντα με τα εικονίσματα, επέλεξε τυχαία και μου πρότεινε ένα εικόνισμα. Ήταν αυτό του Αγίου Ραφαήλ. «Πάρε, παιδάκι μου, αυτή την εικονίτσα» μου είπε, «κι” ο Άγιος Ραφαήλ θα κάνει καλά το παιδάκι σου». Τότε θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει. Την ίδια ημέρα πήρα κι” ένα τηλεφώνημα από παιδίατρο, συγγενικό πρόσωπο, ο οποίος μου είπε: «Εκεί που εμείς οι γιατροί σταματάμε, συνεχίζουν οι Άγιοι. Αύριο θα φύγει η πεθερά μου, θα πάει για ένα δικό μας τάμα στον Άγιο Ραφαήλ, στη Μυτιλήνη και θα ανάψει μια λαμπάδα και για το μωρό». Τότε κατάλαβα πως δεν ήμουνα μόνη και αβοήθητη όπως νόμιζα. Και πως το θαύμα δεν θα αργούσε να γίνει, καθώς ο Άγιος Ραφαήλ με τα δύο αυτά περιστατικά μου υπενθύμιζε το όνειρό μου και με οδηγούσε σε Εκείνον. Μέρα νύχτα, λοιπόν, παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να γιατρέψει το παιδάκι μου «Άγιε μου Ραφαήλ, προσευχόμουν, βοήθησέ μας, μη μας αφήνεις αβοήθητους να σηκώσουμε τέτοιο Σταυρό». Ύστερα σκεπτόμουν ότι τα βάσανα είναι για όλους τους ανθρώπους … «Εσύ ξέρεις, Άγιε Ραφαήλ, εσύ θα μας οδηγήσεις. Αν νομίζεις πως αυτό είναι το θέλημα του Θεού μας, κάνε μας να νοιώσουμε ελαφρύτερο το Σταυρό μας».

Οι ημέρες περνούσαν. Οι γιατροί είχαν βγάλει το συμπέρασμά τους. Οι κρίσεις του παιδιού έμοιαζαν επιληπτικές. Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε στο παιδί, ήταν αγωγή για επιληψία. Όμως, ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα Του, διότι στο κέντρο επιληψίας οι νέες εξετάσεις που έγιναν στον εγκέφαλο του μωρού δεν έδειξαν καμία απολύτως βλάβη.

Τις επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε την Παναγία της Τήνου, προκειμένου να ανάψουμε μια λαμπάδα για την υγεία του παιδιού και να την ευχαριστήσουμε για το μεγάλο δώρο που μας είχε χαρίσει με τη Μεσιτεία Της. Στο δρόμο, λοιπόν, προς την Χάρη Της, μας πλησίασε ένα μικρό αγοράκι. «Κυρία» μου είπε, «ξέρετε πως με λένε;». «Πώς σε λένε αγοράκι μου;» αποκρίθηκα. «Ραφαήλ, κυρία» μου είπε και χάθηκε μέσα στον κόσμο. Χάθηκε ανάμεσα στον κόσμο; Ή εξαφανίστηκε σαν άγγελος;(!) Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Όμως, για μένα εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν άγγελος Κυρίου που μου έλεγε «Ο Άγιος Ραφαήλ είναι που έσωσε το παιδί σου, Εκείνον πρέπει να ευχαριστήσεις». Και πράγματι, ο Άγιος Ραφαήλ μας έκανε μεγάλο θαύμα. Οι μήνες πέρασαν και όλες οι ιατρικές εξετάσεις απέκλιναν όλο και περισσότερο από τις πρώτες και τελικά το παιδί μεγάλωσε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας.

Εμείς ευχαριστούσαμε τον Άγιο Ραφαήλ που μας το χάρισε γερό και σιδερένιο. Και όλα αυτά τα χρόνια επισκεπτόμαστε κάθε εκκλησία που φιλοξενούσε Ιερά Λείψανα του Αγίου για προσκύνημα. Πέρασαν έτσι δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Κάποια ημέρα προσέξαμε στο δρόμο μια αφίσα που καλούσε τους πιστούς για την Εορτή του Αγίου Ραφαήλ, στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Που να φανταζόμασταν πως ο Άγιος που είχε φέρει ξανά τη χαρά στο σπίτι μας βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο κοντά μας. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξή μου ήταν πως επισκεπτόμενη για πρώτη φορά τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, ανακάλυψα ότι το σημείο που είναι χτισμένη είναι ακριβώς το ίδιο σημείο που μου είχε υποδείξει ο Άγιος Ραφαήλ στον ύπνο μου, πριν από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, λέγοντάς μου ότι «εδώ είναι το σπίτι μου». Επισκεπτόμουν για πρώτη φορά τη Μονή, αλλά ήταν σαν να την ήξερα χρόνια.

Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του, που με αξίωσε ύστερα από τόσα χρόνια να βρω και να βρεθώ στο «σπίτι του», και να προσκυνώ την Χάρη Του! Ας έχει όλο τον κόσμο στη Σκέπη Του!

Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία! ( Άγιος Πορφύριος )

Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία!

Προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε, ότι δεν έχει σχέση η θρησκεία μας με άλλες θρησκείες, η Ορθοδοξία. Τώρα όμως όλος ο κόσμος, διάφορες νοοτροπίες, διάφοροι άνθρωποι και μεγάλοι, που ούτε καν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουνε τη γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουνε πολλές θρησκείες, διότι ''διχάζουν'' τους ανθρώπους και τους φέρνουνε σε έχθρα.. (...)
Και όλοι φροντίζουν, μικροί, μεγάλοι και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία. Και θα γίνει με έναν τρόπο τέτοιο· ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο, να φτιάξουμε μια νέα θρησκεία. Αυτό το κάνουνε οι Σιωνισταί και εργάζονται πολύ γι’ αυτό το πράγμα, οι άνθρωποι να αφήσουνε να βγάλουμε μια νέα θρησκεία ''καλή''... και να αφήσουμε ότι υπάρχει κόλαση, ότι υπάρχει σατανάς και κάτι τέτοια. Ενώ η Ορθοδοξία τον σατανά τον έχει βάλει ως δόγμα. Δεν τα ξέρετε; Μέσ’ το Ευαγγέλιο είναι γραμμένα! (Εννοεί ο άγιος γέροντας την αποκάλυψη του Ιωάννη που αναφέρει την πτώση της Εκκλησίας, και την λατρεία ενός ''θεού'', του αντιχρίστου δηλαδή, απο όλες τις θρησκείες...)



Άμα αρνηθείς το σατανά θα πει ότι δεν είσαι Ορθόδοξος.
Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει σατανάς; Υπάρχει πνεύμα κακό όντως, όπως και Άγγελοι και Άγιοι υπάρχουνε και σατανάδες. Ενθυμούμαι που έλεγε η δεσποινίς: «πω, πω, πω, πω, όχι εγώ τον σατανά δεν τον θέλω, δεν τον πιστεύω, δε ..» Μωρέ αυτά είναι που μας χαλάνε, το πνεύμα το κακό λέω κι εγώ. Ο σατανάς το πνεύμα το κακό είναι. Ή κακό πνεύμα πεις, ή σατανά πεις, είναι το ίδιο... Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη .. να γίνει μία θρησκεία!

Άγιος Πορφύριος 

 

https://agiameteora.net

Ο άθεος και η γριούλα ( Γεροντικό )

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα χτύπησαν την πόρτα. Ήταν μια γριούλα και ζητούσε να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Ό Ιερέας ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. Ή γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον Ιερέα σε ένα δωμάτιο. Και να, ξαφνικά ό παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο.Ό άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει. Φύγε από εδώ! Ποιός σε κάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.
Ό παπάς τα έχασε. Μά δεν ήλθα από μόνος μου! με κάλεσε ή γριά! Ποιά γριά; 'Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά!

Ό παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του άρρωστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα που τον κάλεσε.

Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο. Να αυτή! Ποιά αυτή; Ξέρεις, τί λες, παπά; Αυτή είναι ή μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα! Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος.

Ό άρρωστος άρχισε να κλαίει. Και αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί. Και μετά, κοινώνησε. Ή μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει το δρόμο της σωτηρίας.

Από το Γεροντικό

Αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ’ ανέβεις κι εσύ απάνω στον Σταυρό. ( Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης )

Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ’ όνομα της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό, κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στον θρόνο της.

«Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες». Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη.

Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο!

Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ’ ανέβεις κι εσύ απάνω στον Σταυρό.

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει ( Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής )

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει.

 Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς απο το παράθυρο. Δέν έχεις καιρό ούτε ν’ανοίξεις.


Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής