Lord Jesus Christ, have mercy on me ...
Always try to make sure that the prayer of Jesus Christ is included in your daily cycle, your work, your every breath and your every sense. Oh, then how will your heart rejoice! How delighted you will be because your mind will rise towards the heavens. Wherefore do not forget to always say: Lord Jesus Christ, have mercy on me.
When you chant you will understand the chants; you will have the desire and you will likely have the voice and humility to give back, accordingly, the words of God. Therefore do not do injustice to your soul anymore, but say inwardly the prayer, Lord Jesus Christ, have mercy on me...
When you work, do not let all your thoughts and strength be absorbed in your work, but say the prayer in a whisper. Then your works will be correct, error-free, your thoughts will be clean, and your work performance will be greater. Go ahead, then, say the prayer of Jesus Christ, so your works will be blessed, Lord Jesus Christ, have mercy on me.
The Holy Spirit protects the soul that prays. It enters the depths of the soul, has control over the inner world of the soul and it directs it towards God's Holy Will. Only then the soul has the power to say, along with the Prophet: Bless the Lord, O my soul; and all that is within me, bless His holy name! (Ps. 103, 1). Go ahead and pray: Lord Jesus Christ, have mercy on me, so you will have the protection of the Holy Spirit.
When the Holy Spirit protects your soul, you feel fulfilled and humble. You are not affected by injustice, irony or praise. You live in a spiritual atmosphere, which the virus of sin cannot penetrate. Only the Holy Spirit can judge our souls, no else has that right. The Holy Spirit gives us new eyes and new reasoning. Say the prayer frequently so you can live comfortably in any environment; Lord Jesus Christ, have mercy on me.
Lord Jesus Christ, have mercy on me ...
Elder Joseph the Hesychast (1897-1959)
http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/the-omnipotent-prayer-lord-jesus-christ.html
Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος γράφει ως εξής για εκείνους που δημιουργούν ταραχή μέσα στην εκκλησία και που αποχωρούν από την εκκλησία πριν ολοκληρωθεί η Θεία Λειτουργία του Θεού:
"Μερικοί δεν πλησιάζουν την Θεία Κοινωνία τρεμάμενοι αλλά με ταραχή, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, πυρωμένοι από θυμό, φωνασκούντες, μαλώνοντες, σπρώχνοντες τον διπλανό τους, γεμάτοι ταραχή. Περί αυτού σας έχω μιλήσει πολλές φορές και δεν θα παύσω να μιλώ για αυτό.
Δεν βλέπετε την τάξη στην συμπεριφορά στους παγανιστικούς Ολυμπιακούς αγώνες, όταν ο "Ταξιθέτης" περνά μέσα από την αρένα φορώντας στεφάνι στο κεφάλι, ντυμένος με μακρύ ένδυμα, κρατώντας ραβδί στο ένα χέρι, καθώς ο κήρυκας αναγγέλλει να γίνει ησυχία και τάξη; Δεν είναι χυδαίο, εκεί - όπου κυβερνά ο διάβολος - να γίνεται τόση ησυχία και εδώ, που ο Χριστός μας προσκαλεί σε Αυτόν τον Ίδιον, να γίνεται τόση φασαρία; Στην αρένα, ησυχία - και στην εκκλησία, αναστάτωση! Γαλήνη στην θάλασσα, και φουρτούνα στο λιμάνι!
Όταν σας προσκαλούν σε γεύμα, δεν πρέπει να αποχωρείτε πριν από τους άλλους, παρ' ότι έχετε χορτάσει πριν από τους άλλους, και εδώ, που τελείται το γεμάτο δέος μυστήριο του Χριστού, και ενώ ακόμη συνεχίζουν οι ιερατικές πράξεις, εσύ φεύγεις εν μέσω αυτών και εξέρχεσαι; Πώς μπορεί να συγχωρηθεί αυτό; Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί αυτό;
Ο Ιούδας, μόλις εκοινώνησε στον Μυστικό Δείπνο εκείνη την τελευταία βραδιά, έφυγε βιαστικός ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν στο τραπέζι. Βλέπετε, ποίων το παράδειγμα ακολουθούν εκείνοι που βιάζονται να αποχωρήσουν πριν από την τελευταία ευχαριστία;"
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
http://agiameteora.net/
Animals, such as cows, that are raised in order to be slaughtered and butchered are allowed to graze and eat freely, and they are fed to be fattened. Conversely, animals that will be used for work or provide some service to man are trained, disciplined, and kept an a strict diet. This is what God does as well. He allows malicious people in this present life to grow fat as they indulge in carnal pleasures and sinful enjoyments because
such unfortunate people will finally end up in eternal Hell.
On the contrary, He tests and disciplines virtuous and righteous people in order to keep them in His heavenly mansion forever. Fruit-bearing trees that yield a crop and produce a bountiful harvest are pruned, they are sprayed with pesticides, and have
heavy weights attached to the end of their branches, which bend and pull the branches
downward. All these harsh measures, however,
are conducive to the tree bringing forth fruit.
Conversely, trees that do not produce fruit and are of no value to man are neither pruned nor clipped like fruit-bearing trees. However, once such trees grow and reach maturity, they are cut down,
completely uprooted from the ground, and subsequently used as firewood. This is what happens with man in this world as well. Virtuous people who produce useful and good works receive sorrows and lashes, whereas the
Righteous Judge does not punish evil and sinful people here because He is waiting to consume them eventually in the fire of Hell.
The prosperity and good fortune of ungodly people is actually a severe misfortune! For when such people observe nothing bad happening to them and that they are not punished in any way, they shamelessly and impudently proceed to carry out even greater sins and worse crimes.
Furthermore, when such a person remains
undisciplined, it is a sign that he will be punished and condemned, because the enemy does not disturb or assault his own friends. Thus it is apparent, just as we have illustrated above, that the more God loves someone, the more He allows one
temporarily, and for the time being, to experience discipline that is beneficial and ultimately life
-saving for the soul.
from The Salvation of Sinners
Whoever strives towards God and really wants to become Christ’s follower must follow Him, endeavoring to improve himself and become a new person, not retaining anything within oneself that is peculiar to the ancient person — for it is said:" if anyone is in Christ, he is a new creation."
St. Macarius the Great
Θαύμα στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη:
Η ζωή πολλών Άγιων της εκκλησίας μας είναι συνυφασμένη με θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Στη συνέχεια θα σας αναφέρουμε ένα από αυτά. Όταν ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ήταν μικρός πήγαινε μια μέρα με τον αδελφό του τον Βλάση σ' ένα χωράφι τους. Για να φτάσουν όμως εκεί έπρεπε να περάσουν ένα χείμαρρο, τον Εβκάση που την ήμερα εκείνη ήταν πλημμυρισμένος.
Ο μικρός Θεόδωρος (ο Άγιος Αρσένιος) αψηφώντας τον κίνδυνο μπήκε μέσα στο χείμαρρο για να περάσει, απέναντι. Ο αδελφός του ο Βλάσης έντρομος βλέπει τα ορμητικά νερά να παίρνουν μαζί τους και τον αδελφό του.Τότε κλαίγοντας παρακάλεσε τον Άγιο Γεώργιο να τον σώσει. Ξαφνικά βλέπει δίπλα του τον αδελφό του ο όποιος του είπε πώς ένας καβαλλάρης καλόγερος τον άρπαξε μέσα από τα νερά, τον έβαλε πάνω στο άλογο του και στη συνέχεια τον έβγαλε έξω. Από τότε ο Θεόδωρος έλεγε ότι θα γίνει κι αυτός καλόγερος.
Θαύματα στην Ι. Μ. Ξενοφώντος.
Οι Οι πατέρες της Ι. Μ. Ξενοφώντος Αγίου Όρους στους πολυπληθείς προσκυνητές της Μονής με ιερά συγκίνηση διηγούνται τα εξής: Στίς 23 Απριλίου ημέρα της εορτής του Αγίου στην Ι. Μ. γινόταν η καθιερωμένη μεγάλη αγρυπνία καί είχαν βγάλει για προσκύνηση το ιερό λείψανο του Αγίου Γεωργίου (τμήμα από το χέρι του) που φυλάσσεται στο μοναστήρι. Την ώρα του εσπερινού οι πατέρες διεπίστωσαν ότι όχι μόνον έβγαινε από το ιερό λείψανο λεπτή και πάντερπνη εύωδία καθώς και άγιον μυρο, αλλά είχε πάρει μορφή και σχήμα νωπής πληγής. Τότε διέκοψαν τον εσπερινό και διάβασαν την παράκληση του Αγίου.
Οι πατέρες της ίδιας μονής μας διηγήθηκαν και το εξής γεγονός: Πρίν από χρόνια, την ήμερα της εορτής του Αγίου, μάγειρας ήταν ο Γερο-Βαρλαάμ ο οποίος ήταν πολύ λυπημένος, διότι την ήμερα που πανηγύριζε το μοναστήρι αυτός δεν μπορούσε να πάει να εκκλησιασθεί. Σε μια στιγμή με αναστεναγμό λέγει: «Άγιε Γεώργιε, σήμερα που τιμάμε την μνήμη σου εγώ δεν μπορώ να 'ρθώ κοντά σου, στην ακολουθία». Τότε άστραψε το μαγειρείο και παρουσιάζεται μπροστά του ο Άγιος Γεώργιος και του λέγει: «Μη στεναχωριέσαι Γερο-Βαρλαάμ, εδώ θα είμαι μαζί σου».
Ιερά Καλύβη Αγίου Γεωργίου Νέας Σκήτης.
Οι πατέρες που ασκούνται στην Καλύβη μας έγραψαν: «...Τον αίσθανόμεθα δίπλα μας πάντα να μας περισκέπει, να μας διαφυλάττει, να μας προνοεί καί να μας τρέφει. Ούδεμίαν δυσκολίαν αντιμετωπίζουμε, διότι, αν και περνούμε κάποτε δυσβάστακτες περιστάσεις την τελευταία στιγμή προλαμβάνει ό "Αγιος καί ρύεται παντός κινδύνου καί ανάγκης. Οι προ ημών Πατέρες διηγούνται για την πρόνοιαν του Αγίου ότι κατά το σωτήριον έτος 1931 η 1932 δεν είχαν ψάρια να κάνουν την πανήγυριν. Την τελευταίαν στιγμήν παρουσιάζεται ψαράς, κρατώντας το πανέρι του γεμάτο ψάρια, που, αν και στο δρόμο του συνάντησε και άλλες καλύβες, εν τούτοις σ' αυτήν την καλύβη κτύπησε και ρώτησε τους πατέρας αν θέλουν τα ψάρια, χωρίς να γνωρίζει ότι εόρταζε ο ναός της καλύβης. Αυτό το θαύμα το επιβεβαιώνει και ο έτι ζών γέρων Μακάριος από την καλύβην των Κυριλλαίων της Νέας Σκήτης».
Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά (Αγίων Μετεώρων).
Απέναντι, από την Ι. Μ. Αγίου Νικολάου Ανάπαυσα ψηλά σ' έναν απότομο βράχο βρίσκεται ο ναΐσκος του Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά (14ος αι.) που μπορεί να τον διακρίνουμε εύκολα από τα πολύχρωμα μανδήλια που κρεμούν οι κάτοικοι του Καστρακίου. Το παρακάτω θαΰμα του Αγίου έγινε αιτία να διασώζεται μέχρι σήμερα το έθιμο αυτό: Στά χρόνια της Τουρκοκρατίαςένας άγαρηνός πήγε καί έκοψε ξύλα από το δασύλλιο, που ήταν κάτω από την Μονή του Αγίου Γεωργίου. Μόλις έκοψε τα πρώτα ξύλα έπεσε κάτω καί δεν μπορούσε να σηκωθεί. Κατάλαβε ότι ο Άγιος τον τιμώρησε γιατί δεν σεβάστηκε την περιουσία από το «βακούφι». Τότε έταξε στον Άγιο τον ακριβό καί πολύτιμο φερετζέ της συζύγου του. Αμέσως έγινε το θαΰμα, σηκώθηκε και έτρεξε στο σπίτι του απ' οπού έφερε το φερετζέ και τον κρέμασε στο μοναστήρι. Την πράξη του αυτή μιμήθηκαν και οι χριστιανοί της περιοχής και από τότε το έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Την ήμερα της εορτής του Αγίου θαρραλέοι νέοι ανεβαίνουν και κρεμούν μανδήλια στον σωζόμενο ναό.
Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου.
Και στο μοναστήρι αυτό της Κύπρου, που τα τελευταία χρόνια άρχισε και πάλι να λειτουργεί σαν Μονή, γίνονται πολλά θαύματα. Από το περιοδικό «Όρθόδοξη Μαρτυρία» αντιγράφουμε ένα. «Ένα από τα παιδιά που ερχόντουσαν πάντα και μας βοηθούσαν ξεκίνησε ένα απόγευμα, ενώ κτιζόταν η Μονή, να έλθει να προσκυνήσει. Την ήμερα εκείνη έβρεξε παράκαιρα και το ευλογημένο το παιδί αντί να πάει κανονικά από το δρόμο και να στρίψει με το αυτοκίνητο του σκέφθηκε για συντομία να στρίψει μέσα από το χωράφι, οπότε το αυτοκίνητο του «έβόλησεν μέσα στα πηλά». Παρά τις προσπάθειες του το αυτοκίνητο δεν έβγαινε από τις λάσπες. Απελπισμένος άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε κάτω. Εκεί γύρω δεν βρισκόταν κανείς. Σκέφθηκε να επικαλεσθεί σε βοήθεια τον Άγιο Γεώργιο. Έκαμε μικρή προσευχή και μόλις μπήκε μέσα, με το πρώτο ξεκίνημα το αυτοκίνητο ξεκόλλησε από «τα πηλά» και έφθασε στη Μονή. Εισήλθε στην εκκλησία και γονάτισε ενώπιον της μεγάλης εικόνας του Αγίου για να τον ευχαριστήσει, οπόταν άκουσε έξω ποδοβολητά αλόγου, ωσάν κάποιος καβαλλάρης να έτρεχε στην αυλή. Σηκώνεται και κοιτάζει έξω, δεν υπήρχε κανείς. Αισθάνθηκε ρίγος και συγκίνηση, συνάμα καί φόβο πού παρά την άναξιότητά του,είχε αισθανθεί έντονη την παρουσία του Αγίου».
Στη συνέχεια σημειώνονται και τα παρακάτω: «Μία Κυριακή, όταν ελειτούργησε η Μονή, ήλθε από το Αύγόρου μία γυναίκα η οποία μας είπε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξη αυτής της Μονής. Μια νύχτα ήλθε ο Άγιος Γεώργιος στον ύπνο της και της εξήγησε που είναι το μοναστήρι του, ότι είναι μετά τα Κελλία και ότι έχει τρεις μοναχούς και την προέτρεψε να το επισκεφθεί». Ο μακαριστός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης σε αδελφό της Μονής είχε πει: «Εκεί πού πάτε τώρα δεν έχει τίποτε,κάποτε είχε μοναστήρι το όποιον απέθανε καί θα κάνετε μια νεκρανάσταση, θάρχεται πολύς κόσμος και θα αναπαύεται». Αλλά και ο μακαριστός π. Παΐσιος είχε πει για το μοναστήρι αυτό: «Εκεί πού θα πάς έχει έναν, θα γίνετε δύο. θαρθει ακόμα ένας, θα γίνετε τρεις. Εσείς οι τρεις θα πάτε κάπου καί θα κάμετε μια βάση (πνευματική). Αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις άλλες βάσεις. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πνευματικό καί όχι πολιτικό και χρειάζονται πνευματικές αντιστάσεις».
Στην Αλβανία.
Ναοί προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρα υπάρχουν και στην μαρτυρική Εκκλησία της Αλβανίας. Στο ιεραποστολικό Περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», τεύχος Απρίλιος -Ιούνιος του 1997, σελ. 357 ο π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ανάμεσα στα αλλά γράφει και τα έξης: «... Δεν θα πρέπει να αποσιωπήσω την συγκινητική συνάντηση που είχα ένα βράδυ, στο σπίτι του παπα-Γιάννη Τρεμπίτσκα, στην Κοριτσά. Μια εβδομήντα περίπου χρονών γριούλα ήρθε και μας ανακοίνωσε το πρόβλημα της: - Πατέρες, βοηθήστε με να κτίσω την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό μου. - Γιαγιά, από πού είσαι, τί θρησκεία ακολουθείς και ποιος σου ζήτησε να κτίσεις εκκλησία; -Το χωριό μου ήταν ορθόδοξο μέχρι το 1910. Από τότε όλοι οι κάτοικοι εγίναμε μουσουλμάνοι. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου παραμένουν ακόμα στο κέντρο του χωριού μας. Τρεις φορές μέχρι τώρα ήλθε στον ύπνο μου ο Άγιος Γεώργιος και μου είπε: «Εσύ θα αναλάβεις να μου κάνεις την εκκλησία». - Καί πώς ξέρεις γιαγιά, ότι αυτός ήταν ο Άγιος Γεώργιος; Σηκώθηκε όρθια. Έβγαλε από την τσέπη της μια πλαστική είκονίτσα του Αγίου Γεωργίου και κάπως αντιδρώντας για την ερώτηση μου, μου είπε: - Καλά δεν ξέρω ποιος είναι ο Άγιος Γεώργιος; Να, αυτός είναι. Ας σημειωθεί εμφατικά ότι αυτή ήταν μουσουλμάνα...»
Κείμενο από το βιβλίο-Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, Γεωργίου Μηλίτση-διδασκάλου
Όσο καθαρίζεται ο άνθρωπος από τα πάθη, τόσο αποκτά τη δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με το Θεό και τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα.
Όσοι βλέπουν τον άνθρωπο ρομαντικά και εξωτερικά μεταθέτουν το κακό από τα πρόσωπα στην κοινωνία, γι’ αυτό και πρεσβεύουν ότι η βελτίωση της κοινωνίας θα φέρει και βελτίωση των προσώπων. Αλλά οι Ορθόδοξοι χωρίς να αρνούμεθα τη σημασία της κοινωνικής επιδράσεως στα πρόσωπα, δίνουμε την προτεραιότητα στη μεταμόρφωση του προσώπου διά της μετανοίας και της Θ. Χάριτος.
Είναι μεγάλη πλάνη να θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να αγωνισθούμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι η αλλαγή μερικών κοινωνικών θεσμών θα φέρει και την αλλαγή των ανθρώπων χωρίς μετάνοια.
Ο άρρωστος άνθρωπος κάνει άρρωστες κοινωνίες και οι άρρωστες κοινωνίες αρρωσταίνουν χειρότερα τους ανθρώπους. Το να θεραπεύουμε τις κοινωνικές αρρώστιες χωρίς να θεραπεύσουμε την προσωπική αρρώστια, αποτελεί μετάθεση του προβλήματος, άρνηση της αποδοχής της προσωπικής μας ευθύνης, υπεκφυγή από τη μετάνοια, κατάφαση στον εγωισμό μας, απροθυμία να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κύριος έθεσε την προσωπική μετάνοια σαν προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη Βασιλεία Του.
Δεν πρέπει επίσης να παραγνωρίζεται το έργο του διαβόλου στη διάλυση των προσώπων και των κοινωνιών και στην επικράτηση του κακού. Η ανθρωπιστική απλούστευση των κοινωνικών προβλημάτων αρνείται την ύπαρξη του διαβόλου. Αντίθετα, στο Ευαγγέλιο και στη χριστιανική εμπειρία φανερώνεται η έκταση των διαβολικών ενεργειών σε πρόσωπα και κοινωνικές καταστάσεις και η ανάγκη αγώνος κατά του διαβόλου, αποταγής και εξορκισμού των πονηρών πνευμάτων. Έργο των χαρισματούχων ιερωμένων μοναχών και λαϊκών είναι η διάκριση των πνευμάτων, για να μη πέφτει ο Χριστιανός στις παγίδες που του στήνει ο πονηρός, όταν εμφανίζεται με το προσωπείο του καλού.
Τονίσαμε τη δύναμη των αντιθέτων αντιευχαριστιακών και αντικοινωνικών δυνάμεων όχι για να δείξουμε την αδυναμία υπερνικήσεώς τους, αλλά την ανάγκη να λαμβάνονται υπ’ όψιν από τον αγωνιζόμενο Χριστιανό. Ο Χριστός νίκησε τις δυνάμεις αυτές και ο Χριστιανός μπορεί με τη δύναμη του Χριστού και τη συνεργασία της Θείας Χάριτος να συμμετάσχει στη νίκη αυτή του Χριστού.
* * *
Στο σημείο αυτό διαφοροποιείται ριζικά ο χριστιανικός κοινωνικός αγώνας από κάθε άλλο αγώνα. Η κοινωνία που θέλουν να δημιουργήσουν τα ουμανιστικά συστήματα (ιδεαλιστικά και υλιστικά) είναι ανθρωποκεντρική. Η κοινωνία των χριστιανών είναι Θεανθρωποκεντρική. Αλλά και τα μέσα των ουμανιστών είναι ανθρώπινα. Των χριστιανών Θεανθρώπινα. Στη βάση δηλαδή του χριστιανικού κοινωνισμού βρίσκεται η ταπείνωση. Ενώ στην βάση του ουμανιστικού κοινωνισμού η υπερηφάνεια, η αυτάρκεια, το κλείσιμο από το Θεό. Πρόκειται για την επανάληψη της ίδιας της αμαρτίας του Αδάμ: Η επιδίωξη της θεώσεως χωρίς το Θεό.
Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά ουμανιστικά συστήματα με τις εφαρμογές τους στην οικονομία (καπιταλισμός, κομμουνισμός) γεννήθηκαν στην αιρετική δύση, στην οποία προηγήθηκε ο θρησκευτικός ανθρωποκεντρισμός του «αλαθήτου» Πάπα και του Filioque. Ας σκεφθούν στο θέμα αυτό οι Ορθόδοξοι ή πρώην Ορθόδοξοι που αβασάνιστα αρνούνται την ορθόδοξη παράδοσή μας, συνήθως από άγνοια, για να προσκολληθούν στα δυτικά συστήματα.
Ο ανθρώπινος μόνο χαρακτήρας του μη χριστιανικού κοινωνισμού, του αφαιρεί τη δυνατότητα να δώσει ειρήνη στην ψυχή του ανθρώπου, γιατί τον αφήνει ασυμφιλίωτο με τον Ουράνιο Πατέρα του, και γι’ αυτό ανέστιο. Ας θυμηθούμε το λόγο του Αγίου Αυγουστίνου, που εκφράζει ανθρωπολογική εμπειρία: «Μας έπλασες Κύριε για Σένα και η καρδιά μας είναι ανήσυχη ως ότου αναπαυθεί κοντά Σου».
Τα άθεα κοινωνικά συστήματα βοηθούν να λύσουμε μερικά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, αλλά όχι να συναντήσουμε αληθινά και ουσιαστικά το Θεό και τον άνθρωπο. Δεν απαντούν ικανοποιητικά στα υπαρξιακά μας ερωτήματα και ιδίως στο κεντρικό πρόβλημα του θανάτου. Ο κόσμος τακτοποιείται ωραία για να πεθάνει. Αν και τα συστήματα αυτά, και ιδίως ο μαρξισμός, χαρακτηρίζονται από ένα έντονο εγκόσμιο μεσσιανισμό, στην πραγματικότητα δεν «μετάγουν εκ του θανάτου εις την ζωήν», και γι’ αυτό δημιουργούν ανθρώπους τραγικούς, χωρίς ελπίδα. Η έντονη μάλιστα ανθρωπιστική ή και επιχειρηματική δράση κάποτε είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας να ξεχάσουμε το βασικό μας πρόβλημα, το πρόβλημα του θανάτου, και να λυτρωθούμε από το άγχος, το κενό και την πλήξη που σημαδεύει τη ζωή τη χωρισμένη από την πηγή της, τον Τριαδικό Θεό.
Γι’ αυτό και τα συστήματα αυτά, παρά τις καλές και αγνές προθέσεις πολλών ευγενών ανθρώπων που αγωνίζονται και θυσιάζονται για τα ιδεώδη τους, στο βάθος είναι κατά του ανθρώπου. Εν ονόματι μιας καλύτερης και δικαιότερης κοινωνίας εμποδίζουν τον άνθρωπο από την πλήρη θεανθρώπινη κοινωνία, που μόνη τελικά αναπαύει και ολοκληρώνει τη φύση του, τον εγκλωβίζουν στις περιορισμένες διαστάσεις ενός κλειστού μηχανοκρατουμένου απρόσωπου υλιστικού σύμπαντος, του στερούν τη θέα του Ουρανού. Τί νόημα μπορεί αλήθεια να έχει η ζωή μας, αν είμαστε εξελιγμένα ζώα και όχι εικόνες του Θεού; Αν είμαστε καταδικασμένοι μελλοθάνατοι, χωρίς δυνατότητα μεθέξεως στην αιώνια ζωή του Θεού;
(†Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου)
http://www.diakonima.gr/2014/11/24/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-2/
"Από τα δώδεκα μου χρόνια υπέφερα από δαιμόνιο. Η ζωή μου είχε γίνει μαρτύριο. Μετά τους εξορκισμούς που μου διαβάζανε αισθανόμουν σαν να με είχαν δείρει.
Το Α' Σάββατο των νηστειών, το έτος 1995, ο πνευματικός μου προγραμμάτισε να κάνουμε αγρυπνία στην Σουρωτή.
Πριν ξεκινήσουμε, αισθάνθηκα άγριο πόλεμο. Σε όλη την αγρυπνία δεν αισθάνθηκα καθόλου νύστα. Ήμουν στο κέντρο της Εκκλησίας κάτω και γύρω-γύρω μοναχές. Τελείωσε η αγρυπνία και άρχισαν να διαβάζουν αγιασμό. Αγρίεψα πολύ. Με πήγαν να φιλήσω τα λέιψανα του Αγίου Αρσενίου.
Ήταν η πρώτη φορά, το λέω και ανατριχιάζω, που αισθάνθηκα και σωματικά κάψιμο. Στο τέλος γύρισα και είπα "Παΐ., Παΐ.". Με ρώτησε η Ηγουμένη : "Παΐσιος;" και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Τότε αγρίεψα πάρα πολύ, άρχισα να τσιρίζω, με πήγαν στον τάφο, και εκεί φώναξα τρεις φορές "Άγιος".
Ενώ ήθελα και προσπαθούσα να φύγω με πιάσανε και... με το ζόρι με ξαπλώσανε στον τάφο του Γέροντα ανάσκελα. Είδα τότε το γέροντα να ανασηκώνεται από τη μέση και πάνω σαν να ξυπνά από ύπνο, όχι σαν νεκρός. Ήταν ακριβώς ο ίδιος με τα γένια και τα ράσα του. Ήταν θέμα δευτερολέπτου. Με ακούμπησε με το χέρι του στο μέτωπο και την ίδια στιγμή είδα να βγαίνει μαύρος καπνός από το στόμα μου. Ηρέμησα παντελώς, αλλά ο σωματικός πόνος δεν έφυγε αμέσως. Κοιμήθηκα και από τον πόνο ξυπνούσα λέγοντας "Πονάω πολύ".
Επί σαράντα μέρες όμως ένοιωθα μια τέτοια χαρά, που από την χαρά μου έκλαιγα. Ίσως να ήταν παράτολμο αυτό που είπα : "Θεέ μου, έστω και μια ολόκληρη ζωή να βασανίζομαι όπως πρώτα, φθάνει να αισθανθώ πάλι, έστω και για ένα λεπτό αυτή την χαρά".
I believe the overall importance of spiritual mothers should be spoken of more often. Hear what Archbishop Mark (Arndt) of Berlin has to say about the importance of a spiritual relationship with an abbess or elder nun in a convent:
If a monastery lacks a spiritually-experience guide, if there is no opportunity to reveal one’s thoughts to a spiritual father on a daily basis, what is to be done? In particular, this is the situation in some women’s convents.
In my opinion, a spiritual father should be secondary in a convent—the abbess must be the one with whom a nun should share her thoughts. Or an abbess can appoint a senior nun to counsel the younger sisters. In any case, I think, it is better when a nun can talk to someone of the same sex, not to a man. A priest, a spiritual father is provided to take confession, which is somewhat different than revealing one’s innermost thoughts.
Of course, an abbess can summon any spiritually-experienced person for the nuns to talk to. But such a person should display a great deal of tact and approach with caution so as not to interfere in the internal matters of the monastic community. In the Holy Land, two large convents are under my care. Of course, I do provide some counsel to the sisters, I hold discussions with them, but I always stress that at the end of the day, the abbess must rule. Unfortunately, in many monasteries they underestimate the importance of an abbess or elder nun.
http://lessonsfromamonastery.wordpress.com/
I went to Christouli (Christ Jesus) and Panagitsa (Mary, Most Holy Mother of God) high in heaven” (amateur translation)
E. and T. T., from Drosato N. Kilkis, are the parents of three children. They relate the following: “On March 30th 2001 we took our M., four and a half years old, to the Hospital in Thessaloniki because of an unbearable stomach pain. With the appropriate tests they diagnosed him with obstructive ileus, and operated on him for three and a half hours, removing half a meter of necrotic gut.
Our doctors said that the child passed a very difficult situation, but was not out of danger yet. Monday evening he had a 40 degree (Celsius) fever. Tuesday he was transferred to the ICU with sepsis and acute respiratory shock. His hopes of living were only 10%. In the mean time, without us knowing anything, a neighbor of ours saw St. Raphael in a vision who told her: “Antonina, I’m leaving, because you don’t need me any more. I will go to E., he has need of me now!” The woman later learned about our son. A friend of our family from Goumenissa, Mr. P. S., went to St. Raphael in Griva and knelt with the priest reading the paraklesis for the…
… salvation of our child. Our brother A. went in the evening to our empty house to chant the Paraklesis to St. George for the health of M.. At one point the room started to shine, so much that he was shaken. Where did this much light come from? Most likely it was the Grace of the Saint. After these, the child’s situation began to improve, until the Saturday of Lazarus, when he opened his eyes. On Holy Monday he was totally well and exited the hospital. After being sick for 23 days, we left the hospital. When we returned, he began to tell us different things: “I went to Christouli and to Panagitsa high in heaven, where there are a lot of clouds, with the white horse of St. George. I saw uncle Fani (our neighbor who died eight months before) and Despoula (a little girl who died three years before), there were many people I didn’t know there and they wore golden angel’s clothes and everyone was singing…Christouli and Panagitsa asked me if I have any brothers and what are they called, and told me not to worry, you will go back to Mama and to your brothers. ‘I don’t know how to get back there.’ ‘With my horse’, said St. George. ‘I’m scared, I don’t know how to drive the horse.’ ‘Don’t worry, I will drive you.’ M. is near us, a strong child as he was before, and every day we glorify God, Panagia and all the Saints who gave him back to us.”
Οι Ψαριανοί ευλαβούνται πολύ την Αγία Ματρώνα (Αγία Κυρά ή Αγιά Κιουρά). Πολλά θαύματα έχουν γίνει από την εικόνα της Αγίας.
Υπάρχει ένα εξωκλήσι προς τιμήν της στα Ψαρά. Χτίστηκε το 1735. H περιοχή λέγεται Αγιά Κιουρά. Παλαιότερα στην περιοχή
Φιδόλακκος κοντά στο εξωκλήσι, υπήρχε το μοναστήρι της Αγίας Ματρώνας. Καθώς φανερώνει και η ονομασία, στον τόπο εκείνο
αφθονούσαν τα φίδια. Κάποτε, σε μια θεία λειτουργία, ένα μικρό φίδι έπεσε μέσα στη θεία Κοινωνία. Ο ιερέας το είδε κι έφριξε.
Να το πετάξει δεν μπορούσε, γιατί είχε εμποτισθεί από τη θεία Κοινωνία. Αναγκάστηκε λοιπόν και το έφαγε. Η χάρη του μυστηρίου τον σκέπασε και δεν έπαθε τίποτα. Κουράστηκε όμως πολύ ψυχικά. Και παρακάλεσε με δυνατή κραυγή το Χριστό να εξαφανίσει τα φίδια από το νησί. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι σήμερα δεν παρουσιάστηκε στα Ψαρά ούτε ένα φίδι. Πολλές φορές έφεραν δοκιμαστικά από τα γειτονικά νησιά, αλλά μόλις τα φίδια προχωρούσαν τρία-τέσσερα μέτρα ψοφούσαν. Το χώμα μάλιστα από το Φιδόλακκο, αν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές, σώζει από τα φίδια. Πολλοί ξένοι παίρνουν χώμα από την περιοχή αυτή, το μεταφέρουν
σε άλλα μέρη, και σ' όποιο σπίτι το σκορπίσουν, εκεί φίδια δεν παρουσιάζονται. Αξιοσημείωτο είναι ότι, όπως βλέπουμε σε πατροπαράδοτες ιστορίες σαν τον «Όφι τον Κολoβό», το παραπάνω θαύμα υπήρξε και πηγή έμπνευσης για την Ψαριανή Λαογραφία.
1) Μην κάνετε τον δάσκαλο στο σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε σαν τον εαυτό σας, να τον σέβεστε και να ζείτε βιωματικά την Ορθόδοξη πίστη.
2) Ο γάμος είναι μια διαρκής αλλά ωραία περιπέτεια, που βοηθάει να ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίζουμε το Θεό στην κατ' οίκον εκκλησία μας με ταπείνωση.
3) Τον σύντροφό μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του και όχι όπως εμείς θέλαμε να είναι. Η οικογένεια είναι παλαίστρα, γυμναστήριο ψυχών και προθάλαμος παραδείσου για τους Θεοφοβούμενους και Ευσεβείς.
4) Προσπαθήστε να καταλάβετε το σύζυγό σας. Μην λησμονείτε ότι ο άνδρας σκέφτεται τη στενή λογική, ενώ η γυναίκα με την καρδιά και λειτουργεί με το συναίσθημα.
5) Μην προσπαθείτε να επιβάλλετε την γνώμη σας και να διορθώσετε το σύντροφό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας. «Η αγάπη ζει με την αρμονία των αντιθέσεων και τη συγγνώμη». Μη θυμώνετε, μην οργίζεσθε, μη λογομαχείτε και δεν μιλάτε μεταξύ σας.
6) Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα όλες οι δυσκολίες της πρόσκαιρης ζωής.
7) Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός και η αμαρτία. Δεν μας σώζει η επίθεση κατά το ΕΓΩ μας και της άνομης ζωής μας.
8) Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να αγαπά ο πατέρας τη μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους και να τους βλέπουν να προσεύχονται και να εκκλησιάζονται.
9) Το Μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρή, να αγαπά, να σέβεται και να εξομολογείται σε Πνευματικό ιερέα.
10) Ο Γάμος είναι «Μυστήριο Μέγα», που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με την Εξομολόγηση, τη Θεία Λειτουργία και τα υπόλοιπα μυστήρια της Ζωντανής Ορθοδόξου Πατροπαραδότου Πίστεώς μας.
«Μετανοείτε ήγγικε γάρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθαίου Γ,2)
Πως κατήντησε αυτός ο κόσμος; Αλήθεια, πως κατήντησε αυτός ο κόσμος; Αιτία η αμαρτία. Όλα είναι γραμμένα εις την Αγίαν Γραφήν και μάλιστα με κάθε λεπτομέρειαν. Κατόπιν όλων αυτών «τι θα μας σώση;» Μόνον η μετάνοια.
Από έναν αγαπημένο γέροντα μοναχό του Αγίου Όρους.
Λ.Α.
http://agiameteora.net/
I was looking at you when you woke up this morning. I was expecting you to tell me one or two things, thanking me for everything that was happening to you, asking for my assistance for whatever you were about to do today.
I realized that you were very busy trying to find what to wear for work. I was hoping that you would find a few moments to tell me ‘good morning’!
But you were very busy. To help you see that I was near you, I had created the colorful sky and the songs of the birds. What a pity! You didn’t even notice my presence, not even then.
I was looking at you being in a hurry for work and was again waiting for you. I suspected that because you were busy you didn’t have time to say a few words to Me, even then.
When you returned from work, I saw how tired you were and how stressed and sent you some rain to relieve you from the day’s stress. I thought that by making this favor to you, you would remember Me.
Instead, being tired, you swore at Me. I so much wished that you would have wanted to talk to Me.
Still the day was not over yet. You switched on the TV and watched your favorite program. I was waiting. Then you had dinner with your loved ones and once again you didn’t remember Me.
Seeing you so exhausted, I understood your need for silence and turned off the sky’s brilliance so you could get some rest, but I didn’t turn the sky into a dark pitch. I turned on innumerable stars for you. They were so beautiful… it’s a pity you didn’t see them… never mind!
Do you really realize that I am here for you; I have more patience that you can ever imagine. I want to demonstrate this, so that you tell those around you.I love you so much that I am putting up with you.
Any moment now, you will wake up again. All I can do is to love you and hope that today at least you will give me some of your time…
Your loving Father
The Lord of Infinite Love.
“Do not be envious of those who do evil, nor be jealous of those who work lawlessness; for like grass they shall be dried up quickly”(Ps. 36:1-2),
states the prophet David.
Much injustice and many crimes take place in the world today. And it appears as though they who commit sinful deeds actually enjoy prosperity
and happiness, whereas virtuous and God-fearing people suffer and endure hardships.
However, do not be surprised, dear reader!
You should neither desire to live sinfully nor choose the ways of the wicked. Do not think that such people are fortunate, even though it appears as if society favors them, and that they are enjoying temporary wealth and success.
The prophet Habakkuk wondered about this
very matter: “How long, O Lord, shall I cry out to You, and You will not hear me? ...
Why do You keep silence when the ungodly swallow up the just?” (Hab. 1:2-13). The prophet Jeremiah and others also asked, “Why, O Lord, do
the wicked have such prosperity and good fortune in their lives?Why do bad people receive so many blessings?”
The holy prophets spoke in this manner not because they were unaware that God’s decisions are indeed just and righteous,but rather to reveal to us how much difference there is between God’s
wisdom and human logic. Man usually does not comprehend God’s judicious and forbearing
providence.
God does not dispense sorrows to sinful people here on the earth because He will end up punishing them eternally.
Conversely, He disciplines His friends in order for them to receive greater glory and a more precious
crown in the Kingdom of Heaven.
The Salvation of Sinners
First, search around and learn who is the most experienced Spiritual Father, because Basil the Great says, just as people do not show their maladies and bodily wounds to just any physician, but to experienced physicians who know how to treat them, so also sins must be revealed, not to just anyone, but to those who are able to heal them: “The same fashion should be observed in the confession of sins as in the showing of bodily diseases. As then men reveal the diseases of the body not to all or to chance corners but to those who are experienced in their treatment; so also the confession of sins ought to take place in the presence of those who are able to treat them, as it is written: ‘Ye that are strong bear the infirmities of the weak’ (Rom. 15:1) – that is, take them away by your care.”
St Nikodemos of the Holy Mountain
Οι άγιοι Πατέρες, ιδίως ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, το λέει μέσα ότι η ευχή δεν είναι μία για όλους τους ανθρώπους.
Αναλόγως της καταστάσεως.
Ο άλλος λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Άλλος λέει: «Ιησού Χριστέ μου, ελέησόν με». Άλλος λέει: «Ιησού μου, ελέησόν με». Άλλος: «Ιησού μου». Άλλος τίποτε.
Ε, το τίποτα είναι σ’ έναν ανώτερο βαθμό, να πούμε, που δεν μπορείς να μιλήσεις εκείνην την ώρα, μόνο απολαμβάνεις αυτήν τη γλυκύτητα.
Όταν υποβιβάζεται αυτή η κατάσταση, τότε βλέπεις μέσα σου και λέει την ευχή η καρδιά σου. Τότες εκείνην την ώρα μπορείς να λύσεις και πολλά προβλήματα.
Ενώ προηγουμένως δεν άκουες την ευχή, όταν ήρθες στο τέρμα, στο ζενίθ δεν άκουες τίποτα, μόνο απολάμβανες έτσι. Όταν υποβιβάστηκε, άκούς και η καρδιά σου λέει την ευχή, οπότε μπορείς ν’ αυτοκυριαρχήσεις εκείνην την ώρα. Στο άλλο όμως δεν μπορείς ν’ αυτοκυριαρχήσεις.
Όχι ότι δεν μπορείς, αλλά δεν σ’ αφήνει, σε τραβάει. Και τα παρατάς όλα και κάθεσαι σαν ένας άψυχος, να πούμε, και παρακολουθείς.
Πόσο θα διαρκέσει αυτό είναι κρίσις Θεού. Πόσο θα διαρκέσει αυτό το πράγμα. Μπορεί να διαρκέσει και μισή ώρα, μπορεί να διαρκέσει και πέντε λεφτά, μπορεί να διαρκέσει και περισσότερο.
Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης,
Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.
Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του ο Γέροντας Πορφύριος και μου είπε:
- "Δεν μου λες, εδώ που κάθομαι εγώ, εσύ μπορείς να καθίσεις;"
- "Βεβαίως, Γέροντα", του απάντησα. "Πώς δεν μπορώ!"
- "Βρε, μου λέει έτσι όπως μιλούσε χαριτωμένα, τρελός είσαι; Θα πέσεις επάνω μου και θα σκάσω!"
- "Ε, ναι Γέροντα, πρέπει να σηκωθείτε εσείς για να καθίσω εγώ", συμπλήρωσα διορθώνοντας.
- "Α! μπράβο, μπράβο. Έτσι γίνεται και με την ψυχή μας απέναντι στον Χριστό και στον αντίχριστο.
Όταν στην ψυχή μας είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να έχει θέση ο αντίχριστος;"
- "Όχι, Γέροντα"
- "Ε! Γι΄ αυτό, παιδί μου, σου λέω. Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας. Αν Τον είχαμε, δεν θα μας πλησίαζε ο διάβολος καθόλου.
Δυστυχώς όμως δεν προσέχουμε και μπαίνει μέσα ο τρισκατάρατος και ο Χριστός που είναι πολύ ευγενής, στέκεται στην πόρτα και χτυπάει. Αν Του ανοίξουμε μπαίνει μέσα.
Ενώ ο διάβολος μία τρυπούλα να βρει, χώνεται αδιάντροπα και άμα μπει δεν ξαναβγαίνει! Γι΄ αυτό χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη ζωή μας, ούτως ώστε να μη δίνουμε τόπο στο σατανά.
Πολλές φορές δεν προσέχουμε και είτε τον αναφέρουμε, είτε στέλνουμε στον διάβολο τα παιδιά μας ή τη γυναίκα ή τον άνδρα μας ή άλλους ανθρώπους..."
Από το βιβλίο "Πείρα Πατέρων 1"
http://agiameteora.net/
The Elder loved young people with all his heart. At that time young people went to church very rarely, if ever; so he was especially happy when they visited him. Father Seraphim spoke about the tremendous role of young people in the future rebirth of the Church. He said that "the time would come (and is already coming) when immorality and corruption will reach the lowest depths. There will be scarcely any purity left in young people. They will see no showstoppers in satisfying their whims, for they will be sure in their impunity. They will get together into groups and gangs to commit robberies, and live dissolute lives. At a certain time there will be a call from God and it will no longer be possible for them to live that kind of life, and they will turn to God, everyone by his own road, many will feel a craving for asceticism. Those who were sinners will be in the churches, fallen people will feel a strong need for a spiritual life, and many will become monks and nuns. The monasteries will be reopened, the churches will be full of people the majority of which will be young. The young will be going on pilgrimages to holy places — what a wonderful time this will be! The more they sin now — the more fervent their repentance will be. As a candle sparkles bright before it goes out, the same with the life of the Church. This time is near."
St. Seraphim of Vyrytsa
As the kindness of God renders everything useful for a good purpose, so too must we, His creatures, make good use of everything in order to be benefited and benefit others.
Elder Paisios
Να μην κάθεσθε την ώρα της θ. Λειτουργίας. Ο νους σας να μην πετάει εδώ κι εκεί. Όσο θα είσθε στην εκκλησία να το πάρετε απόφαση, να διαθέσετε όλο τον χρόνο στην προσευχή.
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
Όταν γινόταν συζήτηση με τον π. Γαβριήλ για το σημείο του σταυρού, εκείνος εξηγούσε:
- Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει.
Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό. Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.
- Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα Άγια Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ. Αν δεν θέλεις να προκαλέσεις σύγχυση σ' όσους σε βλέπουν αλλά δεν σε κατανοούν, τότε μπορείς να σχηματίσεις το σημείο του σταυρού με τα μάτια σου.
Μια μέρα κάποιος έδωσε ένα μήλο σε έναν πιστό κι εκείνος αμέσως το έφαγε. Κι ο Γέροντας τον μάλωσε:
- Πόσο εύκολο είναι να σε καταστρέψουν! Κι Άγγελος να σου το έδινε, έπρεπε πρώτα να το σταυρώσεις.
Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα:
- Όταν χασμουριόμαστε, τι συμβαίνει; Τι μεταδίδεται;
- Όταν χασμουριέσαι, είναι καλό. Όμως πρέπει να σταυρώσεις το στόμα σου. Το τι ακριβώς συμβαίνει και τι μεταδίδεται δεν έχω δικαίωμα να σου αποκαλύψω. Δεν κάνει. Είναι μυστήριο.
Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και ομολογητή
A tropario of the liturgical Service in honour of the Forty Martyrs says: ‘Suffering with bravery at present, we are rejoicing at what we are anticipating, said the martyrs’. There was evident readiness from the very beginning to employ the confessionary approach to Christianity.
What were they ‘suffering at present’ from? They were tortured with whatever the devil threw at them, since he is always generating ways to prevent the devout from getting on with their business. He begins with minor internal or external annoyances and reaches even the highest of all evil, death. Hence Christians must always be ready to face the entire range of wickedness in order to endure what is inflicted on them ‘at present’ without cowardice. They will only be able to accomplish this if they ‘rejoice at what they are anticipating’. Indeed! Once we comprehend what the divine trophies will be for the devout, we will be able to say: ‘that the sufferings of this present time are not worth comparing with the glory that is to be revealed to us (Romans 8, 18). What kind of glory is this? It is the one revealed by the athlete of love: ‘We are God’s children now, and what we will be has not yet appeared; but we know that when he appears we shall be like him (A John 3, 2). Our Jesus will then dwell amongst us. God amongst Gods. As He rightly says: ‘I said, “You are gods, sons of the Most High, all of you’’ ‘(Psalms 82, 6).
Thinking about these anticipated trophies the forty martyrs were rejoicing and comforting each other, saying: ‘Even if we do not die now we will die one day nevertheless’. If we refuse to die now that we are called upon to demonstrate our faith and the devil is obstructing our path to Jesus, will we not die a little later nonetheless? Death exists and it is unavoidable. What will we gain therefore, if our lives extend a little longer in this hellish and chaotic life? We will die for the sake of the Lord to gain His love. See how prudent they were? Thus they endured the relentless frost and all the other torments inflicted on them. Indeed! Didn’t the torture come to pass? It didn’t last long. Did it?
Ever since their martyrdom on the 2nd century, how many millions of knees have bowed in front of their icon in the churches, pleading humbly for their assistance? This is the glory which followed them on earth. In what kind of glory are they basking now that they have become sons of the Lord?
We also ought to urge ourselves along in this way. For as our Jesus said: ‘The spirit is willing but the flesh is weak’ (Matthew 26, 41). The spirit and the flesh are two separate entities but they influence each other since they are in some way united. If we fail to find ways to coach the man of the ‘flesh’ away from his confusing and dark sentiments, acquired after the fall and he remains in this state, then his spirit will be affected and will obstruct his progress in spite of his good intentions. The flesh affects and drives him towards indifference and laziness, preventing him from accomplishing his fine goals.
Man is a fine creature and tends towards goodness. But he is also strongly drawn towards wickedness because of the fall; therefore he benefits greatly from persuasion which encourages him to remain in the right path, since he is an imitator by nature. We employ various ways and means, fear and threats, to incite and persuade ourselves to habitually turn towards goodness and avoid evil. We find this kind of encouragement in the lives of our Holy Fathers and the martyrs. During their martyrdom inside the arena, the martyrs either consoled each other or encouraged themselves. They knew that human nature had acquired some kind of heaviness after the fall and unless one cajoles it, it does not rise to the occasion. The Holy fathers, especially Abba Isaiah, give a number of examples and good illustrations which are helpful. Let us return however, to the martyrdom of these Saints.
As soon as one of them gave in to the pressure and denied the Lord, the rest started praying to the Lord to increase their number to forty just as they were in the beginning. Thus, immediately another one took the place of the deserter and forty of them became martyrs. After torturing them with various means, the executioners were ordered to throw all bodies either in the river or to the fire. One, however, was found to be alive. They put him aside since they only had orders to get rid of the dead bodies. The mother of the one who was still alive had been watching their suffering. She was a most devout woman. As soon as she heard that her son was arrested and was suffering martyrdom, she rushed to watch and boast about her Christian faith but also to strengthen him in case he relented. She was a true heroine! As soon as she saw that her son was left behind because he was not dead yet, she yelled to the executioners to take him along too, but they didn’t hear her. What did she do? She picked him up and followed them. And in order to complete her confession as a Christian mother, she tried to throw him in with the other bodies to die and not miss out on the glory which belonged to him.
One can only fall silent here. How it is possible for anyone to describe what went on inside her Christian heart? A mother who sees her smashed up son, screaming in pain, instead of finding ways to comfort him and alleviate his pain, or look to ease the horror inside her own wounded heard, she worries in case her love towards Jesus as well as her son’s is not fulfilled. She forgoes all pain and her female weakness and runs after them so that her son is not excluded from the wholesome glory awaiting those who had suffered martyrdom. Here is a Christian heart which loves the Lord above all else!
This is a perfect illustration which ought to move us, as monks, who have heeded the Lord’s call and special providence. The Lord has absolved us of the bondage of vainglory and has called us to fight at the special arena amongst all those who loved Him exclusively and sacrificed everything, even their lives, in fulfilling their love for Him.
We are the ancestors and co-athletes of the Forty Martyrs as well as of all those who, having heeded our Jesus’ call and been attracted by His Father and strengthened by the grace of the Holy Spirit, have demonstrated their absolute love for Him through all kinds of self-denials and adoration to the best of their human ability. We are not exaggerating when we consider ourselves amongst them. Of course we are found wanting in these unfortunate times. And it is also true that we have progressed to our detriment, but the Lord has not changed His stance towards us. His absolute Fatherly love stands as it was and He also loves us as He had loved the earlier athletes- those great martyrs and confessors. He has assigned us to the same arena and expects us to demonstrate to the measure of our ability that we prefer His love over everything else. ‘We put no obstacle in anyone’s way, so that no fault may be found with our ministry, but as servants of God we commend ourselves in every way’ (2 Corinthians 6, 3-4).
Therefore, you must be certain that in Its greatness Divine Grace which never errs and which has foreknown that we are indeed weak, worthless and wretched beings, has agreed not to deny us the blessing and has consigned us among the chosen ones. The earlier deified martyrs condescend to our wretchedness and support us. They plead with the Lord to make allowances for our weaknesses and strengthen us in our deficiencies without rescinding His fine call to us, in spite of our treason.
Let us, therefore, arm ourselves with our fine intention. Let us plead with the Martyrs today and all the Saints thereafter who are expecting us in the heavens, to intensify their effort and increase their fatherly affection by pleading with the most kind Jesus to receive us. And to pass down to us even a fraction of the zeal which they had when they had accomplished their mighty mission.
Indeed we will then resemble the children who had rich parents. Even though they had not worked nor were able to work, they nevertheless had inherited plenty of riches. If we try our best, then our holy Fathers, the Martyrs and the Saints will condescend and intercede on our behalf so that we will receive what is missing in order to succeed too.
All of us ought to truly demonstrate that we are not going back on our promise and that we also suffer daily because of our weaknesses. We ought to confess our wretchedness and our inability, as well as our intention to pursue our fine goal. We too intend to continue with our mission and complete it in Christ. Amen.
Source: Translated by Olga Konari Kokkinou from the Greek edition: Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Διδαχές από τον Άθωνα, Εκδόσεις ‘Το Αγιον Όρος’, Θεσσαλονίκη, 1989.
http://pemptousia.com/2013/02/confession-through-martyrdom/
Δυο φιλονικοῦσαν γιά ἕνα τμῆμα γῆς καί πῆγαν σέ ἕναν σοφό Γέροντα νά τούς λύσει τή διαφορά.
Κι ὁ Γέροντας τούς πῆρε καί πῆγαν στό ἀμφισβητούμενο τμῆμα.
Κι ὁ ἕνας ἔλεγε:-Αὐτό εἶναι δικό μου.
Ὁ ἄλλος:-Δικό μου.
Ὁ Γέροντας γονάτισε στή γῆ. Κι ὅταν σηκώθηκε τούς λέει:
Ρώτησα τή γῆ.
Καί τοῦ λένε αὐτοί:
-Τί σοῦ εἶπε;
Καί τούς λέει:
-Μοῦ εἶπε ὅτι ἐσεῖς ἀνήκετε σ’ αὐτήν κι ὄχι αὐτή σέ σᾶς.
Γαβριήλ Μοναχός-Γέρων στό Ἱερό Κουτλουμουσιανό κελλί Ὁσίου Χριστοδούλου-Καρυές Ἁγίου Ὄρους
http://proskynitis.blogspot.ca/
Icon of the Theotokos and Christ, the "Unfading Rose" (source)
The rose does not speak, but puts forth a strong fragrance. We too, should put forth fragrance, pour forth spiritual fragrance, the fragrance of Christ. The fragrance of our deeds should be heard from far around: good, pure, and righteous deeds, full of love. Only thus can the Kingdom of God appear within our hearts, appearing not through words, but with power. Amen.
-St. Luke of Simferopol
(source)
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
http://full-of-grace-and-truth.blogspot.ca/
In March 2001, the monthly periodical Tolmi, with which I was collaborating at the time, asked me to do an interview with the now late, but then Abbot of the Holy Monastery of Grigoriou on the Holy Mountain, Archimandrite Yeoryios (George) Kapsanis. Before the interview, the board of the periodical told me that the late Abbot was someone who had abandoned life in the world, even though he had an assured and bright future [as an academic] and that the then, now late, Archbishop [of Athens] Christodoulos had proposed to the Standing Holy Synod [of the Church of Greece] and the Hierarchy, that Abbot George be included in the list of those eligible for election to a bishopric, though Abbot George had not requested this. [A consummation devoutly to be wished. There are on Athos, and in other monasteries in Greece, a large number of able monks who would make a very valuable contribution to the Church of Greece (as opposed to the Church in Greece) as bishops if they could be persuaded to leave their monasteries WJL].
The following is an extract from the interview.
Tolmi: How do you explain the fact that many young men today are leaving the secular life and coming to the Holy Mountain?
Abbot George: What happens in people’s hearts, as regards their relationship with God, is a mystery that’ll always be inaccessible to any form of sociological research. There’s a secret inclination towards God in people’s hearts and each person who recognizes it responds as they see fit. You might say that the young men who seek a perfect Christian life and don’t find it in the world, have recourse to the Holy Monasteries, where they find their soul’s desire. Those who don’t accept that people are- more than anything else- theological beings and can be understood and can find rest only in their maker and creator, will never understand a young person’s decision to leave the world and go into a monastery … The monastic state of the Holy Mountain and the other Holy Monasteries ‘inks in the road to repentance’… Repentance for us Orthodox is the beginning, but there’s no end to it. We have to repent all our lives, for our own sins and for those of the whole world.
The late Archimandrite Georgios Kapsanis
Tolmi: In what ways can the Church reach out to young people? Do you think there should be some limits to these ways?
Abbot George: The way to reach out to young people and to everyone else, is sanctity. When I say sanctity, I don’t mean perfect sinlessness, but repentance. When people repent and struggle to be united to Christ, this resonates in other people’s hearts and it orientates people of all ages towards Christ. If we offer young people a cheap substitute for Christ, they’ll be disappointed by both Christ and the Church… I sense that we have a great responsibility for the young people who are coming to the Church in great numbers today, depending on whether and how many of us are able to offer them genuine spiritual nourishment…
Tolmi: Your name’s been included in the list of those eligible to be elected to a bishopric. How do you see the bishop today and how do you feel about such a prospect?
Abbot George: What I’d like, and what I’ve decided is to live my earthly life as a hieromonk in the monastery of my repentance… I don’t think I’m qualified to describe what a bishop should be like today. It seems to me that the old and the modern bishops of the Church who were and are renowned for their sanctity are the best indication of what we should expect from a true bishop. Just as the saintly monks, priests and lay people show us how we, too, should live our lives.
Tolmi: How did you decide to become a monk? Was it a spur of the moment thing or a life-time decision? Did somebody encourage you or were you influenced by a particular event?
Abbot George: I’d rather not talk about personal matters. I believe that our Holy God brought me to the monastic state through the prayers of our Most Holy Lady. I’m eternally grateful to the Lord for this blessing and particularly for that fact that I came to live in the Bower of Our Lady. Just before he died, Father Symeon, a humble monk who fell asleep in the Lord a few months ago in our monastery, was asked where he was and he replied: ‘Now I’m with Christ’. When you’re with Christ, it’s wonderful. No matter where you are, Athens Thessaloniki, the Holy Mountain. It really is wonderful to be with Christ, wherever you are…
Abbot George fell asleep in the Lord on the Sunday of Pentecost, 2014 and was buried on 9th of June.
http://pemptousia.com/2014/06/its-wonderful-to-be-with-christ/
.jpg)
Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Χριστός, ο Βασιλιάς των όλων. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Χριστού.
Αυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Του την τράπεζα του Μυστικού Δείπνου, Αυτός και τώρα διακοσμεί την Τράπεζα της θείας Λειτουργίας. Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιος πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Μυστήριο, ποιος με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες. Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιο ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιαν αρετή κατόρθωσες, ποιαν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος. Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Μυστήρια. Και όταν καθαριστείς απ' όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.
Να προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Χωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Μυστηρίων.
Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη; Νομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; Μα κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς...
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
«Ο Εκκλησιασμός»
Ιερά Μονή Παρακλήτου
http://agiameteora.net/index.php/paterika/6481-san-erthei-i-stigmi-tis-theias-koinonias.html
Τότε, εν έτει 1951, η Συνοδεία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή αποφάσισε να μεταφερθεί στα ησυχαστικά κελιά της Νέας Σκήτης, κοντά στον Πύργο, όπου το κλίμα ήταν ηπιότερο και οι αχθοφορίες μικρότερης κλίμακας και έντασης.
Ο μοναχός Ιωσήφ έμεινε 12 χρόνια κοντά στο μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή μέχρι την οσιακή κοίμηση του δεύτερου ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1959. Στο διάστημα αυτό ήρθαν ακόμη και συγκαταριθμήθηκαν στη συνοδεία τους ο γέροντας Χαράλαμπος, μετέπειτα Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, ο γέροντας Εφραίμ, μετέπειτα Ηγούμενος της Μονής Φιλόθεου, ο οποίος επάνδρωσε τις Μονές Καρακάλου, Κωσταμονίτου, Ξηροποτάμου με Ηγουμένους, δικά του πνευματικά παιδιά και ο οποίος σήμερα είναι πνευματικός πατέρας των Ηγουμένων των προαναφερόμενων Μονών και έχει ιδρύσει 20 περίπου Μονές στην Αμερική. Ο μοναχός Ιωσήφ ξανασυναντήθηκε με τους προστάτες του Αγίους Αναργύρους στο ομώνυμο κελί της Νέας Σκήτης, συνασκούμενος με τον π. Θεοφύλακτο από το 1951 έως το 1959.
Εκείνη την περίοδο, λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και των συνεχών αιμοπτύσεων πήγε στη Θεσσαλονίκη ώστε να υποβληθεί σε σχετικές με το πρόβλημα του, ιατρικές εξετάσεις. Παρενθετικά και προκειμένου να επιχειρηθεί μία αντικειμενικότερη προσέγγιση της σκληρής δοκιμασίας υγειάς με την οποία αναμετριόταν καθημερινά ο μοναχός Ιωσήφ, θα αντλήσουμε γνώση απευθυνόμενοι στην ιατρική επιστήμη η οποία αποσαφηνίζει ότι, η γαστρορραγία είναι παθολογική κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από αιμορραγία στομάχου και στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτεί επιθετική ενδονοσοκομειακή αγωγή.
Η παθολογική αυτή κατάσταση είναι συχνά σιωπηλή, αλλά άμεσα απειλητική για την ζωή του ασθενούς, λόγω της ραγδαίας πτώσης του αιματοκρίτη, της πίεσης του αίματος, της αιμάτωσης ζωτικών οργάνων. Πόνος στην κοιλιά, καφέ, καφεοειδής ή κόκκινος έμετος, μαύρα κόπρανα είναι συμπτώματα της γαστρορραγίας ενώ δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, η γαστρορραγία να έχει ως μόνο σύμπτωμα τα μαύρα κόπρανα (μέλαινες κενώσεις)
Η επιστροφή του, λοιπόν, συνοδευόταν και από την κατηγορηματική γνωμάτευση των γιατρών ότι, το πρόβλημα της υγείας του έχρηζε χειρουργικής επέμβασης. Παρόλα αυτά, όπου ο Θεός βούλεται νικάτε φύσεως τάξις και η εξέλιξη της δοκιμασίας αυτής έλαβε ξεχωριστή και θαυμαστή τροπή: «Για μένα, ο Γέρων Θεοφύλακτος, όταν έπασχε το στομάχι μου, παρεκάλεσε πολύ τον άγιο Παντελεήμονα και τον είδε στο ναό του, και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μη κάμω εγχείρηση την οποίαν είχαν αποφασίσει οι θεράποντες ιατροί μου. Είχα έλκος προχωρημένης μορφής και καμία δίαιτα ούτε φάρμακο μου πρόσφερε τίποτε. Μετά από την αποχή από όλα όσα με έβλαπταν περισσότερο από δυο χρόνια δεν υπήρχε άλλη λύση από την εκτομή. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυρας του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων, και παράγγειλε στον γέροντα Θεοφύλακτο να μου πει επιτακτικά να μη κάμω εγχείρηση, άλλα να το αφήσω στην πρόνοια της Παναγίας μας. Αμέσως θεραπεύθηκα τελείως, για να το διαπιστώσω δε και πρακτικά επισκέφθηκα τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνώριζαν την ασθένειά μου σε όλη της την έκταση για να μου πουν τώρα σε ποιά κατάσταση βρίσκομαι. Μου έκαμανακτινοσκόπηση και δεν βρήκαν απολύτως τίποτε, παρά μόνο μικρή ουλή παλιάς επουλωμένης πληγής». Ο Γέροντας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια στον Άγιο και Ιαματικό Παντελεήμονα, του οποίου είχε φιλοτεχνήσει και εικόνα, δηλώνοντας μάλιστα ότι ο Άγιος ήταν προστάτης και της οικογένειάς του. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, θα αναφέρουμε ένα γεγονός που αποδεικνύει με εναργέστατο τρόπο ότι, η Θεία παρουσία και τα θαυμαστά γεγονότα δεν έλειψαν ποτέ από τη ζωή τόσο του γέροντα όσο και της οικογένειάς του.
ΠΗΓΗ.Γ.Τασούδη.Μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός.
http://agiameteora.net/
Love is higher than everything. If you find that you have no love within you but wish to obtain it, then perform acts of love, even though at the beginning without love. God will see your desire and suffering and will implant love into your heart. "Those who have an unsightly heart should not despair, because with God’s help they can reform it. All you need to do is watch yourself attentively, do not allow an opportunity to be beneficial to your close one slip by, disclose your thoughts to your starets and be benevolent to the utmost. Of course this cannot be done suddenly, but God is very patient. He only terminates the life of a person when He sees that he is ready to cross over into eternity, or, when He sees that there is no hope for improvement in him.
Elder Ambrose of Optina
Those who present the gifts of God as their own are the most insolent and most unjust in the world, for they wrong God and, even more, their own selves. In this way they cause themselves to be deprived of Divine Grace so that they won’t be judged as being more ungrateful and so that they won’t be destroyed due to their great vainglory.
Elder Paisios
- Γέροντα, ποιά σημασία έχει το κομποσχοίνι;
- Το κομποσχοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία, που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες μας. Και μόνο γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία. Βλέπεις, σε κάποιον αφήνει ο παππούς του μια κληρονομιά ένα ασήμαντο πράγμα και το έχει μετά σαν φυλαχτό, πόσο μάλλον το κομποσχοίνι που μας το άφησαν κληρονομιά οι Άγιοι Πατέρες!
Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μοναχοί μετρούσαν την ώρα της προσευχής με το κομποσχοίνι, αλλά οι κόμποι του κομποσχοινιού ήταν απλοί. Κάποτε ένας ασκητής έκανε πολύ αγώνα, πολλές μετάνοιες κ.λπ., και ο διάβολος πήγαινε και έλυνε τους κόμπους του κομποσχοινιού του. Έκανε – έκανε μετάνοιες ο καημένος και απέκαμε, γιατί δεν μπορούσε να τις μετρά, αφού ο διάβολος του έλυνε συνέχεια τους κόμπους. Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του δίδαξε πώς να πλέκη τους κόμπους, ώστε σε κάθε κόμπο να σχηματίζωνται εννέα σταυροί. Ο διάβολος μετά, ο οποίος τρέμει τον σταυρό, δεν μπορούσε να τους λύση. Έτσι κάθε κόμπος του κομποσχοινιού έχει εννέα σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των Αγγέλων.
- Γέροντα, τι σημαίνουν οι τριάντα τρεις, οι πενήντα, οι εκατό και οι τριακόσιοι κόμποι που έχουν τα κομποσχοίνια;
- Μόνον ο αριθμός τριάντα τρία είναι συμβολικός συμβολίζει τα τριάντα τρία χρόνια που έζησε ο Χριστός επάνω στην γη. Οι άλλοι αριθμοί απλώς μας βοηθούν να μετράμε τις μετάνοιες που κάνουμε ή πόσες φορές θα πούμε την ευχή.
Μερικές μηχανές έχουν ένα σχοινί με μια χειρολαβή στην άκρη και, όταν θέλης να τις βάλης μπρος, τραβάς μερικές φορές το σχοινί με δύναμη, μέχρι να ξεπαγώσουν τα πνευματικά λάδια. Έτσι και το κομποσχοίνι είναι το σχοινί το οποίο τραβάμε μία - δύο - πέντε - δέκα φορές και ξεπαγώνουν τα πνευματικά λάδια και παίρνει μπρος η πνευματική μηχανή της αδιάλειπτου προσευχής, οπότε δουλεύει μετά μόνη της η καρδιά στην ευχή. Αλλά, και όταν η καρδιά πάρη μπρος στην ευχή, και πάλι δεν πρέπει να καταργήσουμε το κομποσχοίνι, για να μην παρακινηθούν και άλλοι να το καταργήσουν, ενώ δεν πήρε ακόμη μπρος η καρδιά τους στην ευχή.
- Όταν, Γέροντα, κρατώ το κομποσχοίνι μου και λέω την ευχή μηχανικά, μήπως υπάρχει κίνδυνος ανθρωπαρέσκειας;
- Αν κάνης κομποσχοίνι εξωτερικά από ανθρωπαρέσκεια, ακόμη και τα χέρια σου να ξεφλουδίσης, σε τίποτε δεν θα σε ωφελήση. Μόνον κούραση θα σου φέρη και την ψευδαίσθηση ότι δήθεν ασχολείσαι με την νοερά προσευχή.
- Γέροντα, εγώ δεν έχω συνηθίσει να κρατώ κομποσχοίνι.
- Το κομποσχοίνι να το κρατάς, για να μην ξεχνάς την ευχή, την οποία πρέπει να εργάζεσαι εσωτερικά, στην καρδιά. Όταν μάλιστα βγαίνης από το κελλί σου, να θυμάσαι ότι ο εχθρός είναι έτοιμος για επίθεση. Γι’ αυτό, να μιμήσαι τον καλό στρατιώτη που βγαίνοντας από το πολυβολείο έχει πάντοτε «ανά χείρας» το αυτόματο όπλο. Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη είναι το όπλο του μοναχού και οι κόμποι είναι σφαίρες, που θερίζουν τα ταγκαλάκια.
«Περί Προσευχής»
Λόγοι ζ'
πηγή:εδώ
Elder Paisios on the Prayer Rope
Elder Paisios preaching to people outside his cell on the Holy Mountain (source)
-Elder, what meaning does the prayer rope (komboschoini) have?
-The prayer rope is an inheritance, a blessing, which was left to us by the Holy Fathers. And for this alone, it has great worth. You see, when someone's grandfather leaves him a meaningless object as an inheritance, he keeps it like a talisman, how much more should we keep the prayer rope as an inheritance of the Holy Fathers!
In olden times, when there were no clocks, monks counted the time with prayer with the prayer rope, but the knots of the prayer rope were simple. Once, an ascetic was doing great struggles, many prostrations, etc. and the devil went and broke the knots of his prayer rope. The poor man then did prostrations after prostrations, because he couldn't count them, as the devil broke his prayer rope to further continue his struggle. Then, an Angel of the Lord appeared to him and taught him how to weave the knots, so that each knot might contain nine crosses. The devil afterwards, who trembles at the cross, could not break them. Thus the knots of the prayer rope have nine crosses, which symbolize the nine ranks of the Angels.
-Elder, what do the 33, 50, 100 and 300 knots mean on prayer ropes?
-Only the number 33 is symbolic, for it symbolizes the 33 years that Christ lived upon the earth. The other numbers simply help us count the prostrations that we do or how many times we say the prayer.
Some machines have a rope with a grip in its side so that if you want it to go forward, you pull the rope strongly, until it warms it up with oil. Thus, the prayer rope is the rope which we pull one, two, five, ten times to warm up with spiritual oil and to move the spiritual machine forward of unceasing prayer, which afterwards, functions on its own. However, when the heart is going forward with the prayer, we still should not remove the prayer rope, so that others might not remove it, whose hearts have not moved forward with prayer.
-Elder, when I hold my prayer rope, and say the prayer mechanically, is there a danger of vainglory [ανθρωπαρέσκειας]?
-If you use the prayer rope externally, out of vainglory, even though your hands start to peel, it does not benefit you at all. It will only bring you fatigue, and the illusion that you are supposedly pursuing noetic prayer.
-Elder, I'm not used to carrying the prayer rope.
-You should carry the prayer rope, so that you might not forget the prayer, which should work internally, within the heart. When of course you exit your cell, you should remember that the enemy is ready to fight you. Thus, imitate the good soldier, who exits the barracks always with his automatic weapon “at hand”. The prayer rope has a great power, and is the weapon of the monk, and its knots are bullets, which [when fired at the feet of the demons] make their sandals dance.
http://imverias.blogspot.ca/2014/01/blog-post_8411.html
«Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ…»
Από το πουθενά με χρέη, από το πουθενά με βάσανα, ενώπιος-ενωπίω με αδιέξοδα που μας έστησε η ¨δήθεν περήφανη δημοκρατία μας¨, αποφάσισα ανήμερα του Ακάθιστου Ύμνου φέτος να μην τον παρακολουθήσω στην γειτονιά μου στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη.
Όχι γιατί δεν ευλαβούμαι τον ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ αλλά για να αποφύγω να δω τυχόν ¨επίσημους εναγκαλισμούς¨ των πρωτεργατών των αδιεξόδων μου και σκανδαλιστώ.
Από το μεσημέρι της Παρασκευής του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ πήγα κατ αρχάς και χαιρέτισα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ μέσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου και μέσα από τις σκέψεις μου κατόρθωσα και έβγαλα σκόρπιες λέξεις προσευχής…
-¨Παναγιά μου ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ να με συγχωρείς για την αγνωμοσύνη μου αλλά στην κυριολεξία ¨τερμάτισα¨ από τα αδιέξοδα.¨
-¨Αξίωσε¨ μας κατά το θέλημα του ΥΙΟΥ ΣΟΥ να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που βιώνει η Πατρίδα και ο καθένας ξεχωριστά¨
-¨εδώ που φτάσαμε ένα Νεύμα ΣΟΥ μας σώζει¨
Κοντολογίς για να μην σε ζαλίζω φίλε μου πήγα οδικώς σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριουδάκι της Μακεδονίας μας με δύο μόνιμους κατοίκους.
Ο ένας ήταν ο συνταξιούχος παπάς που δεν θέλει να ¨ ξεκολλήσει¨ από την Εκκλησία που ιερουργούσε επί 50 συναπτά χρόνια φτιαγμένη από χέρια τιμίων Μακεδόνων- Ελλήνων κτιστάδων στα χρόνια της ακμής του χωριού.
Ο δεύτερος και μοναδικός λαϊκός κατά αγαθή συγκυρία αν και δεν τελείωσε σχολείο έμαθε τα γράμματα στο Αναλόγιο και βοηθά τον Γέροντα Λευίτη στην ψαλτική.
Ο τρίτος του εκκλησιάσματος της Aκολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου ήμουν εγώ ο νεόφερτος εκ Θεσσαλονίκης.
Με το που μπήκα στον Ιερό Ναό της ΠΑΝΑΓΙΑΣ πήγα κατευθείαν στο Αναλόγιο για να βοηθήσω με τα λίγα βυζαντινά ψαλτικά που κατέχω. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο παπάς που ήταν σοβαρός και αμίλητος . Και αν και τον ξέρω παιδιόθεν δεν με χαιρέτισε σαν να ήταν ¨ αλλού¨.
Μόλις φτάσαμε στον Κανόνα. Ὠδή α΄. Εἱρμός. Ἦχος δ΄. « Ἀνοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος, και λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί…·
-Λες και το μυαλό μου ¨άνοιξε¨ και ξεφόρτωσα από όλες τις σκοτούρες. Οι ανοιξιάτικες ευωδίες, το θυμίαμα αλλά και η κατάνυξη του ιστορικού χώρου που βρισκόμουν ¨με έστειλαν αλλού¨ .
-Τέλος πάντων φίλε, είπα μέσα μου ότι τελικά έκανα καλά που ήρθα σε αυτή την¨ ιερή σιγαλιά¨.
Τι ήταν να το πω και ξαφνικά όταν φτάσαμε στην Β’ στάση (Η-Μ) των ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ και ο Γέροντας Λευίτης αναγίγνωσκε με τρεμάμενη φωνή το ¨ χαίρε της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…¨
-Άρχισε να κλαίει με ολολυγμούς και διέκοψε την απαγγελία των Χαιρετισμών. Μάλιστα άφησε το Βιβλίο από τα χέρια του , γονάτισε και ακούμπησε το πρόσωπο του πάνω στην Θεομητορική Εικόνα της Γλυκοφιλούσης βρέχοντας την με τα δάκρυα του.
Για λίγη ώρα μείναμε αμήχανοι επάνω στο ψαλτήρι και παρακολουθούσαμε τον Ιερέα και εμείς κατασυγκινημένοι.
Σε λίγο τον πλησιάσαμε και προσπαθήσαμε να τον ανασηκώσουμε . Ο Γέροντας είχε στην κυριολεξία γαντζωθεί από την Εικόνα και δεν έλεγε να σηκωθεί . Όμως κάτι ¨μουρμούριζε¨ της Παναγιάς μας που δεν τα καταλαβαίναμε.
-Τελικά ο Γέροντας ανασηκώθηκε και στην συνέχεια για πρώτη φορά στην ζωή μου άκουσα στην κυριολεξία ¨Κλαυτούς Χαιρετισμούς¨.
-Εκεί που είχα καλή διάθεση βλέποντας την συγκίνηση του Ιερέα δίχως να το θέλω ξαναθυμήθηκα τα βάσανα που με περίμεναν στην πόλη …
Μετά το τέλος των Χαιρετισμών ετοιμάσαμε ένα βραστό του βουνού και ζητήσαμε , ουσιαστικά απαιτήσαμε από τον Ιερέα να μας πει τι του συνέβη;
ΚΑΙ ο καλός παππούλης αναγκάσθηκε να μας πει για το γεγονός αυτό της αλλοίωσης- συγκίνησης του που μας είχε προβληματίσει.
Παιδιά μου μην νομίζετε ότι είμαι εδώ πάνω αποκομμένος από τα προβλήματα των ανθρώπων.
Φίλοι συγχωριανοί από τις μεγαλουπόλεις, συγγενείς, πνευματικά παιδιά μου μεταφέρουν το ζοφερό περιβάλλον της σημερινής Εθνικής μας επιβίωσης.
Πολλές φορές στην Δέηση και όταν απαγγέλουμε ενώπιον του ΚΥΡΙΟΥ ημών ¨ Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…¨
Αναρωτιέμαι αν το Έθνος μας είναι πραγματικά ευσεβές;
Και πως μπορώ να αιτούμαι για κάθε αρχή και εξουσία που μας έφερε σε αυτά τα χάλια;
Υπάρχει όμως και αυτό δηλ. ότι μας αξίζει μας δίνει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ.
Όμως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Γιατί αν εγώ αιτούμαι για αυτούς που ψηφίζουν αντίχριστους νόμους ουσιαστικά με την δέηση μου αυτή γίνομαι Θεομάχος.
Εδώ και πολλά χρόνια παρακαλώ την Παναγιά μας να ξεδιαλύνει τον λογισμό μου αυτό και πιστέψτε με το κάνω με δάκρυα και πόνο.
Παραμονή του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ εχθές άκουσα κτύπους στην πόρτα του πτωχικού μου. Τρόμαξα γιατί στις ημέρες μας πολλά συμβαίνουν και μάλιστα εδώ στην Μεθόριο. Ποιος να ήταν άραγε; Ο Ανέστης ο ψάλτης μου έλειπε στα πρόβατα.
Από το παραθυράκι έσκυψα και είδα έναν ηλικιωμένο Ιερέα. Αμέσως αναθάρρησα και άνοιξα την πόρτα . Βάλαμε μεταξύ μας την Ευχή και το κοντούλικο Γεροντάκι μπήκε στο σπιτικό μου με τέτοια άνεση που λες και ήξερε όλες τις γωνιές του.
Το παρουσιαστικό του κάτι μου θύμιζε από τον μακαριστό Αυγουστίνο τον πρώην Φλωρίνης γιατί κρατούσε ένα ραβδί και ήταν σκυφτό.
Πως από τα μέρη μας Γέροντα ; το ρώτησα
Πολλές φορές έχω περάσει από αυτά τα μέρη και μάλιστα όταν ζούσαν εδώ πολλοί χριστιανοί. Φυσικά άλλα χρόνια τότε πάτερ μου. Τότε τα χρόνια ήταν Ιεραποστολικά ενώ σήμερα αυτά που κτίσθηκαν με αίμα και αγώνες οι άπιστοι τα γκρεμίζουν.
Παλιά βγάζανε κανένα τούβλο για να χαλαρώσει η Ορθόδοξη Πίστη, σήμερα πλέον είναι προαποφασισμένο από αυτούς να σωριάσουν όλο το ντουβάρι…
Επειδή φτάσαμε στην στιγμή να πειράζουν την ΗΜΕΡΑ του ΚΥΡΙΟΥ μας δηλ. την Κυριακή και να υπερασπίζονται τα Σόδομα και τα Γόμορα ήρθα να σου πω να μην σε πειράζει ο λογισμός που έχεις και όταν λες την ευχή ¨¨ Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…¨ από μέσα σου τότε να απαγγέλεις την ωδή των Χαιρετισμών ¨ χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…¨.
Πάτερ μου η ΠΑΝΑΓΙΑ μας αποφάσισε ότι ¨αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει άλλο…¨
Με τα λόγια αυτά το καμπουριαστό Γεροντάκι εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Αλαφιασμένος με ότι κουράγιο είχα έτρεξα προς την Εκκλησία. Μπαίνοντας η ματιά μου λες και την κατεύθυνε άλλος και έπεσε πάνω στην Αγιογραφία του Παπά- Κοσμά του Αιτωλού που η Παράδοση λέει ότι πέρασε από το χωριό μας διδάσκοντας και βαπτίζοντας.
Τότε κατάλαβα ΠΟΙΟΣ επισκέφτηκε εμένα τον ανάξιο.
Φίλε μου πήρα την ευχή του Γέροντα όταν κατεβώ στην Θεσσαλονίκη να ¨διαλαλήσω¨ το έκτακτο αυτό περιστατικό και όποιος πίστεψε- πίστεψε…
Μάλλον ο Ουρανός φέτος με το ¨ χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…¨ γράφει τον κυβερνητικό επίλογο.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
http://agiameteora.net/
